คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter III
“พี่เบียร์มีเรื่องให้พี่ช่วย...” ร่างสูงพูดพร้อมกับแบมือออกเป็นสัญญาณว่าเอากุญแจมาซึ่งหนึ่งก็เข้าใจในทันทีก่อนจะหันมาบอกอีกคน
“งั้นพี่ขอตัวไปดูเบียร์ก่อนนะ...กันพี่ฝากด้วยนะ” ประโยคแรกทำหน้าตาจริงจังบอกกับร่างบางส่วนประโยคหลังเจ้าตัวขยิบตาให้คนฟังเล็กน้อย
พอหนึ่งออกไปร่างบางก็รีบกดปิดประตูลิฟท์ทันทีจนคนที่ยืนนิ่งอยู่ต้องรีบแทรกตัวเข้ามา...เมื่อเข้ามาอยู่ด้วยกันเพียงลำพังหลังจากที่นภัทรเผลอทำอะไรบางอย่างออกไปตอนที่อีกฝ่ายร้องไห้ก็ทำให้ต่างคนต่างเงียบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีช่วงเวลาที่เหลือทั้งคู่เลยได้แต่เงียบและเมื่อลิฟท์เปิดริทก็รีบเดินออกไปเรียกแท็กซี่ทันทีแต่ทว่า
“จะไปไหน” ร่างสูงเรียกคนที่เดินไปอีกทางกับลานจอดรถ
“กลับบ้าน” ริทตอบแล้วก็ทำท่าจะออกเดินต่อแต่นภัทรกลับคว้าแขนของเจ้าตัวเอาไว้แล้วก็พยายามทำหน้าเซ็งใส่ทั้งที่ในใจกลับคิดไปอีกอย่าง
“อย่าเรื่องมากได้มั้ย...ดึกแล้ว...หัดเกรงใจคนอื่นบ้าง” คนที่ได้ฟังก็โมโหทันที...ก็จะกลับเองอยู่นี่ยังไงหล่ะแล้วคิดว่าตัวเองใครถึงได้มากว่าคนอื่นเขาแบบนี้แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตอกกลับไปบ้างอีกคนก็ลากตัวเขาไปที่รถซะแล้ว
“ปล่อย...นายไม่มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้นะ!” ริทตวาดเมื่อมาถึงลานจอดรถ
“ก็ได้...งั้นให้พี่เบียร์ขับไปส่งนายเองหล่ะกัน” นภัทรพูดก่อนจะกดโทรศัพท์ออก...เพราะกลัวว่าจะทำให้เบียร์เครียดร่างบางก็เลิกดื้อเปิดประตูขึ้นรถไปทันทีแต่ก็ไม่วายที่จะนั่งที่เดิมอย่างคราวที่แล้ว
“หึๆๆ...” เสียงหัวเราะอย่างคนที่เอาชนะเด็กดื้อได้ก่อนเจ้าตัวจะขับรถออกไปยังคอนโดหรูของอีกฝ่ายทันที
“ปัง!!!” ทันทีที่รถจอดริทก็รีบลงจากแล้วเดินเข้าไปที่ลิฟท์อย่างไม่เหลียวกลับมา...เดี๋ยวจะต้องให้พี่เบียร์จัดการไอ้คนบ้าอำนาจสักหน่อยแล้ว...กล้ามากนะที่ทำกับเขาแบบนี้และเหมือนว่าไอ้หมอนี่มันจะกล้ามากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เพราะตอนนี้นภัทรเดินตามเข้ามาในลิฟท์ด้วยอีกคนแล้ว!
