คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 G spot
ห้องเลคเชอร์สีสะอาดตาที่สามารถจุคนได้กว่าร้อยคนมีเพียงกลุ่มคนเพียง สิบกว่าคนเท่านั้นที่นั่งอยู่ สายตาเกือบทุกคู่มองต่ำลงกว่าระดับสายตาปกติเล็กน้อย เนื่องจากลักษณะลาดเอียงแบบสโลปของที่นั่งเพื่อให้ไม่เกิดปัญหาที่คนที่อยู่ด้านหน้าจะบดบังคนด้านหลัง ด้านหน้าห้องมีจอฉายภาพขนาดใหญ่ และชายผู้หนึ่งก็กำลังทำหน้าบรรยายสิ่งที่ฉายอยู่บนจอภาพ
…………….Five Stages of Psychosexual Development……………………..
“พวกเธอทุกคนคงได้เรียนมากจากวิชาจิตวิทยาแล้ว มีใครพอจะอธิบายทฤษฎีนี้ได้บ้าง.......อย่าหลบตาแบบนั้น ผมรู้ว่าพวกคุณทุกคนรู้จักมัน ในห้องนี้ไม่มีใครที่เป็นนักเรียนที่แย่เลย ทุกคนไม่ธรรมดา ถ้าเทียบกับคนทั่วไป ผมพูดถูกใช่ไหม ฮะฮะ โอเค พวกคุณอาจจะสงสัยว่าภาพใต้หัวข้อนี้มันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่ผมกำลังถามกัน ถ้ามองจากจุดนี้มีสองระดับของการพัฒนาทางบุคลิกภาพตามทฤษฎีของซิกมันด์ ฟรอยด์ ขั้นปาก ทวารหนัก อวัยวะเพศ ขั้นแฝง หรือว่าขั้นวัยรุ่น พวกคุณคิดหน่อยว่าผมกำลังหมายถึงส่วนไหน”
แจ๊คสันละสายตาจากภาพบนจอไปมองหน้าคนที่กำลังบรรยายอยู่ เดาคำตอบคำตอบในใจไว้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับวิชาที่เขากำลังเรียนอยู่อย่างไร ใบหน้ามั่นใจนั่นมองยังไงก็เหมือนกอลิล่าที่กำลังดีใจตอนได้กล้วยหวีโตๆชะมัด คนอื่นที่นั่งข้างๆเขาขีดเขียนอะไรบางอย่างในสมุดโน้ต นั่นจำเป็นด้วยเหรอสำหรับเขาแล้ว เพียงแค่มองและทำความเข้าใจให้เสร็จก็ไม่เห็นต้องจดอะไรเพิ่มเติมแล้ว นั่นอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับคนอื่น แต่คงไม่ใช่สำหรับคนที่มีไอคิวในระดับฉลาดแบบเขา แม้จะไม่ถึงขั้นอัจฉริยะ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการเข้าเรียนคณะแพทย์ศาสตร์ในมหาวิทยาลัยฮ่องกงที่มีชื่อเสียงระดับท๊อปของเอเชีย
“มิสเตอร์หวังน่าจะเดาความคิดของผมได้ใช่ไหมครับ” นั่นเริ่มกวนใจแจ๊คสันเข้าให้ อยากจะพูดอะไรก็บอกมาไม่ต้องลีลามากความ แต่อย่างไรก็ตามแจ๊คสันก็แสดงความเห็นของเขา
“โปรเฟสเซอร์คงกำลังหมายถึงเรื่องระบบสืบพันธุ์ที่เกี่ยวพันกับจิตวิทยารึเปล่าครับ” แจ๊คสันตอบ ก็ไอ้ที่โชว์อยู่บนจอนั่นมันคือรูปกายวิภาคทางระบบสืบพันธุ์ของหญิงและชาย ดูเหมือนว่าคำตอบที่ได้รับจะเป็นที่น่าพอใจ โปรเฟสเซอร์กอลิล่ายิ้มแฉ่ง (ราวกับได้กล้วยอีกแล้ว)
“ขอบคุณสำหรับคำตอบครับ วันนี้เราจะมาเรียนกันเรื่องเพศศึกษา ในที่นี้ทุกคนบรรลุนิติภาวะกันหมดแล้ว ผมว่ามันคงจะง่ายขึ้นหากเราจะคุยเรื่องนี้กับแบบตรงไปตรงมา อีกอย่างหนึ่งมันเป็นเรื่องที่ผมถนัดเป็นพิเศษซะด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะเรามาเริ่มกับที่อวัยวะภายนอกของระบบนี้กัน.................”
