คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 6 ความจริงของนกพิราบ
‘หึ เก่งดีนี่ แปปเดียวก็มองออกเกือบหมดแล้วนะ คุณน่ะ’ วรกรหันไปทางต้นเสียง ร่างขาวสูง ใส่เสื้อฮู้ดสีดำคลุมศีรษะเอาไว้ แต่เขาจำมันได้แม่น ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนี้มัน...
‘กันต์ธีร์...’ ในที่สุด มันก็โผล่มาจนได้
‘แหม เป็นเกียรติจังเลยนะ ที่คุณน่ะ จำชื่อผมได้ซะด้วย’ ผู้ชายตัวสูงยิ้มเย็น เขาถอดฮู้ดที่คลุมศีรษะออก
‘แก เป็น ใคร’ วรกรจ้องอีกคนเขม็ง ผู้ชายคนนี้ปั่นหัวเขาจนสมองแทบจะระเบิด มันต้องการอะไรกัน!
‘เป็นใครเหรอ เอ... ผมมีตัวเลือกให้คุณนะ’ กันต์ธีร์เดินเข้าหาวรกรช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว ยิ่งเข้ามา วรกรก็ยิ่งถอยหนี จนแผ่นหลังของเขาชิดติดกับกำแพง
‘ตัวเลือกที่หนึ่ง ผมน่ะ เป็นคนที่คุณอยากเจอยังไงล่ะ’ กันต์ธีร์ยกแขนขึ้น กั้นเป็นปราการที่ทำให้อีกคนรู้สึกเหมือนถูกขังติดอยู่กับกำแพง
‘ส่วนตัวเลือกที่สอง ผมคือคนที่จะตอบคำถามคุณ เรื่องจี้นกพิราบ..’ ผู้ชายตัวสูงพูด ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะเลื่อนมาจับต้นคอของอีกฝ่าย
‘ที่มันคล้องคอคุณมา ตั้งแต่เกิดยังไงล่ะ’
วรกรลอบกลืนน้ำลาย! มันรู้ได้ยังไง
เรื่องสร้อยที่ติดตัวเขามา...
ใช่! สาเหตุที่เขาตามสืบคดีนี้ ไม่ใช่เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาเท่านั้น แต่เพราะมันเหมือนกัน! จี้ที่ถูกทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ จี้รูปนกพิราบนั่น มันเหมือนกับสร้อยของเขา ของที่ติดตัวมาตั้งแต่ยังเด็ก
‘ถ้าคุณอยากได้คำตอบล่ะก็ ตามผมมา’
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ผู้ชายคนนั้นพูด พร้อมกับกระดาษที่ถูกยัดใส่กระเป๋าเสื้อนักศึกษาของเขา
ปังๆๆๆๆ !!!!
“ไอ่กั้งว๊อยย !! ตกส้วมตายรึไง เข้าไปเป็นชั่วโมงแล้วนะเว่ย” กลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน วรกรตั้งสติ เขามัวแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เพลินไปหน่อย จนลืมเวลา
แกร๊ก ! หนุ่มคณะอักษรเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“เออๆ โทษทีว่ะ กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จ”
“แหม่ คุณชาย มึงนี่อาบน้ำนานไม่เคยเปลี่ยน เออ.. เมื่อกี้พ่อมึงโทรมา กูเลยรับสายแทน เขาฝากบอกว่า เย็นนี้ให้กลับบ้านด้วย” พิชพูดกับอีกคน พร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายให้
“อืม เดี๋ยวกูคงต้องไปละ ขอบคุณมึงมากนะพิช” วรกรรับโทรศัพท์มา เก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“เออๆ ขอบคุณอะไรบ่อยๆวะ เพื่อนกันๆ” พิชตบไหล่อีกฝ่ายสองสามที ก่อนจะยิ้มให้ หลังจากนั้นไม่นาน วรกรไดร่ำลากับเพื่อนสนิท เขากำลังจะกลับไปบ้าน ไปหาพ่อ
พ่อ ที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆของเขา อันที่จริง เรื่องนี้เขารู้มาตั้งนานแล้ว แต่กลับเลือกที่จะเก็บเงียบไว้ ไม่ได้ถามอะไรออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ ผลการตรวจเลือดเมื่อสองปีก่อน ทำให้เขามั่นใจ เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อและแม่ เลือดกรุ๊ปโอกับเลือดกรุ๊ปโอ มันจะออกมาเป็นกรุ๊ปเอได้ยังไงกัน
