ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ย้อนเวลา...วันแรก..ที่พบเจอ
……………
“ อยากตายรึไงคุณ..!!ถ้าอยากตายก็ไปตายที่อื่นไป..ผมยังไม่อยากติดคุกข้อหาขับรถชนคนตายนะ….”
เสียงที่ตะโกนออกมาจากรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ที่กรนด่าชายหนุ่มอีกคนที่ยืนขวางทางรถเขาไว้ ..นี่ถ้าเหยียบเบรกไว้ไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น
“ ยังจะยืนเซ่ออยู่อีกหลบไปสิครับ.”
หลังจากที่งุนงงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไม่นานชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก็รู้สึกตัวพร้อมกับก้มหัวเชิงขอโทษให้กับอีกฝ่ายแล้วรีบเดินหลบออกจากทางเดินรถของอีกฝ่าย
“ หน้าตาก็ดีไม่น่าคิดสั้น “
เสียงที่แว่วลอยตามหลังมาไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสนใจเลยสักนิด เขารีบเดินกิ่งวิ่งไปที่ท่ารถเพื่อนที่จะไปให้ทันรถเที่ยวสุดท้ายที่จะเข้าไปในหมู่บ้านที่เขาจะต้องไปเป็นครูประจำที่นั่น..หลังจากที่ตัดสินใจอยู่นานจากทำงานอยู่ภายในกระทรวงแต่เขาขอความช่วยเหลือจากพ่อของเพื่อนรักที่ขอให้ย้ายเขามาเป็นครูในที่ห่างไกลความเจริญเช่นนี้เพียงเพื่อต้องการที่จะลบเลือนความทรงจำที่เลวร้ายในอดีต
“ เวร..มาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายเอาไงดีวะเนี่ยไอ้ตฤณ “
ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบริเวณเก้าอี้ในศาลาริมทาง
“ คุณจะไปไหนครับ ดูท่าทางไม่ใช่คนแถวนี้เห็นนั่งนานแล้ว “
ชายวัยกลางคนที่เดินมาจากอีกฟากของถนนตรงเข้ามาถามอีกฝ่ายหลังจากที่สั่งเกตุว่าชายหนุ่มแปลกหน้าของอำเภอแห่งนี้นั่งอยู่คนเดียวนานพอสมควร ตามนิสัยของชาวบ้านต่างจังหวัดที่ยังมีให้เห็นมาจนถึงปัจจุบันที่แสดงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่คนรอบข้างเสมอ
“ เอ่อผมตกรถที่จะเข้าไปในหมู่บ้านน่ะครับพอดีต้องเข้าไปทำงานที่นั่นพรุ่งนี้แต่มาไม่ทันรถเสียแล้ว ไม่ทราบว่าพอจะมีรถเข้าไปอีกหรือเปล่าครับ “
ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะเป็นคนในท้องที่บางทีเขาอาจจะต้องพึ่งพาใครสักคนจริงๆ
“ โอ้ยย..ป่านนี้ไม่มีแล้วล่ะ รถเข้าหมู่บ้านนั้นน่ะมีแค่สองเที่ยว ตอนเช้ากับสี่โมงเย็น ต้องรอไปพรุ่งนี้แล้วล่ะพ่อหนุ่ม “
ความหวังของตฤณดนัยดับวูบลงไปทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“ ขอบคุณครับลุงงั้นไว้ผมรอไปพรุ่งนี้ก็ได้ครับ “
ชายหนุ่มยกมือไหว้อีกฝ่ายก่อนหอบกระเป๋าสะพายไว้บนบ่าพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่อีกหนึ่งใบเตรียมเดินกลับไปหาห้องพักรายวัน
“ อ้าวลุง ยังขายของไม่หมดเหรอครับ เย็นแล้วนะ “
น้ำเสียงที่รู้สึกคุ้นหูที่ดังแว่วมาทำให้ชายหนุ่มที่เตรียมจะเดินออกไปจากศาลาต้องหันกลับไปมองต้นเสียงเห็นชายหนุ่มที่ดูอายุไม่น่าจะห่างจากเขามากหมุนกระจกรถกระบะลงมาพูดคุยกับชายวัยกลางคนที่พึ่งจบการสนทนากับเขาไปเมื่อครู่
“ ขายหมดแล้วครับครูเอก แล้วนี่จะมาทำอะไรครับ “
“ มาทำธุระให้แม่กำลังจะกลับพอดีครับลุง “
“ อ้าวพอดีเลย พ่อหนุ่มไปกับครูเอกเขาสิ เขาอยู่ในหมู่บ้านกำลังจะกลับพอดี “
ชายสูงวัยหันมาทางตฤณดนัยที่หยุดยืนมองดูทั้งคู่อยู่พอดี
“ จะดีเหรอครับลุงเกรงใจเขาครับ “
ชายหนุ่มเอ่ยออกไปกลัวจะเป็นการรบกวนอีกอย่างเขาเป็นคนแปลกหน้าคงจะเป็นการยากที่อยู่ๆ จะให้คนที่ไม่รู้จักขึ้นรถไปด้วยแบบนี้
“ โอ้ยย ..เกรงจงเกรงใจอะไรกันไปๆ เอากระเป๋ามา ฝากด้วยนะครับครูเอก “
“ ครับลุง ..อ้าวเร็วๆสิคุณ เดี๋ยวค่ำมืดมาจะขับรถลำบาก “
“ อยากตายรึไงคุณ..!!ถ้าอยากตายก็ไปตายที่อื่นไป..ผมยังไม่อยากติดคุกข้อหาขับรถชนคนตายนะ….”
เสียงที่ตะโกนออกมาจากรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ที่กรนด่าชายหนุ่มอีกคนที่ยืนขวางทางรถเขาไว้ ..นี่ถ้าเหยียบเบรกไว้ไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น
“ ยังจะยืนเซ่ออยู่อีกหลบไปสิครับ.”
หลังจากที่งุนงงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไม่นานชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก็รู้สึกตัวพร้อมกับก้มหัวเชิงขอโทษให้กับอีกฝ่ายแล้วรีบเดินหลบออกจากทางเดินรถของอีกฝ่าย
“ หน้าตาก็ดีไม่น่าคิดสั้น “
เสียงที่แว่วลอยตามหลังมาไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสนใจเลยสักนิด เขารีบเดินกิ่งวิ่งไปที่ท่ารถเพื่อนที่จะไปให้ทันรถเที่ยวสุดท้ายที่จะเข้าไปในหมู่บ้านที่เขาจะต้องไปเป็นครูประจำที่นั่น..หลังจากที่ตัดสินใจอยู่นานจากทำงานอยู่ภายในกระทรวงแต่เขาขอความช่วยเหลือจากพ่อของเพื่อนรักที่ขอให้ย้ายเขามาเป็นครูในที่ห่างไกลความเจริญเช่นนี้เพียงเพื่อต้องการที่จะลบเลือนความทรงจำที่เลวร้ายในอดีต
“ เวร..มาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายเอาไงดีวะเนี่ยไอ้ตฤณ “
ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบริเวณเก้าอี้ในศาลาริมทาง
“ คุณจะไปไหนครับ ดูท่าทางไม่ใช่คนแถวนี้เห็นนั่งนานแล้ว “
ชายวัยกลางคนที่เดินมาจากอีกฟากของถนนตรงเข้ามาถามอีกฝ่ายหลังจากที่สั่งเกตุว่าชายหนุ่มแปลกหน้าของอำเภอแห่งนี้นั่งอยู่คนเดียวนานพอสมควร ตามนิสัยของชาวบ้านต่างจังหวัดที่ยังมีให้เห็นมาจนถึงปัจจุบันที่แสดงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่คนรอบข้างเสมอ
“ เอ่อผมตกรถที่จะเข้าไปในหมู่บ้านน่ะครับพอดีต้องเข้าไปทำงานที่นั่นพรุ่งนี้แต่มาไม่ทันรถเสียแล้ว ไม่ทราบว่าพอจะมีรถเข้าไปอีกหรือเปล่าครับ “
ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะเป็นคนในท้องที่บางทีเขาอาจจะต้องพึ่งพาใครสักคนจริงๆ
“ โอ้ยย..ป่านนี้ไม่มีแล้วล่ะ รถเข้าหมู่บ้านนั้นน่ะมีแค่สองเที่ยว ตอนเช้ากับสี่โมงเย็น ต้องรอไปพรุ่งนี้แล้วล่ะพ่อหนุ่ม “
ความหวังของตฤณดนัยดับวูบลงไปทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“ ขอบคุณครับลุงงั้นไว้ผมรอไปพรุ่งนี้ก็ได้ครับ “
ชายหนุ่มยกมือไหว้อีกฝ่ายก่อนหอบกระเป๋าสะพายไว้บนบ่าพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่อีกหนึ่งใบเตรียมเดินกลับไปหาห้องพักรายวัน
“ อ้าวลุง ยังขายของไม่หมดเหรอครับ เย็นแล้วนะ “
น้ำเสียงที่รู้สึกคุ้นหูที่ดังแว่วมาทำให้ชายหนุ่มที่เตรียมจะเดินออกไปจากศาลาต้องหันกลับไปมองต้นเสียงเห็นชายหนุ่มที่ดูอายุไม่น่าจะห่างจากเขามากหมุนกระจกรถกระบะลงมาพูดคุยกับชายวัยกลางคนที่พึ่งจบการสนทนากับเขาไปเมื่อครู่
“ ขายหมดแล้วครับครูเอก แล้วนี่จะมาทำอะไรครับ “
“ มาทำธุระให้แม่กำลังจะกลับพอดีครับลุง “
“ อ้าวพอดีเลย พ่อหนุ่มไปกับครูเอกเขาสิ เขาอยู่ในหมู่บ้านกำลังจะกลับพอดี “
ชายสูงวัยหันมาทางตฤณดนัยที่หยุดยืนมองดูทั้งคู่อยู่พอดี
“ จะดีเหรอครับลุงเกรงใจเขาครับ “
ชายหนุ่มเอ่ยออกไปกลัวจะเป็นการรบกวนอีกอย่างเขาเป็นคนแปลกหน้าคงจะเป็นการยากที่อยู่ๆ จะให้คนที่ไม่รู้จักขึ้นรถไปด้วยแบบนี้
“ โอ้ยย ..เกรงจงเกรงใจอะไรกันไปๆ เอากระเป๋ามา ฝากด้วยนะครับครูเอก “
“ ครับลุง ..อ้าวเร็วๆสิคุณ เดี๋ยวค่ำมืดมาจะขับรถลำบาก “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น