รักนาย..เจ้าชายปีศาจ <>

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 >>::: การกลับมาของเป้ :::

           ฉันบินตามช่องแสงที่มีอยู่เป็นลำขึ้นมาจนสุด แล้วก็เหมือนผ่านอะไรร้อนๆ และโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างที่ไร้ปีก ก็มายืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดิม เหมือนตอนที่เรามา  ตัวฉันที่ปรับสภาพไม่ทันเซเล็กน้อย  และเสียงแห่งมิตรภาพก็ดังขึ้น

            "พาย คุยอะไรกับเจ้าชายตั้งนาน ออกมาช้าจังเลย" เปรี้ยววิ่งถลามาหาฉันแล้วพุดอย่างหอบๆ

            "อื้ม  นั่นสิ  คนอื่นเค้ารออยู่ที่รถของพี่แพนแล้วนะ" ตุ๊กตาเสริม

            "เปล่าไม่มีอะไรหรอก ก็เรื่องพลังของฉันน่ะ  ไปกันเถอะ"ฉันพุดแบบเบื่อหน่ายแล้วเดินช้าๆเพื่อไปที่รถของเฮียแพนโดยมีเพื่อนทั้งสอง เดินตามมาอย่างเงียบๆ

>>เฮ้ยยย   รับโทรศัพท์หน่อยเด้... เฮ้ย  รับโทร..!!!!!!!

            เลียงโทรศัพท์ไอ้เปรี้ยวดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ  นี่มันไม่มีเสียงเรียกเข้าอื่นแล้วหรือไงฟร่ะ ปันยาอ่อนชะมัดเลย

            "คัยอ่ะ      อ้าว       เฮ้ยจิงดิ      เวง        ไม่       ขี้เกียจ    อยู่นี่แหละ     โอ๊ยยยย      อยู่ โรงเรียน        เออ     อ้าวเฮ้ยยย ฮาโหลๆ      เวงเอ๊ย  วางแล้ว"    ไอ้เปรี้ยวพุดโทรศัพท์ ด้วยเสียงที่แข็งกระด้าง และดูดุร้ายเอาการทีเดียว

            "คัยหรอแก  ทำไมต้องทำเสียงดุหยั่งงั้นด้วยว่ะ" ฉันพูดหลังจากที่มันเลิกกระฟัดกระเฟียดใส่โทรศัพท์แล้ว

            "ก็ไอ้น้องเวง  น่ะสิ  มันพึ่งกลับมาจาก อังกฤษ เดี๋ยวนี้นี่เอง  มันจามาหาเราที่นี่ น่าเบื่อชะมัดเลย" เปรี้ยวพุด

            "น้องเป้  กลับมาแล้วหรอ ไปอยู่อังกฤษตั้งแต่อายุ 11 นี่นะ กี่ปีมาแล้วเนี้ย  5 ปีแล้วสินะ" ตุ๊กตา ไล่เรียงด้วยสีหน้าแช่มชื่น ร่าเริง

            "ไม่รู้กลับมาครั้งนี้จะมาสร้างความวุ่นวายอารายรึป่าว" ไอ้เปรี้ยวแสดงความกังวล     ความวุ่นวาย  ใช่สิ  ตอนที่มันยังไม่ไป  มันกวนโอ๊ยน่าดูเลย 

            "ไม่รู้จาโตขึ้นรึป่าวเนอะ ตอนเด็กๆกวนซะ  เหมือนแกเลย"  ฉันพูดจบ หน้าไอ้เปรี้ยวก็บ่งบอกเลยว่ากำลังจาเถียง  แต่แล้ว  เสียงที่จบการสนทนาของพวกเราก็ดังขึ้น

            "มากันแล้วหรอ  นี่ก็ 3ทุ่มกว่าๆแล้ว กลับกันเลยมั๊ย" เสียงเฮียแพนนั่นเอง

            "เดี๋ยวเปรี้ยวขอรอน้องก่อนน่ะค่ะ กลับกันก่อนเลยก็ได้" เปรี้ยวบอกเฮียและคนอื่นๆ  ที่ฉันจำได้ว่าคือ พวกคนสนิทเจ้าชาย ทั้งนั้น

            "พายกับตุ๊กตาก็จะอยู่ด้วย  เป็นเพื่อนเปรี้ยว" ฉันพูดบ้าง  จะไห้ยัยเปรี้ยวอยู่นี่คนเดียวได้ไงกัน

            "ไปซ์ เมิงอยู่เป็นเพื่อนน้องเค้าหน่อยแล้วกัน แล้วก็ส่งกลับบ้านด้วย  กรูธุระต้องทำ ฝากด้วยนะ" เฮียสั่งพี่ไปซ์  แล้วทำหน้าซีเรียส  พี่ไปซ์ พยักหน้าน้อยๆ

            "เกรซ  ไปกันรึยัง  เรื่องนี้จะได้จบๆไปซักที" เฮียทำเสียงดุ และหน้าซีเรียส  พี่ที่ฉันเข้าใจว่าชื่อ เกรซ  เดินตามเฮียเข้าไปในรถ  แล้วเพื่อนของพี่เกรซ ก็ตะโกนบอกลา

            "เกรซ  เชื่อใจเธอเองนะ" พี่เค้าพุด ก่อนจะเดินจากไป

            "ขอบใจนะเอม" พี่เกรซพูดเบาๆกับตัวเอง แล้วปิดประตูรถ และเกือบจะในทันที รถก็แล่นฉิวออกไป โดยมีเฮีย เป็นคนขับ และพี่เกรซ นั่งข้างๆ ภาพที่ฉันเห็น มันบอกฉันว่าสองคนนี่เหมาะสมกันมากเพียงใด  ทำไมไม่เป็นแฟนกันนะ  เฮียจะได้มีแฟน น่ารักๆกับเค้าซักที

            "ไปซ์ กรูไปก่อนนะ" พี่บีม เดินมาแตะไหล่พี่ไปซ์ แล้วมองหน้าพวกเรา  ก่อนจะบอกลาเราเหมือนกัน

            "ไม่ต้องห่วงนะ อยู่กับไอ่เนี้ย ปลอดภัย  ไม่มีใครมาทำอารายหรอก  เพราะมันจะทำเอง ฮ่าฮ่า" พี่บีมพุดแล้วเดินจากไปเร็วๆ

            ดุเหมือนพี่ไปซ์จะอึ้งๆ  เหมือนไม่มีสติ  กว่าจะนึกได้ว่าโดนเพื่อนล้อ พี่บีมก็พุ่งตัวไปไกลแล้ว

            ตอนนี้พวกเราทั้ง 4 คนก้ได้แต่รอ ไอ่เป้  อยู่ที่หน้าโรงเรียน  ไม่รู้เมื่อไหร่มานจามา  ว่าแต่   ฉันจำอารายเกี่ยวกับมันไม่ค่อยได้เลยอ่ะ  จำได้ว่า ก่อนจะไป อังกฤษ......

