[GOT7] 'SO LUCKY' (SF/OS)

ลำดับตอนที่ #8 : [OS] Sweetened (Jr. x Youngjae)

Sweetened

Jr./Youngjae

warning: bullying, abusive relationship

ชเว ยองแจได้กลิ่นบุหรี่ ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะลืมตา มันเป็นกลิ่นที่เขาชัง

ในช่วงหนึ่ง ยองแจเคยเกลียดกลิ่นหอมหวานนี้ กลิ่นที่ชวนให้นึกถึงคนใจร้าย กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย กลิ่นที่แตกต่างออกไปจากกลิ่นบุหรี่ที่ยองแจเคยรู้จัก แตกต่างจากที่กลิ่นบุหรี่เหม็นๆ ชวนให้วิงเวียนที่เด็กนักเรียนคนอื่นๆ ในโรงเรียนแอบสูบกัน เพราะพัค จินยอง ไม่เคยต้องการที่จะเหมือนใคร และต้องการที่จะโดดเด่นกว่าคนอื่นในด้านใดด้านหนึ่งเสมอ หากจินยองใช้ความเอาแต่ใจและความหัวดื้อนั้นในทางที่ดี เขาก็คงจะกลายเป็นนักเรียนดีเด่นของห้อง แต่จินยองกลับเลือกใช้มันในทางตรงกันข้ามโดยไม่มีเหตุผลประกอบ เหมือนโยนเหรียญหัวก้อยแล้วมันดันออกก้อยก็เลยเลือกที่จะทำตามนั้น

'ก็สนุกดี ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ' จินยองเคยตอบยองแจแบบนี้ ก่อนจะปิดประตูล็อกเกอร์แล้วขังยองแจไว้ในนั้นตลอดช่วงเช้า

ใช่...จินยองทำทุกอย่างไปเพื่อความสนุกเท่านั้น ตั้งแต่การเข้าเรียนสาย แอบสูบบุหรี่ในเขตกำแพง เป็นหัวโจกของเด็กเกเร จนถึงกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมห้อง เขารู้ว่าอาจารย์ที่นี่ทำอะไรเขาไม่ได้เพราะพ่อของเขาเป็นนักธุรกิจที่ค่อนข้างมีอิทธิพลในท้องถิ่น บริจาคเงินให้กับโรงเรียนปีละเป็นสิบล้านวอน หรือต่อให้มีบทลงโทษจริงจัง อย่างมากเขาก็แค่โดนย้ายโรงเรียน

เมื่อไม่มีอะไรควบคุมหรือกักขังสัตว์ร้ายเอาไว้ได้ มันก็พร้อมที่จะออกล่าเหยื่อไปทั่ว

ยองแจคือเหยื่อคนล่าสุดของจินยอง... เหยื่อคนโปรด เหยื่อคนที่จินยองอยากรังแกกลั่นแกล้งด้วยตัวเองที่สุดแทนที่จะปล่อยให้พวกลูกน้องในกลุ่มเป็นคนจัดการ

เจ้าของกลิ่นบุหรี่เป็นคนสายตาฉับไว ทันทีที่เห็นความเคลื่อนไหวบนเตียงของตัวเอง เขาก็ก้าวฉับมายืนอยู่ตรงปลายเตียงไม่รีรอ ปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลางยังคงคีบบุหรี่อยู่ มืออีกข้างซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเอ่ยซักถามด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

"ตอนบ่ายขึ้นไปทำอะไรกับไอ้เด็กฮ่องกงนั่น"

