Shura : เนตรสังหาร

ลำดับตอนที่ #1 : =_= หัวหอม..

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าชายเจ้าหญิง การฆ่ามังกร หรือว่าไปตามหาของวิเศษ แต่มันเกี่ยวกับพระราชาพระองค์หนึ่งกับสาวคนหนึ่งในฮาเร็มของท่าน + ลูกลับๆ ของพระราชา + หลานลับๆ ของพระราชาอีกที

พระราชาเรื่องนี้มักจะถูกสวีทฮาร์ทสุดหัวใจของแกเรียกว่าตาแก่ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีหนวด และตีนกาของเขาก็เล็กเสียยิ่งกว่าขากุ้งฝอยก็ตามที

สรุปว่า เรื่องนี้เกี่ยวกับ..How to โคแก่กินหญ้าอ่อนนั่นเอง

ข้าชื่อชูระ....

ไม่มีนามสกุล แค่ชูระเฉยๆ สองพยางค์ สั้นๆ ง่ายๆ

มันไม่ใช่ชื่อจริงของข้าหรอก ข้าเปลี่ยนมันเพื่อหนีใครบางคน เมื่อนานมาแล้ว


มือของข้าหยาบกร้าน ด้านเป็นไตแข็งเพราะจับดาบบ่อย แขนของข้ากลับลายพร้อยกว่า เพราะข้าห่วยทำครัว... ส่วนใจข้ามีไว้เพื่อแตกสลาย กายข้ามีไว้เพื่อฟาดฟัน จมูกข้าชินกลิ่นเลือดและศพมากกว่ากลิ่นใด ข้าโตมากับความตาย สนามรบคือสนามเด็กเล่น และข้ามีชีวิตอยู่เพียงเพื่อดับสูญ


ชั่วชีวิตที่ผ่านมา ข้าเสียมันไปให้กับการตามหาใครบางคน และหลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ข้าก็เสียเวลาอีกครึ่งหลังของชีวิตในการวิ่งหนีใครคนนั้นอีกครั้ง


ในกำแพงอันแข็งแกร่งประหนึ่งเหล็กกว่า รูโหว่จุดเดียวนั้นจะทำให้ทุกอย่างพังทลาย แต่ที่เกลียดยิ่งกว่าจิตใจอันอ่อนแอนั้นคือความเป็นจริงที่ว่าคนๆ นั้นกลับมีอิทธิพลกับข้ามากเกินไป..


ข้าเกลียดเขา..


ทั้งที่ปากพร่ำพรรณนาถึงความเกลียด แต่ในอกกลับเศร้าลึก

ขอเพียงไม่ต้องพบต้องเจอกันอีกครั้ง ข้าก็คงขังเก็บความทรงจำนั้นได้ตลอดกาล


-------------------------------


บนหน้าผากข้ามีเส้นหนังเส้นหนึ่ง มันเก่าคร่ำคร่า ปลายด้านหนึ่งของมันรุ่ยแล้ว แต่เพราะฝีมือเย็บปักของข้าห่วยเกินไป..ข้าจึงได้แต่ปล่อยมันไว้แบบนั้น

ทุกเช้าข้าต้องคาดเจ้าเส้นที่ว่านี้ ขยับหมุนซ้ายขวาให้เข้าที่ ถ้าผูกได้มุมกำลังดี ชายสองข้างของมันจะตกระอยู่ข้างหลังพอดี

เส้นหนังที่ว่าเล็กเกินไป จึงไม่อาจปิดบังรอยแผลเป็นนูนสีขาวที่เลยออกมาเกือบนิ้วได้ ไม่เป็นไร..เพราะข้าไม่ได้ใช้มันปิดบังแผลที่ว่านี่อยู่แล้ว

ข้าใช้ปลายนิ้วแตะ แล้วยิ้มหยันอ่อนๆ

ก็แค่อีกหนึ่งความทรงจำที่เขียนทิ้งไว้บนร่างกาย...

