คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 Rock on the bed
เสียงดนตรีร๊อคของวง Mudvayne ที่ก้องอยู่ในหัว คล้ายกับจะกระชากเข้าไปในจิตวิญญาณที่กำลังทะยานสู่ความสุขสม มันเป็นความสุขที่ปะปนกับความเจ็บปวด Happy? เพลงนี้ตั้งคำถามถึงความสุขอย่างงั้นเหรอ
Peel me from the skin
Tear me from the rind
Does it make you happy now?
Tear meat from the bone
Tear me from myself
Are you feeling happy now?
ร่างสองร่างกำลังสอดประสานกอดรัดอย่างเร่งเร้า จังหวะที่กำลังดำเนินไป มิอาจใช้เมโทรนอมใดๆที่สามารถนับจังหวะให้ถูกต้องได้เลย ดนตรีนี้ช่างบ้าคลั่งโหมกระหน่ำจากราคะ ความเจ็บปวดอันเกิดจากเขี้ยวที่ฝังคมลงไปในผิวเนื้อ รอยแผลเล็กๆบนหัวไหล่ถูกฉีกจากการขย้ำอย่างเมามัน แม้จะถูกกระทำอย่างนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถเอาคืนได้ ร่างกายท่อนล่างทำหน้าที่ตามคำสั่งของเจ้าของอย่างซื่อสัตย์
....Does it make you happy...
…….Are you feeling happy?.....
……..Are you fucking happy?.....
อึ่ก!
เสียงคอร์ดสุดท้ายดังสะท้านไปพร้อมกับร่างกายที่กำลังสั่นเทิ้ม บทเพลงจบแล้ว สิ่งที่หลงเหลืออยู่ก็มีเพียงแค่ร่างกายที่เกลือกกลั้วกับสิ่งโสมม
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เหนื่อยโคตรๆ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันบ้าสิ้นดี เหงื่อเม็ดโตเกาะตามร่างกาย บางที่ก็ไหลรวมกันราวสายน้ำที่มาบรรจบ รอยแดงๆเป็นปื้นเล็กๆทั่วตัวถูกทำให้เกิดขึ้นจากอารมณ์ป่าเถื่อน ผิวขาวอมชมพูยิ่งขับให้มันชัดเจนขึ้นกว่าเดิมอย่างมากมาย
“รอยบนตัวคุณนี่มองแล้วเซ็กซี่ชะมัด” เล้งเอ่ยขึ้นโดยพยายามเก็บอาการหอบไว้ เขาเหนื่อยจริงๆ แต่ว่าคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คืออีกฝ่ายไม่ใช่เหรอไง
“นายเจ็บไหมอ่ะ” มาร์คถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ท่าคลานเข่าสี่ขาที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้นี่กะจะยั่วให้ของขึ้นอีกรอบรึไง ริมฝีปากแดงฉ่ำประทับลงบนแผลนั้นอย่างแผ่วเบาก่อนที่ลมอุ่นๆจะถูกเป่าซ้ำลงมา
“ฉันเป่าให้แล้ว หายแล้วนะ”
“คุณนี่มัน”
“ทีนายยังทำคิสมาร์คนี่ไปทั่วเลย ฉันไม่เห็นจะบ่นนายเลย” คิส....มาร์คเหรอ น่าขำนะ มาร์คยิ้ม จริงอยู่ที่เขาเป็นคนยั่วก่อน แต่ว่าไม่รู้ทำไมพ่อบ้านเล้งไปตายอดตายอยากมาจากไหนกัน รอยจูบถึงเยอะขนาดนี้ มือเรียวลูบไปตามแต่ละรอยอย่างพิจารณา ทำเอาคนที่มองอยู่เริ่มร้อนขึ้น
“คุณต้องเป่าให้อีก แผลน่ะไม่ได้มีที่ตรงไหล่ที่เดียวนะ ดูหลังผมสิ มีแต่รอยข่วน คุณต้องจูบพวกมันให้ครบด้วย” สายตาปราถนาอ้อนวอน แต่ทว่ามาร์คส่ายหน้าและเดินไปที่หน้าต่างที่ติดกับระเบียง
“นายต้องรีบไปหาแจ๊คสันไม่ใช่หรือไง” มาร์คเอียงคอถาม
“อะไรกัน หึงเหรอครับ”
“ฉันเนี่ยนะ”
“ผมขอโทษนะ” เล้งสวมกอดมาร์คจากด้านหลัง ไม่มีอาภรณ์ใดระหว่างคนทั้งคู่ การทำแบบนี้ช่วยให้อุ่นขึ้นจากผิวที่สัมผัสความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา ฉันรู้ว่าสเปกของนายน่ะ คือหมอนั่น.......” มาร์คหันหน้ามาเผชิญกับเล้งตรงๆ มือจับคางของพ่อบ้านหนุ่มเหมือนกำลังเล่นกับสัตว์เลี้ยงตัวโต
