คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5 บุคคลน่าสงสัย
ที่นี่ที่ไหนกัน...
มืด
เงียบเหงา
หนาวเหลือเกิน
เด็กชายตัวเล็กในชุดนักเรียนมองไปรอบๆตัว เขาจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย
‘พ่อล่ะ พ่อหายไปไหน’
สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้มีแต่ถนนสายยาวสุดสายตา สองข้างทางเป็นป่ารกร้าง ฝนที่ตกเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาทำเอาเขาแทบบ้า ใครก็ได้ ช่วยด้วย.. วรกรในวัยห้าขวบมองไปรอบกายอย่างไร้จุดหมาย แขนเล็กกอดตัวเองไว้แน่นเผื่อหวังจะบรรเทาจากความหนาวที่มาพร้อมหยาดฝน กอดตัวเอง เพื่อป้องกันความกลัวภายในจิตใจ
เหตุการณ์ที่เขาจำได้ มีเพียงผู้ชายคนนั้น คนของพ่อ ... ผู้ชายคนนั้นรับเขามาจากโรงเรียนและบอกว่าจะพากลับบ้าน และเขาเผลอหลับไปในรถของผู้ชายคนนั้น พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเอง ... ถูกทิ้งอยู่ ข้างทาง
วรกรพยายามตั้งสติของตนเอง แต่ด้วยความที่ยังเด็ก เขาทำมันได้ไม่ดีพอ
“พ่อ พ่ออยู่ที่ไหน” เด็กชายพูดเสียงแผ่ว ถึงแม้จะรู้ว่าทางข้างหน้ามืดมิด และหมดหนทางจะกลับไป แต่ถ้าเขายังไม่ลองพยายาม เขาไม่มีทางยอมแพ้ เท้าเล็กยันตัวเองขึ้นมาจากพุ่มไม้ข้างทาง เดินลัดเลาะโซเซไปเรื่อยๆ ยังคงมีความหวังว่าทางข้างหน้า เขาจะได้เจอกับทางออก ... ถนนสายยาวที่เดินเท่าไหร่ก็ดูจะไม่พบแสงไฟ กลับมีแต่มืดลงๆ เพราะใกล้ค่ำเข้าไปทุกที ขาทั้งสองข้างของวรกรสั่นด้วยฤทธิ์ของสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก มันทำให้เขาปวดหัวเหลือเกิน
ยังไม่ยอมแพ้หรอกน่า เขาจะต้องเดินต่อไป…
แต่ทางมันช่าง...
ไกลเหลือเกิน
ร่างเล็กเริ่มเดินโซเซออกไปกลางถนนเรื่อยๆ ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มปิดลง ราวกับสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
อีกนิดเดียวเท่านั้น
อีกนิดเดียว
อีกนิดเดียว... เขาก็จะพบ
ปริ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!
นั่นไง เจอแล้ว แสงไฟ ! ตาทั้งสองข้างปิดลง ก่อนที่สติของวรกรจะดับวูบไป
“กั้งงงงงงงงง !!!”