ผมของข้าเป็นสีแดง..แดงเหมือนเลือดสดๆ ..อาจจะเพราะมันถูกย้อมด้วยเลือดบ่อยเกินไปก็ได้ เวลาออกศึกข้าจะรัดมันไม่ให้เกะกะลูกตา ถึงแม้เวลาสะบัดผมไปมามันจะสะใจกว่าก็เถอะ..แต่ข้าก็ไม่อยากพ่ายแพ้เพราะโดนผมตัวเองจิ้มตาเหมือนกัน มันอนาถเกินไปน่ะ..

นอกจากผมข้าแดงแล้ว กระบี่ของข้าก็เป็นสีแดง เวลาเดินไปไหนข้าจะเหมือนกองเพลิงเดินได้ ...เห็นได้ไกลตั้งแต่สามกิโลล่วงหน้า

ข้ายักไหล่ ..ก็ข้าไม่แคร์ ดีซะอีก คนที่กลัวข้าจะได้หนีไปไกลๆ ใครอยากท้าตีกับข้าจะได้รีบเข้ามาไวๆ เห็นไหมได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง 

เท้าข้าเหยียบน้ำดังเฉอะแฉะ ก้มลงมองไอ้รูที่มีน้ำขังแล้ว ก็ทำใจว่าคงต้องไปบอก 'เจ้าแก่' ให้อุดรูพื้นถนนสักหน่อย

ในน้ำมัวๆ สีเทานั้น นอกจากจะสะท้อนท้องฟ้าสีแสบตาแล้วยังทำหน้าที่เหมือนเป็นกระจก พอข้าชักเท้าหนี พยับไหวของคลื่นน้ำก็หายไป มองเห็นดวงตาคมของข้าฉายประกายกล้า นอกจากนั้นแล้วคิ้วรึก็ยังโก่งเรียวสวย จมูกโด่งงามกำลังดี ทุกอย่างบนเครื่องหน้าข้ามันช่างลงตัวงามง๊ามงามสุดๆ เพียงขอแค่ข้าปั้นหน้าสักนิด กับดัดผมหลอดหยอยๆ เคลียข้างแก้มหน่อย เชื่อมือได้ว่า หนุ่มๆ ร้อยละร้อยห้าสิบจะต้องคิดว่าข้าเป็นลูกคุณหนูที่มีโคตรเหง้าศักราชมาจากตระกูลผู้ดี

แต่เสียดาย..เพราะทันทีที่ข้าฉีกยิ้มให้กับความคิดนั้น รอยยิ้มร้ายๆ ของข้าจะลบไอ้ภาพลวงนั่นทิ้งไปหมดไม่มีเหลือ

เคร้ง

เสียงแม่ค้าคนหนึ่งทำฝาหม้อหล่น ตะหลิวในมือนางยังข้างคาที่อยู่ ข้าปรายตามองนางด้วยสายตาเย็นๆ จากนั้นแถบทั้งถนนก็ได้ยินแต่เสียงแก๊งๆๆๆ เพราะของตกเต็มไปหมด ทุกครั้งพร้อมใจกันโยนของในมือทิ้งแล้วเปิดแน่บไป

แอปเปิ้ลลูกหนึ่งกระเด็นหลุนๆ มาอยู่ปลายแทบเท้าข้าพอดี ข้าเช็ดมันกับเสื้อ แล้วเคี้ยวกร้วมๆ อย่างเอร็ดอร่อย

ปกติข้าจะไม่เดินผ่านทางนี้ เพราะเจ้าแก่สั่งห้ามไว้ว่าข้าจะทำให้ราษฎรน้อยๆที่น่าสงสารหวาดกลัวอุจจาระขึ้นศีรษะ ไม่กล้าทำมาหากิน แต่คราวนี้มันกล้าส่งคนมาลากข้าถึงเตียงนอน แถมพอข้าชักกระบี่จะฟัน เจ้าคนเดินสาส์นก็ละล่ำละลักพูดตามสคริปต์ที่เจ้าแก่คงรังสรรค์มาให้ข้าโดยเฉพาะ

