ฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #15 : มันกลับมา

   นิวเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว “ตึก ตัก ตึก ตัก” จังหวะหัวใจของนิวที่เต้นเร็วขึ้นจนเจ้าตัวต้องยกมือมากุมที่หน้าอก เธอกำลังจะหายใจไม่ออก หน้ามืด ภาพรอบๆเริ่มมัว นิวปัดป่ายมือข้างเดียวไปรอบๆจนทำให้ของในห้องน้ำตกกระจัดกระจาย นิวนั่งลงกับพื้นห้องน้ำ ความเจ็บแปลบที่หน้าอกทำให้เธอหายใจติดๆขัดๆ เสียงข้าวของในห้องน้ำหล่นทำให้พ่อและแม่ได้ยิน แม่ของนิววิ่งไปที่ห้องน้ำและเคาะเสียงดัง

      “ปังๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นนิวพยายามเอื้อมมือไปเปิดลูกบิดอย่างยากลำบาก

      “นิว!! เปิดประตูให้แม่หน่อย!! เป็นอะไรลูก!!!” แม่ของนิวเคาะดังขึ้นจนทำให้จิ๋วและเอี๊ยงที่คุยกันตรงหน้าบ้านได้ยิน จิ๋วไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปดูพร้อมกัยเอี๊ยงที่วิ่งตามมาติดๆ พี่หนุ่มที่เพิ่งจะนอนตื่นก็วิ่งมาดูพร้อมกับพ่อ

      “แม่คะ นิวเป็นอะไรคะ” จิ๋วถามอย่างร้อนรนเมื่อเห็นแม่ของนิวเคาะประตูอยู่พ้อมกับพ่อและพี่หนุ่ม

      “แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่ได้ยินเสียงดังมาจากห้องน้ำก็เลยวิ่งมาดู” แม่ของนิวตอบแทบจะไม่รู้เรื่อง จิ๋วยิ่งร้อนรนเข้าไปใหญ่

      “นิว!! เปิดประตูสิ!! นิว!!!!” จิ๋วเคาะเรียกนิวด้วยอีกคน

   นิวพยายามทรงตัวยืนขึ้นนิวค่อยๆหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ พยายามไขว่คว้าหาลูกบิดประตูที่ตอนนี้เธอหน้ามือจนมองไม่เห็นอะไรเลย

      “ถอยไปครับ เดี๊ยวผมจัดการเอง” เอี๊ยงที่ยืนดูอยู่นานก็อดช่วยไม่ได้ ทุกคนหลีกออกจากประตู เอี๊ยงถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วถีบประตูเข้าอย่างแรงจนประตูเปิดออก แม่รีบเข้าไปพยุงนิวที่ตอนี้นั่งกองอยู่กับพื้นแล้วจับหน้าออกตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทุกทรมาน จิ๋วก็รีบวิ่งไปประคองนิวให้ลุกขึ้นอีกคน จิ๋วน้ำตาเอ่อคลอกลัวว่านิวจะเป็นอะไร นิวหันไปกระซิบเบาๆน้ำเสียงติดๆขัดๆให้แม่ได้ยินเพียงคนเดียว

      “มะ…แม่…มัน..ก.กลับมา….ยะ…ยา…ยา” นิวเอ่ยออกมาแทบจะไม่เป็นศัพท์ จิ๋วพยายามจะฟังแต่เธอก็ไม่ได้ยิน แม่ทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินนิวพูดแบบนั้น แม่รู้ว่ามันคืออะไร แม่รีบพานิวเข้าห้องและให้จิ๋วกับเอี๊ยงรอข้างนอก จิ๋วเดินวนไปสนมาอย่างร้อนรนใจ เอี๊ยงลุกขึ้นโอบไหล่จิ๋วไว้

     “พ่อ ยานั่นอยู่ไหน” แม่ถามพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆนิวที่ตอนนี้บิดเร่าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

     “แสดงว่า….นิว” หนุ่มเอ่ยเบาๆ แสดงสีหน้าที่เป็นห่วงน้องสาวเป็นอย่างมาก

     “ใช่” แม่ตอบสั้นๆ พ่อวิ่งไปหยิบยาตามที่แม่บอก มันถูกเก็บอยู่ในกล่องอย่างเป็นความลับ แม่รับยามาจากพ่อแล้วนำใส่ปากนิวตามมาด้วยน้ำ นิวค่อยๆนิ่งลง ความเจ็บแปลบที่หน้าอกหายไป นิวหายใจเข้าออกอย่างหอมถี่ และถ้าช้ากว่าธอก็อาจจะ……

     “ขอบคุณค่ะแม่” นิวเอ่ยอย่างหอบถี่ เหงื่อเม็ดใหญ่ที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวใสเริ่มหายไป

     “ไม่เป็นไรลูก ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” แม่ลูบหัวนิวเบาๆถามอย่างเป็นห่วง

     “ค่ะ”

     “มันเป็นอีกแล้วหรอลูก” พ่อถามนิว

     “ค่ะ สงสัย รอบนี้จะหน้ากลัวกว่าด้วย” นิวตอบด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มฉาบไว้บางๆ

