คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : สับสน
ฉันเปิดประตูรถแท๊กซี่แล้ววิ่งหนีอีกรอบ ชีวิตฉันต้องวิ่งอะไรกันนักกันหนานะ วิ่งทุกตอนเลยเฟ้ย !
"เฮ้ ! จะไปไหนน่ะ" คิวค่อยๆลากไม้ค้ำยันเดินมากะเผลกๆแล้วเร่งสปีดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันวิ่งไปตรงถนนใหญ่เพื่อไปต่อแท๊กซี่คันใหม่ ฉันโบกมือเรียกรถแท๊กซี่อย่างบ้าคลั่ง มาเร็วๆสิวะ ตูจะตายอยู่แล้ว อ๊ากกกกก
"จะไปไหนครับ" คนขับแท๊กซี่ยื่นหน้ามาถาม
"ออกรถก่อน เร็วๆ มีคนไล่ตามมา" ฉันรีบเปิดประตูแล้วเตรียมปีนเบาะเข้าไป แต่เสียงล้มของอะไรบางอย่างทำให้ฉันหัวใจเกือบหยุดเต้น
คิวที่วิ่งตามมาล้มคว่ำอยู่ตรงถนนโรงพยาบาล ไม้ค้ำยันกระเด็นไปอีกทาง ชุดสีเขียวอ่อนของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินเศษฝุ่น และยิ่งกว่านั้น เลือดซึมออกมาจากเฝือกตรงขาของเขามากขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาฉันไหลออกมาตอนเห็นคิวที่พยายามคลานไปหยิบไม้ค้ำยันอีกครั้ง
"คิว.... นายมันบ้าที่สุดเลย ขานาย ขานายแย่แล้ว เดี๋ยวฉันจะไปเรียกหมอนะ" ฉันจับขาของคิวที่แทบจะหมุนได้รอบมาดูใกล้ๆเลือดซึมเปื้อนเฝือกสีขาวออกมามากขึ้นทุกที ฉันพยายามจะวิ่งกลับไปในโรงพยาบาลแต่คิวกลับกอดฉันไว้แน่น
"อย่าไปนะ ฉันไม่ให้เธอไปหรอก" ตอนนี้ฉันกับคิวนั่งอยู่กับพื้นคิวกอดฉันไว้แน่นแล้วซุกหน้ากับคอฉันแล้วกระซิบเสียงเครือ
"ต่อให้ขาฉันขาดฉันก็จะตามเธอไป ฉันไม่ให้ไปหรอก เข้าใจมั้ย ฉันไม่ให้ไป"
"นาย...เจ็บมากมั้ย" ฉันพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของคิวเพื่อจะดูแผลเขาแต่คิวกลับกอดฉันแน่นขึ้นอีก
"ไม่เจ็บเลย ถ้าเธอจะอยู่กับฉัน เธอจะเอาขากับแขนฉันไปก็ได้ แต่เธอต้องอยู่กับฉันนะ ค่าปรับ ค่าตั๋วเครื่องบิน เดี๋ยวฉันจะออกให้หมดเลย ถึงตังค์ฉันอาจจะไม่พอแต่ฉันจะพยายามเอามาใช้ให้เธอ แต่เธอห้ามไปไหนนะ"
"ถ้างั้นลุกขึ้นพร้อมกันนะ ฉันจะพานายไปหาหมอ" เพราะคิวไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันเลยตัดสินใจที่จะพาเขาไปด้วยกัน คิวลุกขึ้นช้าๆโดยมีฉันช่วยพยุง ระยะทางที่ห่างไม่มากนักของประตูโรงพยาบาลทำให้ฉันเอาคิวไปส่งได้อย่างรวดเร็ว แต่ฉันรู้สึกว่ามันนานชั่วกัปชั่วกัลป์ทีเดียว แพทย์กับพยาบาลพอมาเห็นแล้วทำหน้าตกใจมากทีเดียวและรีบพาคิวไปทำแผลโดยมีฉันตามไปด้วย
"คุณไปทำอะไรมาน่ะ แผลกำลังจะหายแล้วกลับเริ่มปริออกมา แล้วกระดูกที่ดามเอาไว้น่ะ ถ้ามันหักอีกครั้ง เราคงต้องใส่เหล็กแทนนะครับ" คุณหมอชี้แจงด้วยหน้าตาเคร่งเครียด
"หมอคะ ขาเขาจะเป็นอะไรมากมั้ยคะ" ฉันถามคุณหมอด้วยสีหน้าร้อนรน