5 ปีก่อน >>>

            "พายลูก เป้มาหา อ้าวพาย เปนอะไรไปอ่ะ  ตายแล้วตัวร้อนจี๋เลย"  แม่ฉันพุดด้วยความตกใจทันทีที่เห็นฉันนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ตัวสั่นเทา

            "เอ่อ เดี๋ยวแม่ไปเอายามาให้นะลูก  จิ๋ว  จิ๋ว  มาดูยัยพายหน่อยซี้" แม่ตะโกนเรียกแม่บ้าน  แล้วก็เหมือนโกหก  แม่บ้านโผล่มาในทันที  พร้อมยาในมือ -_-"

            "แม่จะลงไปบอกเป้นะลูก" แล้วแม่ของฉันก็กระโจนออกจากห้องไป

            "คุณพาย  ลุกมากินก่อนค่ะ ลุกไหวมั๊ย" พี่จิ๋วเรียกและพยายามพยุงฉันให้ลุกขึ้น

ตึง!!  เสียงประตูที่เปิดออกอย่างรวดเร็วจนกระแทกเข้ากับพนักห้อง  ใคฟร่ะมันมารุนแรงกับประตุน้อยๆของฉัน

            "เจ้  ป่วยหรอ  เค้ามาลานะ จาไปอางกิดแล้ว  ตื่นมาฟังเค้าก่อนดิ  เจ้  เค้ามีตั้งหลายเรื่องจาบอกอ่ะ" อ่อ ไอเป้นี่เอง  มันพูดแล้วร้องไห้ไปด้วย เด็กน้อยจิงๆเลย  ฉันปวดหัว  หัวแทบระเบิดคงไม่อยากฟังแกสาธยายหรอกย่ะ  โอ๊ย  ..  ปวดหัวชะมัดเลย  ไม่ไหวแล้วนะ ....

            "เจ้ก่อนเค้าจาไป เค้าอยากบอก..." แต่ก่อนที่ไอ่เป้มันจะพูดจบ  ฉันก็หลับไปแล้วหลังจากนั้น  ฉันก็ไม่ได้เห็นมันอีกเลย......

------------------------------  my  devil  ----------------------------

            "นั่น ไอ่เป้ รึป่าวอ่ะ" ตุ๊กตาพูดขึ้นแล้วชี้ไปที่ แท็กซี่ คันหนึ่งด้านหลังของฉัน

            "อื้ม นั่นแหละ น้องฉันหล่ะ" เปรี้ยวพูดแล้วเดินไปหา น้องของตัวเอง

            "ไง รอรับเป้อยู่หรอ" ไอ่เป้พูดพร้อมกับเดินกระโผลกกระเพลก จากการหอบหิ้วสัมภาระที่ดูยิ่งใหญ่เหลือเกิน

            "ป่าว  รอ หมาลงจากเครื่องบิน" เปรี้ยวพูดหน้าตาเฉยใส่หน้าเป้  เหอๆ  นี่หรอพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันมา 5 ปี  เค้าทักทายกันอ่อนหวานขนาดนี้เชียว =_+

            "ม่ะ  พี่ช่วย  ชื่อเป้หรอ  พี่ ไปซ์นะ" พี่ไปซ์ แนะนำตัวเสร็จสัพ  แล้วถลาไปช่วยไอ่เป้ถือของ

            "ยินดีฮะ  ทำไม พี่ไปซ์มาอยู่นี่ได้อ่ะ  คงไม่ได้เป็นแฟนใครแถวนี้ใช่มั๊ย" เป้พูดหน้าเครียด

            "ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า  ป่าวหรอก  ผู้หญิงแถวนี้หน้ากลัวจาตาย ใครจากล้าจีบ" พี่ไปซ์พูด ยืนยันกับเป้  แต่พี่ว่าพวกหนูนี่นา  พวกเราไม่ได้น่ากลัวซักหน่อยนะ >,<

            "โล่งอก  เจ้... คิดถึงจังเลย" เป้วางของทุกอย่างแล้วเดินมากอดฉัน  เฮ้ย  คนที่แกควรกอดคือไอ้เปรี้ยวน้า...

            "เออๆ  พอแล้ว  แกน่าจาไปกอดไปเปรี้ยวมันมากกว่านะ" ฉันพูดแล้วถอนตัวออกมา

            "ไม่อ่ะ ก็คิดถึงเจ้มากกว่านี่นา  เจ้ยังไม่มีแฟนใช่มั๊ย  (ฉันพยักหน้า) ดีเลย  เป้จาได้จีบเจ้ไง  ^o^ "  โห  ไอ่เวง  ม่อได้แม้แต่พี่นะ  ถึงแกจะสูงขึ้น  ดุดีขึ้น  แต่แกก็เป็นน้องฉันอยู่ดีแหละย่ะ  อย่ามาหลอกคนแก่ให้ยากเลย

            "55+ ยัยพาย  โดนไอ้เป้ เล่น เข้าให้แล้วไง ว่างัยพาย  ว่างัย"  ตุ๊กตาขำคำพูดของไอ่เป้ แล้วแซวฉันซะงั้น  เพื่อนที่ดี เค้าทำกันอย่งนี้หรอย่ะ

            "อย่ามาพูดบ้าๆไอ่เป้  ฉันไม่ใช่ผุ้หญิงโง่ๆให้แกจีบเล่นหรอกนะ" ฉันพูด  ไอ่บ้านี่ มันยังไม่เลิกน่าม่อ  ตั้งแต่เด็กก็ม่อแบบเนี้ย  เหมือนเดิมเลย

            "ก้อใครบอกเป้จะเล่นๆเล่า  เป้เอาจิงนะ" สิ้นเสียงไอ้เป้ ที่ทำหน้าตาจิงจัง  ทุกคนก็ งง กับสิ่งที่ตนได้ยิน  ไอ้นี่ ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

            "ไอ้เป้  เลิกเล่นได้แล้ว เกรงใจพี่ไปซ์ เค้า  นี่ก้ดึกแล้วนะ" เปรี้ยวพุด  สลายความเงียบ และอึดอัด ที่กำลังก่อตัวขึ้น  ดีมากเพื่อนรักเพราะฉันกำลังจาทำตัวไม่ถุก

