คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : { C H AP T E R 1 }
{ C H AP T E R 1 }
ถ้าจะถามว่างานของไอ้โหดนั่นเสร็จหรือเปล่า คงต้องตอบว่าไม่ แล้วยังเละกว่าเดิมอีกเป็นสองเท่า เมื่อเจสสิก้าดันเผลอสะดุ้งตกใจกับคำพูดของรุ่นน้องหน้านิ่งนั่น จนลากปากกาไถลพรืดไปทั่วกระดาษแผ่นนั้น
สุดท้ายคริสก็ไม่ได้ส่งงานนั่น แถมยังต้องทำเพิ่มอีกสองเท่าเป็นบทลงโทษของอาจารย์ แต่เรื่องนั้นไม่ได้ลอยอยู่ในหัวสมองเจสสิก้าเลยสักนิด ทั้งหมดมันมีเพียง ...
“ก็ถ้าแค่ชอบ ....ก็คงเป็นพี่สิก้าละครับ”
.
.
“ก็ถ้าแค่ชอบ ....ก็คงเป็นพี่สิก้าละครับ”
.
.
.
.
.
.
“....ก็คงเป็นพี่สิก้าละครับ”
“สิก้า ! ฟังฉันอยู่เปล่าวะ ?”
ระเบิดเสียงตะโกนออกมา เมื่อประโยคที่เขาบ่นออกไปเมื่อกี้ไม่ได้เขาหูของเจสสิก้าเลยสักนิด ไม่ใช่แค่ตะโกนใส่นะ คริสยังส่งกำปั้นแรงเล็ก ๆ นั่นใส่หัวทองของเพื่อนอีกต่างหาก
“อะไรวะ ก็ฟังอยู่นี่ไง ...”หันไปสบตากับเพื่อนที่ขยับตัวเข้ามาใกล้เกินเหตุ และ
ตุ้บ !
คริสลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย
“ผลักฉันทำไมวะเนี่ย”ร่างสูงยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นสนามหญ้าที่คุณเธอส่งเขาลงไปนั่งเล่นพลาง ๆ
“กะ...ก็แกขยับมาใกล้ทะ..ทำไมวะ”เสียงสั่นไม่มีที่ไป เมื่อใบหน้าของคริสเมื่อกี้
เธอเผลอมองเห็นเป็นหน้าของน้องเซฮุน!
“มีอะไรเปล่าวะ ? ไม่สบายไง ?”ร่างสูงขยับมานั่งบนโต๊ะไม้ตัวเดิม หากแต่เปลี่ยนฝั่งที่นั่งไปนั่งตรงข้ามกับเจสสิก้า แค่ครั้งเดียวก็ระบมไปแล้ว ไม่อยากโดนคุณนายถีบซ้ำสองหรอกนะ
“ปละ..เปล่า เอางานแกมาดิ จะได้ช่วยแก้ให้”มือขาวยื่นไปข้างหน้าหมายจะหยิบกระดาษรายงานของเพื่อนตัวสูง แต่กลับถูกชิงไป
“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวเธอทำพังอีก”
มะ...มันปฏิเสธการช่วยเหลือของเจสสิก้าจอง ! ไอ้โหดใจร้าย !
“ไม่พังหรอกน่า เชื่อฉันสิ”ยังคงดื้อดึงจะคว้ากระดาษในมือของเพื่อนที่ชูขึ้นสูงซะขนาดนั้น แค่มันถือไว้ธรรมดาเจสสิก้าก็แย่งมันไม่ได้แล้ว แต่นี่ ! มันข่มส่วนสูงกันชัด ๆ
“อ้ากกก ไอ้โหด ! ไอ้คริส ! เอามานะเว้ย”
คนโดนข่มเรื่องส่วนสูงลุกจากที่นั่งตัวเองไป แล้วจะวิ่งเข้าไปคว้ากระดาษรายงานแผ่นนั้น แต่ว่าคริสก็กลับตัวเร็วกว่า ยึดกระดาษในมือแน่นแล้วออกตัววิ่งหนี
“ไม่ต้องแล้วสิก้า ! ฉันไม่อยากทำเพิ่มอีกเป็นสิบเท่านะเว่ย”
“ฉันอยากช่วยแกนี่หว่า นั่นมันอุบัติเหตุ !”
