ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : หน้ากากของจิตใจ
ในความมืดนัยน์ตาฉันยังลืมค้าง บางครั้งฉันก็ไม่ชอบแสงสว่าง เพราะถ้าสว่างทุกคนจะมองเห็นเรา แต่ถ้ามันมืดพวกเราก็จะมองไม่เห็นกันและกัน ฉันไม่อยากมองหน้าพี่สาวเลย ฉันเป็นคนทรยศใช่มั้ย ฉันมันเลวมากเลย แค่ 100 วันกับคนที่ฉันรัก ฉันจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่แสนดี ฉันหวังว่าคงคบเขาได้นานขนาดนั้น แล้วเวลาที่ฉันคืนเขาให้พี่สาว คิวจะเกลียดฉันมั้ยนะ คงจะเกลียดมากเลยสินะ ผู้หญิงเลวคนนี้
\"เธอมันคนทรยศ ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน\"คิวกำลังยืนอยู่กับพี่สาวแล้วจูงมือห่างฉันออกไปเรื่อยๆ ฉันวิ่งตามไปไขว่คว้าตัวเขาแต่มีหมอกมาบดบังภาพทั้งสองคนไว้ อยู่ที่ไหนนะ ฉันวิ่งตามไม่ได้อีกแล้ว ฉันกำลังยืนอยู่คนเดียว รอบตัวฉันเป็นหมกสีขาวขุ่นน่ารำคาญ ทั้งสองคนมีกันและกัน แล้วฉันล่ะ ฉันอยู่ส่วนไหนของพวกเขากัน ความรักน่ะมีสามไม่ได้ใช่มั้ย ต้องมีแค่สองเท่านั้น แล้วฉันจะทิ้งพี่สาวไว้คนเดียวได้อย่างนั้นเหรอ
\"เธอเลิกรักเขาไม่ได้ใช่มั้ย\"เสียงของอาโปดังขึ้น เงาเลือนลางเริ่มเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันพยายามเขยิบหนี
\"ฉันไม่มีวันเลิกรักคิวไม่ว่าวันไหน\"ฉันตะโกนสุดเสียงน้ำตาใสๆไหลหยดลงพื้น ฉันเลิกรักเขาไม่ได้
\"แล้วถ้าเธอคบเขา เธอก็ทำไม่ได้ใช่มั้ย\"เสียงของอาโปยังดังขึ้นราวการเย้ยยันความรักของฉัน
\"ฉันทำไม่ได้ ฉันทรยศพวกเขาไม่ได้ ทุกคนเป็นคนดีทั้งนั้นเลย ไม่เหมือนฉัน ฉันมันเห็นแก่ตัว\"ใช่ ฉันมันเห็นแก่ตัว ทำไมทุกคนต้องเป็นคนดีกันไปหมดเลย
\"คบกับเขา 100 วัน แล้วหลังจากนั้นมาคบกับฉัน ฉันจะรักษาแผลใจให้\"ไม่หรอก แผลนี้จะอยู่ในใจฉันชั่วชีวิต จนกว่าฉันจะตายก็คงลืมไม่ลง ทุกๆครั้งที่พี่สาวเดินจูงมือกับคิว ฉันก็คงรู้สึกเหมือนไฟนรกแผดเผา นั่นคงเป็นการลงโทษที่สมเหตุสมผล
\"ก็ได้ แล้วฉันจะคบกับนาย\"เสียงที่ฉันพูดเองก้องอยู่ในโสตประสาท เธอมันคนไม่ดี เธอมันแย่ที่สุด รักคนที่ไม่ควรจะรัก เธอเป็นน้องของฉันนะ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ฉันรักเธอเพราะฉันคิดว่าเธอคือพี่สาวของเธอเท่านั้น เสียงต่อว่าด้วยน้ำเสียงของพี่สาวและของคิวดังขึ้นสลับกันไปมา ฉันยกมือขึ้นปิดหู ไม่จริง ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น มืออุ่นๆทำให้ฉันสบายขึ้น ฉันพยายามมอง แต่มองเท่าไหร่ก็มองไม่เห็น มือของใครกันนะ ที่ให้ความรู้สึกที่โอบอุ้มแบบนี้ ฉันไม่อยากจากคิวไป ไม่ว่าจะร้อยวันหรือร้อยปีก็ตาม