            "55+ นี่ทุกคนเชื่อ เป้หรอเนี้ย  แหมๆ เป้ล้อเล่นหรอกน่า  ไม่ต้องซีเรียสหรอก" ไอ้เป้ ยิ้มกว้าง แล้วบอกทุกคน พร้อมโบกมือไปมา

            "อื้ม  ก็ดีแล้ว งั้นเราไปกันเถอะ" ตุ๊กตาพุด แล้วมองหน้าพี่ไปซ์ เชิงถาม ว่าเราจะ กลับบ้านกันยังไง  ก็พี่แกไม่เห็นมีรถเลยอ่ะ

            "เอ้า  ถ้าพร้อมแล้วก็  ยืนเป็นกลุ่มไว้นะ" พี่ไปซ์พูด แล้วพวกเราก็เชื่อฟังทันที เรายืนกันเป็นกระจุ้มๆ (คล้ายๆก้อนกลมๆน่ะ)

            พี่ไปซ์แบมือแล้วยื่นไปข้างหน้า พร้อมจ้องเขม็งไปที่มือตัวเอง  ทันใด ก็มีไม้ยาวๆปรากฏบนมือนั่น (เฮ้ยมาไงอ่ะ!!!- เป้) เป็นไม้ที่งิกๆงอๆ และดุเก่าๆ  พี่เค้าใช้ปลายไม้จิ้มลงไปที่พืนดิน แล้วลาก เป็นวงกลมล้อมรอบพวกเรา  ทันไดที่ไม้นั่นจรดพื้นจะมีแสงสีขาว วาบขึ้น  เมื่อพวกเรารวมทั้งพี่ไปซ์ ยืนอยู่ในรูปวงกลมสีขาว เป็นที่เรียบร้อย  พี่ไปซ์ก้พูดว่า

            "พูดที่อยู่ตัวเองนะ  หน้าบ้านคนสนิท ไปซ์" ไปไปซ์พุด แล้วพยักหน้าให้เราทั้งหมดพูด

            "เราทำอารายกันอ่ะเนี้ย" ไอ้เป้ที่เพิ่งมาถึงยังไม่เข้าใจ  หน้ามัน งง อย่างเห็นได้ชัดเลยอ่ะ 

            "แกพุดว่า  หน้าบ้านคนสนิทผู้ดูแลเปรี้ยว เข้าใจไหม" ไอ้เปรี้ยวบอกหน้าตารำคาญ

            พอเราทุกคนพูดจบ....แสงสีขาวที่มันเคยอยู่ที่พื้น มันก็เปล่งแสงขึ้นมา จนเรามองไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ  เห็นเพียงแสงสีขาวเท่านั้น  เมื่อแสงนั้นดับวูบลง  ฉันก็มาอยู่หน้าบ้านของฉันแล้ว  ง่ายดีแหะ  แต่แสบตาชะมัดเลย  ~_~"

            "เฮียยังไม่มาอีกหรอเนี้ย" ฉันบ่นเบาๆเมื่อเห็นว่าในโรงรถ ยังว่างเปล่า  แล้วฉันก็ถอดรองเท้าเข้าบ้านไป  คงยังติดธุระอยู่ละม้าง 

            เฮ้อวันนี้เหนื่อยเหลือเกิน  เรื่องมันช่างมากมายหลายหลากจนฉันรับไม่ทันแล้ว  นี่ยังดีนะ ที่วันนี้วันศุกร์  พรุ่งนี้คงได้นอนตื่นสายซักวันนึง  ขออย่าให้วันพรุ่งนี้มีเรื่องเยอะแยะขนาดนี้เลย  ฉันขี้เกียจใช้สมองแล้วนะย่ะ......

            แล้วหญิงสาวผู้อ่อนแรงก็หลับไป  ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เปลี่ยนชุด และทำความสะอาดร่างกายของเธอเลย  เรื่องราวในวันนี้คงทำให้เธอเหนื่อยไม่น้อย  แต่ไม่ว่าวันนี้จะเหนื่อยมากขนาดไหน  เธอก็ยังคงนอนหลับ  และพรุ่งนี้เธอก็ยังคงต้องตื่น  ตื่นเพื่อที่จะเริ่มต้นวันใหม่ๆ ที่แสนจะท้าทายต่อไปอยู่ดี .....

------------------------------  my  devil  ----------------------------

            ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ

            "โอ๊ย  เคาะหาเตี่ยหรอ  คนจะนอน" ใครฟร่ะมันบังอาจมารบกวนเวลานอนของข้าพเจ้าได้  ฝันไปเหอะว่าคนอย่างฉันจาตื่น แค่เสียงเคาะแค่นี้  เหอะ!!  ฟี้..

            "ไอ้พายเปิดๆๆๆๆ" เสียงเฮียนี่นา   ถึงจาเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดก็เถอะ  แต่เคยได้ยินไหม    แม้เสียงดังแค่ไหน  แต่การหลับใหลไม่เคยหยุด  -_-^^^^

            เสียงเงียบไปแล้วแฮะ  ดีละ จาได้นอนหลับแบบสงบสุข  (มันเป็นทะแม่งๆนะ) ซะที  เฮ้อ....  ฟี้.........

            ก๊อกๆ แก๊กๆ

            เสียงเบาๆนั่นดังมาจากที่หน้าต่าง แล้ว หน้าต่างที่ปิดสนิทก้เปิดออก ปรากฏชายร่างสูงขึ้นตรงหน้า  เขากำลังปีนเข้ามาในห้องนอนสี ชมพูอ่อน  ชายผู้นั้นย่างสามขุมมาที่เตียงที่ปกคลุมด้วยผ้าสีขาว  คว้าหมอนข้างสีขาว ลาย โดราเอม่อน ขึ้นมา เงื้อ มันขึ้นเหนือหัว  ฟาดลงเต็มแรงบนร่างหญิงสาว  จนสะดุ้งเฮือก  ฉับพลันร่างเล็กนั้นกระโจนไปเปิดไฟ  !!!!!

