คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 kiss xoxo ^3^ part 2
(เหยื่อตัวน้อยน่ารัก//เตรียมตัวถูกกิน)
ใกล้เวลานัดดินเนอร์แล้ว เล้งจึงรีบกลับมาเพื่อจะรับคุณชายที่คฤหาสน์ของตระกูลหวัง ขายาวๆรีบก้าวเพื่อหมายจะไปที่ห้องของคุณชาย ระหว่างทางเดินเขาเห็นชายผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอก แผ่นหลังแข็งแรงที่เชื่อมต่อกับต้นคอขาวสะอาด เสี้ยวหน้านั่นกำลังหันมา และเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าคนผู้นี้เป็นใคร พ่อบ้านหนุ่มยิ้มที่มุมปาก
....................ในที่สุดก็มาแล้วสินะ................................................
มาร์คสะบัดศีรษะเล็กน้อยเพราะปลายผมบังสายตาของเขา รอยยิ้มถูกส่งกลับมาให้พ่อบ้านเล้ง มือเรียวลูบหลังคอของตัวเองช้าๆ ก่อนที่จะกวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้าไปหา เหมือนเจ้าของเรียกสุนัขของตัวเอง
.................อยากเล่นด้วยกันไหม.......................................................
“ไปรอผมที่ห้องนะ ผมขอไปหาคุณชายก่อน” พ่อบ้านเล้งกระซิบบอกเจ้านายของเขาอย่างภักดี
“ถ้าเป็นตอนนี้น่ะ ยังไม่ต้องเข้าไปหรอก หมอนั่นคงไม่อยากเจอใครตอนนี้แน่” มาร์คกระซิบตอบที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆนี่ช่างเย้ายวนเหลือเกิน
“มันเป็นหน้าที่ครับ” เล้งดึงมือของมาร์คขึ้นมาและแนบจูบลงไปบนหลังมือ
“ฉันไม่อยากให้นายจูบที่แค่มือ ขอเป็นที่อื่นด้วย..........ตอนนี้เลยจะได้ไหม” แววตาเชิญชวนของคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นสิ่งจุดประกายให้พ่อบ้านเล้งไม่อาจต้านทานคำขอนี้ได้อีกต่อไป เขากุมมือของมาร์คและพาเดินไปยังที่หมายในใจทันที
ยังเหลือเวลาอีกนิดหน่อยน่า
“งั้นผมขอหลักสูตรเร่งรัดด่วนเลยนะครับ” เล้งต่อรองต่อคนที่กำลังยั่วเขาอยู่อย่างใจร้อน ก่อนที่จะปิดประตูห้องโดยมีเพียงเขาและมาร์คเท่านั้นที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น (เหอะ เหอะ)
////////////////////////////////////////////////////////////////
อีกด้านหนึ่งหลังจากที่เช็ดน้ำตาจนแห้งพอไม่ให้แม่บ้านที่อาจจะเห็นสงสัย แจ๊คสันก็พาตาแดงๆของเขามารับลมด้วยรถเปิดประทุนสุดหรู ไม่รู้ว่าลมเย็นๆนี่มันจะพอช่วยล้างคราบน้ำตาออกหมดได้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆตอนนี้ความเร็วระดับที่อาจเสี่ยงอันตรายนี่คงพอทำให้ใจเย็นลงได้บ้าง หลังจากที่ซิ่งจนพอใจแล้ว คุณชายหวังก็รีบบึ่งไปที่โรงแรมทันที โดยที่ตัวเองลืมเวลานัดไปเลย พอไปถึงผู้ดูแลสาวสวยที่ให้คอยดูแลน้องเบบี้บอกว่าน้องหลับไปแล้วซะอย่างงั้น เขาจึงไม่รู้จะทำยังไงต่อ ก็เลยตัดสินใจดื่มที่บาร์ของโรงแรมอย่างเซ็งๆ
