คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : finding my destiny 1/3
....เบื่อจังเลย ทำไมวันๆมันถึงได้น่าเบื่ออย่างนี้นะ เฮ้อ ทำไมคนหน้าตาดี รูปหล่อพ่อรวยหุ่นเฟิร์มอย่างนัมอูฮยอนถึงต้องมานั่งหน้าละห้อยดูซองยอลเพื่อนซี้นั่งเลือกชุดเจ้าสาวด้วยนะ ทั้งที่ฉันเองก็ไม่ได้พร่องด้านใดเลยสักนิดทำไมถึงได้ไม่มีหนุ่มคนไหนเข้ามาจีบเลยสักคนนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเซ็ง เฮ้อ
"นี่นัมมู ชุดนี่สวยมั้ยแก" ร่างโปร่งหันมาถามพร้อมรอยยิ้มร่างเริง จะร่าเริงไปแล้วนะแก เพื่อนจะนั่งขึ้นคานอยู่ตรงนี้ไม่มาห่วงบ้างเลย
"ก็ดี"
"นี่แกช่วยมีอารมณ์ร่วมกับฉันหน่อยได้ป่ะ ทำหน้าอย่างกับกระต่ายอดกินแครอทมาสิบปีอย่างงั้นแหละ เห็นหน้าแกแล้วหมดอารมณ์" ใช่สิ ฉันมันกระต่ายอดกินมาสิบปี แต่ที่อดนะผู้ชาย - -;
"เออรู้แล้วน่า"
"เฮ้อ ฉันว่าแกเกินจะเยียวยาแล้ว ว่ามามีไร ฉันเห็นแกหน้าบูดมานานแล้ว จะระบายอะไร ว่ามาเลย"
"อีซองยอลอ่า แกเป็นเพื่อนที่แสนดีอะไรอย่างนี้อ่า แค่มองตาฉันก็รู้ว่าฉันกำลังพบกับปัญหา แกว่าฉันสวยมั้ย"
"ไรเนี่ย แกกำลังทำฉันขนลุกนะ"
"ตอนนี้ฉันอายุ 25 แล้วนะ ยังหาแฟนไม่ได้สักคนเลย ทำไม ฉันมันไม่ดีตรงไหน แกหรือว่าเนื้อคู่ฉันยังไม่เกิด"
"ฉันว่าเนื้อคู่แกอาจตายไปแล้ว"
"ยอลลี่อ่า"
"ก็จะให้มีชีวิตอยู่ได้ไงล่ะ ฉันเห็นแต่ละคนที่มาจีบแก ก็ตายตามๆกันไปทุกหลายเลย เล่นเลือกทุกอย่างทั้งฐานะ รูปร่าง หน้าตา การศึกษา การงาน สังคม นี่ยังไม่ร่วมถึงแกเล่นไปดูประวัติตั้งแต่พ่อแม่เขาน่ะ"
"ก็แหมแก พ่อแม่เลี้ยงฉันมาซะดีแกจะให้ฉันเอาชีวิตไปทิ้งกันคนไร้คุณภาพได้ไงอ่ะ"
"เลือกนะมันได้แต่แกต้องเลือกให้มันพอดี ไม่มีใครสมบูรณ์แบบนะ nobody's perfect you know??"