            "เฮีย" ฉันพูดทันทีที่ไฟสว่างขึ้น  แหมตกใจอกตกใจหมดเลยนึกว่าใครมานจามาทำมิดีมิร้ายคนสวยๆอย่างฉัน

            "แกนี่ตื่นยากจิงๆเลยนะ   นี่ถ้าไฟไหม้บ้าน   แกคงกลายเป็นขี้เถ่าก่อนที่จะรู้ตัวด้วยซ้ำ"

            "นี่มัน ตี2 ครึ่งแล้วนะ ก็ไม่แปลกถ้าพายจาไม่ตื่น ว่าแต่.. เฮียมาไงเนี้ยเค้าล้อคประตูไว้นะ"

            "ก็ปีนไง   เอากล่องทำแผลมา ดี๊"  เฮียสั่งแล้วนั่งลงบนเตียง  เฮียทำแบบนี้ประจำเวลาจะเข้าห้องฉัน  มันปีนง่ายนักรึงัยว่ะ

            "ไปทำอารายมาอ่ะ  หัวแตกเชียว  ปากก็บวมด้วย  ยิ่งไม่หล่อๆอยู่ เอ้อ แล้วมัยมาเอาถึงห้องพายเนี้ย ข้างล่างก็มีไม่ใช่หรอ"  ฉันสาธยายความเยินของพี่ชายตัวเอง  แล้วหยิบกล่องทำแผลมาให้ พร้อมกับถามด้วยเสียงงัวเงีย

            "เออ มีเรื่องนิดหน่อย  ไม่อยากมาหรอกนะห้องเนี้ย  แต่กล่องทำแผลมันอยู่ใกล้ห้อง พี่จิ๋ว  แล้วรายนั้นก็  ตื่นง่าย โวยวายเร็ว  ซะด้วย ไม่อยากเสี่ยงโดนแม่ด่า" เฮียพูด ขณะที่กำลัง ป้ายยา บนแผลที่ปาก

            "ทำไมไม่ใช่พลังล่ะ" ฉันยังไม่เลิกเซ้าซี้

            "ก็มันเป็นคนธรรมดา ใช้กับมัน  ก็ไม่แฟร์ดิ  เลิกถามได้แล้ว ขี้เกียจพุดเจ็บปาก"  เฮียตอบ

            เฮียเรานี่ก็แฟร์ดีแฮะ  แต่อยากรู้จังอารายทำให้เฮียต้องเจ็บตัวขนาดนี้  ปกติไม่ใช่คนที่ชอบใช้กำลังนี่นา (นอกจากโดนหาเรื่อง และมัน กวนส้น เท่านั้น)

            "แกมีปัญหาอะไรเรื่องพลัง" เฮียถามบ้าง  แหม เพิ่งจาบอกเราว่าเลิกถาม  ตัวเองถามเองซะงั้นไม่เจ็บแผลหรองัยกัน

            "ป่าว ไม่มีอ่ะ"

            "ไม่มีแล้วเจ้าชายเรียกทำไม"

            "ก้เค้า มีพลังแบบเจ้าชายอ่ะ คือ ทำได้ทุกอย่างเลย  แต่ติดที่เค้าทำไม่เป็นซักกะอย่างเลยนี่สิ" ฉันตอบ และแอบน้อยใจในความโง่ของตัวเอง มีหมดนะ แต่ทำไม่เป็นซักอย่าง  เศร้าเลยฉัน >,<

            "จิงดิ    โอ๊ยย. เจ๋งเลย  อยากใช้อันไหนก้บอกเฮียแล้วกัน จะบอกให้ว่าควรทำไง"  ฮ่าฮ่า พูดดังเจ๊บแผลเดลย สมน้ำหน้า เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าอย่างเฮียแพนใจดีกับเค้าเหมือนกัน

            "เฮ้ย ทำแผลด้านหลังให้ดี๊   มันมองไม่เห็น"เฮียบอกแล้วยื่นกล่องยาให้ฉันพร้อมนั่งหันหลังมาให้ด้วย

            "อื้ม เอามาดิ" ฉันตอบแบบเสียไม่ได้  ก็ดูดิ มันเป็นประโยค คำถามรึขอร้องรึป่าวล่ะ  ไม่ มันเป็น ประโยคคำสั่ง ต่างหาก

            ฉันนั่งทำแผลให้เฮียจนเกือบๆ ตีสาม  เฮ้อ  อารายจาง่วงขนาดนี้นะ พอทำเสร็จ เฮียก็ลุกไปห้องตัวเอง  แต่คงยังไม่หลับเพราะได้ยิน เสียงตะโกนโวยวายอารายไม่รู้อยู่คนเดียว แถมยังมีเสียงเหมือนต่อยกำแพงด้วย  หึ้ยย  กำแพงที่น่าสงสาร  ไม่รู้เรื่องด้วยเลยแท้ๆ  แต่กลับต้องเจ็บตัว  -_-'''

------------------------------   my devil  ----------------------------

>>"ขอบคุณที่ร้ากกก กัน ขอบคุณ ทุกครั้งที่คอยห่วงฉันนน ในวันที่ ปัญ หา ถา. ..." เสียงพี่ปับ ร้อง ขอบคุณฉัน  ดังขึ้น  เหอๆๆ  แต่ช่วยไปดังเวลาอื่นได้มั๊ยค่ะ  คนจานอน  นี่มันกี่โมงแล้ว  ห๊า..  10 โมง  ยังเช้าอยู่เลย  (แน่ใจว่านี่เช้าเธอ) คัยโทรมาว่ะ แม่จาด่าให้ถ้าเป็นยัยสองตัวนั่น O_O!!  ใช่แล้วนี่มันเบอร์ยัยเปรี้ยวนี่นา  ดีล่ะ...

            "ยัยเปรี้ยวโทรมาทำไมห๊า..คนเค้าจานอน" โดยไม่ฟังเสียงอีกข้างของหุโทรศัพท์ฉํนก็ใส่เลย  55  สะใจ 

            "เจ๊ จะนอนกินบ้านกินเมืองอารายนักหนา  ฮะ  ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว" ไอ้เปรี้ยวผ่าตัดกล่องเสียง  เสียงมันแมนจังเลยอ่ะ  ~_~""""  บ้าไปใหญ่แล้วตรู  เสียงไอ้เป้นี่หว่า  โทรมาทำไมฟร่ะ แถมยังมาสอนเรา  ฉันไม่ใช่นักการเมืองชั่วๆนะจะได้ กินบ้านกินเมือง  (เดี๋ยวคุณจาพาพวกเราเข้าคุกนะค่ะ – ผู้แต่ง)

            "เป้ ไม่มีคนให้อาหารรึงัย โทรมาแต่เช้า แต่บอกไว้ก่อนนะ บ้านฉันไม่มีเพ็คดีกรีนะย่ะ" ฉันพูดเสียงงัวเงีย จนมันเป็นเสียงแหบๆต่ำๆ ไม่เหมือนเสียงฉันเลยอ่า..

