คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : โรคร้าย
นิวขอปลีกตัวออกไปนั่งคนเดียวที่ลานหลังบ้านเพราะตอนนี้จิ๋วนั่งดูแลเธอตลอดเวลา นิวนั่งลงบนเกิอี้ไม่ตัวใหญ่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาใครบางคน
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ปรายสายกรอกเสียงมาอย่างมีมารยาท
“ฮัลโหลไอหมอเอก” นิวพูดกลับไปหาปรายสายที่คุยด้วย
“เฮ้ย นิวหรอ ว่าไงวะ” หมอเอก หรือเพื่อนของนิวนั่นเอง เอกพูดอย่างดีใจ
“คือ มีเรื่องจะปรึกษาว่ะ” นิวพูดเสียงปนหนักใจ
“เรื่องอะไรวะไอนิว” เอกถามนิวอย่างเป็นห่วงระคนสงสัย
“เรื่อง…เรื่องโรคนั่น” นิวเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“….” เอกเงียบไปเมื่อได้ยินนิวพูดถึงโรคที่เค้าก็รู้ดี
“มันกำเริบ”
“แล้ว…ตอนนี้แกเป็นไงบ้าง” เอกถามอย่างป็นห่วงเพื่อน
“อ่าส์…แกก็น่าจะรู้ดีนี่หว่าไอ้หมอ” นิวเป่าปากออกกมาอย่างหนักใจ
“แกต้องมาที่โรงบาลพรุ่งนี้นะ ฉันจะรักษาให้นะเว้ย” เอกบอกนิว
“ตอนนี้ฉันอยู่เชียงใหม่ ฉันว่างแล้วจะเข้าไป”
“แกใจเย็นๆนะเว้ย มันรักษาได้” เอกให้กำลังใจนิว นิวยิ้มบางๆ
“แกว่า มันจะหายจริงๆหรอ….” นิวถามเอก
“….” เอกเงียบเหมือนไม่แน่ใจ
“แค่นี้แหละ ขอบคุณมากนะที่ปลอบใจฉัน”
“แกจะต้องหายอยู่แล้วล่ะ ฉันเชื่อ” เอกพูดให้นิวมั่นใจ
“มันก็แค่…ความเชื่อ” นิวพูดจบก็วางไปทันที ก่อนจะเอนหลังพักสายตาเหมือนกับว่ามันจะทำให้โรคที่เธอเป็นอยู่นั้นหายไป …
…………………………………………………………………………………………………………………
5 ปีก่อน
นิวเดินเข้ามาในบ้านอย่างอ่อนเพลียพร้อมกับจิ๋วและพี่เจนที่เดินตามหลังเข้ามา วันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกเหนื่อยที่สุดกับการทำงาน ซึ่งงานวันนี้ก็แค่ร้องเพลงโชว์ประมาณห้าหกเพลงเท่านั้น บางเพลงก็เป็นเพลงเต้นๆซึ่งนิวจะเต้นเพื่อนเอนเตอร์เทนคนดูอยู่ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้อาการเธอแปลกๆ เธอรู้สึดจุกที่หน้าอก เจ็บแปลบๆที่หน้าอก และเริ่มหายใจไม่ออก แต่ดีที่เพลงจะร้องต่อไปเป็นเพลง๙และจิ๋วก็เป็นคนร้องหลัก ทำให้เธอได้พัก นิวทิ้งตัวลงบนโซฟาขนาดใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน
“นิว เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า” จิ๋วนั่งลงบนโซฟาอีกตัว เอื้อมมือไปแตะหน้าผากนิวเบาๆ
“ไม่รู้สิ รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้” นิวหลับตาตอบ
“งั้นก็นอนพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” จิ๋วบอกนิว
