คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 20 Just love not like
(เนียร์จ๋า ไรท์รักเนียร์นะ >///<)
ทันทีที่กลับมาถึงบ้านแบมแบมก็รีบลงจากรถตรงดิ่งไปยังห้องของตัวเองทันที แจ๊คสันเหมาเอาเองว่าแบมแบมคงหึงเขาแน่ ไม่งั้นไม่โกรธแบบนี้หรอก (มโนเอง)อันที่จริงคนที่น่าจะเป็นฝ่ายโกรธควรจะเป็นเขามากกว่านะ แบมแบมหาเรื่องกวนเขาก่อนทำไม แล้วก็ยังจะอีกเรื่องนึง สรุปยองแจนี่มันเป็นใครกันแน่ แม้จะถามกี่ที แบมแบมก็เอาแต่นิ่ง เออ อย่างงั้นก็ได้ ฉันสืบเอาเองก็ได้เฟ้ย เจ้าเด็กแสบ
"แจ๊คสัน!!!!!"
เสียงใสๆหวานๆของคนบางคนดังขึ้น แจ๊คสันหันไปมองทันทีพร้อมๆกับที่ร่างของหญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งตรงเข้ามาหาเขา
"ยัยจิ๋ว" แจ๊คสันอุทาน ก็เสียงแบบนี้จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากว่าที่พี่สะใภ้ของเขา ยัยแอปเปิ้ล เจ๊ใหญ่
"แจ๊คสัน แบมแบมล่ะอยู่ไหน" เธอถามเขาอย่างกระตือรือร้น
"ก็กลับมาพร้อมกันนี่แหละ ขึ้นไปบนห้องแล้วมั้ง"
"พวกนาย ปลอดภัยกันดีใช่ไหม รู้ไหมว่าตอนที่เจสันรู้ข่าว พวกเรารีบกลับฮ่องกงทันทีเลยนะ"
"แล้วพี่เจสันล่ะ อยู่ที่ห้องเหรอ" แจ๊คสันถามแอปเปิ้ลอย่างสงสัย
"เปล่า เจสันไปเมืองจีนน่ะ เห็นว่ามีเรื่องด่วน คงเป็นเรื่องงานมั้ง บอกแต่ว่าจะติดต่อกลับมาอีกที"
"งั้นเหรอ"
"ชั้นเป็นห่วงพวกนายมากเลยนะ ดีนะที่ไม่เป็นอะไร นายดูแลแบมแบมเป็นอย่างดีใช่ไหม"
"พวกเธอก็ไปถามกันเอาเองละกัน"
"ต้องไม่ดีแน่ๆ ก็นายคิดว่าแบมแบมเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม นายแกล้งอะไรน้องฉันบ้างรึเปล่า"
"กะ...แกล้งอะไร ทำไมฉันจะต้องไปแกล้งหมอนั่นฮะ ผู้ชายแล้วไง เธอเป็นคนหลอกฉันก่อนนะเรื่องน้องเบบี้อะไรนี่" แจ๊คสันตอบตะกุกตะกัก ทั้งกอดเอย จูบเอย ข่มขู่ อะไรต่อมิอะไรสารพัดทุกการกระทำดาหน้าเข้ามาสะกิดต่อมความจำของเขา ว่าเฮ้ย ที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร ช่วยบอกที มันจัดว่าเป็นการกลั่นแกล้งรึเปล่าล่ะ ทำซะขนาดนั้น
"ขอโทษ ก็ตอนนั้นนายเข้าใจไปเองนี่ ฉันก็แค่ตามน้ำไป"แอปเปิ้ลไม่ยอมรับผิด ไม่รู้ไม่ชี้
"งั้นฉันถือว่าหายกัน ขอบอกว่าฉันดูแลหมอนั่นเป็นอย่างดี" แจ๊คสันแอบนึกว่าอย่างน้อยก็รู้สึกเหมือนได้กำไรอะไรบางอย่าง
"งั้นฉันไปถามแบมแบมเองดีกว่า ว่านายเป็นพี่ชายที่ดีไหม แบมแบมอยู่ห้องไหนล่ะ"
"เฮ้ย! ไม่ได้" จู่ๆแจ๊คสันก็รั้งแอปเปิ้ลไว้ เขาเพิ่งนึกเรื่องสำคัญออก ยัยเจ๊ใหญ่มาแบบนี้ เรื่องพี่เขยจอมปลอมที่เขาหลอกแบมแบมไว้เห็นทีจะต้องป้องกันไว้ซะแล้ว ว่าแต่ว่าทำไมถึงไม่อยากให้รู้ตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"นี่มานี่ก่อน ฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ" ว่าแล้วแจ๊คสันก็ลากแอปเปิ้ลไปที่ห้องเขาทันที
////////////////////
แบมแบมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยๆ ความรู้สึกบางอย่างมันสับสนในใจ ที่ผ่านมาคนที่ทำให้แบมแบมรู้สึกกระดี๊กระด๊าก็มักจะเป็นคนสวยๆหรือไม่ก็น่ารักๆ ตั้งแต่เด็กเวลาเจอเด็กผู้หญิงที่ชอบเขาก็มักจะเขินอายและทำตัวไม่ถูก
