คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Ficlet] Keep Smiling
Keep Smiling
สำหรับร้านอาหารที่เปิดให้บริการในสวนสนุก วันหยุดสุดสัปดาห์เป็นวันที่มีลูกค้าเนืองแน่นกว่าวันไหน และก็เป็นวันที่พนักงานทุกคนต้องรับศึกหนักเป็นพิเศษ เพราะลูกค้าทุกคนล้วนเข้ามาที่นี่เพื่ออาหารและการบริการที่ดี แม้ว่าลูกค้าหลายคนจะแค่มาสั่งอาหาร กิน จ่ายเงิน แล้วออกไป แต่ก็มีลูกค้าอีกจำนวนไม่น้อยที่ทำให้หน้าที่ของบรรดาพนักงานไม่ง่ายขนาดนั้น (‘ออเดอร์ที่ผมสั่งไปได้หรือยัง’ ‘เฟรนช์ฟรายจานนี้นิ่มแล้ว ขอเปลี่ยนเป็นที่เพิ่งทอดใหม่ๆ ได้ไหมคะ’) และบางคนอาจทำให้พวกเขาต้องทำงานอื่นเพิ่มโดยไม่ตั้งใจ (เพล้ง! – เสียงจานสลัดร่วงแตกกับพื้น ตามด้วยเสียงร้องไห้ของเด็กวัยขวบหนึ่งที่ปัดมันตก) หรือตั้งใจ (‘คูปองนี่ใช้กับสาขานี้ไม่ได้เหรอ? แล้วพิมพ์ไว้ตัวแค่นั้นใครจะมองเห็น เธอไปเรียกผู้จัดการมาเดี๋ยวนี้เลย’)
แต่ไม่ว่างานที่ทำอยู่จะหนักหรือต้องเจอลูกค้าแบบไหนก็ตาม มาร์ค ต้วน ก็ยิ้มรับอยู่เสมอ เพราะเขาเชื่อว่าเงินเดือนและทิปในกล่องที่เขาได้รับมาจากการทำให้คนเหล่านั้นพึงพอใจและมีความสุข เขายิ้มอยู่เสมอตั้งแต่ตอนต้อนรับลูกค้าและพาพวกเขาไปที่โต๊ะ ยืนรับออเดอร์ เอาอาหารมาเสิร์ฟ หรือกระทั่งตอนที่วิ่งวุ่นตามออเดอร์ที่ล่าช้า ตอนที่ต้องนั่งรถออกไปซื้อวัตถุดิบเพิ่มเติม และตอนที่โดนลูกค้าตำหนิ หลายครั้งที่รอยยิ้มของเขาช่วยทำให้ลูกค้าที่กำลังอารมณ์ร้อนใจเย็นลง และหลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งกันรุนแรงระหว่างผู้ให้บริการกับผู้รับบริการได้
ถึงกระนั้น มาร์คก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่เหนื่อยได้และหงุดหงิดเป็น เพียงแต่เขาฉลาดพอที่จะไม่แสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกมาในเวลางาน ในวันที่เขารู้สึกแย่จากงานหรือลูกค้า เขาจะชอบมานั่งพักใจอยู่บนม้านั่งสีเขียวตัวหนึ่งริมทางเดินหลังเลิกงาน มองใบหน้ายิ้มแย้มที่เต็มไปด้วยความสุขของผู้คนที่มาเที่ยวสวนสนุกที่เดินผ่านเขาไปมา มองเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่เดินถือลูกโป่ง มองคู่รักหนุ่มสาวในเสื้อยืดลายคู่เดินจูงมือมาด้วยกัน มองรอยยิ้มอบอุ่นของพ่อแม่ที่เห็นลูกอารมณ์ดี ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของคนรอบข้างช่วยทำให้มาร์ครู้สึกดีขึ้นได้เสมอโดยที่เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ บางทีเขาอาจชอบที่ได้เห็นคนอื่นมีความสุขมากเกินไป
ทว่าวันอาทิตย์นี้คงเป็นข้อยกเว้น มาร์คเหนื่อยกว่าปกติจากการทำงานสองกะติดแทนเพื่อนอีกคนที่ขอแลกเวลาทำงาน มิหนำซ้ำวันนี้ยังเจอแต่ลูกค้าประเภทเอาแต่ใจใช้อารมณ์เป็นหลัก พยายามโยนความผิดมาที่พนักงานและพ่อครัวของร้านทั้งที่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด และเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มรับและรับคำเหมือนหุ่นยนต์ที่โต้ตอบอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากคำว่า ครับ ครับ ขอโทษครับ ทราบแล้วครับ ก่อนจะปิดท้ายด้วยการโดนผู้จัดการตำหนิอีกรอบ ฉะนั้นวันนี้เขาเลยเหนื่อยทั้งกายและใจเป็นพิเศษ และกว่าเขาจะได้เลิกงานก็เป็นช่วงหัวค่ำแล้ว ทางเดินที่ปกติมีผู้คนขวักไขว่จึงค่อนข้างเงียบเหงา เพราะ ผู้คนส่วนใหญ่ล้วนไปยืนรอชมการแสดงขบวนพาเหรดในอีกฝั่งของสวนสนุก และอีกไม่นานก็จะถึงเวลาปิดให้บริการ การนั่งพักใจตามปกติจึงกลายเป็นการนั่งพักเหนื่อยก่อนกลับบ้านเสียมากกว่า
จู่ๆ ก็มีหมีตัวหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา
มาร์คเงยหน้ามองใบหน้าของหมีตัวนั้น – หรือเรียกให้ถูกคือใครสักคนที่อยู่ในชุดมาสคอตหมีสีน้ำตาลหัวโตหน้าตายิ้มแย้มน่ารักในชุดเอี๊ยมสีน้ำเงิน หมีตัวนี้เป็นมาสคอตประจำสวนสนุก และมาร์คเห็นหมีตัวนี้เดินไปเดินมาเพื่อแจกลูกโป่งให้แก่เด็กๆ หรือถ่ายรูปกับคนที่เข้ามาเที่ยวเสมอไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาเข้าออกหรือตอนที่เขากำลังทำงานอยู่ บางวันหมีตัวนี้ก็โบกมือให้เขาเหมือนกับที่โบกมือให้กับคนอื่นๆ ซึ่งมาร์คก็ทำเพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป เขาไม่เคยเข้าไปทักหรือพูดคุยทำความรู้จัก
นอกจากยามที่เฝ้าประตูทางเข้าออกและเพื่อนร่วมงานในร้านอาหารแล้ว มาร์คก็ไม่รู้จักใครอื่นที่ทำงานที่นี่เลย รวมไปถึงคนที่อยู่ในชุดมาสคอตนี่ด้วย เขาจึงยังคงจ้องเจ้าหมีตัวสูงที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
ตอนนั้นเองที่คนในชุดมาสคอตหมียื่นลูกโป่งมาทางมาร์ค มันเป็นลูกโป่งสีเหลืองสด มีจุดสีดำสองจุดและเส้นโค้งประกอบกันเป็นรูปหน้ายิ้ม คงเป็นลูกโป่งใบสุดท้ายที่เหลือจากการแจกให้กับคนที่มาเที่ยวในวันนี้ มาร์คมองหมีตัวนั้นอย่างงงๆ
“ให้ผมเหรอ?”
