คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เพื่อนสนิท
วันเสาร์เป็นวันหยุดที่แสนจะน่ายินดีและที่สำคัญพรุ่งนี้ มันจะเป็นวันเกิดฉันแล้วด้วย กรี๊ดๆๆๆดีใจจัง แต่ว่านะ อืมๆๆ ถึงจะบรรลุนิติภาวะแต่พ่อกับแม่ก็ยังเหมือนเดิมแถมแย่กว่าเดิมอีกต่างหาก คนอื่นๆจะปล่อยให้ลูกมีอิสระมากขึ้นกว่าเดิมเพราะอายุเพิ่มขึ้นแล้วแต่สำหรับกรณีเราคือต้องรับผิดชอบเพิ่มขึ้น โฮ โฮ โฮ หนูอยากอายุ 17
"จะอายุ 18 ปีอยู่แล้วยังกินข้าวเลอะเทอะ ลูกคนนี้นี่"คุณแม่สุดที่รักจัดการฟาดคู่มือชุดแต่งงานที่หนาราวๆร้อยกว่าหน้าลงมาบนหัวฉันอย่างแม่นยำ พอจะรู้แล้วว่าการเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายจริงๆ แง ไม่ชอบผักโรยนี่นา เลยแอบเขี่ยเอาไว้ข้างจานสายตาที่คมราวกับเหยี่ยวของแม่ดันเห็นพอดี ไม่ได้กินข้าวเลอะเทอซะหน่อย
"ลูกไม่ได้กินเลอะเทอะหรอก ซี ลูกไม่ยอมกินผักต่างหาก"พ่อกอดอกมองฉัน
ในที่สุด ผักโรยที่ยังเหลือในจานไม่ทันได้แอบหลบซ่อนก็โดนบังคับกลืนลงไปจนหมด ฮือๆๆๆ ไม่อยู่แล้ว
"หนูไปก่อนนะคะ"
"ไปไหน"
"ไปเที่ยวค่ะ วันนี้หนูจะกลับดึก"
"ลูกนี่ จะไปไหนนะ อย่าไปนะ มาช่วยเป็นนายแบบให้แม่ก่อน ซาโยจับน้องไว้"กรี๊ดดด งานนี้ก็ใส่เกียร์สุนัขสิ คว้านาฬิกากับกระเป๋า อ้อ รองเท้าแตะที่ไม่ได้สกรีนด้วย กะว่าหารูปก็อตได้เมื่อไหร่ จะเอาไปทำทีหลัง เขียนไว้ด้วยว่า Death ! แบบนั้นล่ะดี ขอให้เกย์อย่างมันหมดโลก ฮ่าๆๆ ระหว่างที่ฉันวิ่งผมก็สะบัดมาเคลียหน้าฉันเล็กน้อย ผมฉันยาวขึ้นมาหน่อยแล้ว ดีใจจัง เหมือนเห็นพี่ซาโยวิ่งตามมาแล้วก็หยุดเพราะใครสักคนขวางไว้ ฉันรักคุณค่ะ ขอบคุณที่หยุดที่ซาโยไว้ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ทำไมผมสีคุ้นๆนะ ในประเทศไทยมีคนผมสีเงินกี่คนนะ อืม ตอนนี้คงเป็นพวกคอสเพลย์มาตามจีบพี่มั้ง งึมๆ ขอให้โชคดีนะ พี่
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ฉันกดออดบ้านคิวแบบเสียงกะให้ลุงข้างบ้านเขวี้ยงกระถางมาได้เลย
"มีอะไร"คิวเดินออกมาด้วยหน้าตางัวเงียใส่ชุดนอนแถมยังเอามือเกาเอวอีกต่างหาก โอ๊ะๆๆๆๆ เสื้อร่นเห็นเอวขาวจั๊วอีกต่างหาก หยุดเดี๋ยวนี้ เลือดกำเดาจะไหลแล้ว
"วันนี้วันอะไร"