ยังคงตะโกนด่าว่ากันไปมา พร้อมกับวิ่งหนีวิ่งไล่กันไม่จบไม่สิ้น คนในบริเวณนั้นต่างก็พร้อมใจกันหลบหลีกให้เพื่อนสนิทสองคนนี้วิ่งไล่จับกันเป็นนานสองนานจนกว่าใครสักคนจะเริ่มเหนื่อยก่อน
...และก็ไม่มีทางเป็นคริสที่จะเหนื่อยหอบก่อนแน่ ๆ
“ไอ้โหด ! เหนื่อยแล้วนะ”เจสสิก้าทรุดตัวลงกับพื้นหญ้าข้าง ๆ ต้นไม้ริมสระน้ำของมหาลัย
คนที่ถูกเรียกว่าไอ้โหดยอมหยุดวิ่งแล้วหันกลับมามอง จนแน่ใจว่าเจสสิก้าเหนื่อยจริง ๆ
แล้วจึงยอมเดินกลับมานั่งข้าง ๆ
“คราวหลังก็หัดออกกำลังกายบ้างสิ มัวแต่เดินเชิดไปเชิดมา เดี๋ยวก็ง่อยกินหรอก”ก็ได้แต่แอบเอ็ดว่าคนตัวเล็กที่เกลียดการออกกำลังกายอยู่เสมอ ๆ
“ก็ฉันไม่ชอบเหงื่อนี่ ต่อให้ฉันเป็นง่อยนะ ฉันก็มีเพื่อนอย่างแกคอยดูแลไง”
โดนว่าแบบนั้นยังจะหันมายิ้มกว้างอีกนะ
คริสถอนหายใจออก ก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นหญ้าสีเขียว แล้วหลับตาลง
บางที ... การวิ่งไล่กับเจสสิก้าเนี่ย มันทำให้หัวใจเขาสูบฉีดเร็วยิ่งกว่าเล่นบาสสามชั่วโมงเสียอีก
-♡-
ภาพของคนตัวสูงที่แบกกระเป๋าสองใบไว้บนไหล่ทั้งสองข้าง พร้อมกับหญิงสาวผมยาวสีบลอนด์เดินกลับหอพักมาพร้อมกัน ก็คงจะกลายเป็นภาพธรรมดา ๆ ไปแล้วในสายตาเจ้าของหอพัก แถมทั้งสองยังเอ่ยทักเจ้าของหอพักทุกครั้งที่เจอหน้ากันด้วย
แต่การที่มีรุ่นน้องที่ไม่คุ้นหน้ามากนักมานั่งรออยู่ตรงม้านั่งนั่น อาจจะไม่คุ้นชินเท่าไหร่
“มาทำอะไรตรงนี้ ?”เป็นหญิงสาวที่เอ่ยทัก พร้อมกับสีหน้าสงสัยของผู้ชายตัวสูงข้างกาย
“ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่สิก้า ว่างไหมครับ ?”
รุ่นน้องอย่างเซฮุน ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบใจกับสายตาที่ผู้ชายตัวสูงอย่างคริสมองมาทางเขาสักเท่าไหร่นัก แต่ก็คงต้องโค้งเคารพเขาในฐานะที่อายุมากกว่า
“ว่างสิ คริส ! ขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป เอากระเป๋าไปเก็บให้ด้วย กุญแจอยู่ในกระเป๋าหาเอาเองนะ”
คนถูกใช้จำต้องว่านอนสอนง่าย ยอมขึ้นหอพักไปก่อน
ค่อยถามทีหลังก็ได้ ว่ารุ่นน้องคนนั้นคือใคร
“มีอะไรเหรอ ?”หญิงสาวเริ่มบทสนทนาเมื่อเห็นตัวเลขลิฟต์ของหอพักขึ้นไปแล้ว
“พี่สิก้า ...กับพี่ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนกันเหรอครับ ?”
ยิงคำถามมาแบบนี้ สิก้าจะตอบยังไงวะ
“เปล่า”
ตอบไปแล้วนี่ ! =_____=
“ถ้างั้นผมจีบพี่ได้ไหม ?”