..... “เธอน่ารักจังเลย”.....แบมแบมตัดสินใจสารภาพความรู้สึกให้เด็กผู้หญิงที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนหนึ่งตอนอยู่ประถมต้น เธอยิ้มหวานตรงเข้ามาหยิกแก้มแบมแบมทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว
.... “แบมแบมน่ารักกว่าเราอีก เด็กผู้ชายในห้องบอกว่าแบมแบมน่ารักกว่าผู้หญิงอีก ก็น่ารักจริงๆนี่นา น่ารักมากๆๆๆๆๆ” เด็กหญิงยืดแก้มแบมแบมจนเขาเจ็บไปหมดทั้งหน้า เธอหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
เฮ่อ! ประสบการณ์เลวร้ายเกี่ยวกับความน่ารักของตัวเองมีมากจนไม่รู้จะเล่ายังไงหมด ทำให้แบมแบมต้องกร่าง ต้องเกรียน ต้องทรานสฟอร์มเมอร์ตัวเองให้เป็นจักรกลสังหาร แม้จะพยายามออกกำลังกายเพื่อสร้างกล้ามเนื้อ เพื่อให้ตัวโตแข็งแรง แต่เหมือนมีมารมาบัง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีแบมแบมก็ยังคงระดับความสูงและมัดกล้ามเนื้อไว้ที่ระดับต่ำกว่ามาตรฐานของนักสู้สตรีทไฟเตอร์ที่เขาหวังไว้
“ถ้าฉันตัวโตกว่านี้ หรือว่าหน้าตาไม่น่ารัก นายจะยังล้อฉันเล่นแบบนี้อยู่รึเปล่า หัวใจคนมันไม่ได้เข้มแข็งเท่าไหร่หรอกนะ” แบมแบมเอื้อมมือแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ
ปึ่ก!
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น แบมแบมหันไปมองและลุกขึ้นทันที
“แบมแบม”
แจ๊คสันเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อคเข้ามา เขาจ้องมองแบมแบมนิ่งๆ จนอีกฝ่ายรู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆ ตายยากซะจริงหมอนี่ กำลังนึกถึงอยู่เพลินๆ
“นายนอนเร็วจัง อาบน้ำแล้วเหรอ”
“ฉันจะนอนเร็ว จะอาบน้ำรึไม่อาบ มันเรื่องอะไรของนายไม่ทราบ” แบมแบมพ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
“เห็นไหมล่ะ ชั้นบอกว่าแล้วว่าหมอนี่น่ะเป็นยังไง” แจ๊คสันหันหน้าไปทางประตู เพื่อคุยกับใครอีกคน แบมแบมลุกออกจากเตียงและเดินมาประจันหน้ากับแจ๊คสันอย่างหงุดหงิด เป็นจังหวะที่ร่างของใครบางคนโผเข้ากอดหนุ่มน้อย
“แบมแบม!” เสียงแอ๊ปเปิ้ลดังจนแบมแบมสะดุ้ง แต่ก็ยังพอที่จะตั้งสติรับร่างที่เล็กกว่าตัวเองไว้ ร่างที่นุ่มนวลบอบบางแบบผู้หญิงจริงๆ
“เจ๊แอปเปิ้ล” ยังตกใจอยู่ แจ๊คสันได้ทีเอื้อมมือขยี้หัวแบมแบมเพื่อเรียกสติ
“เจ๊คิดถึงแบมแบมมากเลยรู้ไหม” ว่าแล้วก็กอดน้องชายแน่นเข้าไปอีก นับจากตอนนี้สองพี่น้องก็กอดกันไปมา และหัวเราะออกมาอย่างดีใจ แบมแบมมองหน้าแจ๊คสันก่อนที่จะมองมายังพี่สาวของตัวเอง
“เจ๊ ....ผมมีเรื่องหมอนี่จะฟ้องเจ๊ฮะ” สีหน้าคาดโทษที่มองมาทำเอาแจ๊คสันหนาวยะเยือก เขาโบกมือปฏิเสธเดินตรงไปที่ประตู ก่อนที่จะลาสองพี่น้องว่า
“มีเรื่องอะไรก็คุยกันเองเหอะ ยัยจิ๋ว เอ่อ...หวังว่าเธอคงจะเข้าใจฉันบ้างนะ” แจ๊คสันพยักเพยิดกับแอปปเปิ้ลอย่างรู้กันสองคน หญิงสาวพองลมเข้าจนแก้มป่องสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไปล่ะ”