"เราคงจะต้องทำการเอ็กซเรย์ก่อนนะครับ เพื่อดูว่ากระดูกเคลื่อนมั้ย คือที่จริงแล้ว ขาของผู้ป่วยที่หักเนี่ย เกือบจะประสานสนิทแล้ว แต่จากการล้มเนี่ย ทำให้กล้ามเนื้อบริเวณเข่าฉีกขาด ทางเรายังไม่ได้ตรวจสอบว่าเส้นประสาทเสียหายรึเปล่า คงต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ ตอนเราทำแผลช่วยออกไปก่อนด้วยนะครับ" ฉันได้แต่มองบานประตูที่ปิดลงอย่างเศร้าสร้อย เพราะฉันอีกแล้ว คิวช่วยฉันไว้ แล้วฉันยังทำให้ขาของเขาเป็นแบบนี้อีก ฉันมันเลวที่สุด เพราะงั้นฉันก็ควรจะไปให้ไกลจากคิวใช่มั้ย ฉันควรจะไปได้แล้วใช่มั้ย
"หมอ เธอจะหนีผมไป ปล่อยผมนะ ผมต้องไปรั้งเธอไว้ บอกให้ปล่อยไงวะ พูดไม่รู้เรื่องรึไง ผมไม่ทำแผลหรอก ขาผมจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่ถ้าเธอต้องห่างผมไป ผมจะตายนะครับ บอกให้ปล่อยไง ปล่อยเดี๋ยวนี้ ปล่อยซิวะ เฮ้ อัยย์ ได้ยินฉันมั้ย เธออย่าไปนะ ไม่งั้นฉันจะตามเธอไปเมืองนอกด้วย เธอจะไปประเทศอะไรบอกฉันก่อน ไม่งั้นฉันจะตามไปถล่มเธอที่สนามบิน ตอบมาเซ่ เธออยู่ข้างนอกรึเปล่า เอ๊ะ ! พวกคุณนี่น่ารำคาญจัง บอกให้ปล่อยผมไงเล่า ปล่อยผม เพล้ง ! กรี๊ดดดดดดด" เสียงแก้วแตกและเสียงพยาบาลกรีดร้องทำให้ฉันแทบนึกภาพข้างในห้องทำแผลออกเลย ฉันที่กำลังร้องไห้อยู่หลุดหัวเราะคิก ฉันรอจนหมอเปิดประตูออกมา รู้สึกหมอจะเหงื่อออกเยอะมากแถมมีเลือดออกนิดหน่อย คิวไปประทุษร้ายอะไรหมอเขารึเปล่าเนี่ย
"คุณเข้าไปคุยกับเขาหน่อยเถอะครับ เพราะไม่งั้นเราคงต้องมัดเขาไว้กับเตียงแล้วทำแผลแทน" คุณหมอในชุดกาวน์ปาดเหงื่อออกพลางขยับให้ฉันเข้าไปด้านใน
สภาพภายในห้องเละเทะเกินบรรยาย พยาบาลสาวตัวสั่นรีบเดินสวนฉันออกมา แก้วแตกกระจุยกระจาย แอลกอฮอล์ก็แตกเหลือครึ่งขวด แถมผ้าก็อตยังตกอยู่กับพื้นปล่อยชายรุ่ยๆระเกะนะกะพื้น คิวนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้
"คิว...."
"ทำแผลให้หน่อยสิ" คิวรีบยื่นขาให้ฉันแบบเด็กๆ ฉันส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ กว่าคิวจะหายมีหวังพยาบาลกับหมอขวัญผวาไปหลายวัน ฉันพยายามถอดเฝือกออกทั้งดุ้นแต่คิวดันร้องออกมาซะก่อน
"ยัยบ้า ใครเขาถอดแบบนี้ เดี๋ยวขาฉันก็หลุดออกมาด้วยหรอก ไอ้เราก็อุตส่าห์ไว้ใจ นึกว่าจะทำเป็น ถ้างั้นฉันสั่ง เธอทำตาม เข้าใจมั้ย" เสียงที่พยายามทำให้ดุกลับทำให้ฉันหลุดหัวเราะอีกครั้ง แล้วพูดรับคำแบบขำๆ
"ค่ะ ค่ะ เจ้าค่ะ"
"นั่น กรรไกรอยู่บนโต๊ะ เศษแก้วมันทับอยู่ ระวังบาดนะ นั่นแหละหยิบมา แล้วตัดดีๆนะ อย่าเถือหนังฉันออกไปด้วยล่ะ" ฉันค่อยๆบรรจงตัดออก แต่ดันมีเสียงจู้จี้ของคิวคอยรบกวนอยู่เป็นระยะ
"ถ้านายแกล้งบ่นฉันอีกที ฉันจะไปแล้วนะ" เหมือนหูฉันจะได้ยินเสียงครางฮือมาจากข้างนอก แอบฟังอยู่เรอะ เดี๋ยวปั้ดตื้บ
"ไม่บ่นแล้วครับ คุณพยาบาลคนสวย ช่วยทำให้ผมหน่อยนะครับ" เสียงออดอ้อนของคิวแบบหน้ามือกับหลังเท้าทำให้ฉันหัวเราะอีกรอบ
"ตลกตายแหละ เอาผ้าสะอาดมากดแผลให้เลือดหยุดไหล ฉันบอกว่าผ้าสะอาดๆไม่ใช่ผ้าขี้ริ้วนั่น อือๆ ใช่แล้ว หยิบถูกซะที โน่น พอเลือดหยุดไหลก็ใส่แอลกอฮล์ ใช้เป็นใช่มั้ย เอาชุบผ้าก็อต เอามาเช็ดแผลนะ อย่าเช็ดจากข้างนอกสิ ต้องเช็ดวนจากข้างในออกนอก เดี๋ยวเชื้อโรคมันจะเข้าแผล"