\"ฉันไม่อยากจากเธอไป!\"เสียงหลุดออกจากปากของฉันดังลั่นห้องเล็กๆ มืออุ่นๆที่กุมมือเย็นเฉียบของฉันอยู่เลื่อนมาทาบหน้าผากฉัน
\"เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายใจเรื่องอะไร เห็นเมื่อกี้นอนกระสับกระส่าย เล่าให้พี่ฟังได้นะ นายแพทย์หญิงซาโยยินดีรับใช้จ้ะ\"รอยยิ้มที่ปลอบใจฉันให้สบายใจยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด
\"ไม่มีอะไรหรอก\"ฉันปัดมืออุ่นๆของพี่ออกไปแล้วหันหลังให้พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว
\"โอ๊ะ โอ ! อย่าบอกนะ ว่าน้องสาวสุดที่รักของพี่กำลังมีความรัก นี่ นี่ ใครอ่ะ\"พี่สะกิดฉันพลางเลื่อนผ้าห่มฉันออก
\"อย่ามายุ่งนะ !\"พี่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ
\"นอนลงซะแล้วเล่ามาดีๆ\"พี่ดึงหัวฉันให้นอนบนตักพี่
\"ถ้าเรารักคนที่ไม่ควรจะรักเราควรจะทำยังไงพี่\"ฉันตัดสินใจถามไปตรงๆแล้วกลั้นใจรอคำตอบ
\"ทำไมถึงไม่ควรล่ะ พี่ยังเคยแอบชอบอาจารย์ตัวเองเลย\"พี่ขยี้หัวฉันเล่น
\"ก็..ก็..เขามีเจ้าของแล้ว\"ฉันพูดตะกุกตะกัก
\"งั้นแย่งมาเล้ย\"รู้มั้ยเนี่ยว่าเขาหมายถึงตัวเอง
\"ไม่อ่ะ เรามาทีหลังก็ต้องตัดใจ\"ฉันบอกพี่รวมถึงเตือนตัวเองด้วย
\"เรื่องสิ ความรักน่ะ มีก่อนหลังซะที่ไหนล่ะ ใครดีใครได้สิ แล้วหนุ่มน้อยหน้ามนคนไหนชนะใจน้องสาวสุดหล่อพี่ได้เนี่ย\"พี่แหย่ฉันเล่น ถ้าฉันบอกไปว่าเป็นเด็กที่พี่รอมานานพี่จะทำหน้ายังไงเนี่ย
\"พี่บ้าาาาา\"ฉันร้องลั่นแล้วมุดลงผ้าห่ม
\"ฮิๆ น้องสาวสุดหล่อเขินด้วย\"พี่ยังแหย่ไม่เลิก
พี่สาวฉันน่าจะเหมาะกับคิวมากกว่าฉันนะ แล้วถ้าครบร้อยวัน ทั้งสองคนยังจะยิ้มให้ฉันมั้ยนะ ปัญหาที่ยังคาใจอยู่ ฉันไม่กล้าถามใคร
ยามเช้ามาถึง ท้องฟ้าดูไม่สวยเหมือนเคย ตอนนี้ฉันเกลียดสายฝน สายลมอุ่น หรือแม้แต่แสงดาว เพราะแต่ละอย่างไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขขึ้นเลย อา นี่คือการเริ่มต้นของความเจ็บปวดใช่มั้ย ฉันแต่งตัวไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกเหนื่อยๆ ไม่อยากเจอหน้าคิว ไม่อยากให้พี่สาวยิ้มให้ ไม่อยากให้ครบร้อยวัน ไม่อยากใหเวลาที่ต้องจากกับคิวมาถึง และไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บช้ำขนาดนี้
ความรักที่ไม่สมหวัง ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้
