คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [OS/Challenge] Red & Black (JB x Mark)
Red & Black
JB/Mark
Note: ส่วนหนึ่งของ challenge #1เพลง1คู่
-----
กติกา #1เพลง1คู่ #จบหนึ่งเรื่อง
1. รับโจทย์ โจทย์จะกำหนดให้แต่งฟิคสั้นๆ ประมาณ 100-300 คำ ด้วยตัวละครหรือคู่ที่กำหนด และให้แต่งจากเพลงที่กำหนด
2. แต่งฟิคตามโจทย์ แล้วโพสต์ลง twitlonger.com หรือบล็อกส่วนตัวโดยโพสต์กติกานี้ไว้ด้านบนด้วย
3. แท็กคนอื่นต่อโดยกำหนดตัวละครหรือคู่ และเพลง ถ้าเป็นเพลงภาษาต่างประเทศ
รบกวนแนบคำแปลมาให้ด้วยจะขอบคุณมากค่ะ เช่น JB x Jr. (GOT7) เพลง A
Thousand Years (Christina Perri) https://www.youtube.com/watch?v=XBZUZAcon-M
4. ไม่บังคับรูปแบบความสัมพันธ์ position จะเขียนออกมาแบบไหนก็ได้ค่ะ โดยให้เพลงเป็นตัวกำหนด theme
5. ก่อนแท็กใคร กระซิบถามกันก่อนก็ดีะนะคะว่าสะดวกไหม อยากให้เล่นกันด้วยความสมัครใจมากกว่า
6. ขอให้สนุกค่ะ ;)
รับโจทย์มาจาก @chezadn : Charlie Chaplin (Block B – BASTARZ)
อิม แจบอม เจอหนุ่มผมแดงคนนั้นเป็นครั้งที่ห้าแล้ว
ตั้งแต่ครั้งที่สอง, แจบอมแอบตั้งชื่อสิ้นคิดให้เขาว่า Mr.Red เพราะนอกจากสีผมแดงโดดเด่นล้อแสงไฟสลัวในบาร์แล้ว ไม่เสื้อผ้าก็เครื่องประดับของเขาจะมีสีแดงอยู่ด้วยเสมอ — เสื้อยืดสกรีนลายแนวพังก์ที่มีสีขาว ดำ และแดง, รองเท้าคอนเวิร์สสีแดง, แหวน สร้อย หรือกำไลข้อมือที่มีพลอยสีแดงเม็ดเล็กฝังประดับ แต่นั่นก็ยังไม่สวยสดเท่ากับริมฝีปากสวยสีแดง โดยเฉพาะตอนที่มันสัมผัสกับขอบแก้วใส ดูดและดื่มของเหลวนั้นลงไป
เขารู้ว่า Mr.Red ไม่ง่ายและไม่ใช่ผู้ชายที่จะยอมหลงคารมใคร เขาเห็น Mr.Red ปฏิเสธทั้งผู้ชายและผู้หญิงที่พยายามเข้าไปผูกมิตรด้วย แต่ผิวขาวนวลตัดกับปากฉ่ำๆ สีแดงนั้นดึงดูดเขาเกินไปจนยากจะยอมแพ้ เสียงแซ็กโซโฟนหวานๆ เร้าอารมณ์จากเพลงแจ๊สที่เปิดคลออยู่ในร้านก็ยิ่งช่วยขับและผลักดันเขาให้ลุกขึ้นไปหาเป้าหมาย
น่าแปลก… สิ่งที่แจบอมได้รับกลับไม่ใช่คำปฏิเสธที่ทำให้เขาต้องเดินคอตกกลับมานั่งที่เดิม แต่กลับเป็นรอยยิ้มและดวงตาพริบพราว กลีบปากที่เขาชื่นชมอยู่ห่างๆ มาตลอดขยับพร้อมกับที่เจ้าของมันเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “นึกว่าคุณจะไม่เข้ามาทักผมซะแล้ว” ตบท้ายด้วยคลี่ยิ้มกว้างอวดเขี้ยวแหมลมเล็ก แจบอมจึงได้รู้ว่า Mr.Red ของเขาชื่อมาร์ค
น่าแปลก… ที่เหมือนพวกเขาทั้งคู่ต่างรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการแค่เพียงสิ่งใด
มาร์คตัวเล็ก เบาหวิวกว่าที่แจบอมคิดจนไม่ยากเลยที่จะรวบตัวอีกฝ่ายไว้แล้วยกอุ้มไปทางประตูกระจกตรงระเบียงตามคำร้องขอ แขนเรียวของคนที่เขาพามายกขึ้นรั้งคอเขาไว้เพื่อช่วยทรงตัวเพราะเท้าทั้งสองลอยอยู่เหนือพื้น เมื่อแผ่นหลังชื้นเหงื่อสัมผัสกับผิวกระจกแล้ว แจบอมก็ดันตัวเองเข้าไปได้จนสุด – รุกล้ำเข้าไปได้ไกลกว่าตอนที่พวกเขาอยู่บนเตียงก่อนหน้านี้ เติมเต็มมาร์คได้เต็มที่จนเจ้าตัวกัดปากร้องซี้ด เห็นเช่นนั้นแล้ว แจบอมจึงยิ่งขยับสะโพกหนักและถี่กว่าเดิม