'บาดเจ็บเบาหักสิบเหรียญเงิน บาดเจ็บหนักหักร้อยเหรียญเงิน อวัยวะขาดหักหนึ่งเหรียญทอง ตายหนึ่งคน หักสิบเหรียญทองต่อเดือน'

ข้าปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันควัน

แปลว่าถ้าข้าเชือดคนนำสาส์นทั้งหมด ข้าจะอดเงินเดือนกะร่อยกะหริบที่มีเดือนนี้พอดี ..ขอบคุณนะเจ้าแก่ ข้าไม่ฆ่าพวกลูกกระจ๊อกพวกนี้ก็ได้ แต่ข้าจะทำลายเศรษฐกิจเมืองแกแทน ฮ่าๆๆๆๆๆ

ตลกดีเวลาเห็นพวกชาวบ้านชาวช่องทิ้งแผงขายของวิ่งหนีมุดหลบเข้าไปในบ้าน ฮ่าๆๆๆๆๆ แบบนี้ไอ้แก่นั่นต้องบ่นแน่ๆ แต่ชูระซะอย่าง อย่าได้แคร์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (ขอหัวเราะเสียงดังๆ อีกสักสิบที ป่านนี้เจ้าแก่งั่กนั่นคงนอนสะอึกๆๆๆ หน้าเขียวเพราะโดนข้านินทาไปละ)

"อาชูร่ามา.." ใครบังอาจให้เจ้าเรียกชื่อเต็มข้า!!! แถมบางทีมันไม่เรียกอาชูร่า เรียกอสุราแทนก็มี ..ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้ผิดไปจากความเป็นจริงเท่าไหร่หรอกนะ คริๆ

"รีบหลบเร็ว"

ข่าวเล่าลือว่า ใครจ้องตาข้าเกินสามวินาทีจะตกเป็นทาสรักข้า (อี๋ย์ ใครมันจะไปรับวะ?) เด็กทารกที่กำลังร้องไห้จ้าอยู่ถ้าเห็นข้าถลึงตาจะเงียบภายในสี่วินาที (อันนี้ข่าวถูกต้อง เพราะถ้ามันไม่เงียบ..ข้าจะช่วยให้มันเงียบเอง หึๆ) ใครเผลอสัมผัสตัวข้าก็จะกลายเป็นหิน อะโหะๆๆ ถ้าทำได้จริงข้าคงวิ่งไปกอดเจ้าแก่นั่นเป็นคนแรกเลย

...นี่ถ้าเจ้าแก่ไม่นัดข้าภายในอีกสิบนาที รับประกันได้ว่าข้าจะเดินแต๊ดแต๋ไปทั่ว บวกไปโชว์ตัวฮัลเลลูย่าห์รอบวัง ดีไม่ดีจะแถมเต้นระบำหน้าท้องให้ดูฟรีๆ ด้วย

อะไรนะ พวกเข้าไม่อยากดูเหรอ ชิส์ ข้าน่ะ ฉายาหญิงงามล่มเมืองเลยนะว้อยยยยยย

(ข้าไม่แน่ใจเรื่องอันดับหญิงงาม ว่ายังติดอันดับงามหนึ่งในร้อยของอาณาจักรอยู่ไหม แต่แน่นอนว่า ถ้าเช็คอันดับความสามารถในการล่มเมืองแล้ว ข้าคงติดหนึ่งในสิบ..ฮิๆๆ)


พอดีกับที่ถีบประตูไม้หงำๆ เข้าไป เจ้าแก่ที่หน้างั่กหงำเหงือกพอๆ กับลายไม้ก็โผล่หน้ารออยู่ข้างใน คิ้วมันขมวด แต่ท่าทางยังฉลาดพอที่จะไม่แปลงสภาพตัวเองไปเหมือนประตูที่แตกเป็นชิ้นเล็กๆ ก็สงบปากสงบคำดี

