คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 17 Hard boiled
(ผมเขินจริงจังนะเนี่ย อิอิ)
/////////////////////////////////
แบมแบม.............
หลังจากที่เห็นว่าพี่มาร์คกับเหวินเจิ้งปลอดภัยแล้วผมก็สบายใจแล้วฮะ ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเราจะผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมาได้ ชีวิตจริงมันไม่เหมือนกับในหนังเลย ไม่มีฉากบู้เลือดพล่าน ไม่มีการยิงต่อสู้เท่ห์ๆ ไม่มีการวิ่งหลบห่าลูกกระสุนโดยที่ไม่โดนยิงสักนัด ชีวิตจริงคือคนที่อ่อนแอกว่ามีแต่ต้องรับบทบาทเหยื่อที่ถูกกระทำ ดูอย่างผมเป็นต้น ถูกทรมานแบบนั้นเข็ดไปจนวันตาย ทำไมชีวิตจะต้องมายุ่งเกี่ยวกับสังคมมาเฟียแบบนี้ด้วยนะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้พี่สาวตัวเองอยู่กับคนพวกนี้เด็ดขาด มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
แต่พูดก็พูดเถอะ ผมมันก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง จะทำอะไรได้ ถูกโยนไปหาคนนู้นที คนนั้นทียังกะลูกแคชบอล นี่ผมไม่มีสิทธิ์เลือกหนทางของตัวเองบ้างเลยรึไงกัน เป้าหมายตอนแรกที่มาฮ่องกงคือการมากำจัดไอ้พี่เขย ตอนนี้เห็นทีจะต้องเปลี่ยนแผนซะแล้ว มันคงจะยากเกินกำลังของผมกับการหาเรื่องพวกมาเฟีย สิ่งที่ผมทำได้คือการพาเจ๊แอปเปิ้ลกลับบ้านเรา ผมจะทำให้ได้
“พวกนายคุยกันไปก่อนละกันนะ แบมแบมรออยู่กับมาร์คแล้วก็เหวินเจิ้ง เดี๋ยวฉันมา” แจ๊คสันบอกก่อนจะออกจากห้องพักผู้ป่วยที่ผม พี่มาร์ค และเหวินเจิ้งอยู่
มันจะรีบไปไหนของมันกันนะ พูดถึงหมอนี่ ผมคิดว่าเขาก็ดีเกินคาด เวลาที่ลำบากเขาก็พยายามปกป้องผมไว้ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เรื่องอะไรก็เถอะ ผมรู้สึกถึงความห่วงใยของเขา บางทีมันก็มากเกินไปนะ เอ่อ....อย่างเช่นการสัมผัสของเขาแบบนั้น นี่ผมคิดถึงอะไรเนี่ย กะ..ก็หลายครั้งนี่นา ที่เขาชอบมาจับมาลูบตัวผม เขาคงจะแกล้งผม เห็นผมเป็นของเล่น มากเกินไปแล้วนะ บางทีผมก็รู้สึกลืมตัวที่จะปัดมันออกไป เหมือนกับว่าผมรู้สึกดีที่ได้รับสัมผัส บางทีมันอาจจะเป็นความอบอุ่นที่ถ่ายทอดออกมา
“เฮ้ย”
เสียงของแจ๊คสันตอนเช้าปลุกผมให้ตื่น แม้ว่าผมยังไม่ลืมตาแต่ก็รู้ว่าตัวเองถูกเขากอด ผมพยายามแกล้งหลับต่อ ก็มันไม่รู้จะทำหน้ายังไงนี่ครับ มันแปลกๆนี่นา แต่แจ๊คสันก็ไม่ได้ผละออกจากตัวผมทันที กลับกันหมอนั่นดันกระชับอ้อมกอดเข้ามาใกล้ๆมากขึ้น เรื่องตอนแกล้งหลับคราวก่อนผุดขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมเริ่มใจเต้นขึ้นมา และมันก็เต้นเร็วมากขึ้น ผมกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงมัน ถ้าเขาไม่ลุกออกไปภายใน 10 วินาทีนั้น ผมก็กะจะถีบเขาออกไป แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำแบบใจคิด ปรากฏว่าหมอนั่น
........มันฉวยโอกาสหอมแก้มผมครับ............. >3<
อ๊ากกกกกกกกก ไอ้เลววววววววววว แกบังอาจมากกกกกกกกกกกก >O<
ใจของผมเต้นแทบจะหลุดออกมานอกอกครับ ผมรู้สึกอายมาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นก็เลยได้แต่
.................ทำเป็นบิดตัวไปอีกฝั่งแล้วหลับต่อ............................
