คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter VI
- VI -
“เออๆ...กำลังจะถึงแล้ว...อย่าเพิ่งเมาก่อนหล่ะ” นภัทรตอบกลับเมื่อเซนโทรมาเร่งที่เจ้าตัวยังไม่ถึงซะทีแต่ยังไม่ทันได้วางคนในสายก็ร้องทักขึ้นมาก่อน
“เฮ้ย...ไอ้กัน...ตอนนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญมาว่ะ” เซนบอกเมื่อเห็นสาวสวยคนนึงกำลังเดินมาที่โต๊ะ
“ใครวะ...อย่าบอกนะว่า” ยังพูดไม่ทันจบเซนก็เฉลยให้
“สวัสดีครับตอง” หนุ่มเซนทักทายคนตรงหน้าจนคนในสายถอนใจ
“งั้นคืนนี้กูขอบาย...แค่นี้นะ” นภัทรตัดสายทิ้งก่อนจะตัดสินใจเลี้ยวรถไปคอนโดที่เพิ่งจากมาแทน
ตอนนี้นภัทรกำลังแปลกใจกับตัวเองมาทำไมถึงมาหยุดยืนที่หน้าห้องหมายเลข 808 และตั้งแต่เขาเริ่มมาทำงานเขาก็สามารถเข้าออกที่นี่ได้อย่างง่ายดายและดูเหมือนทั้ง รปภ. และ พนง.ต้อนรับดูจะเป็นใจให้กับเขายังไงพิกล...หลังจากยืนมองประตูห้องนั้นสักพักเจ้าตัวก็คิดได้ว่านี่เป็นเรื่องไร้สาระที่สุดที่เขากำลังทำอยู่สุดท้ายนภัทรตัดสินใจกลับไปพักผ่อนท่าจะดีกว่าแต่แทนที่จะกลับเจ้าตัวกลับเปลี่ยนใจขึ้นไปบนด่านฟ้าแทนและนั้นก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย
สวนสวยตอนกลางคืนอาจไม่ให้ความสดชื่นมากเท่าตอนเช้าแต่กลับทำให้นภัทรรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นใครอีกคนที่คุ้นตากำลังนอนหลับตาพริ้มกอดตุ๊กตาตัวเดิมเอาไว้พร้อมกับหูฟังไอโฟนที่เสียบไว้อยู่จนทำให้เจ้าตัวไม่ได้ยินเมื่อเขาเดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ
ใบหน้าหวานที่ไร้ร่องรอยของความกังวลตอนทำงานหรือความเหนื่อยล้าทำให้หน้าใส ๆ ของริทดูน่าหลงใหลมากกว่าทุกครั้ง...ทำยังไงนะเขาถึงจะได้เห็นใบหน้าแบบนี้ทุกวัน
“เฮ้ยยยยยยย!!!....นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...แล้วมานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่างบางร้องลั่นเมื่อจู่ ๆ ลืมตามาก็เจอคนนั่งจ้องหน้าอยู่นึกว่าโดนผีหลอกเอาซะแล้ว
“555 ก็เดินมาแล้วก็มาทันเห็นผู้ใหญ่นอนกอดตุ๊กตาเนี่ยแหละ” นภัทรหัวเราะร่าเมื่ออาการตกใจจนหลุดฟอร์มซุปตาร์ทีเดียว
“อะ...ไอ้บ้า...ถอยเลยจะไปนอนแล้ว” พอตั้งสติได้ก็จัดการด่าคนตรงหน้าไปก่อนจะชิ่งหนีทันทีหลังโดนแซวเรื่องตุ๊กตา
“เดี๋ยวสิ...นั่งคุยกันก่อนได้มั้ย” น้ำเสียงนุ่มที่ดูเหมือนจะมีแววของการขอร้องนิด ๆ ทำให้คนฟังหยุดคิดก่อนจะหันมามองคนถามที่ดูส่งสายตาจริงใจออกมาให้เห็นอีกด้วย...สุดท้ายริทก็กลับมานอนตรงที่เดิม
“...มีไรก็ว่ามา...นั่งยิ้มอยู่ได้” ร่างบางบ่นแต่ประโยคสุดท้ายเจ้าตัวพูดเบาซะจนอีกฝ่ายไม่ได้ยินก่อนจะทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าที่มองยังไงก็ไม่เห็นดาวเห็นเพียงแต่ดาวบนดินที่ระยิบระยับไปหมด...นภัทรจึงล้มตัวนอนลงบนเก้าอี้ยาวข้าง ๆ กับริทเพียงสายตาเข้าไม่ได้จ้องมองขึ้นไปบนฟ้าแต่กลับมองไปที่ดาวอีกดวงแทน
