ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Memory In Rain >> ความทรงจำในสายฝน
เรื่องตอนนั้นในความทรงจำของผมมันเกิดขึ้นตอนฝนตกทำให้เมื่อฝนตก แม้กาลเวลาที่ผ่านไป 10 ปี ผมก็ยังไม่ลืมเธอ ผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น และได้รู้จักกับคำว่ารักเป็นครั้งแรก...
\"คิว ลูกต้องเข้าใจนะ การหมั้นของลูกส่งผลดีต่อตัวลูกและอนาคตของลูกเอง อย่างน้อยก็ไปทำความรู้จักกับหนูเบลหน่อยเถอะ\"พ่อของผมคิมหันต์พยายามพูดคุยเรื่องงานหมั้นตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบ ให้ตายเถอะ ! พ่อคิดอะไรของเขานะ เบลอายุ 7 ขวบ เหนียมๆขี้อายน่าเบื่อเป็นที่สุด ต่อให้ตายผมก็ไม่ยอมแต่งกับยัยนั่นเด็ดขาด เชอะ แค่เป็นลูกเจ้าของร้านอัญมณีเนี่ยนะ แล้วทำไมต้องไปดูหน้าเขาอีกรอบด้วยเนี่ย
\"ไม่พ่อ ผมไม่ใช่วัวพ่อพันธุ์ชั้นเลิศของพ่อสักหน่อย จะจับผมหมั้นไปถึงไหน ผมยังเด็กอยู่เลย\"ผมตะโกนใส่พ่อสุดเสียง
\"คิว นี่ลูกปฏิเสธงั้นเหรอ ลูกยังไม่รู้จักความรักหรอก ไม่เข้าใจความรักที่พ่อมีให้ลูกหรอก\"พ่อพยายามหว่านล้อม
\"ความรักที่มากเกินไปมันส่งผลร้ายต่อผมซะมากกว่า\"ผมพึมพำอย่างอึดอัด กี่ครั้งแล้วที่พ่อพยายามพูดกับผมเรื่องนี้
\"คิว..\"พ่อพึมพำเสียงเครือแบบสะเทือนใจ
\"ถ้า..พ่อโดนจับให้หมั้นกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่แม่พ่อจะรู้สึกยังไง\"ผมพูดเสียงเรียบ
\"เพี๊ยะ!\"เสียงฝ่ามือของพ่อกระทบกับใบหน้าผม ผมหันไปจ้องตาพ่อ เลือดซึมที่มุมปากไหลย้อยผมเอามือป้ายทิ้ง
\"ออกไปเดี๋ยวนี้ \"พ่อพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
\"ผมก็ไม่อยากอยู่นักหรอก\"
\"ถ้าแกก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว แกไม่ใช่ลูกฉันอีกต่อไป..\"ผมอึ้งไปเล็กน้อยกับคำพูดของพ่อ
\"ขอผมไปใช้ชีวิตดูโลกแบบของผมสักพักนะครับ\"ผมก้มหน้าเดินออกไปเก็บของเสื้อผ้าทั้งหมดลงกระเป๋าเดินทาง
\"คิว อย่าไปเลยนะ พ่อคงแค่โกรธเดี๋ยวสักพักก็หาย\"แม่ร้องไห้พลางพยายามยื้อยุดผมไว้
\"ผมจะไปอยู่กับน้าครับ\"ผมพูดเสียงเรียบ
\"ใช่ครับ พี่อย่าไปนะ พี่เป็นพี่ของผมนะ\"มินน้องชายของผมร้องสะอื้นพลางกอดผมไว้แน่น ผมกอดตอบน้องชายของผมเป็นครั้งสุดท้าย แต่ผมตัดสินใจแล้ว
