คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ไล่ล่า 100%
"คิว........"
"คิดจะไปทั้งๆ...แบบนี้ เหรอ เธอจะให้ฉันตื่นมาอีกทีโดยไม่มีเธออยู่ใกล้ๆอีกแล้วงั้นเหรอ อย่าไปเลยนะ" คิวพูดเสียงเครือและมองฉันด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่แทบไม่ต้องพิจารณามากก็รู้ว่าเจ้าของมันกำลังสื่อความรู้สึกทั้งหมดออกมา ตัดพ้อ ต่อว่า และอ้อนวอน....
"ฉัน......"
"พูดอะไรบ้างสิ ทีตอนฉันหลับน่ะ พูดเอาพูดเอา ตอนนี้ดันมาเงียบ ฉันถามว่าเธอคิดจะไปแบบนี้จริงๆเหรอ"
"อื้อ" หัวสมองฉันในตอนนี้ขาวโพลนไปหมด ไม่น่าอยู่นานขนาดนี้เลย ไม่น่าอยู่จนคิวตื่นเลย แล้วฉันจะไปจากนายได้มั้ยเนี่ย ให้ตาย....
"ถ้าเป็นเพราะเจ้าริบบิ้นนี่ล่ะก็ ฉันจะฉีกมันซะ จะได้ลืมๆเรื่องทั้งหมดไปเลย ตอนนี้ฉันมีแต่เธอแค่คนเดียวนะ" คิวฉักริบบิ้นเป็นสองส่วนดังแคว่ก จนฉันมองตาค้าง ไม่นะ ริบบิ้นของฉัน
"ถ้าไม่มีมืออุ่นๆของเธอคอยปลอบฉัน ถ้าไม่มีร่างกายอุ่นๆของเธอให้ฉันกอด ถ้าไม่มีเสียงหวานๆของเธอ แล้วถ้าไม่มีความรักความห่วงใยจากเธอแล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง เธอเคยคิดมั้ย"
"แล้วนายจะให้ฉันทรยศพี่สาวฉันรึไง ให้ฉันคบกับนายทั้งๆที่พี่สาวฉันชอบนายก่อนได้ยังไง แล้วนายจะให้ฉันมองหน้าพี่กับนายต่อไปได้ยังไง ฉันจะทำแบบนั้นได้เหรอ" น้ำตาค่อยๆรินไหลออกมาเมื่อคิดถึงคำพูดของฉัน ถึงมันจะเป็นความจริงแต่มันก็เจ็บปวดมากๆเลย
"แล้วจะให้ฉันทรยศความรู้สึกของตัวเองรึไง ให้ฉันคบกับพี่สาวเธอทั้งๆที่ฉันรักเธอได้ยังไง แล้วเธอจะให้รักคนที่ไม่ได้รักต่อไปได้ยังไง ฉันจะทำแบบนั้นได้เหรอ ฉันจะมีชีวิตอยู่โดยคบกับคนที่ไม่ได้รักไปชั่วชีวิตได้เหรอ" คิวเอาคำพูดของฉันย้อนกลับมาพูด พร้อมดึงฉันเข้ามากอดอย่างอ่อนโยนบนเตียงคนไข้
"ปล่อยฉันนะ" ฉันพยายามดิ้นกว่าเดิมแต่คิวกลับเอาหน้ามาซุกไว้ตรงคอแล้วกอดแน่นกว่าเดิม จะให้ฉันอายจนตายไปเลยมั้ยเนี่ย คนหน้าปูนซีเมนต์
"รู้มั้ย อดีตน่ะ ไม่ได้สำคัญเท่าปัจจุบันหรอกนะ ถ้าเธอรู้สึกกังวลใจเพราะอะไรเธอก็บอกมาได้เลย" คิวเขี่ยผมฉันเล่นอย่างเหม่อลอย
ฉันสูดลมหายใจเข้าไปก่อนเล่าออกมา ความในใจที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยเอื้อนออกไป ความในใจที่เก็บเอาไว้ลึกที่สุด
"ฉันกลัวมาตลอด กลัวว่านายจะชอบพี่ กลัวว่านายกับพี่จะว่าฉันเป็นคนหลอกลวง กลัวว่านายกับพี่จะเกลียดฉัน กลัว กลัวไปหมดเลย ความคิดที่ว่าคนสำคัญจะเกลียดเราแล้วปล่อยให้เราอยู่ตัวคนเดียวน่ะ มันแย่มากเลยรู้มั้ย " ฉันร้องไห้ออกมามากกว่าเดิมคิวเอานิ้วซีดเย็นเฉียบที่ดูจะแดงขึ้นมาบ้างหลังจากได้เลือดมินมาปาดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน
"คนดีของผม อย่าร้องอีกเลยนะ อย่าคิดจะไปไหนอีกเลยนะ อยู่กับฉันเถอะ ฉันให้สัญญา"
"ฉันจะคอยดูแลเธอเอง ตลอดไปเลยนะ"
"เพราะงั้น อย่าไปเลยนะ"
"ตะ แต่ว่า แล้วพี่ซาโยล่ะ ฉันจะทำยังไงดี"
"ไปคุยกันให้รู้เรื่องสิ ก็เธอเล่นเอาแต่ปิดไว้ตลอด จำไว้นะ ต่อไปนี้มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ต้องบอกฉันให้หมด คนเป็นแฟนกันน่ะ เขาต้องบอกกันได้ทุกเรื่อง เข้าใจมั้ย ไม่ใช่ว่าพอมีสุขร่วมกันแต่ทุกข์ดันไม่ร่วมกัน อย่างนี้ขี้โกงแย่เลย" คิวเอานิ้วมาดีดหัวฉันเบาๆ
"คิว......"