นภัทรเริ่มซักถามเรื่องต่าง ๆ ที่เขาอยากรู้เกี่ยวกับคนที่นอนข้าง ๆ ซึ่งบางคำถามก็ได้รับสายตาคมวาวกลับมาแทนคำตอบแต่เขาก็ถามเรื่องอื่นต่อไปมีบางช่วงที่ริทเป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้างและเขาก็เล่าเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังอย่างละเอียดจนกลายเป็นเขาซะอีกที่เล่าเรื่องมากมายให้อีกฝ่ายฟัง
“อ้าว...หลับซะงั้น...ปล่อยให้เราพูดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน” นภัทรหันมาบ่นคู่สนทนาเมื่ออีกฝ่ายเงียบไปก่อนจะพบใบหน้าหวานที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว
“นี่...ริท ไปนอนได้แล้ว” ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งใกล้ ๆ อีกฝ่ายแล้วลองเรียกดู
“.................” คำตอบมีเพียงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอเท่านั้นที่เจ้าตัวตอบกลับมา...พอเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นคนขี้เซาเอาเรื่องนภัทรก็ได้ความคิดดี ๆ ที่ทำเอาเจ้าตัวยิ้มกว้าง...นายจะมาโวยวายไม่ได้นะพ่อซุปตาร์อยากขี้เซาเอง ^_^
นภัทรค่อย ๆ วางอีกฝ่ายลงบนเตียงขนาดคิงส์ไซส์ที่ตกแต่งด้วยเครื่องนอนอย่างดีสมกับความเป็นดาราแถวหน้าของเมืองไทยเลยทีเดียวก่อนจะจัดแจงให้ร่างบางนอนอย่างสบายแล้วห่มผ้าให้เรียบร้อย...เอ๊ะ...นี่มันเหมือนกับตอนที่เขาบ่นกับพี่เบียร์ตอนที่ได้รู้ว่าผจก.ส่วนตัวของพ่อซุปตาร์ริทต้องทำอะไรบ้างที่นี้ก็เหลือแค่อาบน้ำให้เท่านั้นเอง...รับรองว่านายไม่รอดแน่
หลังจากที่แน่ใจว่าริทคงจะหลับสนิทไปแล้วนภัทรก็แอบถือวิสาสะสำรวจห้องนอนของอีกฝ่ายสักหน่อยภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ว่าก็ดูมีระดับทีเดียว...ร่างสูงเดินมองผนังด้านหนึ่งซึ่งติดรูปต่าง ๆ ของเจ้าของห้องไว้จนเต็มไปหมดซึ่งส่วนใหญ่ก็น่าจะรูปภาพจากผลงานต่าง ๆ ที่เจ้าตัวได้ทำไว้ก่อนสายตาของเขาจะไปสะดุ้งกับรูปเก่า ๆ ในกรอบรูปที่ตั้งไว้บนโต๊ะที่มุมห้อง
ในกรอบภาพรูปใหญ่นั้นมีหลายรูปบรรจุไว้ภาพเด็กชายหน้าตาน่ารักที่กำลังหัวเราะกับชายวัยกลางคน...อีกรูปก็เป็นเด็กชายคนเดิมที่นอนเล่นอย่างสบายใจบนพื้นใกล้ ๆ เปียโนตัวโหญ่ที่มีชายคนเดิมและผู้หญิงอีกคนนั่งเล่นเปียโนอยู่ด้วยกัน...รูปที่ทั้งสามคนเล่นเปียโนด้วยกัน...และรูปอื่นที่ดูเหมือนเด็กคนนี้คงเป็นที่มีความสุขมากคนนึง
“ทำไมเราสองต้องเจอเรื่องร้าย ๆ เหมือนกันด้วยนะริท” นภัทรกระซิบเบา ๆ เมื่อเดินมานั่งมองใบหน้าอีกฝ่าย...ตอนนี้เขาคิดเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่ายมากทีเดียวเพราะเหตุการณ์ร้าย ๆ นั้นก็เกิดขึ้นกับเขาเองเหมือนกันแต่เขายังดีที่มีพี่เบียร์และป้าคอยให้กำลังใจแล้วนายหล่ะ...