            "เจ๊  เค้ากิน วิสกัส ต่ะหากล่ะ "

            "เอาจริงๆ มีรัย"เสียงเริ่มดุ  นี่ถ้าโทรมาไร้สาระนะจาไปฆ่ามันถึงบ้าเลย

            "คิดถึงเจ๊งัย   บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ" ไอ่นี่ ยังเล่นไม่เลิก

            "จาบอกได้รึยัง" เริ่มแยกเขี้ยวเตรียมกัดแล้ว 

            "อื้มๆก็ได้ๆ  จาให้เจ๊พาเที่ยวหน่อยอ่ะ  คิดถึงเมืองไทยมากเลย" ซวยตรูและ  ไมต้องเป็นฉันว่ะ  ฉันจำทางกลับบ้านตัวเองยังจำไม่ได้เลย  จาได้พามันหลงล่ะสิไม่ว่า

            "ได้ แกเลี้ยงนะเอาเปรี้ยวกับตุ๊กตาไปด้วย"  อย่างน้อย  ไอ่สองตัวนั่นก็พาไอ่เป้เที่ยวได้อยู่แล้ว  อาศัยกินฟรีเที่ยวฟรี ไป เงี้ย ดีแล้วเรา หุหุ  

            "อยากไปกับเจ๊สองคนนี่นา  เป้เลี้ยงก็ได้นะ นะ"  ไอ่นี่  ฉันพาเที่ยวไม่เป็นโว๊ยยย..

            "ไม่เอา ฉันพาใครเที่ยวไม่เป็นหรอกนะ  ที่ๆรู้จักก็มีไม่กี่ที่หรอก" ฉันพยายามอธิบายเพื่อมานจาได้เอา สองคนนั่นไปด้วย

            "ก้ไป ที่ ที่เจ๊รู้จักนั่นแหละไม่ต้องเที่ยวมากก็ได้  แค่ไปกับเจ้ก็พอ"หมดคำเถียงเลย

            "อย่ามาทำเสี่ยวไอ่เป้  ถ้าไปอย่างที่ว่า แกไม่เบื่อรึงัย เที่ยวก็ไม่ได้เที่ยวนะ แก"  หาเหตุเต้มที่เลยฉัน

            "ไม่ไปก้ได้ เจ๊ไม่อยากไปกับ เป้ เป้ รู้อยู่หรอกน่า ไม่ต้องมาหาข้ออ้างเลย   หึ๊" แหนะๆ มาทำเป็นงอน  แต่ที่มานพูดก็ถูกอ่านะ 

            "ไม่ใช่อย่างงั้นซักหน่อย   อย่ามาทำน้อยใจนะ  ฉันไม่ง้อใครซะด้วยสิ"

            "แหมเจ๊  ไปเถอะๆ  ถ้าเจ้ไม่ไปกับเป้นะ  เป้จาไปหาเจ้ที่บ้าน แล้วบอกพ่อแม่เจ้ ว่าเจ้ เป็นแฟนเป้  ป๊าเจ๊คง ไม่ชอบแน่ๆ" ไอ่นี้ขู่กันซะงั้นเลย แต่ เอาว่ะ  ไปเที่ยวฟรี  ไปกับไอ่เป้ ด้วยไม่เห็นเป็นไรเลย 

            "ไม่ต้องมาขู่เลย ไอ่น้องบ้า ไปก็ได้ย่ะ  11 โมงตรง เจอกัน  ที่ไหนดี" ในที่สุด ฉันก็ต้องแพ้ลูกตื๊อมันใช่ไหมเนี้ย 

            "เป้ไปรับเจ๊เอง รอที่นั่นแหละ งั้น เจอกันนะคับ"

            "อื้ม  เจอกัน"

            นึกว่าวันนี้จาได้นอนให้เต็มที่ซะหน่อย ดันต้องมาไปเที่ยวกับไอ่เป้ซะนี่  เฮ้อ  ชีวิตช่างน่าเบื่อสิ้นดีเลยง่ะ  แต่ก้ยังดี ที่ได้ประหยัดค่ากับข้าวให้ที่บ้านไปตั้ง 1 วันแหนะ ฉันนี่เป็นลูกกตัญญูซะด้วย  แหมๆๆ  คนสวยใจดี  ^o^      (  - ___ -""""    -   ผู้แต่ง)

------------------------------   my devil  ----------------------------

11 โมงตรง  บ้านของพาย

            ติ๊งต่อง.. ติ๊งต่อง.

            เสียงออดบ้านฉันเองค่ะ  ฟังๆแล้วเหมือนกำลังด่าเจ้าของบ้านอยู่ยังไงหยั่งงั้นเลยอ่า  รึว่าคิดมากไปน้า   ช่างเหอะ  ท่าทาง ไอเป้มานจามาแล้ว  รีบออกไปดีกว่า  เดี๋ยวโดนมันเทศนา  เซ็งตายเลย

            "มาแล้วๆ  เร่งจริง" ฉันบอกทันทีที่เปิดประตูบ้านออกไป  แล้วก้เป็นไปตามคาด เป้ ยืนยิ้มอย่างสบายอารมณ์  นี่ฉันเพิ่งรู้นะเนี้ยว่ามันสุงขึ้นเยอะขนาดนี้  ก่อนไปมันเตี้ยกว่าฉันอีกนะ  แต่ตอนนี้  ฉันสูงได้แค่ เกือบเท่า  ย้ำ  เกือบ เท่า คางของมันเอง

            "เป้เข้าไป ไหว้ ป๊า กับ แม่ ก่อนดีกว่านะ" และโดยไม่ฟังคำอณุญาติมันก็ ลากตัวเองเข้ามาในบ้านฉันแล้ว

            "อ้าว  แม่ฮะ  หวัดดีฮะ"  แม่ฉันเดินผ่านมาพอดี  หน้าตาแม่คง งง ว่า   ตานี่มันใครเนี้ย  เพราะหน้าตา ชี ก็บอกอยู่แล้วว่าจำไม่ได้ 

            "อ่อ  หวัดดีจ๊ะ เพื่อนพายหรอลุก" แม่ฉันถาม และโบกไม้ โบกมือให้นั่งที่โซฟารับแขก

            "แม่จำ ผมไม่ได้หรอฮะ  ผม เป้ ฮะ แม่ เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ  น้องเจ้เปรี้ยว น่ะครับ"  เป้นั่งลงบนโซฟา แล้วพูด กับแม่ ที่นั่งลงด้วยเหมือนกัน

            "อ๋อๆๆ  เป้ นั่นเอง  เป็นไงจ๊ะกลับมานานรึยังล่ะเนี้ย"  แม่ฉันทำหน้านึกออก แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบไอเป้ซะเลย