“นายจะไปไหน...นี่มันที่ส่วนบุคคลนะคนภายนอกอย่างนายห้ามเข้า” ร่างบางประกาศลั่น...ให้มันรู้ไปนี่มันถิ่นเขาซะอย่าง
“ก็ไปส่งนายให้ถึงห้องตามที่พี่เบียร์สั่งยังหล่ะ” นภัทรตอบอย่างหน้าตาเฉยก่อนจะสบตากับอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ
“เพิ่งรู้นะว่านายทำทุกอย่างตามที่คนสั่ง...เชื่องดีเนอะ” เอาสิในเมื่อกวนมาก็เจอไม้นี้หน่อยเป็นไง...ริทตอบก่อนจะยืนพิงลิฟท์อีกด้านประชันหน้ากับร่างสูงอย่างไม่กลัวเช่นกัน...แทนที่นภัทรจะโกรธกลับกลายเป็นรู้สึกสนุกที่ได้ปะทะคารมกับร่างบางตรงหน้า
“ก็คงงั้น...ถ้าคนนั้นเป็นคนสำคัญสำหรับผม” คำพูดประชดถึงความสำคัญของคนออกคำสั่งทั้งที่เขาเองก็เพิ่งจะเป็นฝ่ายออกคำสั่งไปตั้งหลายครั้งแล้วแต่ร่างสูงตรงหน้าก็ปฎิเสธมาโดยตลอด...มันจะมากเกินไปแล้วชั้นเป็นเจ้านายของพี่แกนะเฟ้ย!!!
“ดี!...งั้นชั้นจะเรียกยามมาลากนายออกไป” ก่อนที่ริทจะกดปุ่มเรียก รปภ. ร่างสูงก็พุ่งเข้ามาจับมืออีกฝ่ายก่อนจะตรึงร่างบางให้อยู่กับที่ด้วยแขนที่แข็งแรง
“แล้วไม่กลัวยามเปิดมาเห็นพ่อซุปตาร์ชื่อดังยืนพลอดรักกับผู้ชายในลิฟท์แทนเหรอ...เมื่อวันก่อนเป็นข่าวกับผู้ชายคนนึง...พรุ่งนี้เป็นข่าวกับผู้ชายอีกคน...คงดังระเบิดเลยเนอะ” คำขู่ที่ดังมาจากใบหน้าอีกฝ่ายที่ใกล้กันทำเอาริททั้งกลัวและใจเต้นแรงในคราวเดียวกัน
“นายนี่มัน!!!...” เป็นครั้งแรกที่ร่างบางถึงเถียงไม่ออกทำได้เพียงจ้องหน้าที่ยียวนกวนประสาทด้วยสายตาที่ฆ่าคนได้คนตรงหน้าคงจะเป็นรายแรก
“ว่าไง...” นภัทรรู้สึกพอใจมากกับการกวนประสาทร่างบาง...หน้าของหมอนี่ไมมันใสจังวะแถมตัวก็หอมอีกด้วย...
“ไปก็ไป...แล้วก็ปล่อยมือซะที” ริทตัดบทก่อนจะหันหน้าหนีสายตาที่จ้องมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว...ดีนะที่เล่นละครมากจนเก็บอาการตัวเองได้เยี่ยมแต่ข้างในนี่สิ...ทำไมต้องโกรธจนใจเต้นแรงขนาดนี้นะ!!!
“หึ...ก็แค่นี้ทำเป็นเรื่องมาก” ถึงปากจะแขวะแต่ในใจเจ้าตัวกลับเสียดายก็เขายังอยากได้กลิ่นหอม ๆ นี่อยู่เลย...เมื่อมือถูกปล่อยให้เป็นอิสระร่างบางกดลิฟท์ไปที่ชั้นแปดทันที
“หมดหน้าที่ก็กลับไปได้แล้ว” ริทรีบไล่คนที่เดินตามมาจนถึงหน้าห้อง...มันตั้งใจทำตามที่พี่เบียร์สั่งหรือมันต้องการจะกวนประสาทเขากันแน่นะแต่คำตอบที่ได้กลับมายิ่งทำให้ริทหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
“กลับแน่...แต่พรุ่งนี้ชั้นจะมารับนายไปเยี่ยมพี่เบียร์” นภัทรกล่าวสั้น ๆ เมื่ออีกฝ่ายกำลังจะปิดประตูหลังจากเข้าไปในห้องแล้วพอพูดจบร่างสูงก็หันเดินจากไปทันทีโดยไม่ฟังเสียงท้วงติงใด ๆ
“ไม่มีทาง...ชั้นไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น!!!” คนฟังประกาศกร้าวแต่ดูเหมือนคนพูดจะไม่สนใจเดินเข้าลิฟท์อย่างไม่หันกลับมามองแต่เจ้าตัวก็ได้ยินชัดเจน...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ว่านภัทรคิดอย่างอารมณ์ดี
.......................................................................................................................................................