\"ลาก่อนครับ คุณแม่ มินดูแลตัวเองให้ดีนะ\"ผมถือกระเป๋าออกไป ลาก่อนบ้านหลังนี้ที่เคยอยู่ตั้งแต่เด็ก ผมจะไม่อยู่ให้พ่อบังคับอีกแล้ว ลาก่อน ผมมองเห็นในหน้าต่างมีเงาของพ่อที่มองผมอยู่ผมป้องปากตะโกน
\"พ่อจำไว้นะ ถ้าวันไหนผมมีความรักที่แท้จริง ผมจะกลับมา แล้วผมสัญญา ถ้าหาไม่ได้ผมจะยอมแต่งกับคนที่พ่อยัดเยียดให้ ลาก่อนครับ\"เฮ้อ โล่งขึ้นเยอะ ว่าแต่ต้องเดินไปทางไหนนะ อืม รถเมล์สายนี้นี่เอง ผมลากกระเป๋าเดินออกจากคฤหาสถ์
\"คุณหนูครับ\"คุณลุงคนขับรถกอดขาผมไว้
\"ไม่ห้ามฉัน จะได้มั้ย.. ฉันไม่อยากเศร้าอีกแล้ว ลุง แล้วฉันจะคิดถึงลุง\"ผมยิ้มให้ลุงคนขับรถ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะใช้ชีวิตลูกคุณหนูตามกรอบที่พ่อวางไว้ให้
\"ผมไม่ห้ามหรอกครับ เพราะรู้ว่านี่คือการตัดสินใจของคุณหนู แต่ให้ผมได้ขับรถให้คุณหนูของผมเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ\"ผมพยักหน้าเบาๆพลางกลั้นสะอื้น คุณลุงเปิดประตูรถให้ผมขึ้นไป ผมพึมพำ
\"สักวันผมจะกลับมา\"ผมกอดกระเป๋าแน่นขึ้นแล้วหลับไป
\"ถึงแล้วครับคุณหนู\"คุณลุงส่งผมทั้งน้ำตา
\"ฝากไปบอกมินกับแม่ด้วย อย่าเศร้าไปเลย แล้วผมจะไปเยี่ยมนะ\"ผมยิ้มให้ลุง
\"เข้มแข็งนะ\"คุณลุงลูบหัวผมเบาๆเป็นครั้งสุดท้าย ผมยืนอย่างเคว้งคว้างอยู่คนเดียว เอาละ เดินตามเส้นทางใหม่ของชีวิตได้แล้ว ผมเดินหาเลขที่บ้านของคุณน้า คุณน้าเป็นผู้ชายน้องของแม่ที่เคยมาเยี่ยมบ่อยๆ ผมยืนอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆพลางเอื้อมมือไปกดออด สูงจัง เมื่อไหร่ผมจะสูงกว่านี้นะ ผมกระโดดกดออดหลายทีแต่ไม่มีคนออกมา ผมเริ่มเมื่อยแขนจะต้องให้กดไปถึงไหนกันนะ
\"หนูจ้ะ มาหาใครเหรอ\"คนกวาดถนนถามผม
\"หาน้าครับ\"
\"เอ่อ ตอนนี้เจ้าของบ้านไม่อยู่นะ พรุ่งนี้ถึงจะกลับ\"ผมกุมขมับให้ตายเถอะ จะทำยังไงดีนะ
\"ขะ ขอบคุณครับ\"ผมเดินไปนั่งพักที่ม้านั่งหินเย็นๆ จะทำยังไงดีนะ ฝนเริ่มตกปรอยๆใส่หน้าผม ผมเอามือไปรองน้ำฝนมาล้างหน้า ต้องหาที่หลบฝนก่อนแล้ว
\"บรืน เอี๊ยด!\"เสียงรถสีแดงจอดแบบกระทันหัน ผมหันไปมองเห็นเด็กผู้หญิงผูกผมแกละผมสีน้ำตาลตาสีน้ำตาลใส่ชุดสีขาวอ่อนเหมือนนางฟ้าตัวสูงยืนกางแขนขวางถนนอยู่
