คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 นกพิราบสีเงิน
“ฮัลโหลกั้ง ! เป็นอะไรวะ หน้าเครียดเชียว ไม่ดีใจอ่อวะ มีคนส่งช็อกโกแลตมาให้ทุกวันเลย” เต้ ธีระ เพื่อนของวรกรกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อดอิจฉาไม่ได้ ร่วมสองเดือนแล้วที่มีช็อกโกแลตปริศนาส่งมาให้เพื่อนของเขาในล็อกเกอร์ทุกวันๆ ก็ไม่แปลก มีคนชอบมันเยอะจะตาย โดยเฉพาะพวกรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ พากันมาขายขนมจีบกันให้วุ่นไม่เว้นแต่กระทั่งผู้ชายด้วยกันเอง แต่วรกรกลับไม่เล่นด้วยซักคน น่าเสียดายจริงๆ ถ้าเป็นเขาล่ะก็ ไม่มีทางพลาดแน่ ธีระคิดในใจ
“นี่กั้ง ถ้ามึงไม่เอาอ่ะ กูขอได้ป่ะ ช็อกโกแลตนั่นน่ะ” ธีระเอ่ยปากขอเล่นๆเช่นทุกที และก็เหมือนเดิม
“กูให้มึงไม่ได้จริงๆว่ะ โทษทีนะเต้” วรกรตอบด้วยสีหน้านิ่งและเก็บช็อกโกแลตใส่กระเป๋าเช่นเคย
“ฮั่นแน่! ทีแท้มึงก็แอบชอบคนที่ส่งช็อกโกแลตมาให้มึงอยู่ใช่มั๊ยล่ะ กูรู้นะ ฮ่าๆๆ” ธีระแซวเพื่อนของตัวเองอย่างสนุกปาก เห็นทีงานนี้ต้องตามสืบให้ได้ว่าใครส่งมา
“เออ ว่าแต่มึงรู้รึยังว่าช็อกโกแลตนี่มันของใครวะ ไม่คิดจะสืบมั่งเหรอวะ” จริงอยู่ว่าถึงจะเป็นช็อกโกแลตปริศนาที่บรรดาแฟนคลับส่งมาให้ แต่มันก็ต้องมีอยากรู้บ้างดิว่าใครส่งมาได้ทุกวันๆ
“ที่กูไม่สืบ ก็เพราะกูรู้อยู่แล้ว... ว่าใคร ส่งมา” วรกรยิ้มมุมปาก ช็อกโกแลตพวกนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
“เฮ่ย! ล้อเล่นน่า ใครวะมึง”
“ตอนนี้ก็อยู่ แถวๆนี้นั่นแหล่ะ หึ” วรกรทิ้งคำใบ้ปริศนาไว้ให้และเดินจากไป ธีระได้แต่ขมวดคิ้ว หันมองซ้ายขวา ใครวะ แถวนี้ก็ไม่เห็นจะมีใครอยู่ซักคน หรือไอ่กั้งจะหลอกเรา เออ ช่างเหอะ ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้วนี่หว่า
“ไอ่กั้ง! รอกูด้วยยยยยยยยยย”
วิชาที่วรกรลงเรียนในช่วงบ่ายหมดไปแล้ว และตอนนี้เขามีอะไรบางอย่างที่ยังสงสัยอยู่ ทั้งจี้รูปนกพิราบที่ตึกคณะแพทย์นั่น แล้วก็ช็อกโกแลตปริศนาด้วย
สองอาทิตย์ก่อนเกิดประเด็นร้อนที่เป็นข่าวดัง เมื่อนักศึกษาคณะแพทย์คนหนึ่งถูกดักตีศีรษะจนบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ยังไม่สามารถฟื้นขึ้นมาให้การณ์ได้ คาดว่าอาวุธที่ใช้น่าจะเป็นท่อนไม้ที่อยู่บริเวณนั้นซึ่งมีคราบเลือดของเหยื่อติดอยู่ แต่กลับไม่พบรอยนิ้วมือของคนร้ายหลงเหลืออยู่เลย และแน่นอน มันเป็นคดีที่สามแล้ว ! ที่เกิดขึ้นที่มหา’ลัยแห่งนี้ คดีทำร้ายร่างกายต่อเนื่องมีมาให้เห็นเป็นระยะ ซึ่งคนร้าย.. ต้องเป็นคนๆเดียวกันกับอีกสองคดีก่อนหน้านี้แน่นอน หลักฐานที่สำคัญที่จะสาวไปถึงได้ก็มีแค่ จี้รูปนกพิราบ