ผ่านไปราว 2 ชั่วโมง ที่แจ๊คสันต้องทำความเข้าใจกับเรื่องที่โปรเฟสเซอร์นั่นพยายามยัดเยียดเรื่องเพศศึกษาให้กับทุกคน แม้จะเป็นเรื่องวิชาการก็ตาม เขาไม่ชอบแววตาหื่นกามนั่นเลยแม้แต่น้อย
“เอาล่ะ ผมฝากการบ้านให้พวกคุณละกันนะ ถ้าพิจารณาจากตำแหน่งแล้วเราจะสามารถหา G spot ของทั้งสองเพศได้อย่างไรบ้าง นั่นคือทั้งหมดของวันนี้”
นักศึกษาทยอยเดินออกนอกห้อง ในขณะที่แจ๊คสันกำลังจะลุกขึ้น ซองสีนำตาลหนึ่งถูกยื่นบนโต๊ะ
“มิสเตอร์หวัง ผมรู้สึกดีใจกับผลการประเมินคราวก่อนของคุณมาก คุณได้เต็มอีกแล้ว เด็กอย่างคุณเนี่ยนานๆทีจะมีคนนึงนะ พอดีทางมหาวิทยาลัยมีข้อเสนอบางอย่างให้คุณ รายละเอียดอยู่ในซองนี้นะ”
แจ๊คสันฉงน โปรเฟสเซอร์หน้ากอลิล่า ยิ้มให้เขา อยากได้กล้วยรึไง ถ้าจะมีก็มีของส่วนตัวแค่อันเดียวเว้ย ไม่ให้หรอก
“ครับ โปรเฟสเซอร์ปาร์ค นี่มัน....” แจ๊คสันดึงเอกสารออกมาและอ่านมัน
“ใช่แล้วล่ะ เธอสนใจไหมล่ะ ที่จอนส์ฮอปกินส์น่ะ”
“ผมยังไม่ได้ต่อเฉพาะทางเลยนะครับ” แจ๊คสันงง เขายังเป็นนักเรียนแพทย์อยู่ ยังไม่เคยทำวิจัยอะไรเลย
“นั่นก็ใช่ แต่เธอจะไม่ลองคิดดูเหรอ ศักยภาพของเธอมีมากกว่านี้ฉันรู้ แม้ว่าฉันจะถนัดเรื่องสูติแต่ไม่ต้องห่วงฉันสามารถแนะนำโปรเฟสเซอร์ที่นี่ให้เธอได้ เขาศึกษาเกี่ยวกับระบบประสาทและสมอง ความลับมากมายที่คนเราอยากรู้ และที่จอนส์ฮอปกินส์ก็มีชื่อเสียงในด้านการวิจัยทางแพทย์มาก”
“ผมจะลองคิดดูครับ”
แจ็คสันพยักหน้า ดูเหมือนว่าโปรเฟสเซอร์ปาร์คจะพอใจ เขาก้มลงมากระซิบข้างหูของแจ๊คสันเบาๆ
“เรื่อง G spot น่ะ ฉันถนัดเรื่องนี้มากเลยล่ะ ฉันค่อนข้างหามันเก่งนะ ถ้าเธอนึกภาพไม่ออกก็มาปรึกษาฉันได้”
“เรื่องนั้นขอบคุณมากครับ แต่คงไม่จำเป็นหรอกครับ ผมศึกษาด้วยตัวเองได้”
บ้าสิ! ทำไมจะไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน ใครจะไปทำเรื่องบ้าๆกับก้นตัวเองพรรค์นั้นฟระ! แค่คิดก็สยองแล้ว
แจ็คสันเบี่ยงตัวหลบ รีบเดินออกไปจากห้อง เขาไม่ชอบอยู่ตามลำพังกับโปรเฟสเซอร์คนนี้เลยให้ตายสิ รวมทั้งผู้ชายทุกคนที่มีแววตาเหมือนกับจะขย้ำเขา ไม่รู้ว่าเขาเคยทำหน้าแบบเจ้าพวกนั้นบ้างรึเปล่า ทำไมนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆใบหน้าน่ารักๆของแบมแบมถึงผุดขึ้นมาได้ รู้สึกอยากทดลองอะไรบางอย่างกับหมอนั่นขึ้นมาซะได้ ภาพแบมแบมกำลังนอนหงายแสดงสีหน้าทรมานจากการกระทำของใครบางคน เสียงหายใจขัดที่ผ่อนลมออกมาเป็นช่วงๆ จังหวะที่เงอะงะอย่างไม่ประสีประสา และดวงตาคลอน้ำตาที่ไร้เดียงสา ทำเอาสติเตลิดเปิดเปิง แจ๊คสันรีบส่ายหน้าให้ตัวเอง นี่เกิดคิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย!
