[GOT7] 'SO LUCKY' (SF/OS)

ลำดับตอนที่ #7 : [OS] Stuck On You (JB x Jr.)

Stuck On You

JB/Jr.

Inspirational Track: Kim Sunggyu - Kontrol

HELLO

(1)

ชายหนุ่มลืมตาขึ้น เปลือกตากะพริบถี่

เขากำลังอยู่บนเตียงที่ไม่เคยนอน

ศีรษะหนุนหมอนที่ไม่เคยกอด

ร่างกายอยู่ในเสื้อผ้าที่จำไม่ได้ว่าเคยสวมใส่

เพดานสีขาวขุ่นสีเดียวกับกำแพงนั้นว่างเปล่า

เหมือนกับสมองของเขาตอนนี้ที่ปราศจากสิ่งใด

เขาหันหน้าหันหลังเพื่อมองหาคำตอบที่ช่วยไขข้อสงสัย

แล้วจึงเห็นกระจกหนึ่งบานกับกระดาษโพสอิทบนบานประตู

เงาสะท้อนจากกระจกไม่เคยโกหก

แต่เขากลับไม่เคยเห็นหน้าคนในนั้นมาก่อน

ปลายนิ้วแตะพื้นผิวเรียบลื่น

'สวัสดี คุณคนแปลกหน้า' เขาเอ่ยในใจ

สายตาเลื่อนขึ้นไปอ่านข้อความบนกระดาษสีเขียว

'สวัสดี ชื่อของคุณคือพัค จินยอง,

คุณหน้าตาเป็นแบบนี้ ซึ่งน่ารักเสมอสำหรับผม

เปิดประตู แล้วตามใบไม้สีเขียวไปนะ'

(2)

'คุณเกิดวันที่ 22 กันยายน 1994

ในวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2020

คุณประสบอุบัติเหตุ คุณเกือบไม่รอด

คุณหลับไปสามเดือน แล้วจึงฟื้นกลับมา'

'สมองของคุณกระทบกระเทือนอย่างหนัก

ความทรงจำของคุณหล่นหายและหยุดนิ่ง ไม่ถอยหลัง ไม่เดินหน้า

ทุกเช้าที่คุณลืมตาขึ้นมา คุณจะจำอะไรไม่ได้แม้แต่ตัวเอง

ทุกคืนที่คุณหลับตาลงนอน คุณจะลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น'

'ส่วนผมชื่ออิม แจบอม,

ผมเป็นผู้ชายที่อยู่ร่วมกับคุณมาสี่ปี

แต่รักคุณมานานกว่านั้น -- คุณคงจำไม่ได้

ภาพถ่ายพวกนี้จะเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง'

บนชั้นวางหนังสือใกล้กระดาษแผ่นสุดท้าย

อัลบั้มรูปขนาดใหญ่วางอยู่บนนั้น

มือขาวหยิบมันมาเปิดออก

และดูเรื่องราวที่ถูกเก็บรักษาไว้ในนั้น

(3)

ภาพแรกสุดที่เขาเห็นคือชายหนุ่มสองคนในชุดทักซิโด้

คนหนึ่งคือเขาที่ดูอ่อนเยาว์กว่าตอนนี้มากนัก อีกคนหนึ่งไม่คุ้นตา

แต่ก็เผลอใช้ปลายนิ้วแตะใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว

ตาของเขาเรียวเล็ก ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้าง ความสุขและความรักอบอวล

ยิ่งพลิกต่อไปเรื่อย, จินยองมองเห็นรูปเด็กชายกับชายหญิงหนึ่งคู่

ตั้งแต่ยังเป็นทารก เป็นเด็กอนุบาล เป็นเด็กนักเรียน

ริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้างเมื่อเห็นรูปตัวเองในวัยเด็กยิ้มร่ากับพ่อแม่