“ไอ่กั้งงงง ! ไอ่กั้งโว๊ยยย !! ตื่นได้แล้ววววว คุณชายยยยย!!!!” เสียงเอะอะของใครซักคนดังเข้ามาในหู วรกรลืมตาขึ้น... เขาตื่นจากความฝันเดิมๆอีกครั้ง ฝันแบบนี้อีกแล้วสิน่า
“กั้ง มึงตื่นได้ละ สิบโมงแล้วนะเฮ่ย ขี้เซาไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ให้ตายเหอะ” หนุ่มคณะอักษรที่เพิ่งตื่นจากฝันมองอีกคนตาบรือๆ ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะตื่นสาย แต่เพราะเมื่อวานกว่าจะได้นอนก็ดึกดื่นแล้ว หลังจากที่อิสริยะโทรมาว่า ธีระ เพื่อนของเขาถูกทำร้าย ในคืนนั้น วรกรได้เข้าไปเยี่ยมธีระ แต่โชคดีที่เพื่อนของตนไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวแตกเย็บไปร่วมสิบเข็มเท่านั้นเอง ถึงอย่างนั้น แพทย์ยังคงอยากให้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลซักคืนเพื่อรอดูอาการก่อน
“เออ พิช ขอบคุณที่ปลุกกู กูคงรบกวนมึงแค่คืนเดียวแหล่ะ” วรกรเอ่ยขอบคุณเพื่อน พิช หรือ พิชชี่ ซึ่งเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทกับเขาตอนที่เรียนอยู่มัธยมด้วยกัน จนกระทั่งเข้ามหาลัย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป
“เออ ไม่เป็นไร จะกี่คืนก็เรื่องของมึง ไปอาบน้ำไป” พิช เจ้าของห้องพูดอย่างเป็นกันเอง เมื่อคืนนี้วรกรโทรมาหาเขา บอกว่าจะขอมาพักด้วยซักคืน เพราะรูมเมทที่ห้องเพิ่งถูกลอบทำร้ายไป วรกรไม่อยากนอนที่ห้องคนเดียว ตัวเขาเองก็ยินดีหากเพื่อนสนิทจะมาพักด้วย เพราะต่างฝ่ายต่างเคยสนิทกันมาก่อน
“ขอบใจมึงมากนะ” วรกรยิ้มบางๆให้ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
.
.
.
.
แปลก คดีเมื่อวานมันแปลกมาก...
เมื่อคืนหลังจากที่ไปเยี่ยมธีระ เขาได้พูดคุยกับเพื่อนสนิทเล็กน้อย ก่อนจะออกมา
‘เต้ แล้วตกลงมึงรู้มั๊ยว่าใครเป็นคนทำร้ายมึง’
‘ไม่รู้ว่ะ ถ้ากูรู้นะ จะไปตั๊นหน้าแม่งแรงๆซักที’ ธีระพูดเสียงแข็ง
‘ไม่เห็นหน้า หรือรูปร่างลักษณะของมันเลยเหรอวะ’ วรกรยังคงถามต่อ
‘โธ่! ไอ่กั้ง กูถูกตีจากข้างหลังนะเว่ย จะไปรู้ได้ยังไง’
‘งั้นเหรอวะ แล้วแผลมึงเป็นไงบ้าง’ วรกรที่จ้องไปยังผ้าพันแผลสีขาวของธีระ
‘เอ่อ ก็ไม่เป็นไรมากอ่ะ เย็บไม่กี่เข็มเอง แต่หมอบอกให้นอนอยู่นี่คืนนึงก่อน’ ธีระตอบเพื่อน ก่อนจะเอนตัวลงไปนอนกับเตียงคนไข้
‘อืม แย่ว่ะเนอะ เออ กูซื้อน้ำมาให้มึงด้วย น้ำแครอทที่มึงชอบแดกไง กล่องใหญ่เลย เดี๋ยวกูเทให้ละกัน’
‘เออ ก็ดี’ ธีระขานตอบแบบไม่ใส่ใจอะไรนัก วรกรเปิดน้ำผลไม้กล่องใหญ่ที่เขาตั้งใจซื้อมาเพื่อเยี่ยมเพื่อนโดยเฉพาะ เขาเดินไปยังโต๊ะข้างหัวเตียง ตั้งใจจะเทน้ำผลไม้ใส่แก้ว แต่ดันพลาด
‘เฮ่ยย ! ไอ่กั้ง ทำอะไรของมึงวะ’
น้ำแครอทถูกเทพลาด แทนที่จะลงไปอยู่ในแก้ว แต่กลับไปอยู่บนศีรษะของธีระแทน...