ในมือของเจ้าแก่มีเครื่องคิดเลขที่กดกริ๊กๆ ไม่ยอมวางแม้ข้าจะโผล่หนังหน้ามาให้ดูแล้ว ข้าใช้กระบี่ผ่ามันเป็นสองเสี่ยง

เครื่องคิดเลขผ่าเป็นสองเสี่ยง ในขณะที่มือเจ้าแก่ยังอยู่เป็นปกติ เล็บนิ้วก้อยสั้นกุดไปนิดหน่อย ถ้ามันขอ ข้าจะตัดเล็บให้ด้วยกระบี่ก็ได้นะ หึ..ก็เทพซะอยางนิ

"..ข้าเห็นนะว่าเจ้าจดรายการค่าเสียหายอยู่ บอกไว้ก่อนว่าข้าไม่จ่าย และถ้าเจ้าตัดเบี้ยเลี้ยงอีกล่ะก็ ข้าจะเจื๋อนลิ้นเจ้าซะ"

"ตัดของข้าไป แล้วข้าจะเอาปากที่ไหนว่าราชการ ใบ้ไม่พอ ถ้าเสียเลือดมากอีกมีหวังได้เดี้ยง การฆ่าพระราชานับเป็นความผิดอุกฉกรรจ์ เจ้าจะถูกตามล่าไปทั่วอาณาจักร ตามกฏข้อที่สามร้อยสี่สิบสี่ นอกจากนั้นแล้วยัง..." เจ้าแก่เริ่มร่ายกัณฑ์เทศน์

"บลาๆ จะยากอะไร้ ก็ยึดเมืองซะเลยสิ ข้าเป็นจักรพรรดินีคนใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง" ข้ายิ้มหยัน "หึๆ ไม่แน่ว่าข้าอาจจะบริหารประเทศได้ดีกว่าเจ้าก็ได้นะ ว่าไง ไม่อยากลองยกให้ข้าสักวันสองวันบ้างเหรอ รับรองว่าเจ้าจะติดใจ"

ข้ายิ้มร้าย ในขณะที่เจ้าแก่กุมหน้าผากตัวเอง เปล่า ไม่ได้เหนื่อยใจหรือเถียงไม่ทันหรอก แต่ดูจากหูแดงๆ กับเส้นเลือดข้างขมับที่เต้นตุบๆ คงกำลังนับหนึ่งถึงสิบระงับอารมณ์อยู่มั้ง ไม่งั้นคงได้หยิบดาบตั้งโชว์ข้างฝาหนังมาเชือดคอข้าแน่

...แล้วก็จบที่เจ้าแก่เป็นศพ ส่วนข้าก็ออกไปลัลล้าแรดไปอาณาจักรอื่น ..ว่าไปก็ไม่เลวนะ ลองยั่วมันอีกหน่อยดีไหมนะ

"แทนที่จะฆ่าข้า สู้แต่งกับข้าดีกว่าไหม คดีความก็ไม่ต้องเกิด แรงก็ไม่ต้องเปลือง แถมมีหมอนข้างไว้หนอนกอดด้วย น่าจะนุ่มกว่ากองฟางแห้งๆ แถวโรงม้าที่เจ้าชอบไปนอนนะ"

ข้าอ้าปากพะงาบๆ แต่ไม่มีเสียงลอดออกมา

เจ้าแก่ก็รู้ว่าข้าเกลียดมนุษย์เพศผู้ยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน พอแตะตัวแล้วผื่นจะขึ้นด้วยความขยะแขยง พอกอดเต็มรักจะเป็นไข้...ไข้เลือดออก แต่เอาเลือดมันออกนะ ไม่ใช่เลือดข้า