"วันเสาร์ที่ควรจะนอนอยู่บ้าน อืม ถ้าไม่มีอะไรฉันไปนอนต่อก่อนนะ"คิวเริ่มขมวดคิ้วแล้วงัวเงียเดินกลับไป
"แน่ใจนะว่าไม่รู้จริงๆ ขอเข้าไปน่อยสิ"
"ไม่ได้นะ ! อ้ะ คือบ้านกำลังรกน่ะ อย่าเข้ามาเลย อืม เธอไปที่อื่นก่อนดีกว่า"ตาที่ปรือๆเบิกกว้างถึงขีดสุด
"คือ เอ่อ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไร ฉัน เอ่อ ฉันไปก่อนนะ ขอให้นอนหลับฝันดี"ฉันรีบหันหลังแล้ววิ่งออกมา ทำไมกันนะ ทั้งที่เป็นแฟนกันแต่เขาไม่รู้วันเกิดฉัน แต่ที่จริงฉันก็ยังไม่รู้วันเกิดเขาเหมือนกันน่ะแหละ
"อืม งั้นเย็นนี้แวะมานะ"
ชุดกางเกงยีนส์ซีดๆรุ่งริ่งเล็กน้อยยาวกรอมเท้าและเสื้อกั๊กสีดำที่ใส่ทับเสื้อเชิ้ตแขนยาวและสะพายกระเป๋าเป้สีเทา ภาพในกระจกสะท้อนมาแบบนี้ วันหลังควรจะใส่ชุดที่ทำให้เหมือนผู้ชายน้อยกว่านี้แล้วมั้ง
"พี่คะ พี่เป็นดารารึเปล่าคะ"ในวันหยุดก็มีพวกวัยรุ่นมาเที่ยวห้างย่านนี้เยอะเหมือนกันนะเนี่ย สาวน้อยหน้าใสกิ๊งเดินมาถามฉัน อืม เธอใส่ที่คาดผมรูปกระต่ายแบบที่ฉันไม่ยอมใส่แน่นอน
"เอ่อ ไม่ได้เป็นนี่ ทำไมเหรอ"ฉันเกาหัวเล็กน้อยทำให้ผมยุ่งขึ้นอีก แล้วน้องแกจะหน้าแดงทำไมฟะ ฉันมีแฟนแล้วนะเฟ้ย สวยกว่าเธอซะด้วย ฮิๆ
"แล้วภาพในนี้ล่ะคะ"เอ๋ ? นิตยสารสำหรับชุดแต่งงานถูกกางออกมาตรงหน้าฉัน มีภาพผู้หญิงกับผู้ชายในชุดแต่งงานอยู่
"นี่มันภาพที่ฉันถ่ายไว้ที่บ้านนี่นา"
"ระ เหรอคะ แต่พี่ดูดีมากเลยนะคะ"
"ขอบคุณจ้ะ ขอดูชัดๆได้มั้ย"ฉันไล่ดูบริเวณตรงขอบล้างมีตัวอักษรเขียนอยู่
ภาพถ่ายชิงรางวัลประจำสัปดาห์ จากคุณนารุซากิ อายะ ได้รับเงินรางวัล 5,000 บาท นี่พ่อเอารูปฉันมาขายเพื่อเงินห้าพันเรอะ
เบอร์ติดต่อ 03 - 7890123 ตายละหว่า ทำไมพ่อไม่เอาเบอร์ตัวเองล่ะเนี่ย ฮือๆๆๆๆ
"พี่เป็นลูกครึ่งเหรอคะ"
"อ้อ ชะ ใช่จ้ะ ขอบคุณมากเลยนะ"ฉันรีบส่งนิตยสารเล่มนั้นคืนแล้วเปิดมือถือที่บังเอิญปิดเสียงไว้ตั้งแต่เมื่อคื
ไม่ได้รับ 36 สาย กรี๊ดดดดดดดดดดด สามสิบหกสาย พ่อแม่เป็นเจ้าของบริษัทโทรศัพท์รึไงยะ อ๊ากกกกกก ต้องปิดเครื่อง ต้องปิดเครื่อง และแล้วหลังจากเดินหาซื้อหมวกสีดำมาปิดหน้าปิดตาได้หน่อยแล้วค่อยเดินได้แบบสบายใจหน่อย แถมแว่นสีชาอีกต่างหาก
