[Inazuma Eleven] Find Master! | ปฏิบัติการตามหามาสเตอร์ที่รัก

ตอนที่ 3 : ♡ Chapter One ♡ ( 60% )

♡ Chapter One ♡

     " เอาล่ะ รู้ใช่ไหมว่าฉันเรียกพวกเธอมาทำไม "

     เสียงหวานแสนเรียบนิ่งของผู้อำนวยการแสนสวยแห่งโรงเรียนไรมงเอ่ยขึ้น นัยน์ตาสีม่วงเข้มของเธอที่ไม่ว่าใครก็ต้องหลงใหลจ้องมองไปยังกลุ่มชายหนุ่มทั้ง 3 จากคนละแผนก ทั้ง 3 มองหน้ากันซักพักก่อนจะหันหน้ากลับมามอง ผอ. คนสวย ซึ่งแต่ละคนก็แสดงสีหน้าแตกต่างกันไป 

     คนแรกจากทางซ้ายเป็นชายหนุ่มผู้มีสีเบื่อหน่ายเป็นที่สุด คงเป็นเพราะถูกเรียกมาตอนปิดเทอม ถัดมาเป็นชายหนุ่มผู้ซึ่งมีแต่รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่อ่านยากเสียเหลือเกิน คนสุดท้ายเป็นชายหนุ่มผู้มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าใคร แววตาแฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลายทั้งไม่พอใจ เกลียดชัง และโมโหฉุนเฉียว

     " รู้และขัดขืนไม่ได้ "

     ชายหนุ่มคนที่ 3 ตอบผู้เป็น ผอ. ด้วยสีหน้าไม่พอใจ แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดจ้องมองไปยัง ผอ.สาว เกลียด เขาเกลียดคน ๆ นี้ เกลียดจนซะอยากฆ่าให้ตาย ๆ ไปจากโลกนี้ซะ

     " ไม่ดีเลยนะ อย่าไปมองผู้อำนวยการด้วยสายตาแบบนั้นสิ ทางที่ดีลงมือจริง ๆ เลยดีกว่านะ "

     เสียงเรียบหวานดังขึ้นจากชายหนุ่มผู้เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถอ่านมันออก เป็นดั่งรอยยิ้มพิมพ์ใจที่จะสามารถฆ่าคนได้ทุก ๆ เวลา

     " กลับได้ยัง "

     คราวนี้เป็นชายหนุ่มคนสุดท้ายที่พูดออกมา น้ำเสียงราวกับคนที่เพิ่งตื่นนอนได้ไม่นาน มือที่ยกป้องปากขณะหาวเป็นสิ่งบ่งบอกชัดเจนว่าคน ๆ นี้คงจะเพิ่งตื่นได้ไม่นานนัก เขาเหลือบมองคนข้างกายผู้เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะถูกเผยออกมา

     " อย่าเพิ่งกลับสิ ฉันขอพูดอะไรซักนิดละกัน "

     ผู้อำนวยการสาวกล่าว มือเท้าคางขาก็ไขว้ห้างไว้ เธอวางกุญแจแต่ละดอกไว้ตรงหน้าชายหนุ่มทั้ง 3 กุญแจดอกแรกเป็นรูปพระอาทิตย์ ถัดมาเป็นพระจันทร์เสี้ยว สุดท้ายก็ดวงดาว

     " รับไปซะนะ ถือเป็นสิ่งบ่งบอกว่าพวกเธอคือมาสเตอร์ "

     ผอ.สาวยิ้มหวานจนตาปิด ซึ่งทั้ง 3 คนรู้ดีว่ารอยยิ้มนี้มันคือน้ำผึ้งอาบยาพิษชัด ๆ แต่ถ้าอยากมีชีวิตต่อไปในโรงเรียนโดยไม่โดนไล่ออกก็มีแต่ต้องรับตำแหน่ง ' มาสเตอร์ ' ที่ไม่มีใครในโรงเรียนนี้ต้องการ

     " หึ อย่างน้อยเทอม 2 นี้ก็ไม่น่าเบื่อล่ะนะ "

     " ขอบคุณสำหรับของขวัญไร้ค่านะ คุณผอ. "

     " จำเอาไว้ว่ายังไงกูก็เกลียดมึง "

     ผู้อำนวยการสาวหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินประโยคทั้ง 3 เธอตัดสินใจเลือกมาสเตอร์ถูกคนสินะ

     " 555 เป็นคำอวยพรที่ดีจริง ๆ เจอกันตอบเปิดเทอม 2 ล่ะคุณมาสเตอร์ทั้ง 3 "

