ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีตที่เจ็บปวด..
“ ผมขอโทษ..ผมรักคุณไม่ได้..ผมไม่ได้เป็นเกย์”
“ แล้วที่ผ่านมาล่ะรุจ ..ที่ผ่านมามันคืออะไร..คุณบอกผมมาสิ บอกผมมา.!!”
น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่อถามอีกฝ่ายพร้อมกลั้นหายใจเพื่อรอฟัง….คำตอบที่เขาไม่อยากได้ยินมากที่สุด..ได้แต่ภาวนา..ขอให้คำตอบที่ได้รับ..จะช่วยเยียวยาหัวใจของเขาได้ในตอนนี้..
“ ผมรักแก้ว …เราสองคนรักกัน…แต่ผมทนเห็นคุณเสียใจไม่ได้..เพราะคุณเป็นเพื่อนแก้วและคุณดีกับผมมาก...ตฤณผมขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่คุณทำเพื่อผมมาโดยตลอด และผมขอโทษ..ผมขอโทษกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น..คุณเป็นเพื่อน..ที่ผมรักมากที่สุด “
คำตอบราบเรียบ กลับเหมือนกับคมมีดที่กกรีดแทงหัวใจของร่างที่นั่งอยู่โซฟาภายในห้องพักนั้นสั่นระริกระคนสะอื้นร่ำไห้กับคำตอบที่ได้ยินจากปากของอีกฝ่าย กับการทำใจในสิ่งที่จะต้องมารับรู้ถึงแม้ว่าจะเตรียมตัว และทำใจกับสิ่งที่จะได้ยินมามากเพียงใด หากแต่ความจริงพร้อมกับน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นนั้น ทำให้เขารวดร้าวใจหัวใจมากกว่าที่คิดไว้
“ พอเถอะรุจ..ผ..ผม..เข้าใจ..ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว..ขอให้รุจกับแก้วมีความสุขมากๆ นะครับ..จากนี้ต่อไป..ขอให้คุณสองคนครองรักกันนานๆ ส่วนผม..มันคงยากที่จะทำใจได้ในตอนนี้…แต่รุจไม่ต้องห่วง..สำหรับผม..มันเหมือนฝันที่มีความสุขมากในช่วงเวลาหนึ่ง..มันทำให้ผมรู้ว่าชีวิตผมมีค่ามากขึ้น…ทำให้ผมได้รู้จักคำว่ารัก..ทำให้ผมรู้ว่าผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อคนที่ผมรัก…ถึงตอนนี้..ช่วงเวลานั้นมันอาจจะหมดไปแล้วก็ตาม..มันคงถึงเวลา..ที่ผมจะต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอันแสนเจ็บปวด..แต่ผมจะเก็บความทรงจำดีๆ เหล่านั้นเอาไว้..จะฝังมันไว้..ฝังไว้ในหัวใจของผมตลอดไป… “
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาด้วยน้ำตานองหน้า ..สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามราวกับจะจดจำเรือนร่างของศรุจไว้ในความทรงจำตลอดไป..
“ ผมคงต้องไปแล้ว ฝากลาแก้วด้วยนะ”
“ ด..เดี๋ยวตฤณ..ขอผมกอดคุณเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม “
ร่างสูงหนาที่อยู่เบื้องหน้าพูดพร้อมกับขยับเข้าหาอีกฝ่าย
“ อย่าเลยรุจ..ขอให้มันจบลงไปตรงนี้ดีกว่า..อย่าทำให้ผมต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย..ขอให้รุจโชคดีนะครับ..ดูแลตัวเองและคนที่รุจรักให้ดีด้วย”
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกล่าวสรุปแล้วลุกขึ้นและก้าวเดินออกไปทันที สองเท้าที่หนักอึ้ง..ยากลำบากต่อการก้าวเดินอย่างมั่นคง…เหมือนวิญญาณถูกอีกฝ่ายกระชากออกไปจากร่างกาย …
.............
“ แล้วที่ผ่านมาล่ะรุจ ..ที่ผ่านมามันคืออะไร..คุณบอกผมมาสิ บอกผมมา.!!”
น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่อถามอีกฝ่ายพร้อมกลั้นหายใจเพื่อรอฟัง….คำตอบที่เขาไม่อยากได้ยินมากที่สุด..ได้แต่ภาวนา..ขอให้คำตอบที่ได้รับ..จะช่วยเยียวยาหัวใจของเขาได้ในตอนนี้..
“ ผมรักแก้ว …เราสองคนรักกัน…แต่ผมทนเห็นคุณเสียใจไม่ได้..เพราะคุณเป็นเพื่อนแก้วและคุณดีกับผมมาก...ตฤณผมขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่คุณทำเพื่อผมมาโดยตลอด และผมขอโทษ..ผมขอโทษกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น..คุณเป็นเพื่อน..ที่ผมรักมากที่สุด “
คำตอบราบเรียบ กลับเหมือนกับคมมีดที่กกรีดแทงหัวใจของร่างที่นั่งอยู่โซฟาภายในห้องพักนั้นสั่นระริกระคนสะอื้นร่ำไห้กับคำตอบที่ได้ยินจากปากของอีกฝ่าย กับการทำใจในสิ่งที่จะต้องมารับรู้ถึงแม้ว่าจะเตรียมตัว และทำใจกับสิ่งที่จะได้ยินมามากเพียงใด หากแต่ความจริงพร้อมกับน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นนั้น ทำให้เขารวดร้าวใจหัวใจมากกว่าที่คิดไว้
“ พอเถอะรุจ..ผ..ผม..เข้าใจ..ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว..ขอให้รุจกับแก้วมีความสุขมากๆ นะครับ..จากนี้ต่อไป..ขอให้คุณสองคนครองรักกันนานๆ ส่วนผม..มันคงยากที่จะทำใจได้ในตอนนี้…แต่รุจไม่ต้องห่วง..สำหรับผม..มันเหมือนฝันที่มีความสุขมากในช่วงเวลาหนึ่ง..มันทำให้ผมรู้ว่าชีวิตผมมีค่ามากขึ้น…ทำให้ผมได้รู้จักคำว่ารัก..ทำให้ผมรู้ว่าผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อคนที่ผมรัก…ถึงตอนนี้..ช่วงเวลานั้นมันอาจจะหมดไปแล้วก็ตาม..มันคงถึงเวลา..ที่ผมจะต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอันแสนเจ็บปวด..แต่ผมจะเก็บความทรงจำดีๆ เหล่านั้นเอาไว้..จะฝังมันไว้..ฝังไว้ในหัวใจของผมตลอดไป… “
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาด้วยน้ำตานองหน้า ..สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามราวกับจะจดจำเรือนร่างของศรุจไว้ในความทรงจำตลอดไป..
“ ผมคงต้องไปแล้ว ฝากลาแก้วด้วยนะ”
“ ด..เดี๋ยวตฤณ..ขอผมกอดคุณเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม “
ร่างสูงหนาที่อยู่เบื้องหน้าพูดพร้อมกับขยับเข้าหาอีกฝ่าย
“ อย่าเลยรุจ..ขอให้มันจบลงไปตรงนี้ดีกว่า..อย่าทำให้ผมต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย..ขอให้รุจโชคดีนะครับ..ดูแลตัวเองและคนที่รุจรักให้ดีด้วย”
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกล่าวสรุปแล้วลุกขึ้นและก้าวเดินออกไปทันที สองเท้าที่หนักอึ้ง..ยากลำบากต่อการก้าวเดินอย่างมั่นคง…เหมือนวิญญาณถูกอีกฝ่ายกระชากออกไปจากร่างกาย …
.............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น