สายตานับสิบคู่จับจ้องฉัน หนูสาบาน ต่อไปนี้จะแต่งหญิงแล้ว ฮือๆๆๆ อย่าเข้าม้า อย่าเข้ามาใกล้ ฉันวิ่งแจ้นไปให้พ้นพวกวัยกระเตาะหื่นทั้งหลาย หลังจากนั้นฉันก็ไปเดินห้างแผนกอื่นจนดึก วันนี้วันเกิดขอเที่ยวให้หนำหน่อยเถอะ
"อัยย์ ยู้ฮู หยู้ดๆๆๆ ฉันเอง"พอได้ยินเสียงเรียกขาก็เผ่นแน่บไปตามอัติโนมัติ เอ๊ะ ถ้าเป็นคนอื่นจะรู้ชื่อเราได้ไงฟะ อืมๆๆ ถ้างั้นหยุดดีกว่า โอ้ มินนั่นเอง วันนี้มาในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำลายแถมถือกล่องของขวัญมาด้วย
"โห จะไปจีบสาวที่ไหนเหรอ"ฉันทักแบบทึ่งๆ ทำหน้าแดงใส่อีกแน่ะ
"อืม ใส่น้ำหอมด้วย ชัวร์เลย"ฉันยื่นหน้าไปดมกลิ่นเสื้อมัน ชัวร์ป้าบ ล้านเปอร์เซ็นต์ว่าไปจีบสาว
"หยุดได้แล้ว วันนี้วันเกิดแกใช่มั้ย มีของจะให้ด้วย"มินเอากล่องมาชูสูงๆ
"แต่ต้องตามฉันไปก่อนนะ"ด้วยความอยากได้ของขวัญ ฉันเลยเดินตามมันต้อยๆ พอเสร็จแล้ว เพิ่งเห็นว่ามันพามาที่ร้านอาหารโรแมนติก สงสัยนัดสาวไหนไว้แน่ๆเลย ฮิๆ เพื่อนฉันนี่ในที่สุดก็จะตกร่องปล่องชิ้นสักที
"แกะดิ"ฉันนั่งลงบนเก้าอี้สีน้ำตาลมันวาว บนโต๊ะปูด้วยผ้าสีชมพูหวานแถมดอกกุหลาบอีกแน่ะ มันไม่ค่อยเหมาะที่จะให้ของขวัญเลยนะ หรือมันแอบซ่อนสาวไว้ที่ไหน
"เป็นอะไรน่ะ"ฉันยืดคอดูรอบๆร้าน ไม่เห็นมีนะ
"เปล่าๆ ว้าวๆๆๆ ช็อกโกแล็ต"ข้างในเป็นช็อกโกแล็ตสีน้ำตาลทำเป็นรูปดอกกุหลาบ
"ชอบป่ะ"
"อื้อ น่ากินจัง"ฉันกำลังจะหยิบใส่ปากแต่มินกลับจับมือฉันเอาไว้
"อัยย์ ฉันอยากจะบอกแกมานานแล้วนะ"
"อะไรเหรอ"ฉันพยายามดึงมือออกไปหยิบช็อกโลตแต่มินกุมข้อมือฉันไว้แน่น
"เป็นแฟนกับฉันเถอะ"
"อ้ะ"ตาของฉันเหมือนจะขยายพองออกอีกหลายเท่า
"ฉันไม่ได้พูดเล่น ฉัน...ฉัน...ฉันรักแกมานานแล้ว แต่แกทึ่มจริงๆอ่ะ ไม่น่าเชื่อว่าแกไม่เคยรู้เลย"ภาพในอดีตค่อยๆหมุนย้อนกลับมาช้าๆ นั่นสินะ ทำไมฉันถึงไม่ฉุกใจคิดเลย
"ขอโทษนะ"ฉันปลดมือของมินออกแล้วลุกขึ้น
[b]"ฉันมีแฟนแล้ว"[/b]
"เหรอ เหรอ ขอโทษนะ ฉันแค่ เอ่อ ล้อแกเล่น แค่นั้นแหละ"
"เราจะยังเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย"
"อื้อ มิน ขอบใจนะ"
"อะไร"
"ฉันรู้ว่าความรักของนายไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ฉันอยากขอบใจที่มารักคนอย่างฉัน แล้วก็ขอโทษนะ ฉันมีแฟนแล้วจริงๆ"
