ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หึง
\"มานี่เลย ไปทำอะไรให้พี่คนขายเขาเคลิ้มขนาดนั้น\"คิวลากข้อมือฉันมาถึงหน้างาน แขนเสื้อสูทยับหมดเลย ฮือ
\"แล้วทำไมนายต้องสนใจเล่า\"ฉันบ่นงอนๆ ทำไมบรรยากาศมันชักเริ่มมาคุล่ะ คิวเดินสะบัดกระโปรงตัวปลิวเข้าไปในงานคนเดียว
\"ขอโทษ อย่าโกรธสิ ดีกันน้า\"ฉันวิ่งไปดักหน้าแล้วยื่นนิ้วก้อยไปกระดิกๆตรงหน้าคิว คิวทำหน้าเรียบเฉยอยู่พักนึง แล้วฉันก็เพิ่งรู้ว่าเขาทำหน้าเรียบเพราะพยายามจะกลั้นยิ้ม โธ่ ขี้เก็ก
\"เธอนี่มัน..จริงๆเลยนะ ฉันถึงโกรธเธอไม่ค่อยลง ป้อก!\"คิวเขกหัวฉันเป็นการทำโทษ อ้าย ผู้ชายทำร้ายผู้หญิง แม้ภายนอกมันไม่เหมือนก็เถอะ เพื่อนๆหายคนหัวเราะเพราะนึกว่าผู้ชายกลัวผู้หญิงหงอ แต่นี่มัน อะจ๊าก เมื่อไหร่ผมจะยาวซักที
\"ไปเหอะ\"คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายลากแขนคิวมั่ง คิวตัวก็สูงอยู่แล้วดันใส่ส้นสูงอีก เฮ้อ ฉันกลายเป็นผู้ชายตัวเตี้ยในสายตาใครๆไปแล้ว ภายในห้องตกแต่งแบบเลิศหรูอลังการราวกับว่า ใช้ค่าเทอมของเด็กทั้งหมดไปจัด เหอะๆ เมื่อหลายวันก่อน มันยังเป็นห้องปูกระเบื้องธรรมดาเอง ตอนนี้ปูพรมสีทองอลังการงานสร้างแล้วก็โคมไฟระย้าที่ไม่รู้ไปขนมาจากไหนพร้อมผ้าม่านสีทองและต้นคริสต์มาสที่ติดไฟหลากสีละลานตา
\"เริ่มได้เลยครับ\"เสียงเพลงเริ่มบรรเลงขึ้นจากนักดนตรีหลายคน มีไวโอลิน แล้วก็อะไรที่ฉันไม่รู้จัก จะเอาอะไรกับคนที่เรียนศิลปะไม่เก่งล่ะ เนอะ
\"ถ้าเธอเหยียบเท้าฉัน ฉันจะตีเธอ\"คิวกระซิบเบาๆข้างหูระหว่างที่เต้นรำ ฉันเต้นรำแบบสนุกมากโดยไม่เหยียบเท้าคิวเลย โอ้ มันยอดมาก
\"ถ้านายเหยียบเท้าฉัน ฉันจะเอาแมวมาปล่อยใส่ห้องนาย\"ฉันขู่เบาๆ แต่ทำให้คิวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยพลางระมัดระวังกว่าเดิม ในที่สุดเสียงเพลงก็หยุดบรรเลง ฉันกับคิวเดินออกไปนอกงาน ฉันเหลือบเห็นมินกับเบลเต้นกันแบบสนุกสนาน แต่มินทำหน้าปุเลี่ยนเล็กน้อยๆ พอเห็นฉันก็ปล่อยเบลทิ้งทันที
\"แง อัยย์\"มินกอดฉันเอาไว้ ฉันงงเล็กน้อยแต่ก็กอดตอบและตีหลังมันเบาๆ โดนสาวทิ้งรึไงฟะ
\"เป็นอะไร\"
\"แก ใจร้าย ฉันอยากเต้นกับแก ทำไมไม่ยอมให้ฉันเต้นด้วย\"มินบ่นครวญงึมงำ
\"ปล่อยเหอะ คนเขาคิดว่าแกกับฉันเป็นเกย์ไปแล้ว\"คนทั้งหอประชุมหันมาดูมินที่กำลังกอดฉันอยู่ หน้าฉันไม่ได้ฉาบปูนซีเมนต์แบบแกนะ