ร่างบางที่ตื่นแต่เช้าทั้งที่ไม่งานช่วงเช้าแต่เพราะคำพูดกึ่งคำสั่งของคนที่กล้ามาวางอำนาจกับเขานี่สิอยากจะรู้นักถ้ามาแล้วไม่เจอจะทำหน้ายังไง...สมน้ำหน้า...ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบออกไปเยี่ยมพี่เบียร์ดีกว่าจะได้บอกให้จัดการไอ้นี่ด้วย
“จะไปไหนไม่ทราบ” เสียงที่ริทไม่คิดว่าจะได้ยินเป็นเสียงแรกของเช้านี้ดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวกำลังเดินออกไปรถแท็กซี่ที่จอดรอยู่ตรงประตูหน้าคอนโดที่จัดมาไว้ให้ตามคำสั่ง
“นาย...มาได้ยังไง” นภัทรไม่ตอบกับดึงมืออีกฝ่ายในเดินตามไปทันที
“นี่...นายอย่าทำมารุ่มร่ามแถวนี้นะ” ริทขู่พลางแกะมืออีกฝ่ายพัลวันแต่แทนที่จะน่ากลัวดันกลายเป็นน่าแกล้งมากขึ้นในสายตาอีกฝ่าย...ท่าทางกูจะเป็นเอามากว่ะ
“ใครจะมาเห็นเช้าขนาดนี้...แต่ถ้าจะมีคนเห็นก็คงเป็นเพราะนายโวยวายนี่แหละ” ร่างสูงบลั๊ฟเข้าให้คนที่กลัวเป็นข่าวก็เงียบทันทีก่อนจะเดินตามแรงอีกฝ่ายไป...ก็ไปด้วยแล้วจะจับมือทำไมวะ...ริทคิดแต่ก็ไม่สามารถดึงมือตัวเองกลับมาได้สุดท้ายก็ต้องเดินตามไปทั้งอย่างนั้น
“หยุดเลย...นายต้องนั่งข้างหน้า” นภัทรบอกพร้อมกับเปิดประตูให้อีกฝ่าย
“ไม่!!!” ริทยืนยันเสียงแข็ง
“แต่นายต้องนั่ง” อีกฝ่ายก็ยังยืนยันคำเดิม
“ก็บอกว่าไม่...” พอร่างบางจะเถียงอีกนภัทรก็จัดการอุ้มร่างบางขึ้นไปนั่งแล้วคาดเข็มขัดให้ทันที...
“เฮ้ยยยย...นาย!!!” ริทตกใจเมื่อตัวลอยขึ้นไปนั่งบนที่นั่งด้านหน้าแล้วยังถูกตรึงไว้ด้วยเข็มขัดนิรภัยแล้วก็ปิดประตูใส่หน้าอีกต่างหาก...มันจะมากเกินไปแล้วนะ
“ชั้นจะฟ้องพี่เบียร์” ร่างบางแผดเสียงเมื่ออีกฝ่ายขับรถออกจากคอนโดอย่างไม่สนใจคนที่โวยวายอยู่ข้างแถมยังแกล้งเปิดเพลงซะดังลั่นรถ
“ได้ยินมั้ยยย...ชั้นจะให้พี่เบียร์จัดการกับนาย” ริทตะโกนอีกรอบก่อนกดปิดเพลงแต่อีกฝ่ายก็เปิดมันอีกทันที...ผลัดกันเปิดปิดเพลงกันไปอยู่อย่างนั้นจนเกือบถึงโรงพยาบาลก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายยอม...ทำให้ริทยิ้มออกมาอย่างคนชนะก่อนจะหายไปในแทบจะทันทีที่อีกฝ่ายพูดขึ้นเมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว
“ฟ้องพี่เบียร์ว่า...ชั้นอุ้มนายขึ้นรถน่ะเหรอ” นภัทรถามด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานนั้นอยู่สักพัก...แล้วก็เปิดประตูเดินออกไปโดยไม่สนใจร่างบางที่กำลังหงุดหงิดเต็มที่
“มาแล้วคร้าบบบ...” เสียงสดใสจนคนที่อยู่ในห้องมองหน้ากันด้วยความสงสัย...ไหงเจ้านี่มาแต่เช้าเลยแถมยังอารมณ์ดีซะด้วยแค่ให้เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนแค่เนี๊ยะ...