“พี่เจนคะ นิวขอลางานกลับบ้านสักเดือนนึงได้มั้ยคะ” นิวถามพี่เจนที่กำลังเก็บข้าวของอยู่
“มีอะไรรึเปล่านิว” พี่เจนวางของแล้วเดินมาหิว
“ไม่รู้สิคะ นิวรู้สึกเหนื่อย ขอไปพักผ่อนได้มั้ย” นิวลืมตาขึ้นมามองพี่เจน พี่เจนนิวก็ดูเหมือนใบหน้าของนิวดูซีดเหมือนคนไม่สบาย
“เอาอย่างงั้นก็ได้” พี่เจนตอบตกลง
“ขอบคุณค่ะ” นิวยิ้มบางๆ
“แล้วจิ๋วจะลาด้วยรึเปล่า” พี่เจนหันไปถามจิ๋ว
“ไม่ล่ะค่ะ” จิ๋ซตอบพรางลูบผมนิวเล่น
“โอเค เอาเป็นว่า เดือนนี้นิวงดรับงาน รับแค่จิ๋วคนเดียว” พี่เจนหยิบสมุดคิวงานขึ้นมาดู
“แล้วนิวจะไปเมื่อไหร่” จิ๋วถามขึ้น
“พรุ่งนี้เลย”
นิวเก็บของเสร็จก็เดินลงมาหาพี่เจนที่จอดรถรออยู่หน้าบ้าน แล้วยัดกระเป๋าเข้าไปในรถของพี่เจน ก่อนจะเดินไปกอดจิ๋ว
“นิวไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆนะคุณจิ๋ว อย่านอนดึกล่ะ”
“อืม รีบๆมาล่ะ ไม่มีคนเล่นมุกแป้กให้ได้ยิน เหงา” จิ๋วยีหัวนิว นิวหัวเราะในลำคอเบาๆ
“มุกเค้าออกจะล้ำเริศ” นิวเล่นเสียงให้เหมาะกับคำพร้อมกับคลายกอดจิ๋วออก
“บ๊ายบายนะนิว” จิ๋วโบกมือให้นิว
“บ๊ายบายเหมือนกันนะจิ๋ว เดี๋ยวจะซื้อของมาฝาก” นิวส่งจุ๊บให้จิ๋วก่อนจะเดินขึ้นรถพี่เจนไปสนามบิน
@บ้านนิวที่เชียงใหม่
นิวเดินลงมาจากแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดพอเหมาะ
“อ้าวนิว มาแล้วหรอลูก เข้ามาในบ้านสิ มาๆ” แม่เดินออกมาหานิวพร้อมกับเดินนำหน้านิวเข้าบ้าน
“หวัดดีค่ะพ่อ หวัดดีค่ะพี่หนุ่ม” นิวไว้พ่อและพี่ชายที่นั่งซ่อมนาฬิกาอยู่
“มาแล้วหรอลูก ไปเก็บข้าวของก่อนไป มาเหนื่อยๆ” พ่อลุกขึ้นมากอดนิวด้วยความคิดถึง
“ค่ะพ่อ” นิวผละออกจากอ้อมกอดพ่อแล้วหันมาหาชาย
“ไม่คิดจะกอดน้องสาวบ้างหรอคะ” นิวเอ่ยลอยๆให้พี่ชาย จนพี่ชายก็ทนไม่ไหวที่โดนน้องสาวสุดที่รักพูดใตนเอง
“มาๆ กอดก็กอด” หนุ่มกอดนิวแน่นเพราะเค้าก็คิดถึงนิวไม่น้อยถึงจะคุยกันทางโทรศัพท์บ่อยๆก็เถอะ
นิวลางานที่กรุงเทพมาพักผ่อนที่บ้านกับครอบครัว ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสองอาทิตย์ได้ แต่นิวก็มักจะเกิดอาการจุกที่หน้าอก หรือเจ็บแปลบๆที่หน้าอกเหมือนจะขาดใจอยู่บ่อยครั้ง จนครอบครัวก็พลอยเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของเธอ จนวันหนึ่ง
“แม่คะ นิวจะไปวิ่ง เดี๋ยวกลับมานะคะ” นิวเอ่ยบอกแม่ทำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว
“จ้า แล้วรีบกลับมานะลูก” แม่ตะโกนบอกนิว ส่วนนิวเมื่อได้ยินปุ๊บก็ออกไปทันที