แจ๊คสันปิดประตูเสร็จก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมหัว จะบ้าตาย หวังว่า แอปเปิ้ลคงเข้าใจสิ่งเขาพูดนะ
//////////////////////////////
มาร์คถูกนำมาอัลตร้าซาวน์เพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายหลังผ่าตัด แม้ว่าจะผ่านมากว่าอาทิตย์แล้วแต่เขาก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้
“คุณโชคดีมากนะคะที่อวัยวะภายในไม่ได้รับความเสียหาย เพียงแต่เส้นเลือดที่ช่องท้องฉีกขาด หมอคิดว่าคุณคงหายในเร็ววันค่ะ”
“อ่า ขอบคุณมากครับ” มาร์คก้มหน้าขอบคุณให้คุณหมอ ที่นั่งอยู่ข้างเตียงที่เขานอนอยู่ เธอเขียนอะไรบางอย่างขยุกขยิกบนชาร์ทรายงานผล ก่อนจะเรียกให้เจ้าหน้าที่เวรเปลเข้ามาเข็นเตียงที่มาร์คนอนอยู่ออกไป ระหว่างที่เข้าไปในลิฟต์ มีชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงของมาร์ค รวมทั้งคนไข้หญิงคนหนึ่งและญาติของเธอยืนอยู่ด้วย
“นี่ซูจี พี่ล่ะไม่ชอบขี้หน้าหมอคนนั้นเลย เธออย่าไปหลงกลเขานะ”
“พี่ก็ เขาเป็นคนดีนะ”
“เธอก็รู้ว่าพี่มีสัมผัสพิเศษ คนไหนดีคนไหนไม่ดี พี่ดูออกนะ นี่..ขำอะไร ไม่เชื่อพี่เหรอ”
“ขอโทษค่ะ เชื่อจ้าๆ” คนที่เป็นคนไข้ยิ้มให้พี่สาว ในขณะที่อีกฝ่ายสะกิดชี้ชายที่ยืนข้างเตียง และบุ้ยบ้ายอะไรบางอย่าง สองสาวกระเซ้ากันเล็กน้อย
“อ๊ะ! ถึงชั้นของพวกเราพอดีเลยค่ะ” เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นพร้อมๆกับที่ลิฟท์เปิดออก ฝ่ายพี่สาวหันมามองชายคนนั้นอย่างหวาดๆ พลางยิ้มให้แหยๆ มาร์คมองหน้าเธอก่อนที่จะหันไปมองหญิงสาวอีกคน เธอหันมามองเขาพอดี สายตาสดใสส่งให้พร้อมกับก้มหัวนิดๆให้อย่างสุภาพ .......ก็เป็นคนไข้เหมือนกันนี่เนอะ..... หลังจากที่ประตูลิฟท์ปิดลง เวลาก็ผ่านไปเพียงอึดใจจนกระทั่ง มันเปิดออกอีกครั้ง ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนนั้นขยับเข้ามาใกล้ สอดโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งเข้าไปที่ข้างเตียง มาร์คสัมผัสมัน เขามองตามร่างของชายผู้นั้นและถอนหายใจออกมาเบาๆ
............................เหวินเล่อ..............................
ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลงชายผู้นั้นได้เหลือบมามองมาร์คด้วยหางตาที่แสนจะเย็นชา มันไม่เคยเปลี่ยนไปจากการพบกันครั้งล่าสุดสักนิด มาร์คไม่หลบสายตานั้น เสียงปืนยังคงก้องอยู่ในหัว พร้อมๆกับที่ประตูลิฟต์ปิดเข้าหากันจนแนบสนิท
/////////////////////////
มีบางสิ่งที่กวนใจแจบอม เพราะคนบางคนที่ชอบมากวนเขาไม่ได้มานานหลายวันแล้ว หมอนั่นหายหน้าไป เกิดอะไรขึ้นกันแน่ มันทำให้เขาอยากรู้จนถึงต้องถ่อมาหาที่บ้าน
“เขายืนอยู่หน้าบ้านครับ มาคนเดียว”
“เข้าใจละ เดี๋ยวผมออกไป” จินยองวางสาย มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแจบอมยืนอยู่นอกรั้ว ข้างๆมีชายแก่คนหนึ่งกำลังก้มๆเงยๆข้างรั้ว จินยองเห็นแจบอมเข้าไปประคองชายแก่คนนั้น แต่อีกฝ่ายโบกไม้โบกมือบอกว่าไม่เป็นไรและเดินจากไปเงียบๆ
.............ใจดีเหลือเกินนะ..........................