            "เมื่อวานเองครับ  แม่ครับ วันนี้ เป้ขออณุญาติแม่ให้ เจ้พาย พาเที่ยวหน่อยนะครับ" ไอเป้ตัดบท คงดุออกสินะ ว่าคงยืดยาว

            "เชิญเถอะจ๊ะ  แต่อย่ากลับค่ำนักนะพ่อพายเค้าไม่ค่อยชอบ" แม่ฉันพยักหน้า  อ่อ ใช่สิ ฉันบอกรึยังว่า พ่อไปต่างจังหวัดตั้งแต่ เมื่อวานตอน บ่ายๆแล้ว และก็จากลับมาวันนี้ด้วย

            "ครับ รับรองครับ  งั้นเดี๋ยว ไปก่อนนะครับ หวัดดีครับแม่" เป้พนมมือไหว้แม่ฉันแล้วเราก้เดินออกมาจากบ้าน  โดยที่ฉันไม่ได้ เอ่ย ปากพุดอารายซักคำ  >,<

            "เราจาไปไหนกันดี"  เป้เริ่มพูดก่อน

            "อื้ม ไปร้านอาหารที่ฉันชอบก็แล้วกัน  ตอนนี้หิวแล้วอ่ะ"  แผนการกินของแพงฟรี ได้เริ่มต้นขึ้น  ว่ะฮ่าฮ่าฮะ (หัวเราะแบบ  สงป้า อ่ะ)

            "ก็ได้ๆ  ขึ้นรถ เถอะ"  เป้ยิ้มแฉ่ง แล้วเข้าไปนั่งในรถมันทันที 

            "แล้วหยั่งงี้จาได้เที่ยวหรอ เมืองไทยเนี้ย  จาเสียเวลาเที่ยวที่สวยๆซะเปล่า" ฉันถามด้วยความที่กลัวจาทำมันเสียเวลา  ไม่อยาก เป็นคนเลว

            "ไม่เสียเวลาหรอก  แค่นี้ก้คุ้มมากแล้วล่ะ  ป่ะ เลิกพูดมากซะที เจ้ หนิ" เริ่มพูดแรกๆ นึกว่าจะดี ลงท้าย ดุกันซะงั้น ไอน้องเวง

            "ไอเป้  ฉันจะเลิกพุดมากเดี๋ยวนี้และหันมากินหัวแกแทนเนี้ยแหละ" ฉันพูดพร้อม แยกเขี้ยวเล็กๆ ของฉันที่มีมาแต่เกิด ไปทางไอเป้

            "อ่ะ เจ้กินป่ะล่ะ ผมเป้ ไม่สระมา อาทิตย์นึงแล้ว ไม่เชื่อพิสูจน์กลิ่นได้นะเจ้" ไอนี่ก็ยื่นหัว เหม็นเน่ามันกลับคืนมา ท่าจาจิงอย่างที่มันว่า  กลิ่นเป็นตุๆ แฮะ สาบาน เลยวันนี้ทั้งวันจาไม่เข้าใกล้หัวมันเลย คอยดุดิ

            "พอๆ ไปกันได้แล้ว  หิววววว !!! " ฉันพลักหัวมันออก ไปไกลๆหน้าฉัน ยี้  อันที่จริงไม่อยากจาจับเลยอ่ะ  >_< 

            20 นาทีที่อยู่ในรถ กว่าจะจอดลงตรงหน้าร้านอาหารเจ้าโปรดของฉัน  ฉันต้องเสียงแหบเสียงแห้งนั่งบอกทางมัน  แล้วไอนี่ก็ฉลาดเหลือเกิน  บอกเลี้ยว ซ้าย  มันเลี้ยวขวา  กวนประสาทจริง  มันบอกว่าที่ต้องทำตัวโง่เง่าเช่นนี้ เพราะ  ' ตอนเจ้โมโห น่ารักดี '

แต่ฉันไม่เห็นว่ามันน่ารักตรงไหนเลย  ...  ไอบ้า

            เราลงจากรถ และมานั่งในร้านที่บรรยากาศสบายๆ  ตกแต่งไว้อย่างมีสไตล์ อาหารอร่อย  สะอาด  พนักงานเสริฟน่าตาดี (อันนี้เน้นค่ะ เน้น) และไม่อึดอัด  มีห้องเป็นล็อกๆ เป็นส่วนตัว  คือที่ต้องบรรยายมาขนาดนี้ ได้ค่า โฆษณาค่ะ แฮะๆ เราเลือกเป็นแบบบุฟเฟ่ค่ะ  จริงๆแล้ว ไอเป้เลือก เผด็จการ 

            10นาทีแรก  >  ฉันตีมือเป้เบาๆที่มันจาเอากุ้งฉันไป  มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีค่ะ

            20นาทีต่อมา  >  เป้ยื่นดอกกุหลาบให้ฉัน  แล้วในนาทีที่ฉันอึ้งมัน เอากุ้งตัวที่ฉันเก็บรักษามาอย่างดี  เข้าปากไป  เลวจริงๆ

            30นาทีผ่านไป  >  ฉันพยายามยัดน่องไก่ ที่ใหญ่ เท่าข้อมือ เข้าปากมัน  ฐานที่มัน ทำของโปรด ฉันตกพื้น

            40นาทีแห่งการต่อสู้  >  เป้ชนะ แข่งกินพาสต้าเร็ว  รางวัลของมันคือ  การได้ พาสต้าเพิ่มอีกจาน  กินให้เลี่ยนไปเลยแก

            50นาทีแห่งชัยชนะ  >  ชั้นคนไอติม ช๊อกโกแลต มะนาว  บานาน่า  สตอเบอร์รี่  ของมันเป็นเนื้อเดียว  ระหว่างที่มันเข้าห้องน้ำ  เพราะมันสั่งได้ตั้ง 4 ลุด แต่ฉัน  ได้แค่ ลูกเดียว

            60นาทีที่ทรมาน  >  ฉันกินไอติม ที่ฉัน คน เองกับมือ จนหมด  Y_Y  เพราะมันบังคับ  ไม่งั้นต้องจ่ายเงิน ที่ของเหลือ  โหดร้ายจริงๆเลย

------------------------------   my devil   ----------------------------

            "เราไปไหนต่อดี อ่ะ   อิ่มชะมัดเลย" เป้พูดขณะที่ลงบนเบาะสีดำนุ่มๆ ในรถของมัน

            "ไปนั่งย่อยกันดีกว่า   ที่เย็นๆ ไป ม่ะ" ฉันนั่งลงบนเบาะนั่นเช่นกันก่อนที่จะพูดออกไป