“เล้งเหรอ วันนี้หาคนไปรับเจ้าเด็กนั่นหน่อยสิ พอดีฉันต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาลนิดหน่อย อาจจะกลับดึก...........เออ ไม่เอาเจ้าเหวินเจิ้งนะ ให้คนอื่นไปแทน แค่นี้นะ”
แจ๊คสันโทรศัพท์สั่ง ภาพเดิมยังติดตาอยู่ ไม่อยากให้แบมแบมสนิทกับคนอื่น มันก็เหมือนเวลาที่เราเป็นเจ้าของอะไรสักอย่างน่ะแหละ ไม่อยากใช้ของนั่นร่วมกับใคร นายเป็นของฉันเท่านั้น
แม้ว่าแจ๊คสันจะไม่รู้ตัวว่าเขากำลังหวงแบมแบมเข้าแล้ว แต่ทุกชีวิตก็ต้องดำเนินไปตามทางของตัวเอง ในขณะที่เรากำลังล่าเหยื่อ เราก็อาจจะเป็นเหยื่ออยู่ก็เป็นได้ ความซับซ้อนของโลกใบนี้มันช่างมากเกินกว่าที่เราจะจินตนาการได้
//////////////////////////////////
มือสองมือจับกันแน่นจนมือเปียกชื้นจากเหงื่อ ยองแจอยากถามคนตรงหน้าเขาว่าเมื่อไหร่จะปล่อยมือซะทีแต่ก็ไม่กล้าพอ แบมแบมดูเหมือนลืมตัวและลากเขามาที่ห้องน้ำ ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย มีแต่พวกเขาเพียงลำพังเท่านั้น
“บะ แบมแบม มาที่นี่ทำไมน่ะ” ยองแจรวบรวมความกล้าถามออกไป ตอนนี้แบมแบมปล่อยมือเขาแล้ว และกำลังเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าให้ตัวเองอยู่ ผมหน้าม้าและไรผมเปียกน้ำ ริมฝีปากอิ่มและแก้มสีเลือดฝาดสุขภาพดีเปล่งปลั่ง ถ้าไม่บอกว่านี่คือผู้ชายเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่
“ฉันจะบอกอะไรให้นายฟังอย่างนึงนะ” แบมแบมเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้ายื่นเข้ามาใกล้ยองแจ อะไรเนี่ย นายจะทำอะไรอ่ะ เรื่องแฟนอะไรนั่นหมายความว่าแบมแบมกำลังถูกใจเขาอย่างนั้นเหรอ
“อะ..อะไร”
“ตั้งแต่วันนี้นายต้องมาอยู่ข้างๆฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ไปที่ไหน นายก็ต้องไปด้วยเข้าใจไหม” แบมแบมตบมือลงมาบนบ่าของยองแจ เขาสะดุ้งเฮือก! นายกำลังหมายความว่า.....เราจะคบกันงั้นเหรอ..........
