คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ค่ำคืนของสองเรา
ฉันลากขาอย่างเหนื่อยล้ามาหน้าบ้านคิว ดึกจังเลย พระจันทร์ทอแสงสว่างอยู่บนหัวฉันเหมือนจะบอกให้ฉันรีบๆกลับเข้าบ้านได้แล้ว เฮ้อ~ ทำไงดีเนี่ย มัวเที่ยวเพลิน เขาจะรอเรามั้ยน้า ฉันจับขอบประตูที่ฝุ่นเขรอะติดนิ้ว พอฉันดึงนิ้วออกมาก็เป็นรอยนิ้วมือประดับแถมอีกต่างหาก อืม แปลว่าฉันทิ้งหลักฐานว่ามาแล้วได้รึเปล่านะ ฉันเขย่งเท้ามองเข้าไปในบ้าน ถ้ากดออดแล้วตื่นขึ้นมาไล่บีบคอฉันรอบบ้านคงไม่สนุกนักหรอก กลับบ้านดีกว่า เหมือนเห็นแสงไฟเล็กๆอยู่ในบ้านอันเงียบสงัดของคิว ฉันตาฝาดรึเปล่า ใครจะมานั่งจุดเทียนให้ฉํนตอนดึกดื่นขนาดนี้ ไม่ๆๆๆๆ อย่างคิวน่ะ ลืมวันเกิดฉันอยู่แล้ว เดี๋ยวนะ ฉันพยายามเพ่งมองดูผ่านบานหน้าต่างนั้นแสงไฟเล็กๆนั้นมีอยู่ด้วยกัน 19 อัน ฉันผลักประตู เสียงออดแอดจากสนิมดังขึ้นเล็กน้อย ฉันหมุนลูกบิดที่ไม่ได้ล็อก
<a class="txtblack">ภายใต้ความมืดมิดมีแสงไฟดวงน้อยจากเทียนส่องประกายอยู่บนเค้กวันเกิดที่ตกแต่งอย่างสวยงาม เขียนว่าสุขสันต์วันเกิดอัยย์เศษเทียนมากมายข้างโต๊ะ คิวดูอิดโรยและตาแดงบนหัวสวมหมวกยอดแหลมเหมือนเด็ก มีอีกใบวางไว้ข้างๆ เขากำไฟแช็กไว้แน่น คิวรอฉันอยู่เหรอ วันเกิดของฉัน คิวไม่ได้ลืม น้ำตาค่อยๆไหลออกมา นี่เขารอฉันมานานแค่ไหนกันนะ</a> ภาพของฉันกับเขาที่ถ่ายด้วยกันวันนั้นถูกขยายแปะเอาไว้เต็มผนัง เทียนที่อยู่บนเค้กใกล้ดับแล้ว เขาหยิบออกแล้วต่อเทียนใหม่พร้อมนั่งจ้องแสงไฟที่ไหวระริกนั้นต่อไป
"คิว...."
"อ้ะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ขอโทษๆๆ กะจะเซอร์ไพรซ์หน่อย ไม่ได้ลืมหรอกนะ อืม เธอชอบเค้กนี้รึเปล่า อุตส่าห์ถามพี่คนขายใหญ่เลยนะ อ๋า มาไม่ให้รู้ตัวผิดแผนหมดเลย"คิวรีบต้อนรับฉันอย่างดีใจ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดยิ่งขึ้น
"ขอโทษ"
"ขอโทษทำไม"
"นายนั่งต่อเทียนนานแค่ไหนกัน"
"อ๋อ แป้บเดียวเอง เชื่อสิ"คิวรีบกวาดเศษเทียนทั้งหมดเข้าใต้โต๊ะที่มีผ้าคลุมโต๊ะลายหมีพูร์สีฟ้าคลุม แต่กลับกลายเป็นว่าข้างในยังมีเศษเทียนที่กวาดเข้าไปก่อนหน้านี้กองโต
"ฮึกๆ ฮือ"
"เค้กไม่สวยเหรอ หมวกไม่เท่หรือฉันไม่หล่อพอ บอกมาเถอะน้า อย่าร้องไห้ เจ้าหญิงขี้แย อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้สิ"
"เค้ก ฮึกๆ สวย หมวก ก็..ก็...ดี ส่วนนายก็...ก็ดีเหมือนกัน"
"ตัดเค้ก ตัดเค้ก เร็วเข้าอีกไม่นานจะเลยวันเกิดเธอแล้วนะ ต้องร้องเพลงก่อนสิ จ๊าก"คิววิ่งวุ่นไปหยิบมีดแล้วเผลอเตะขาโต๊ะเข้าให้มีดหล่นเคร้งลงพื้น
"คิว...."ทำไม ทำไมเขาถึงได้ดีขนาดนี้ ฉันมันโง่เอง ฮือ ไม่อยากให้นายไป ไม่อยากให้นายไป ไม่ให้นายไป...
"ยิ้มสิ วันนี้วันเกิดต้องมีความสุขนะ ยิ้ม"คิวเช็ดน้ำตาให้ฉัน รอยยิ้มบางๆถูกเคลือบอยู่บนริมฝีปากฉันด้วยความสุข แค่วันนี้ ขอแค่ค่ำคืนนี้ขอให้แค่วันนี้เป็นของเราแค่สองคน
"แฮ่"ฉันยิ้มแยกเขี้ยวแบบไอตูบ
"เธอนี่จริงๆเลยนะ ร้องเพลงเร็ว เดี๋ยวจะเที่ยงคืนแล้ว ร้องเพลงกันเถิด เอ้า ร้องตามนะ นักร้องสุดเท่จะร้องแล้ว"คิวคว้าของข้างตัวมาทำเป็นไมค์ มันคือมีดค่ะ มีด ยังดีที่เป็นพลาสติก เฮ้อ....
