[GOT7] พี่เขยฮะ ตอนนี้ผมรักพี่แล้วฮะ (Bambam,Jackson,Mark)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 You are Giant!

แบมแบม.......

เจ้ายักษ์พาผมมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง เป็นโรงแรมที่ใหญ่มาก ผมสังเกตุเห็นนักท่องเที่ยวที่เป็นฝรั่งเต็มไปหมด นั่นทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยที่นี่ก็น่าจะมีคนที่ผมพอจะพูดด้วยได้ มือใหญ่ยังคงกุมมือผมอยู่ ผมเริ่มรู้สึกร้อนมือแล้วทั้งๆที่เมื่อกี้ตอนเดินมาผมรู้สึกว่ามือของตัวเองเย็บเฉียบ และนึกขอบคุณความอุ่นจากฝ่ามือร้อนๆของหมอนี่ที่ช่วยให้ใจของผมสงบลงได้ จู่ๆผมก็หยุดเดินกระทันหันที่ทางเข้าโรงแรมจนทำให้เจ้าคนเดินนำหันกลับมามอง

......ปล่อยมือได้แล้วเว้ยเฮ้ย.............................

ผมส่งสัญญาณโดยการบิดข้อมือเบาๆพร้อมกับมองหน้ามัน ท่าทางเหมือนเจ้านั่นไม่รับรู้ มันเอามืออีกข้างหนึ่งคว้าข้อมือผม และจับมือผมแบออก และดึงเข้าไปใกล้และมองหาความผิดปกติอะไรบางอย่าง

..........ฉันไม่ได้เจ็บมือเฟ้ย........................

ผมฉุนมัน และสะบัดมือให้หลุดออก ตอนนี้เจ้านั่นหน้าเสียเล็กน้อย แต่ผมไม่สนใจและเดินสำรวจบริเวณรอบๆ รีเซฟชั่นสาวสวยที่เค้าท์เตอร์ยิ้มหวานให้ผม ก็คนมันหล่อนี่นา ฮะฮะฮ่า ผมดีใจจัง ขาทั้งสองข้างรีบปรี่เข้าไปหาเธอเหมือนหมาไล่งับลูกบอล

“สวัสดีฮะ ผมมีเรื่องอยากถามพี่คนสวยหน่อย ได้ไหมฮะ” ผมพยายามอ้อนให้ดูน่ารักที่สุด ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ว่าใครก็ต้องชอบหนุ่มน้อยทั้งนั้นจริงไหมครับ

 

“ยินดีค่ะ”เธอส่งเสียงหวานๆตอบกลับมา

 

“ผมอยากจะขอใช้โทรศัพท์ทางไกลได้ไหมครับ” ยิ้มสุดชีวิตนี่หวังว่าคงเบิกคำขอของผมได้ผล ตอนนี้ผมอยากโทรไปหาแม่มากๆ ในขณะที่กำลังจะได้รับการอนุญาตนั้น เสียงกระแอมของใครบางคนก็ดังขึ้น  

“สวัสดีครับ คุณเบบี้”

ผมหันไปมอง เห็นชายผู้หนึ่ง รูปร่างภูมิฐานดูดีเป็นผู้ใหญ่และหล่อสัสๆ เอ้ย! หล่อโคตรๆ กำลังจ้องมองผมและยิ้มให้อย่างสุภาพ ผมจึงละความตั้งใจที่จะใช้โทรศัพท์ชั่วคราว

“ผมชื่อแบมแบม ไม่ใช่เบบี้”

.......อีกแล้วนะ ทำไมใครต่อใครถึงอยากให้ผมชื่อเบบี้กันจังนะ แล้วคนคนนี้เป็นใครอีก ชีวิตผมต้องเจอใครอีกบ้างเนี่ย โธ่............

เขาทำหน้างงๆกับคำพูดของผม กระพริบดวงตาเรียวๆที่รับกับคิ้วเข้มที่กำลังขมวด แต่ก็แนะนำตัวว่าเป็นพ่อบ้านชื่อเล้ง พ่อบ้านงั้นเหรอ? พ่อบ้านบ้านไหนจะเท่ห์ขนาดนี้กัน ผมว่าเขาน่าจะเป็นบอดี้การ์ดอะไรมากกว่า เหมาะกว่ากันตั้งเยอะ เขาตัวสูงกว่าผม(อีกแล้ว) ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายที่พึ่งพาได้ ถ้าได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นพี่เขย ผมจะไม่ว่าเจ๊แอปเปิ้ลสักคำเลย