“ตึ่ก”
ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรตก ปรากฏว่าแจ๊คสันมันกลิ้งตัวหลบจนตกเตียงครับ หมอนั่นคงกลัวผมตื่นแหง ในใจผมก็อยากจะขำสะใจนะครับ แต่ว่าในวินาทีนั้นผมขำไม่ออก ในหัวผมเบลอไปหมด ใจก็เอาแต่คิดว่า ขนาดรู้ตัวผมยังถูกแค่หอม แล้วตอนที่ไม่รู้ตัวล่ะ ผมมิโดนทำอะไรไปมากกว่านี้เหรอเนี่ย
..............คิดแล้วก็อายเหลือเกิน...................
ถึงผมจะกร่างเกรียนแบบนี้ก็จริง แต่เรื่องถึงเนื้อถึงตัวอะไรแบบนี้ผมไม่ชินนะครับ ปกติก็มีแต่รุกใส่คนอื่น แต่ไม่เคยถูกรุกใส่แบบนี้สักครั้ง มาแบบนี้ก็ไปไม่เป็นสิครับ แจ๊คสันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ ขนาดผมเคยชอบพี่มาร์คผมยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยอ่ะ คือสำหรับผมพี่มาร์คคือไอดอล ผมชอบพี่เขามากๆ ผมชอบความเอาใจใส่ของพี่เขา ตอนที่เจอกันครั้งแรกผมงงมากว่าทำไมโลกนี้มีผู้ชายที่สวยขนาดนั้นด้วยเหรอ แถมยังใจดีอย่างกับนางฟ้า เขาช่วยเหลือผมตลอดเวลาที่เรียนภาษาที่อเมริกา เพราะว่าพี่เขาเรียนที่เดียวกับผม แต่ขอบอกว่าระดับห่างชั้นเยอะ ผมติดพี่เขาแจ แถมพี่มาร์คก็ชอบผมด้วย
................ตอนนั้นผมเหมือนตกหลุมรักเข้าให้.......................
แล้วตอนนี้ล่ะ ผมคิดยังไงกับเขากัน พี่มาร์คก็ยังคงใจดีเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกแบบนั้นทำไมมันหายไปนะ รึว่าผมไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร แล้วมันคืออะไรล่ะ
.....................จู่ๆผมก็รู้สึกนึกถึงอ้อมกอดของแจ๊คสัน.......................
......................บ้าบอจริงๆ ต้องเป็นเพราะว่าหมอนั่นทำเหมือนผมเป็นเด็กผู้หญิงแน่เลย..................
.....................ถึงทำให้รู้สึกหวั่นไหวแบบนี้...................................
“แบมแบม เป็นอะไรรึเปล่า” พี่มาร์คเรียกผม ในขณะที่พวกเรากำลังพยายามสอนภาษาอังกฤษให้เหวินเจิ้งอย่างง่ายๆ ท่าทางเสียงหัวเราะของผมมันจะเงียบหายไปช่วงหนึ่ง พี่มาร์คถึงสะดุดและรู้สึกว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า ผมพยายามปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป
“เปล่าฮะ”
“.......” เหวินเจิ้งหันไปคุยอะไรกับพี่มาร์คไม่รู้สองสามประโยค
“แบมแบม อาเจิ้งบอกว่า เขาจะสอนภาษาจีนให้นายแลกกับที่นายสอนภาษาอังกฤษให้เขา” พี่มาร์คบอกและทำหน้าขำกับหน้าเหวอๆของผม ส่วนเจ้าเหวินเจิ้งก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ นายกะจะเอาคืนฉันรึไงเจ้ายักษ์
“ก็ได้ แต่เป็นวันหลังนะ” ผมถลึงตาให้เหวินเจิ้งก่อนจะยิ้มหัวเราะแหะๆ ให้พี่มาร์ค
“พี่มาร์คฮะ ผมไปตามเจ้าแจ๊คสันก่อนนะฮะ ทำไมหมอนั่นไปนานจังเลยอ่ะ” ผมบอก จู่ๆก็สงสัยว่าหมอนั่นหายหัวไปไหนกัน ดูเหมือนพี่มาร์คกับเหวินเจิ้งพากันนิ่งพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายขึ้นมา ผมยิ้มให้ทั้งสองคนก่อนออกมาจากห้อง
//////////////////////////////////
“ปาร์คจินยองครับ คุณป้าเจ้าของอพาร์ทเม้นท์อยูไหมฮะ” จินยองร้องเรียกหาเจ้าของที่ห้องติดต่อด้านล่างของอพาร์ทเม้นท์ แต่ไม่มีใครอยู่เลย จินยองมองสำรวจไปรอบๆเมื่อไม่เห็นว่ามีคนอยู่ ก็เลยจะมาใหม่วันอื่น ตอนนี้เขากำลังจะกลับบ้านหลังจากไปโรงพยาบาลมา รู้สึกง่วงๆ เพราะนั่งเฝ้ามาร์คมาหลายชั่วโมง เห็นจะต้องกลับไปนอนยาวๆสักตื่น
ปึ่ก!