'เด็กฮ่องกง' ที่ว่านั่นคือ แจ็คสัน หวัง นักเรียนแลกเปลี่ยนที่เพิ่งย้ายเข้ามาหลังจากยองแจประมาณสองสัปดาห์ เป็นคนเดียวที่คำสั่ง 'ห้ามยุ่งกับไอ้เด็กแว่นนี่' ของจินยองใช้ไม่ได้ผลเพราะเขาไม่สนใจ  การรังแกเด็กต่างชาติที่เข้ามาเรียนเพียงชั่วคราวเป็นเรื่องใหญ่กว่าและไม่คุ้มค่าที่จะทำ ฉะนั้นหากแจ็คสัน หวัง ทำอะไรที่ขัดหูขัดตาจินยอง -- อย่างเช่นการสนิทสนมกับของเล่นของเขาจนเกินความจำเป็น จินยองก็เลือกที่จะมาไล่เบี้ยเอาจากคนที่อ่อนแอกว่าแทน

คนที่จินยองรู้ว่าจะยอมทุกอย่าง

"ระ...เราแค่..." ยองแจพูดเสียงสั่นในขณะที่ก้มหน้างุดอยู่ "ขึ้นไปกินข้าวกลางวันบนดาดฟ้า..."

"แน่ใจนะว่าแค่นั้น?" จินยองคาดคั้น

"นายคิดว่าจะมีอะไรได้อีก"

"ไม่รู้สิ เราเคยทำอะไรกันบนนั้นบ้างล่ะ?"

พอโดนตอกกลับมาเช่นนั้น ประสาทสัมผัสทุกอย่างของยองแจก็ย้อนกลับไปในวันก่อนๆ ที่เขากับจินยองอยู่บนนั้น -- กลิ่นบุหรี่ที่ยังหลงเหลือในโพรงปาก รสหวานนุ่มนวลผิดกับภยันตรายของมัน แรงกอดรัดแน่นจากคนตัวสูงจนแทบหายใจไม่ออก เสียงกระซิบขู่เข็ญให้หวาดกลัว กลิ่นเหงื่อของอีกฝ่าย เสียงรูดซิป เสียงหัวเข็มขัดหล่นกระทบพื้นคอนกรีต ความร้อนตรงฝ่ามือและหัวเข่า สัมผัสของเนืออุ่นๆ ที่ครูดกับฟัน เส้นผมที่ถูกดึงทึ้ง เสียงดูดกลืนที่ยองแจแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองเป็นคนทำ เสียงกล่าวชมอย่างพึงใจ และรสชาติจากของเหลวที่ขมฝาดจนกลืนไม่ลง

"...ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับคนอื่น" ยองแจยืนยัน "และถ้านั่นคือสาเหตุที่ทำให้นายลากฉันมาที่นี่ ก็ปล่อยฉันกลับเถอะ"

ยองแจทำท่าจะลุกขึ้น แต่จินยองกลับรีบมาขวางเขาไว้ มือข้างที่ล้วงกระเป๋าอยู่เมื่อกี้พุ่งเข้ามาคว้าคอชุดนักเรียนของเขา ผลักให้คนตัวเล็กเข้าไปประชิดกำแพงด้านหัวเตียง

"อีกเรื่อง"

กลิ่นบุหรี่ที่ปลายนิ้วของจินยองชัดมากขึ้น ยองแจเผลอหลุบตาลงมองมวนของมันที่อยู่ระหว่างนิ้ว

"ยูคยอมบอกว่าเห็นนายออกมาจากห้องกรรมการนักเรียนกับไอ้ประธานนักเรียนนั่น มันคุยอะไรกับนาย"

"พ...พี่แจบอมน่ะเหรอ..."

มือหนากระชับแน่นอย่างเมื่อได้ยินยองแจเรียกชื่อนั้น "'พี่' แจบอมด้วยเหรอ ไม่ใช่ 'รุ่นพี่'..."

"รุ่นพี่แจบอม..." ยองแจรีบเปลี่ยนวิธีเรียกเพราะไม่อยากให้จินยองอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ "เขามาคุยกับฉันเรื่อง..."