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู"ฉันร้องคลอตามไปด้วย ทำไมนายโรมแนติกขนาดนี้ ทนไม่ไหวแล้ว มามะ แต่งงานกันเถอะ ที่รัก คิกๆ
"แซงอิล ชุคาฮัมนีดา แซงอิล ชุคาฮัมนีดา อัยย์ซารังฮานึน แซงอิล ชุคาฮัมนีดา"
"ร้องภาษาอะไรของนายเนี่ย"
"ร้องภาษาเกาหลีไง เอาอีกเวอร์ชั่นก็ได้นะ สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด อัยย์ที่รัก สุขสันต์วันเกิด"
"เป่าเค้ก เป่าเค้ก เฮ้ ถ้าเธอทำน้ำลายหกใส่เค้กฉันจะตีเธอ" ใครทำหกยะ ตาบ้านี่ ฮึ่ยๆๆๆ แล้วฉันก็เป่าเค้ก 19 อัน ทำไมต้องเกินมาอันนึงนะ
"ทำไมไม่ปัก 18 อันล่ะ"
"ยัยบ๊อง เขาต้องปักเผื่อไว้อันนึงแปลว่าจะมีชีวิตที่ดีต่อไปอีก 1 ปียังไงล่ะ"
"คิวปักอีกสัก 80 อันไปเลย ฉันจะได้มีชีวิตที่ดีสัก 98 อ้ะ ๆ เอาอีกสัก 20 อันก็ได้ จะได้ทำลายสถิติโลกไปเลย"ฉันพูดเล่นอย่างเบิกบาน ดีจัง มีคนมาอวยพรแบบนี้
"บ๊องจริงๆน่ะแหละ เธอ แล้วอัยย์ เธอ อืม...เธอ"
"อะไรเล่า"
"เธออยากจะมีชีวิตอยู่ไปอีกนานพร้อมฉันมั้ย ?"คิวหันมาสบตาฉัน เหมือนนัยน์ตาสีดำหวานของเขาลึกไม่มีที่สิ้นสุด โอ้ย ใจละลาย
"ฉัน....ฉัน...ก็อยากจะตัดเค้กกับนายสองคนแบบนี้ไปทุกๆปีจนกว่าจะแก่เลย"
"บ้าสิ ตัดกันสองคนได้ยังไง"คิวหันมาว่าฉัน
"อะไรเล่า ฉันพูดอะไรผิดล่ะ"
"เราต้องตัดด้วยกันอีกหลายๆคนสิ"
"ฉันคิดว่าสมองฉันไม่สามารถประมวลผลสิ่งที่นายพูดมาได้ดีนักนะ"
"ลูกไงล่ะ มีผู้หญิงหรือผู้ชายดี อืมๆ ถ้าเป็นผู้ชายฉันจะเอาเขาขี่คอแล้วก็จะสอนให้เตะบอล ถ้ามีลูกผู้หญิง ฉันคงจะไม่ยอมให้เธอสอนลูกทำอาหารเด็ดขาดนะ "T_T ฉันไม่ได้ทำห่วยขนาดนั้นซะหน่อย
"แต่ถึงจะห่วยขนาดไหน ฉันก็อยากจะกินฝีมือเธอไปตลอดชีวิตน่ะแหละ"
"......">_< กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หวานจนเลี่ยนแต่ก็ยินดีจะฟังค่า
"เอ่อ แต่บางครั้งไปกินนอกบ้านบ้างก็ได้นะ"
"จ้ะๆๆ ฉันจะไปเรียนทำอาหารเพิ่มพอใจรึยัง"
"โอเช แล้วรีบมาลองทำให้ฉันกินนะ อืม แต่ต้องเตรียมยาแก้อาหารเป็นพิษด้วยใช่มั้ย"เขายิ้มทะเล้นใส่ฉันอีกแน่ะ โว้ย น่ารักน่าหยิกเกินไปแล้ว
"ตัดเค้ก ตัดเค้ก"ฉันตัดบท ฉันกับคิวช่วยกันตัดเค้กแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
"ถ้าฉันอ้วนฉันจะโทษนาย"ฉันพูดทั้งๆที่เค้กเต็มปาก น้ำหนักขึ้นแน่ๆเลย ฮือๆๆ
"ถึงจะอ้วนผมก็รัก" คืนนี้ถ้านายยังพูดแบบนี้อีก ฉันไม่มั่นใจว่าฉันจะอดใจไม่กินนายแทนเค้กได้รึเปล่า ฮิๆ แล้วคืนนั้นเราก็กินเค้กกันสองคนอย่างมีความสุข
ความสุขไม่ได้หายากอะไรมากมายเลย...บางทีก็หาง่ายๆใกล้ตัว...อาจจะใกล้จนนึกไม่ถึงเลยก็ได้....เพียงแค่เราสร้างมันขึ้นมา....หรือถ้าจะให้ดี....มีคนมาสร้างความสุขร่วมกันกับเรา....มันก็ดียิ่งกว่าเดิมอีก...ไม่ใช่เหรอ ?
ความคิดเห็น