ไอ้มาร์ค ไอ้บ้า กลับมาทำไมฟระ อยู่อเมริกาก็ดีอยู่แล้ว กลับมาให้ฉันช้ำใจทำไม พอจบไฮสคูลแล้วก็นึกว่าจะไม่ได้เจอแกแล้ว ไอ้เลว ฉันอุตส่าห์นึกว่าหนีจากแกได้แล้วเชียว แกก็ยังมาตามหลอกหลอนฉันอีก ฉันอยากลืม อยากลืมให้หมด เรื่องที่คุณชายหวังเจียเอ๋อผู้นี้ต้องถูกสังเวยเป็นเหยื่อของแกอยู่ตลอดเวลา ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ย ทำไมต้องกลายเป็นของเล่นของแกห๊ะ! ถึงแกจะสวยแค่ไหนก็เถอะ ฉันไม่เคยพิศวาสแก ที่ฉันยอมแก ก็เพราะว่าแกขู่ฉัน....ไม่ใช่สิ ฉันแค่ล้างบาปแทนพ่อฉันแค่นั้น ฮึ! แล้วทำไมฉันถึงโง่ โง่ๆๆๆๆๆ มาได้ตั้งหลายปี ที่ยอมแก
แจ๊คสันสาดออนเดอะร๊อคดีกรีแรงผ่านลำคอ ความร้อนผ่าวแผ่ซ่านอย่างรวดเร็ว ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจนึกถึงมันด้วยซ้ำ
“นายท่านเจ้าคะ นี่อาเหมยฮัวน้องสาวของดิฉันเองเจ้าค่ะ เพิ่งมาจากบ้านนอก ขอนายท่านเมตตาด้วยเถอะนะเจ้าคะ” หญิงผู้หนึ่งถูกแนะนำให้ท่านผู้นำตระกูลหวัง เธอเอาแต่ก้มหน้าตลอดเวลา ท่าทางปอนๆในเสื้อผ้าเก่าๆแต่ว่าก็ยังมีเค้าลางของความสวย นายท่านพิจารณาเธออย่างสนใจ แต่สายตาก็มองเด็กชายคนหนึ่งที่เธอโอบกอดเอาไว้อย่างครุ่นคิด
“ลูกชายของเธออย่างนั้นหรือ”
“คะ ค่ะ”
“ชื่ออะไรน่ะเรา” นายท่านถามเจ้าหนูที่ดูท่าทางเป็นเด็กไม่ค่อยพูดจา ไม่มีแววตาของความฝันและซุกซนเหมือนเด็กทั่วไป
“อี๋เอินครับ” เด็กน้อยตอบออกมาอย่างเบาๆ มือใหญ่ๆของนายท่านวางบนศีรษะของเขา อี๋เอินเงยหน้ามองนายท่าน
“เจียเอ๋อ มานี่สิ อย่าแอบดูอยู่ตรงนั้น มารู้จักเพื่อนใหม่ของลูกเสียสิ” นายท่านเรียกเด็กชายอีกคนที่แอบอยู่นานแล้วให้ออกมา
“พ่อจะให้เขาไปเรียนโรงเรียนเดียวกับลูกนะ ลูกจะได้มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเสียที” เจียเอ๋อพยักหน้าและยิ้มดีใจ เพราะก่อนหน้าที่แอบดูนั้น เด็กชายก็ลุ้นอยู่ว่าจะเอาเจ้าเด็กใหม่มาเป็นลูกน้อง
“ฮะ นายอยากเล่นรถบังคับไหม” เจียเอ๋อพยายามเอาของล่อ ท่าทางได้ผล เพราะอี๋เอินพยักหน้าตอบอายๆ เจียเอ๋อเห็นดังนั้นเขาก็เลยคว้ามืออีกฝ่ายให้วิ่งไปด้วยกัน
คุณท่านยิ้มตามเด็กน้อยทั้งสองคนอย่างมีความสุขก่อนที่จะเบือนสายตามาที่เหมยฮัวอย่างมีความนัย
“ส่วนเธอไปพักผ่อนเถอะ อาจ้าง ดูแลน้องสาวของเธอดีๆด้วยล่ะ”นายท่านหันไปกำชับกับแม่บ้านผู้ที่นำพาให้สองแม่ลูกมาพบ
“ค่ะ นายท่าน”
“ขอบคุณมากค่ะนายท่าน” เหมยฮัวกล่าวขอบคุณ แม้ว่าสายตาของนายท่านจะอบอุ่นเหมือนเจ้านายผู้ปกครองที่ดี แต่เธอก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่พิเศษลึกๆจากแววตานั้น
////////////////////////////////////////////////////////////////////
ความรู้สึกที่ยิ่งกว่าตอนสอบนี่มันอะไรกัน ตอนสอบยังมีตัวเลือกแค่ไม่กี่ตัว ทำไม่ได้ก็หลับตากาๆฝนๆไป แต่ไอ้สิ่งที่เขากำลังชั่งใจอยู่นี้มันตัดสินใจไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ แบมแบมเครียดหนักกับชุดประโปรงในตู้เสื้อผ้าที่เรียงรายมาให้ถูกเลือกใส่ จะหยิบสีชมพูก็..เฮ้อ! หรือจะเอาสีขาวก็....แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้พี่เขยบ้า บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ แกจะแกล้งฉันรึไงวะ!