"เจ้าค่ะ คุณชายจอมระเบียบ"
"ก็ฉันไม่อยากเป็นบาดทะยักนี่ เสร็จแล้วก็ยาแดง ชุบสำลีก็ได้ เฮ้ๆๆ ไม่ต้องชุ่มขนาดนั้นก็ได้มั้ง"
"ก็ฆ่าเชื้อโรคไงเล่า เดี๋ยวเป็นบาดทะยักหรอก" ฉันใส่ยาแดงไปเยอะ แอบหมั่นไส้คุณชายนิดๆ กลัวเจ็บมากกว่าบาดทะยักล่ะสิไม่ว่า ฉันพันผ้าก็อตแล้วเม้มปลายขอบเรียบร้อย ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของหมอในการใส่เฝือกอีกครั้งล่ะนะ ฉันเตรียมเดินออกไป แต่คิวกลับจับมือฉันไว้
"เธอจะมาเยี่ยมฉันอีกใช่มั้ย"
"....."
"เธอจะไม่ไปแล้วใช่มั้ย"
"....."
"ตอบมาสิ ตอบมา สัญญากับฉันก่อนไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยมือเธอเลย" คิวกุมมือฉันไว้แน่น ฉันถอนหายใจแล้วดึงมือออกมา
"ฉันรักษาสัญญา..." คิวนั้นยิ้มอย่างดีใจ ฉันเดินออกมาจนถึงประตูห้องทำแผลก้าวข้ามเศษแก้วกับของระเกะระกะออกมาแล้วหันไปบอกคิวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ที่ทำไม่ได้ ไม่ได้หรอกนะ...." ฉันวิ่งสุดแรงอีกครั้ง วิ่งไปเรื่อย เสียงร้องไห้โหยหวนดังออกมา ทั้งที่อยากจะอุดหูแต่ก็ทำไม่ได้ เหมือนทั้งร่างกายยกเว้นขา มันชาไปหมด เหมือนมันไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว ฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนหมดแรง พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าบ้านคิวแล้ว ฉันวิ่งมาไกลขนาดนี้เลยเหรอ
ประตูบ้านคิวไม่ได้ล็อก ฉันจึงผลักเข้าไปได้อย่างง่ายดาย เสียงอ๊อดแอ๊ดของบานพับประตูที่เริ่มขึ้นสนิมเพราะเจ้าของไม่ได้อยู่คอยใส่น้ำมันชวนให้เงียบเหงายิ่งนัก
ในบ้าน กระเป๋าที่ฉันกับคิวถ่ายด้วยกันอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ฉันไปนั่งบนเก้าอี้ของคิวแล้วลูบกระเป๋าบริเวณใบหน้าของคิวพลางพึมพำ
"อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันกำลังสับสน การที่นายวิ่งไล่ตามฉันมันก็ยิ่งทำให้ฉันวิ่งหนีนายไปเรื่อยๆ สักวัน ฉันอาจจะเหนื่อย และหยุดที่จะเอาแต่วิ่งหนี แต่ตอนนี้ ฉันก็เหนื่อย แต่ฉันหยุดตัวเองไว้ในอ้อมแขนของนายไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไม และไม่รู้เพราะอะไร บางที ฉันก็เหมืนคนโง่ ฉันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จริงๆ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน มันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อย ฉันอยากจะตื่นมาอีกทีโดยมีนายอยู่ข้างๆ อยู่ด้วยกันแค่สองคน ไม่ต้องมีคนอื่นมากวนใจ ฉันคิดว่านั่นแหละ คือความฝันที่แท้จริงของฉัน"
"ฉันรักนายนะ...." ฉันจูบตรงรูปของคิวเบาๆ และหลับตาลงเบาๆ แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลง......
มีนักอ่านเงาเผยตัวอีกแล้ว เย้ๆๆๆ เม้นท์กันเยอะๆนะ ส่วนตอนนี้ เอ่อ เอาเป็นว่ามันจบตอนแล้วดีกว่านะ เราขึ้นตอนใหม่กันเถอะ
ปล. คนเขียนมันขี้เกียจ
ปล. 2 แอ้ก ! โดนปังตอนักอ่านเฉาะหัว
ความคิดเห็น