= = = = = = = = = = = = = = = = = = =

     ในช่วงพักเที่ยงของวัน ๆ หนึ่ง ร่างเล็กสูงราว ๆ 140 เซนติเมตรของเด็กหนุ่มปี 1 แห่งแผนกสุริยันเจ้าของเรือนผมสีม่วงเดินตรงไปห้องประชุมประจำแผนกดาราอันเป็นแผนกศัตรูพร้อมกับหนังสืออีกประมาณ 10 กว่าเล่ม นัยน์ตาสีเข้มนั้นฉายแววหวาดกลัว ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มหัวคะมำไปกับพื้น หนังสือทั้งหลายที่เขาถือมาด้วยกระจัดกระจายไปทั่ว

     " โอ๊ย! อ๋าาา หนังสือ ๆ "

     ร่างเล็กรีบลุกขึ้นมาเก็บหนังสือที่กระจัดกระจายทันทีพร้อม ๆ กับเสียงหัวเราะและกระซิบกระซาบมากมายจากคนที่เห็นเหตุการณ์บริเวณนั้น

     " น่าขันชะมัดตัวก็เล็ก เตี้ยก็เตี้ย "

     " มาแผนกศัตรูคนเดียวแบบนี้ ใจกล้าดีนี่ "

     " เล่นมันซักหน่อยไหมล่ะ หึ ๆ "

     และอื่น ๆ อีกมากมาย ทำเอาเด็กหนุ่มตัวสั่นไปต่อไม่ถูกแต่ก็ต้องจำใจเดินฝ่ากลุ่มคนที่มามุงดูเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกแผนกอัลธพาลอย่างแผนกดาราน่ะ แต่ให้ทำไงได้โดยอาจารย์ไหว้วานมานี่นา เขาไม่กล้าปฏิเสธหรอก

     " เด็กแผนกสุริยันตรงนั้นหยุดเลย "

     เสียงหวานเอ่ยมาจากทางด้านหลังของเด็กหนุ่ม เด็กแผนกสุริยันที่อยู่ที่นี่มันก็มีแต่เขานี่แหละ เขาจึงจำใจหันกลับไปด้วยความกลัวจนพบกับร่างบางผู้มีเรือนผมสีชมพูยาว ดวงตาสีฟ้าสดใสดูมีสเน่ห์ ใบหน้าหวานสวยมันทำให้เขาตกตะลึง แต่ไม่ใช่เพราะอีกคนสวยมากหรอกนะ เป็นเพราะอีกคนใส่เครื่องแบบนักเรียนชายต่างหาก!

     " คะ-ครับ!? "

     " ชื่ออะไร ชั้นอะไร "

     หนุ่มหน้าหวานเอ่ยพร้อมกับเปิดสมุดปกสีดำสนิทเตรียมจดบันทึก ทำเอาเด็กหนุ่มแผนกสุริยันสั่นกลัว เพราะที่โรงเรียนนี้ห้ามนักเรียนปี 1 มาแผนกศัตรู เขาไม่เข้าใจ ผอ. เลยจริง ๆ ว่าทำไมต้องห้ามแค่เด็กปี 1 เขาได้แต่ถอนหายใจก่อนจะตอบคำถามไป

     " คาเงยามะ ฮิคารุ อยู่ปี 1 ครับ.... "

     " เหตุผลที่มาตึกศรวิษฐาล่ะ "

     หนุ่มหน้าหวานถามต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

     " อะ-เอาหนังสือมาส่งแทนอาจารย์ชิราทามะครับ... "

     " อาจารย์ชิราทามะอีกแล้วหรอ เห้อ~ "

     เจ้าของเรือนผมสีชมพูถอนหายใจก่อนจะปิดสมุดสีดำโดยไม่ได้จดอะไรลงไปแม้แต่ตัวเดียว ทำเอาหนุ่มน้อยฮิคารุเกิดอาการมึนงง

     " เออ... ไม่จดชื่อผมลงไปจะดีหรอครับ? "

     " อ้อ ไม่เป็นไร อาจารย์ชิราทามะชอบแกล้งเด็กปี 1 แบบนี้ตลอดแหละ "

     " อะ-เอ๋!? ผมโดนอาจารย์แกล้งหรอครับ!? "

     " อาห๊ะ "

     ฮิคารุมีสีหน้าง๋อยในทันที ขนาดอาจารย์ยังแกล้งนักเรียนแล้วเขาจะเชื่อใครในโรงเรียนได้บ้างเนี่ย!

     " อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ตอนอยู่ปี 1 ฉันก็โดนเหมือนกันนั่นแหละ "

     รุ่นพี่หน้าหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พลางลูบเรือนผมสีม่วงของฮิคารุอย่างอ่อนโยน เท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างเล็กรู้สึกดีขึ้นมาแล้วล่ะ

     " จะเอาหนังสือไปไว้ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันเอาไปไว้ให้ "

     " จะดีหรอครับรุ่นพี่ เออ.... "

     ฮิคารุเว้นคำพูดไว้เป็นการถามชื่อรุ่นพี่หน้าหวานตรงหน้า

     " คิริโนะ รันมารุ ยินที่ดีที่ได้รู้จักนะคาเงยามะ "

= = = = = = = = = = = = = = = = = = =

     " คิริโนะ นั่นหนังสืออะไร "

     คิยามะ ทัตสึยะ เอ่ยขึ้นหลังจากเห็นคิริโนะเดินเข้ามาภายในห้องประชุมประจำแผนกดารา สร้างความสนใจให้แก่คนอื่น ๆ ที่ภายในห้องเป็นอย่างมาก

     " อาจารย์ชิราทามะให้เด็กสุริยันปี 1 เอามาส่ง "

     คิริโนะกล่าวขณะวางตั้งหนังสือไว้บนโต๊ะประชุมที่เต็มไปด้วยกระดาษเอกสารมากมาย ไม่มีใครคิดจะเก็บเอกสารพวกนี้เลยรึยังไง?

     " มาจากอาจารย์ชิราทามะก็หมายความว่า ' คำใบ้ของมาสเตอร์ ' งั้นสินะ "

     ชายหนุ่มผู้มีสายฟ้าสักอยู่ที่ตาข้างซ้ายนาม คิระ ฮิโรโตะ ละสายตาจากจอโทรศัพท์มาจ้องมองกองหนังสือบนโต๊ะด้วยความสนใจ ยังไงหามาสเตอร์มันน่าสนใจกว่าโทรศัพท์อยู่แล้ว จริงไหม?

     " ขอดูหน่อย "

     หนุ่มหน้าหวานนาม ยูคิมูระ เฮียวกะ ว่าก่อนจะหยิบหนังสือเล่มบนสุดมาเปิดดูแบบผ่าน ๆ อย่างรวดเร็วจนคนอื่น ๆ ดูไม่ทัน เมื่อจบก็เปลี่ยนเป็นเล่มต่อไป ทำแบบเดิมเรื่อย ๆ จนครบทุกเล่ม

     " ว่าไง "

     นัยน์ตาสีแดงสดฉายแววกดดันภายใต้เลนส์แว่นของ คิโด ยูโตะ ถูกส่งมายังรุ่นน้องเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงิน

     " เป็นหนังสือกฏระเบียบโรงเรียน มีจดหมาย 2 ฉบับ กุญแจสำรองหอไพลิน แล้วก็ภาพถ่ายที่ดูไม่ออกว่าเป็นภาพใครแปะเทปติดไว้ด้านใน "

     ยูคิมูระกล่าวพร้อมกลับชูของทั้ง 3 อย่างให้คนอื่น ๆ ดู ส่งผลให้แต่ละคนเริ่มใช้ความคิดทันที เพราะคำใบ้แต่ละครั้งไม่เคยบ่งบอกว่าเป็นของมาสเตอร์แผนกไหน อาจจะเป็นของแผนกจันทราซึ่งเป็นแผนกศัตรูของพวกเขา แผนกสุริยันที่มีพวกเขาเป็นศัตรู หรือแผนกของพวกเขาเอง

     " แกะจดหมายออกมาดู "

     ฮิโรโตะออกคำสั่ง เขาไม่สนว่ามันจะจ่าหน้าถึงใคร เขาอยากรู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับมาสเตอร์แผนกศัตรูรึเปล่าแค่นั้น

     " ใช้คนอื่นตลอดไอ้ก็อดเวร "

     เฮียวกะบ่นอุบอิบพร้อมแกะจดหมายออกมาจากซองโดยเขาตั้งใจให้ผู้ถูกกล่าวถึงได้ยิน มันทำเอาฮิโรโตะของขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะเดี๋ยวเขาให้หมอนั่นจัดการให้ทีหลัง

' ถึง มาสเตอร์แผนกจันทรา

     ฉันคิดว่านายคงรู้แล้วแต่จะบอกอีกครั้ง งานกีฬาสีคราวนี้ถ้านายไม่ลงกีฬาแล้วไปอยู่แผนกพยาบาลแบบปีที่แล้วอีกล่ะก็... นายคงรู้ใช่ไหมว่าชีวิตในโรงเรียนของนายคงจะลำบากแน่ ๆ แต่จดหมายฉบับนี้อาจจะส่งไม่ถึงนายฉันจะส่งอีเมลล์ไปให้อีกรอบละกัน