\"ไม่จริง !\"เบลตบหน้ามินอย่างแรงจนหน้าหันแล้ววิ่งหนีไป
\"เหะๆ วันหลังน่ะ ดูสถานที่กับเวลาหน่อยนะ\"ฉันตบหลังมินเบาๆ จะสงสารมันดีมัยเนี่ย เอ้ะ ! แล้วคิวไปไหนอีกแล้วเนี่ย
\"คิว เดี๋ยวรอฉันก่อนสิ\"ฉันคว้าแขนคิวที่เดินลิ่วๆออกไปจากงาน
\"เธอทำไมถึง... เฮ้อ !\"คิวเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป แบบนี้ไม่ดีเลยนะ
\"ไปกินข้าวกันมะ\"ฉันชวนด้วยสายตาเด็กน้อย และแล้วน้ำแข็งก็พังทลาย โฮะๆ แน่นอนว่าร้านที่ฉันพามาก็คือ
โมนาลิซ่า
คิวสั่งอาหารมาเต็มไปหมด กระเพาะทำด้วยอะไรกันเนี่ย ฉันค่อยๆกินพลางมองคิวที่แปลกๆไป
\"โปรโมชั่นแถมฟรีจ้ะ\"พี่คนขายผมเพลิงเอาเหล้ามาวางแปะไว้ที่โต๊ะ
\"อย่ากินนะ มันไม่ดี\"ฉันเตรียมคว้าเหล้าไปทิ้ง แต่คิวกลับคว้ามาแทนแล้วดื่มรวดเดียว
\"ให้ตายเถอะ เดี๋ยวนายก็เมาหรอก\"ฉันพยายามแย่งขวดเหล้าคืนมา แต่เหมือนขวดนั้นเป็นเสาเหล็กที่เคลื่อนไหวไม่ได้ยังไงยังงั้น
\"ทำไมเธอถึงกอดเจ้านั่น\"คิวชี้หน้าฉันด้วยเหล้า ตาเริ่มปรือแล้ว
\"ก็เขาเป็นเพื่อนฉันนี่\"ฉันพูดแบบงงๆ อะไรของเขา
\"แล้วฉันไม่ใช่เพื่อนเธอเหรอ\"คิวถามแบบแปลกๆ
\"ก็ใช่ ทำไมล่ะ\"มาถามอะไรแบบนี้เนี่ย
\"ถ้าฉันกอดเธอ เธอจะกอดฉันตอบแบบเจ้านั่นมั้ย\"คิวเริ่มเดินก้าวข้ามโต๊ะเข้ามาหาฉัน
\"อะ เอ่อ\"ฉันตอบไม่ถูก
\"เธอเห็นฉันเป็นอะไร ผู้หญิงคนนึงงั้นเหรอ ฉันจะแสดงให้เธอเห็นเองว่าฉันไม่ใช่\"อะจ๊าก คิวสติแตกไปแล้วเรอะ แค่เห็นฉันกอดเพื่อนแค่เนี้ย เฮ้ย อย่าเข้ามาใกล้ สู้นะเฟ้ย ก็บอกว่าอย่าเข้าม้า ! ช่วยด้วยยยย คิวลากฉันไปตามถนน แรงบีบที่ข้อมือเหมือนจะทำให้ข้อมือฉันแตกเป็นเสี่ยงๆ คิวไขกุญแจห้องพักพลางไม่ยอมปล่อยมือฉัน
\"ปล่อยนะ คิว เธอเมาแล้ว\"ฉันพยายามเตือน แต่คิวกลับส่ายหน้า
\"ไม่ฉันไม่ได้เมา ฉันไม่ได้เมาเลย\"แต่กลิ่นเหล้าที่โชยออกมาและคำพูดอ้อแอ้ของเขาทำให้ฉันเริ่มไม่มั่นใจ
\"งั้นก็เดินให้ตรงทางก่อนเซ่\"ฉันพยายามสะบัดมือเขาออก แต่พละกำลังเขาราวคีมเหล็กนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้จริงๆว่าเขาเป็นผู้ชาย
\"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ\"คิวกดฉันลงบนเตียง อะจ๊าก ปล่อยนะเฟ้ย ใครก็ได้ ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จูบร้อนไล่ลงมาตามลำคอ ให้ตายเซ่ นายคิว
\"เพี๊ยะ !\"เสียงตบหน้าคิวดังลั่น คิวมองฉันแบบเมาๆ ตาปรือแล้วโถมใส่ฉันอีกแต่...