     “พี่ว่า นิวต้องไปหาหมอนะ” พี่หนุ่มพูดอย่างเป็นห่วง

     “ไม่เป็นไรค่ะ ยานี่ก็เอาไว้ให้นิว แล้วก็ อย่าบอกจิ๋วนะคะว่านิวเป็นอะไร” นิวบอกพ่อแม่และพี่หนุ่มใบหน้าจริงจัง ทุกคนมองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้า

     “ได้ลูก แต่ถ้าถึงเวลา ลูกต้องบอกจิ๋วนะ” แม่บอกนิว

     “ค่ะ นิว จะพยายาม” นิวตอบเบาๆ

     “งั้นก็ พักผ่อนเยอะๆนะลูก เดี๋ยวแม่พ่อกับพี่หนุ่มจะไปอยู่ข้างล่าง” แม่บอก

     “ค่ะ ไม่ต้องห่วงนิวหรอก” นิวยิ้มให้เบาๆ ไม่นานทุกคนก็เดินออกจากห้องไป จิ๋วที่ยืนรอหน้าห้องรีบถามแม่นิวทันที

     “แม่คะ นิวเป็นยังไงบ้าง” จิ๋วถามอย่างร้อนรนและน้ำตาที่ไหลออกมา

     “นิวไม่เป็นไรแล้วล่ะลูก” แม่บอกจิ๋วและยิ้มบางๆให้ นิวคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

     “จิ๋วข้าไปดูนิวก่อนนะคะ” จิ๋วรีบวิ่งไปดูนิวโดยไม่รอเอี๊ยง

     “เอี๊ยงไม่เข้าไปหรอลูก” แม่นิวถามเอี๊ยง

     “ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวผมลงไปรอข้างล่างดีกว่า” เอี๊ยงเดินตามพ่อแม่และพี่หนุ่มไป 

   จิ๋วเดินมานั่งข้างๆนิว มองนิวที่หลับไหลด้วยความเป็นห่วง เธอไม่รู้ว่านิวเป็นอะไร แต่ขอให้นิวไม่เป็นอะไรไปแค่นั้นก็พอ จิ๋วกุมมือนิวเบาๆแต่ก็ทำให้นิวรู้สึกตัว

      “นิว นอนต่อเถอะ เพิ่งจะหลับไม่ใช่หรอ” จิ๋วจับตัวนิวไว้เมื่อเห็นว่านิวจะลุกขึ้น

     “นิวสบายขึ้นแล้ว จิ๋วไปอยู่กับพี่เอี๊ยงเถอะ นิวดูแลตัวเองได้” นิวยิ้มบางๆใหจิ๋ว ถึงจะเป็นการฝืนยิ้มก็เถอะ

      “ไม่ จิ๋วจะอยู่ดูแลนิว” จิ๋วกระชับมือที่กุมมือนิวไว้

      “ขอบใจนะ”

     “นิว จิ๋วถามอะไรหน่อยสิ” จิ๋วทำหน้าครุ่นคิด

     “ว่ามา”

     “นิวเป็นอะไรตอนอยู่ในห้องน้ำ” จิ๋วถามจริงจัง นิวเงียบไปชั่วขณะ

     “นิวหน้ามืดน่ะ สงสัยจะพักผ่อนน้อย” นิวตอบจิ๋ว

     “นิวต้องพักผ่อนเยอะๆนะ เพราะถ้านิวเป็นอะไรไป จิ๋ว…จิ๋วคงจะอยู่ไม่ได้” จิ๋วตอบเสียงสั่นพร้อมน้ำตา นิวลุกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้จิ๋วอย่างแผ่วเบา

     “อย่าร้องไห้สิ นิวไม่เป็นอะไรหรอกน่า” นิวลูบหัวจิ๋วเบาๆเป็นการปลอบ

     “นิวสัญญาสิ ว่านิวจะอยู่กับจิ๋วตลอดไป ห้ามทิ้งจิ๋วไปไหนนะ” จิ๋วชูนิ้วก้อยขึ้นตรงหน้านิว นิวครุ่นคิดสักพักแล้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆ

     “อืม นิวสัญญา” นิวเกี่ยวก้อยกับจิ๋วแล้วยิ้มให้ จิ๋วสวมกอดนิวแน่นจนนิวแทบหายใจไม่ออก นิวยกมือขึ้นลูบหัวจิ๋วเบาๆ ที่มีแรงสอื้นออกมา

     “เลิกร้องไห้ได้แล้วนะคุณจิ๋ว ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะ” นิวยังคงลูบหัวจิ๋วเบาๆ

     “อืม ไม่ร้องแล้วก็ได้” จิ๋วเลิกกอดนิวแล้วปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง

     “นิวนอนพักเถอะ เดี๋ยวจิ๋วจะไปหยิบโทรศัพท์ก่อนแป๊ปนึง แล้วจะมาเฝ้านะ” จิ๋วพูดจบก็เดินออกจากห้องไป นิวมองตามหลังจิ๋วไปแล้วหันไปดูยาที่วางอยู่ข้างๆเธอซึ่งจิ๋วมองไม่เห็น

     “อ่าส์ จะอยู่แบบนี้ได้กี่น้ำนะนิว” นิวถอนหายใจออกมาเบาๆ

       
    สงสัยล่ะสิว่านิวเป็นอะไรใช่มะรีดทุกๆคน