ในที่สุดแบมแบมก็กลั้นใจหยิบชุดนอนกระโปรงสีชมพู เอาตัวที่มีลายน้อยที่สุด แล้วจะใส่ยังไงฟระเนี่ย เอ้อ! คิดว่ามันเป็นผ้าคลุมละกัน แฮร์รี่พอตเตอร์ไง ใช่! ก็แค่ผ้าคลุมสีชมพูก็แค่นั้น คิดไรมากวะไอ้แบม ในห้องนี้ก็มีแค่แกคนเดียวนะเว้ย ไม่มีใครเห็นสักหน่อย พรุ่งนี้ก็จะได้ชุดคืนแล้ว ฝืนๆใส่ นอนหลับไปเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ฮะฮะฮะ หลังจากตัดสินใจแล้ว ชุดนอนน่ารักก็ถูกสวมอย่าทุลักทุเล
.....ทุเรศสิ้นดี!..........หนุ่มน้อยส่ายหน้าให้ตัวเอง กับภาพสาวน้อยน่ารักที่ยืนอยู่ตรงข้ามในกระจก
.....ปึ่ก! ปึ่ก ปึ่ก...........
เสียงอะไรบางอย่างทุกประตูอยู่ แบมแบมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ เอาหูแนบฟังว่าคืออะไร มันคงไม่ใช่ผีหรอกนะ!
“Ba…Baby Baby This is…Jackson your brother hahaha Jackson W….Wang” เสียงอ้อแอ้เหมือนคนเสียสติของใครบางคนร้องเรียกอยู่ข้างนอก
.....แจ๊คสัน หวัง.... ไอ้พี่เขยนี่นา!.................
แบมแบมเบิกตาโตด้วยความตกใจสุดขีด จะให้มันเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด! สภาพแบบนี้ น่าอายจนจะแทรกแผ่นดีหนี ยังไงก็ไม่มีวันเปิดหรอก
“It’s OK. I have a master card. Hold on. #@&%$#%#” แจ๊คสันบอกว่าเขามีมาสเตอร์ การ์ดที่สามารถเปิดได้ทุกห้อง ท่าทางเจ้าตัวจะพยายามหาสิ่งนั้นอยู่ แบมแบมเดาว่าหมอนั่นกำลังบ่นอะไรไม่รู้เป็นภาษาจีน ก่อนที่มันจะเข้ามาได้ แบมแบมรีบปรี่ไปบนเตียงนอนและเอาผ้าห่มมาคลุมตัวทันที
.....................ไอ้บ้า แกจะเข้ามาหาอะไรในนี้ห๊ะ! ....................................
แบมแบม.......................
ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกฮะ นอกจากต้องแกล้งหลับ ก็มันเป็นวิธีที่ใครๆใช้ตอนที่ไม่อยากคุยกับใครใช่ไหมฮะ หวังว่าไอ้พี่เขยมันเห็นผมหลับมันคงจะกลับไปเองนะ ตึ่ก! ผมสะดุ้งตามเสียงเปิดประตู ไอ้พี่เขยมันเข้ามาได้แล้วฮะ ผมหลับตาปี๋ ไม่รู้ว่ามันเดินเข้ามารึเปล่า มันเรียกชื่อผมฮะ เบบี้ เบบี้ มันว่างี้ฮะ เอ้ย ไม่ใช่ชื่อผมซะหน่อย ผมไม่ได้ชื่อเบบี้ ผมว่ามันน่าจะเดินเข้ามาใกล้แล้วรึเปล่า หัวใจลุ้นเต้นแรง
“เบบี้ หลับแล้วเหรอ หืม? ทำไมไม่ปิดไฟล่ะครับ”
ให้ตายสิ!ดันลืมปิดไฟ ตอนนี้ผมยิ่งต้องทำหน้าให้นิ่งที่สุด เพราะไอ้พี่เขยมันคงกำลังมองหน้าผมอยู่แน่ๆ แกอย่าทำอะไรนะเว้ย! ไอ้แจ๊คสัน!
