ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไอ้น้องบ้า ทุเรศสิ้นดี
เช้าวันหนึ่งแสงแดดสอดส่องผ่านเข้ามายังหน้าต่างและกระทบถูกร่างบางของหญิงสาวซึ่งหน้าตาใสกิ๊ก ผมสีน้ำตาลอ่อนๆริมฝีปากชมพูอวบอิ่มน่าสัมผัส? ตอนนี้เธอกำลังหลับไหลอยู่บนเตียง
"ยัยบลู ตื่นซะ"ไบท์(น้องฝาแฝด)ปลุกฉันพร้อมกับชักผ้าห่มออก
"อย่ามากวนพี่ ไม่งั้นเตะสลบคาตรีนแน่"ฉันขู่
"ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะปล้ำเธอ"ใครจะเชื่อ ไอ้งั่งเอ้ย ฉันกับแกพี่น้องกันนะย่ะ
"นายไม่กล้าหรอก เจ้าชายเย็นชา"เป็นไงล่ะฉันใช้ฉายามันซึ่งมันเกลียดเอามากๆมาล้อฮ่าๆๆ ฉันรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรหนักๆกำลังกระดื๊บมาทับตัวฉัน เท่านั้นแหละฉันรีบลืมตาและดิ้นสุดแรง
"ไอ้น้องซาดิสแกทับฉันหาพระแสหรือไง ปล่อยโว้ย"ฉันโวยวาย
"จะว่าไปเธอก็สวยดีแต่ควรมีรสนิยมมากกว่านี้"ไบท์พูดก่อนจะเดินออกจากห้อง โว้ย!!ไอ้น้องเลว ลามก ไอ้หื่น
และเมื่อฉันเดินลงมาจากบนบ้าน
"คุณหนูค่ะ คุณหนูไบท์รออยู่ห้องอาหารค่ะ"สาวใช้นางหนึ่งพูด ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปยังห้องอาหาร
"ทานข้าวซะ โดยด่วนจะได้ไปเรียน"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันพี่แกนะเว้ย พูดเสียงเย็นชาอยู่ได้และที่สำคัญฉันจะไปกี่โมงมันก็เรื่องของฉัน เพราะฉันไปรถเมล์ไม่ได้ไปกับนาย "ทำไมล่ะ ยังไงฉันก็ไปรถเมล์อยู่แล้วนิ หรือว่าวันนี้นายจะใจดีให้ฉันติดรถไปด้วย"ฉันพูดแล้วยิ้ม
"ฝัน"มันหันมาพูดกับฉันนิดนึงก่อนจะทานข้าวค่อ
โธ่เว้ย!!!น้องใจร้าย ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันนั่งทานข้าวอย่างรวดเร็ว (จะว่ามูมมามก็ได้นะ : bluelie) แล้วรีบออกจากบ้านเพื่อไปรอที่ป้ายรถเมล์ ตามที่จริงถ้าฉันจะเอารถออกมาก็ได้นะ แต่ปัญหาที่ว่า ฉันขับรถไม่เป็นอ่ะ แงๆๆไอ้น้องอกตัญญูก็ไม่ยอมสอนให้
ระหว่างที่ฉันยืนรอรถเมล์ก็เห็นรถคันหนึ่งมาจอดข้างหน้าฉัน อ่ะแน่นอนมันคุ้นตามากมาย
"รอนานมั้ย"ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร นายไบท์เลื่อนกระจกลงพร้อมกับเยาะเย้ยฉัน ชิชะ!!!ฉันไม่น่าตกลงกับนายเลยว่าถ้าออกนอกบ้านเราจะไม่ทำตัวเหมือนพี่น้อง ทำไมกันหา ฉันน่าตาไม่ดีหรือไง (อืม อาจจะจริง: bluelie) ฉันออกจะสวยเลิศ เชิด หยิ่ง อิๆ
"จะนานไม่นานนายไสหัวเน่าๆไปซะ"โอ้ว!!นี่หรอที่เรียกว่าพี่สาว แต่ช่วยไม่ได้นายขอร้องไม่ให้ทำตัวเหมือนพี่สาวฉันก็จัดให้
"ฉันพึ่งสระวันนี้เอง"
"นายอย่ากวนประสาทก่อนที่ฉันจะเตะรถแกไปอเมริกา ไปได้แล้ว"ฉันแหกปากต่อหน้าประชาชีทั้งหลาย
"งั้นไปล่ะ"นายไบท์น้องชายจอมแสบก็ขับรถไปโดยเร็วโดยไม่คิดชีวิต ส่วนประชาชีแถวนั้นก็มองฉันประมาณว่า "เมื่อกี้มรืงแหกปากหาพ่อรึไง" อะไรประมาณนี้แหละ โอ๊ย เซ็งเว้ย