เครื่องดื่มที่พวกเขาสั่งตอนอยู่ที่ร้านมีส่วนผสมของแอลกอฮอลล์เพียงนิดเดียว และต่างคนต่างก็ดื่มกันแค่คนละแก้วเพราะต่างก็ต้องการอะไรที่หอมหวานและถึงใจกว่าสิ่งที่ตัวเองสั่งมา แต่ตอนนี้แจบอมกลับรู้สึกว่าตัวเองมัวเมากับร่างตรงหน้าราวกับว่าได้ดื่มเหล้าไปมากมาย เสียงครางกระเส่าปนหอบ เสียงสั่งว่า ‘อีกสิ…อีก’ และเสียงหัวใจเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมาจากอกของทั้งคู่ล้วนทำให้แจบอมลุ่มหลงกับความสุขตรงหน้ามากขึ้น ตอนนี้มาร์คแดงไปหมดทั้งตัว – ตั้งแต่ใบหน้าขาวไปจนถึงต้นขาที่แจบอมบีบเฟ้นและยกขึ้นอยู่
แจบอมอุ้มมาร์คจนตัวลอยอีกครั้ง คราวนี้พาไปนั่งบนโต๊ะอาหาร เมื่อไม่จำเป็นต้องรับน้ำหนักตัวมาร์คตลอดแล้วฝ่ามือหนาข้างหนึ่งจึงสอดประสานเข้ากับมือเล็กของมาร์คเสียแน่น ส่วนอีกข้างประคองเอวอีกฝ่ายไว้ราวกับอยู่ในท่วงท่าเต้นรำ ทั้งที่เป็นคนเข้าหามาร์คและชักชวนมาร์คมาที่นี่ก่อน แต่การเคลื่อนไหวของเขาล้วนเป็นไปตามคำสั่งจากคนที่เขาเพิ่งรู้จัก ‘อีกสิ…’ ‘เร็วหน่อย’ ซึ่งแจบอมก็พร้อมที่จะสนองให้อย่างเต็มใจ
“จะ…แจบอม… ผมใกล้จะ…”
แจบอมรู้สึกได้เช่นกันว่ามาร์ครัดเขาแน่นกว่าเดิม แต่แล้วจู่ๆ มาร์คก็ปล่อยมือออกพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างโน้มศีรษะของแจบอมลงมา ซุกใบหน้าของตัวเองลงไปกับต้นคอหนา ลิ้นร้อนกวาดเลียผิวตรงนั้นเร็วๆ จนชื้นก่อนที่จะฝังเขี้ยวคมทั้งสองลงไป
ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด รับรู้ได้ถึงของเหลวอุ่นๆ สีแดงที่เริ่มไหลออกมาจากปากแผลที่มาร์คกัด ซึ่งนั่นเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น เพราะเขารู้สึกได้ว่ามาร์คกำลังดูดเลือดที่พุ่งออกมาเข้าไปทุกหยดหยาด ช่างน่าประหลาดที่เขาควรจะกลัวหรือตื่นตกใจ แต่เสียงครางอืออาของมาร์คยามที่เสพเลือดของเขาเข้าไปกลับเร้าอารมณ์เขากว่าเดิม
“อา..แจบอม…แจบอ…”
มาร์คปลดปล่อยออกมา เลอะทั้งบนร่างกายของตัวเองและหน้าท้องของแจบอม พร้อมๆ กับที่แจบอมก็ถึงจุดสูงสุดและปล่อยเข้าไปในตัวของมาร์คเช่นกัน มาร์คยังคงดูดเลือดจากคอของแจบอมต่อไปอีกหลายวินาทีก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา เลือดส่วนน้อยเลอะติดมุมปากและไหลลงมาตามคาง ร่างบางสูดลมหายใจเข้าออกพร้อมกับกลืนเลือดที่ยังคั่งค้างอยู่ในโพรงปากลงไป เป็นอึกสุดท้าย ตอนนี้เองที่แจบอมได้เห็นว่าดวงตาของมาร์คเปลี่ยนเป็นสีแดง
ความหวาดกลัวไม่มีอยู่ในสมองของแจบอมเลยแม้แต่นิด เขาต้องการมาร์คเกินกว่าจะยอมปล่อย ต้องการจนไม่อยากให้มันจบลงแค่ครั้งนี้และแค่ในคืนนี้ แจบอมจูบมาร์คอีกครั้ง ได้ชิมเลือดเค็มๆ ของตัวเองเป็นของแถม แต่ช่างมันปะไร ต่อให้ต้องเสียเลือดให้กับมาร์คที่ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเขาแน่นอนก็ตาม
“อีกรอบได้ไหม”
มาร์คยกมือขึ้นแตะลำคอของแจบอม ปลายนิ้วลูบบริเวณปากแผลที่เลือดยังคงไหลไม่หยุดออกมาเบาๆ เขาหัวเราะหึๆ
“เลือดคุณพอไหมล่ะ?”
