ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตัดสินใจ
เพลงนี้เพราะมาก แนะนำให้เปิดประกอบไปด้วย แล้วใครว่างๆก็ไปเยี่ยมมายไอดีของข้าพเจ้าได้น้า ส่วนเรื่องอีกไม่นานก็คงจะจบแล้ว ช่วยติดตามเรื่องอื่นๆมั่งน้า
"โฮ้ย อะไรล่า พี่ ก็คนนี้น่ะพี่ชายมิน ส่วนพี่ก็เป็นพี่ฉัน หน้าจะคล้ายกันแล้วคุ้นๆก็ไม่แปลกเนอะ " =_=^^ คำแก้ตัวที่ฉันคิดว่ามันเข้าท่าที่สุดแล้วนะ ฉันหันไปมองหน้าท้งสองคน จะจ้องกันให้ปลากัดท้องรึไงห๊า
"ไม่แปลกเนอะ มิน" ฉันศอกใส่คนที่ยังทำหน้าเหรอหราให้ช่วยยืนยัน
"ขาหมูเยอรมันน่ะจะกินมั้ย"ฉันกระซิบเบาๆแต่ทำให้มินหูผึ่งได้ทันที
"ไม่แปลกเลยนะครับ พี่ซาโยหน้าคล้ายอัยย์ ส่วน ส่วนพี่คนนี้ก็หน้าคล้ายผมจะตายเห็นมั้ยครับ" มินรีบลากหัวคนป่วยมาเทียบกัน ไอ้คนหนึ่งหล่อถึกส่วนคนนึงสวยหวาน มันจะเหมือนกันได้มั้ยวะ
"เหมือนเหรอ ?"
"เหมือนสิพี่ เหมื้อนเหมือน ดูคิ้วเซ่เห็นมั้ยเหมือนกันจะตาย" ฉันพยายามชี้ส่วนใดสวนหนึ่งที่คิดว่าไม่ต่างกันมากนัก อนาถ... พี่น้องร่วมสายเลือดเหมือนกันที่คิ้ว
"อืม เป็นพี่ชายมินจริงเหรอเนี่ยยยย"
"ใช่ครับ" หลังจากถูกมือพิฆาตหยิก มินก็ค่อยอ้อมแอ้มออกมาได้
"แล้วก็เป็นฟะ แฟ...อ๊ากกกก" รายที่สองที่โดนฉันหยิก
"เป็นเพื่อนกันค่ะ เราสนี้ด สนิทกันใช่มั้ย"
"หืม เราเป็น....อ๊ากกก ยัยบ้ามันเจ็บนะ" ฉันส่งสายตาไปว่า เออ ออ กะฉันหน่อยมันจะตายมั้ย
"สงสัยโดนรถชนสมองคงยังไม่เข้าที่เนอะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"พี่ว่าเขาแค่ขากับแขนหักไม่ใช่เหรอ" เหงื่อเริ่มตกซิกๆ จะเชื่อกันหน่อยจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย สามคนนี้ เฮ้อ
"ไปกินข้าวกันเถอะ พี่ เดี๋ยวฉันเอามาฝากนะ มิน คิว มีอะไรจะคุยกันก็คุยไปเถอะ" ฉันบอกเป็นนัยให้มินว่า แกอยากรู้อะไรไปซักฟอกกันเองไป๊
ข้าวมันไก่ทอดหอมกรุ่นถูกราดด้วยน้ำปลาตาทิพรสเพิ่มความเข้มข้นอยู่ในจานพลาสติกประทับตาของทางโรงพยาบาลสีฟ้าขุ่นๆ แตงกวาสดกรอบสีเขียวใสของฉันถูกส่งเข้าปากพี่ดังกร้อบๆๆ
"พี่ ไปซื้อมาอีกจานไม่ดีกว่าเหรอ" แตงกวาสามชิ้นของฉันค่อยๆหายไปในปากพี่มากขึ้นมากขึ้น ให้ตายเถอะ แล้วไอ้ข้าวแกงกะหรี่ของพี่มันไม่พอกินรึไง
"ขอไก่ชิ้นนึงสิ"
"ไม่ให้"
"พี่ ยังจำเด็กคนนั้นได้อยู่รึเปล่า คนที่พี่รอน่ะ" ฉันอ้อมแอ้มขณะที่ไก่ทอดชุบแป้งทอดกรอบถูกส่งเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แต่คำตอบของพี่ทำให้ไก่ติดคอฉันจนฉันไอค่อกแค่ก ไก่กระเด็นออกมา
"นั่นสิ พี่ว่าเด็กคนนั้นมีบางอย่างที่คล้ายกับเพื่อนน้องคนนี้นะ" พี่เอาช้อนหั่นไก่เล่น ขณะที่ฉันรีบกวาดไก่ที่พ่นออกมาลงโต๊ะทิ้งลงพื้นข้างๆ
"ยังไงล่ะ" ทำไมข้าวมันไก่ทอดหอมนุ่มถึงชักฟืดคอแล้วก็ไม่รู้
"ดวงตา"
"โธ่ แล้วไอ้ดวงตาของพี่มันหมายความว่ายังไงล่ะ"
"ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆดูนุ่มนวลเหมือนตอนนั้นเลย แต่คราวนี้มันดูแปลกไป"
"กรุณาเล่าทีเดียวรวดให้ฉันไม่ต้องถามบ่อยๆได้มั้ย พี่ !" ฉันเริ่มเคาะโต๊ะรอพี่ที่จิตเริ่มย้อนไปหาอดีต
"เหมือนดวงตาของเทวดา แต่คราววนี้พี่คิดว่า เขากำลังมีความรัก...."