“เชิญคุณเบบี้ เข้าพักที่ห้องรับรองพิเศษของโรงแรมได้เลยครับ คุณชายหวังแจ้งว่าค่ำนี้คุณชายจะขอเชิญคุณเบบี้ดินเนอร์เวลาประมาณ 2 ทุ่มครับ” คุณพ่อบ้านเล้งบอกเสร็จก็เรียกพี่สาวคนสวยอีกคนหนึ่งเข้ามาหา เธอเป็นสาวฮ่องกงที่ค่อนข้างจะเซ็กซี่ เอิ่ม ผมไม่ได้แอบดูส่วนไหนของเธอเป็นพิเศษหรอกนะ ผมมองรวมๆ ฮ่าฮ่าฮ่า พ่อบ้านเล้งบอกว่าเธอจะคอยดูแลผมระหว่างที่อยู่ที่นี่ ผมแอบเขินพี่สาวคนสวยจริงๆได้แต่เกาหัวแก้เขินไป เมื่อทุกอย่างตกลงแล้ว ผมก็รู้สึกดีขึ้น

แต่เหมือนรู้สึกอะไรบางอย่าง ผมนึกถึงเจ้ายักษ์ที่มาด้วยกัน ผมลืมเจ้านั่นไปเลย ผมพยายามมองหาเจ้านั่น แต่ก็ไม่มี ไปไหนแล้วน่ะ ว่าจะพูดขอบคุณซะหน่อย ทันใดนั้นข้างนอกของโรงแรม หมอนั่นกำลังจะเดินไปขึ้นรถคันหนึ่ง ผมรีบวิ่งไปหาเพราะกลัวไม่ทัน ยังดีที่ผมถึงก่อน

“Thank you” ผมหอบไปด้วยขณะที่บอกขอบคุณ เจ้ายักษ์หันกลับมายิ้มให้ ผมยิ้มตอบกลับไป อย่างน้อยที่ฮ่องกงนี้ผมก็รู้สึกได้ว่ามิตรภาพดีๆใหม่ๆได้เกิดขึ้นแล้ว

“Bambam” หมอนั่นเรียกผม แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมลุ้นอยู่ว่าเขาพยายามจะบอกอะไร

“I…am….Wen Zheng”  

อะไรนะ? ชื่อนายเหรอ ผมพยายามนึกถึงตอนแรกที่สนามบิน เจ้ายักษ์เหมือนเคยแนะนำตัวว่าชื่อนี้ ใช่หรือเปล่านะ ภาษาจีนก็ยากเอาการ บอกครั้งเดียวใครจะไปจำได้ ก็เหมือนกับที่พวกนายเรียกชื่อผมผิดน่ะแหละ

“What?” ผมเรียกไม่ถูกจริงๆ คำมันอ่านยาก อะไรเวรๆนะ โอ้ย! พูดไม่ได้ ผมตัดสินใจบอกเจ้ายักษ์อย่างสรุปเอาเอง

“Giant. You are Giant” ไจแอ้นท์ ผมตั้งชื่อใหม่ให้มัน เจ้านิวไจแอ้นท์ทำหน้างง

“Giant. Very big. Big” ผมวาดมือสูงๆเพื่ออธิบายว่าหมายถึงใหญ่มากๆ และชี้ไปที่ตัวของหมอนั่น ดูเหมือนว่าตอนนี้คนถูกตั้งชื่อน่าจะเข้าใจแล้ว เขายิ้มออกมาอย่างขำๆ และยกหัวแม่มือถูกใจ  

“Friend” ผมบอกและชี้อกตัวเองก่อนชี้ไปที่เจ้าไจแอ้นท์อีกที หวังว่าคงเข้าใจนะ เพราะผมเดาจากที่หมอนั่นยิ้มกว้างขึ้น เขาต้องไปแล้วจริงๆ คนขับรถที่จอดอยู่เหลือบมองพวกเราร่ำลากัน ผมได้ยินคำพูดสุดท้ายของไจแอ้นท์ว่า

“Bye bye Bambam”

ไจแอ้นท์อย่างนั้นเหรอ เหวินเจิ้งยิ้มกับตัวเองในตอนนี้ที่กำลังนั่งอยู่บนรถข้างเบาหน้าคู่คนขับ

กึ่ก! อะไรบางอย่างเย็นๆจ่อตรงท้ายทอยด้านหลังของเขา แทบจะรู้จากสัญชาตญาณทันทีว่าสิ่งนั้นคืออะไร เหวินเจิ้งลอบกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นและพยายามใจสู้หันไปมองว่าใครกันที่เอาปืนจ่อหัวเขาแบบนี้

“พะ พี่อี๋เอิน!”