“นี่ครับของที่สั่งได้แล้วครับ” นภัทรยื่นเสื้อผ้าให้หนึ่งก่อนจะเดินไปนั่งอ่านหนังสือที่โซฟาเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติและคำตอบที่ทั้งเบียร์และหนึ่งสงสัยเมื่อครู่ก็ถูกเฉลยเมื่อคนที่ไม่คาดคิดเดินตามเข้ามา
“คอยดูนะชั้นจะให้พี่เบียร์จัดการนาย” ริทเดินพร้อมกับบ่นเข้ามาอย่างลืมตัวเพราะถูกใครบางคนปิดประตูใส่เมื่อครู่นี้
“ริท...ทำไมมาแต่เช้าเลยหล่ะ” เบียร์ถามอย่างตกใจไม่คิดว่าน้องจะตื่นมาแต่เช้าเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงแวะไปเยี่ยมที่บ้านตอนบ่าย...
“แล้วเมื่อกี้ริทจะให้พี่จัดการใคร...” คำถามที่เบียร์สงสัยแล้วก็หันไปมองอีกคนที่ถึงก่อนไม่กี่นาที...นี่อย่างบอกนะว่าไอ้กันมันไปรับริทมาเนี่ย...
“เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกฮะ...พี่เบียร์เป็นยังไงบ้าง” ร่างบางรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะตอบไม่ได้ว่าไอ้คนบ้าอำนาจมันทำอะไรไว้
“แข็งแรงดีแล้วจ๊ะ...เดี๋ยวรอหมอมาตรวจอีกรอบก็กลับบ้านได้เลย” เบียร์ตอบแล้วก็มองสองคนสลับกันไปมาก่อนจะหันไปมองสามีที่ดูท่าจะคิดเหมือนกัน
“งั้นริทไปเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้นะ” พูดจบเจ้าตัวก็รีบเดินออกไปทันทีไม่อยากให้ผจก.จับผิดเขาไปมากกว่านี้...หลอกใครก็หลอกได้หมดเว้นพี่เบียร์คนเดียวต้องรีบหนีก่อน
พอเห็นว่าอยู่กันแค่สามคนแล้วทั้งเบียร์ทั้งหนึ่งก็ไม่รอช้าเดินมานั่งขนาบน้องชายตัวดีทันทีแถมยังล็อคแขนแกร่งเขาไว้อีกคนล่ะข้างด้วย...
“แกไปรับริทมาเยี่ยมพี่” เบียร์ยิงคำถามแรกอย่างรวดเร็ว
“ครับ” นภัทรตอบตามตรง
“ทั้งที่เบียร์ไม่ได้สั่งให้แกทำ” คำถามที่สองมาจากอีกหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ
“ผมเห็นว่าเขาก็ต้องมาเยี่ยมพี่อยู่ดี...ก็เลยแวะไปรับมา...ก็เท่านั้น” ร่างสูงตอบหน้าตายเหมือนสิ่งที่ตัวเองทำเป็นปกติที่สุด
“ก็แค่นั้นเองเห็นมะ...ที่รักก็คิดมากเกินไป” หนึ่งทำหน้าตาแบบเชื่อสุด ๆ กับคำพูดของร่างสูง
“นั้นสิ...งั้นพี่ถามอะไรหน่อย...เราจะทำงานเลยหรือเปล่า” คราวนี้เบียร์ปล่อยแขนร่างสูงแล้วก็ถามอย่างเป็นงานเป็นการ
“ยังครับ...กันขอชิล ๆ อย่างนี้อีกสักพักก่อน...อีกอย่างเกาะพี่เบียร์กินก็สบายดีออก” นภัทรบอกก่อนเอนตัวพิงโซฟาอย่างคนที่โล่งอก...นึกว่าพี่เบียร์จะซักไซร้อะไรเขามากว่านี้ซะอีก
“อืมมม...งั้นพี่มีเรื่องให้แกช่วย” ร่างสูงหันมามองหน้าพี่สาว...ทำไมมันมีแววตาเจ้าเล่ห์ชอบกลแฮะ
.........................................................................................................................................................
ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านและติชม...
ความคิดเห็น