\"ปล่อยนะ ปล่อยซี่\"ฉันพยายามแกะมือคิวออกแต่คิวกลับกอดเอวฉันไว้แน่น
\"อย่าจากฉันไปหาคนอื่นอีกเลยได้มั้ย ฮึก ฮึก เธอ ยัยบ้าเอ้ย\"คิวร้องไห้สะอึกสะอื้น ฉันมองแบบไม่แน่ใจแล้วตัดสินใจกอดแล้วลูบหลังคิวเบาๆ
\"พูดเป็นเด็กไปได้น่า\"เสื้อฉันเปียกเต็มไปด้วยน้ำตาของคิว
\"ฉันรักเธอนะ\"คิวพึมพำออกมาเบาๆแล้วฟุบลงกับพรมหลับไป ว่าไงนะ ฉันหูฝาดรึเปล่า แต่ที่คิวทำแบบนี้เพราะหึงล่ะสิ ฉันเหล่มองคิวที่พื้นว่าหลับสนิทจริงๆ ฉันรีบไปเปิดหน้าต่าง
\"กรี๊ดดดดดดดดด วี้ด ดีจายยยย เกิดมาจากท้องพ่อแม่ยังไม่เคยดีใจขนาดนี้เลย กรี๊ดดด\"เสียงอันไพเราะตามมาด้วยเสียงด่าของห้องข้างๆพร้อมกระถางลอยมาหา โอ้ มีดอกไม้มาด้วย กุหลาบเหรอ ขอบคุณ ฉันเอาดอกไม้ฟรีวางไว้ขอบหน้าต่างของคิวพร้อมมองท้องฟ้า
\"เมฆน้อยกลอยใจ ลอยไปลอยมา เมฆนั้นหนาน่ารักเสียจริง มาให้อัยย์กินซะดีดี\"ฉันร้องเพลงบ้าบออย่างมีความสุข
\"อือ อือ\"คิวครางเพราะพรมขนฟูที่อยู่เต็มปาก ฉันเลยต้องลากคิวขึ้นไปบนเตียง แบบนี้ก็ต้องถอดชุดไปซักซิ อุ้ย ต้องทำจริงเหรอเนี่ย ฉันมองคิวพลางถอนหายใจ คงต้องทำให้เจ้าหมีพูร์ขี้หึงก่อนล่ะนะ ฉันเปิดตู้เสื้อผ้า มีกางเกงยีนส์เยอะเลยแหะ สวยๆทั้งนั้น อืม ฉันใส่เสื้อสีฟ้า แน่นอน ลายหมีพูร์ กับกางเกงหลวมๆผูกเชือกให้คิว ปิดไฟชึบแล้วรีบเปลี่ยน ฉันคงไม่ไปโดนอะไรที่ไม่ควรโดนหรอกนะ ฮิๆ ฉันเอาเสื้อผ้าเดิมของคิวไปส่งซักแล้วล้วงของในกระเป๋าออก
ริบบิ้นสีขาวติดมือของฉันออกมา
บางครั้งความเป็นจริงก็โหดร้ายยิ่งนัก....