“เบบี้ น่ารัก..จัง น่ารักกว่าไอ้บ้านั่นอีก เพราะเบบี้เป็นเด็กผู้หญิงนี่นา เนอะ!”
ผมได้กลิ่นเหล้าจางๆ ไอ้พี่เขยน่าจะกำลังเมา แล้วใครบอกแกว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิงกันห๊ะ? แล้วนี่แกคิดจะลักหลับฉันรึไง ไอ้เลว ผมรู้สึกว่าความปลอดภัยทางร่างกายของตัวเองเริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว
พลัน!รู้สึกว่ามีสัมผัสบางอย่างบนหน้าผากของผม กระตุ้นให้ผมต้องงัดท่าอาร์มบาร์ หนึ่งในไม้เด็ดของท่ามวยปล้ำประจำกายออกมาปกป้องอธิปไตยของตัวเอง
“อ๊ากกกกก” มันได้ผล เสียงไอ้พี่เขยร้องอย่างเจ็บปวด
แจ๊คสัน.......... โอ้ยยยยยยยยยยยยยย! เจ็บ นี่มันเป็นความฝันนี่นาแต่ทำไมมันถึงเจ็บอย่างนี้ เบบี้ที่นอนหลับราวเจ้าหญิงนิทรากำลังทับตัวผมอยู่ ผมแน่ใจว่าสิ่งสุดท้ายที่ตัวเองจำได้คือแค่ปลายมือที่ขอถือวิสาสะเข้าไปเขี่ยผมหน้าม้าอ่อนนุ่มบนหน้าผากเท่านั้น แต่มันก็แค่ฝันไม่ใช่เหรอ ทำไมเบบี้ต้องโจมตีผมแม้แต่ในฝันด้วยล่ะ ความเจ็บปวดสุดๆนี่บอกได้ว่ามันคงไม่ใช่ฝันแล้วล่ะ จริงอยู่ที่ผมดื่มไปพอสมควร แต่อะไรบ้าที่พาผมมาเข้าห้องเบบี้ได้ขนาดนี้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ขอบอกว่าตอนนี้ผมเริ่มหายเมาหน่อยๆละ เบบี้ออกแรงสุดชีวิตเพื่อดึงแขนผม โดยขาของเธอทั้งสองข้างพาดอกผมอยู่ นี่มันท่ามวยปล้ำชัดๆ
“ดะ เดี๋ยวก่อน อะ..โอ๊ยยยยยยยยยยยย” ผมพยายามยามร้องห้าม ไม่เป็นผมแขนผมโดนทำร้ายหนักขึ้น
“I’m killing you” ดูเหมือนคำตอบที่ผมได้รับจะไม่ดีเอาซะเลย
ผมพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือคว้าข้อมือของเบบี้ ดึงเต็มแรง ด้วยแรงที่มากกว่าผมจัดการจนสามารถเอาตัวคร่อมเบบี้ไว้ข้างล่างได้
“ฟังกันก่อน” ผมพยายามอีกรอบ คราวนี้ผมเป็นฝ่ายได้เปรียบ น่าจะคุยต่อได้ไม่ยาก เบบี้เริ่มลดการขัดขืนลง เธอนิ่งแล้ว ผมมองเธออย่างมีสติแล้วตอนนี้ เบบี้เหลือบดวงตาโตน่ารัก และกัดฟันอย่างโกรธๆ ยังกับจะฆ่าผมจริงๆน่ะแหละ ริมฝีปากอิ่มอมชมพูทำเอาผมเผลอใจเต้น เฮ้ย! มันใช่เวลาเรอะไอ้แจ๊คสัน ผมพยายามสงบสติอารมณ์
“แกจะข่มขืนฉันเหรอ” เบบี้ตะโกนถาม จนหูผมเกือบแตก
“ปะ เปล่า พี่แค่มา....ดูเฉยๆ” ผมแก้ตัว ไม่กล้าบอกว่าฝัน
“ลุกออกไปได้แล้ว” เบบี้ผลักอกผม และขยับตัวเองออกห่างไปอยู่หัวเตียง ท่าทางของเธอช่างน่ารักจริงๆ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในชุดกระโปรงเนื้อผ้าบางเบาด้วยแล้ว ผมพยายามไม่จินตนาการว่าข้างใต้เสื้อผ้านั่นมีอะไรบ้าง
“ยิ้มอะไร” เบบี้ถลึงตาราวกับจะรู้ทันความคิดของผม
“ปล่าวครับ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“มาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายอยู่พอดี” เบบี้จริงจัง
“อะไรครับ” ผมงุนงง
“ข้อ 1 ฉันชื่อแบมแบมไม่ใช่เบบี้”
“เอ๋?”
