ฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #12 : ตัวช่วย (2)

                  นิวเดินขึ้นมาบนห้องพร้อมพิมพ์ พิมพ์ปล่อยแขนที่เกาะนิวออก แล้วเดินไปนั่งบนเตียง  “พิมพ์ ตัวมาหาเค้าที่นี่ มีไรเปล่า” นิวถามอย่างสงสัย เพราะนานๆที่ทั้งสองจะได้เจอกัน “ก็แม่ตัวอ่ะ บอกว่ามีเรื่องให้พิมพ์ช่วย พิมพ์ก็เลยมาไง” พิมพ์พูด “มีเรื่องให้ช่วย เรื่องอะไรอ่ะตัว?” นิวถาม “ไม่บอก เป็นความลับค่ะ” พิมพ์ยิ้มแบบมีเลสนัยต์ “ทำไมมีแต่คนมีความลับกันทั้งนั้นเลย” นิวพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินไปนังข้างพิมพ์ “นี่ๆ ตัวเองๆ ตัวเองชอบจิ๋วหรอ” พิมพ์จิ้มแขนนิวแล้วถามอย่างอยากรู้ “ตัวรู้ได้ไงอ่ะ!!!” นิวตกใจ “แหมมม ไม่ปิดบังเลยนะคะ!!” พิมพ์พูดอย่างหมั่นไส้ “แหะๆๆ” นิวยิ้มหน้าแหย “เดี๋ยวเค้าช่วย” พิมพ์พูด “ช่วย? ช่วยอะไร?” นิวยิ่งงงกับคำพูดที่ตัวเองไม่ค่อยเข้าใจ ฉันไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยากนะ จริงๆ - - “เออน่า”พิมพ์บอก นิวที่งงอยู่แล้วก็ยิ่งงงคูณสอง

                  จิ๋วนั่งฟังเอี๊ยงพูดนู่นนี่นั่นตลอดเวลา ทั้งๆที่เธอไม่ได้สนใจคำพูดเอี๊ยงเลย เพียงแค่พยักหน้าและตอบแค่ ‘คะ’ และ ‘ค่ะ’ อย่างเดียวเท่านั้น แล้วคอยมองไปที่ชั้นสองว่านิวกับพิมพ์จะลงมาหรือยัง สองคนนั้นขึ้นไปตั้งนานแล้วนะ ทำไมไม่ลงมาสักที ทำอะไรกันอยู่ จิ๋วคิดในใจ เอี๊ยงเห็นจิ๋วคอยมองขึ้นไปชั้นสองอยู๋ตลอดเวลา โดยไม่ฟังที่เค้าพูดเลยสักคำ “น้องจิ๋วครับ” เอี๊ยงเรียก “คะ” จิ๋วตอบแบบไม่สนใจ “ขนมที่พี่ซื้อมาฝาก อร่อยมั้ย”  “ค่ะ”  “น้องจิ๋วครับ”  “คะ” จิ๋วยังตงตอบแบบไม่ใส่ใจเหมือนเดิม “ไม่อยากคุยกับพี่หรอครับ” เอี๊ยงถามด้วยความอยากรู้ “ค่ะ อะ…เอ่อ..ไม่ใช่นะคะ จิ๋วพูดผิด” จิ๋วรีบแก้ทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเอี๊ยงที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด “พี่เอี๊ยงคะ อย่าโกรธจิ๋วนะคะ” จิ๋วจับมือเอี๊ยงไว้ ขอความเห็นใจอย่างออดอ้อน “ค่ะ พี่ไม่โกรธจิ๋วหรอกนะ” เอี๊ยงยิ้มให้จิ๋ว แล้วคุยกับจิ๋วต่อไป

                    12.30 น.

                   “จิ๋วเอ้ย ไปเรียกนิวลงมากินข้าวหน่อยเร็ว จะบ่ายแล้ว” แม่ของนิวเดินมาบอกจิ๋วที่นั่งอยู่กับเอี๊ยงอย่างเบื่อๆ “ค่ะ พี่เอี๊ยงรออยู่นี่นะคะ” จิ๋วบอกพี่เอี๊ยงแล้วเดินขึ้นไปหานิว จิ๋วหยุดยืนที่หน้าห้อง ยกมือขึ้นเพื่อที่จะเคาะประตู แต่ก็ต้องค้างไว้ เพราะได้ยินเสียงนิวและพิมพ์เล็ดลอดออกมาจากห้อง “นิวอ่ะ พิมพ์เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ”  “ก็พิมพ์อ่ะ รูเล็กนิดเดียว นิวจะใส่ได้ยังไงล่ะ”  “ทำเบาๆสิ ก็ตอนนั้นรูมันยังใหญ่อยู่เลยแต่ตอนนี้มันเล็กแล้วอ่ะ จะให้ทำไง”  “อยู่เฉยๆสิ อย่าขยับ เดี๋ยวก็บ่นว่าเจ็บอีก”  เสียงเงียบไปสักพัก ทำให้จิ๋วแทบจะลืมหายใจ ทั้งเจ็บแปลบๆที่หน้าอก “อุ๊ยนิว พิมพ์เจ็บ” จิ๋วทนฟังเสียงไม่ได้จึงเปิดประตูเข้าไปทันที จิ๋วนิ่ง เนื่องจากเธอเห็นพิมพ์นั่งคร่อมตักนิว ส่วนนิวก็จับที่หูของพิมพ์ไว้ ในมือมีต่างหูสีสวยอยู่ในมือนิว นิวที่กำลังใส่ต่างหูให้พิมพ์ชงักทันที “อ่าว จิ๋ว มีอะไรหรอ” นิวละมือจากพิมพ์ “คือว่า แม่นิวให้จิ๋วเรียกนิวไปกินข้าวอ่ะ แล้ว…เมื่อกี้..นิวใส่ตุ้มหูให้พิมพ์อยู่หรอ” จิ๋วยังคงมองพิมพ์ด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ “อ่าฮะ รูมันตันอ่ะ เลยใส่ยากนิดหน่อย” นิวบอก “ขอบคุณนะตัวเอง ที่ใส่ตุ้มหูให้เค้าอ่ะ” พิมพ์พูดแล้วหอมแก้มนิวฟอดใหญ่ “ค่ะๆ” นิวตอบ พิมพ์ยังคงนั่งบนตักนิวอยู่ จนจิ๋วทนไม่ไหวต้องมาดึงแขนนิวให้ลุกขึ้น “ป่ะ ไปกินข้านกันได้แล้ว” จิ๋วคล้องแขนนิวไว้ ฉันไม่ได้หึงนิวน ฉันแค่…แค่..ไม่ชอบเท่านั้นเอง นิวงงกับท่าทางของจิ๋ว ร้อยวันพันปีจิ๋วไม่เคยคล้องแขนกันแบบนี้นะ อืม คงไม่สบายชัวร์- - “เชิญคุณพิมพ์ด้วยนะคะ” จิ๋วพูดเสียงเข้มแล้วเดินคล้องแขนนิวไป พิมพ์มองตามนิวและจิ๋วเธอก็พอจะรู้ว่า จิ๋วคิดยังไงกับนิว... 

นิว: จิ๋วคิดอะไรอ่ะ
จิ๋ว: ป๊าววว!! ไม่ได้คิดอะไรเล๊ยย!!
 

ปล. มาอัพให้แล้วน้าาา คอมเมนท์ให้ด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ คริๆ