นิวกลับมาที่บ้านเพราะเธอรู้สึงเหนื่อย นานๆทีเธอจะออกกำลังกาย นิวเดินเข้านั่งที่โต๊ะอาหารทุกคนอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา นิวนั่งลงข้างๆแม่แล้วซับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามใบหน้า
“เป็นไงบ้างลูก แม่บอกพ่อว่าลูกไปวิ่งมา อากาศดีมั้ย” พ่อถามพรางตักกับข้าวให้นิว
“ก็ดีค่ะ” นิวพูดพร้อมหอบนิดๆ นิวกำลังจะตักอาหารแต่ก็ชงัก
“เพ้ง!!” เสียงช้อนหล่นกระทบกับจานกระเบื้อง
“ตึก ตัก ตึก ตัก” นิวสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนไป ความเจ็บแปลบที่หน้าอกกำลังเล่นงานเธออย่างหนัก ลมหายใจหอบถี่ นิวทรงตัวไอยู่ทำให้ล่วงลงไปนอนกับพื้นอย่างรวดเร็ว แม่ตกใจเมื่อเห็นอาการของนิวก่อนจะให้หนุ่มขับรถพานิวไปส่งที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน นิวถูกนำตัวส่งเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว แม่ร้องไห้อย่างฟูมฟายพ่อที่นั่งข้างๆกอดแม่ไว้เพื่อเป็นการบอกว่านิวจะไม่เป็นอะไร
“เอก ช่วยนิวด้วยนะ” หนุ่มบอกเอกที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนของนิว
“ครับ” เอกพูดแค่นั้นแล้วเดินเห้องฉุกเฉินทันที นิวถูกเครื่องปั๊มหัวใจปั๊มหลายครั้งเพราะหัวใจของนิวเต้นช้าเกินไป ถ้าไม่ปั๊มยื้อเอาไว้หัวใจของนิวก็จะหยุดเต้น หมอและพยาบาลง่วนอยู่กับการช่วยนิวอยู่หลายชั่วโมง
“เอก นิวเป็นยังไงบ้าง” พ่อนิวถามเมื่อเห็นเอกเดินออกมาจากห้อง
“นิวปลอดภัยแล้วล่ะครับ แต่…” เอกทำท่าครุ่นคิดปนหนักใจ
“แต่อะไรลูก” คราวนี้แม่เป็นคนถาม
“ผมขอตรวจให้แน่ใจก่อนนะครับ แล้วผมจะมาบอก” เอกพูดจบก็เดินไปทันที
นิวถูกย้ายออจากห้องฉุกเฉินไปห้องพิเศษ พ่อแม่และพี่เอกขอร้องเอกว่าขอให้เรื่องที่นิวเข้าโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนแบบนี้เป็นความลับ ซึ่งแน่นอนจิ๋วและพี่เจนก็ไม่รู้เรื่องนี้ นิวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเธอหลับไปหลายวัน กระพริบตาถี่เพื่อปรับแสงไฟที่ส่งเข้ามาในดวงตา ในหัวประมวลภาพหลายอย่างที่แล่นเข้ามา เธอจำได้แค่ว่ากำลังจะกินข้าวหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย พ่อแม่และหนุ่มเมื่อเห็นนิวตื่นทุกคนก็ต่างยิ้มดีใจ หนุ่มเอื้อมมือไปกดปุ่มเรียกหมอให้เข้ามา
“นิว เป็นยังไงบ้างลูก” แม่ถามนิว
“ก็ ดีค่ะ” นิวตอบอย่างไม่รู้จะตอบอะไร
“ไอหมอ ฉันเป็นอะไรวะ” นิวถามเอกเมื่อนเอกตรวจดูอาการของเธอเสร็จ
“แกไม่ต้องรู้หรอกว่ะ” เอกไม่อยากจะบอก
“บอกมาเหอะ ฉันทำใจได้ โรคมันร้ายแรงใช่มั้ย” นิวถามเอกอย่างจริงจัง อย่างน้อยเธอก็ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น เอกตัดสินใจบอกนิว