จาก ผู้อำนวยการโรงเรียนไรมง '

     นั่นคือเนื้อหาของจดหมายฉบับแรก ยูคิมูระไม่สนใจจะคิดตีความแบบคนอื่น ๆ เขาเปิดอ่านจดหมายอีกฉบับทันที แต่ยังไม่ทันได้เปิดจดหมายอีกฉบับก็ถูกคิริโนะฟาดลงที่หลังอย่างแรง

     " โอ๊ย!! ทำบ้าอะไรของเอ็งห๊ะคิริโนะ รันมารุ!! "

     " คุยที่ละเรื่องสิครับไอ้ยูคิมูระ เฮียวกะ!! "

     คิริโนะโต้กลับแล้วยืนคิดเรื่องเนื้อหาของจดหมายเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ภายในห้อง

     " หมายความว่ามาสเตอร์ของแผนกจันทราอยู่ปี 2 ไม่ก็ปี 3 และกีฬาสีปีที่แล้วอยู่แผนกพยาบาลสินะ "

     ทัตสึยะกล่าวสรุปคำใบ้ที่ได้จากจดหมายหลังจากวิเคราะห์เสร็จ เฮียวกะที่เห็นก็คิดว่าดีจริง ๆ ที่แผนกนี้ยังมีพวกใช้สมองไม่ใช่ใช้แต่กำลังจนถูกแผนกอื่น ๆ เรียกว่าอัลธพาลทั้ง ๆ ที่แผนกดาราก็เป็นแค่แผนกธรรมดา ๆ ที่มีพวกนักเลงมาอยู่เยอะแค่นั้นเอง

     " เปิดอ่านจดหมายต่อสิครับไอ้ยูคิมูระ "

     คิริโนะใช้นิ้วชี้สั่งยูคิมูระ ยูคิมูระไม่พูดตอบโต้อะไรเพียงแต่หยิบจดหมายอีกฉบับขึ้นมาแล้วยื่นให้คิริโนะ

     " อยากรู้ก็อ่านเอง "

     สิ้นเสียงเรียบนิ่งของเฮียวกะ คิริโนะก็หยิบจดหมายจากมือของอีกคนด้วยความไม่พอใจนิด ๆ คนอื่น ๆ ในห้องก็ได้แต่ถอนหายใจ เคียดแค้นอะไรกันนักหนา

' ถึง ฟุบุคิ ชิโร่

     ปีนี้เป็นปีที่พิเศษทางโรงเรียนจึงจะจัดงานเลี้ยงให้กับมาสเตอร์ปีที่แล้ว ในฐานะที่นายเป็นพี่ของมาสเตอร์แผนกดาราปีก่อน ในวันอาทิตย์นี้ฉันจึงขอเชิญให้นายเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ที่หอพักของมาสเตอร์ สามารถพาคนอื่นมาได้อีก 2 คนไม่รวมฟุบุคิ อาสึยะ ไม่รับประกันว่าจะได้เจอมาสเตอร์ของปีนี้ แต่จดหมายฉบับนี้อาจจะส่งไม่ถึงนายฉันจะส่งอีเมลล์ไปให้อีกรอบละกัน

จาก ผู้อำนวยการโรงเรียนไรมง '

     และนั่นก็คือเนื้อหาของจดหมายฉบับที่ 2 ที่คิริโนะ รันมารุเพิ่งจะอ่านจบ

     " ฟุบุคิ ชิโร่อยู่แผนกสุริยัน... ไม่เกี่ยวกับแผนกจันทราสินะ แต่ถ้าไปก็มีโอกาสจะได้พบมาสเตอร์แผนกจันทรา ยูคิมูระในกลุ่มเรานายสนิทกับฟุบุคิที่สุด ทำยังไงก็ได้ให้ฟุบุคิพานายไปด้วย เข้าใจไหม "

     คิโดเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดดัน ยูคิมูระก็ได้แต่พยักหน้ารับแล้วแย่งจดหมายในมือคิริโนะมาเก็บใส่ซองจดหมายดังเดิม

     " แล้วนี่กุญแจห้องใครฟะ? "

     ฮิโรโตะหยิบกุญแจหอไพลินขึ้นมามองป้ายตัวเลข 408 ที่ถูกแขวนติดไว้กับกุญแจอย่างอดสงสัยไม่ได้ มันเป็นของหอไพลินซึ่งเป็นหอของแผนกเขา หมายความว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับมาสเตอร์แผนกดารา ซึ่งถ้าเขารู้ว่ามาสเตอร์แผนกตัวเองเป็นใคร มันคงช่วยได้ว่าใครเป็นมาสเตอร์ของแผนกจันทรา ถ้ามาสเตอร์ของแผนกนี้ไม่ทรยศคนอื่น ๆ ในแผนกล่ะนะ