\"หนูอิ่มแล้วค่ะ\"ฉันรวบช้อนแล้วสะพายกระเป๋าออกนอกบ้านไป พ่อกับแม่มองฉันงงๆ ฉันเปิดประตู ฝนตกปรอยๆใส่หน้าฉัน ชุดนักเรียนของฉันเปียกเป็นด่างดวง ถ้าไปเรียนก็ต้องเจอคิว ไม่อยากไป ฉันหันหลังกลับวิ่งไปทางบ้านคิว ไม่มีใครอยู่ ฉันเขี่ยใยแมงมุมตรงออดเล่น ถึงกดไปก็คงไม่อยู่ ตอนนี้คงถึงเวลาเรียนแล้วซินะ
\"นายรอพี่สาวมาตลอดใช่มั้ย ตอนนี้ฉันก็จะรอนายบ้างล่ะ ถึงจะไม่ใช่ร้อยวันหรือสิบปี แต่ฉันก็พอเข้าใจของความรู้สึกนายนะ ที่ต้องรอคอยอะไรสักอย่างที่มันเจ็บปวดเหลือเกิน\"สิ่งที่ขวงฉันกับคิวตอนนี้มีเพียงระยะทางจากถนน แต่ที่ขวางหัวใจฉันเอาไว้มันหนากว่านั้น กำแพงที่ยังไงก็ข้ามไปไม่ได้ ฉันมองกำแพงบ้านคิว กำแพงสีขาวมีรอยสีหลุดร่อน ถ้าฉันปีนไปมันก็ข้ามไปได้ แต่ฉันไม่อยากปีน
สายฝนชุ่มฉ่ำแต่เย็นเฉียบเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆราวกับจะล้างทุกสิ่งทุกอย่างออกไป แต่ในนี้ความรู้สึกผิดต่อให้ตาย ก็ล้างมันไม่ออก ในหัวใจของฉันเอง ฉันทรุดลงนั่งที่หน้าบ้านคิว ฉันจะรอนายนะ อย่านานนักล่ะ ฉันจะรอ เปลือกตาที่อ่อนล้าของฉันปิดลง
\"อัยย์ ยัยเอ๋อ ทำไมไม่ไปเรียน เฮ้ เป็นอะไรน่ะ อย่าตายนะ ถ้าเธอตายฉันจะฆ่าเธอ\"มืออุ่นๆเขย่าตัวฉันแบบบ้าคลั่ง ฉันลืมตานิดนึงก็เห็นคิวในชุดนักเรียน ยังสวยเหมือนเดิมนะ ยิ่งผมสีดำยาวๆเปียกฝนก็ดูสวยน่ารักไปอีกแบบแต่ว่า....
\"ฮัดชิ้ว\"ฉันจามออกมาอย่างแรง หนาวๆๆๆ อ๊า ฉันนั่งตากฝนมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ชุดนักเรียนของฉันเต็มไปด้วยน้ำเหมือนไปตกแม่น้ำเจ้าพระยามา
\"ยัยบ้า ไม่มีที่จะนอนผึ่งพุงแล้วรึไงถึงต้องมานอนหน้าบ้านฉันเนี่ย ฝนก็ตกคิดจะตายรึไงห๊า ยัย ยัย อ๊ากกก เธอจะทำให้ฉันบ้า\"คิวขว้างกระเป๋าทิ้งแบบหัวเสียไว้ในบ้านแล้ววิ่งมาอุ้มฉัน ตัวของคิวอุ่นมากๆเลย คิวอุ้มฉันไปวางบนโซฟาแตะหน้าผากฉันเหมือนที่พี่เคยทำแล้วเตรียมลุกออกไป
\"อย่าไปนะ\"ฉันเอื้อมมือไปกุมข้อมือของคิวเอาไว้ไม่ปล่อย เขาเบิกตาโพลงใส่ฉัน
\"อะไรของเธอ ฉันจะไปเอายามาให้กิน\"คิวพยายามแกะมือฉันออกอย่างกังวลใจ
\"อย่าทิ้งฉันไปนะ ฉัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว\"ฉันกอดเอวคิวเอาไว้ คิวมองฉันแบบแปลกใจแล้วก็กอดฉันไว้พลางลูบหลัง
\"เป็นอะไรฮึ ถึงมานอนหน้าบ้านฉันเนี่ย\"คิวสางผมสั้นเปียกๆของฉันเล่น
\"อย่าไปไหนอยู่กับฉันนะ อยู่กับฉันสองคน อย่างทิ้งฉันไป\"ตาที่บวมเพราะการร้องไห้ของฉันเริ่มมีน้ำตาทะลักออกมาอีกครั้ง
\"ฉันรักนายนะ\"ฉันสะอื้นเบาๆ
ถึงแม้ต้องสวมหน้ากาก ทำเป็นไม่รู้อะไร แต่ในจิตใจ ฉันก็ยังคงรับรู้ความเป็นจริงที่โหดร้ายว่า....