แรว๊งงงงง ข้าแพ้ขาด กรี๊ดดดด เกลียดมัน

เจ้าแก่ถือโอกาสที่ข้าเงียบไป รีบสั่งงาน

"ชูระ ข้ามีงานให้ทำ"

"ค่าจ้างเท่าไหร่"

..ก็นิสัยปกติข้า เนื้อหางานช่างมัน เงินมาก่อน

"อัพเงินเดือนให้สองเท่า"

ที่จริงตาข้าคงจะโตไปเป็นสองเท่าแล้ว แต่สังหรณ์ร้ายๆ บวกสัญชาตญาณของข้ายังดีอยู่ เพราะงั้นข้าถึงเอาแต่หรี่ตาแล้วจ้องเจ้าแก่เหมือนจะขุดคุ้ยไปถึงรากเหง้าแทน

"ให้เยอะขนาดนั้น แถมยังต้องใช้ข้า แสดงว่ายากมากสินะ" ข้าช่างใจคิดเล็กน้อย ทำท่าลูบคาง.. "ยากขนาดนี้ อัพสองเท่าจะพอเร้อออออ" ข้าลากเสียงยาว แต่เจ้าแก่ดันรู้ทัน ชิ ไม่ยอมเพิ่มให้ข้าสักเหรียญด้วยซ้ำ

"นี่ราคามาตรฐานแล้ว รึจะให้หักค่าทำแม่ค้าพ่อค้าตกใจด้วยดีไหม" ตาแก่ถอนหายใจนิดๆ ทำท่าเหมือนพูดกับเด็กดื้อว่า "อีกอย่าง ความจริงก็ใช่ว่าเจ้าจะไม่ถูกใจ"

ก็ถูก..

ถ้าไม่พอใจ ข้าคงกลับไปนานแล้ว ไม่ยืนประฝีปากกับมันให้เมื่อยหรอก

งานอันตราย....ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ ...แปลว่าจะได้เจอกับคนที่แข็งแกร่ง


ข้าชอบ!!!!!!


มองหน้ายิ้มๆ ของมันแล้วก็พาลให้อยากฆ่าขึ้นมาตะหงิดๆ ให้ตายเถอะ ถ้ามันจะรู้ไส้รู้พุงข้าขนาดนี้ เอาไว้คิดจะย้ายอาณาจักรเมื่อไหร่รีบฆ่าเจ้านี่ส่งท้ายดีไหม รู้ดีเหลือเกินนะ

"ขอให้ไปส่งของให้หน่อย ภารกิจเริ่มบ่ายนี้ จะเพิ่มค่าใช้จ่ายพิเศษให้ เงินเดือนอนุญาติให้เบิกล่วงหน้าสองเดือน"

เจ้าแก่ดึงแว่นกรอบทองมาใส่ หยิบงานเอกสารมาเซ็นต์ยุกยิก ทำท่าไม่สนใจข้าเหมือนไล่ทางอ้อม

ข้าอดส่งเสียงไม่ได้ "มีค่าทำขวัญให้แบบนี้ ยังกับข้าวมื้อสุดท้ายของนักโทษประหารเลยนะ"

"อยากได้ของแถมเป็นกอดอุ่นๆ ส่งท้ายด้วยไหมล่ะ" เจ้าแก่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

ขนข้าลุกพรึ่บ!!! ยิ่งเจ้าแก่วางปากกาลงแล้วมองข้ายิ้มๆ ข้ายิ่งไม่ไว้ใจ "ถ้าแกทำนะ ไอ้โต๊ะไม้นี่ได้กลายเป็นอดีตโต๊ะแน่" ..แล้วหลังจากโต๊ะก็คิวแก