"อะไรเหรอ"
"ขอโทษนะ"
ปั้ก ! เสียงฉันศอกใส่อกคิวดั่งลั่น
"ค่าเดินทาง ค่ามัดจำ ค่าตั๋วเครื่องบิน ฉันจัดการเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว ขืนอยู่กับนายที่นี่มีหวังค่าปรับบานกินหัวฉันแน่ๆเลย อีกสักสองปีค่อยเจอกันใหม่แล้วกันนะ บ้ายบาย" ฉันตะโกนขณะที่เปิดประตูวิ่งหนีออกไปจากห้องคนไข้และหันไปโบกมือให้คิวที่แทบตาเหลือกอยู่บนเตียง
"ยัยหัวดื้อ ฉันไม่ให้เธอไปน้าาาาาา" ฉันกดรอลิฟต์ ทำไมไม่มาซักทีฟะ ทีตอนสำคัญแบบนี้ลิฟต์ดันไม่มา บ้าเอ้ย ! อยากใช้ลิฟต์อะไรกันนักหนาวะ วิ่งลงบันไดไม่ได้เรอะ คนเข้ามีเรื่องด่วนนะเฟ้ย แสงไฟสีส้มค่อยๆเลื่อนขึ้นมาเรื่อยจนถึงชั้นเจ็ดซึ่งเป็นชั้นที่คิวนอนพักรักษาตัวอยู่ ฉันรีบเข้าไปในลิฟต์ทันที
"ฉันไม่ให้เธอไป !" หวา เสียงคิวตามมาแล้ว ไอ้ลิฟต์บ้าปิดซักทีสิ ฉันกดรัวเพื่อให้มันปิดลงซักที
"ชึบ !" เสียงลิฟต์ที่กำลังปิดลงทำให้ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็แทบตาเหลือกมากกว่าคิวที่เห็นฉันกำลังจะไปเมื่อกี้อีก เมื่อเห็นเฝือกสีขาวจั๊วของคิวสอดเข้ามาในลิฟต์ที่กำลังจะปิด ฉันรีบกดเปิดทันที
"คนบ้า ขาหักไม่ใช่เหรอ ทำแบบนี้ถ้ามันหักอีกรอบจะเป็นยังไง" ฉันดูขาเขาอย่างเร่งร้อน แต่ก็เริ่มเครียดขึ้นอีกนิดเมื่อเห็นว่าร่างสูงของคิวบังทางออกเกือบมิด
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ให้เธอไป ถ้าห่วงฉันก็อย่าไปสิ อยู่ดูแลฉันที่นี่แหละ" คิวพูดยิ้มๆ ฉันยิ้มหวานตอบจนร่างที่เกร็งของเขาผ่อนคลายขึ้นมานิดนึง
ปั้ก !