"อ้อ พรุ่งนี้อย่าลืมไปเจอกันที่โรงเรียนนะ"ฉันโบกมืออย่างร่าเริงให้มินยิ้มกว้างให้ฉัน เหมือนแสงแดดสะท้อนอะไรวาวๆใส่ตาฉัน อืม คงตาฝาดไป ตะ ตะ ตายแล้ว ห้าทุ่ม ลืมนัดคิวไปเลย ต้องรีบแจ้นไปแล้ว
++++ BROKE HARTE MAN ++++
เหมือนก้อนอะไรนุ่มๆในอกผมหยุดเต้นลง
"ฉันมีแฟนแล้ว" คำคำนี้สะท้อนไปมาในหัวผม เหมือนผมจะเริ่มวิงเวียน ฝันไปรึเปล่านะ ความรักที่ปิดบังมานาน พังไม่เป็นชิ้นดี ทำไมผมถึงไม่ถามเธอก่อนนะ แย่จริงๆเลย
"เหรอ เหรอ ขอโทษนะ ฉันแค่ เอ่อ ล้อแกเล่น แค่นั้นแหละ"และสิ่งที่ผมหวาดกลัวก็มาถึง เราจะเป็นเหมือนเดิมรึเปล่านะ
"ฉันรู้ว่าความรักของนายไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ฉันอยากขอบใจที่มารักคนอย่างฉัน แล้วก็ขอโทษนะ ฉันมีแฟนแล้วจริงๆ"
"อ้อ พรุ่งนี้อย่าลืมไปเจอกันที่โรงเรียนนะ"อัยย์โบกมืออย่างร่าเริงให้ผม ซึ่งรีบยิ้มกว้างตอบเธอ เธอวิ่งไปเหมือนรีบร้อนจะไปเจอใคร คงเป็นคนรักของเธอล่ะมั้ง ผมยังคงนิ่งอยู่ในร้านอาหาร
บางทีผมก็เคยสงสัย ทำไมผมถึงรักเธอไม่ได้รักคนอื่น ทั้งที่มนุษย์มีตั้งหลายล้านคน แต่เรากลับรักอยู่แค่คนเดียว
ถึงตอนนี้ผมก็ยังสงสัยอยู่ แต่ว่า...ผมพอจะหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว
คงเป็นเพราะคำพูดของเธอตอนนั้นที่ทำให้ผมชอบเธอขึ้นมาและชอบมากขึ้นทีละนิดจนกลายเป็นความรัก
ผมเป็นเด็กผู้ชายที่มีผู้หญิงมักจะรุมอยู่ล้อมรอบมากมาย ผมไม่ค่อยรู้เรื่องนักเพราะเป็นเด็กแต่ฉุกใจคิดได้เพราะเธอ แม่ผมได้แนะนำผมให้รู้จักกับเด็กผู้หญิงซึ่งเป็นลูกของเพื่อนแม่ที่เข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกับผม ผมประทับใจครั้งแรกที่เจอเธอมาก
ตอนนั้นเด็กผู้หญิงทั้งหลายล้อมอยู่ตัวผม ในสายตาผมเธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆขาว แก้มใสน่ารัก แต่เธอพูดคำที่ผมไม่คาดคิด
"ทำไม"
"เอ๋ อะไรเหรอ"เคยมีใครที่ถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยบ้างมั้ยเนี่ย
"ทำไมเด็กผู้หญิงถึงชอบอยู่รอบตัวเธอ"
"เพราะฉันเก่งล่ะมั้ง"
"แล้วคนอื่นไม่เก่งเหรอ เด็กผู้ชายน่ะ"
"ก็มีบ้าง แต่เขาไม่หล่อ"
"นายดีรึเปล่า"
"อะไรนะ"
"นายเป็นคนดีรึเปล่า"