"นี่แกจะช่วยหรือด่าฉันกันแน่"
"ก็มันจริง" เพื่อนซี้ตัวสูงถอนหายใจเฮืกใหญ่ หลังจากร่างเล็กเงียบลงไป คงจะเพิ่งมาสำนึกซินะ
"งั้นเอางี้แก ฉันมีวิธีถ้าเราอยากรู้ว่าแกจะเจอเนื้อคู่มั้ย เราต้องลองวิธีนี้" ร่างสูงรีบลากเพื่อนตัวเตี้ยออกจากร้านเวดดิ้งอย่างรวดเร็ว
"แกวิธีจะเวิร์คอ๋อ"
"เวิร์คชัวร์แก แม่หมอโฮย่าแกแม่นมาก ขอบอก ตอนนั้นฉันเองก็มาขอคำปรึกษาเรื่องเนื้อคู่เหมือนกัน ถ้าเนื้อคู่มันไม่มาหาเรา เราต้องไปหามัน"
"หรือว่าแกจะใช้ยาเสน่ห์กับมยองซู"
"จะบ้าหรอแก ฉันแค่ให้แม่หมอดูว่าเนื้อคู่ฉันอยู่ไหนเท่านั้นเอง แล้วฉันก็ไปรอเขาแถวนั้นทุกวัน เดี๋ยวมันก็เจอเองแหละ แล้วเป็นไงล่ะแก สุดท้ายฉันก็ได้แต่งงาน"
"เออว่ะ ถึงว่าแกหายไปไหนมาสองเดือน ที่แท้ไปรอผู้ชาย"
"นี่แกจะให้ฉันช่วยมั้ยฮะ"
"เออๆช่วยซิแก"
"สวัสดีค่ะแม่หมอโฮย่า วันนี้ผมพาเพื่อนมาปรึกษาเรื่องความรักครับ พอดีเขาใช้เวลามาทั้งชีวิตก็ยังไม่เจอเนื้อคู่ซักที"
"เอามือเจ้ามาดูซิ" นัมอูฮยอนยื่นมือให้แม่หมออย่างกล้าๆกลัวๆ ที่กลัวน่ะไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่ถ้าดูออกมาแล้วเขาต้องขึ้นคานจริงๆจะทำยังไงล่ะ แม่หมอหลับตาลงแล้วท่องคาถา บาบูบาบู อะชิกปะดูบาบูก้า นี่มันคาถาอะไรว่ะเนี่ย มิหนำซ้ำยังพ่นน้ำใส่มือเขาอีก ให้ตายเถอะถ้าไม่แม่นนะ แม่จะเอาครกมาเขวี้ยงใส่ซะเลย
"เป็นไงบ้างครับแม่หมอ เนื้อคู่เพื่อนผมตายไปแล้วซิครับ" ดูมันเพื่อนบ้ายังไม่เลิกนะแก
"แย่จริงๆ ช่างน่าสงสารจริง ลำบาก ลำบากเกินไป"
"อะไรน่ะ หรือว่าฉันจะขึ้นคานแม่หมอ"
"เนื้อคู่เจ้าช่างเป็นคนที่น่าสงสารเยี่ยงนี้"
"ว่าไงนะ หรือว่าเนื้อคู่ผมเป็นคนพิการ ครอบครัวจน เป็นเด็กมีปัญหาหรือว่าเป็นเกย์" -_-
"ไม่ใช่ เนื้อคู่เจ้าน่าสงสารที่ได้เจ้าเป็นคู่ชีวิต คู่ของเจ้าจะต้องฝ่าฟันอุปสรรคอันน่าสะพรึงกลัว ถ้ารอดมาได้ก็เป็นครอบครัวที่มีความสุข แต่ถ้าเจ้ายอมแพ้เจ้าก็จะขึ้นคานตลอดชีวิต" วะ ว่าไงนะ เพราะฉันงั้นหรอ เนื้อคู่ถึงน่าสงสาร ยายแกแม่หมอ หน็อยนี่หลอกด่ากันนี่น่า แต่เพื่อเนื้อคู่ ทนไว้นัมมู รอให้แต่งเสร็จค่อยมาคิดบัญชี
"วันที่ 14 กุมภาในงานแต่งของเพื่อนเจ้า เนื้อคู่เจ้าจะมางานนี้ด้วย"
"ว่าไงนะงั้นก็อาทิตย์หน้าน่ะซิ แม่หมอแล้วเค้ามีลักษณะพิเศษไงบ้างอ่ะ"
