ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สาว(หนุ่ม)หน้าหวาน
\"....\"ฉันได้แต่ยืนทำปากพะงาบพะงาบ ทำไมเก่งกว่าฉันอีก ทั้งที่เป็นผู้หญิงแท้ๆ (เราก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เรอะ)
\"อ่ะ เอ่อ ขอบคุณ\"ผู้หญิงคนนั้นหันมายิ้มให้ฉันแบบหน้าเขินๆ น่ารักจัง ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก รึว่าเราเป็นทอม ไม่จริงน่า แม่จ๋า หนูไม่ใช่ทอมนะ
\"ไม่เป็นไรหรอก\"ฉันเกาหัว เราต้องทำอะไรมั่งในสถานการณ์แบบนี้
\"เดี๋ยวฉันเลี้ยงมื้อเย็นเอง\"ผู้หญิงคนนั้นจูงมือฉันแล้วพาออกมาจากห้องน้ำ มือเรียวบางทั้งอุ่นนุ่มจู่ๆหน้าก็ดันแดงโร่ขึ้นมาผิดเวลา โธ่ ไม่นะ
\"เธอชื่ออะไร\"ฉันถามออกไปทำลายความเงียบ
\"คิว ฉันชื่อคิว เธอล่ะ\"คิวหันมายิ้มให้ฉัน หัวใจเต้นแรงเหมือนจะเต้นทะลุอก
\"อะ อัยย์\"
\"เป็นโรคติดอ่างรึไง\"
\"เอ๋\"
\"เปล่า ไม่มีอะไร อยากกินอะไร สั่งได้เลย\"ฉันมองร้านที่คิวพามา มันคือร้านขายก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตก!
\"เอา เส้นใหญ่พิเศษผักเยอะๆ\"คิวสั่งแล้วนั่งลง ฉันมองแบบไม่รู้จะเอาอะไรดี
\"เกาเหลาชามนึง\"ฉันยังยืนดูอยู่ คนขายรินเลือดสีแดงสดใส่น้ำซุป ฉันเริ่มมีอาการวิงเวียนเล็กน้อย
\"เป็นอะไรรึเปล่า\"ฉันเดินซวนเซมานั่งที่คิวนั่งอยู่
\"มะ ไม่เป็นอะไร\"ฉันพยายามกลั้นสุดชีวิต คนขายวางชามเกาเหลากับเส้นใหญ่ หูฉันเริ่มมีเสียงวิ้งวิ้งลิ้งลิ้ง เลือดได้จากการตัดคอหมูแล้วเอามาเลือดมาผสมน้ำซุป เลือดเหรอ เอ๊ะ เลือด วูบ ทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดไป
\"ไอเป็นอะไร\"คิวเริ่มห่วงเมื่อคนที่ช่วยไว้มีอาการเหมือนจะเป็นลม
\"ฉะ ฉันกลัวเลือด พล่อก\"วีรสตรีที่เก่งกาจขนาดต่อยผู้ชายต้องมาสิ้นชื่อเพราะ กลัวเลือดจากก๋วยเตี๋ยวน้ำตก ล้มตูมหล่นจากเก้าอี้
ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างออกจะเลือนลาง ฉันกระพริบตาปริบๆ ที่นี่ที่ไหนนะ ทำไมมันมืดๆ ปวดหัวจัง ฉันกุมหัวที่กำลังเต้นตุบๆเอาไว้ ทำไมเหมือนมีอะไรนุ่มๆหนักๆอยู่บนตัว ฉันผลักเจ้าวิ่งนั้นออกไปแล้วพยายามคลำหาสวิตช์ไฟ
\"แชะ\"ไฟเปิดทำให้ฉันเห็นสิ่งที่ต้องตะลึง คิวนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงสีฟ้า ห้องทั้งห้องทาด้วยสีฟ้า โต๊ะ ตู้ และหมอนลายหมีพูร์ นี่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรลงไปใช่มั้ยเนี่ย ฉันสำรวจตัวเองอย่างวุนวายใจ เสื้อยังอยู่กางเกงยังอยู่ ฟู่ รอด
\"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อยนะ\"คิวลุกนั่งตรงขอบเตียงอย่างหงุดหงิดเพราะถูกปลุก