จังหวะที่กำลังหันหลังเขาก็ถูกใครบางคนชนเข้าให้
“อ๊ะ!แควนชานา?” ด้วยความตกใจจินยองเผลอถามว่าเป็นอะไรไหมด้วยภาษาเกาหลีและรีบประคองร่างที่กำลังจะล้มลงทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาเอ่ยตอบเป็นภาษาเกาหลีเช่นกัน เธอไม่น่าจะทันได้รับบาดเจ็บอะไรนะ จินยองรู้สึกว่าตัวเธอเล็กมาก ท่าทางผอมบางเหลือเกิน
...............ก็น่าจะเป็นคนเกาหลีเหมือนกันแหละ ก็แถวนี้นี่นา............
“ขอโทษนะครับ เจ็บไหม”
“ไม่เป็นไรไม่เจ็บค่ะ คุณมาหาเจ้าของอพาร์ทเม้นท์เหรอคะ” เธอถามจินยอง สงสัยว่าจะได้ยินที่เขาเรียกป้าเจ้าของเมื่อกี้นี้
“ครับจะมาหาห้องพัก”
“พอดีเลยค่ะ ห้องข้างๆฉันเขาเพิ่งย้ายออกไปอาทิตย์ก่อน ปกติที่นี่ไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ แต่ไม่ทราบว่าตอนนี้มีคนเข้าพักแทนรึยังนะคะ” เธอบอกและยิ้มให้ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยจริงๆ ใบหน้างดงามหมดจด ไร้เดียงสา จินยองเผลอมองอย่างอึ้งๆ ก็ปกติไม่ค่อยจะเจอเด็กผู้หญิงน่ารักๆแบบนี้เท่าไหร่ ทั้งที่โรงเรียนกับแถวบ้าน
“งั้นก็ดีเลยครับ ขอบคุณนะที่บอก” เธอยิ้มให้น้อยๆก่อนที่จะเดินจากไป
///////////////////////
“อย่าเพิ่งหยุด ยองแจฉันรู้ว่านายมีแรงกว่านี้”
“ฮยองผมไม่ไหวแล้วครับ”
“เป็นลูกผู้ชายแค่นี้ไม่เหนื่อยหรอกน่า”
“แต่ผมไม่ได้แข็งแรงแบบฮยองนี่ครับ โอ้ย! หลังผมๆ” ยองแจร้องโอดโอยเมื่อถูกคนอีกคนจับทุ่ม
“ไอ้เด็กนี่ แค่นี้ก็ร้องแล้ว”
แจบอมบ่นพลางหอบเล็กน้อย เขาทับยองแจไว้ข้างใต้ ทั้งคู่เหงื่อโทรมกาย แต่ดูท่ายองแจจะมีสภาพแย่กว่าเยอะ หลังจากที่แจบอมพายองแจไปวิ่งรอบหมู่บ้านกว่า 10 กิโลเมตร เขาก็ถูกแจบอมบังคับเล่นมวยปล้ำอีก ตอนนี้ปวดไปทั้งตัว
“ผะ ผมต้องทำกับข้าวเย็นนะครับ” ยองแจพยายามอ้างความอยู่รอด อะไรที่จะหยุดยั้งสัตว์ป่าบ้าพลังแบบแจบอมได้กันเนี่ย
“วันนี้เราจะกินอะไรกันเหรอ” แจบอมลุกออกจากตัวยองแจ
“ซุปกระดูกหมู กับผัดกิมจิครับ”
“อ๊า..กิมจาทัง อยากกินอยู่พอดี ดีๆ วันนี้พอแค่นี้แหละ” คำประกาศิตของแจบอมทำยองแจรู้สึกโล่ง
ยองแจ...............