"เขาเป็นหน้าตาง่วงนอนตลอดเวลา นิ้วมือเรียวยาวและที่สำคัญมองโลกแคบ" นี่มันคนหรือหนูแฮมเตอร์กันว่ะเนี่ย แต่เอาเถอะอย่างน้อยก็ได้เป้าหมายแล้ว คร่าวนี้นายไม่รอดแน่ เนื้อคู่ของฉัน
"อูฮยอน นี่แกจะรีบไปป่าวเนี่ย เล่นมาจองคอร์สเจ้าสาว คนที่จะแต่งนะฉันไม่ใช่แกนะ"
"เอาน่าแก อีกไม่นานฉันก็ต้องแต่งแล้ว ก็ต้องเตรียมตัวไว้ก่อน อีกอย่างนะฉันก็จะเจอเจ้าบ่าวพรุ่งนี้อยู่แล้วก็ต้องพร้อมไว้ก่อนซิย่ะ"
"เฮ้อ ให้มันได้อย่างงี้ซิ อย่ามาสวยเกินฉันในงานก็แล้วกันนะแก" แน่นอนเพื่อนรักฉันไม่สวยเกินแกหรอ แต่บอกได้คำเดียวว่าฉันจัดเต็มแน่นอน
"แกฉันสวยยัง"
"สวยแล้ว" ร่างโปร่งยืนมองเพื่อนซี้ในชุดสีขาว ไหนมันบอกว่าจะไม่สวยเกินหน้าไง -_-
"ไหนอ่ะคนที่มองโลกแคบ มือเรียว หน้าง่วง นี่ฉันก็ยืนมองแขกมาตั้งนานแล้วนะยังไม่เห็นมีเลย"
"แกจะรีบไปไหนนี่เพิ่งเริ่มงานเองนะ ฉันยังรอเป็นเดือนกว่าจะเจอเลย"
"ก็ถ้าฉันไม่เจอวันนี้ แล้วฉันขึ้นคานจะทำยังไงล่ะ" ให้ตายสิ วันนี้วันแต่งฉัน แต่ทำไมต้องมายืนปลอบเพื่อนเตี้ยด้วยนี่
"เอาน่ะแก กว่าจะเลิกงานยังอีกนาน ตอนนี้ถึงเวลาส่งเจ้าสวาแล้วไปเตรียมตัวกันเถอะ"
พิธีแต่งงานเริ่มขึ้น เพลงบรรเลงขึ้นพร้อมกับเจ้าสาว ยอมรับเลยว่าวันนี้เพื่อซี้เด็กประถมคนนี้สวยจริงๆ เจ้าบ่าวก็หล่อซะเอาเหล่าชะนี เอ้ย สตรี ร้องไห้กันเป็นแถวเลย แต่เดี๋ยวก่อนนั่นมันใครกัน ทำไมถึงได้มีแสงสีขาวออกมาจากตัวของเขา ดวงตาคู่นั่นมันช่างเรียวเล็กยาว นิ้วมือเรียวงาม ใบหน้าที่ดูง่วงนอนแต่เซ็กซี่สุดๆไปเลย หรือว่า นายจะเป็นเนื้อคู่ฉัน แต่เดี๋ยวนะ ทำไมถึงยืนข้างเจ้าบ่าวล่ะ โอ้ไม่นะ หรือว่าเนื้อคู่ฉันเป็นพ่อของคิมมยองซู ยอลลี่อ่าแล้วแกจะเรียกฉันว่าไรล่ะเนี่ย คนงามเพลียจิต เอาล่ะจบพิธีแล้วได้เวลาล่าเหยื่อแล้ว หุหุ
step 1 เดินเข้าไปใกล้เหยื่อ โดยให้เหยื่อมองเห็นเพียงหางตา แต่โดดเด่นจนดึงดูดให้หันมามองอีกที
step 2 ทำตัวเป็นธรรมชาติ แต่ดูดีจนเหยื่อต้องเดินมาสัมผัส
step 3 พอเหยื่อเดินมาแล้วก็เดินห่างออกจากผู้ ไปยังที่ลับตาเพื่อความส่วนตัว และสุดท้ายก็....
step 4 "อุ้ย ขอโทษพอดีฉันไม่ทันระวังน่ะ" เดินชนอย่างบังเอิญเพื่อสานสัมพันธ์ หึหึ ติดกับนัมมูแล้ว คุณเนื้อคู่
"ไม่เป็นไรครับ เออ คุณ..."