\"คิก เอ่อ เชื่อแล้ว\"
\"หัวเราะอะไร\"ฉันพยายามกลั้นหัวเราะเพราะว่าคิวใส่ชุดนอนสีฟ้าลายหมีพูร์
\"เธอ ชอบหมีพูร์มากเลยเหรอ\"ฉันกวาดตามองของใช้ที่เหมือนกันไปซะหมด ฉันพอจะเริ่มรู้แล้วว่าอยู่ที่บ้านของคิว
\"อือ\"ฉันนอนเท้าคางอยู่บนเตียงของคิว แต่นึกอะไรได้เลย หน้าแดงแปร้ด
\"มีอะไร\"
\"ปะ เปล่า\"ฉันเพิ่งนึกได้ว่าคิวเป็นผู้หญิงแล้วฉันที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย
\"เธอไม่กลัวฉันเลยเหรอ\"
\"ทำไมต้องกลัว\"
\"ก็เธอเป็นผู้หญิง\"
\"ฉันบอกเธอตอนไหน งี่เง่า\"คิวเสยผมอย่างหงุดหงิด
\"เธอก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ\"คิวชี้มาทางฉัน
\"รู้ได้ไงอ่ะ\"ฉันพูดแบบแปลกใจ
\"สัญชาตญานมั้ง\"คิวนั่งกอดหมอนจ้องหน้าฉัน
\"เอ๋\"นั่นมันคำตอบเรอะ
\"ที่จริงเธอต่างหากต้องกลัวฉัน\"คิวเริ่มเดินเข้ามาใกล้ฉัน
\"ทำไมอ่ะ\"ฉันยังงงไม่เลิก
\"ก็ ฉันขี้เกียจพูดอ่ะ รู้เองดีกว่า\"คิวจับมือฉันแล้วเอาลอดเสื้อไปโดนหน้าอก ฉันหน้าขึ้นสีเมื่อรู้ว่าต้องเจอกับอะไรแม้ว่าจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็เถอะ
แต่ทว่า.... ใต้เสื้อนอนของคิวนั้น
มันเรียบแบนไม่มีอะไรนูนแม้แต่นิดเดียวเหมือนของผู้ชาย
\"นะ นายเป็นผู้ชาย\"ฉันถอยกรูดออกมาห่างจากคิวสามวา
\"อือ ทำไมเหรอ\"คิวมองแบบเบื่อๆ
\"ก็ก็ก็ นายเหมือนผู้หญิงจะตาย\"ฉันยังทำตาเบิกโพลง แสดงว่าฉันไม่ได้ผิดปกติยังชอบผู้ชายอยู่แต่ว่า มันดีรึเปล่าฟะเนี่ย
\"แล้วเธอล่ะ\"คิวโยนหมอนใส่ฉันแบบงอน เราควรจะไปปลอบหรือเผ่นหนีดีนะ
\"มันเป็นความเข้าใจผิด อุบัติเหตุ หรืออะไรก็แล้วแต่จะเรียกเถอะ\"ใช่ โดนเข้าใจผิดว่าเป็นโรคจิต อุบัติเหตุที่ตัดผมแล้วหน้าเหมือนผู้ชาย นี่ ฉันต้องทนเข้าห้องน้ำผู้ชายไปอีกกี่เดือนกันเนี่ย
\"เหอะ ฉันก็เหมือนเธอน่ะแหละ\"
\"ตกลงว่านายรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงเพราะอะไรกันแน่\"ฉันพูดแบบเริ่มโมโห ก็คำตอบอันที่แล้วมันน่าพอใจซะที่ไหนล่ะ
\"หืม ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันอุ้มเธอมาแล้วเธอตัวเบาหวิวแถมนุ่มนิ่มอีกเลยรู้น่ะ\"หน้าฉันเริ่มแดงโร่อีกครั้ง
\"พูดอะไรไม่อายเลยเหรอ นายน่ะ\"ฉันเริ่มโกรธจัดจนหน้าแดงเปลี่ยนเป็นเขียวนิดๆแล้ว
\"พูดกับผู้ช่วยชีวิตแบบนี้เหรอ\"คิวนั่งเท้าคางจ้องหน้าฉัน ฉันก็จ้องตอบ ไม่ว่ามองกี่ทีก็เหมือนผู้หญิง อืม ถ้าตัดผมล่ะ มันก็เหมือนผู้หญิงตัดผมอยู่ดีน่ะแหละ
\"มองอะไร อย่าบอกนะว่าชอบฉัน\"
\"เปล่านี่\"ฉันรีบแก้ตัว ใครจะกล้าบอกล่ะ คนบ้า