     " ห้องว่าง เมื่อก่อนมันห้องเป็นของนากุโมะ แต่หมอนั่นโดยผอ.ย้ายไปอยู่สุริยันแล้ว "

     " ว่าก็ว่าเถอะมันไปทำอะไรถึงโดนย้ายวะ "

     ฮิโรโตะถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา ใครมันจะไปรู้ได้ล่ะถ้าไม่ใช่เจ้าตัว

     " เหลือไอ้นี่สินะ.... "

     คิริโนะเดินไปหยิบภาพถ่ายขึ้นมาดู มันถูกขีดเขียนด้วยสีแดงจนดูไม่ออกเลยว่านี่คือภาพใครหรือภาพอะไร และต่อจากนั้นก็ไม่มีใครพูดถึงคำใบ้นี้เลย.....

= = = = = = = = = = = = = = = = = = =

     ทันทีที่ฮิคารุกลับมาถึงตึกประภากรเขาก็ถูกคนในแผนกลากไปขังไว้ในห้องเก็บของขนาดใหญ่โดยไม่ทราบสาเหตุ ร่างกายถูกมัดติดกับเก้าอี้จนขยับไปไหนไม่ได้ ส่งผลให้เกิดเสียงโหยหวนลอยไปทั่วบริเวณ แต่ต่อให้ดังเพียงใดก็ไม่มีใครมาช่วยเขาหรอก

     " ปล่อยผมนะมาซากิคุง!!! "

     " เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ "

     หนุ่มผมฟ้าผู้มีด้วยตาเจ้าเล่ห์เป็นเอกลักษณ์นาม คาริยะ มาซากิ เอ่ยถามเพื่อนร่วมชั้นอีกครั้งนึงพร้อมกับเอาสิ่งที่อีกคนเกลียดที่สุดอย่าง ' หนอนบุ้ง ' มาวางไว้บนไหล่ของอีกคน

     " อ๊ากกกกก เอามันออกไปนะคร๊าบบบบ "

     " ไอ้คาริยะเอามันออกป๊ายยยยย "

     ไม่เพียงแต่ฮิคารุที่กรีดร้องด้วยความกลัวแต่มีรุ่นพี่หนุ่มหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีเขียวเข้มยาวยืนกรี๊ดอยู่มุมห้องอีกคน

     " อะไรกันครับรุ่นพี่คารุสไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย ปกติรุ่นพี่ก็ห้าวเหมือนผู้ชายเลยไม่ใช่รึไง "

     คาริยะกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับโยนหนอนบุ้งอีกตัวไปทาง มิสเทรเน่ คารุส 

     " ก็กูเป็นผู้ชา--- อ๊ากกกกกกกก "

     ยังพูดไม่จบประโยคมิสเทรเน่ก็วิ่งหนีออกจากห้องไป ส่วนฮิคารุที่ถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ได้สลบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

     " แรงไปแล้วนะคาริยะคุง แบบนี้ก็ไม่รู้ข้อมูลกันพอดี "

     หลังจากที่ฮิคารุสลบไปได้ไปนาน โนซากะ ยูมะ ที่กอดอกมองอยู่นาน 2 นานตรงผนังห้องก็กล่าวขึ้น

     " ก็อยากใช้คาริยะเองนี่ "

     คิชิเบะ ไทกะ ถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ ใช้ใครไม่ใช้ดันมาใช้เจ้าคนขี้แกล้งอย่างคาริยะ ฉลาดซะเปล่าไม่มีหัวคิดเรื่องนี้เลยจริง ๆ

     " แอบด่าผมในใจก็ไม่บอกเลยนะครับคิชิเบะคุง "

     " ไอ้คนฉลาดเสียของ "

     " จะขอนับเป็นคำชมแล้วกันครับ "

     คิชิเบะเบนหน้าหนีโนซากะพร้อมกับบ่นพึมพำเบา ๆ นับเป็นคำชมนะครับหรอ โหยยพ่อคนฉลาด

     " รุ่นพี่ฟุบุคิล่ะครับว่าไง เมื่อกี้ได้เมลล์จากผู้อำนวยการใช่ไหม "

     " สมกับเป็นโนซากะคุง รู้เรื่องชาวบ้านทุกเรื่องจริง ๆ "