“ทำไมล่ะ”
“ให้บอกอีก มันก็แหงอยู่แล้ว นายน่ะต้องมาเป็นลูกน้องฉัน ฉันคือลูกพี่ เข้าใจมะ” แบมแบมให้ความกระจ่าง ตอนนี้ยองแจได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง โอเคว่าไม่ได้เป็นแฟน แต่ลูกพี่เนี่ยนะ?
“ฉันไม่แน่ใจเรื่องนั้น” ยองแจเบี่ยงตัว แต่นั่นทำให้แบมแบมไม่พอใจ เขาจับหัวไหล่ทั้งสองของยองแจกระชากเข้ามาใกล้
“ฉันให้นายเลือกระหว่าง เป็นลูกน้องหรือว่าเป็นศัตรู ไม่น่าจะเลือกยากเลยใช่ไหม?” ตอนนี้ยองแจกลัวมาก แบมแบมแรงเยอะกว่าขนาดตัว นี่เรียกว่ามีสิทธิ์เลือกงั้นเหรอ
“ก็ได้”
“ก็แค่นั้นล่ะ แต่ภายนอกนายต้องเป็นแฟนฉันเข้าใจมะ”
“เห? ไหงเป็นงั้น”
“ฉันแค่อยากจะประกาศให้เจ้าพวกนั้นรู้ว่าฉันคือใคร กฎทุกกฎของพวกมันไม่มีความหมายสำหรับฉัน เข้าใจมะ และอีกไม่นานโรงเรียนนี้จะกลายเป็นอาณาจักรของฉัน ไม่ต้องห่วง พอถึงเวลานั้น นายจะเป็นมือขวาของฉัน โอเคมะ” แบมแบมประกาศอุดมการณ์ ยองแจได้แต่เออออไปด้วย
“งั้นก็ได้”
“เริ่มจากเย็นวันนี้นายต้องกลับบ้านกับฉันนะ” แบมแบมสรุปเอง ยองแจได้แต่คิดว่ามันเรื่องซวยอะไรของเขาเนี่ยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
/////////////////////////////////
เลิกเรียนแล้วจินยองหรือจูเนียร์ เดินออกมาหน้าโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้าน วันนี้แจบอมหลบหน้าเขาอีกแล้ว หลายครั้งที่จินยองรู้สึกเหนื่อยใจกับความรู้สึกของตัวเอง ทำไมจะต้องไปหลงรักคนสมองทื่อแบบนั้นด้วยนะ แจบอมไม่เคยมองความรู้สึกของเขาออกเลย เขามันก็แค่เด็กแว่นข้างบ้านคนหนึ่งเท่านั้นใช่ไหม คิดแล้วก็แสนจะน้อยใจ ยิ่งมาช่วงหลังๆ มีเด็กจากเกาหลีมาอยู่บ้านเดียวกับแจบอมด้วย แจบอมเลยต้องดูแลหมอนั่นแทบจะไม่ได้มาเที่ยวเล่นที่บ้านของเขาเลย
“ฉันต้องกลับไปกินข้าวกับยองแจน่ะ” แจบอมมักจะอ้างแบบนี้ประจำเลย
วันนี้ก็เหมือนกันที่แจบอมปฏิเสธที่จะไปเล่นเกมส์ที่บ้านหลังจากที่จินยองอุตส่าห์ชวนเพราะเพิ่งได้เกมส์มาใหม่ จินยองนึกไปก็พาลถึงยองแจไม่ได้ หมอนั่นมีดีตรงไหนกันนะ ท่าทางอ่อนปวกเปียกไม่ได้ความสักนิด ตอนที่จินยองเห็นยองแจครั้งแรกก็รู้สึกไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย ในขณะที่กำลังนึกถึงใบหน้าของยองแจอย่างหงุดหงิด เจ้าของใบหน้าตัวจริงกลับเดินออกมานอกรั้วโรงเรียนต่อหน้าเขา โดยมีเจ้าเด็กใหม่ที่ชื่อแบมแบมข้างๆ เป็นภาพที่แปลกที่สองคนนั้นเดินจับมือกัน ยองแจเหมือนจะอายต่อสายตาที่กำลังจับจ้องพวกเขา แต่แบมแบมกลับดูเหมือนไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย จินยองมองตาม จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูรถที่จอดอยู่นานแล้ว ชายคนนั้นเดินตรงมาหาจินยอง