\"อืม ง่วงแล้ว นอนก่อนนะ\"แล้วคิวก็นอนหลับไปทันที
\"เฮ้ ตื่นขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเซ่ บอกว่าตื่นไง\"ฉันทำทั้งทุบทั้งจิ้มดึงฉุดกระชากยังไงก็ไม่ลุก
\"นอนข้างบนหรือข้างล่างดีเนี่ย\"ฉันมองพื้นที่ปูพรมหมีพูร์สีฟ้ากับเตียงที่คิวนอนอยู่อย่างชั่งใจ เอาวะ ข้างล่างก็ดีกว่าบนเตียงละกัน ฉันคว้าหมอนข้างของคิวมาหนุนนอนหัวหมอนเป็นรูปหมีพูร์ซะด้วย เหมือนเราลืมอะไรไปรึเปล่านะ คงคิดมากไปเองมั้ง แล้วฉันก็เริ่มง่วงนิดๆจนหลับไปในที่สุด
\"คร่อก ฟรี้ คร่อก ฟรี้ แอ้ก!\"เสียงกรนอย่างสม่ำเสมอถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของหนักหล่นทับ ฉันลองคลำๆดูก็เจอหัวที่มีผมยาวๆเหมือนซาดาโกะในหนังเดอะริง ทำไมนายนี่ไม่ตัดผมบ้างนะ นายคิวก็ตัวหนักเหลือเกิน ออกไปซะทีเซ่ ฉันพยายามผลักหลายรอบ คนรักหมีพูร์ก็ไม่ยอมตื่นซะที สงสัยเพราะถูกแย่งหมีพูร์ของตัวเองมา เลยมาแย่งคืน(ละเมอ)มั้ง
\"พูร์แบร์ นุ่มนิ่ม คิดถึงจาง\"ฉันแถมช็อกเมื่อคิวคว้าตัวฉันมากอดหมับแถมซุกหน้าที่ไหล่ฉันเอง
\"พ่อ แม่ คิดถึงผมบ้างมั้ยครับ ตอนนี้ผมเป็นเด็กดี อย่าโกรธผมนะ งึมงำ ฟรี้\"สิ่งที่คิวพูดทำให้ฉันหยุดความคิดที่จะด่า พ่อกับแม่งั้นเหรอ คงไม่ได้อยู่ด้วยกันสินะ ฉันลูบหัวคิวเบาๆ ตอนเวลาหลับนี่เหมือนเทวดาเลยนะ แต่ฉันอยากจะให้นายนี่ไปลดน้ำหนักซะก่อนที่จะมากอดฉันเนี่ย ฉันลองจิ้มคิวจึ้กๆแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เอาวะยังไงก็เลยตามเลยละกัน หลับก็ได้ หัวใจฉันเต้นระรัวตึกตัก นายนี่หลับลึกไปแล้วไม่รับผิดชอบเอาซะเลย
ณ โมนาลิซ่า บุคคลผู้ถูกลืมได้แต่ฟึดฟัดลมกับกุ้งไปตามเรื่อง เพราะเจ้าคนที่ทำให้หงุดหงิดไม่อยู่แล้วนั่นเอง กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนพรมหมีพูร์
\"ฮึ่ย อัยย์พรุ่งนี้อย่าให้เจอนะ จะงอนให้ตายเลยคอยดู\"มินได้แต่ใช้ส้อมจิ้มเจ้ากุ้งตัวโตจนพรุนเพื่อระบายอารมณ์
กุ้ง:ตูทำไรผิดฟะ
มิน:ผิดที่แกไม่อร่อยพอให้อัยย์กลับมานั่งกินได้
กุ้ง:ไปโทษพ่อครัวไป้
มิน:ไม่ แกน่ะแหละ
สงคราม(จิ้มเขาอยู่ฝ่ายเดียว)ในความคิดของชายหนุ่มได้เริ่มต้นขึ้นมานานและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้ ส่วนบ๋อยตุ๊ดยักษ์และสาวเสิร์ฟก็ได้แต่ชะเง้อคอมองหาหนุ่มน้อยหน้าหวานนักกินว่าเมื่อไหร่จะมารับเพื่อน
รอไปเถอะ เหล่าผู้ร่วมอุดมการณ์ทั้งหลาย เพราะรอจนเงกมันก็ไม่มาหรอก เหอ เหอ
*ขออภัยผู้ที่ชอบกินน้ำตกทุกคนด้วยกั้บ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น