     ฟุบุคิกล่าวแล้วหันโทรศัพท์ให้คนอื่น ๆ ดู เอาจริง ๆ เขาอยากจะพูดว่า ' เสือ-กเรื่องชาวบ้านเก่งจริง ๆ เลยนะครับ ' ใส่โนซากะซักครั้งเหมือนกันแต่พอดีเป็นคนสุภาพเกินกว่าที่จะพูดคำหยาบ

     " อี ผอ. มันส่งไรมา ไหนดูหน่อยดิ๊  "

     ไม่รอช้าคาริยะรีบแย่งโทรศัพท์ของฟุบุคิมาดูทันที ซึ่งเจ้าของโทรศัพท์ก็ไม่ได้ว่าอะไร 

     " จัดงานเลี้ยงให้กับมาสเตอร์ปีที่แล้ว.... วันอาทิตย์.... เชิญฟุบุคิ ชิโร่และพามาได้อีก 2 คน.... โห ต้องไปแล้วพี่!! "

     คาริยะเอ่ยพร้อมกับคืนโทรศัพท์ให้ฟุบุคิดังเดิม เมื่อโทรศัพท์ถึงมือฟุบุคิแล้วคิชิเบะจึงเริ่มถามต่อ

     " จะพาใครไปด้วยล่ะรุ่นพี่? "

     " คงเป็น... ฮิอุระกับยูคิมูระล่ะมั้ง "

     " ไม่ได้!! "

     แว่วเสียงหวานดังมาจากทางประตูห้องเก็บของ เมื่อ 4 หน่อภายในห้องหันไปก็พบกับมิสเทรเน่ คารุสเจ้าเก่าเจ้าเดิมกำลังเกาะขอบประตูไม่ยอมเข้ามาด้านใน ถามว่าเพราะอะไรก็ต้องเพราะเจ้าหนอนบุ้งของคาริยะ มาซากิอยู่แล้ว!!

     " ทำไมล่ะมิสเทรเน่คุง? "

     " วันอาทิตย์ฮิอุระมีเดทกับโนซา---อุ๊ป! "

     หนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเขียวเข้มแทบจะปิดปากไม่ทัน คนอื่น ๆ ในห้องต่างก็หันไปมองโนซากะอย่างคาดคั้น ส่วนมิสเทรเน่ได้แต่ด่าตัวเองในใจ โถ่เอ๊ย! อุส่าห์จะแอบไปส่องคนเขาเดทกันดันมาหลุดปากได้ไงเนี่ย!

     " อ้อหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เลยว่าเคยบอกรุ่นพี่ด้วย คิรินะคงไม่ใช่คนบอกรุ่นพี่ด้วย จริงไหมครับ "

     คำพูดแสนสุภาพกับสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของยูมะช่างแตกต่างจากบรรยากาศรอบ ๆ ตัวของเขาเสียจริง ทำเอาคนที่อยู่ที่นั่นขนลุกซู่ไปตาม ๆ กัน 

     " งั้นผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ ทุกคนก็อย่าไปสายล่ะ "

     โนซากะกล่าวก่อนเก็บจะของของตัวเองบางส่วนแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งบรรยากาศน่าขนลุกไว้ให้บุคคลทั้ง 5 ที่อยู่ภายในห้องนั้น แน่นอนว่านับฮิคารุที่สลบไปแล้วด้วย

= = = = = = = = = = = = = = = = = = =

     เวลาเลิกเรียนร่างสูงของยูมะเดินออกมาจากห้องสมุดอันเป็นห้องเรียนของเขาเอง โรงเรียนนี้มีกฎแปลก ๆ อีกกฎที่ว่า ' นักเรียนคนใดที่วันเปิดเทอมผอ.จับฉลากชื่อได้จะต้องไปเรียนที่ห้องสมุดด้วยตัวเองเป็นเวลา 1 เทอมโดยจะเลือกเรียนเทอมไหนก็ได้และจะโดดก็ได้ แต่วันสอบจะต้องมาสอบตามปกติ ' ซึ่งยูมะเขาได้เลือกมาเรียนในเทอม 2 ที่มีการหามาสเตอร์นี้ ตอนแรกเขาก็สงสัยว่าทำไมโรงเรียนนี้ถึงมีแต่กฎแปลก ๆ แต่พอรู้จักผอ.ก็ได้รู้ว่าที่กฎแปลก ๆ ก็เป็นเพราะผอ.เป็นคนแปลก ๆ นี่เอง

     " ไง! ยูมะลูกรัก~ "