ริบบิ้นร่วงหล่นจากมือฉัน ความทรงจำเริ่มปะติปะต่อทีละนิด
\"เหมือนจัง\" \"คือฉันเจอคนที่อยากเจอแล้ว\" \"ก็นะ เป็นคนแปลกๆมั้ง ไม่ค่อยเหมือนใคร แล้วก็ใจดีมากเลยล่ะ แต่แสดงออกไม่ค่อยตรงกับที่ตัวเองคิดเท่าไหร่ บางทีก็ชอบทำอะไรบ้าๆให้ใจหายใจคว่ำ ขี้ลืม งก นิสัยไม่ดี ปากเสีย ไม่เคยพูดหวานๆเลย ขี้เกียจ ตัวสูง\" \"ไม่นานหรอก 10 ปีเอง ตอนนี้ก็เจอเขาแล้วด้วย\" \"อื้อ แต่เขาดันจำฉันไม่ได้แย่จริงๆเลยนะ\"
\"รักแรกของฉัน\"
ถ้าฉันเป็นได้แค่เงาในน้ำของดวงจันทร์ที่นายตามหา นายจะยังรักฉันรึเปล่านะ นายรักฉันเพราะนึกว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงเมื่อ 10 ปีที่แล้วงั้นเหรอ
ฉันถือริบบิ้นไปตามริมทาง ฝนค่อยๆตกไหลรินเหมือนอย่างวันนั้น ความทรงจำค่อยๆไหลถ่ายเทกลับมา
เมื่อ 10 ปีก่อน
พี่สาวฉันหายไป พี่ซาโยสุดที่รัก ฮึกๆ พี่หายไปได้ยังไง แง ฉันร้องไห้กระจองอแง ตอนเด็ก
\"เดี๋ยวแม่จะไปตามหาพี่เขา ไปด้วยกันนะ\"แม่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
\"ค่ะ ฮึกๆ\"ฉันจูงมือไปด้วย ผีเสื้อสวยจัง น่ารัก ฉันเผลอปล่อยมือแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พลางวิ่งไล่ตามผีเสื้อตัวนั้น
\"อ้ะ\"ฉันสะดุดกิ่งไม้แห้งที่ร่วงจากต้นล้ม ผีเสื้อบินหายลับไป
\"ขอบคุณ อ่ะ ให้มั่ง\"พี่ซาโยยื่นริบบิ้นสีขาวเย็บขอบด้วยด้ายสีเงินให้เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ริบบิ้นนั่นมันของฉันนี่ เขามีรอยยิ้มที่งดงามราวเทวดา ฉันยืนตะลึง เมื่อเห็นใบหน้าขาวเนียน ดวงตาที่ฉันนึกว่าเขาเอาดวงดาวที่ฉันเคยนับกับพี่มาเก็บเอาไว้ในดวงตาเขาเสียอีก เขาเหมือนเทวดาเหลือเกิน
\"ขอบคุณ\"เสียงฝนตกกระทบหลังคาศาลาเป็นเสียงเปาะแปะ เขาตอบพี่ซาโย ฉันได้แต่แอบมองเขาทั้งสองคน ทำไมไม่ใช่ฉันนะที่ยืนอยู่ตรงนั้น ทำไมกัน แล้วความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ไฟที่แผดเผาอยู่ในมุมเล็กๆของหัวใจ และความสุขราวกับได้กินของหวานๆมาแผ่ซ่านอยู่ทั่วร่างกาย
\"เพี๊ยะ!\"พี่ซาโยตีหัวผมพลางดูดอมยิ้มที่เด็กผู้ชายให้ไปอย่างมีความสุข เขาชื่ออะไรนะ งั้นฉํนจะเรียกเขาว่านายเทวดาแล้วกัน เทวดาหน้าใส
\"ทำอะไรของเธอน่ะ\"เขาคลำหัวด้วยความเจ็บ
\"ห้ามขอบคุณ นายให้ฉัน ฉันก็ต้องให้ของคืน เป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้ว ไม่ต้องมาขอบคุณ\"นายเทวดาเอียงคอมองพี่ร่ายยาวให้ฟัง แปลกจัง หัวใจของฉันเต้นแปลกๆเวลามองใบหน้าที่เหมือนกับเทวดาน้อยของเขา
\"เอาน่า ก็ขอบ...\"พี่มองเทวดาของฉันเป็นสัญญานอันตราย ไม่ควรจะพูดนะ เวลาแบบนั้น มันคือสายตาประหารของพี่