แม้นึกไม่ออกว่ายิ้มเพราะอะไร แต่สัมผัสได้ถึงความสุขในตอนนั้น

เมื่อพลิกไปถึงกลางอัลบั้ม, ภาพถ่ายที่เคยมีแต่จินยองก็เริ่มมีใครอีกคนเข้ามา

เด็กหนุ่มตาตี่ผิวเข้มตัวผอม หน้าตาไม่ต่างจากชายที่ในภาพแรกสุด

ปรากฏอยู่ในแทบทุกรูปที่เรียงอยู่ในนั้น

กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของจินยอง

จินยองเห็นภาพถ่ายของเด็กวัยรุ่นทั้งสองเติบโตขึ้นไปพร้อมกัน

จำไม่ได้เลยว่าสถานที่ในรูปคือที่ใด หรือพวกเขาทำอะไรกัน

แต่ใจของจินยองกลับมองเห็นภาพของพวกเขาสองคน

ก้าวเดินไปในแต่ละวัน ใช้ชีวิตด้วยกัน

(4)

'ผมขอคุณแต่งงานหลังจากเราเรียนจบ'

ข้อความนี้เขียนอยู่หลังภาพถ่ายรับปริญญาของพวกเขา

ตามด้วยภาพถ่ายบรรยากาศในพิธี จากห้องจัดเลี้ยงที่ไหนสักแห่ง

และโพลารอยด์รูปแหวนเงินกลมเกลี้ยงหนึ่งใบ

'เปิดกล่องเล็กสีน้ำเงิน'

จินยองทำตามคำสั่งที่เขียนไว้ในหน้าสุดท้าย

สิ่งที่เขาเพิ่งเห็นอยู่ในนั้น

รู้สึกถึงความรักที่ตัวเองจดจำไม่ได้

ข้างๆ กล่องเล็กสีน้ำเงิน มีปฏิทินดิจิตอลตั้งวาง

'21-MAR-22  08:21'

สองปีแล้วที่เขาตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้

รวมแล้วเป็นหกปีที่เขาอยู่ด้วยกันกับแจบอม

จินยองสอดส่ายสายตามองหาอีกคน

เดินวนไปทั่วบ้าน ห้องน้ำ ห้องครัว ชั้นสอง

แต่ก็ปราศจากวี่แววของคนที่ชื่อแจบอม

เขาเดินกลับมาที่เดิม

(5)

ตรงฐานโคมไฟบนโต๊ะตัวเล็กใกล้ชั้นวางหนังสือ

จินยองเห็นกระดาษโน้ตสีขาวแผ่นหนึ่งเสียบไว้

สภาพของมันดูใหม่ ไม่ยับยู่ยี่เหมือนโพสอิทสีเขียว

ลายมือเดียวกันเขียนข้อความเอาไว้ด้วยหมึกน้ำเงินอย่างหวัดๆ

'ออกไปข้างนอก แล้วผมจะกลับมา'

ลงชื่อเอาไว้ข้างใต้ว่าแจบอมของคุณ

จินยองยิ้มอย่างโล่งใจ แจบอมไม่ได้ไปไหน

อีกไม่นานเขาก็จะกลับมา

ทว่าการรอคอยช่างยาวนาน

เข็มนาฬิกาเคลื่อนผ่านไปไกลแล้ว

จินยองหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน

เขายังรอแจบอมกลับมา แต่ไม่เห็นวี่แวว

สมองเขาจดจำอะไรไม่ได้

เพราะไม่หลงเหลือความทรงจำใด

ใจจึงยิ่งเพรียกหา เงยหน้าชะเง้อคอย

อยากพบผู้ชายที่ชื่ออิม แจบอมคนนั้น

(6)

แจบอมคนที่อยู่เคียงข้างเข้ามาหลายปี

แจบอมคนที่ไม่เคยทิ้งเขาไปไหน

แม้ว่าทุกเช้าที่จินยองลืมตาขึ้นมา

จินยองจะจำเขาไม่ได้เลยสักนิด

อยากรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน

เวลายิ้มแล้วเหมือนในรูปถ่ายนั้นแค่ไหน

เคยมีช่วงเวลาที่เหนื่อยใจเพราะจินยองบ้างหรือเปล่า

เวลาจินยองเศร้า เขาช่วยปลอบใจอย่างไร

ยิ่งค่ำอากาศยิ่งหนาว

จินยองเดินไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ตที่แขวนในตู้

ตัวที่เขาเคยเห็นแจบอมสวมใส่ในภาพถ่าย

สองแขนกระชับกอดตัวเองแน่น

'กลับมาสักทีเถอะ กลับมา'