"เป็นซิ ไม่งั้นเขาจะมาซื้อขนมให้ฉันเหรอ"
"ถ้านายไม่ดีล่ะ"
"......"อึ้งครับ อึ้ง คำถามแบบไร้เดียงสาแต่ตอบยากเป็นบ้า ฮู่ว
"แล้วทำไมนายถึงยอมให้เขาอยู่รอบๆตัวแบบนั้น"
"แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะ"ผมถามกลับยิ้มๆ น่ารักจังเลย ถึงจะพูดกันไม่ค่อยรู้เรื่องก็เถอะ
"รอยยิ้มของคนพวกนั้น"
"หืม รอยยิ้มพวกเขาก็น่ารักดีออก"เด็กผู้หญิงส่วนมากน่ารักทั้งนั้นแหละ
"มันไม่ได้ออกมาจากใจจริง"
"รู้ได้ไงล่ะ"
"ถ้าเธอไม่เก่งไม่หล่อไม่แสนดี จะมีใครมายิ้มให้รึเปล่า"เธอยังจ้องผมด้วยหน้าตาบ้องแบ้ว
"เธอ"
"อะไร"
[b]"มาเป็นเพื่อนฉันเถอะ"[/b]หลังจากนั้นเด็กผู้หญิงทุกคนก็ถูกไล่ออกไปห่างผมด้วยฝีมือเธอหลังจากผมเริ่มชักไม่ชอบบ้างแล้ว เพราะนึกถึงคำพูดที่แทงใจดำของเธอ
ไม่มีเด็กผู้หญิงคนไหนที่รักผมด้วยใจจริงนอกจากหน้าตาของผม ผมอยากรู้ว่าถ้าผมไม่มีใบหน้าแบบนี้และไม่ได้เล่นกีฬาเก่ง ผู้หญิงพวกนี้คงหายไปกับสายลมล่ะมั้ง มีแต่ลมปากหอมหวานแต่เป็นเพียงคำลวง
มันเป็นความจริง ถึงจะไม่น่าฟัง แต่มันก็คือความจริงก็แล้วกัน
ผมลุกออกจากร้านอาหารช้าๆ เหมือนร่างกายกับหัวใจถูกตัดขาดออกจากกัน ผมนั่งพิงเสาไฟฟ้าอย่างหมดแรง เปลือกตาของผมปิดลงอย่างอ่อนล้า
"นาย"ใครกันน่ะ นี่เป็นความฝันเหรอ มืออุ่นๆคู่เล็กๆเขย่าเสื้อผมให้ตื่นจากพวังค์ เบลนั่นเอง จ้องผมด้วยแววตาเดียวกับตอนนั้น แววตาเดียวกับอัยย์ที่เต็มไปด้วยคำถาม
"ชอบช็อกโกแล็ตมั้ย"
"หืม อะไร"ช็อกโกแล็ตรูปดอกกุหลาบถูกยื่นออกมาให้เธอ
"ชอบที่สุดเลยแหละ"เธอหยิบมากัดคำเล็กๆแล้วหน้าแดงเป็นสีเรื่อ
"กินด้วยกันสิ"เธอยื่นกล่องช็อกโกแล็ตมาให้ผม
ความรัก บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องเจ็บปวดและฝังใจไปชั่วชีวิต เพียงแต่เรียนรู้ที่มีควาสุข
และเรียนรู้ที่จะรักอย่างไม่ทำให้ตนเองเจ็บปวดมากนักด้วย
ช็อกโกแล็ตสีสวยในกล่องถูแบ่งปันกันจนหมด รอยยิ้มที่แสดงถึงความสุขระบายอยู่บนใบหน้าของคนสองคนในถนนสายนี้
"เธอมีแฟนรึยัง"
"อะไรนะ"
"แหม..ก็...แบบว่า...."
เรื่องราวความรักครั้งใหม่ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นภายหลังความรักที่ไม่สมหวัง ขอให้มีความสุขนะ มิน
ความคิดเห็น