\"ทำอะไรน่ะจะบ้าเรอะ\"เจ้าของรถเปิดกระจกมาด่าแล้วรีบขับหนีไป
\"ฮึก ฮึก นี่ก็ไม่ใช่\"เธอร้องไห้พลางจ้องถนนต่อไปทันใดที่เห็นรถสีแดงเธอก็ทำท่าจะวิ่งไปหารถสีแดงอีก
\"อย่านะ\"ผมกอดเธอไว้
\"อ้ะ นายเป็นใคร ปล่อยนะ\"เธอดิ้นใหญ่
\"มันอันตรายนะ มาคุยกันก่อน มีอะไรคุยกันได้\"สมัยนี้มีเด็กคิดฆ่าตัวตายแล้วเรอะ ผมพาเธอมานั่งหลบฝนก่อน เธอตัวเปียกมาก ผมเลยต้องถอดเสื้อไปคลุมเธอไว้
\"ทำอะไรน่ะ\"
\"ไม่หนาวรึไง\"ผมบ่นอุบอิบ อุตส่าห์เห็นว่าเป็นผู้หญิงแล้วเสียสละให้ ยังจะมาถาม
\"ขอบคุณ อ่ะ ให้ยืม\"เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าลายการ์ฟิลด์ให้ผมเช็ดหน้า ผมมองด้วยความแปลกใจ
\"เธอชอบลายนี้เหรอ\"
\"อื้อ ฉันน่ะชอบแมวที่สุดเลย\"เธออมยิ้ม น่ารักจัง ผิวขาวๆชุดสีขาวเหมือนนางฟ้าเลย
\"เหรอ ฉันชอบหมีพูร์นะ แล้วทำไมต้องไปยืนขวางถนนด้วย\"
\"ก็หลงกับแม่เพราะลงมาซื้อของแล้ววิ่งดูขนมเพลินเกินไป เลยมองหารถไม่เจอแล้ว แง้ ฮึก แง้\"เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ผมได้แต่ยื่นมือไปตบหลัง
\"แล้วก็ ฮึก พยายามเรียกรถที่สีเหมือนกับรถแม่หลายทีแล้วเขาไม่จอด เลยขวางถนนซะเลย แง แม่อยู่ไหน\"เธอพูดเหตุผลที่ไม่เหมือนเหตุผลที่สุดในโลก ผมมองหัวกลมๆของเธอ พลางคิดว่าใช้สมองส่วนไหนกลั่นออกมาเป็นความคิดอันตรายขนาดนั้น
\"อย่าบอกนะ ว่าไปล่อรถแบบนั้นหลายคันแล้ว\"
\"เปล่า นายมาขวางก่อน นั่นเพิ่งคันแรก อ้ะ มีรถสีแดงมาอีกแล้ว\"เธอทำท่าจะวิ่งไปขวางรถอีก ผมรีบรวบตัวมาไว้ในอ้อมกอด
\"เธอนี่จริงๆเลยนะ ถ้าเธอถูกรถชนแม่ก็เสียใจมากนะ แล้วก็จะช่วยตามหาด้วย อย่าใช้วิธีเมื่อกี้อีกนะ มันอันตราย\"
\"แปลว่าอะไรเหรอ\"เธอดูดนิ้วโป้งเล่น
\"แปลว่า อย่าทำอย่างนั้นอีก ฉันจะช่วยเองเข้าใจมั้ย ยัยสองแกละ\"ผมลูบหัวด้วยความเอ็นดู แล้วค้นในกระเป๋าพลางยื่นอมยิ้มให้ อมยิ้มสีสวยมีไม้สีฟ้าชมพูและม่วงพันกันเป็นเกลียว
\"ขอบคุณ อ่ะ ให้มั่ง\"เธอยื่นริบบิ้นสีขาวเย็บขอบด้วยด้ายสีเงินให้ผม
\"ขอบคุณ\"เสียงฝนตกกระทบหลังคาศาลาเป็นเสียงเปาะแปะ
\"เพี๊ยะ!\"เธอตีหัวผมพลางดูดอมยิ้มที่ผมให้ไปอย่างมีความสุข