"ขอโทษอีกรอบนะ คิว" ฉันศอกใส่ท้องคิวจนเขาเซไปอีกข้าง ฉันรีบวิ่งลงบันไดไปทันที คิวถือไม้ค้ำยันกะเผลกๆมาดูฉันที่โกยแน่บไปก่อนจะรีบไปกดลิฟต์ลง
"ให้ตายเถอะ เธอนี่ดื้อเป็นบ้าเลยนะ" ฉันที่กำลังวิ่งสุดชีวิตได้ยินเสียงของคิวตะโกนลงมา
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" ฉันหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน ใครมันสร้างโรงพยาบาลนี่วะ สร้างตั้งเจ็ดชั้น แถมห้องคิวดันอยู่ห้องบนสุดอีกต่างหาก เวรกรรม ขณะที่ฉันกำลังบ่นๆอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกโอบจากด้านหลัง เวรละเรา T T
"อย่าไปเลยนะ" คำพูดของคิวนั้นดูอ่อนโยน แต่ดันจับมือฉันไพล่หลังแถมแขนยาวๆยังรัดตัวไว้แน่น แล้วฉันจะหนีนายรอดมั้ยเนี่ย ท่ามกลางสายตาของพยาบาลและคนไข้ คิวก็ยังคงจับฉันไว้ท่านั้น พอฉันมองหน้าก็ยังยักคิ้วให้ ประมาณว่า แล้วเธอจะทำยังไง
"คิว ขอโทษนะ"
"จะทำอะไรอีกล่ะ"
"ฉันจะ......"
ปั้ก !
"เหยียบเท้านาย" ฉันเหยียบเท้าคิวข้างที่ไม่หัก คิวเผลอปล่อยฉันแล้วกุมเท้าด้วยความเจ็บปวด กว่าฉันจะไปได้ คิวต้องน่วมตายก่นแน่ๆเลย
ฉันวิ่งเร็วสุดกู่จนเกือบชนกระจก โชคดีที่เอาแขนผลักประตูกระจกหนาของโรงพยาบาลไปได้ทัน ไม่งั้นคงหน้าแหก มีรถแท๊กซี่สีเขียวเหลืองเหมือนไข่เจียวกะต้นหอม ( เวลาหนียังมีกะใจคิดถึงของกิน ) ซึ่งกำลังวนเข้ามาส่งคนพอดีฉันรีบกระโดดไปขวางรถ คนขับรถเป็นลุงแก่ๆตกใจเบรกฟึดทันที เพราะไม่อยากชนไอ้บ้าที่โดดมาขวางรถตาย ฉันทุบกระจกรถปึงๆแบบกอริลล่าในหนังให้คุณป้าแก่ๆตัวเล็กๆผมสีดอกเลาใส่ชุดไทยออกมาจากรถ อโหสิให้หนูด้วยเหอะ
"คุณป้าคะ ช่วยรีบออกมาเถอะค่ะ" แม้นคำพูดจะหวานเป็นน้ำผึ้งแต่สายตาฉันส่งโทรจิตไปโดยไม่ต้องพึ่งธูปเทียนว่า ถ้ายังรักชีวิตอยู่ออกมาด่วน ! ป้าแกทำหน้าอึ้งๆแล้วรีบก้าวข้ามเบาะออกมาเหมือนมีจระเข้ไล่ตาม ฉันรีบปีนเสียบแทนทันที
"ลุง โจรห้าร้อยมันตามหนูมาค่ะ หนีด่วนเลยค่ะ ขับออกไปเร็วๆ ไปก่อนไว้ถามทีหลัง เอ๊ะ บอกว่าให้ไปก็ไปเซ่" ลุงแกหันมาอ้าปากจะถามแต่ก็หุบปากแทบไม่ทันเมื่อเจอระเบิดปรมาณูลูกใหญ่เป็นคำว่า โจรห้าร้อย
และแล้วขณะที่รถแท๊กซี่กำลังวนกลับรถเพื่อออกไปจากโรงพยาบาลนั้น โจรห้าร้อยก็เดินกะเผลกๆออกมาโดยใช้ไม้ค้ำยันสองข้าง ขาหุ้มเฝือกอันโต มีผ้าพันแขนห้อยเอาไว้กับคอ ยิ้มกว้างสุดๆตอนเดินมาขวางรถแท๊กซี่แบบเดียวกัน ( สามีภรรยาคู่นี้ช่างบ้าบิ่นจริงๆแถมยังหัวแข็งทั้งคู่ )
"ก็บอกแล้วไงว่าให้ตาย ฉันก็ไม่ให้เธอไป"
ตอนนี้ฉันกำลังคร่ำครวญ ไม่นะ ไม่นะ ฉันจะได้ไปเรียนต่อมั้ยเนี่ย มันผิดแผนไปหมดเพราะนายนี่ตื่นมาก่อนนี่แหละ
แถมฉันคงต้องลงจากรถแท๊กซี่แล้วเพราะดันไปหลอกลุง
และที่สำคัญไปกว่านั้น....
ก็เพราะโจรห้าร้อยที่ขวางอยู่หน้ารถและกำลังเดินมาเปิดประตูรถไง
ความคิดเห็น