"เรื่องอะไรก็พูดมาสิ!" จินยองตะคอกเสียงดังอย่างคนใจร้อน

"เรื่องที่ฉันโดนนายแกล้ง"

"แล้วนายบอกว่าไง"

เมื่อตอนเย็นหลังเลิกเรียน อิม แจบอม นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสาม ประธานนักเรียนของรุ่นนี้ได้ขอมาคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวและพาเขาไปคุยกัน ที่ห้องประชุมของกรรมการนักเรียน  ไม่นานมานี้เพิ่งมีกรณีเด็กนักเรียนที่ถูกเพื่อนกลั่นแกล้งฆ่าตัวตายอย่างน่าเวทนาจนกลายเป็นกระแสฮือฮา ทำให้ทางรัฐบาลเริ่มกดดันแต่ละโรงเรียนให้คอยสอดส่องดูแลปัญหาเรื่องนี้เป็นพิเศษ ทั้งแจบอมในฐานะประธานนักเรียนกับกรรมการนักเรียนคนอื่นๆ จึงได้รับมอบหมายให้ช่วยเข้าไปคุยกับคนที่มีท่าทีว่าจะเป็นเหยื่อ เพราะการเปิดใจกับนักเรียนรุ่นเดียวกันอาจได้ผลมากกว่าการเปิดใจกับอาจารย์

'ถึงนายไม่ยอมบอกใคร คนทั้งโรงเรียนก็รู้ แต่เราทำอะไรไม่ได้เลยถ้าพ่อแม่ของนายไม่มีส่วนร่วม ตอนนี้กระแสกดดันกำลังแรง ถ้าเราเอาเรื่องจินยองตั้งแต่เนิ่นๆ เราอาจลงโทษเขาได้มากกว่าที่คิด'

'ผมไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง'

ร่องรอยฟกช้ำที่อยู่บนตามเนื้อตัวของยองแจถูกซ่อนไว้ใต้เครื่องแบบนักเรียนแขนยาว หรือต่อให้พวกเขาเห็น พวกเขาก็คงไม่สนใจ ตราบใดที่ยองแจยังมีเรี่ยวแรงอ่านหนังสือและทำข้อสอบได้อันดับต้นๆ ของระดับหรือทั้งโรงเรียนได้อยู่ ยองแจรู้อยู่แก่ใจว่าประโยคนั้นเป็นเพียงแค่คำโกหก

แจบอมมีท่าทางผิดหวังกับคำตอบ เขาลองเกลี้ยกล่อมยองแจอีกที อาจเป็นความกลัวที่ทำให้ยองแจปิดโอกาสที่จะรอดของตัวเองเช่นนั้น

'ยองแจ แค่นายพูดกับอาจารย์ แค่นายบอกพ่อแม่และให้เขามาคุยกับผอ.ที่นี่ ทุกอย่างก็จะจบ'

'ถ้าอยากช่วยจริงๆ ทำไมไม่ช่วยแต่แรก' ยองแจสวนกลับ แจบอมอ้ำอึ้งเพราะเขาก็ให้คำตอบอะไรไม่ได้ เขาเป็นแค่คนที่รับคำสั่งมาจากคนที่มีอำนาจมากกว่าเท่านั้น 'ไม่ต้องมายุ่งกับผมหรอก'

เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องนั้น ไม่สนใจสิ่งที่แจบอมพูดสักคำ

ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว

"เขาอยากให้ฉันบอกพ่อแม่ ฉันบอกเขาไปว่า...ไม่ต้องมายุ่ง"

จินยองเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนที่ความเงียบนั้นจะถูกทดแทนด้วยเสียงหัวเราะอย่างพึงใจในลำคอเบาๆ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่จินยองชอบรังแกยองแจ คนทั้งโรงเรียนรู้แต่เลือกที่จะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เพราะไม่มีใครกล้าพอที่จะฟ้องอาจารย์ หรือต่อให้ฟ้องพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้มาก  ได้ยินมาอยู่เหมือนกันว่าบรรดาอาจารย์เริ่มที่จะเอาจริงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วๆ นี้  ตอนที่ยองแจเล่าว่าแจบอมเรียกเขาไปคุยเรื่องอะไร จินยองก็หวาดหวั่นอยู่ว่ายองแจจะฟ้องเรื่องเขาริงๆ เพราะสิ่งที่เขากระทำกับยองแจก็ไม่ใช่เรื่องที่จะให้อภัยกันได้ง่าย