\"ทำอะไรของเธอน่ะ\"ผมคลำหัวด้วยความเจ็บ
\"ห้ามขอบคุณ นายให้ฉัน ฉันก็ต้องให้ของคืน เป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้ว ไม่ต้องมาขอบคุณ\"ผมเอียงคอมองเธอร่ายยาวให้ผมฟัง แปลกจัง หัวใจผมเต้นแปลกๆเวลามองใบหน้าที่เหมือนเทวดาน้อยของเธอ
\"เอาน่า ก็ขอบ...\"เธอมองผมเป็นสัญญานอันตราย ไม่พูดก็ได้
\"ยื่นหัวมา\"เธอดึงคอเสื้อผมเข้าไป
\"จะทำอะไรน่ะ\"
\"ถักเปีย\"เธอพูดสั้นๆแล้วตั้งหน้าตั้งตาถักให้ผม ผมสีดำที่ยาวประบ่าถูกถักเป็นเปียเล็กๆน่ารักอย่างปราณีต
\"ขอบคุณ\"
\"ปั้ก!\"เธอทุบหลังผม สงสัยวันหลังต้องหัดซะแล้ว อยู่กับยัยนี่ ถ้าพูดขอบคุณบ่อยๆต้องระบมไปทั้งตัวแน่ๆเลย
\"ขอโทษที่ตี นายบ่อยๆ แต่ฉันไม่ชอบนี่นา\"คำขอโทษอ่อยๆแบบสำนึกผิด ตามมาด้วยเสียงบ่นกลายๆ
\"ลูกอยู่ไหนจ้ะ\"เสียงหวานๆของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น
\"อ้ะ แม่มาแล้ว\"เธอวิ่งไปตามเสียง
\"เดี๋ยว แล้วฉันจะเจอเธออีกได้ยังไง\"ผมคว้าโบว์ติดหลังเสื้อเธอเอาไว้
\"อืม บางทีโชคชะตาอาจจะพาเรามาเจอกันอีกก็ได้ใครจะรู้\"
\"ไม่เอานะแบบนั้น\"ฝนตกเบาลงเรื่อยๆ
\"ถ้านายเป็นเรือหมีพูร์หนึ่งลำ ฉันเป็นเรือที่บรรทุกการ์ฟิลด์ไว้จนเต็ม สายฝนพาฉันมาเจอนาย หรืออะไรก็ตามแต่ ฉันเชื่อว่าสักวันมันจะพาเรามาพบกันอีกนะ นายน่ารักมากเลย ขอบคุณ อมยิ้มก็อร่อย\"เธอยิ้มให้อายๆ เตรียมจะวิ่งไปอีก
\"เดี๋ยวสิ ฉันชอบเธอนะ อย่าไปเลย ฉันเหงา อยู่กับฉันแป้บนึงไม่ได้เหรอ\"ผมพูดสิ่งที่เห็นแก่ตัวออกไป แต่นั่นคือความรู้สึกจริงๆในใจผม
\"ถ้านายชอบฉันขนาดนั้น เรามาเล่นเกมส์กัน\"เธอยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
\"นายต้องไว้ผมยาว ฉันจะได้จำได้ ถ้าโตขึ้นฉันหน้าตาเปลี่ยนไป หรือเราไม่ได้เจอกันอีก ให้นายตะโกนบอกรักคนที่นายอยู่ใกล้ๆแล้วใจเต้นผิดจังหวะ หน้าแดงกลางเวทีใหญ่ๆ\"ตอนนี้ฉันก็เป็นอย่างนั้นอยู่นี่ไง กลางเวทีเหรอ ผมจะกล้าทำอย่างนั้นได้ไง แล้วถ้าผมชอบคนอื่นขึ้นมาอาการมันก็อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ เธอจะแกล้งผมรึไง