            "ที่ไหนล่ะ" ไอเป้หลับตาพูด   พริ้ม เชียวนะแก ท่าทางจะอิ่มแล้วง่วง ไอ่นี้เหมือนพี่มันไม่มีผิด

            "ดูหนังกัน ฉันอยากดุหนัง"   ฉันพูดสายตาเป็นประกาย   เพราะค่าดูหนังก็ไม่ถูกเท่าไหร่  แล้วเรื่องนี่ก้อยากดูมากๆเลยด้วย  แผนดุหนังฟรี ขั้นที่สองเริ่มต้นขึ้นแล้ว ว่ะฮ่าฮ่าฮ่ะ (หัวเราะแบบ สงป้า รีเทิร์น)

            "ก็ได้  ถ้าเจ๊อยากดูก็ไปกัน" ไอนี่ว่าง่ายนึกว่าจาเถียงซะอีก

            "ไม่เบื่อใช่ไหม" ฉันถามลองเชิงเบาๆ

            "ไม่หรอก เจ๊ ไม่ใช่คนน่าเบื่อหนิ" ทำไมพูดจาเหมือนคนปรกติฟร่ะเนี้ย (แล้วตลอดเวลา มันไม่ปรกติเรอะ)  สงสัย ง่วงจนลืมนิสัยตัวเอง  ใช่ๆ แน่เลยๆ

            แล้วเราก็มาถึงห้างดังแห่งหนึ่ง  ฉันเดินไปซื้อตั๋ว  ส่วนเป้ รออยู่ที่หน้าบันไดเลื่อน

ฉันวื้อเสร็จก็เดินกลับมาหามัน  แต่มันไม่ได้อยู่คนเดียวซะแล้วสิ  แหม..  น้องฉันไวจริงๆแฮะ  เผลอแพล๊บเดียว มีสาวมายืนด้วยซะแล้ว  สวยด้วยนะเนี้ย   อย่าเพิ่งเข้าไปยุ่งดีกว่า  เดี๋ยวขัดจังหวะ..

            "เจ๊ รอนานรึยัง  ทำไมไม่ไปเรียกล่ะ มายืนทำอารายอยู่คนเดียวเนี้ย" เป้ ทักฉันจากด้านหลัง แล้วดึงแขนให้หมุนตัวกลับมาคุย

            "ก็เห็นอยู่กับผู้หญิงสวยเลยไม่เข้าไปหน่ะ  ว่าแต่ สวยดีนะ ตาถึงนะเรา" ฉันพูดด้วยใจจริง  และส่งสายตากระเซ้าแหย่ไปที่ไอเป้

            "แหมเจ๊ อย่าเข้าใจผิดนะ  เค้าเข้ามาคุยกับเป้ก่อน  เป้ไม่ได้ไปจีบเค้านี่" เป้รีบพูดใหญ่เลย  ฉันยังไม่ว่าซักคำ  แล้วก็จะไม่ว่าด้วย  จารีบแก้ตัวทำไมนะ

            "ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย  อีก 15 นาที หนังเข้าแหนะ ไปหาที่นั่งรอกัน เมื่อยแล้ว"แล้วก็เดินนำหน้ามันไปที่ ที่นั่งที่ว่างอยู่ แล้วฉันก็หย่อนก้นลงสัมผัสกับเก้าอี้ เย็นๆ

            "อื้ม  กินหนม ไหม  เป้ซื้อมาจากร้านตรงนั้นน่ะ" มันยื้นซองขนมมาให้ฉัน  แต่ฉันยังเอียนไอติมถ้วยเมื่อกี๊อยู่เลย กินไม่ลงง่ะ

            "ไม่เอาดีกว่า" ฉันส่ายหน้า แล้วมองไปที่เด็กที่กำลังนอนหลับ  น่ารักจริงๆเลย แต่อย่าให้เลี้ยงนะ มีหวังได้จับหักคอภายใน 10 นาทีแน่นอนเลย  ดูอย่างเดียวอ่ะดีแล้ว

            "โกรธหรอ" เป้พูดเสียงเครียดเชียวอ่ะ  โกรธอาราย  แค่ฉันไม่รับขนท แล้วไม่มองหน้า เนี้ย มันเหมือนโกรธรึงัย  เอ...จาว่าไป ก็เหมือนนี่หว่า

            "เปล่าหนิ  ฉันควรโกรธเรื่องอารายงั้นหรอ" เริ่มไม่แน่ใจไอนี่ไปทำอารายมารึป่าวเนี้ย  ระแวงๆ

            "ก็  ที่เจ๊ เข้าใจว่าเป้ จีบ ผู้หญิงคนนั้น" ยังไม่จบอีกรึงัยเนี้ย  แล้วฉันจาไปโกรธแกเรื่องอารายฮ่ะ ไอเป้

            "ฉันจาโกรธแกทำไมกัน"

            "ก็ทั้งๆที่มากับเจ๊..."

            "มากับฉันแกไม่มีสิทธิจีบใครงั้นหรอ"

            "ก็...นั่นสินะ  ฮ่ะฮ่าฮ่า  เป้ นี่โง่จริงๆ  โง่ ตลอด โง่ๆๆๆ  เป้เข้าห้องน้ำแปบนะ"  อารายฟร่ะ มาทำเรางงแล้วจากไป  ...  นี่ฉันยังไม่เข้าใจแกเลยนะ…..

            "มาแล้ว  ไปกันเถอะ ถึงเวลาพอดี" เป้นี่มันซกมกจริงๆเชียว  ล้างหน้าซะเสื้อเปียกเลย

            เราเดินเข้าโรงหนังไป  ด้วยกันโดยที่เป้ไม่พูดเลยซักคำ  ไม่มองหน้าเลย  แล้วเราก็ยืนใกล้กันจน มองหน้ามันไม่เห็น  เรื่องนี่ต้องโทษความสูงค่ะ  ไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของไอเป้  ใครใช้ให้สุงขนาดนี้ล่ะ 

>>>>>>>>>>>>>>   2 ชม. ผ่านไป ไวเหมือนโกหก  <<<<<<<<<<<<<

            "หนังหนุกเนอะ" ฉันกล่าวด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสมากมาย  การที่เราดูหนังที่สนุก มันเป็นเรื่องดีในชีวิตเลยนะ เว่อร์ไปป่ะเนี้ยเรา  -_-""

            "เจ๊อยากไปไหนอีกอ่ะ" นี่ก็ จะบ่ายสามครึ่งแล้ว ไปไหนดีเนี้ยเรา  รู้แล้วๆ

            "ไปร้านหนังสือกันเถอะ อยู่ในห้างเนี้ยแหละ"  จาว่าไปแล้ว ฉันก็รู้สึกลำบากใจนะ ที่ ไปแต่ที่ๆฉันอยากไป แถม เป้ก็เลี้ยงอีก

            "เป้อยากไปไหนรึป่าวหล่ะ" เงียบ... 