“แต่ดูเหมือนว่านายจะเข้มแข็งกว่าชั้นอีกนะ...” นภัทรบอกลาอีกฝ่ายก่อนจะขับรถกลับไปที่บ้านเบียร์แทนคืนนี้ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะรู้จักซุปตาร์ริทหลายมุมจนทำให้หัวใจเขามันแกว่ง ๆ พิกลขอกลับไปเติมพลังสักหน่อยดีกว่า...หวังว่าคงยังไม่นอนนะจะได้ให้เตรียมอาหารเช้าให้สักหน่อย
และที่อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง....
“ว่าไง...คุณจะเล่าเรื่องของเพื่อนคุณได้รึยัง” เสียงหวานของอินทุกรเอ่ยขึ้นขณะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ ชายหนุ่มที่เคยอยู่ด้านล่างเธอเมื่อห้านาทีก่อน
“หึ..หึ ผมนึกว่าคุณจะลืมหมอนั้นหลังจากเมื่อกี้แล้วซะอีก” เซนตะแคงตัวมามองใบหน้าสวยของอีกฝ่าย...ไอ้กันมันมีอะไรเหนือกว่าเขางั้นเหรอ
“เราตกลงกันแล้วว่าคุณจะตอบคำถามชั้น...ไม่ใช่คุณมาถามชั้นนะคะ” ตองตอบพร้อมกับส่งสายตาหวานกลับไป
“งั้น...ผมคงต้องขอเล่นตัวอีกสักหน่อยเพราะผมยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่กับสิ่งที่คุณทำเมื่อกี้” ชายหนุ่มรั้งเธอให้เข้ามาแนบกายอีกครั้ง
“นี่เซน...อุ๊บ...อืมมมม” เสียงหวานแสดงความไม่พอใจกลายเป็นอีกอารมณ์หนึ่งในไม่ช้าก่อนจะดังขึ้น ๆ และยาวนานต่อเนื่องไปทั้งคืน...
...........................................................................................................................................................
ร่างบางบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงนุ่นเพื่อให้รู้สึกตื่นเต็มที่เพราะรู้สึกว่าเมื่อคืนหลับสนิทอย่างน่าแปลกใจและพอทุกอย่างเข้าที่เข้าทางและเริ่มนึกขึ้นได้ว่ารู้สึกตัวตอนสุดท้ายคือ กำลังนอนคุยกับใครอีกคนอยู่บนด่านฟ้านี่หน่า...แล้วไหงมาตื่นบนเตียงตัวเองได้หล่ะ...เท่านั้นแหละริทก็สะดุ้งลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนจะหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าคนที่คิดถึงเมื่อกี้ทิ้งอะไรไว้ให้ด้วย
ภาพตุ๊กตาหมีที่เจ้าตัวตั้งใจจะเอาไปให้พี่เบียร์แต่ตอนนี้มันกำลังนั่งมองเขาอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียงแถมยังมีโน๊ตแผ่นเล็ก ๆ ด้วยว่า ‘หลับฝันดีนะ...พ่อซุปตาร์’ ร่างบางหยิบโน๊ตมาอ่านแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่ข้างในหัวใจที่เจอประโยคสั้น ๆ จากคนที่ไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบแต่ทำไมกลับอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก...แล้วเจอหน้ามันจะทำหน้ายังไงดีหล่ะเนี่ย!