“จีบพี่....ได้ไหม ?”
“จีบพี่.....ได้ไหม ?”
“....ได้ไหม ?”
“....ได้ไหม ?”
-♡-
ชายร่างสูงผู้ดำรงตำแหน่งเป็นคนรับใช้แบกกระเป๋า ควานหากุญแจห้องของหญิงสาวที่ทิ้งเขาไว้กับกระเป๋าแล้วไปกับไอ้เด็กหน้าอ่อนนั่น
คิดแล้วมันน่าโมโห ทิ้งเพื่อนได้ลงคอ เหอะ
แกร๊ก ...
จังหวะที่ลูกกุญแจเสียบเข้ารูลูกบิด ประตูบานนั้นก็เปิดออกมาพร้อมกับร่างของสาวตายิ้มที่เกือบจะกระโจนใส่เขาอีกเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
“โธ่ นึกว่าสิก้าจะมา ที่แท้ก็นายเองเหรอ” พูดแบบนี้ หมายความว่าไม่อยากเจอหน้าเขางั้นสิ ?
“มาได้ยังไงน่ะทิฟฟานี่ ? แล้วเข้าห้องยัยมึนนั่นได้ไง ?”คริสถาม แต่ไม่ได้รอคำตอบ รีบเดินตรงดิ่งไปวางกระเป๋าใบโตของเจ้าของห้องด้วยความเมื่อยทันที
“แอบปั๊มกุญแจไว้” ช่างนิสัยไม่ดีจริง ๆ -_- “แล้วยัยสิก้าละ ?”
“คุยกับรุ่นน้องอยู่ข้างล่าง”ตอบเสียงแข็ง แถมจงใจกระแทกใส่ตรงคำว่ารุ่นน้อง
“เอ๋ ? น้องลู่หานมาเหรอ !”
“ใครไม่รู้ ไม่รู้จัก ตัวสูง ๆ ขาว ๆ ผอม ๆ ....”
“น้องเซฮุน!”ทิฟฟานี่ขัดคริสขึ้นมาเสียก่อนที่เขาจะพูดจบ
น้องเซฮุน ? เซฮุนอะไร ? แล้วเซฮุนไหนวะ ?
คริสขมวดคิ้วทันทีที่ทิฟฟานี่เอ่ยชื่อคนที่เขาไม่คุ้นเคยออกมา สาวตายิ้มเองก็กระตุกคิ้วตามร่างสูงไปด้วย จะเครียดทำไมกันแค่น้องเซฮุนเอง
“ก็เป็นเพื่อนกับน้องลู่หานน่ะ เห็นว่าชอบเจสสิก้าล่ะ”
....ชอบเจสสิก้า
...ชอบเจสสิก้า
...ชอบเจสสิก้า
“อ้าว ! คริสจะไปแล้วเหรอ ?”ทิฟฟานี่ร้องทักที่จู่ ๆ คริสก็หมุนตัวกลับออกไปโดยไม่บอกกล่าวเธอสักคำ
สาวตายิ้มก็ไม่ได้สนใจอะไร หันกลับไปจัดข้าวของของตัวเองต่อ
-♡-
“เฮ้ย ! ไอ้ฟานี่แกทำอะไรกับห้องฉันวะ ?”
เจ้าของห้องถึงกับช็อคเมื่ออยู่ดี ๆ เหล่าข้าวของสีชมพูที่ไม่ใช่ของเธอก็ปรากฏประปรายไปตามมุมห้องต่าง ๆ
“ขออยู่ด้วยอาทิตย์หนึ่งดิ”
“ทำไมวะ ?”
“น้องชานยอลตามไปอยู่หอฉัน ห้องข้าง ๆ เลย !”
เจสสิก้าระเบิดหัวเราะออกมา แต่หัวเราะได้ไม่นานก็โดนตุ๊กตาหมาขว้างใส่โดยฝีมือของผู้มาขออาศัยด้วย ก็เอาเถอะ ไหน ๆ ก็มาแล้วนี่
สงสารน้องชานยอลจริง ๆ =____=
ความคิดเห็น