ที่ผ่านมาผมเลยรู้สึกเหมือนกับว่าเขาอาจจะกำลังเกลียดผมอยู่ก็ได้ เขาคงจะเกรงใจพ่อกับแม่ของผมที่เกาหลี แต่ก็ต้องดูแลเอาใจใส่ผม บางทีเขาอาจจะรำคาญผม แต่วันนี้มันแปลกไปครับที่เขาพยายามเริ่มด้วยการพูดเสียงดังโผงผางตามสไตล์เขาน่ะครับ แล้วก็เจ้ากี้เจ้าการให้ผมฝึกกับเขา...........ลูกผู้ชายต้องแข็งแกร่ง..............เขาเน้นประโยคนี้บ่อยมาก
“นายดูแลเขาดีรึเปล่า”
“นายเกี่ยวอะไรด้วย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็หมอนี่ตกลงเป็นแฟนฉันแล้ว ฉันก็ต้องอยากรู้สิว่าทำไมคนที่อยู่บ้านเดียวกับแฟนตัวเองทำอะไรไว้จนเขาต้องร้องไห้”
จู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องตอนนั้น อา..รู้สึกอายจัง หวังว่าแจบอมฮยองคงจะไม่เข้าใจไปแบบนั้นจริงๆหรอกนะ เขาคงจะติดใจที่แบมแบมว่าเขาดูแลผมไม่ดีรึเปล่าแน่เลย ช่วงนี้ก็เลยเปลี่ยนมาเอาใจใส่ผมแบบนี้
“นี่ วันนี้เราไปอาบน้ำที่โรงอาบน้ำกันเถอะ” แจมบอมฮยองยื่นหน้าเข้ามาในห้องครัว
“อะ...อะไรนะครับ”
“กับข้าวไม่ต้องทำแล้ว ไปโรงอาบน้ำเสร็จแล้วฉันจะพานายไปกินเนื้อย่าง” แจบอมฮยองไม่ฟังความเห็นผมเลย เขาเดินเข้ามาแล้วคว้าข้อมือผม เดินออกมานอกห้อง ผมงงจริงๆนะเนี่ย อะไรสิงฮยอง ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้
“ฮยองครับ เอ่อ.... เราไม่เคยทำแบบนี้เลยนะครับ” ผมหมายถึงที่เขามาสนิทกับผมแบบนี้
“ฉันรู้ งั้นก็เริ่มทำเป็นครั้งแรกซะสิ นี่นายต้องถูหลังให้ฉันด้วยนะ” ผมไม่ได้หมายถึงอาบน้ำด้วยกันแบบนั้น
“เอ่อ..ครับ” ผมผงกหัว รู้สึกร้อนๆที่แก้มชอบกล
“เราจะต้องสนิทกันให้มากขึ้นนะ ที่ผ่านมาฉันขอโทษนายละกัน” เขาตบมือลงมาบนหัวผมเบาๆ
....................เขาเปลี่ยนไป.....................
.................อย่างกับเป็นคนละคน...............
................ใครก็ได้ช่วยผมที.................
........ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือว่าเสียใจดี............
///////////////////
“อย่าเพิ่งหยุด ยองแจฉันรู้ว่านายมีแรงกว่านี้”
“ฮยองผมไม่ไหวแล้วครับ”
“เป็นลูกผู้ชายแค่นี้ไม่เหนื่อยหรอกน่า”
“แต่ผมไม่ได้แข็งแรงแบบฮยองนี่ครับ โอ้ย! หลังผมๆ”
“ไอ้เด็กนี่ แค่นี้ก็ร้องแล้ว”
มือที่กำลังจะเคาะประตูหยุดนิ่ง เสียงของคนสองคนดังออกมาถึงข้างนอก เริ่มสนิทกันขนาดนี้แล้วเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ ทำไมแจบอมฮยองไม่เคยทำแบบนี้กับผมเลยล่ะ ยังไงฮยองก็เห็นผมเป็นเด็กข้างบ้านใช่ไหม ไม่ใช่เด็กข้างกายแบบหมอนั่นในตอนนี้..............จินยองได้แต่เดินกลับออกมา ผมไม่ได้เสียใจนะ เพราะตั้งแต่แรกผมก็ไม่ได้มีใจของเขาตั้งแต่แรกแล้ว จะเสียใจที่ไหนไปได้ล่ะ สิ่งที่ผมมีก็คือ
..........เพียงใจของตัวเอง.................
..........และผมจะรักษามันไว้ไม่ให้เจ็บปวดอีก............
To be continued.
///////////////////////////////////
ฟิคไรท์กำลังจะกลับมามุ้งมิ้งแล้วคะ ขอโทษที่พาไปเครียดเสียนานเลย มันก็จะแบบนี้ล่ะค่ะ สลับโหด สลับหื่น สลับหวานบ้างไรบ้าง ฮ่าฮ่า
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ สุขสันต์วันแม่ค่ะ-ไรท์
ความคิดเห็น