คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คิดเองเออเอง - -'
นิวขยับตัวตื่นขึ้นในช่วงสายๆ เธอหลับตั้งแต่เมื่อหัวค่ำของเมื่อวาน อาจจะเป็นเพราะเธออ่อนเพลียจนต้องพักเอาแรง นิวขยับตัวแล้วรู้สึกหนักๆที่ช่วงเอวของเธอ นิวลืมตาขึ้นก็พบว่าแขนเรียวของจิ๋วพาดโอบอยู่บนเอวของเธอ นิวมองหน้าจิ๋วแววตาเอ็นดู คงเหน็ดเหนื่อยจากการต้องดูแลนิวตั้งแต่เมื่อวาน นิวกระชับผ้าห่มให้จิ๋วอุ่นขึ้นแต่ก็ทำให้จิ๋วขยับตัวตื่น
“อือ” เสียงครางในลำคอของจิ๋วทำให้รู้ว่ากำลังจะตื่น นิวค่อยๆปัดผมที่ปรกใบหน้าของจิ๋วออกเบาๆ จิ๋วลืมตากระพริบตาถี่เพื่อปรับแสงแล้วมองหน้านิวที่จ้องหน้าเธออยู่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“นิวตื่นแล้วหรอ” จิ๋วทำลาบความเงียบลง แล้วซุกใบหน้าไปที่อกอุ่นของนิวหลับตาพริ้ม
“อือ ตื่นได้แล้วมั้งคะคุณจิ๋ว” นิวมองจิ๋วที่ซุกหน้าอยู่ที่หน้าอกของเธอ จิ๋วเงียบเหมือนหลับไปอีกรอบ
“ไม่อยากตื่นหรือว่าอยากกอดนิวกันแน่” นิวเอ่ยแซวจิ๋วแล้วกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้จิ๋วติดกับเธอมากขึ้น จิ๋วตกใจแล้วรีบเอาแขนเรียวออกจากเอวของนิวทันทีพร้อมกับใบหน้าที่ซุกอกอุ่นของนิว
“บ้า ใครอยากจะกอดนิว” จิ๋วเอามือทั้งสองข้างดันไหล่นิวไว้เพราะรู้สึกว่านิวจะเบียดชิดเธอมากเกินไป
“เอ้า ก็จิ๋วไง เมื่อกี้กอดนิวแน่นเลย” นิวทำใบหน้าล้อเลียนใส่จิ๋ว
“ไม่ได้อยากกอดเลยสักหน่อย” จิ๋วย่นจมูกใส่นิวอย่างน่ารักน่าชัง นิวทนไม่ไหวจึงยื่นจมูกของเธอไปแตะจมูกของจิ๋วเบาๆแล้วถูอย่างหมั้นเขี้ยว
“แอ๊ด” เสียงเปิดปะตูเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้เคาะ ทำให้สองสาวที่นอนกอดกันกลมแถมใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบก็ตกใจแล้วรีบผละออกจากกันหันไปดูผู้เข้ามาใหม่ แต่ที่ดูจะตกใจที่สุดก็น่าจะเป็นหนุ่ม พี่ชายของนิวที่ยืนตัวแข็งทื่อเป็นเสาหินพร้อมกับตาโต
“เอ่อ พี่หนุ่มมันไม่ใช่../ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะ” เสียงนิวและจิ๋วเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างรีบร้อน
“เอ่อ…พี่..ข..ขอโทษนะ..ที่เข้า…เข้า..มาขัดจังหวะ” หนุ่มพูดตะกุกตะกักแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที
“เอ้า เดี๋ยว!! แล้วก็ไม่รอฟังคำอธิบายใดๆทั้งสิ้นเลยเน๊าะ เฮ้อ!” นิวถอนหายใจยาวจนจิ๋วต้องขำเบาๆออกมากับคำพูดของนิว
…………………………………………………………………………………………………………………
นิวและจิ๋วเดินลงมาจากบนห้องเพื่อลงมาทานข้าว จิ๋วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆที่นิวกำลังจะนั่ง นิวเอื้อมมือไปตักข้าวใส่จานให้จิ๋วและของเธอเอง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับสายตาแปลกๆที่พ่อแม่และพี่ชายของเธอมองมา นิวขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“พ่อ แม่ พี่หนุ่ม ทำไมมองนิวอย่างงั้นอ่ะ” นิวถามออกไปด้วยความข้องใจ แม่หันมองหน้านิวกับจิ๋วสลับกันไปมา