“ไอ้บ้า...” บ่นเสร็จร่างบางก็ดึงโน๊ตแผ่นเล็กมาขย้ำแล้วก็เขวี้ยงทิ้งไปก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อรอเวลาไปทำงาน...หลังจากทำธุระเรียบร้อยแล้วเสร็จกริ่งประตูห้องก็ดังขึ้นริทที่เดินจะไปเปิดประตูให้ก็พลันหันไปเห็นเศษกระดาษที่เจ้าตัวเพิ่งขยำทิ้งไว้แล้วก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยิบมันแล้วโยนใส่ลิ้นชักหัวเตียงแล้วก็เดินออกไปเปิดประตูทันที
“ช้าจัง...เอ๊ะ...หรือว่าเมื่อคืนหลับสบายจนไม่อยากจะตื่น...หืมมม” เสียงยียวนกวนประสาทดังขึ้นทันทีที่เจ้าของห้องเปิดประตูออกมา...คนถูกแซวพูดไม่ออกเพราะถึงมันจะเป็นเรื่องจริงที่อยากจะเถียงกลับไปใจจะขาดแต่ก็ร่างบางก็ทำอะไรไม่ได้เลยหาเรื่องอื่นมาต่อว่าแทน
“ตลกแระ...แล้วใครใช้ให้นาย...อุ้ม...” ริทรีบสวนกลับทันทีแต่ก็ต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเพราะสายตาที่รู้ทันจากนภัทรนั้นแหละว่าเจ้าตัวหมายถึงอะไร
“อะไร...ใครเขาจะกล้าไปยุ่งย่ามกับซุปตาร์อย่างนายหล่ะ...ชั้นให้ยามพานายเข้าไปในห้องต่างหาก” นภัทรรีบตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้าชะงักพูดต่อไม่ได้
“อะไรนะ...แล้วโน๊ตนั้นหล่ะ!!!” คนน่ารักตกหลุมพรางคนเจ้าเล่ห์ให้อย่างจังเพราะตอนนี้นภัทรยิ้มแก้มปริที่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้ละเลยสิ่งที่เขาทำซะทีเดียว
“อะ...ไอ้...” ริทพยายามสรรหาคำมาด่าคนตรงหน้าเพราะความอายเมื่อครู่กลายเป็นความโกรธเข้าให้แล้วแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรนภัทรก็ยกกล่องอาหารฝีมือพี่เบียร์มาไว้ตรงหน้าซะก่อน
“ป่ะ...ไปกินข้าวกัน...” ร่างสูงเอ่ยปากชวนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่กินโว้ยยยยยย...อุ๊บส์!” เสียงตะโกนลั่นฟลอร์จนนภัทรต้องรีบปิดปากร่างบางก่อนจะปลุกคนให้ตื่นกันหมดแล้วก็ทั้งลากทั้งดึงอีกฝ่ายให้เดินตามขึ้นมาบนด่านฟ้า...
“เอ้า...นั่งลงแล้วกินซะ...” นภัทรจับคนเขินจัดให้นั่งลงแล้วก่อนจะชี้หน้าขู่อีกฝ่ายสำทับด้วย...แรงเยอะชะมัดยาดเลย
“............” พอเถียงหรืออาละวาดไม่ได้ร่างบางก็เข้าโหมดเงียบตามเคยจนร่างสูงต้องหยุดยิ้มแล้วก็มาง้ออีกฝ่ายทันที
“นี่...พี่เบียร์ตั้งใจทำมาให้นายโดยเฉพาะเลยนะเห็นบ่นว่าปวดหลังด้วยตอนยืนทำหน่ะ...” นภัทรพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูราวกับพูดหลอกล่อเด็กเล็กก็ไม่ปานแต่ร่างบางก็ยังนิ่งอยู่
“โอเค...งั้นก็ทิ้ง...พี่เบียร์เสียใจด้วยครับที่เหนื่อยฟรี” พูดจบก็ทำท่าจะทิ้งอาหารตรงหน้าทิ้งจริง ๆ แต่ริทก็แย่งกล่องอาหารมาถือไว้ก่อนแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินให้เร็วที่สุด
อาหารเช้าของโปรดเจ้าตัวหมดไปในพริบตาคงเพราะความอร่อยด้วยและไม่อยากจะนั่งกับคนที่ชอบกวนประสาทนาน ๆ ริทจึงใช้เวลาไม่นานแล้วก็ลุกไปจนนภัทรเก็บของตามแทบไม่ทันดีที่ว่าขายาวนะไม่งั้นคงต้องเหนื่อยเป็นพิเศษกับการวิ่งตามคนเอาแต่ใจแบบนี้...พอขึ้นรถดูเหมือนว่าร่างบางก็ยังไม่หายโกรธนภัทรจึงตัดสินใจไม่ออกรถ...ขี้งอนเป็นบ้าเลยแฮะ...แต่ก็น่ารักดีดู ๆ คิ้วจะผูกกันเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว
“รออะไร” เมื่อคนขับรถจำเป็นไม่ยอมทำหน้าที่ริทก็หันมาเสียงดังใส่ทันที
“รอให้นายอารมณ์ดี...แล้วมาคุยกันให้รู้เรื่องไง” นภัทรตอบตรงไปตรงมา...แต่คนฟังกลับยิ่งอาการหนักทำท่าจะเปิดประตูลงไปแต่อีกฝ่ายก็รู้ทันกดล็อคไว้ล่วงหน้าแล้ว
“เปิด...เปิดสิวะ!!!” พอโดนขัดใจอีกครั้งทีนี้ร่างบางก็ฟิวส์ขาดทันทีจนนภัทรตกใจแล้วก็ดึงแขนอีกฝ่ายให้หันมาคุยกันดี ๆ แต่ก็ดันเจอพายุลูกใหญ่แทนเมื่อริททั้งสะบัดและผลักอีกฝ่ายจนนภัทรรับมือไม่ทันกับโหมดนี้สิ่งที่คิดออกตอนนี้คือทำไงก็ได้ให้ริทสงบเร็วที่สุดก่อนเขาจะน้วมไปกว่านี้และวิธีเดียวที่คิดออกก็คือ...