“ฉันก็เหมือนกัน”
“คุณหมายความว่าไง” เล้งงุนงง
“ฉันอยากเห็นสีหน้าแบบนั้นของหมอนั่น นายก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถ้า....เรา....จะได้เห็นมันด้วยกันน่ะ” เล้งเบิกตากว้าง ไม่นึกว่าเขาจะได้รับอนุญาตให้มีโอกาสนั้น แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว
“คนดื้อรั้นแบบนั้น นายไม่คิดว่ามันน่าสนุกเหรอไง ถ้าจะได้ลิ้มรสน้ำตาของหมอนั่นตอนกำลังครางอยู่ใต้ร่าง ฉันไม่สนหรอกว่าจะเป็นใครที่ได้ครอบครอง ขอเพียงแค่ว่าฉันได้เห็นภาพนั้น อะไรก็ได้ทุกอย่าง ฉํนจะทำมัน” สายตาแข็งกร้าวฉายแววออกมาจนเล้งรู้สึกถึงความเย็นที่เพิ่มขึ้น คนในอ้อมกอดของเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ จริงอยู่ที่จุดเริ่มต้นของเราไม่ได้มีความรัก แต่ว่าวันเวลาไม่อาจทำให้คนคนนี้อ่อนไหวขึ้นได้เลย หากเปรียบก็เหมือนเพชรเม็ดงามที่ไม่มีวันบุบสลายหายไป นานวันมันยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆจนน่ากลัว
มาร์ควางมือบนซิกแพ็กลอนสวยงามแข็งแกร่งของพ่อบ้านหนุ่ม ก่อนที่จะออกแรงผลักมันอย่างกระทันหัน
“ออกไปได้แล้วล่ะ” มาร์คสั่ง
ทันใดนั้นมือหนาคว้าเอวของเขาเข้ามาแนบชิดอย่างรวดแร็ว บางอย่างที่มีปฏิกิริยามันบ่งบอกว่าคืนนี้เวลาของทั้งคู่คงจะมีต่ออีกยาวนาน
“ปล่อยนะ นายไม่รีบไปเหรอ” มาร์คพยายามหันหน้าหนีจากจูบที่ฉกลงมาใกล้อย่างเอาแต่ใจ
“ไม่ต้องแล้วล่ะครับ คุณชายเพิ่งขับรถออกไปเมื่อกี้นี้แล้ว” เล้งบุ้ยบ้ายให้มาร์คมองดูรถเปิดประทุนสีดำที่แล่นออกไปนอกบ้านจากริมหน้าต่าง เขายิ้มกริ่ม แม้ว่าคุณชายหวังจะเป็นคนที่หมายปองมากมายเพียงใด แต่ว่าคนที่อยู่เบื้องหน้านี้ก็น่าอร่อยไม่น้อยไปกว่านัก และที่สำคัญ ไม่ต้องรอนานซะด้วยสิ
////////////////////////////////////////////////////
สถานการณ์ตึงเครียดตอนนี้มันไม่สามารถที่จะใช้สมองที่มีความรู้อยู่น้อยนิดจัดการได้ เรื่องใช้ความคิดไม่ได้เป็นความสามารถพิเศษของเขาอยู่แล้ว แบมแบมกำลังพยายามหาทางเอาตัวรอดจากการถูกคุกคามทางเพศ ปกติคนที่จะโดนข่มขืนเขาต้องทำยังไง ร้องให้คนช่วย? ใครจะมาได้ยินฟระ ดึกดื่นป่านนี้ อีกอย่างห้องพักพิเศษก็โคตรกว้างต้องแหกปากดังแค่ไหนล่ะเนี่ย อีกอย่าง เป็นผู้ชายจะให้มาร้องกรี๊ดได้ยังไง เสียเกียรติหมด แต่ตอนนี้กำลังจะเสียตัวนะเว้ย แกคิดมากทำไมวะไอ้แบม
“ใจเย็นๆนะ คุยกันก่อน อื้ม!” จูบที่ไม่ฟังสิ่งใดในโลกอีกแล้วล่วงล้ำเข้ามาอีกระลอก คราวนี้บางสิ่งชื้นๆเปียกๆกำลังดุนเข้ามา
ฮะ เฮ้ย! แกใช้ลิ้นทำไม ไอ้หื่น หยุดเดี๋ยวนี้นะ อ๊าก! ฉันหายใจไม่ออกโว้ย แม่จ๋าช่วยด้วยยยยยยยย
มือทั้งสองข้างไม่สามารถใช้การได้เลย เพราะมันถูกตรึงกับพื้นเตียงอย่างแน่นหนา แถมอะไรแข็งๆบนท้องนี่มันก็เหมือนเสาเข็มอันใหญ่ นี่แกจะสัมปทานโทรเวย์รึไงฟระ! แบมแบมไม่มีพื้นที่ให้ได้ดิ้นเลย ประกอบกับขนาดตัวที่เล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด จะทำยังไงดี!