"......."
"อัยย์ช่วยพี่หน่อยเถอะ พี่อยากรู้จักเพื่อนน้องคนนั้นจัง พี่อยากรู้ว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า เขาไว้ผมยาวด้วยนะ อาจจะใช่คนเดียวกันก็ได้" มือของฉันเลื่อนไปกุมริบบิ้นโดยอัตติโนมัติ ตอนนี้ฉันพกมันติดตัวเกือบตลอดเวลา
"ฉันจะพยายามนะ"
"เอ้อ พี่รู้จักใครที่ดูแปลกๆแล้วมีผมสีเงินใช่มั้ย"
"อืม ใช่ ก็หนึ่งใน'พวกนั้น'น่ะแหละ น่ารำคาญจริง"ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนขาชนโต๊ะ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว
"จะไปไหนน่ะ"
"ฝากเก็บจานหน่อยนะ ฉันมีเรื่องต้องไปทำน่ะ ฝากลาสองคนนั้นด้วยนะ"
ฉันเดินออกมาที่นอกโรงพยาบาล เดินออกมาเรื่อยๆ ถนนสองข้างทางดูอ้างว้าง ต้นไม้ที่มีใบไม้พลิ้วไหวไปตามสายลมยังคงเหมือนเดิม ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้แปรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ที่เปลี่ยนไป น่าจะเป็นเพราะ ความเปลี่ยนแปลงในตัวฉันมากกว่า จนถึงที่เดิมที่ฉันเคยมาเมื่อนานมาแล้ว
"อาโปอยู่รึเปล่า ฉันมีเรื่องด่วนจะคุยกับเขา" ฉันโบกมือไล่สาวน้อยหูกระต่ายที่ยิ้มหวานทำท่าจะเอาเหล้ามาเสิร์ฟฉัน ยังจะคิดว่าฉันเป็นผู้ชายอีกเหรอ
"หืม อ้อ เธอนี่เอง ไปไงมาไงล่ะ เอ ยังไม่ครบร้อยวันเลยไม่ใช่เหรอ" ผมสีเงินนุ่มของอาโปส่ายไปมาเล็กน้อยเมื่อเจ้าของร่างพาตัวมานั่งบนโซฟาด้านหน้าฉัน
"นั่งก่อนสิ จะเอาอะไรดีล่ะ"
"ฉันแค่จะมาบอก" ฉันยังยืนอยู่ที่เดิมไม่นั่งลงบนโซฟา พลางกอดอกมองเขาที่นั่งไขว่ห้างอยู่ อาโปขมวดคิ้วเล็กน้อย
"มีเรื่องด่วนอะไรรึไง ถึงได้แล่นมาหาฉันก่อนสัญญาซะอีก รึว่าทนคิดถึงฉันไม่ไหว..."