     หลังจากออกมาจากตึกเรียนได้ไม่กี่ก้าวเสียงคุ้นหูก็ลอยมาก่อนที่ชายเจ้าของเรือนผมสีแดงทรงเปลวเพลิงจะเดินมาตบหลังของยูมะอย่างเต็มแรง ทำเอาใบหน้านิ่งเรียบของยูมะบิดเบี้ยวไปเล็กน้อยแต่ก็กลับไปเป็นแบบเดิมอย่างไว

     " ผมไม่ใช่ลูกของรุ่นพี่ครับ "

     " เย็นชาเหมือนแม่เปี๊ยบ! "

     นางุโมะ ฮารุยะ หรือที่คนสนิทมักจะเรียกว่า เบิร์น หัวเราะร่าผิดกับอีกคนที่ทำหน้านิ่ง เมื่อไหร่จะเลิกเล่นมุกพ่อแม่ลูกซักทีนะ...

     " มีธุระอะไรกับผมงั้นหรอครับ "

     " ป่าว ๆ แค่จะเดินไปแผนกจันทราด้วยเฉย ๆ จะไปหาฮิอุระใช่ไหมล้า~ "

     " ครับ "

     ยูมะตอบแล้วเดินไปทางตึกนิศากรซึ่งเป็นตึกแผนกจันทรา ฮารุยะถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินตามไป

 

     " ตอบให้ยาวกว่านี้หน่อยก็ได้นะโนซากะ "

     " ไม่มีความจำเป็นที่ต้องพูดยาวนี่ครับ "

     " อย่าพูดงั้นเซ่ นี่พ่อไง "

     " รุ่นพี่นางุโมะเลิกเล่นมุกพอแม่ลูกซักทีจะได้ไหมครับ "

     โนซากะขมวดคิ้วเป็นปมเล็ก ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย เอาจริงๆมุกนนี้มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเมื่อเทอมที่แล้วไม่มีคนเอาภาพพวกเขา 3 คนไปตัดต่อ นึกแล้วก็หงุดหงิด

     " เออ ๆ เลิกแค่วันนี้ก็ได้ "

     " ไม่ได้ช่วยเลยครับ "

     ยูมะถอนหายใจ ก่อนจะเดินนำฮารุยะเข้าไปภายในเขตของตึกเรียนแผนกจันทรา

     " โนซากะ ยูมะ "

     ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เดินเข้าไปในอาณาเขตของตึกนิศากร เสียงหวานเจ้าของเรือนผมสีดำสั้นก็เดินมาขวางไม่ให้พวกเขา 2 คนเข้าไปภายในเขตของตึก 

     " นายเป็นใคร? "

     " นิปปง ชูเซย์ แต่เรียกผมว่าชูเถอะนะ อยู่แผนกเดียวกันกับรุ่นพี่นั่นแหละ "

     ชูตอบกลับฮารุยะด้วยรอยยิ้มก่อนจะเหลือบมองทางโนซากะ โนซากะที่เห็นก็คลี่ยิ้มบางๆ

     " มีธุระอะไร "

     " มีธุระกับโนซากะน่ะครับ รุ่นพี่ฮารุยะรีบไปหารุ่นพี่ซูซึโนะเถอะ "

     ชูกล่าวก่อนจะหันหลังชี้ไปทางรุ่นพี่สาวเจ้าของเรือนผมสีขาวยาวนาม ซูซึโนะ ฟูสึเกะ หรือที่เพื่อนสนิทจะเรียกกันว่า กาเซล ฟูสึเกะยืนกอดอกทำหน้านิ่งพร้อมกับจ้องมาทางฮารุยะตาไม่วาง

     " เฮ่ย! แย่แล้ว!! "

     ไม่พูดพร่ำทำเพลงมาก เบิร์นรีบวิ่งไปทางที่กาเซลยืนอยู่ทันที แม้กาเซลจะทำหน้านิ่งจนดูไร้อารมณ์ แต่เขาดูออกว่าสาวสวยคนนี้กำลังหงุดหงิดอยู่!

     " มาช้า "

     " ขอโทษ! มึงไม่โกรธนะ "

     " เปล่าโกรธนี่ แค่.... "

     " แค่? แค่อะไร "

     เขาถามพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ ๆ กาเซล ระยะห่างที่เหลือเพียงไม่กี่เซนทำเอาแก้มของสาวเจ้ามีสีแดงระเรื่อจาง ๆ ขึ้นมาทันที

     " แค่เห็นนายรีบวิ่งมาก็หายโกรธแล้ว.... "

     เธอพูดด้วยเสียงที่เบาสุด ๆ แล้วเบือนหน้าหนี แต่เบิร์นได้ยินชัดแจ๋วทุกคำเลย ก็หน้าใกล้กันขนาดนี้นี่

     " พูดดีต้องจูบซักหน่อยแล้วม้าง "

     เบิร์นยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม กาเซลที่เห็นท่าทีไม่ดีก็รีบหันขวับกลับมาผลักเบิร์นออกจากตัวเองทันที แฟนก็ไม่ได้เป็น เป็นแค่เพื่อนสนิทอย่าริอาจมาจูบเธอเด็ดขาด!