“เฮ้อ บอกก็ได้ แต่แกต้องทำใจดีๆนะ แกเป็นโรคเส้นเลือดเลี้ยงหัวใจอยู่ในกล้ามเนื้อหัวใจ หรือโรคBridging คือการที่เส้นเลือดเลี้ยงหัวใจแทรกเข้าไปอยู่ในกล้ามเนื้อหัวใจ ซึ่งน่าจะเป็นมาแต่กำเนิดนะ โดยปกติอ่ะ เส้นเลือดเลี้ยงหัวใจจะแทรกตัวอยู่ในชั้นไขมันที่หุ้มหัวใจอยู่ การที่มันไปอยู่ในกล้ามเนื้อหัวใจทำให้มันถูกบีบทุกครั้งที่กล้ามเนื้อหัวใจบีบตัว ซึ่งอาจทำให้เส้นเลือดเลี้ยงหัวใจเส้นนั้นอุดตันไปชั่วขณะและอาจเกิดกล้าม เนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลันได้ และอาจจะทำให้แกหัวใจวายเฉียบพลัน มันจะทำให้แกเสียชีวิตได้” เอกอธิบายยาวๆให้นิวและทุกคนได้ยิน นิวได้ยินปุ๊บก็ยิ้มออกมาเหมือนไม่ได้คิดอะไร ส่วนพ่อแม่และพี่หนุ่มก็ตกใจ
“ยิ้มอะไรของแกวะ” เอกถามอย่างสงสัย
“ฉันไม่อยากเครียด ไม่อยากเศร้า” นิวบอกเพื่อนใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มบางๆแต่ก็มีความกังวลในแววตา
“มันรักษาได้นะ” เอกตบไหล่นิวเบาๆ
“อืม ถ้ารักษาแล้วมันจะหายเลยใช่มั้ย”
“มันไม่หายขาด มันจะเป็นก็ต่อเมื่อหัวใจของแกเต้นเร็วมากกว่าปกติ การรักษาที่ประเทศไทยยังไม่ดีเท่าของต่างประเทศ ยาก็ไม่มีประสิทธิภาพเท่าต่างประเทศ มันทำให้หายไปได้แค่ระยะหนึ่ง แต่เมื่อมีอะไรสักอย่างไปกระตุ้นมัน มันก็จะกลับมาเป็นอีกครั้ง”
“เฮ้อ ชีวิตของคนเราก็หนีไม่พ้นโรคภัยไข้เจ็บอยู่ดี” นิวคบี่ยิ้มแล้วพูดกับตัวเอง
“พ่อคะ แม่คะ พี่หนุ่ม นิวจะกลับกรุงเทพ นิวอยากกลับไปทำงานแล้วค่ะ” นิวหันไปบอก
“พักผ่อนก่อนเถอะลูก แล้วค่อยกลับไปทำงานดีกว่า” แม่กุมมือนิวไว้
“ถ้าแกจะกลับไปทำงาน แกก็ต้องรักษาตัวเองด้วยนะเว้ย เดี๋ยวฉันจะสั่งยาให้ ยานี้จะต้องกินเมื่อมีอาการที่แกเป็น ห้ามกินพร่ำเพรื่อล่ะ” เอกบอกด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“อืม ไปค่ะแม่ ไปรับยากันแล้วก็กลับบ้านกันเถอะ นิวจะไปเก็บของแล้ว” นิวเดินลงจากเตียงแล้วเข้าไปเปลี่ยนเสื่อผ้าทันที
นิวรับยาแล้วกลับบ้านเพื่อเก็บเสื้อผ้า พ่อแม่และพี่หนุ่มกระชับเรื่องยาและการทำงานของเธอและโรคที่เป็นอยู่นี้ นิวกลับมาถึงกรุงเทพด้วยท่าทีปกติ เป็นไปตามคาดที่จิ๋วและพี่เจนไม่รู้เรื่องที่เธอเป็นโรคนี้อยู่ เธอปิดมาตลอดห้าปี และอาการมันก็หายไปตามที่เอกบอกจริงๆจนเธอไม่ต้องกินยานั่น เธอคิดว่าโรคนี้หายขาดไปแล้วด้วยซ้ำ แต่มันก็กลับมาทำร้ายเธออีกครั้งเมื่อมีบางอย่างมากระตุ้นมัน อาจเป็นเพราะจิ๋วที่เป็นตัวกระตุ้นให้หัวใจเธอเต้นเร็วอีกครั้งหรืออาจเป็นเพราะหัวใจของเธอเองที่ผิดปกติ…
……………………………………………………………………………………………………………….
นิวลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่โดนตัวเธอ นิวหันมองที่มาของสัมผัสนั้นก็พบกับสาวร่างเล็กที่ยิ้มให้เธอ และจะเป็นใครไปไม่ได้ ก็เจ้าของหัวใจของเธอนั่นแหละ จิ๋ว..
“นิว ตื่นได้แล้ว ไปกินข้าว” เสียงหวานชวนฟังของจิ๋วดังขึ้น
“อืม ป่ะ” นิวยื่นแขนให้จิ๋วดึงเธอขึ้น จิ๋วก็ไม่รอช้าที่จะดึงนิว แต่ด้วยรองเท้าที่เธอใส่นั้นลื่นง่ายกับพื้นกระเบื้องจึงทำให้…
“ว๊ายย!!” เสียงกรี๊ดของจิ๋วดังขึ้นเมื่อเธอเสียหลักล้มทับนิวที่นอนอยู่ ความเงียบเข้าปกครุมอย่างกะทันหัน ลมหายใจรินรดกันเพียงแค่ปลายจมูก ใบหน้าที่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ และเสียงหัวใจของทั้งสองคนที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน จิ๋วหลับตาพริ้มลงเมื่อรู้สึกว่าหน้าของนิวค่อยๆเคลื่นเข้าใกล้เธอ แต่ก็ต้องหยุดลง
“โอ้ววว!! โจ่งแจ้ง!!” เสียงของหนุ่มดังขึ้นเมื่อเห็นนิวกับจิ๋วกำลังจะจูบกันเพียงนิดเดียว
“เฮ้ย!! พี่หนุ่ม มันไม่…” เสียงนิวกำลังจะพูดอธิบายแต่หนุ่มก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“พี่ไม่รู้ไม่เหห็นนะ ไปดีกว่า อ่อ อย่าลืมไปกินข้าวนะเดี๋ยวกินอย่างอื่นแล้วจะอิ่มซะก่อน” หนุ่มแซวน้องก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปปล่อยให้นิวนั่งหน้าเหรอหรา ส่วนจิ๋วก็นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆนิว ก่อนจะไดยินเสียงพี่ชายเธอแว่วๆ
“พ่อ แม่ นิวเอาอีกแล้วววว!!!” เสียงของพี่ชายตัวแสบของเธอตะโกนลั่นบ้าน
“ย๊า!!!! ไอพี่หนุ่ม!!!! 0o0!”
ขอให้พี่หนุ่มไม่เข้ามาขัดจังหวะนิวอีกเถอะ สาธุ๊!!
โรคนี้มีจริงๆนะคะ แต่ไรท์อาจจะต้องเพิ่มอาการบางอย่างให้เข้าไปด้วย มันจะได้ดูสมจริงสมจัง 
ความคิดเห็น