แท้จริงแล้ว เขาไม่ใช่ของฉัน
แต่ฉันขอเพียงช่วงเวลาแค่ไม่กี่วัน แม้จะต้องถูกเกลียดก็ยอม ขอให้ฉันได้อยู่ใกล้นายอีกนิดนะ ขอให้ได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นอีก ขอแค่นั้นนะพี่สาว แล้วจะคืนสิ่งที่เป็นของพี่ตั้งแต่ต้นให้กลับไปอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ พระเจ้า ทำไมชีวิตฉันมันถึงโหดร้ายขนาดนี้ ทำไม
\"เธอมันคนทรยศ ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน\"คิวกำลังยืนอยู่กับพี่สาวแล้วจูงมือห่างฉันออกไปเรื่อยๆ ฉันวิ่งตามไปไขว่คว้าตัวเขาแต่มีหมอกมาบดบังภาพทั้งสองคนไว้ อยู่ที่ไหนนะ ฉันวิ่งตามไม่ได้อีกแล้ว ฉันกำลังยืนอยู่คนเดียว รอบตัวฉันเป็นหมกสีขาวขุ่นน่ารำคาญ ทั้งสองคนมีกันและกัน แล้วฉันล่ะ ฉันอยู่ส่วนไหนของพวกเขากัน ความรักน่ะมีสามไม่ได้ใช่มั้ย ต้องมีแค่สองเท่านั้น แล้วฉันจะทิ้งพี่สาวไว้คนเดียวได้อย่างนั้นเหรอ
\"เธอเลิกรักเขาไม่ได้ใช่มั้ย\"เสียงของอาโปดังขึ้น เงาเลือนลางเริ่มเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันพยายามเขยิบหนี
\"ฉันไม่มีวันเลิกรักคิวไม่ว่าวันไหน\"ฉันตะโกนสุดเสียงน้ำตาใสๆไหลหยดลงพื้น ฉันเลิกรักเขาไม่ได้
\"แล้วถ้าเธอคบเขา เธอก็ทำไม่ได้ใช่มั้ย\"เสียงของอาโปยังดังขึ้นราวการเย้ยยันความรักของฉัน
\"ฉันทำไม่ได้ ฉันทรยศพวกเขาไม่ได้ ทุกคนเป็นคนดีทั้งนั้นเลย ไม่เหมือนฉัน ฉันมันเห็นแก่ตัว\"ใช่ ฉันมันเห็นแก่ตัว ทำไมทุกคนต้องเป็นคนดีกันไปหมดเลย
\"คบกับเขา 100 วัน แล้วหลังจากนั้นมาคบกับฉัน ฉันจะรักษาแผลใจให้\"ไม่หรอก แผลนี้จะอยู่ในใจฉันชั่วชีวิต จนกว่าฉันจะตายก็คงลืมไม่ลง ทุกๆครั้งที่พี่สาวเดินจูงมือกับคิว ฉันก็คงรู้สึกเหมือนไฟนรกแผดเผา นั่นคงเป็นการลงโทษที่สมเหตุสมผล
\"ก็ได้ แล้วฉันจะคบกับนาย\"เสียงที่ฉันพูดเองก้องอยู่ในโสตประสาท เธอมันคนไม่ดี เธอมันแย่ที่สุด รักคนที่ไม่ควรจะรัก เธอเป็นน้องของฉันนะ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ฉันรักเธอเพราะฉันคิดว่าเธอคือพี่สาวของเธอเท่านั้น เสียงต่อว่าด้วยน้ำเสียงของพี่สาวและของคิวดังขึ้นสลับกันไปมา ฉันยกมือขึ้นปิดหู ไม่จริง ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น มืออุ่นๆทำให้ฉันสบายขึ้น ฉันพยายามมอง แต่มองเท่าไหร่ก็มองไม่เห็น มือของใครกันนะ ที่ให้ความรู้สึกที่โอบอุ้มแบบนี้ ฉันไม่อยากจากคิวไป ไม่ว่าจะร้อยวันหรือร้อยปีก็ตาม
\"ฉันไม่อยากจากเธอไป!\"เสียงหลุดออกจากปากของฉันดังลั่นห้องเล็กๆ มืออุ่นๆที่กุมมือเย็นเฉียบของฉันอยู่เลื่อนมาทาบหน้าผากฉัน