วรกรสัมผัสสร้อยคอของตนเองเบาๆ หลักฐานเพียงอย่างเดียวที่พอจะบอกได้ว่าเขามาจากที่ไหน ก็คือสร้อยนี่ ... นกพิราบ และ ผู้ชายคนนั้น ที่เหมือนจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเขาในอดีต
วรกรหยุดความคิดเมื่อเดินทางมาถึงบ้าน ขายาวก้าวเข้าประตูรั้วบ้าน ก่อนจะเปิดประตูออกด้วยความเคยชิน
“กั้ง! กลับมาแล้วเหรอลูก แม่คิดถึงแทบแย่เลย” คนเป็นมารดารีบวิ่งเข้าไปสวมกอดลูกชาย
“คิดถึงเหมือนกันครับ” วรกรกอดตอบ ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้แม่ของเขา ทั้งพ่อและแม่มีพระคุณกับเขามาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา บ้านหลังนี้ เหมือนบ้านของเขาจริงๆ มันทั้งอบอุ่นและสบายใจ เขารู้สึกได้ว่าทั้งสองคนรักเขามากจริงๆ
“แล้วพ่อล่ะครับ” วรกรเอ่ยถาม เมื่อมองหาแล้วไม่เห็นผู้เป็นพ่อ
“อยู่ห้องทำงานน่ะ ไปหาเขาสิ” วรกรพยักหน้ารับ เขารู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง แววตาคู่นั้นมันเศร้ากว่าที่เคย
“ครับแม่”
ก๊อก ๆๆ !
“เข้ามา” วรกรหมุนลูกบิดเข้าไปยังห้องทำงานของพ่อ เขาเดินเข้าไปหาผู้เป็นบิดาที่ดูเหมือนจะนั่งรอเขาอยู่บนโซฟาอยู่ก่อนแล้ว
“พ่อ...” ชายวัยกลางคนยิ้มจางๆให้
“มานี่สิกั้ง” วรกรเดินเข้าไปหา ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“คดีที่สืบอยู่เป็นยังไงบ้าง” คนเป็นพ่อหลุบตาต่ำลง เขารู้อยู่แล้ว ว่าวันนี้มันต้องมาถึง วันที่คนพวกนั้นมา วรกร จะต้องกลับไปยังที่เดิมที่ที่สมควร
“พ่อ...” เสียงเบาๆหลุดออกมาจากปากเหมือนคนเพ้อ เขากับพ่อ แม้จะไม่ต้องพูด แต่ต่างก็เข้าใจกัน ที่พ่อให้เขาไปสืบคดีนี้ คงรู้อยู่แล้วว่าความจริงมันเป็นยังไง แต่เขากลับไม่เคยถาม รอจนกว่าจะถึงวันที่สมควร พ่อคงพูดเรื่องนี้กับเขาเอง
“พ่อรักกั้งมากนะ รักเหมือนลูกแท้ๆ พ่อขอให้ลูกโชคดี” ชายวัยกลางคนสวมกอดลูกชาย เมื่อสิบห้าปีก่อน ในวันที่ฝนตกหนัก เขาขับรถฝ่าฝนเพื่อจะไปเยี่ยมภรรยาของเขาที่เพิ่งแท้งลูกไป แต่แล้ว พระเจ้ากลับเล่นตลกให้เขา เจอเด็กคนนี้ วรกรในวัยหน้าขวบเดินตัดหน้ารถของเขาจนเกือบเหยียบเบรกแทบไม่ทัน เพียงครั้งแรกที่เห็น กลับถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงอุ้มเด็กคนนี้ขึ้นรถมาด้วย ภรรยาของเขาที่เศร้าโศกกับการเสียลูกที่เพิ่งแท้งไป เมื่อได้เห็นหน้าของเด็กชายก็เกิดถูกชะตาด้วยอีกคน ทั้งเขาและภรรยาเห็นพ้องต้องกันว่า จะรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม
แต่เมื่อวรกรอายุได้สิบขวบ เขาก็รู้ได้ว่า เด็กที่เขารับมาเลี้ยงต่างจากเด็กทั่วไป วรกรมีความฉลาดเหนือเพื่อนในวัยเดียวกัน ช่างสังเกตุ และจดจำสิ่งรอบตัวได้อย่างดีเยี่ยม ทุกคดีที่เขาทำอยู่ วรกรมักจะสนใจและเดามันออกได้อย่างง่ายดาย นั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่า เด็กคนนี้ ไม่ธรรมดา!