ผมสงสัย ทำไมเบบี้ถึงชื่อแบมแบมล่ะ หรือว่าผมฟังมาผิด อันที่จริงแบมแบม ก็ออกเสียงคล้ายๆเบบี้ได้เหมือนกันนะ หูผมอาจจะไม่คุ้นกับภาษาไทยเอง อืม ไม่เป็นไร
“ข้อที่ 2 ฉันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง”
ห๊ะ? อะไรนะ? ตลกละ เธอจะเป็นผู้ชายไปได้ยังไง อยากอำพี่ชายเล่นเหรอคะ?
“ข้อที่ 3 ฉันไม่มีวันยกเจ๊แอปเปิ้ลให้ผู้ชายอย่างแกเด็ดขาด!”
ฮะ...เฮ้ย! แล้วทำไมผมจะต้องอยากได้ยัยเจ๊ใหญ่นั่นด้วยล่ะ นั่นมันพี่สะใภ้ผมต่างหาก นี่มันเรื่องอะไรผมงงไปหมดแล้ว
“ข้อ 1 พี่ขอโทษที่เข้าใจผิด ส่วนข้อ 3 เราค่อยมาคุยกันอีกที แต่ข้อ 2 นี่มันคืออะไรครับ หมายความว่าไงที่บอกว่า เบ..เอ้ย แบมแบมเป็นผู้ชาย พี่ไม่เข้าใจ”
////////////////////////////////////////////////////
แบมแบมสุดจะอายในสภาพแต่งหญิงเหลือเกิน ขนาดพูดชัดๆแล้วท่าทางแจ๊คสันก็ดูเหมือนว่าไม่เข้าใจ นี่จะต้องให้เขาทำยังไง แก้ผ้าให้ดูเลยไหม? ได้! ในเมื่อพูดแล้วไม่เก็ทแล้วล่ะก็
พรึ่บ! กระโปรงถูกเปิดอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นสิ่งที่น่าตกใจสุดขีดสำหรับแจ๊คสัน
“ทีนี้เข้าใจรึยังไอ้พี่เขยบ้า ฉันก็มีไอ้นั่นเหมือนแก ฉันยังจะเป็นผู้หญิงอยู่ได้รึเปล่า” แบมแบมท้าทายแจ๊คสันที่ตอนนี้สติน่าจะหลุดของจริงไปแล้ว แค่ใส่ไอ้ชุดประโปรงบ้าๆนี่ก็เกินทนแล้ว ถ้าขืนให้ใส่กางเกงในผู้หญิงอีกเนี่ยขออยู่แบบโล่งๆดีกว่า หนุ่มร๊อคไม่มีอะไรให้อายอยู่แล้ว ร่างกายมันก็แค่สิ่งห่อหุ้มจิตวิญญาณเท่านั้นเฟ้ย!