"มองทำไมไม่เคยเห็นคนสวยหงุดหงิดหรือไง เดี๋ยวแม่ไล่เตะเรียงรายซะหรอก"ฉันแหกปากเท่านั้นแหละ คนทั้งหลายต่างหลบหน้าหลบตาฉันจึงขึ้นรถเมล์ด้วยอารมณ์บูดสุดๆ
"ยัยบลู ตื่นซะ"ไบท์(น้องฝาแฝด)ปลุกฉันพร้อมกับชักผ้าห่มออก
"อย่ามากวนพี่ ไม่งั้นเตะสลบคาตรีนแน่"ฉันขู่
"ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะปล้ำเธอ"ใครจะเชื่อ ไอ้งั่งเอ้ย ฉันกับแกพี่น้องกันนะย่ะ
"นายไม่กล้าหรอก เจ้าชายเย็นชา"เป็นไงล่ะฉันใช้ฉายามันซึ่งมันเกลียดเอามากๆมาล้อฮ่าๆๆ ฉันรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรหนักๆกำลังกระดื๊บมาทับตัวฉัน เท่านั้นแหละฉันรีบลืมตาและดิ้นสุดแรง
"ไอ้น้องซาดิสแกทับฉันหาพระแสหรือไง ปล่อยโว้ย"ฉันโวยวาย
"จะว่าไปเธอก็สวยดีแต่ควรมีรสนิยมมากกว่านี้"ไบท์พูดก่อนจะเดินออกจากห้อง โว้ย!!ไอ้น้องเลว ลามก ไอ้หื่น
และเมื่อฉันเดินลงมาจากบนบ้าน
"คุณหนูค่ะ คุณหนูไบท์รออยู่ห้องอาหารค่ะ"สาวใช้นางหนึ่งพูด ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปยังห้องอาหาร
"ทานข้าวซะ โดยด่วนจะได้ไปเรียน"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันพี่แกนะเว้ย พูดเสียงเย็นชาอยู่ได้และที่สำคัญฉันจะไปกี่โมงมันก็เรื่องของฉัน เพราะฉันไปรถเมล์ไม่ได้ไปกับนาย "ทำไมล่ะ ยังไงฉันก็ไปรถเมล์อยู่แล้วนิ หรือว่าวันนี้นายจะใจดีให้ฉันติดรถไปด้วย"ฉันพูดแล้วยิ้ม
"ฝัน"มันหันมาพูดกับฉันนิดนึงก่อนจะทานข้าวค่อ
โธ่เว้ย!!!น้องใจร้าย ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันนั่งทานข้าวอย่างรวดเร็ว (จะว่ามูมมามก็ได้นะ : bluelie) แล้วรีบออกจากบ้านเพื่อไปรอที่ป้ายรถเมล์ ตามที่จริงถ้าฉันจะเอารถออกมาก็ได้นะ แต่ปัญหาที่ว่า ฉันขับรถไม่เป็นอ่ะ แงๆๆไอ้น้องอกตัญญูก็ไม่ยอมสอนให้
ระหว่างที่ฉันยืนรอรถเมล์ก็เห็นรถคันหนึ่งมาจอดข้างหน้าฉัน อ่ะแน่นอนมันคุ้นตามากมาย
"รอนานมั้ย"ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร นายไบท์เลื่อนกระจกลงพร้อมกับเยาะเย้ยฉัน ชิชะ!!!ฉันไม่น่าตกลงกับนายเลยว่าถ้าออกนอกบ้านเราจะไม่ทำตัวเหมือนพี่น้อง ทำไมกันหา ฉันน่าตาไม่ดีหรือไง (อืม อาจจะจริง: bluelie) ฉันออกจะสวยเลิศ เชิด หยิ่ง อิๆ
"จะนานไม่นานนายไสหัวเน่าๆไปซะ"โอ้ว!!นี่หรอที่เรียกว่าพี่สาว แต่ช่วยไม่ได้นายขอร้องไม่ให้ทำตัวเหมือนพี่สาวฉันก็จัดให้
"ฉันพึ่งสระวันนี้เอง"
"นายอย่ากวนประสาทก่อนที่ฉันจะเตะรถแกไปอเมริกา ไปได้แล้ว"ฉันแหกปากต่อหน้าประชาชีทั้งหลาย
"งั้นไปล่ะ"นายไบท์น้องชายจอมแสบก็ขับรถไปโดยเร็วโดยไม่คิดชีวิต ส่วนประชาชีแถวนั้นก็มองฉันประมาณว่า "เมื่อกี้มรืงแหกปากหาพ่อรึไง" อะไรประมาณนี้แหละ โอ๊ย เซ็งเว้ย
"มองทำไมไม่เคยเห็นคนสวยหงุดหงิดหรือไง เดี๋ยวแม่ไล่เตะเรียงรายซะหรอก"ฉันแหกปากเท่านั้นแหละ คนทั้งหลายต่างหลบหน้าหลบตาฉันจึงขึ้นรถเมล์ด้วยอารมณ์บูดสุดๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น