แจ๊คสันรู้สึกเหมือนคนอดน้ำกลางทะเลทรายนานแรมปีที่เจอโอเอซิส นี่มันแหล่งน้ำอะไรกัน ทำไมมันหวานแบบนี้ ที่นี่มันคือสวนเอเดนหรือเปล่า หากว่าการกัดกินผลไม้ต้องห้ามนั้นทำให้บาปอันไม่อาจให้อภัยได้เกิดขึ้นแล้ว มันคงยากที่จะไม่กลืนกินสิ่งที่น่าเอร็ดอร่อยเช่นนี้
แม้จะพยายามหนีความจริงสักเท่าไร แต่สติที่ก้ำกึ่งระหว่างความฝันและความจริงก็สามารถดึงให้แจ๊คสันฉุกคิดได้ว่า ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในมโนภาพที่สร้างขึ้น ใช่แล้ว สิ่งที่เขากำลังกลืนกินอยู่ไม่ใช่ผลไม้แต่เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง!
นี่มันผิดใช่ไหม? แต่ทำไมร่างกายไม่ฟังเลยล่ะ ทุกส่วนกำลังล่วงล้ำเข้าไปราวกับแวมไพร์ที่กำลังดูดซับโลหิต เลือดมักจะมาพร้อมกับความเจ็บปวด ความรู้สึกคาวและเค็ม จากรสชาติเหล็กนี่มักจะรู้ได้แทบจะในทันที!
“อ๊า....” แจ๊คสันร้องไม่ถนัดนัก เพราะว่าปากของเขากำลังถูกคุกคามอย่างน่าเจ็บปวด ลิ้นที่เพิ่งสอดเข้าไปตามความหอมหวานในโพรงปากถูกกัดอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาผลักแบมแบมออกทันที และลงไปนอนกุมปากอยู่ข้างเตียง
“โอ้ยยยยยยยยยยยย! นาย....ทำ....อะไร..เนี่ย” แจ๊คสันพยายามร้องถามอย่างตะกุกตะกัก แต่เจ้าสุนัขจอมกัดกลับเอาเท้าถีบที่หน้าท้องของแจ๊คสัน รวมไปถึงสีข้าง และส่วนอื่นตามลำตัว
“ไอ้-บ้า-แก-นั่น-แหละ- ที่-ทำ-อะ-ไร” แบมแบมถีบตามจำนวนครั้งจนครบ มือก็พยายามขยี้ปากอย่างรังเกียจ แจ๊คสันไม่มีแม้แต่แรงที่จะพูดอะไร เขาเจ็บไปทั่วทั้งตัว ทำไมคนตัวเล็กถึงเท้าหนักแบบนี้นะ
“หยุด พอได้แล้ว ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“ไม่หยุด” แบมแบมท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว ทันใดนั้นเองลำกล้องของวัตถุสีดำหันมาให้เห็น
“ทีนี้จะหยุดได้รึยัง” ปืนพกสั้นเล็งมาที่แบมแบม แจ๊คสันงัดไม้ตายออกมาใช้ แม้ว่าไม่อยากจะทำแบบนี้ก็เถอะ แต่เจ้าหนูนี่ฤทธิ์มากเหลือเกิน แบมแบมหน้าซีด การเห็นปืนจะจะเป็นครั้งที่สองทำเอาขาสั่น ไอ้พี่เขยมันจะกล้ายิงจริงๆเหรอ ไม่หรอกน่า
“ถ้าเกิดยังไม่เข้าใจ ฉันจะอธิบายให้นายฟังนะ นายรู้จักมาเฟียรึเปล่า ที่ฮ่องกงฉันเดาว่าคงไม่มีใครที่ไม่รู้จักตระกูลหวัง เอาล่ะ นั่งลงที่เก้าอี้นั่นและหุบปากซะ” แจ๊คสันพยายามประคองตัวเองให้ลุกขึ้น เขาสวมบทโหดเพื่อความอยู่รอด ทั้งๆที่ความจริงแล้วไอ้ท่าทางมาเฟียแบบนี้น่ะ ไม่ได้จะอยากทำสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เวลาสำคัญ
แจ๊คสัน...................