\"เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายใจเรื่องอะไร เห็นเมื่อกี้นอนกระสับกระส่าย เล่าให้พี่ฟังได้นะ นายแพทย์หญิงซาโยยินดีรับใช้จ้ะ\"รอยยิ้มที่ปลอบใจฉันให้สบายใจยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด
\"ไม่มีอะไรหรอก\"ฉันปัดมืออุ่นๆของพี่ออกไปแล้วหันหลังให้พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว
\"โอ๊ะ โอ ! อย่าบอกนะ ว่าน้องสาวสุดที่รักของพี่กำลังมีความรัก นี่ นี่ ใครอ่ะ\"พี่สะกิดฉันพลางเลื่อนผ้าห่มฉันออก
\"อย่ามายุ่งนะ !\"พี่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ
\"นอนลงซะแล้วเล่ามาดีๆ\"พี่ดึงหัวฉันให้นอนบนตักพี่
\"ถ้าเรารักคนที่ไม่ควรจะรักเราควรจะทำยังไงพี่\"ฉันตัดสินใจถามไปตรงๆแล้วกลั้นใจรอคำตอบ
\"ทำไมถึงไม่ควรล่ะ พี่ยังเคยแอบชอบอาจารย์ตัวเองเลย\"พี่ขยี้หัวฉันเล่น
\"ก็..ก็..เขามีเจ้าของแล้ว\"ฉันพูดตะกุกตะกัก
\"งั้นแย่งมาเล้ย\"รู้มั้ยเนี่ยว่าเขาหมายถึงตัวเอง
\"ไม่อ่ะ เรามาทีหลังก็ต้องตัดใจ\"ฉันบอกพี่รวมถึงเตือนตัวเองด้วย
\"เรื่องสิ ความรักน่ะ มีก่อนหลังซะที่ไหนล่ะ ใครดีใครได้สิ แล้วหนุ่มน้อยหน้ามนคนไหนชนะใจน้องสาวสุดหล่อพี่ได้เนี่ย\"พี่แหย่ฉันเล่น ถ้าฉันบอกไปว่าเป็นเด็กที่พี่รอมานานพี่จะทำหน้ายังไงเนี่ย
\"พี่บ้าาาาา\"ฉันร้องลั่นแล้วมุดลงผ้าห่ม
\"ฮิๆ น้องสาวสุดหล่อเขินด้วย\"พี่ยังแหย่ไม่เลิก
พี่สาวฉันน่าจะเหมาะกับคิวมากกว่าฉันนะ แล้วถ้าครบร้อยวัน ทั้งสองคนยังจะยิ้มให้ฉันมั้ยนะ ปัญหาที่ยังคาใจอยู่ ฉันไม่กล้าถามใคร
ยามเช้ามาถึง ท้องฟ้าดูไม่สวยเหมือนเคย ตอนนี้ฉันเกลียดสายฝน สายลมอุ่น หรือแม้แต่แสงดาว เพราะแต่ละอย่างไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขขึ้นเลย อา นี่คือการเริ่มต้นของความเจ็บปวดใช่มั้ย ฉันแต่งตัวไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกเหนื่อยๆ ไม่อยากเจอหน้าคิว ไม่อยากให้พี่สาวยิ้มให้ ไม่อยากให้ครบร้อยวัน ไม่อยากใหเวลาที่ต้องจากกับคิวมาถึง และไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บช้ำขนาดนี้
ความรักที่ไม่สมหวัง ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้
\"หนูอิ่มแล้วค่ะ\"ฉันรวบช้อนแล้วสะพายกระเป๋าออกนอกบ้านไป พ่อกับแม่มองฉันงงๆ ฉันเปิดประตู ฝนตกปรอยๆใส่หน้าฉัน ชุดนักเรียนของฉันเปียกเป็นด่างดวง ถ้าไปเรียนก็ต้องเจอคิว ไม่อยากไป ฉันหันหลังกลับวิ่งไปทางบ้านคิว ไม่มีใครอยู่ ฉันเขี่ยใยแมงมุมตรงออดเล่น ถึงกดไปก็คงไม่อยู่ ตอนนี้คงถึงเวลาเรียนแล้วซินะ