จินยองไม่ได้กลัวที่จะโดนลงโทษ ไม่ได้กลัวที่จะโดนไล่ออก เขารู้ว่าพ่อที่คอยคุ้มกะลาหัวเขาอยู่เสมอย่อมหาทางออกให้เขาได้ สมัยนี้แค่มีเงินก็บันดาลได้แทบทุกอย่าง กับไอ้แค่หาที่เรียนใหม่ให้เขามันจะยากอะไรนักหนา

เขาแค่กลัวจะเสียของเล่นชิ้นโปรดไป ของเล่นที่ถูกใจเขาทุกอย่าง ของเล่นที่เขาไม่ยอมให้เพื่อนพ้องได้แตะต้องต่างจากคนอื่น ของเล่นที่เขาใช้เวลาด้วยนานที่สุด ทั้งข่มขู่ ทั้งวางอำนาจออกคำสั่ง ทั้งทำร้ายเวลาไม่ได้ดั่งใจ ทั้งชิมให้อิ่มเวลาที่หิวโหย เขาทำมาหมดและควรจะเบื่อได้แล้ว แต่เขากลับทิ้งไม่ลงสักที

“ก็ดีแล้ว...” เขาปล่อยมือที่กุมคอเสื้อของยองแจออก แล้วเปลี่ยนมาใช้มันลูบศีรษะชื้นเหงื่อของอีกฝ่ายแทนเหมือนชื่นชม “ดีแล้ว...”

คงเพราะมือคู่นั้นมักทำร้ายยองแจมาเสมอ เวลาที่มันมอบสัมผัสอ่อนโยนให้ ยองแจจึงเห็นค่ามันเป็นพิเศษ

“งั้นให้ฉันให้รางวัลนายนะ”  

ใบหน้าของจินยองเคลื่อนเข้ามาใกล้ ยองแจได้กลิ่นนั้นอีก กลิ่นที่ติดอยู่ตามเส้นผมและริมฝีปากที่ประกบลงมา  จินยองวางบุหรี่ของตัวเองเอาไว้ในที่เขี่ยใกล้เตียงโดยไม่ดับมัน ปล่อยให้มันเผาไหม้ไปอยู่อย่างนั้น ส่งไอควันกลิ่นหวานหอมออกมาเรื่อยๆ ราวกับมันเป็นเทียนหอมที่จะช่วยสร้างอารมณ์ของคนสองคนให้รุ่มร้อนยิ่งขึ้น

จะส่งผลใดต่อตัวคนสูบที่ชินกับกลิ่นมากน้อยเพียงใดก็ไม่อาจรู้ได้ แต่กับยองแจ... กลิ่นที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเกลียดกลับฉุดสติของเขาลงต่ำลง

“ถอดแว่นออกสิ เกะกะฉิบ นี่ต้องให้บอกทุกครั้งเลยหรือไง”

มือเล็กยกขึ้นดึงแว่นกรอบดำที่ตัวเองสวมอยู่ออกอย่างว่าง่าย ยองแจจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ยังต่อต้านขัดขืนจินยองคือเมื่อใด ปากของเขาเผยออ้ารับจูบของจินยองอีกครั้ง ทอดร่างเอนกายลงไปกับเตียงเมื่อจินยองคร่อมเขาไว้

ยองแจรู้ว่าเขาเป็นแค่ของเล่นของจินยอง เป็นแค่คนที่จินยองอยากรังแกเพราะความสนุกและความสะใจ  ถ้ามีใครสักคนใส่ใจเขาพอที่จะยื่นมือมาช่วยเหลือตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ยองแจอาจรีบคว้าไว้ด้วยความสิ้นหวังเพราะเจ็บปวดจากการกลั่นแกล้งและคำข่มขู่ของจินยองมากเหลือเกิน แต่... 

