[GOT7] 'SO LUCKY' (SF/OS)

ลำดับตอนที่ #13 : [OS/Challenge] Velvet Arms (Mark x Youngjae)

Velvet Arms

Mark/Youngjae

Note: ส่วนหนึ่งของ challenge #1เพลง1คู่

-----

กติกา #1เพลง1คู่ #จบหนึ่งเรื่อง

1. รับโจทย์ โจทย์จะกำหนดให้แต่งฟิคสั้นๆ ประมาณ 100-300 คำ ด้วยตัวละครหรือคู่ที่กำหนด และให้แต่งจากเพลงที่กำหนด
2. แต่งฟิคตามโจทย์ แล้วโพสต์ลง twitlonger.com หรือบล็อกส่วนตัวโดยโพสต์กติกานี้ไว้ด้านบนด้วย
3. แท็กคนอื่นต่อโดยกำหนดตัวละครหรือคู่ และเพลง ถ้าเป็นเพลงภาษาต่างประเทศ รบกวนแนบคำแปลมาให้ด้วยจะขอบคุณมากค่ะ เช่น JB x Jr. (GOT7) เพลง A Thousand Years (Christina Perri) https://www.youtube.com/watch?v=XBZUZAcon-M
4. ไม่บังคับรูปแบบความสัมพันธ์ position จะเขียนออกมาแบบไหนก็ได้ค่ะ โดยให้เพลงเป็นตัวกำหนด theme
5. ก่อนแท็กใคร กระซิบถามกันก่อนก็ดีะนะคะว่าสะดวกไหม อยากให้เล่นกันด้วยความสมัครใจมากกว่า
6. ขอให้สนุกค่ะ ;)

 รับโจทย์มาจาก @wnnwn_ : Jay Loftus - Velvet Arms

Q: สิ่งที่กลัวที่สุดในชีวิต

A: สุนัข

สุนัข คือเพื่อนแท้ที่ซื่อสัตย์ของมนุษย์  คือสิ่งมีชีวิตสุดน่ารัก แต่ไม่ใช่สำหรับมาร์ค  แม้ว่ารอยแผลเป็นบนต้นขาจะจางลงไปตามกาลเวลา แต่มาร์คยังจำวินาทีที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตได้ 

ทุกครั้งที่เห็นสุนัข ไม่ว่าจะพันธุ์อะไร ไม่ว่าจะขนาดตัวใหญ่เล็กแค่ไหน มาร์คนึกถึงแต่คมเขี้ยวแหลมของลาบราดอร์หน้าซื่อที่เจาะลึกเข้าไปถึงเนื้อของตัวเอง  แล้วสองขาก็จะเดินขยับหนีหรือถอยห่างตามสัญชาตญาณ ด้วยเกรงกลัวว่าเจ้าสัตว์สี่ขานั่นมันจะวกมาทำร้ายเขาอีกครั้ง

Q: คนที่เจอแล้วประทับใจ

A: ชเว ยองแจ

มาร์คเจอยองแจครั้งแรกในสวนสาธารณะ เย็นวันนั้นเขาไปขี่จักรยานออกกำลังกายตามปกติ อยู่ดีๆ ก็หวิดจะชนคนตัวเล็กที่วิ่งทะเล่อทะล่ามากลางทาง โชคดีที่เขาหยุดพาหนะตัวเองได้ทันจึงไม่มีใครต้องบาดเจ็บ  โชคดีที่เหตุการณ์นี้ทำให้เขาได้รู้จักชเว ยองแจ  เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ตื่นตระหนกตกใจกับวินาทีเฉียดตาย ก้มหัวขอโทษมาร์คด้วยความรู้สึกผิด และยิ้มละมุนชวนให้หลงใหลได้พร้อมๆ กัน

โชคร้าย... ที่ในอ้อมกอดของยองแจมีเจ้าตัวต้นเหตุแสนซนที่ทำให้เขาต้องกวดฝีเท้าตามจับให้ทันจนเกือบโดนจักรยานของมาร์คชนเปรี้ยง 

มอลทีสตัวเล็กกะทัดรัดสีขาวมองมาร์คด้วยตากลมดำใสซื่อ

ถามว่าน่ารักไหม...ก็น่ารัก น่ารักเหมือนเจ้าของที่อุ้มมันอยู่พร้อมกับทำท่าเหมือนจะลองให้มาร์คลูบขนมันเล่น  แต่มาร์คแขยงสัตว์ชนิดนี้เกินกว่าจะยอมเข้าใกล้  เขาขยับถอยห่าง พูดกับยองแจว่าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว จากนั้นจึงคร่อมขี่จักรยานของตัวเองขับหนีออกไปไกลเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยกเว้นแค่ว่าเขาเอายองแจเก็บไปคิดถึงทั้งคืน

Q: เรื่องบ้าที่สุดที่เคยทำ

A: ดักรอยองแจ

มาร์คคิดเอาเองว่ายองแจน่าจะพาสุนัขมาเดินเล่นตามเวลาเดิม เขาเลยจงใจมาขี่จักรยานรอแถวบริเวณที่พบกันครั้งแรก รู้อยู่แก่ใจว่ามันคงยากที่จะเป็นไปได้อย่างที่ใจหวัง  แต่พระเจ้าก็ยังเอ็นดูเขาอยู่ 