"นี่คุณเดินให้มันดูตาม้าตาเรือหน่อยซิ"ร่างสูงว่าพลางก้มมองเสื้อของตนที่เต็มไปด้วยรอยสีแดงจากไวน์ในแก้วของร่างบาง
"วะ ว่าไงนะ"อูฮยอนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง พลางคิดว่าฉันก็ทำตามสเต็ปที่เคยทำมาหมดแล้วนี่น่า
"นี่นอกจากคุณจะตาบอดแล้วหูหนวกอีกหรอ"
"นี่คุณฉันแค่เดินชนคุณนะ ไม่ได้ไปยืนบนหัวคุณ จะอะไรหนักหนาเนี่ย" ใช่จะอะไรเนี่ย ถ้าไม่เห็นว่าเป็นคุณเนื้อคู่นะ แม่จะจัดสักดอก ตอนนี้ต้องเป็นคนดีก่อน
"หึ ผมก็แค่เห็นว่าเป็นผู้หญิงเดินมาที่เปลี่ยวแบบนี้ก็เลยจะเดินมาเตือน ไม่นึกว่าจะมาเจอกับคนซุ่มซ่าม แล้วคุณจะรับผิดชอบยังไง"ว่าไงนะรับผิดชอบหรอ นั่นสิให้แม่มาขอแล้วแต่งต่อซองยอลเลยดีมั้ยนะจะได้ไม่ต้องเปลี้ยงค่าจัดงานใหม่
"นี่คุณเพ้อเจ้อไรอยู่เนี่ย เสื้อผมเปื้อนก็เพราะคุณนะจะให้ทำไง"อ้าวไม่ใช่หมายถึงรับผิดชอบชีวิตหรอ
"อูฮยอนอ่า นายหายไปไหนมา ฉันหาตั้งนาน อ้าวพี่ซองกยู"
"ยอลลี่นายรู้จักเขาด้วยหรอ"
"รู้จักซิ ก็นี้พี่ซองกยู พี่ชายของมยองซูไง แล้วเสื้อพี่ไปโดยไรมาอ่ะ"
"ก็ลองถามเพื่อนเธอดูซิ"
------------------------------------------------------------------------
ตามปกติในนิยายทั่วไปแล้ว ถ้านางเอกทำอะไรผิด พระเอกก็ต้องปลอบแล้วให้อภัยไม่ใช่หรือไง ไหงนัมอูฮยอนคนนี้ต้องมานั่งซักเสื้อในห้องรับรองเจ้าบ่าวให้คุณพระเอกด้วยล่ะเนี่ย แถมยังโดนเพื่อนตัวดีว่าที่ไปใช้วิธีพิเรนๆแบบนั่นอีก
"นี่คุณซักเสร็จยังเนี่ย"ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ ท่องบนที่ตอนนี้ปราศจากเสื้อผ้าปกคลุมอยู่มีหยดน้ำเกาะอยู่ผิวขาวใสนั่น แม้จะไม่มีกล้ามท้องที่เห็นอย่างชัดเจนแต่ก็ดูแข็งแกร่งจนร่างบางที่ยืนมองอยู่อยากจะวิ่งเข้าไปซบตรงอกกว้างนั่น
"นี่คุณจ้องอะไร หรือว่าคุณจะคิดอกุศลกับผมอยู่"คนตัวสูงยกผ้าขนหนูขึ้นมาปิดอกตัวเอง ทำท่าทางบิดไปบิดมาเหมือนโลลิค่อนในอนิเมะ
"จะบ้าหรอ ใครจะไปคิดอกุศลกับคนแบบนาย"
"หึ แน่ใจหรอว่าไม่คิดอะไร"คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้นจนร่างบางต้องถอยหลังชิดกำแพง