“บะ...เบบี้” แจ๊คสันตกใจมากพยายามประคองตัวเองให้นั่งลงบนปลายเตียง ภาพติดตานั่นมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน แบมแบมยืนจังก้าบนเตียงต่อหน้าเขา
“ฉันบอกว่าชื่อแบมแบม ไม่ใช่เบบี้ ฮะฮะฮะ” แบมแบมเหมือนจะหัวเราะเยาะเขา หน้าน่ารักนั่นยื่นเข้ามาใกล้ แจ๊คสันบอกไม่ถูกว่าตัวเองเสียหน้าเพราะเข้าใจผิด หรือว่าผิดหวังมากเกินไป เขาพยายามปฏิเสธตัวเอง
มะ ไม่นะ! เบบี้เป็นเด็กผู้หญิง เขาชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่เคยชอบด้วย ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่แบบนั้นไม่ใช่มาร์ค! ฉันไม่ได้ชอบนาย นายมันหลอกลวง นายแค่เห็นฉันเป็นของเล่น ฉันไม่ได้ชอบสัมผัสของนาย
ไม่ไม่ไม่.......... เบบี้ เบบี้ไม่ใช่เด็กผู้ชาย ฉันรู้!
ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่อาจรู้ แจ๊คสันพยายามจะดึงแบมแบมเข้ามากอด แต่อีกฝ่ายไม่ยอมจนทำให้ทั้งคู่เสียหลักลื่นล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน และยิ่งไปกว่านั้น
ริมฝีปากของแต่ละฝ่ายประทับจูบกันและกัน!
ช่างนุ่มนวลอ่อนหวานเหลือเกิน แจ๊คสันคิด ริมฝีปากของเขาขยับบดเคล้าอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว ความชุ่มชื่นกำลังจะเชื่อมประสานกันไปพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่รุกเร้า คล้ายกับมีอะไรบางอย่างในท้องกำลังโบยบิน ใช่ผีเสื้อรึเปล่านะ ถ้าหากใช่พวกมันคงกำลังบินไปรอบๆราวกับกำลังเต้นระบำในสรวงสวรรค์
“อื้ม” แบมแบมพยายามขัดขืน เมื่อเริ่มได้สติ แต่เหมือนจะเป็นเขาคนเดียวที่มีมันในตอนนี้ แจ๊คสันถอนจูบออก ดวงตาปรือล่องลอย ริมฝีปากที่จูบเขาเมื่อกี้กำลังจะเคลื่อนเข้ามาใกล้อีก
แบมแบม..................
หยะ....หยุดนะ! ไอ้พี่เขยหื่นกาม มันกำลังจะจูบผมอีกรอบ นี่มันคิดจะปล้ำผมจริงๆอย่างงั้นเหรอ ขนาดบอกว่าเป็นผู้ชายแล้วนะ ไม่น่าเปิดแม๊กนั่มส่วนตัวมันให้ดูเลย เจ้านี่มัน....ผู้ชายก็ได้อย่างงั้นเหรอ เลวที่สุด เจ๊แอปเปิ้ลต้องได้รู้ว่ามันเป็นเสือไบ ก่อนที่ผมจะไปฟ้องเจ๊ ตอนนี้ต้องคิดก่อนว่าจะเอาชีวิตให้รอดจากการถูกประทุษร้ายทางเพศได้ยังไง อ๊ะ! อะไรแข็งๆมันดันหน้าท้องผมวะเนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็น!!!!!!
To be continued.
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ท่าอาร์มบาร์ (Arm bar) เป็นแบบนี้ค่ะ
ความจริงเจ๊ชอบท่า คาเมล คลัช (camel crash) แบบนี้มากกว่านะคะ เป็นท่าล็อคคอจากด้านหลังค่ะ อิอิ
หวังมาช้า แต่หวังวินสุดกว่าทุกคนนะ ฮ่าฮ่า หวังหายงอนแล้วใช่ไหม ฉากเปิดกระโปรงโดยส่วนตัวไรท์ว่ามันค่อนข้างเสื่อมค่ะ 55 แต่ไรท์ว่าเสื่อมกว่านี้แบมแบมก็ทำได้ ตอนนี้ไรท์เขียนยาวกว่าทุกที พยายามจะให้หวังได้คิสแบมให้ได้ กว่าจะได้เล่นเอาเหนื่อย พาไปอ้อมโลกซะนานเลยเนอะ
ขอบคุณค่ะสำหรับการติดตามค่ะ ถ้าอ่านแล้วสนุก(รึเปล่า 55) ก็อย่าลืมแนะนำ เพื่อนๆอากาเซ่มาเสพฟิคนี้ด้วยกันนะคะ ไปก่อนนะ-ไรท์
ความคิดเห็น