ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันเวลาที่ผันผ่าน..
………………..
“ อ้าวคุณครูไปไหนแต่เช้าคะ “
แม่ค้าร้านขายอาหารที่ปลูกเป็นเพิงเล็กๆ ข้างทางภายในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างจะอยู่ห่างไกลจากตัวอำเภอเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังจะเดินไปถึงหน้าร้านของเธอ
“ อ้าวสวัสดีครับน้าพร ผมจะไปอำเภอครับไปหาซื้อของใช้เสียหน่อย พอดีของใช้ที่บ้านมันหมดแล้วครับ “
ชายหนุ่มเอ่ยทักทายหญิงสูงวัยที่ยืนตักกับข้าวราดใส่จานให้ลูกค้าที่มีจำนวนไม่มากทำไหร่นัก แต่ก็ถือว่าร้านของหล่อนขายดีพอสมควรในหมู่บ้านขนาดกลางแห่งนี้
“ แหมคุณครูก็รีบๆ หาคนไปดูแลสิคะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย วันหยุดทั้งทีจะได้พักผ่อนอยู่บ้าน “
“โอ้ยย..อยู่แบบนี้ก็สบายดีแล้วครับ ..ครูจนๆ อย่างผมใครเขาจะมาสนใจล่ะ “
ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อถูกแม่ค้าปากหวานแซวเป็นประจำ
“ ดูพูดเข้า ตัวเองล่ะไม่ยอมเลือกใครสักที เห็นมีมาให้เลือกเยอะจะตาย “
“ แหม ถ้าเลือกได้ ก็อยากได้คนทำอาหารอร่อยๆ อย่างน้าพรแหละครับ ทำไมผมถึงเกิดมาช้าจังก็ไม่รู้ ถ้าเกิดเร็วกว่านี้ น้าชลก็น้าชลเถอะจีบน้าพรแพ้ผมแน่นอน “
สิ้นเสียงของตฤณดนัย คนที่ค้าขายอยู่ในละแวกนั้นทั้งชาวบ้านที่ออกมาจับจ่ายใช้สอยต่างพากันเฮลั่น อย่างมีความสุขที่ได้ยินการสนทนาระหว่างคุณครูหนุ่มกับแม่ค้าผู้นี้
“ รีบไปเถอะค่ะครู เดี๋ยวตกรถตกราจะไม่ได้ของใช้กันพอดี “
หลังจากที่คุยกันเสร็จแล้วชายหนุ่มก็เดินผ่านไปยังศาลากลางหมู่บ้านที่ในทุกๆ วันจะมีรถสองแถวเข้ามารับชาวบ้านที่ต้องการเข้าไปยังตัวอำเภอ หรือตัวจังหวัด ในทุกๆวันจะมีรอบการเดินรถสองรอบคือรอบเช้ารถจะผ่านมาประมาณแปดโมงครึ่งและรอบเย็นรถจะเข้ามาประมาณสี่โมงเย็น หากใครพลาดสองเที่ยวนี้แล้วก็คงต้องรอไปในวันถัดไป
“ อ้าวตฤณไปไหนครับ “
“ ไปอำเภอครับ เอกล่ะไปไหนแต่เช้าเชียว “
หลังจากที่มายืนรอรถโดยสารได้สักพักแล้วก็มีรถจักรยานยนต์สีคุ้นตามาจอดเทียบศาลาที่เขายืนอยู่ปรากฏร่างสูงใหญ่ของเอกรินทร์ นั่งอยู่บนรถในชุดวอร์มขายาวกับเสื้อแขนยาวสีเข้มเข้าชุดกัน
“ ว่าจะไปเยี่ยมเจ้าต้นน่ะครับเห็นเมื่อวันศุกร์ไม่ยอมมาเรียน เจอแม่เจ้าต้นมันเมื่อวานที่ตลาดบอกไม่สบาย ไปด้วยกันหรือเปล่าครับเดี๋ยวผมขับรถพาไปอำเภอตอนสายๆ “
“ ไม่รบกวนดีกว่าพอดีจะแวะไปทำธุระด้วยน่ะครับ เดี๋ยวตอนเย็นๆจะกลับ “