‘เอ่อ เต้ กูขอโทษเว่ย กูไม่ได้ตั้งใจ มันลื่นไปหน่อย’ วรกรพูดเสียงรัวๆ กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจว่าตนตั้งใจทำ
‘เออๆ ช่างแม่ง โห งานนี้ต้องล้างหัวยาวเลยกู’ ธีระบ่นประปอดกระแปด วรกรได้แต่ลอบมองอาการของเพื่อน
‘เดี๋ยวกูไปตามหมอมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้มึงละกัน’ วรกรดินออกมาจากห้อง เลียบไปตามทางเดิน หวังจะเรียกหมอมาจริงๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัย
ใช่แล้ว!
คนที่เพิ่งเย็บแผลออกมาสดๆร้อนๆ มันจะมีปฏิกิริยายังไงนะ ถ้าแผลโดนน้ำ?
ตามปกติของคนทั่วไป อย่างน้อยมันก็น่าจะแสบบ้างสิ ยิ่งโดนตีเย็บหลายเข็มแบบนั้น แผลก็น่าจะลึกพอมควร แต่นี่ ธีระกลับไม่รู้สึกอะไรเลย กลับขยี้หัวตัวเองแรงๆ พูดเพียงแค่ว่าผมตัวเองสกปรกซะแล้ว ทำอย่างกับว่าตัวเอง
ไม่เคยมีแผลที่ศีรษะมาก่อน
มันหมายความเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก
ธีระ ไม่ได้ถูกทำร้าย แต่แกล้งโดนทำร้าย
อันที่จริง เขาสงสัยในตัวธีระก่อนที่จะมาที่นี่แล้ว อิสริยะที่โทรมาบอกว่า ธีระถูกตีสลบอยู่ที่ห้อง แต่ตอนที่เขากลับไปยังห้องพัก กลับไม่มีร่องรอยอะไรเหลืออยู่เลย แม้กระทั่งคราบเลือด และที่สำคัญ การที่อิสริยะบอกว่าไปให้ปากคำกับตำรวจนั่นมันโกหกทั้งเพ! ในเมื่อคุณรุจ เจ้าของหอพักบอกว่า ไม่มีตำรวจไปที่นั่นเลยแม้แต่คนเดียว!
เขากำลังถูกหลอก
พวกมัน... !!! เป็นใคร และคิดจะทำอะไรกันแน่!?
‘หึ เก่งดีนี่ แปปเดียวก็มองออกเกือบหมดแล้วนะ คุณน่ะ’ วรกรหันไปทางต้นเสียง ร่างขาวสูง ใส่เสื้อฮู้ดสีดำคลุมศีรษะเอาไว้ แต่เขาจำมันได้แม่น ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนี้มัน...
‘กันต์ธีร์...’ ในที่สุด มันก็โผล่มาจนได้
--------------------------------------------------
คุยกับกระดอง มาแล้วไง ซีดี มาจริงๆ กับหนึ่งประโยค 5555
หลายคนอาจจะเซ็งว่ากันต์ธีร์เป็นตัวเอกจริงป่ะเนี่ย บทมันน้อยได้ใจจริงๆ
ใจเย็น พระเอกต้องมาทีหลัง
หลายคนอ่านไปอ่านมาอาจจะงง
ซีดีเป็นใครกันแน่ฟระ แล้วเต้ล่ะ เป็นคนร้ายเหรอ ฮั่นเกี่ยวด้วยเหรอเนี่ย
เอาเป็นว่า ตอนหน้าเราจะมาเฉลยกัน ใครอยากรู้
ตอนนหน้า ห้ามพลาดดด !!
ขอบคุณจริงๆ สำหรับทุกคอมเม้น
ขอบคุณทุกตอนเลยนะ เพราะมันมีค่าสำหรับกระดองมากจริงๆ
แค่เปิดมาเจอคอมเม้นเพิ่มอันนึงก็โคตรดีใจแล้วง่ะ น้ำตาจิไหล
ทำให้อัพตอนต่อไปได้เรื่อยๆ
และก็ขอบคุณที่ยังมีคนรออ่านฟิคของกระดอง รักนะก๊ะ ♥
ความคิดเห็น