“ว่าไงน้องชายสุดที่รัก” เจ้าของปืนยิ้มให้เขา และใช้กระบอกปืนสั่งให้คนขับรถเริ่มออกรถไป เหวิ้นเจิ้งสบตาคนขับที่เป็นลูกน้องคนหนึ่งในตระกูลหวังเหมือนกัน ท่าทางเหมือนเขาไม่ได้ตกใจกลัวอะไรเลยกลับกันเสียอีกที่ดูเหมือนพร้อมยอมคำตามคำสั่งของคนที่อยู่เบาะหลัง นี่มันเรื่องอะไร


 

“พี่มารับนายไง พี่มาร์คของนายมาหานายแล้ว อาเจิ้ง ไม่ดีใจหรือไง”รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อราวเทวดาใจดีดูเย็นยะเยียบ เหวินเจิ้งรู้สึกราวกับเขาไม่รู้จักคนคนนี้มาก่อน ปืนถูกลดระดับและวางลงข้างตัว

 

“พี่จะทำอะไร แล้วพี่กลับมาเมื่อไหร่” ผมถาม

 

“ทำไมนายไม่แนะนำเพื่อนคนเมื่อกี้ให้พี่รู้จักล่ะ เขาเป็นใครเหรอ”

 

“ก็แค่เพิ่งรู้จักกัน พี่ไม่ต้องรู้จักหรอก” ผมปฏิเสธ เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากพี่รู้จักแบมแบม

 

“งั้นเหรอ ไม่เป็นไร เราไปหาคุณชายกันเถอะ พี่คิดถึงเขาจะแย่แล้ว”

 

“ผมดีใจนะที่พี่กลับมา” เหวินเจิ้งพยายามพูดอะไรบ้าง ก็จริงอยู่ที่เขาดีใจที่พี่ชายกลับมา แต่ก็มีความกลัวแฝงอยู่ด้วย เขากลัวคนคนนี้  ต้วนอี๋เอิน นักแม่นปืนของตระกูล เขาไปอยู่อเมริกาตั้งหลายปี เหวินเจิ้งรู้ดีว่าเขาไปฝึกฝนการยิงปืนที่มีฉากหน้าคือการเรียนต่อ กลับมาคราวนี้พี่ชายของเขาจะทำอะไรกันแน่นะ

มาร์ค......................................

นั่นมันของของผมนี่นา ทำไมหมอนั่นถึงมาอยู่ที่นี่นะ แบมแบม ที่น่าตกใจคือทำไมถึงรู้จักกับเหวินเจิ้งได้ หลังจากที่ผมรู้ข่าวว่าแบมแบมจะมาฮ่องกง นั่นก็ทำให้ผมอยากกลับฮ่องกงด้วย อยากเจอหมอนั่นจัง และผมก็ได้เจอเขาจริงๆ ที่โรงแรมของตระกูลหวัง หมอนั่นคงจะเข้าพักที่นี่ก่อนไปหาพี่สาวสินะ ผมมารับเหวินเจิ้งอย่างบังเอิญ หลังจากที่คนขับรถของตระกูลมารับที่สนามบิน เขาก็บอกว่าจะต้องไปรับคนอีกที่โรงแรม โดยบอกว่าคนคนนั้นคือน้องชายของผมเอง ต้วนเหวินเจิ้ง ผมแอบรอในรถและคิดว่าจะแกล้งน้องสักหน่อย เจ้านั่นมันเป็นของเล่นของผมมาตั้งแต่เด็กแล้ว หึหึ มาฮ่องกงคราวนี้ดีจริงๆ มีอะไรให้เล่นเยอะแยะเลย  



To be continued.



///////////////////////////////////

"ของนายก็คือของฉัน ของฉันก็คือของฉัน" มาร์ค

ความจริงไจแอ้นท์ตัวจริงคือพี่มากนะคะ ไม่ใช่ยูค 55

 




อารมณ์พาไปเลยตัดสินใจให้พี่มาร์คออกแล้วค่ะ ทุกคนได้เจอแบมแบมก่อนชายหวังอีก ชายรอไปก่อนนะคะ ฮ่าฮ่า
///  ไรท์เสียใจ ชายหวังไปเหวี่ยงใส่แบมแบมเอานะคะ เดี๋ยวไรท์จะจัดคืนให้ 55