“ถอดกางเกงออก”

ยองแจทำตาม

...ยิ่งเวลาผ่านไป สิ่งที่เคยรู้สึกกลับแปรเปลี่ยนไป  อาจพูดได้ว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตสิบกว่าปีของยองแจที่เขาได้รับรู้ว่ามีคนใส่ใจและเห็นค่าเขามากกว่าเป็นแค่เด็กแว่นเงียบๆ ที่เรียนดีแต่ไม่มีเพื่อนเพราะดูเข้าถึงยาก  เห็นเขาเป็นมากกว่าเครื่องจักรที่มีหน้าที่เรียนให้เก่งและทำคะแนนสอบออกมาให้สูงเพื่อให้เอาไปคุยโวโอ้อวดว่าลูกฉันดีแต่ไม่เคยกอดหรือทำให้เขาอุ่นใจกับการกลับบ้านสักครั้ง

แจ็คสันอาจเห็นเขาเป็นเพื่อน แต่อีกไม่นานเขาก็จะจากไป  สุดท้ายยองแจก็เหลือแต่จินยองอยู่ดี – จินยองคนที่มักจะมองหาเขาเสมอ  คนที่ไม่ยอมยกยองแจให้คนอื่นได้แกล้งเพราะ ‘นี่มันของกู พวกมึงไปเล่นกับคนอื่นสิวะ มีตั้งเยอะแยะ’  คนที่ตั้งแต่เจอยองแจก็ไม่ไปยุ่งกับคนอื่นอีก คนที่มีแต่ยองแจคนเดียว

ฉะนั้น... ทุกครั้งที่จินยองเคลื่อนตัวลงมาทาบทับ ลากลิ้นผ่านผิวขาวที่บางครั้งมีรอยช้ำจางๆ จากการกระทำของจินยอง ขบเม้มสร้างรอยแดงตรงจุดที่หลบซ่อนสายตาคนนอกได้ กัดด้านในของต้นขานุ่มนิ่ม  จู่โจมรุกคืบเข้ามา – ไม่ว่าจะเป็นด้านหน้าหรือด้านหลัง – แล้วโถมแรงย่ำยียองแจจนสาแก่ใจ ปลดปล่อยหยดหยาดแห่งความสุขออกมาจนหมด  ยองแจจึงรู้สึกว่าตัวเองได้รับการเติมเต็ม  จินยองมีความสุขได้เพราะเขา…เพราะชเว ยองแจคนนี้เท่านั้น

คนด้านบนจับต้นขาของเขาแยกออก ก่อนจะเบียดแทรกเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ  ครั้งแรกที่จินยองทำแบบนี้ เขารู้สึกเจ็บเหมือนร่างกายกำลังโดนฉีกทึ้ง แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาปฏิเสธความช่วยเหลือจากแจบอมไป

ยองแจเคยเจ็บปวด ตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่ แต่จูบเจือรสหวานของบุหรี่จากจินยองดึงความสนใจเขาไปจนหมด ยิ่งจินยองเข้ามาลึก ยองแจยิ่งปวดร้าว แต่ไม่นานมันก็แปรเปลี่ยนเป็นความสุขสมจนเห็นดาว ของเหลวขุ่นขาวหลั่งรินออกมาจากช่องทางพร้อมๆ กับที่จินยองถอนกายออกไป แล้วค่อยกดจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อของเขา

“สุดยอดมาก เด็กดีของฉัน”

จินยองลุกออกไปจากเตียง ไม่เห็นรอยยิ้มบางบนใบหน้าของยองแจ

ทุกครั้งที่ยองแจอยู่กับจินยอง เขามักได้กลิ่นบุหรี่นอกหวานๆ  กลิ่นเฉพาะของคนที่ทำร้ายเขา กลิ่นที่เขาเคยชัง กลิ่นที่ชวนให้รู้สึกหวาดกลัว

ตอนนี้... ทั้งที่รู้ว่ากลิ่นนี้กำลังทำลายร่างกายเขาอย่างช้าๆ แต่ยองแจก็คิดว่ามันหอมหวานชื่นใจดี 

END.

(c) Chess theme