\"แล้วก็นายต้องเก็บริบบิ้นไว้กับตัว ส่วนฉันจะเก็บไม้อมยิ้มนี่ไว้ บอกไว้ก่อนนะ ฉันขี้ลืมซะด้วย ถ้านายเจอฉันแล้วฉันลืมนาย นายก็ต้องทำให้ฉันจำให้ได้ ห้ามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฉันฟังด้วยนะ เวลาคิดถึงฉันก็มองท้องฟ้าเวลาฝนตกนะ เพราะว่ามันสวยดี\"เธอยิ้มกว้างให้ผม แล้วผมจะหาเธอเจอมั้ยเนี่ย
\"ลูกอยู่ไหนเนี่ย แม่เมื่อยแล้วนะจ้ะ ออกมาหาแม่เร็ว พ่อกับแม่รออยู่นะ\"
\"ไปแล้วนะบ้ายบาย ถ้าอยากเป็นแฟนฉันก็หาฉันให้เจอ ลาก่อน\"เธอวิ่งออกไปแล้วตะโกนบอกประโยคสุดท้ายที่ได้ยินกับเธอ
\"ยัยบ้าเอ้ย เธอชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย โธ่เอ้ย\"ผมทรุดนั่งลงกับพื้น พลางจับผมตัวเอง มือเล็กๆที่น่ารัก ไม่อยู่ซะแล้ว เจ้าของริบบิ้นสีขาวแสนสวย
\"ฉันจะคิดถึงเธอ I Don\'t Forget You Every Time ฉันจะไม่ลืมเธอ แม้แต่เสี้ยวเวลาเดียวของชีวิต\"ผมพึมพำ
วันต่อมาคุณน้า กลับมาบ้านเทศน์ผมยกใหญ่เรื่องที่มาโดยไม่บอกกล่าวแล้วก็เรื่องที่ออกจากบ้านแต่พอผมบอกเหตุผล คุณน้าก็เลยเลิกเทศน์พลางเห็นใจผม ผมอยู่ที่บ้านคุณน้าหลายปีจนผมอายุ 18 ปีเลยย้ายมาอยู่คนเดียว ผมยังไม่เจอเธอเลยสาวน้อยเจ้าของริบบิ้นสีขาว ผมไว้ผมยาวเลยโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงบ่อยๆ จนสุดท้ายเลยใส่ชุดนักเรียนหญิงโดยคุณน้าบอกอาจารย์เรียบร้อย โชคดีที่น้าเป็นเพื่อนเก่าอาจารย์ เลยสบายหน่อย
ผมไว้ผมยาวมาตลอด เก็บรักษาริบบิ้นใส่กล่องไว้เป็นอย่างดี มีคนมาจีบผมเยอะ แต่ผมก็ไม่ใส่ใจได้แต่รอคอย ผมเกลียดการรอคอยจริงๆเลย ถึงได้ออกตามหาเธอมาตลอด แต่การจะตามหาคนคนนึงโดยมีแค่ไม้อมยิ้มอันเดียวกับโรคชอบการ์ฟิลด์มันคงไม่ง่ายนักหรอก ก็เลยยังไม่เจอเธอ ยัยเทวดาน้อย เธอจะตามหาผมบ้างรึเปล่าหรือลืมผมไปแล้ว เฮ้อ เมื่อไหร่น้า ผมเดินแบบเบื่อๆไปตามถนน อ้ะ ร้านนั่นท่าทางอาหารน่ากิน ผมมองชื่อป้ายร้านพลางเดินเข้าไป
\"โมนาลิซ่า\"
.... บางทีโชคชะตา อาจจะมีจริงก็ได้ ไม่ต้องรอคอยอีกแล้วนะ คิว ....
เวอร์ชั่น 1 ขออนุญาติจดไว้สักนี้ด
เด็กหนุ่มที่หน้าหวานราวกับไม่ใช่ผู้ชายจริงๆภายใต้ใบหน้าสวยซึ้งคือ ปีศาจชัดๆ! ฉันที่ผิดหวังกับความรักจนทำตัวเป็นผู้ชาย และนรกก็บันดาลให้เรามาเจอกัน ตำนานความรักแบบเบี้ยวๆได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น