จินยองคิดในใจ เขาหยิบแว่นตามาสวมก่อนที่จะออกไปหาแจบอม
...............ทั้งๆที่ สายตาก็ไม่ได้ผิดปรกติอะไร.............
.............. แต่ก็ต้องปกปิดบางอย่างไว้.........................
“โอ๊ะ พี่มาหาผมเหรอ” จินยองร้องทักแจบอมที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างแปลกใจ
“นายเห็นฉันเหรอ” แจบอมเงยหน้าไปทางหน้าต่างเหมือนกับจะถามว่าจินยองมองเห็นเขาจากทางนั้น
“อ่า...ครับ” จินยองพยักหน้า ให้แจบอม สายตาเหลือบไปมองชายแก่ที่ยืนออกไปไกลๆคนนั้น
“ว่าแต่นายกินข้าวรึยัง” แจบอมถามจินยอง เหมือนกำลังประหม่าอะไรอยู่
“ไปบ้านฉันกัน”
“ปกติพี่ไม่เคย..... ชวนผมกินข้าวที่บ้านพี่เลยนะ” จินยองรู้ว่าตอนนี้ที่บ้านของแจบอมมีคนอีกคนอยู่ เขาเหลือบมองแจบอมอย่างไม่แน่ใจ
จินยอง............
นี่ผมเพิ่งไปบ้านพี่มานะ มีหมอนั่นอยู่ทั้งคน พี่มาชวนอะไรผมเนี่ย ผมอยากจะถามเขาอย่างนั้นจริงๆ แจบอมฮยองดูแปลกๆไปฮะ เขาเหมือนมีอะไรในใจบางอย่าง คนเปิดเผยแบบเขาถ้าไม่ได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ท่าทางดูออกง่ายมากเลยฮะ ความจริงผมไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้เลยให้ตายสิ
“นายไม่ไปบ้านฉันหลายวัน เอ่อ มีอะไรรึเปล่า”
......ทำไมจะไม่มีฮะ..............ผมคิดในใจ
“เปล่าหรอกฮะ ผมแค่อยากอ่านหนังสือสอบน่ะ ใกล้สอบแล้ว”
“อ๋อ เข้ามหาวิทยาลัยสินะ”
“ครับ”
“นายจะเข้าที่ไหนเหรอ”
“โซล” คำสั้นๆ ที่ทำแจบอมฮยองตกใจ
“โซล หมายถึงที่เกาหลีเหรอ”
“ครับ จบมัธยมแล้วผมจะกลับเกาหลี”
ผมบอกเขาและคอยดูว่าเขาจะตอบมาว่ายังไง เราสองคนจะไม่ได้เจอกันง่ายๆอีก เขาจะรู้สึกยังไงนะ เขาจะยินดีกับการลาจากและยิ้มให้ผม พร้อมกับบอกว่า ขอให้โชคดีอย่างนั้นรึเปล่า และผมที่อยู่ในความทรงจำของเขา ก็จะเป็นแค่เด็กแถวบ้านคนหนึ่ง เด็กแว่นคนนั้น เท่านั้นเองใช่ไหม
“งั้นไปกินข้าวกัน เริ่มจากวันนี้เลย”
....เอ๋?........
