fic-exo: krisyeol และอื่น ๆ.

ลำดับตอนที่ #1 : one-shot: krischanyeol - เรื่องสั้นไม่มีชื่อ -

.
.
.


เรื่องสั้นไม่มีชื่อ
kris x chanyeol
story by กาแฟ

เห็นสั้น ๆ แบบนี้ ใช้เวลาเขียนชั่วโมงนึงเลยนะจ๊ะ
:< ด้วยรักและคิดถึง
@BKAFFEE

 

กลิ่น

ในผ้าเช็ดตัวของผมที่คุณเคยใช้ยังคงหลงเหลือกลิ่นหอมอ่อนจาง เมื่อผมหยิบมันออกมาใช้ กลิ่นของครีมหรือโลชั่นอะไรซักอย่างลอยกรุ่นออกมา ผมแยกชนิดของมันไม่ได้ แต่ผมมั่นใจว่านั่นคือกลิ่นของคุณ กลิ่นที่จางลงแล้วในผ้าเช็ดตัวแห้งผากกลายเป็นร่องรอยไม่กี่อย่างที่เตือนให้ระลึกว่าคุณเคยมีอยู่ ผมเช็ดหยดน้ำบนร่างกายตัวเองด้วยผ้าเช็ดตัวที่คุณเคยใช้ผืนนั้น เผลอยกมันขึ้นแนบแก้ม การไม่มีอยู่ของคุณทำให้กลิ่นหอมยิ่งเจือจางลงไปอีกอย่างน่าประหลาด และกลิ่นของผมก็กำลังเจือจางกลิ่นของคุณด้วยเช่นกัน ทั้งกลิ่นและทั้งร่องรอยของคุณเหมือนกำลังเหือดหายไปอย่างช้า ๆ อย่างที่ผมไม่อาจระงับมันเอาไว้ได้

ว่าง

เมื่อเย็นวันที่เจ็ดหลังจากคุณบอกว่าคุณจะไป แม้แต่คยองซูก็ยังเผลอทอดหมูที่ไหม้เกรียมให้พวกผมกินเป็นครั้งแรก หอพักดูกว้างโล่งลงไป มีเสื้อผ้าของคุณแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของผม สามวันแรกผมเก็บมันลงเพราะไม่อยากเห็น แต่หลังจากนั้นก็ต้องเอากลับมาแขวนไว้ที่เดิมเพราะทนความว่างเว้นที่มองเห็นไม่ได้ กระทั่งหนังสือในชั้นวาง หรือแปรงสีฟันในห้องน้ำก็เช่นกัน คุณไปในเดือนพฤษภา ผมรู้เรื่องนี้ในวันอับแสงแดด ไม่ก็เพราะรู้เรื่องนี้ โลกทั้งใบของผมจึงเหลือแสงแดดอยู่เพียงครึ่ง นานนับนานกว่าผมจะรู้สึกตัว ตระหนักถึงเวลาที่ขาดหายหลุดร่วง ตระหนักรู้ว่าการไม่ได้พบเจอกันถูกลากยาวออกไปไร้กำหนด ทุกที่ที่ผมยืนปราศจากคุณ ไม่มีเสียงของคุณ การเคลื่อนไหวของคุณ เหมือนที่ผ่านมาโลกมีเพียงผมกับคุณ มาจนถึงวันนี้ที่ผมหลับไปตอนเช้า ตื่นมาตอนบ่าย ตื่นมาพร้อมกับร้องไห้เงียบ ๆ อยู่เพียงลำพัง ร้องไห้ให้ความกลัวที่ปรากฏขึ้นตรงนั้นตรงนี้ ที่ไหนสักแห่งอย่างไม่รู้ชื่อ ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ผมสะลึมสะลือง่วงงุนเกินกว่าจะอธิบายตัวเองได้ในตอนนั้น แค่มีบางอย่างกระซิบกับผมในความเงียบว่าทุกสิ่งไม่เหมือนเดิม

กอด

ก่อนตื่นมาพร้อมน้ำตา ผมฝันว่าคุณนอนกอดผมเอาไว้เงียบ ๆ ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นเป็นปกติจนผมไม่คิดว่านั่นคือความฝัน เหล่านั้นจึงทิ้งร่องรอยเอาไว้กับผม กลายเป็นรอยแผลที่อาจคงอยู่นิรันดร์นับแต่วันนี้เป็นต้นไป เมื่อความง่วงคลายตัวลง ผมตระหนักได้ว่าสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ต้องกอดกันให้แน่นพอเพื่อถมเติมช่องว่างรวดร้าวเหล่านี้ ตระหนักได้ว่าผมกอดตัวเองแน่นมาก ๆ มากกว่าที่เคยกอดตัวเองครั้งไหน ๆ เพราะผมก็คือสิ่งที่ถูกทิ้งเอาไว้เช่นกัน