แต่เขากลับไม่ได้สงสัยและคิดอะไรมาก คิดเพียงแค่ว่า วรกรคงเป็นเด็กที่มีไอคิวสูงกว่าคนอื่น จนกระทั่งวันหนึ่ง จดหมายปริศนาถูกส่งมาที่บ้านของเขา มันมีใจความว่า
‘เด็กผู้ชายคนนั้น เราจะมารับเขากลับไป’
มันทำให้เขาเริ่มเอะใจและสงสัยว่า เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่ ข้อความในจดหมายนั่น มันมาพร้อมกับข้อความปริศนาที่เป็นคำแปลกๆ ที่เขาไม่เข้าใจ ของอย่างเดียวที่ติดตัวมาที่พอจะบอกได้ว่าเด็กคนนี้คือใคร ก็มีแค่สร้อย ที่มีจี้นกพิราบสีเงินห้อยอยู่ เวลาล่วงเลยผ่านไปนับสิบไปจนถึงเมื่อสองเดือนก่อน คดีทำร้ายร่างกายนักศึกษาที่ดูจะไร้เหตุจงใจ แต่กลับมีจี้นกพิราบ ติดไปกับทุกคดี ทำให้เขาเริ่มลังหรณ์ใจ คนพวกนั้น กำลังจะพาวรกรกลับไป และมันคงถึงเวลาแล้ว ที่วรกรจะกลับไปในที่ที่ควรอยู่
“กั้ง... พ่อมีอะไรจะให้” คนเป็นพ่อ ลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานออก มือที่เริ่มเหี่ยวย่นหยิบซองสีน้ำตาลออกมา ... จดหมายที่ถูกส่งมา เมื่อสิบปีที่แล้ว!
“พ่อคิดว่า มันน่าจะมีประโยชน์กับกั้ง” วรกรรับซองสีน้ำตาลที่น่าจะถูกเก็บมานาน สีของมันซีดลงไปมาก คนเป็นพ่อจับไหล่ลูกชาย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“กลับไปยังที่ๆลูกจากมา”
----------------------------------------------------------
กระดองมาอัพฟิคแล้ว เย่ๆ มากับตอนนี้ เฉลยปริศนา
ความจริงแล้ว ชายกั้งของเราเป็นใครกันแน่ เกี่ยวอะไรกับซีดี ต้องอ่านต่อตอนหน้านะจ๊ะ !
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆ ที่เข้ามาให้กำลังใจ ติชมงานเขียนของกระดอง
เนื้อเรื่องมันห้วนไปหน่อย กับตัดไปตัดมาแล้ว งง ใช่มั๊ยรีดเดอร์
กระดองจะพยายามปรับให้เรื่องราวมันดูประติดประต่อมากขึ้นนะทุกคน
ขอบคุณที่อยู่กับกระดองมาจนถึงตอนที่ 6 ขอบคุณมากจริงๆ
คอมเม้นของทุกคนมีค่ามากๆ มากถึงมากที่สุด กอดหน่อยๆ
แล้วหวังว่าตอนหน้าเราจะเจอกันอีกนะ ใครอยากติชมอะไร เต็มที่ !!
สับเละ ทุกๆคอมเม้น เป็นแรงผลักดันให้กระดองเขียนฟิคต่อไป
รักนะ กิกิ
ความคิดเห็น