เพราะถ้าแจบอมไม่กลับมา จินยองก็ไม่มีใครแล้ว

ลำพังแค่เสื้อตัวนี้ที่อาจมีร่องรอยของแจบอมทิ้งไว้

ไม่พอสำหรบจินยองจริงๆ

(7)

อีกไม่นานจะล่วงเข้าสู่วันใหม่

แจบอมยังคงไม่กลับมา

เปลือกตาของจินยองหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาพาตัวเองกลับขึ้นไปยังห้องนอน

ลายมือบนกระดาษแผ่นนั้นยังค้างในใจ

'แล้วผมจะกลับมา'

จินยองยังคงเชื่อแบบนั้น แจบอมคงไม่ทิ้งเขาไป

เขาถอดเสื้อของแจบอมแขวนไว้เหมือนเดิม เดินมาขึ้นเตียงแล้วค่อยๆ หลับตา

จินยองรู้ว่าหากเขาหลับลง เขาจะลืมเรื่องวันนี้ทุกอย่าง

แต่ช่างมันปะไร วันนี้ทั้งวันมีแต่การรอคอย

เขาขอเข้าสู่ห้วงนิทรา ลืมความเหงาและความผิดหวัง

พรุ่งนี้จะดีกว่านี้

พรุ่งนี้เขาจะได้รู้จักตัวเอง รู้จักแจบอม ได้รักแจบอมอีกครั้ง

พรุ่งนี้เขาจะได้กอดแจบอมโดยไม่ต้องพึ่งเสื้อ

พรุ่งนี้แจบอมจะกลับมา เขาจะได้เจอแจบอม

การรอคอยอันไม่สิ้นสุดในวันนี้ของเขาจะจบลง

GOODBYE

แจบอมตื่นขึ้น มองคนข้างกายที่นอนทับไหล่เขาอยู่

จินยองของเขายังคงงดงามเหมือนเดิมแม้ในยามนิทรา

มือหนาเกลี่ยผมอีกคนอย่างเอ็นดู

ก่อนจะลุกขึ้นไปเริ่มต้นวันใหม่ก่อนจินยอง

วันนี้เป็นวันที่ 22 มีนาคม

สะดุดใจเล็กน้อยที่ปฏิทินยังคงเป็นเมื่อวาน

ถ่านคงหมดโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

แจบอมทดในใจไว้ว่าวันไหนออกไปทำงานค่อยซื้อมาเปลี่ยน

วันนี้เป็นวันหยุดของเขา แต่โทรศัพท์ตามตัวกลับดังขึ้น

เรียกร้องให้คุณหมอที่ออกเวรเข้าไปช่วยสมทบด่วน

แจบอมรีบยัดขนมปังใส่ปาก เปลี่ยนเสื้อผ้า

ก่อนจะนึกได้ว่าควรเขียนโน้ตบอกจินยองเอาไว้

ทำสิ่งที่จำเป็นเรียบร้อยแล้ว แจบอมก็ออกไปจากบ้าน

ก้าวเท้าขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ พาหนะคู่ใจของตัวเอง

ออกสตาร์ทแล้วขับแล่นไปตามถนนเส้นประจำ

มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลอันเป็นสถานที่ทำงาน

รถบรรทุกคันใหญ่ฝ่าไฟแดงแล่นมา

เสียงปะทะกันดังสนั่น ร่างของแจบอมกระเด็นไกล

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ทุกอย่างก็ดับสนิทสิ้น

เขาไม่ได้กลับไปหาจินยองอีกแล้ว


 

END.

ฟังเพลงของซองกยูแล้วดิ่งมากค่ะก็เลย...

- สมสน.

(c) Chess theme