"ฉันขอยกเลิกสัญญาทั้งหมด เพราะฉันตัดสินใจได้แล้ว" ฉันผ่อนลมหายใจเล็กน้อยเมื่อได้พูดประโยคที่ต้องการออกไปแล้ว
"เหรอ แล้วเธอคิดจะทำยังไง ครอบครอบเขาหรือจะเป็นผู้เสียสละ ฉันคิดว่าน้องสาวแสนดีอย่างเธอคงเลือกข้อหลัง ใช่มั้ย" โอปอยกเหล้ามาเดิมพลางมองฉันด้วยสายตาประหลาด ฉันแปลกใจเล็กน้อย ที่สายตานั้นเหมือนมีความผิดหวังลึกๆแฝงอยู่
"ถ้ารู้แล้วจะมายื่นสัญญานั่นให้ฉันทำไมเล่า แล้วที่สำคัญ จุดประสงค์ที่แท้จริงคงไม่ใช่ฉันหรอก ใช่มั้ย นายคิดว่าฉันจะตัดใจจากคิวไม่ได้ แล้วสารภาพทุกอย่างกับพี่สาวใช่มั้ย"ฉันยืนกอดอกรอคอยคำตอบจากคนเจ้าเล่ห์
"ฉลาดนี่ แล้วรู้ได้ยังไงล่ะ" อาโปถอดแว่นสีดำที่ตั้งอยู่บนดั้งจมูก แล้วยิ้มที่มุมปาก
"ฉันเคยเห็นนายที่บ้าน นานแล้วล่ะ"
"หืม ถ้างั้นเธอก็น่าจะรู้ว่าฉันต้องการอะไรนี่" อาโปยิ้ม คราวนี้แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้เต็มเปี่ยม
"นายรู้ตั้งแต่ตอนแรกที่ฉันก้าวเข้ามาในร้านนี้แล้วด้วยซ้ำ" ฉันพึมพำอย่างขัดใจ
"หึ แล้วกระต่ายก็หลุดจากบ่วงนายพรานซะได้"
"นาย ! ฉันบอกไว้เลยนะ ว่าอย่ามายุ่งกับพี่ฉันอีก แล้วก็อย่ายุ่งกับชีวิตพี่อีก ฉันจะเป็นฝ่ายไป เข้าใจมั้ย นายไม่เข้าใจเราสองพี่น้องหรอก ไม่มีวันเข้าใจด้วย" ฉันตะโกนออกมา ทำให้คนทั้งร้านหันมมองฉัน แต่ฉันไม่สนใจแล้วล่ะ ผู้ชายกลิ้งกลอกที่อยู่ข้างหน้าฉันต่างหากล่ะที่ฉันสนใจ
"ฉันจะไม่เป็นหุ่นชักในแผนของนายอีกแล้ว ฉันรู้ว่านายจะทำอะไร ฉันจะบอกพี่ !"
"อย่าลืมสิ สาวน้อย เธอมีความลับของฉัน ฉันก็มีความลับของเธอ เรามาตกลงกันดีกว่า เธอก็คบกับเจ้าหนุ่มนั่นไปเรื่อยๆแล้วฝังความลับนั่นเอาไว้ตลอดกาล ส่วนฉันก็จะได้ในสิ่งที่ฉันรอมานาน"
"จะให้ฉันทรยศพี่สาวตัวเองเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ" ฉันหันหลังเดินออกมาจากร้าน แต่มีเสียงหัวเราะเยาะไล่ตามหลังมา
"เธอทรยศพี่สาวตัวเองไม่ได้ แล้วเธอคิดว่าเธอจะทรยศหัวใจตัวเองได้รึไง ฮ่าๆๆๆ"
ฉันเดินกลับมาที่โรงพยาบาล คราวนี้ในใจฉันเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แค่เรื่องคิวกับพี่ยังไม่พอ ไอ้บ้านั่นยังเอาตัวมาเกี่ยวด้วย
ให้ตายสิ ! ชีวิตฉันมันจะยุ่งเหยิงอะไรนักหนา คนธรรมดาเขามีแต่รักสามเศร้า แต่ฉัน.... เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันคงต้องไปจัดการในสิ่งที่ฉันควรจะทำมานานแล้วดีกว่า
ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะได้เจอคิว ครั้งสุดท้ายจริงๆ กล่องข้าวยังคงระเกะระกะอยู่ในห้อง คิวหลับสนิท ฉันเอามือไปแกว่งๆผ่านหน้าก็ยังไม่รู้สึกตัว ดีแล้วล่ะ