“ปล่อย...ปล่อย...ปะ” เสียงโวยวายเงียบลงไปทันทีเมื่อริมฝีปากนิ่มถูกปิดไว้ด้วยริมฝีปากของคนที่ตัวโตกว่าริมฝีปากที่สัมผัสกันอย่างแนบชิดจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกันทำให้ริทหยุดนิ่งในทันทีสัมผัสอ่อนโยนแนบสนิทอย่างนั้นอยู่ครู่นึงก่อนที่นภัทรจะเป็นฝ่ายละจากริมฝีปากที่หอมหวานของอีกฝ่ายก่อน...
จูบที่ต่างฝ่ายต่างไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นทำให้ทุกอย่างเงียบสนิทมีเพียงเสียงแอร์ภายในรถเท่านั้นที่กำลังดังแข่งกับหัวใจที่เต้นเร็วจนแทบจะทะลุออกมานอกอกของหนุ่มทั้งคู่...นภัทรเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปหลังจากที่ทำสิ่งที่ไม่คาดคิดลงไปส่วนริทเองก็ยังมาจ้องหน้าเขานิ่งอีก...โดนไล่ออกแน่งานนี้
“อะ...เอ่อ...ขอโทษ” คำเดียวที่นึกออกในตอนนี้นภัทรเอ่ยมันออกไปโดยที่ระยะห่างของใบหน้ามีเพียงน้อยนิดเท่านั้น...และคนฟังก็ยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ก็นายไม่ยอมฟังชั้นพูดบ้างเลย...ชั้นก็” ร่างสูงอธิบายให้คนฟังที่หน้านิ่งมากถึงมากที่สุดฟัง
“คือ...เมื่อคืนชั้นเรียกนายอยู่ตั้งนาน...นายก็ไม่ยอมตื่น...ชั้นก็เลยพานายเข้ามานอนเท่านั้นเอง...ไม่ได้วุ่นวายกับข้าวของนายเลยแม้แต่น้อย...สาบานได้” เมื่อเห็นว่าสายตาคนฟังที่มองมานั้นอ่อนลงไปบ้างนภัทรก็ค่อยเบาใจขึ้นมาหน่อยแต่ก็ยังไม่ได้ถอยออกมา...สายตาของทั้งสองประสานกันอยู่อย่างนั้นสักครู่จนริทเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน
“จะไปได้รึยัง...สายมากแล้ว” คำพูดสุดท้ายมีสะบัดเสียงใส่เพื่อทำลายบรรยากาศที่ทำให้อารมณ์ภายในหวั่นไหวกับคนตรงหน้าทิ้งไป...เมื่อทุกอย่างกลับมาเป็นปกตินภัทรก็ยิ้มออกแล้วก็ทำตามโดยไม่ขัดใจคนข้าง ๆ ทันที...โล่งอกไปทีแต่ทำไมคาสโนว่าอย่างเราถึงใจเต้นแรงกับผู้ชายขนาดนี้ด้วยนะ
มาต่อก่อนที่จะรีดเดอร์จะเลิกอ่าน...สั้นไปก็อย่าเพิ่งบ่นกันนะคะ...
ความคิดเห็น