\"นายรอพี่สาวมาตลอดใช่มั้ย ตอนนี้ฉันก็จะรอนายบ้างล่ะ ถึงจะไม่ใช่ร้อยวันหรือสิบปี แต่ฉันก็พอเข้าใจของความรู้สึกนายนะ ที่ต้องรอคอยอะไรสักอย่างที่มันเจ็บปวดเหลือเกิน\"สิ่งที่ขวงฉันกับคิวตอนนี้มีเพียงระยะทางจากถนน แต่ที่ขวางหัวใจฉันเอาไว้มันหนากว่านั้น กำแพงที่ยังไงก็ข้ามไปไม่ได้ ฉันมองกำแพงบ้านคิว กำแพงสีขาวมีรอยสีหลุดร่อน ถ้าฉันปีนไปมันก็ข้ามไปได้ แต่ฉันไม่อยากปีน
สายฝนชุ่มฉ่ำแต่เย็นเฉียบเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆราวกับจะล้างทุกสิ่งทุกอย่างออกไป แต่ในนี้ความรู้สึกผิดต่อให้ตาย ก็ล้างมันไม่ออก ในหัวใจของฉันเอง ฉันทรุดลงนั่งที่หน้าบ้านคิว ฉันจะรอนายนะ อย่านานนักล่ะ ฉันจะรอ เปลือกตาที่อ่อนล้าของฉันปิดลง
\"อัยย์ ยัยเอ๋อ ทำไมไม่ไปเรียน เฮ้ เป็นอะไรน่ะ อย่าตายนะ ถ้าเธอตายฉันจะฆ่าเธอ\"มืออุ่นๆเขย่าตัวฉันแบบบ้าคลั่ง ฉันลืมตานิดนึงก็เห็นคิวในชุดนักเรียน ยังสวยเหมือนเดิมนะ ยิ่งผมสีดำยาวๆเปียกฝนก็ดูสวยน่ารักไปอีกแบบแต่ว่า....
\"ฮัดชิ้ว\"ฉันจามออกมาอย่างแรง หนาวๆๆๆ อ๊า ฉันนั่งตากฝนมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ชุดนักเรียนของฉันเต็มไปด้วยน้ำเหมือนไปตกแม่น้ำเจ้าพระยามา
\"ยัยบ้า ไม่มีที่จะนอนผึ่งพุงแล้วรึไงถึงต้องมานอนหน้าบ้านฉันเนี่ย ฝนก็ตกคิดจะตายรึไงห๊า ยัย ยัย อ๊ากกก เธอจะทำให้ฉันบ้า\"คิวขว้างกระเป๋าทิ้งแบบหัวเสียไว้ในบ้านแล้ววิ่งมาอุ้มฉัน ตัวของคิวอุ่นมากๆเลย คิวอุ้มฉันไปวางบนโซฟาแตะหน้าผากฉันเหมือนที่พี่เคยทำแล้วเตรียมลุกออกไป
\"อย่าไปนะ\"ฉันเอื้อมมือไปกุมข้อมือของคิวเอาไว้ไม่ปล่อย เขาเบิกตาโพลงใส่ฉัน
\"อะไรของเธอ ฉันจะไปเอายามาให้กิน\"คิวพยายามแกะมือฉันออกอย่างกังวลใจ
\"อย่าทิ้งฉันไปนะ ฉัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว\"ฉันกอดเอวคิวเอาไว้ คิวมองฉันแบบแปลกใจแล้วก็กอดฉันไว้พลางลูบหลัง
\"เป็นอะไรฮึ ถึงมานอนหน้าบ้านฉันเนี่ย\"คิวสางผมสั้นเปียกๆของฉันเล่น
\"อย่าไปไหนอยู่กับฉันนะ อยู่กับฉันสองคน อย่างทิ้งฉันไป\"ตาที่บวมเพราะการร้องไห้ของฉันเริ่มมีน้ำตาทะลักออกมาอีกครั้ง
\"ฉันรักนายนะ\"ฉันสะอื้นเบาๆ
ถึงแม้ต้องสวมหน้ากาก ทำเป็นไม่รู้อะไร แต่ในจิตใจ ฉันก็ยังคงรับรู้ความเป็นจริงที่โหดร้ายว่า....
แท้จริงแล้ว เขาไม่ใช่ของฉัน
แต่ฉันขอเพียงช่วงเวลาแค่ไม่กี่วัน แม้จะต้องถูกเกลียดก็ยอม ขอให้ฉันได้อยู่ใกล้นายอีกนิดนะ ขอให้ได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นอีก ขอแค่นั้นนะพี่สาว แล้วจะคืนสิ่งที่เป็นของพี่ตั้งแต่ต้นให้กลับไปอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ พระเจ้า ทำไมชีวิตฉันมันถึงโหดร้ายขนาดนี้ ทำไม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น