พฤษภาคม

ผมเลิกจดจำวันเวลา ผมไม่สนใจว่าผ่านไปกี่วันหรือกี่สัปดาห์ ผมจดจำแค่มันคือเดือนพฤษภา คุณไปในเดือนพฤษภา วินาทีแรกผมหลอกตัวเองว่าคุณแค่ออกไปข้างนอกชั่วคราวเหมือนเวลาที่เราทะเลาะกันแล้วคุณก็เดินออกไปจากห้อง แต่มันก็เป็นแค่ความหวังลมแล้งในเวลาต่อมา

 

ฝนหลังแสงแดด

วันหนึ่งที่ฝนพรำในยามสาย เราขลุกกันอยู่ในห้อง เสียงกีตาร์สองตัวที่จูนปรับเสียงต่างกัน เล่นวนในทำนองเดิมซ้ำไปมา คุณเป็นคนร้อง ฮัมโน้ตแผ่วเบา เสียงโน้ตเพลงเหมือนเม็ดฝนสะท้อนในห้องที่ถูกปิดขาดจากห้วงเวลา ผมเล่นเพลงที่ผมแต่งให้คุณฟัง เพลงที่ผมเขียนขึ้นเพียงหนึ่งท่อนและไม่อาจเขียนโน้ตตัวต่อไปได้อีกแล้ว วันพรุ่งนี้ของเราสองคนเป็นเหมือนฝนที่ตกลงมาหลังแสงแดดจัดจ้าอย่างไร้ที่มาที่ไป ปรากฏขึ้น แล้วก็กลืนกินทุกสิ่งที่มีมาก่อนหน้าจนหมด การได้รู้จักคุณจริง ๆ หลังจากที่คุณไม่อยู่แล้วทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้จักคุณจริง ๆ เลยแม้เพียงนิด เพราะสุดท้ายแล้วคุณไม่ใช่ของผม มีเพียงผมที่มีแต่คุณที่เป็นเจ้าของต่างหาก

เก่า

เพลงที่เคยฟังพาเรากลับไปวันที่เคยฟังเสมอ เพียงแต่คำว่าเคยคือการจบสิ้นลงไปแล้ว ผมเปิดฟังเพลงที่เราเคยฟังด้วยกัน หลงเหลือเพียงความหมาย แต่ไม่มีอะไรให้ยึดจับ เวลาที่ผ่านไปบอกผมว่าทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องชั่วคราว จะอุดมการณ์ ความใฝ่ฝัน หรือความรัก ก็ล้วนเป็นสิ่งชั่วครั้งชั่วคราว ผู้คนเข้ามาแล้วจากไป บางคนเติบโต บางคนสูญไปเหมือนสายหมอก คุณบอกว่าคุณจะไปแล้ว ผมไม่รู้เลยว่าคุณจะไปไหน แต่รู้ว่าคุณอาจจะไม่กลับมาแล้ว เหลือแค่เพลงที่ผมแต่งต่อไม่ได้ ข้าวของที่เก็บลงจากที่ที่เคยวางไม่ได้ แต่การตั้งคำถามจบสิ้น ผมไม่ถามอีกว่าทำไมคุณถึงไป ไม่เป็นไรหรอกหากความต้องการจะพักสักชั่วครู่ขยับใกล้เข้ามา นักปีนเขาจงใจปล่อยมือที่ยึดเกาะหินผาไว้เพราะเจ็บนิ้วจนทนไม่ไหว คนหลงทางกลางหิมะล้มตัวลงนอนราวกับเด็กน้อย คนถูกไล่ล่าหยุดวิ่งเพราะความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาที่ปอด ทั้งหมดนั่นไม่เป็นไร แต่ผมจะยังคงคิดถึง ผมยังคงคิดถึงคุณอยู่ตลอดและแสดงออกมาด้วยวิธีการต่าง ๆ นานาเท่าที่ผมจะทำได้ 

จูบ

คืนนั้นผมฝันอีกครั้งว่าคุณเดินกลับเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีฝนตก ไม่มีแสงแดด ผมกอดแขนคุณแน่นเหมือนเด็กเล็ก ๆ ซุกหน้าลงซ่อนอาการร้องไห้ หลังจากนั้นเราจูบกันเชื่องช้า รอยจูบเย็นเยียบเปื้อนน้ำตา เหมือนโลกสิ้นสุดลงตรงนั้น




 

the end.