“นายรู้จักสองคนนั้นไหม” เขาถามจินยอง
“ครับ” จินยองตอบและเริ่มมองหน้าของคนตรงหน้า เขาเป็นผู้ชายที่สวยมาก บอกไม่ถูกว่าสวยแบบไหน ดวงหน้าอ่อนโยนแต่ก็แฝงความแข็งแกร่งบางอย่างไว้ภายใน
“จะว่าอะไรไหม ถ้าอยากกจะถามอะไรบางอย่างน่ะ”
“อะไรหรือครับ”
“ตรงนี้ไม่สะดวก ไปกินไอศครีมกันนะ ฉันลี้ยงนายเอง”
“ผมเกรงว่า........”จินยองอยากปฏิเสธแต่ว่าใบหน้าที่ใจดีนี่ทำไมกันนะ ไม่อยากขัดขืนเลย
“น่า....ไม่ไปรถฉันก็ได้ เราจะเดินไปด้วยกัน” เขาบอกให้คนขับรถกลับไป จินยองเริ่มวางใจ
“ก็ได้ฮะ”
“นายชื่ออะไร”
“จินยองครับ เรียกว่าจูเนียร์ก็ได้”
“งั้นเรียกจูเนียร์ละกัน ส่วนฉันชื่อมาร์คนะ”
“ครับ”
“คุณอยากถามอะไรเหรอครับ” จินยองเดินข้างๆเขา มาร์คแลดูสบายใจ คนคนนี้รู้จักใครในสองคนนั้นกันนะ ระหว่างแบมแบมกับยองแจ จินยองได้แต่สงสัย
“ไปกินไอศครีมก่อนนะ เรามีเวลาคุยกันอีกนานเลยจูเนียร์”
มาร์คยิ้มให้จินยอง เขาไม่คิดว่าจะได้เจอเด็กที่น่าสนใจเข้าให้แล้ว เรื่องแบมแบมปล่อยไปก่อนละกัน ตอนแรกกะจะเซอร์ไพรส์แบมแบมซะหน่อย หลังจากรู้จากพ่อบ้านเล้ง มาร์คก็อาสามารับแบมแบมเอง อยากเจอหมอนั่นมาก อยากสบตา อยากมองรอยยิ้มใสซื่อ อยากฟังเสียงหัวเราะ อยากไปหมดทุกสิ่ง แต่ตอนนี้กลับคิดว่าเด็กผู้ชายใส่แว่นคนข้างๆนี้ก็น่าสนใจเหมือนกัน
.........อาจเป็นไปได้ว่า แววตาเหงาๆเหมือนลูกหมาหลงทางนี่มันกระตุ้นความรู้สึกบางอย่าง......
...........จนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปโอบกอด เพื่อปลอบโยน...........................
To be continued.
(เนียร์จะเสร็จมาร์ครึไม่โปรดติดตาม อิอิ)
//////////////////////
ตอนนี้ไรท์แกล้งมาร์คอีกแล้วค่ะ มาร์คเริ่มกลายเป็นเด็กไม่ดีไปเรื่อยๆละ (ไม่นะ!!) คือในฟิคมาร์คจะมีปมมืดๆในใจอ่ะค่ะ เลยออกมาเป็นคนแบบนี้ ฮีเลยใจง่ายไปทั่ว (5555) ส่วนหวังกับแบมแบมไรท์ยังไม่ลืมนะคะ ยังเป็นฟิคหลักของสองคนนี้อยู่ค่ะ แม้ว่าจะมีคนมากมายเหลือเกิน แต่หวังเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะ ฟิคอาจจะอืดไปบ้างก็ขอโทษด้วยนะ เขียนไปก็นึกถึงสายใยอาหารในระบบนิเวศ มั่วอีรุงตุงนังจริง ฮ่าฮ่า ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากเลย อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ แต่ก็ขอบคุณมากค่ะที่ติดตามกันอยู่ค่ะ ไปแว้วน้า-ไรท์
ความคิดเห็น