“ก็ ตาหนุ่มน่ะสิ บอกแม่ว่าเห็นนิวกับจิ๋วกำลัง…” แม่เว้นระยะกับคำต่อไปที่ไม่กล้าพูด นิวที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ในปากก็เกิดสำลักขึ้นมาทันที ต่างกับจิ๋วที่แอบยิ้มเขินๆ
“แค่กๆๆ แม่ แค่ก แม่พูดอะไรอ่ะ แค่กๆ” นิวไอจนน้ำตาเล็ด จิ๋วค่อยๆหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดปากนิวอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องอายหรอกลูก เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติอยู่แล้ว เน๊าะ แม่” พ่อพูดแล้วหันไปพยักพเยิดกับแม่
“ใช่ๆ เอาอย่างนี้ เรื่องเมื่อเช้าพี่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน” หนุ่มขยิบตาให้น้องสาวของตัวเองที่นั่งหน้าเหวอเถียงใครไม่ทัน จิ๋วขำเบาๆที่นิวตอบโต้ใครไม่ได้
“คือ มันไม่ใช่นะ นิวกับจิ๋วเรา…..” นิวยังพูดไม่จบหนุ่มก็แทรกขึ้นมาทันที
“เออๆ ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว แต่คราวหลังจะทำอะไรก็ล็อกประตูหน่อยแล้วกัน” หนุ่มเอื้อมมือไปตบไหล่นิวเบาๆเป็นการปลอบใจ ให้ตายสิ!!! คิดเองเออเองกันหมดเลยอ่ะ!!0o0 นิวทำตาขวางใส่พี่ชายของเธอ จิ๋วยังคงกินข้าวอยู่เงียบๆไม่คิดจะแก้ตัวเลยสักนิด ยิ่งทำให้พ่อแม่และหนุ่มคิดว่าเป็นเรื่องจริงเข้าไปอีก
“หนูจิ๋วไม่ต้องห่วงนะ เรื่องนี้แม่ไม่ห้ามหรอกมันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ว่าแต่ สินสอด หนูจิ๋วจะเอาเท่าไหร่จ้ะ” แม่หันมาคุยกับจิ๋ว ตอนนี้จิ๋วได้แต่หน้าแดงทำตัวไม่ถูกที่แม่ของนิวถามแบบนี้
“พรวด!!! แม่!! ฮึ่ย!!!” นิวเช็ดน้ำที่เพิ่งจะกินเข้าไปแล้วพุ่งออกมาจากปากของเธอ นิวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้วจะเดินขึ้นห้องไปอย่างหงุดหงิดที่ไม่มีใครฟังเธอ แต่แล้วก็ต้องหยุดเดินเมื่อเดินได้ไม่ไม่กี่ก้าวและหยุดตรงไม่ไกลโต๊ะอาหารนัก
“ตึก ตัก ตึก ตัก” หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง นิวยกมือขึ้นมากุมหน้าอกของเธอแล้วทรุดตัวลงกับพื้นทำให้ทุกคนตกใจหนุ่มรีบวิ่งไปหาน้องสาวทันที แม่และพ่อยืนกันจิ๋วเอาไว้เมื่อเห็นว่าจิ๋วจะเข้าไปหานิว หนุ่มหยิบยาออกมาจากในกระเป๋าของตัวเองแล้วเอาใส่ปากนิว แม่ยื่นน้ำมาให้ หนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะให้นิวกินน้ำตาม นิวนั่งหอบถี่เมื่ออาการมันเริ่มทุเลาลง นิวปาดเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาตามใบหน้า จิ๋วรีบสะบัดตัวให้หลุดจากพ่อและแม่ของนิวที่กันเธอไว้ จิ๋วนั่งลงข้างๆนิวแล้วจับตามเนื้อตัวของนิวอย่างเป็นห่วง จิ๋วเลื่อนมือขึ้นไปจับใบหน้าของนิวที่ดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด จิ๋วสวมกอดนิว ร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น และพูดเกือบไม่เป็นศัพท์