สงบได้สักทีสิน่า ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้เนี่ย จู่ๆเบบี้กลับเป็นผู้ชาย และจะบ้าตายทำไมผมจะต้องไปจูบไอ้เด็กนี่ตั้งสองครั้ง อารมณ์พาไปเรอะ อาจจะใช่ ผมไม่ได้ตั้งใจนะเหวย แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าของขึ้น อาจจะเป็นเพราะว่าสมองมันสับสนไปหน่อย เออ...ผมยอมรับว่าผิด ใช่! ผิดก็ได้ สงสัยจะดื่มมากเกินไป ร่างกายมันก็แค่ อยากหาที่ระบาย ชะ ใช่! ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ถ้าจะถามว่าตอนนี้สงบรึยัง ขอตอบว่าหลังจากโดนลูกถีบรุมสกรัม ผมหมดอารมณ์จริงๆครับ ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวตึ่บ งงไปหมด แต่ที่รู้แน่ๆก็คือว่าต้องทำให้เจ้าตัวดีหยุดอาละวาดก่อน ท่าทางปืนจะได้ผลตอนนี้หมอนี่นั่งสงบเสงี่ยม อย่างนี้สิค่อยเรียบร้อยหน่อย
.....Ring Ring......
อ๊ะ! พี่เจสันนี่นา
“เหวย....Hello” เป็นยัยเจ๊ใหญ่นี่นา
ผมคุยกับเจ๊ใหญ่พักนึง ตอนนี้เรามีเรื่องต้องจัดการ ผมรับทราบและสัญญากับเธอว่าจะจัดการเรื่องของน้องชายเธอให้เอง ตอนนี้สิ่งสำคัญคือความปลอดภัยของพวกเราทั้งหมด แบมแบมไม่ควรรับรู้เรื่องนี้
“นายคุยกับใคร ใช่พี่สาวฉันรึเปล่า”
“ใช่ เขาฝากให้ฉันดูแลนาย....ทุกเรื่อง”
“ไม่ได้ ฉันไม่ยอม ฉันจะรอพี่กลับมา”
“อย่าเถียง ตั้งแต่นี้ต่อไปฉันคือผู้ปกครองของนาย นายต้องทำทุกอย่างที่ฉันสั่ง” ผมพยายามสร้างฐานอำนาจ ตอนนี้ต้องปราบพยศเด็กดื้อก่อน
“ทำไมฉันต้องยอมนายด้วย ฉันจะฟ้องพี่ว่านายจะข่มขืนฉัน ฉันจะบอกพี่ว่านายมันเป็นพวกเสือไบ พี่จะต้องเลิกกับนาย ฉันมาที่นี่เพราะไม่ต้องการพี่เขยอย่างนาย รู้ไว้” เจ้าเด็กนี่ มันพล่ามอะไรของมัน เรื่องจะข่มขืนอะไรนั่น โอเคว่า ผมผิดเอง แต่เรื่องพี่เขยนี่ อย่าบอกนะว่าหมอนี่เข้าใจว่าผมเป็นแฟนกับพี่สาวมันน่ะ ผมใช่สักหน่อย แต่......เอ๊ะ หรือว่าจะใช่ดี ทันใดนั้นเองผมก็คิดแผนนึงขึ้นมาได้
“ก็แล้วยังไงล่ะ พี่สาวนายเป็นของฉัน ส่วนนายมันก็แค่ของแถม เอางี้แล้วกัน ฉันรับปากพี่สาวนายว่าจะดูแลนายให้ดีตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ของแถมอย่างนายก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อยล่ะ อย่าลืมนะว่าฉันเป็นมาเฟีย กะอีแค่ใครสักคนบนเกาะนี้หายไป ยิ่งเป็นคนต่างชาติที่ไม่มีใครรู้จักอย่างนายแล้วล่ะก็....สบายมาก” ผมข่มขู่ ทำหน้าตาให้ดูชั่วๆ มันได้ผล เจ้าหนูเหงื่อแตกตัวสั่น มันน่าตลกชะมัด เมื่อกี้นายถีบฉัน กัดลิ้นฉันใช่มะ ฮ่าฮ่าฮ่า
“ฉันจะบอกตำรวจ”
“ก็ลองดูสิ นายไม่นึกเหรอว่า ตอนนี้พี่สาวของนายอยู่ไหน ตอนนี้ฉันส่งเธอไปทำงาน แต่มันก็อาจจะเปลี่ยนได้ถ้าเกิดว่าฉันมีเรื่องอะไรไม่พอใจ นายอยากเจอพี่สาวนายอีกครั้งไหมล่ะ เอาแบบเจอตัวเป็นๆหรือว่าแบบ.......”