"นี่คุณจะทำอะไร"
"คุณไม่รู้จริงๆหรอครับ ตอนนี้ห้องนี้มีแค่เราสองคนคุณว่าผมควรจะทำอะไรดีล่ะ หึ" เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
"คะ คุณมันคนโรคจิต ฉันจะไปแล้วนายรอเสื้อแห้งแล้วกันนะ"ร่างเล็กรีบเดินไปทางประตู แต่มีหรอที่ร่างสูงกว่าจะยอมง่ายๆ แขนรีบโอบรัดเอวบางอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ความร้อนของลมหายใจที่ส่งถึงกัน ถ้าตอนนี้ไม่มีแขนคู่นี้ นัมอูฮยอนคงหลอมละลายลงบนพื้น อย่ายอมง่ายๆนะ อูฮยอนอ่า
"หึ นี่คิดจะหนีไม่รับผิดชอบกันหรือไง"
"ฉะ ฉันก็ซักให้เสร็จแล้วไง"
"เสร็จแล้วหรอ แต่เท่าที่ผมเห็นมันยังไม่เสร็จนะ ผมว่าเราคงต้องรอกันอีกนาน เราน่าจะมาหาอะไรทำระหว่างรอนะครับ" คนตัวใหญ่กว่าขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สามเซ็น สองเซ็น หนึ่งเซ็น แล้วก็
"โอ้ย นี่คุณ" ร่างบางก้มลงกัดแขนของคนตัวสูงอย่างเต็มแรง
"สมน้ำหน้าอยากเล่นแบบนี้เอง ไอ้คนโรคจิต" นัมอูฮยอนรีบก้าวออกจากห้องอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นมา ไม่ใช่ว่ากลัวหรืออะไรหรอกนะ แต่แค่กลัวว่าตัวเองจะปล่อยใจจนเล่นกับคนตรงหน้าไปก่อน ถึงเห็นแบบนี้ฉันก็ไม่ชิงสุกก่อนห่ามหรอกนะ
หลังจากนัมอูฮยอนออกไปแล้ว ทิ้งให้ร่างสูงยืนยิ้มอยู่คนเดียว หึ ทั้งที่ตั้งใจจะแกล้งเล่นแท้ๆ แต่เขาเองกลับคุมตัวเองไม่ได้ ทำไมคนอย่างคิมซองกยูที่เจอผู้หญิงมานักต่อนักอย่างเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่านัมอูฮยอนตั้งใจจะล่อเขาออกมา แต่ถึงไม่ตั้งใจล่อเขาเองก็คงตามมาอยู่แล้ว ก็เจ้าตัวเล่นสะดุดซะขนาดนั้น แต่พอได้เจอจริงๆไม่คิดเลยว่าจะรับมือยากขนาดนี้ ตอนแรกก็ว่าจะแค่แกล้งเล่นๆ แต่พอได้ใกล้ชิดจริง กลับอดใจไว้ไม่อยู่คงเป็นเพราะดวงตากลมโตที่ชอบจ้องมองเขาเวลาเผลอ ริมฝีปากบางที่ชอบเถียงคำไม่ตกฟาก ยิ่งตัวเล็กทำหน้าเหวอหรือหน้ามุ่ยยิ่งน่ารักดึงดูดความน่าเอ็นดูมากขึ้น แต่ในเมื่อนายพรานล่อเหยื่อออกมาขนาดนี้ จะไม่แกล้งติดกับสักหน่อยเดี๋ยวนายพรานตัวน้อยคงจะเสียใจน่าดู ระวังให้ดีเถอะนายพรานตัวแสบ
ความคิดเห็น