เสียงเคาะผนังก๊อกๆ ดังขัดจังหวะ (เพราะประตูเละเป็นโจ๊กไปแล้ว) เจ้าแก่ปั้นยิ้มละไม ทำหน้าน่าเลื่อมใสเหมือนรูปเคารพ หน้าตาแบบที่ถอดออกมาจากแบบอย่างราชนิกูลแท้ๆ ปากยกขึ้นสามสิบกว่าองศาไม่มากไม่เกิน ดวงตาหยีลงอีกสิบองศา ซึ่งเป็นหน้าตาที่ได้รับการคัดกรองมาแล้วว่า ดูน่าเกรงขามแต่ก็แฝงไว้ด้วยความใจดีและอบอุ่นน่าเคารพ 

..ไอ้แก่นี่มีลักยิ้มแก้มบุ๋มด้วย อี๋ย์

เจอสาวหน่อยก็ทำท่าระริกระรี้ น่ารังเกียจชะมัด!!

สาวใช้เดินเข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะข้ายืนอยู่ด้วย นางก้มหน้า วางชาร้อนลงด้วยมือสั่นกึกๆ น้ำชากระฉอก เจ้าแก่เอื้อมมือมาช่วยจับหูกาให้ ทำเอาสาวน้อยนั่นหน้าแดงแจ๋

เออ ถึงมันอายุอานามจะปาเข้าไปเกือบสามสิบแล้ว แต่ข้าก็อดยอมรับไม่ได้หรอกว่า สาวกรี๊ดมันทั้งบ้านทั้งเมือง ผมสีทองอ่อนซีดเหมือนแพลตตินั่ม ดวงตาสีฟ้า ลักยิ้มสองแก้ม หน้าตาใจดี ผิวขาวซีดเหมือนผี พิมพ์นิยมแบบเจ้าชายในเทพนิยาย..เชอะ ไม่ขี่ม้าขาวด้วยเลยล่ะ ...ข้าคิดโดยที่ลืมไปว่าในคอกของไอ้แก่นี่มีม้าขาวอยู่ประมาณสามสิบตัวได้

ที่สำคัญคือชอบสั่งโสมพันปีมากินจนผิวเนียนนุ่ม หน้าเด็กกว่าข้าเกือบสามขุมได้!!! นี่ข้ากลายเป็นป้าไปแล้วเรอะ

นี่เป็นอีกสาเหตุที่ข้าเกลียดขี้หน้ามัน ยืนอยู่กับมันแล้วข้ารู้สึกเหมือนตัวเองแก่ ทั้งที่เด็กกว่ามันเกือบสิบปี พูดอะไรไปมันก็ตอกกลับมาทุกเรื่อง ยั่วไปเท่าไหร่ก็ไร้อารมณ์ จะฆ่าก็เสียดายเพราะมีเงินเดือนค้ำคอ ข้าเกลียดมานนนนนน

ข้าสะบัดตูดไปไม่เหลียวหลัง รองจากหัวหอมใหญ่สุดยี้แล้ว ข้าเกลียดไอ้บ้านี่สุดๆ!!!




พอเจอ 'ของ' ที่เจ้าแก่ว่าจ้างให้ไปส่งแล้ว ข้ามีอันต้องผงะ ..ผื่นขึ้น ขนลุกเกรียวซ้ำซ้อนแบบช่วยไม่ได้

เพราะของที่ต้องไปส่งที่ว่าน่ะ มันไม่ใช่พัสดุผูกเชือกแปะป้ายไปรษณีย์ แต่กลับเป็นมนุษย์ผู้ชาย แถมยังเป็น


เด็ก??????