ยองแจพามอลทีสสีขาวตัวเดิมมาอีกครั้ง เขาจำมาร์คได้  คราวนี้ได้คุยกันยาวกว่าเดิม ยองแจแนะนำให้มาร์ครู้จักกับเจ้าโคโค่อย่างเป็นทางการ  โคโค่เป็นสุนัขซน อยู่ไม่นิ่ง จนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมในครั้งนั้นยองแจจึงเผลอทำสายจูงหลุดมือ

ยองแจพยายามเชิญชวนให้มาร์คเข้ามาลองเล่นกับโคโค่บ้าง แต่มาร์คเอาแต่นั่งนิ่งแล้วไม่ยอมทำอะไร  อีกฝ่ายจึงมองออกว่ามาร์คคงไม่ชอบสุนัข เลยไม่ได้เซ้าซี้ต่อ

ก่อนจากกัน ยองแจถามมาร์คว่า  สัปดาห์หน้า พวกเขาจะมาเจอกันที่นี่อีกไหม

Q: ตอนที่รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าที่สุด

A: อิจฉาหมา

มาร์คไม่อิจฉาหรอกที่ได้เห็นยองแจยิ้มหัวเราะอ้าปากกว้างตอนอยู่กับโคโค่ ไม่อิจฉาหรอกที่ยองแจมักจะอุ้มโคโค่ไปไหนมาไหนอยู่เสมอ ไม่อิจฉาหรอกที่โคโค่ได้อยู่ในอ้อมแขนของยองแจไม่ห่าง ไม่อิจฉาหรอกที่ยองแจรักโคโค่มากและมองมันด้วยสายตารักใคร่มากถึงเพียงนั้น

ไม่อิจฉาเลยสักนิดเดียว

ก็แค่อยากให้ยองแจมองตัวเองอย่างนั้นบ้างเท่านั้นเอง

Q: เรื่องที่ท้าทายที่สุดในชีวิต

A: กอดหมา

การกอดสุนัขตัวเล็กๆ น่ารักอย่างมอลทีสไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญอะไร ยิ่งถ้าคนกอดเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าที่ไม่น่าจะเกรงกลัวสัตว์น่ารักอย่างนี้แล้ว  แต่สำหรับมาร์ค เขาต้องฝืนและสลัดความกลัวที่ฝังใจมาตั้งแต่ในวัยเด็กออกไปอย่างรุนแรง จำได้ว่าเหงื่อผุดเต็มทั่วตัว ซ้ำยังต้องคอยพร่ำบอกตัวเองว่าโคโค่จะไม่กัด มันจะไม่ทำร้ายเขา  คนอย่างยองแจไม่มีทางเลี้ยงสัตว์ดุร้ายแบบนั้น

เจ้าของมันดูตื่นเต้นและดีใจพอๆ กันกับเขาที่ครั้งนี้มาร์คยอมเล่นกับโคโค่แล้ว และนั่นก็เป็นแรงใจอย่างหนึ่ง 

มือใหญ่ค่อยๆ เริ่มลูบขนนิ่มสีขาวบนตัวโคโค่อย่างแผ่วเบา  โคโค่อยู่นิ่งให้มาร์คสัมผัส ไม่วิ่งหนี ไม่หันมากัดอย่างที่มาร์คกลัวมาทั้งชีวิต  ยองแจบอกให้มาร์คลองอุ้ม เขาจึงค่อยๆ สอดมือทั้งสองข้างเข้าไปใต้ตัวเล็กของมอลทีส ก่อนจะออกแรงยกมันขึ้นจนตัวลอย แล้วค่อยๆ รั้งมันเข้ามาไว้แนบอก  โคโค่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในแขนแกร่งของเขา ตากลมแป๋วจ้องเขา มาร์คจึงอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วหยอกล้อมันเล่นอีกครั้ง

...ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยนี่นา แถมมีรอยยิ้มกว้างจากคุณเจ้าของเป็นรางวัลที่เอาชนะความกลัวของตัวเองได้อีกต่างหาก

Q: สิ่งที่อยากรู้ที่สุดในตอนนี้

A: กอดหมาได้แล้ว กอดเจ้าของหมาได้หรือยัง

“จับมือไปก่อนได้ไหมล่ะ”

ยองแจตอบด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงนิดๆ แต่มาร์ครู้ว่านั่นแค่เป็นการปิดบังความรู้สึกเขิน

เจ้าโคโค่ที่มีสายจูงพันคออยู่กำลังเดินเร็วๆ ไปตามใจของมัน

ระหว่างโคโค่กับมือของยองแจยังมีสายจูงคั่น

แต่มืออีกข้างนั้นกำลังจะเป็นของมาร์คเต็มๆ

...อื้ม ก็ยังดีน่า  

END.

(c) Chess theme

แท็กต่อ @kwnzkwan คู่ ยูคยอม/มาร์ค เพลง Epik High - We Fight Ourselves