สิ่งแรกที่แจบอมทำหลังจากลืมตาตื่นคือยกมือแตะลำคอตัวเอง ปากแผลที่โดนมาร์คกัดทิ้งไว้เมื่อคืนแห้งและปิดสนิทราวกับเป็นแผลที่เกิดขึ้นมานานแล้ว จำได้ว่าหลังจากรอบสุดท้าย มาร์คเลียแผลเขาอยู่นานหลายนาที… คงเป็นวิธีสมานแผลของพวก… แวมไพร์? จะเรียกอย่างนั้นได้ไหมนะ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาร์คเป็นอะไรกันแน่
คงเพราะทั้งใช้แรงกายพร้อมๆ กับเสียเลือดมากเกินไปทั้งคืนกับคนที่ตอนนี้ไม่อยู่ให้เขาเห็นแล้ว แจบอมจึงแทบลุกไม่ขึ้นและผล็อยหลับไปอีกทีอย่างรวดเร็ว กว่าจะตื่นขึ้นมาก็ค่ำแล้ว เขายังคงมึนศีรษะอยู่แต่ก็พอลุกไหว จึงสังเกตว่าทั้งบนปลอกหมอนและผ้าปูเตียงมีรอยเลือดสีแดงเต็มไปหมด
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับมาร์คเมื่อคืนยังคงฝังแน่นอยู่ในสมอง เขาอยากพบมาร์คอีกครั้ง
แจบอมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาที่บาร์ร้านเดิมอีกครั้ง ในเวลานี้เขาควรจะได้เจอมาร์คเหมือนอย่างที่เคยเจอทุกคืน แต่กวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก็ไม่มีแม้แต่เงา เขาเลยหันไปหาตัวช่วย – เจ้าของร้านที่ทำหน้าที่เป็นคนชงเหล้าด้วย ถ้าเขาจำแจบอมที่เป็นลูกค้าประจำได้ เขาก็ควรจำมาร์คที่แวะเวียนมาบ่อยๆ แถมมีรูปลักษณ์เด่นสะดุดตาได้เช่นกัน
“ผู้ชายผมสีแดง ผิวขาวๆ? ผมไม่เคยเห็นเลยนะ”
ไม่ใช่ ‘ยังไม่เห็น’ เพราะคนที่เขาถามถึงยังไม่มาที่ร้าน แต่เป็น ‘ไม่เคยเห็น’
“เป็นไปไม่ได้ ผมเห็นเขาที่นี่ห้าครั้งแล้วนะ”
“ถ้าเป็นผู้ชายทำผมสีแดงแล้วมาบ่อยขนาดนั้น แถมคุณยังย้ำว่าหน้าตาดี ผมต้องจำได้แล้วน่า” เจ้าของร้านยืนกราน “ผมไม่เคยเห็นเขาจริงๆ คุณสับสนหรือเปล่า คุณอาจจะเจอเขาที่ร้านอื่นก็ได้นะ”
แจบอมไม่รู้จะเถียงอย่างไร เขาได้แต่ออกจากร้านมาด้วยอาการงุนงง ยืนนิ่งอยู่หน้าร้านสักพัก พยายามคิดทบทวนว่าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาไม่เคยไปดื่มที่ร้านไหนนอกจากร้านนี้ เขาเจอกับมาร์คที่นี่ไม่ผิดแน่ แล้วทำไม…
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ออกจะกระจ่างชัดในความทรงจำจนเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแค่จินตนาการไปเอง แจบอมถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไปแน่นอน จากนั้นจึงยกมือขึ้นแตะลำคอตัวเอง ปลายนิ้วยังคงสัมผัสถึงรูสองรูที่มาร์คเป็นคนกัดเจาะเข้าไปเมื่อคืน ลากลงมายังรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆ ของตัวเองที่หลั่งรินลงมาจากแผลนั้น เลือดที่เข้าไปในปากของมาร์ค เลือดของเขาที่มาร์คกลืนกิน
แจบอมได้ยินเสียงหัวเราะต่ำๆ ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เสียงหัวเราะที่เขายังจดจำได้ดีว่าเป็นของใคร
เขาหันไปรอบทิศ แต่ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืดในรัตติกาล
END.
แท็กต่อให้ @m910110 ค่ะ ยูคยอม x มาร์ค / You look so good to me (Giriboy) + คำแปล
ความคิดเห็น