“ฮึก..นะ..นิว..เป็นอะไร” จิ๋วร้องไห้แล้วกอดนิวแน่น
“นิวไม่เป็นไร นิวแค่หน้ามืด” นิวลูบหัวจิ๋วเบาๆ
“ฮึก..นิว..นิว..จะไม่..ไม่เป็นอะไร…ฮึก..ได้ยังไง.ฮะ.ฮึก…เมื่อกี้นิว…ฮึกๆ..นิวยัง..” จิ๋วร้องไห้ไปสะอื้นไปทำให้นิวยิ้มออกมาบางๆ แล้วหันไปมองพ่อแม่และพี่ชายที่มองพวกเธออยู่
“จิ๋ว นิวหายใจไม่ออก” นิวรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจมือจิ๋วกอดแน่นขึ้น
“ขอโทษ” จิ๋วคลายอ้อมกอด
“ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาหวงไม่ต้องมาห่วงใยฉัน~” เสียงโทรศัพท์ของนิวดังขึ้นทำใหนิวรีบลุกขึ้นไปรับทันที
“ฮัลโหลวว ลูกสาว อยู่ไหนกันจ๊ะ พี่มาหาที่บ้านไม่เห็นมีใครอยู่เลย” เสียงพี่เจนถามนิวอย่างลั้นลา มันเข้ากับบรรยากาศ ณ ตอนนี้มั้ยเนี่ย - -
“นิวกับจิ๋วอยู่เชียงใหม่ค่ะ”
“อ้าว ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่บอกพี่เลย”
“นิวว่าจะโทรไปบอกหลายรอบแล้วล่ะแต่ลืม แหะๆ” นิวหัวเราะแห้งๆให้พี่เจน
“แล้วเป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ”
“ก็..สบายดีค่ะ” นิวตอบเสียงแผ่วๆปนหนักใจ
“เสียงดูไม่ค่อยสบายเลยนะ นิวเป็นอะไรรึเปล่า บอกพี่ได้นะ” พี่เจนถามอย่างเป็นห่วง
“เอาไว้ถึงเวลา แล้วนิวจะบอกนะคะ” นิวบอกพี่เจน
“ถ้านิวอยากบอกพี่เมื่อไหร่ ก็โทรมาได้ตลอดเวนะจ๊ะ” พี่เจนพูดเสียงสดใสให้นิวไม่เครียด
“ค่ะ”
“งั้นแค่นี้แหละ พี่ไปหาแฟนพี่ดีกว่า ไม่มีคนเม้าท์เลย แค่นี้นะจ๊ะ”
“ค่า” นิวลากเสียงยาว นิวกดวางสายแล้วหันมาหาจิ๋ว
“พี่เจนโทรมาหรอ” จิ๋วถามนิว
“อืม โทรมาเม้าท์น่ะ ฮ่าๆ” นิวยิ้มอย่างมีอารมณ์ขัน
“จิ๋วยังไม่ได้คุยด้วยเลยอ่ะ” จิ๋วบอกแบบเสียดาย
“เอาไว้ครั้งหน้า เดี๋ยวนางก็โทรมาเม้าท์ใหม่” นิวปลอบใจจิ๋ว
“อืม นิวไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ย ทำไมอาการของนิวมันแปลกๆ” จิ๋วเอามืออังหน้าผากของนิว
“ช่างมันเถอะจิ๋ว” นิวมองจิ๋วสายตาอ่อนโยนกว่าทุกครั้งเหมือนพยายามจะสื่ออะไร
“อะแฮ่มๆ ลืมไปรึเปล่าว่ามีคนอยู่ตรงนี้ด้วย” พ่อกระแอมเป็นกานขัดจังหวะ
“ไม่ได้ลืมค่ะ” นิวพูดแล้วเดินไปหาพี่ชายของเธอ
“ขอบคุณนะพี่หนุ่ม ถ้าไม่ได้พี่ นิวคงตายไปแล้วแน่เลย” นิวสวมกอดพี่ชายแล้วกระซิบเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน
“ไม่เป็นไร นิวเป็นน้องพี่ ทำพี่จะไม่ช่วยน้องพี่ล่ะ” พี่หนุ่มตอบอย่างอ่อนโยนลูบหลังน้องสาวเบาๆ เธอโชคดีจริงๆที่มีพี่ชายแบบนี้ ถ้าหากว่าไม่มียานั่น ฉันคงตายไปแล้วแน่ๆ….
นิวอย่าเป็นอะไรนะ
โมเมนท์นี้เลย
ความคิดเห็น