     " ผมไม่อยู่แปบเดียวนี่จะจูบกับแฟนในที่สาธารณะเลยหรอครับ "

     ฮิอุระ คิรินะ ที่เพิ่งกลับมาจากไปเอาของที่ลืมไว้ส่งยิ้มให้คู่รักที่เพิ่งจะเกือบจะจูบกันในที่สาธารณะด้วยใบหน้าสดใส ผิดกับฟูสึเกะที่ยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้นด้วยความเขินอาย

     " ถูกแล้วไอ้น้องนี่แฟนพี่เอง "

     กล่าวจบเบิร์นก็ทำเนียนโอบไหล่กาเซลแต่เหมือนสาวเจ้าจะไม่ยอมถึงได้กระทุ้งศอกไปที่ท้องของอีกคนอย่างแรง

     " โอ๊ย! "

     " สมน้ำหน้า พาฉันกับเรย์เซ่ไปเลี้ยงชาบูด้วย "

     " เฮ่ย! เรื่องนี้ไม่ได้โว๊ย! "

     คิรินะที่ได้ฟังบทสนทนาก็ได้แต่ยืนขำกับการกระทำของรุ่นพี่ทั้ง 2 คนก่อนจะเหลือบไปเห็น โนซากะ ยูมะ กำลังยืนพูดคุยหัวเราะอย่างสนุกสนานกับ นิปปง ชูเซย์ เพื่อนคนหนึ่งของเขา คำถามมากมายถาโถมเข้าสู่คิรินะ

     ' ทำไม 2 คนนั้นถึงอยู่ด้วยกัน ' 

     ' ทำไมถึงยืนคุยกันสนุกสนานขนาดนั้น ' 

     ' ทำไมตอนอยู่กับเขายูมะดูไม่สนุกสนานแบบนั้น ' 

     ' ทำไมเขาถึงละสายตาจากภาพตรงหน้าไม่ได้ '

     ' ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดทรมาณ ๆ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าขนาดนี้ '

     ' ทำไม ทำไม ทำไม! '

     " ฮิอุระ! " 

     " ครับ!? "

     คิรินะอุทานด้วยความตกใจที่จู่ๆรุ่นพี่สาวก็เรียกเขาเสียงดัง หรือไม่เขาก็อาจจะไม่ได้ฟังที่รุ่นพี่พูดเลยเพราะมัวแต่สนใจ 2 คนนั้น

     " จะไปด้วยกันไหม ชาบูน่ะ? "

     " แค่มึง เรย์เซ่นะเฮ่ย! "

     ฮารุยะพูดแย้งขึ้นมาแต่เหมือนจะไม่มีใครฟังเขาเลยซักคน...

     " ว่าไง? "

     " เออ... ถ้าไม่รบกวนก็ขอไปด้วยนะครับ "

     คิรินะตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะออกไปจากบริเวณนั้นกับรุ่นพี่ทั้ง 2 บริเวณที่เห็นภาพที่ทำให้เขาเจ็บปวดทรมาณเหลือเกิน...

= = = = = = = = = 30% = = = = = = = =

     ไรต์ไม่ได้ตั้งใจจะดองน้า ไรต์เพิ่งปิดเทอมเอง ฮือออ ขอโทษสำหรับตอนสั้น ๆ ด้วยนะ สัญญาว่าจะมาต่อไม่ทิ้งแน่นอน See you~

= = = = = = = = = 60% = = = = = = = =

     ไรต์มาต่อแล้วน้าาา แต่ก็ยังไม่ครบ 100% ซอรี่! เดี๋ยววันหลังไรต์จะลงตอนสั้นแยกเป็นการทดแทนน้า ขอกระซิบไว้ก่อนนะว่า คู่-แรร์ แต่จะคู่ไหนต้องไปลุ้นกันเอาเน้อ อ้อ! ฟิคนี้ ซูซึโนะ ฟูสึเกะ หรือ กาเซล ที่ทุกคนรู้จักเป็นอย่างดีนั้นเป็นผู้หญิงนะคะ นอกนั้นตัวละครอื่นเพศสภาพเหมือนเดิมเลยค่า ไว้เจอกันใหม่กับอีก 40% ที่เหลือนะคะ See you~