เหมือนจงใจ จี้รูปนกพิราบสีเงินจะปรากฏขึ้นหลังเหตุการณ์ผ่านพ้นไปไม่นานเสมอ และคนที่รู้เรื่องจี้ก็มีแต่เจ้าหน้าที่และพวกตำรวจเท่านั้น กล้องวงจรปิดไม่เคยจับภาพของคนร้ายได้ซักครั้ง สถานที่เกิดเหตุมักจะเป็นที่ๆกล้องวงจรปิดถ่ายไม่เห็นเสมอ แต่ครั้งนี้มาแปลกเหมือนกับจงใจให้เห็น เป็นการทิ้งร่องรอยเอาไว้อย่างไม่ปิดบัง คดีทำร้ายร่างกายต่อเนื่องที่ไม่ทราบสาเหตุ สองคดีก่อนหน้านี้ เหยื่อให้การณ์เหมือนกันว่าว่า โดนตีบริเวณท้ายทอยจากด้านหลัง มองไม่เห็นคนร้ายและจำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งการกระทำที่อุกอาจเช่นนี้ คนร้ายลงมือในช่วงหัวค่ำเสมอ และเป็นเวลาที่ใกล้เคียงกัน ถึงอย่างไรก็ตามแต่ ไม่มีใครรู้สาเหตุของคดีต่อเนื่องนี้ เหยื่อทั้งสามคนดูไปแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้อกันเลยแม้แต่นิดเดียว
วรกรคิดหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาได้รับมอบหมายจากพ่อจากเขาให้ช่วยคลี่คลายเรื่องนี้ และเพราะจี้รูปนกพิราบนั่น เหมือนเขาเคยเห็นมันมาก่อน... มันเป็นดีไซน์ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว และง่ายต่อการจดจำ นกพิราบ สัญลักษณ์แห่งความสงบสุข
ขายาวหยุดเดินเมื่อมาถึงล็อกเกอร์ของตนเอง อีกเรื่องที่เขาสงสัยคือ ช็อกโกแลต มันก็คงจะไม่น่ารำคาญเท่าไหร่ถ้าช็อกโกแลตนั่นถูกส่งมาจากแฟนคลับหรือพวกบรรดาคนที่ปลาบปลื้มเขา แต่ความจริงแล้ว ของที่ส่งมา... มันไม่ใช่ ช็อกโกแลต !
รูปภาพปริศนาถูกใส่แทนที่ช็อกโกแลตมาให้เขา ซึ่งจนป่านนี้เขาก็ยังคิดไม่ตกว่าคนๆนั้นต้องการเล่นอะไรกันแน่ รูปที่ส่งมามันเป็นเหมือน จิ๊กซอว์… บางทีคนที่ส่งมาอาจจะเป็นแค่โรคจิตก็ได้ล่ะมั้ง แต่สำหรับวรกร เขาไม่คิดแบบนั้น คนที่ส่งรูปมาจะต้องเกี่ยวข้องกับคดีต่อเนื่องแน่นอน เพราะแต่ละรูปมันเป็นภาพส่วนหนึ่งของสถานที่เกิดเหตุก่อนที่จะมีการก่อคดีขึ้นเสมอ แต่ก็ยังไม่เข้าใจ ถ้าคนร้ายเป็นคนทำ มันจะส่งรูปพวกนี้มาให้เขาทำไม และภาพล่าสุดของวันนี้ ... ไม่มี !
