เพราะเรื่องนี้ไม่ได้ตลกจ๋าเหมือนผมหวาน แต่มันให้ความรู้สึกกึ่งดีกึ่งร้ายไปไม่สุดในด้านคอมเมดี้และไปไม่สุดไม่ด้านดร่าม่า แต่ถือเป็นนิยายสีเทาที่รสดีที่สุดเรื่องหนึ่ง ด้วยเพราะตัวละครแต่ละตัวมีปมหลังที่น่าสนใจทั้งคู่ ทางด้านพระเอก ตัวพี่ไคเองนั้นก็เป็นผู้ชายที่ข้างในเต็มไปด้วยความรู้สึกแต่กลับแสดงออกมาไม่ได้ตั้งแต่ที่พ่อแม่เสียไป ทำให้คนอื่นมักจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวเขาเสมอ และอีกตัวละครนึง น้องเฌอแตม ฝ่ายนายเอกของเรา เพราะฝังใจว่าตัวเองเป็นภาระของครอบครัว พอแม่ที่เลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็กแต่งงานใหม่ เณอแตมก็คิดว่าตัวเองเป็นภาระและเลือกเดินจากมา การที่เด็กคนหนึ่งต้องทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนเพราะไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นตัวภาระ เหนื่อยแค่ไหนพูดออกไปไม่ได้ มาเจอกับผู้ชายที่เป็นห่วงแต่กลับแสดงออกไม่เป็น ทั้งๆที่ตัวละคร2ตัวค่อนข้างเทามาก แต่เนื้อเรื่องกลับดำเนินไปแบบค่อยเป็นค่อยไป ละมุนละไม คือการที่เฌอแตมค่อยๆเรียนรู้ที่จะพึ่งพาคนอื่น กับพี่ไคที่ค่อยๆเรียนรู้ที่จะแสดงความรู้สึก เหมือนค่อยๆ อ่าน และค่อยๆ เรียนรู้ทำความเข้าใจไปพร้อมๆ กับตัวละครเลยค่ะ