----------------------


เจ้าแก่ไม่ยอมให้ข้าเข้าพบ ทหารหน้าห้องบอกว่าเจ้าหน้าเอ๊าะชอบเต๊าะสาวนั่นกำลังว่าราชการมาราธอนติดต่อกันประมาณสามชั่วโมง ไม่สามารถให้ข้าเข้าพบได้ไม่ว่ากรณีใดๆ

ไม่ว่าข้าจะเพิ่งบั่นคอน้องเมียพระราชามา (ตรงนี้ทหารยามเงยหน้าขึ้นมามองข้าแบบอึ้งๆ เพราะเจ้าตัวแสบซุกกิ๊กไว้ประมาณครึ่งร้อย แต่มีตำแหน่งตัวจริงเท่ากับศูนย์) 


รึข้าจะเจ็บท้องคลอดลูกของเขาเจียนตายตอนนี้ (ทหารยามอ้าปากค้าง มองข้าสลับกับพุงอันเรียบแบนของข้าด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ)

หรือคิดจะก่อกบฎเชือดขุนนางครึ่งท้องพระโรงเพราะคนครัวเผลอใส่หัวหอมในอาหารเช้า (ตรงนี้เขาพยักหน้าหงึกหงักแบบเข้าใจแล้ว ..ว่าเรื่องทั้งหมดก็แค่ตลกบัดซบของพระราชา ที่อาจจะกลายเป็นอดีตพระราชาในไม่ช้าหลังข้าเสียบพุงเขาทำบาร์บีคิว)



ข้ากัดฟันกรอด เพราะกำหนดเวลาส่ง 'ของ' ข้ามันต้องเริ่มตั้งแต่บ่ายนี้ ในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า!!! พอเจ้าแก่โผล่หน้ามา ข้าก็มีอันต้องเผ่นไปทำภารกิจแล้ว

ขณะที่ข้ากำลังยืนมาคุปล่อยรังสีออร่าอยากฆ่าคนอยู่นั้น ทหารยามที่หน้าตาสุดจะลูกกระจ๊อกถือจดหมายหนาอ้วนปุ้กมาให้ข้า

อืม..ท่าทางเจ้าจะจับไม้สั้นไม้ยาวกับเพื่อนพลาดสินะ ถึงได้ลงเอยเป็นคนนำสาส์นมาให้ข้า ช่างน่าเห็นใจจริงๆ

แค่ปรายตาแล้วก็สะบัดมือนิดหน่อยก็ไล่เจ้านั่นถอยกรูดไปได้เกือบสามสิบเมตร (ถึงแม้ท่าทางอันดูดีของข้าจะผสานไปด้วยการบิดตูดเพิ่มอีกสักสามสิบองศา แต่รับประกันได้ว่า เจ้าทหารยามหัวไข่นี่ไม่ทางสนใจข้าเด็ดๆ)

ข้าแงะจิกเปิดซองด้วยเล็บคมๆ

สิ่งที่หล่นออกมามีแต่

การ์ดรูปหัวใจมีกลิ่นหอมชวนเอียนอ้วกใบเดียว

ตัวอักษรที่เขียนอย่างประณีตด้วยหมึกประกายสีทองสะท้อนแสงวิ้งๆ สะท้อนแสงอาทิตย์แล้วดูเหมือนมีใครมาจุดไฟโยนใส่ ทำให้ข้ารีบยืดมันออกไปสุดแขน เพราะข้าแพ้ของน่ารักๆ เป็นประกาย..เห็นแล้วรู้สึกเหมือนผื่นจะขึ้น

อนึ่ง หากชูรามี่ที่รักไม่พอใจ ไม่อยากทำภารกิจ ไม่อยากเป็นนางงามรักเด็ก

และไม่สามารถหาเงินมาคืนได้ มีทางออกง่ายๆ คือ

มาเป็นเจ้าสาวของข้าซะ


ด้วยรัก

จากพระราชาหนึ่งเดียวคนนี้ที่ถึงไม่ได้ใจประชาราษฏ์ก็ไม่เป็นไร ขอให้ได้ใจเธอคนนี้คนเดียวก็พอ



ข้าว่า...ดวงตาข้าตอนนี้อาจจะเผากระดาษนี่เป็นจุณได้แล้วล่ะ

ไอ้แก่ตัวแสบ ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ตายซ้า!!!!