หมีพยักหน้า มาร์คมองใบหน้ายิ้มบนลูกโป่งสีเหลืองใบนั้นแล้วคลี่ยิ้มตาม ก่อนจะรับเชือกที่ผูกติดกับลูกโป่งใบนั้นมาถือไว้ในมือ
“ขอบคุณนะครับคุณหมี”
‘คุณหมี’ ก้มหัวให้นิดหนึ่งก่อนจะเดินหันหลังจากไป แต่รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของมาร์คยังอยู่ หัวใจรู้สึกพองโตเหมือนกับลูกโป่งในอากาศที่เขาเพิ่งได้รับเป็นของขวัญ มีหลายครั้งที่ลูกค้าทิปให้เขาเยอะเป็นพิเศษเพราะพอใจกับบริการ แต่มาร์คจำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่มีคนที่ไม่เคยรู้จักกันทำให้เขายิ้มได้คือเมื่อใด
จากตรงนี้เขายังมองเห็นด้านหลังของคุณหมีที่กำลังเดินอุ้ยอ้ายไปอีกทาง
เขาไม่แน่ใจว่ามีคนผลัดกันใส่ชุดมาสคอตหมีนี้กี่คน แต่...พรุ่งนี้เขาจะลองเข้าไปทักคุณหมีดู
(ตั้งแต่ที่คิมยูคยอมเริ่มทำงานพิเศษในช่วงปิดเทอมด้วยการสวมชุดมาสคอตหมีเดินไปมารอบสวนสนุก ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่เห็นมาร์คยิ้ม มาร์คยิ้มให้ยามตรงหน้าประตู ยิ้มตอบยูคยอมตอนที่เขาโบกมือทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ยิ้มให้ยูคยอมตอนที่เขาถอดชุดมาสคอตออกแล้วเข้าไปใช้บริการในร้านอาหารในฐานะลูกค้าคนหนึ่ง ยิ้มให้ลูกค้าที่กำลังบ่นจุกจิกจู้จี้โดยไม่แสดงออกทางสีหน้าว่าไม่พอใจ ยิ้มตอนที่ออกมานั่งบนม้านั่งตัวนั้นหลังเลิกงาน รอยยิ้มของมาร์คทำให้ยูคยอมประทับใจมาเสมอ จนเขารู้สึกขอบคุณตัวเองที่เลือกทำงานเป็นคนสวมชุดมาสคอต เพราะมันทำให้เขาชื่นชมรอยยิ้มของมาร์คได้โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว และทำให้เขาเดินไปเดินมาอยู่แถวร้านอาหารได้โดยไม่มีใครสงสัย ไม่รู้ทำไม แต่วันนี้มาร์คไม่ยิ้ม และยูคยอมก็ไม่ชอบสีหน้าหม่นหมองของมาร์คเอาเสียเลย เหลือลูกโป่งใบหนึ่งในมือเขาพอดี บนลูกโป่งมีหน้ายิ้ม ยิ้มเหมือนที่มาร์คยิ้มอย่างสดใสให้เขาเห็นอยู่เสมอ และเขาก็ไม่คิดลังเลเลยตอนที่เข้าไปยื่นลูกโป่งใบนั้นให้กับมาร์ค หวังสุดใจว่ามันจะทำให้มาร์คยิ้มได้บ้าง
มาร์คยิ้มเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว เขาอยากทำให้มาร์คยิ้มได้บ้าง และหวังว่าพรุ่งนี้ เขาอาจทำอะไรได้มากกว่าให้ลูกโป่งใบเดียว)
END.
15.02.22
แว้บขึ้นมาในหัวเมื่อวานว่าอยากเขียนฉากยูคยอมในชุดมาสคอตหมีเอาลูกโป่งไปให้พี่มาร์ค และน้องยูคในชุดมาสค็อตหมีต้องน่ารักมากแน่ๆ เลย ;w; ที่มาสั้นแค่นี้เพาะกลัวว่าถ้าเขียนอะไรยาวๆ มันจะไม่จบค่ะ ฟีลหมดก่อน 555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า
- สมสน.
ความคิดเห็น