“หยุดนะ!” ผมยังไม่ทันพูดจบ แบมแบมก็ตัดบทเหมือนไม่อยากฟัง นี่ผมตีบทแตกมากไปรึเปล่าเนี่ย
“ขะ เข้าใจแล้ว นายอยากให้ฉันอยู่ ฉันก็จะอยู่ แต่ขอร้อง อย่าทำอะไรพี่สาวฉันเลยนะ” เจ้าหมอนี่มันขอร้องผมแฮะ งานนี้น่าสนุกแล้วล่ะ
“อะแฮ่ม! เข้าใจก็ดีแล้ว ขอบอกไว้ก่อนว่า ไอ้ที่นายกล่าวหาว่าฉันจะข่มขืนนายน่ะ อย่าได้หลงตัวเอง ฉันก็แค่เข้าใจผิดนิดหน่อยว่านายเป็นผู้หญิง แล้วอีกอย่าง ก็คงเข้าใจใช่มะ ผู้ชายเวลาเมาน่ะ ก็แค่หาที่ลง แต่ดันเข้าใจผิดซะได้ ฉันไม่ได้มีสเปกชอบผู้ชายเข้าใจนะ” ผมพยายามแก้ตัวโดยการบอกแบมแบมอย่าไม่ยี่หระ ทั้งๆที่ความจริงถ้าพูดตรงๆ ผมก็เห็นไอ้นั่นของหมอนี่ไปแล้ว แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าดันเตลิดเปิดเปิงไปได้ยังไงขนาดนั้น
“นายแน่ใจเหรอว่าอยากดูแลฉัน”
“แน่นอนสิ นายเป็นน้องของผู้หญิงที่ฉันรัก ฉันก็แค่อยากให้นายเคารพฉันบ้างก็แค่นั้น ขอเพียงแค่นายทำตัวเป็นเด็กดีก็พอแล้ว ต่อไปเราต้องเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“งั้นก็ได้ แล้วนี่นายจะอยู่ห้องนี้อีกนานแค่ไหนนี่” เสียงอ้อมแอ้มถามผม ไอ้เด็กนี่มันไล่ผมเหรอ มันช่างกล้า!
“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะส่งคนมารับไปที่บ้าน คืนนี้เชิญนายนอนที่นี่ตามสบายนะ น้องสะใภ้”
แบมแบม.............
ไอ้พี่เขยมันออกจากห้องไปแล้ว อ๊ากกกกกกกกกก!!!!! ชีวิตบัดซบ กลัวก็กลัว แต่ตอนนี้ต้องยอมมันไปก่อน ค่อยหาวิธีแก้เผ็ดมัน มันต้องมีวิธีสิน่า ไม่มีใครที่ไม่มีจุดอ่อนหรอก เจ๊แอปเปิ้ลรักคนอย่างมันได้ยังไง ใช่แล้ว มันต้องใช้อิทธิพลข่มขู่จนเจ๊ยอมมัน ไอ้เลวนี่มีอะไรดี ผมจะลองดูสักตั้งจะขอดูความดีของมันหน่อยเป็นไง แต่ที่มันบอกว่ามันไม่สนผู้ชาย นั่นก็อาจจะโล่งใจได้หน่อยนึง หวังว่าสวัสดิภาพของผมคงไม่ถูกคุกคามแบบวันนี้อีกนะ เฮ้อ! คิดแล้วเหนื่อยใจ นอนดีกว่า
To be continued.