“ก่อนที่นายจะไป ฉันจะดีกับนายให้มากๆ” แจบอมฮยองเข้ามาตบหลังผมเต็มแรงดังป๊าบ ประตูรถสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่ไกลๆเปิดออกอย่างรวดเร็ว ผมโบกมือสูงๆไปมา หันไปมองทางนั้นก่อนที่ใครบางคนจะลงมาจากรถ
“ฮยอง”
“มัวแต่ยืนเอ๋ออะไรเจ้าเด็กนี่ ไปกัน” พูดจบเขาก็ลากผมเดินไปด้วยกัน ก่อนที่จะก้มลงมาบอกผมว่า
“ขอบคุณนะที่บอกฉันแต่เนิ่นๆ ฉันจะได้ไม่เสียใจที่ปล่อยนายไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรให้ดี นับจากวันนี้ตอนเย็นนายมากินข้าวบ้านฉันนะ”
โธ่!ฮยอง ที่ผมไม่ไปบ้านพี่น่ะเพราะว่าอะไรทำไมพี่ไม่เข้าใจผมนะ ความจริงผมอยากปฏิเสธนะ แต่อีกใจก็บอกว่าอยากเก็บความทรงจำดีๆกับแจบอมฮยองไว้ให้มากที่สุด
“ฉันรู้นะ นายงอนใช่ไหม เรื่องแจบอมน่ะ”
“ระ เรื่องอะไร ผมเปล่า” เขาจี้จุดผมจนผมไปไม่ถูก เขาก็รู้นี่นา
“อย่าห่วงเลย ฉันน่ะรักนายมากกว่าหมอนั่นอีกนะ ฮะฮะฮะ”
“จริงเหรอ” ผมไม่กล้าถามดัง รักมากกว่าเหรอ แบบไหนนะ ผมแอบตื่นเต้น
“แน่สิ นายน่ะน้องรักฉันเลยนะ เด็กนั่นเทียบไม่ติดหรอก”
.....แค่น้อง....... แล้วยองแจล่ะ เขารักแบบน้องรึเปล่า ผมอยากรู้เหลือเกิน
“แล้วยองแจ...”
“หมอนั่นน่ะ......เป็นญาติฉันนะ ฉันไม่ต้องรักหรอก”
แจบอมนิ่งไปอึดใจก่อนจะ พูดออกมาเบาๆ
“แค่ชอบก็พอมั้ง”
“ชอบ?”
“กะ ก็ฉันแค่ดูแลหมอนั่นเฉยๆ แค่ชอบก็พอแล้ว จริงไหม ฮะฮะฮะ”
สาบานได้ว่าผมเห็นแก้มแจบอมฮยองค่อยๆแดงออกมา ผมไม่เคยเห็นเขาเขิน จริงๆนะ ชอบงั้นเหรอ มันช่างต่างจากรักของผมจริงๆ ตอนนี้ผมเข้าใจอะไรๆแล้ว
....เฮ้อ! ผมหลงบ้าอะไรกับคนคนนี้อยู่ตั้งนานเนี่ย.....
....เพิ่งได้ตาสว่างก็วันนี้.....
...ขอบคุณที่รักผมนะครับ....
....พี่ชาย.....
เราสองคนกอดคอและยิ้มให้กันเดินไปตามทางที่ปะปนด้วยผู้คนตามรายทาง หลายคนที่ผมคุ้นหน้าก้มหน้าหลบมุม ในเวลานี้ผมรู้สึกอยากทำอะไรบางอย่าง ผมหันไปมองชายคนหนึ่งที่วิ่งออกกำลังกาย แลบลิ้นให้เขา พร้อมกันตะโกนว่า
“แน่จริงก็ตามมาให้ได้เซ่!”
“เฮ้ย! นายทำอะไรของนาย” แจบอมถามผมที่ดึงมือเขาวิ่งมาด้วยกัน ผมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่รู้สิครับ วันนี้ผมอยากบิน บินให้ไกลเหมือนนกบนฟ้า ฮ่าฮ่าฮ่า”
“งั้นได้ วิ่งแข่งกันนะ” แจบอมท้าผม
“ผมไม่ยอมแพ้ครูพละหรอกนะ พลังหนุ่มผมมีเยอะกว่า”
“ไอ้เด็กนี่”
......ขอโบยบินแม้เพียงนิด.....
.....ก่อนที่จะหวนกลับสู่กรงทองอันแสนสวยงาม.....
To be continued.
////////
ขอโต๊ดค่า คือไรท์เกิดสภาวะฟิคตัน+ไรท์ติดซีรี่ส์ค่ะ เลยไม่ได้อัพ T_T จะพยายามต่อไปนะคะ อีกอย่างไรท์นั่งนึกพล็อตของนิยายเรื่องถัดไปด้วยค่ะ มันจะต่อจากเรื่องนี้ (แต่มีนิดหน่อยค่ะ ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ไม่มีภาคต่อค่ะ แต่หยิบบางส่วนไปเขียนต่อเฉยๆ ดังนั้นมันจบค่ะ มันจบแน่ค่ะ >O< ....ไรท์ตะโกนก้องกับตัวเอง 555)
ขอบคุณที่ยังติดตามนิยายอืดๆเรื่องนี้อยู่นะคะ-ไรท์
ความคิดเห็น