"คิวฉันมาลานายนะ...."ฉันหรี่ตาดู ถ้าคิวตื่นป่านนี้ต้องลุกมาอาละวาดแล้ว ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ฉันมาสารภาพทุกอย่าง คนที่นายเจอเมื่อสิบปีก่อนน่ะไม่ใช่ฉันหรอก เป็นพี่สาวของฉันเอง ริบบิ้นนั่นของฉัน แต่พี่สาวฉันเป็นคนให้นายเอง.... ตั้งแต่ที่ฉันเห็นริบบิ้น ฉันก็อัดอั้นมาตลอด ยิ่งนายมารักฉันด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่งคิดมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันทรยศนายกับพี่สาวกับนายไม่ได้ แต่ฉันก็ขี้ขลาดเกินไปที่จะบอก เพราะฉันกลัว กลัวนายกับพี่จะเกลียดฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันครอบครองนายด้วยความรู้สึกผิดไม่ได้ แต่ฉันก็ปล่อยนายไปไม่ได้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่รู้"
ฉันหยุดพูดเพื่อกลั้นสะอื้นแล้วหยิบริบบิ้นมาวางไว้ในมือของคิวเบาๆ ริบบิ้นสีขาวเย็บขอบด้วยด้ายสีเงินยังคงส่องประกายสวยล้อแสงไฟแม้ว่าจะผ่านไปสิบปีแล้วก็ตาม
"ฉันจะหายไปจากทุกอย่าง ขอโทษที่ต้องลานายแบบนี้ เพราะถ้านายตื่น ฉันอาจจะปล่อยนายไปไม่ได้ ฉันจะเขียนจดหมายมาหานายบ่อยๆ ฉัน ฉันจะไปเรียนต่อแล้วนะ คิว ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง และขอบคุณที่นายมอบสิ่งๆดีให้กับฉัน ตอนที่ฉันอยู่กับนายเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดเลย ฉันอาจจะพล่ามมากไปหน่อยนะ ฉันนี่แย่จัง จะคุยกับนายตรงๆก็ไม่ได้ ทั้งๆที่ต้องไปแล้ว แต่ฉันก็ยังมาทำแบบนี้อีก...."
"ฉันจะจำไว้นะ ดวงตาที่อ่อนโยนของนาย ริมฝีปากของนาย ที่เคยพูดแกล้งฉัน ที่เคยบอกว่ารักฉัน เส้นผมสีดำสนิทของนายที่ยาวสวยจนฉันอิจฉา ผิวขาวนุ่มๆของนาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นนายฉันจะจำไว้ด้วยตาคู่นี้นะ ขอโทษที่ต้องผิดสัญญาที่ฉันเคยขอนายไว้นะ ที่ฉันเคยบอกว่า...."
"Q Your Heart is Mind Never Ending คิว หัวใจของนายเป็นของฉันตลอดกาลนะ แม้ว่านายจะอยู่กับคนอื่น ฉันก็อยากให้นายรู้ หัวใจของเราเป็นของกันและกันตลอดกาล จดจำไว้นะ อย่าลืมฉันนะ แม้ว่าฉันจะเป็นคนทรยศ หรือฉันจะเป็นคนไม่ดี อย่าทำเป็นไม่รู้จักฉันนะ อย่าทำเป็นว่าเรื่องราวของเราไม่เคยเกิดขึ้น ขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความทรงจำของฉันคนเดียวก็พอแต่ว่า อย่าเมินเฉยกับฉันนะ เกลียดฉันเถอะ โกรธฉัน แต่อย่าลืมฉัน Please Forget Me not อย่าลืมผู้หญิงแย่ๆคนนี้นะ อย่าลืมฉันนะ อย่าลืมนะ "
"ฉันขอโทษที่ผิดสัญญาอันนั้น ฉันคิดว่าถ้านายลืมฉันจะดีกว่า ลืมเรื่องราวของเราทั้งหมด ลืมฉันซะนะ แต่ฉันจะไม่ลืมนายนะ เพราะฉันยังอยากเจ็บปวดที่ยังคิดถึงนาย นาฬิกากับกระเป๋าที่มีรูปของฉันกับนาย ฉันจะเอาไปด้วยนะ ส่วนแหวนนี่ฉันจะคืนให้นายขอให้นายมีความสุข ขอให้มีชีวิตที่ดี...ที่ไม่มีฉัน" ฉันพูดทุกอย่างด้วยเสียงกระซิบเพราะกลัวเขาจะตื่นมาอีกครั้ง
"ฉันรักนายนะ ลาก่อน...." ฉันมองทุกรายละเอียดของคิวเพื่อจะได้จำไว้ด้วยสายตาคู่นี้ และถอดแหวนที่เขาให้ฉันในวันเกิดไว้ในมือของเขา ฉันหันหลังกลับเพื่อเดินออกจากประตู แต่มือของคนที่ฉันคิดว่าหลับกลับยึดเสื้อฉันเอาไว้แน่น
"อย่าไปนะ ฉันไม่ให้เธอไป ยัยบ้า อย่าไปนะ อยู่กับฉัน เธอจะเป็นใคร ริบบิ้นอันนี้จะเป็นของใคร ฉันก็ไม่สน อยู่กับฉันนะ อยู่กับฉัน"คิวพิงหน้าเข้ากับหลังอันเย็นเฉียบของฉัน
"คิว........"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น