///////
เพลงต้นเรื่องค่ะ ชื่อเพลง Happy? ของวง Mudvayne ส่วนตัวเพลงนี้ฟังแล้ว SM มากค่ะ อิอิ เนื้อหาเพลงก็เอิ่ม จิ้นได้ค่ะ ไรท์ลองแปลออกมาแล้วก็ยังออกมาวายได้อีก 5555 ตอนนี้ไรท์พยายามแต่งไม่ให้มันแลดู nc ค่ะ อึดอัดมากเลย 555 จะเขียนยังไงดีเนี่ย ถามตัวเองหลายรอบมาก ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
เอาเพลงมาฝากค่ะ ใครชอบเพลงร๊อคสาดเลือด ไปลองฟังดูนะคะ ไรท์ฟังแล้วชอบมากๆๆๆๆเลยค่ะ เลยเอามาใส่ในฟิคค่ะ
In this hole, that is me, the dead are rolling over
In this hole, thickening, dirt shovelled over shoulders
I feel it in me, so overwhelmed, oh this pressure center rising
My life overturned, unfair the despair, all these scars keep ripping open.
Peel me from the skin, tear me from the rind, does it make you happy now?
Tear meat from the bone, tear me from myself, are you feeling happy now?
In this hole, that is me, a life that's growing feeble,
In this hole, so limiting, the sun has set all darkens.
Buried underneath, hands slip off the wheel,
Internal pathway to contention.
Peel me from the skin, tear me from the rind, does it make you happy now?
Tear meat from the bone, tear me from myself, are you feeling happy now?
In this hole, that is me, left with a heart exhausted,
What's my release? What sets me free? Do you pull me up just to push me down again?
Peel me from the skin, tear me from the rind, does it make you happy now?
Tear meat from the bone, tear me from myself, are you feeling happy now?
Does it make you happy?
Are you feeling happy?
Are you fucking happy now that I'm lost, left with nothing?
Does it make you happy?
Are you feeling happy?
Are you fucking happy now that I'm lost, left with nothing?
อันนี้ไรท์แปลเองนะ ผิดพลาดขออภัยค่ะ
ลอกข้าออกจากผิวหนัง ฉีกข้าออกจากเปลือกที่หุ้มอยู่
ทำมันแล้วตอนนี้ท่านมีความสุขไหม?
ฉีกเนื้อออกจากกระดูก ฉีกข้าออกจากตัวตนนี้
ท่านกำลังมีความสุขกับมันใช่ไหม?
ในหลุมนี้มีข้าอยู่ ชีวิตที่กำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ
ในหลุมนี้ ใกล้ขีดจำกัด ดวงอาทิตย์ตกดินแล้วทุกสิ่งก็มืดสนิท
สิ่งที่ถูกฝังอยู่ข้างใต้ มือทั้งสองหลุดออกจากเครื่องทรมานกงล้อ
เส้นทางข้างในที่กำลังต่อสู้
ลอกข้าออกจากผิวหนัง ฉีกข้าออกจากเปลือกที่หุ้มอยู่
ทำมันแล้วตอนนี้ท่านมีความสุขไหม?
ฉีกเนื้อออกจากกระดูก ฉีกข้าออกจากตัวตนนี้
ท่านกำลังมีความสุขกับมันใช่ไหม?
ในหลุมนี้มีข้าอยู่ กับหัวใจด้านซ้ายที่หมดสภาพ
อะไรคือการปลดปล่อยของข้าหรือ?
อะไรที่จะทำให้ข้าอิสระได้?
ท่านจะดึงข้าขึ้นมาและผลักข้าลงไปอีกใช่ไหม?
ลอกข้าออกจากผิวหนัง ฉีกข้าออกจากเปลือกที่หุ้มอยู่
ทำมันแล้วตอนนี้ท่านมีความสุขไหม?
ฉีกเนื้อออกจากกระดู ฉีกข้าออกจากตัวตนนี้
ท่านกำลังมีความสุขกับมันใช่ไหม?
มันทำให้ท่านมีความสุขรึเปล่า?
ท่านกำลังมีความสุขอยู่ใช่ไหม?
ท่านกำลังโคตรมีความสุขในตอนนี้ที่ข้าแพ้
โดยที่ท่านไม่ได้เสียอะไรไปเลยสินะ?
//////////////////////////////////////////////////////
ตอนนี้ dark side ไปหน่อยนึง พยายามจะใส่ความบริสุทธิ์ให้มากขึ้นในตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ มีแะไรแนะนำได้เลยค่ะ ไปแว้วนะ -ไรท์
ความคิดเห็น