\"ยื่นหัวมา\"พี่ดึงคอเสื้อนายเทวดาเข้าไป พี่จะทำอะไรกับเทวดาของฉันน่ะ
\"จะทำอะไรน่ะ\"
\"ถักเปีย\"พี่พูดสั้นๆแล้วตั้งหน้าตั้งตาถัก ผมสีดำที่ยาวประบ่าถูกถักเป็นเปียเล็กๆน่ารักอย่างปราณีต
\"ขอบคุณ\"
\"ปั้ก!\"พี่ทุบหลังเทวดา ถ้าเขามีปีก ปีกเขาคงหักเพราะพี่ซโยเรียบร้อยแล้ว
\"ขอโทษที่ตี นายบ่อยๆ แต่ฉันไม่ชอบนี่นา\"คำขอโทษอ่อยๆแบบสำนึกผิด ตามมาด้วยเสียงบ่นกลายๆ พี่ซาโยเป็นแบบนี้เสมอเลยแหะ
\"ลูกอยู่ไหนจ้ะ\"เสียงหวานๆของแม่ดังขึ้น โอ๊ะ แม่
\"อ้ะ แม่มาแล้ว\"พี่วิ่งไปตามเสียง
\"เดี๋ยว แล้วฉันจะเจอเธออีกได้ยังไง\"นายเทวดาคว้าโบว์ติดหลังเสื้อเอาไว้
\"อืม บางทีโชคชะตาอาจจะพาเรามาเจอกันอีกก็ได้ใครจะรู้\"
\"ไม่เอานะแบบนั้น\"ฝนตกเบาลงเรื่อยๆ
\"ถ้านายเป็นเรือหมีพูร์หนึ่งลำ ฉันเป็นเรือที่บรรทุกการ์ฟิลด์ไว้จนเต็ม สายฝนพาฉันมาเจอนาย หรืออะไรก็ตามแต่ ฉันเชื่อว่าสักวันมันจะพาเรามาพบกันอีกนะ นายน่ารักมากเลย ขอบคุณ อมยิ้มก็อร่อย\"พี่ยิ้มให้อายๆ เตรียมจะวิ่งไปอีก ฉันควรจะหลบใช่มั้ย
\"เดี๋ยวสิ ฉันชอบเธอนะ อย่าไปเลย ฉันเหงา อยู่กับฉันแป้บนึงไม่ได้เหรอ\"
\"ถ้านายชอบฉันขนาดนั้น เรามาเล่นเกมส์กัน\"พี่ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
\"นายต้องไว้ผมยาว ฉันจะได้จำได้ ถ้าโตขึ้นฉันหน้าตาเปลี่ยนไป หรือเราไม่ได้เจอกันอีก ให้นายตะโกนบอกรักคนที่นายอยู่ใกล้ๆแล้วใจเต้นผิดจังหวะ หน้าแดงกลางเวทีใหญ่ๆ\"ผมยาวงั้นเหรอ ฉันก็จะจำเอาไว้ รักแรกของฉัน
\"แล้วก็นายต้องเก็บริบบิ้นไว้กับตัว ส่วนฉันจะเก็บไม้อมยิ้มนี่ไว้ บอกไว้ก่อนนะ ฉันขี้ลืมซะด้วย ถ้านายเจอฉันแล้วฉันลืมนาย นายก็ต้องทำให้ฉันจำให้ได้ ห้ามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฉันฟังด้วยนะ เวลาคิดถึงฉันก็มองท้องฟ้าเวลาฝนตกนะ เพราะว่ามันสวยดี\"พี่ยิ้มกว้างให้นายเทวดา
\"ลูกอยู่ไหนเนี่ย แม่เมื่อยแล้วนะจ้ะ ออกมาหาแม่เร็ว พ่อกับแม่รออยู่นะ\"
\"ไปแล้วนะบ้ายบาย ถ้าอยากเป็นแฟนฉันก็หาฉันให้เจอ ลาก่อน\"พี่วิ่งออกไปแล้วตะโกนบอกประโยคสุดท้าย
\"ยัยบ้าเอ้ย เธอชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย โธ่เอ้ย\"นายเทวดาทรุดนั่งลงกับพื้นพลางจับผมตัวเอง เขาชื่อพี่ซาโยต่างหากล่ะ
\"ฉันชอบนายนะ\"ฉันตะโกนออกไปให้นายเทวดาได้ยิน
\"เธอเป็นใคร โอ๊ะ ยัยเทวดาน้อยคนที่สองเหรอ\"เขาเรียกฉันแบบเดียวกันเลยแฮะ
\"ฉันชอบนายนะ โตขึ้นต้องแต่งงานกับฉันด้วย\"ฉันไม่สนพี่ซาโยหรอก นี่คือความตั้งใจของฉัน
\"ได้ เธอชื่ออะไร\"
\"ซายะ\"
ฉันอยากให้นายรู้ไว้ นายก็เป็นรักแรกของฉันเหมือนกัน นายคิว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น