ชายหนุ่มบอกปฏิเสธอีกฝ่ายไปอย่างเกรงใจ โดยอ้างธุระอย่างอื่นทั้งที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะเข้าไปในอำเภอทำไมในวันหยุดเช่นนี้เพียงแต่รู้สึกเบื่อๆ ไม่อยากที่จะอยู่ที่บ้านพักเลยอยากจะเข้าไปหาซื้อหนังสือมาอ่านเล่น
“ เอางั้นก็ได้ครับ งั้นไว้ตอนเย็นไปกินข้าวบ้านผมนะครับตฤณแม่แกบ่นว่าไม่ไปหาหลายวันแล้ว “
“ ได้ครับ ไว้เจอกันตอนเย็นไม่ต้องมารับล่ะเดี๋ยวผมเดินไปเอง “
“ งั้นเจอกันตอนเย็นนะครับตฤณ”
หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที
ทิ้งให้อีกฝ่ายอยู่รอรถไม่นานก็ได้ยินเสียงบีบแตรดังมาเป็นระยะๆ จนมาหยุดที่บริเวณหน้าศาลากลางหมู่บ้าน ตฤณดนัยเดินขึ้นไปบนรถที่มีลักษณะ
เหมือนรถหกล้อ แต่จะมีหลังคาปกคลุมด้านบนพร้อมกับภายในกระบะก็ดัดแปลงเป็นเบาะนั่งทอดยาวจนสุดกระบะทั้งสองฝั่งอีกทั้งยังมีราวไว้สำหรับจับด้านบนอีกสองแถวเหมือนกับรถเมล์ในกรุงเทพที่เขาจากมาเกือบสามปี…
หลังจากที่ผู้คนที่ทยอยกันขึ้นรถจนเต็มแล้ว คนขับก็ค่อยๆขับรถออกจากหมู่บ้านทันทีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งอยู่ด้านในสุดที่มีคนนั่งถัดจากเขาไปจนสุดเบาะ เขาหลับตาลงพลางนึกถึงตอนที่มาที่นี่ครั้งแรกกับบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยมาก่อนเมื่อสามปีที่ผ่านมา
……………
“ อ้าวคุณครูไปไหนแต่เช้าคะ “
แม่ค้าร้านขายอาหารที่ปลูกเป็นเพิงเล็กๆ ข้างทางภายในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างจะอยู่ห่างไกลจากตัวอำเภอเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังจะเดินไปถึงหน้าร้านของเธอ
“ อ้าวสวัสดีครับน้าพร ผมจะไปอำเภอครับไปหาซื้อของใช้เสียหน่อย พอดีของใช้ที่บ้านมันหมดแล้วครับ “
ชายหนุ่มเอ่ยทักทายหญิงสูงวัยที่ยืนตักกับข้าวราดใส่จานให้ลูกค้าที่มีจำนวนไม่มากทำไหร่นัก แต่ก็ถือว่าร้านของหล่อนขายดีพอสมควรในหมู่บ้านขนาดกลางแห่งนี้
“ แหมคุณครูก็รีบๆ หาคนไปดูแลสิคะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย วันหยุดทั้งทีจะได้พักผ่อนอยู่บ้าน “
“โอ้ยย..อยู่แบบนี้ก็สบายดีแล้วครับ ..ครูจนๆ อย่างผมใครเขาจะมาสนใจล่ะ “
ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อถูกแม่ค้าปากหวานแซวเป็นประจำ
“ ดูพูดเข้า ตัวเองล่ะไม่ยอมเลือกใครสักที เห็นมีมาให้เลือกเยอะจะตาย “
“ แหม ถ้าเลือกได้ ก็อยากได้คนทำอาหารอร่อยๆ อย่างน้าพรแหละครับ ทำไมผมถึงเกิดมาช้าจังก็ไม่รู้ ถ้าเกิดเร็วกว่านี้ น้าชลก็น้าชลเถอะจีบน้าพรแพ้ผมแน่นอน “
สิ้นเสียงของตฤณดนัย คนที่ค้าขายอยู่ในละแวกนั้นทั้งชาวบ้านที่ออกมาจับจ่ายใช้สอยต่างพากันเฮลั่น อย่างมีความสุขที่ได้ยินการสนทนาระหว่างคุณครูหนุ่มกับแม่ค้าผู้นี้