ไม่มีงั้นเหรอ หมายความว่าอะไรกัน
หรือว่า จบลงแค่นี้ รึเปล่า
“พี่กั้งๆ ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยสิ นะๆๆๆ” วรกรหันไปมองเด็กผู้หญิงปีหนึ่งที่มาพร้อมกับโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ในมือ ความจริงมันไม่ใช่หน้าที่ของเขาซักนิดที่จะต้องมาถ่ายรูปกับเด็กนี่
“หนูชอบพี่มาตั้งนานแล้ว ขอซักรูปไว้อวดเพื่อนก็ยังดีน้า นะคะๆ” ถึงทุกทีจะไม่เคยทำอะไรแบบนี้ แต่ครั้งนี้เขาเห็นอะไรแปลกๆ
“สร้อยข้อมือนั่น ซื้อมาจากที่ไหน” วรกรถามด้วยสีหน้านิ่งๆ เขาไม่อยากแสดงพิรุธอะไร
“อ๋อออ ! พอดีเพื่อนร่วมคลาสที่เรียนเขาให้มาค่ะ เพิ่งรู้จักกันวันนี้เอง” เด็กสาวยิ้มด้วยความดีใจ ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้คุยกับเขาซักที เหมือนที่คนๆนั้นบอกไว้เลย
“ว่าแต่ สร้อยข้อมือพี่ก็เท่สุดๆไปเลยนะ หนูชอบมากเลย ชอบทุกอย่างที่เป็นพี่ ฮิฮิ” เฟรชชี่หน้าหมวยต่อบทสนทนาอย่างไม่เคอะเขิน ทั้งๆที่คนฟัง ได้แต่เก็บสีหน้าเหวอๆไว้ เหอะ
“แลกกันมั๊ยล่ะ แลกสร้อยข้อมือกัน” วรกรเป็นฝ่ายพูดขึ้น และเขามั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ปฏิเสธ
“ได้เลยๆ เอาเลยพี่ ตกลงตามนั้น”
อีกเบาะแสหนึ่งที่เพิ่งได้มา เจอจี้อีกอันแล้ว ... สร้อยข้อมือนี่ ! จี้รูปนกพิราบ
“อ่าว ! ไอ่กั้ง ! กูก็นึกว่าหายไปไหน มาอยู่ล็อกเกอร์นี่เอง ทำอะไรลับๆล่อๆวะ แหน่ะๆ” เสียงธีระตะโกนมาแต่ไกล วรกรรีบเก็บสร้อยข้อมือลงกระเป๋ากางเกง
“ป่าว กูแค่ลืมของน่ะ” ข้ออ้างเดิมๆแบบนี้ทุกที กั้งนี่ขี้ลืมตลอด ธีระคิดในใจ
“เออ กลับหอกันเหอะ กูง่วงนอนละ วิชาวันนี้ทำกูเพลีย” ธีระตบบ่าวรกรเบาๆ ชวนให้กลับหอ สาเหตุที่ทั้งคู่สนิทกันคงเป็นเพราะว่า เป็นรูมเมทกันนั่นแหล่ะ และทุกวัน วรกรแทบจะตัวติดกับธีระตลอดเวลา จนหลายคนเข้าใจผิดไปหมดว่าเป็นคู่รักกัน
“เออๆ กลับๆ” วรกรเดินนำธีระลงบันไดไป ทั้งๆที่ในใจก็ยังติดใจอยู่อีกหลายเรื่อง สร้อยนั่น...
และคำพูดแปลกๆ
‘อ๋อออ ! พอดีเพื่อนร่วมคลาสที่เรียนเขาให้มาค่ะ เพิ่งรู้จักกันวันนี้เอง’
‘รู้สึกว่าจะชื่อ กันต์ธงกันต์ธีร์อะไรนี่แหล่ะ ชื่อแปลกๆ’
‘แต่พี่ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวพี่ก็ได้เจอเขาแน่นอน เขาพูดแบบนั้นอ่ะ’
มันหมายความว่าอะไรกัน กันต์ธีร์ ได้เจอกันแน่นอนอย่างนั้นเหรอ หึ น่าสนุกแล้วสิ
ความคิดเห็น