“ รีบไปเถอะค่ะครู เดี๋ยวตกรถตกราจะไม่ได้ของใช้กันพอดี “
หลังจากที่คุยกันเสร็จแล้วชายหนุ่มก็เดินผ่านไปยังศาลากลางหมู่บ้านที่ในทุกๆ วันจะมีรถสองแถวเข้ามารับชาวบ้านที่ต้องการเข้าไปยังตัวอำเภอ หรือตัวจังหวัด ในทุกๆวันจะมีรอบการเดินรถสองรอบคือรอบเช้ารถจะผ่านมาประมาณแปดโมงครึ่งและรอบเย็นรถจะเข้ามาประมาณสี่โมงเย็น หากใครพลาดสองเที่ยวนี้แล้วก็คงต้องรอไปในวันถัดไป
“ อ้าวตฤณไปไหนครับ “
“ ไปอำเภอครับ เอกล่ะไปไหนแต่เช้าเชียว “
หลังจากที่มายืนรอรถโดยสารได้สักพักแล้วก็มีรถจักรยานยนต์สีคุ้นตามาจอดเทียบศาลาที่เขายืนอยู่ปรากฏร่างสูงใหญ่ของเอกรินทร์ นั่งอยู่บนรถในชุดวอร์มขายาวกับเสื้อแขนยาวสีเข้มเข้าชุดกัน
“ ว่าจะไปเยี่ยมเจ้าต้นน่ะครับเห็นเมื่อวันศุกร์ไม่ยอมมาเรียน เจอแม่เจ้าต้นมันเมื่อวานที่ตลาดบอกไม่สบาย ไปด้วยกันหรือเปล่าครับเดี๋ยวผมขับรถพาไปอำเภอตอนสายๆ “
“ ไม่รบกวนดีกว่าพอดีจะแวะไปทำธุระด้วยน่ะครับ เดี๋ยวตอนเย็นๆจะกลับ “
ชายหนุ่มบอกปฏิเสธอีกฝ่ายไปอย่างเกรงใจ โดยอ้างธุระอย่างอื่นทั้งที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะเข้าไปในอำเภอทำไมในวันหยุดเช่นนี้เพียงแต่รู้สึกเบื่อๆ ไม่อยากที่จะอยู่ที่บ้านพักเลยอยากจะเข้าไปหาซื้อหนังสือมาอ่านเล่น
“ เอางั้นก็ได้ครับ งั้นไว้ตอนเย็นไปกินข้าวบ้านผมนะครับตฤณแม่แกบ่นว่าไม่ไปหาหลายวันแล้ว “
“ ได้ครับ ไว้เจอกันตอนเย็นไม่ต้องมารับล่ะเดี๋ยวผมเดินไปเอง “
“ งั้นเจอกันตอนเย็นนะครับตฤณ”
หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จแล้วชายหนุ่มร่างสูงก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที
ทิ้งให้อีกฝ่ายอยู่รอรถไม่นานก็ได้ยินเสียงบีบแตรดังมาเป็นระยะๆ จนมาหยุดที่บริเวณหน้าศาลากลางหมู่บ้าน ตฤณดนัยเดินขึ้นไปบนรถที่มีลักษณะ
เหมือนรถหกล้อ แต่จะมีหลังคาปกคลุมด้านบนพร้อมกับภายในกระบะก็ดัดแปลงเป็นเบาะนั่งทอดยาวจนสุดกระบะทั้งสองฝั่งอีกทั้งยังมีราวไว้สำหรับจับด้านบนอีกสองแถวเหมือนกับรถเมล์ในกรุงเทพที่เขาจากมาเกือบสามปี…
หลังจากที่ผู้คนที่ทยอยกันขึ้นรถจนเต็มแล้ว คนขับก็ค่อยๆขับรถออกจากหมู่บ้านทันทีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งอยู่ด้านในสุดที่มีคนนั่งถัดจากเขาไปจนสุดเบาะ เขาหลับตาลงพลางนึกถึงตอนที่มาที่นี่ครั้งแรกกับบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยมาก่อนเมื่อสามปีที่ผ่านมา
……………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น