            "มีอยู่ที่นึงอยากไป แต่เป้ ก็อยากดูหนังสือก่อน  นักเขียนขวัญใจเป้เพิ่งออกเรื่องใหม่มา ไปกันเถอะ"นี่สมองคงช้าน่าดูเลยนะถามไปเป็นชาติเลย กว่าจาตอบ  แต่ก็ดี ไปดูหนังสือกันก็ดี

            ในร้านหนังสือเราอยู่กันคนละมุมของร้านต่างฝ่ายต่างเลือกหนังสือของตน  ฉันอยู่ที่หมวด ฆาตกรรม สืบสวนสอบสวน  ส่วนเป้ อยู่ที่หมวดสัตว์เลี้ยงเพื่อนรัก (อันนี้แต่งเอาเอง)

            หลังจากที่อยู่กันเป็นชั่วโมง ดีนะที่ฉันกับเป้เหมือนกันคือ อยู่ในร้านหนังสือได้ไม่เบื่อ  เราก็ได้หนังสืออกมาคนละเล่ม 

            ฉันที่อยู่หมวด ฆาตกรรม สืบสวนสอบสวน  ได้ โดเรม่อนมา หนึ่งเล่ม  (แล้วจาไปยืนอยู่หมวดที่ว่านั่น หาโดเรม่อนหรอเนี้ย) 

            ส่วน เป้ ที่ยืนอยู่หมวดสัตว์เลี้ยงเพื่อนรัก ได้ คินดะอิจิ มาหนึ่งเล่ม  (คินดะอิจิ ไปสืบคดีแมวหายรึงัย ถึงไปโผล่อยุ่หมวดนั้นได้) 

            "อันนี้ออกเองก็ได้นะ ฉันภูมิใจมากกว่าที่ซื้อหนังสือด้วยตัวเอง ถึงจาเป็นแค่การ์ตูนก็เถอะ" ฉันบอกเป้ พร้อมยื่นเงินค่า โดเรม่อนให้พนักงาน ก็ไอเป้อ่ะสิ  จาจ่ายๆลุกเดียว บ้านนายผลิตแบงค์เองรึงัยกันน่ะห๊า  ฉันนี่ก็ทำเป็นพูดดี  กินฟรี เที่ยวฟรีเค้ามาทั้งวันเลยหนิ

            "ต่อไปก็ไปที่ที่แกอยากไปก้แล้ว"ฉันพูดพลางดูหน้าปกการ์ตูน

            "อื้ม  งั้นเราไปกันเถอะ  นี่เจ๊ ค่อยอ่านทีหลังได้มั๊ยเนี้ย  เจ๊ก็แก่แล้วนะ มายืนอ่านโดเรม่อนกลางห้าง ไม่อายเค้าบ้างรึงัย" ไอเป้ดุทันทีที่เห็นฉันยืนอ่านโดเรม่อนหน้าร้านหนังสืออย่างเปิดเผย  ก็คนมันชอบนี่นา แล้วแกมาว่าฉันแก่ได้งัยกันเนี้ย!!

            "ไอนี่หนิ นานจาได้มาซื้อที  อ่านหน่อยเดียวจาเป็นไรไป (ไอเป้หน้าบูด) โอ๊ยๆ ไปก็ได้  ป่ะๆ"

            "แหม เจ้นี่ น่ารักที่สุดเลย..." อีกและจามากอดฉันอีกและ  ฝันไปเต๊อะ วิ่งล่ะฉัน..

            "เจ้นี่ยังเร็วเหมือนเดิมเลยเชียว  เฮ้อ  ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวเย็นนะ" ไอเป้ กอดไม่ทัน 55  หยั่งงี้แหละคนเราต้องใช้ความเตี้ยให้เป็นประโยชน์…….

ฟึบบบ...(เสียงรถจอด)

            "ที่นี่หรอ  อยากมาเล่นที่นี่หรอ แกนี่เด็กน้อยจริงๆเลย" มันจอดรถหน้าสนามเด้กเล่นที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนแห่งหนึ่ง  จาว่าไปมันคุ้นๆนะ แต่นึกไม่ออก

            "ใช่ที่นี่แหละ  ลงมาเถอะ" ไอเป้บอก แล้วเปิดประตูลงจากรถ  ฉันก็เปิดประตูแล้วลงมาบ้างเหมือนกัน

            "เป้ชอบที่นี่  ถึงไม่ได้มาที่นี่มาตั้ง 5 ปี แต่เป้จำทุกอย่างได้  จำทางมาได้  จำเหตุการณ์ได้  ได้ทุกอย่าง  ในขณะที่ทุกคนคงลืมไปหมดแล้ว" เป้เอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า ท่าทางเหมือนรำลึกความหลัง  แล้วเดินช้าๆ ไปนั่งที่ชิงช้า ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเท่ห์นะเนี้ย  เพียงแต่หน้าเศร้าไปหน่อยเท่านั้น  จาเศร้าทำไมฟร่ะ??

            "มีอะไรที่นี่งั้นหรอ"ฉันเดินตามมันไปที่ชิงช้า แต่ไม่นั่งหรอก ก็แค่ไอเป้คนเดียวมันก็ดูโงนเงน แล้วน่ะสิ ขืนฉันนั่งนะ รับรอง ล้มชัวร์ เพราะงี้ ฉันเลย ยืนอยู่ข้างหน้ามัน ห่างจากชิงช้าพอสมควร (เกิดหักจาได้หลบทัน)

            "มีสิ่งดีๆเกิดขึ้นน่ะสิ  เป็นความรู้สึกดีๆ ที่เริ่มต้นขึ้นที่นี่" ไอนี่มันจาทำให้นิยายเรื่องนี้ เป็น รัก เศร้าแล้วนะเนี้ย  พุดอะไร ไม่เคย ตรงประเด็นเลย

            "แล้วอะไรคือสิ่งดีๆ ที่แกว่ากันล่ะ"ฉันเริ่ม งงกับมันอีกรอบแล้วนะ

            "เรื่องนั้นช่างมันเหอะ  แต่ เจ๊ เค้ามีเรื่องอยากขอร้องอ่ะ" อ้าว เปลี่ยนประเด็นง่ายๆงั้นเลย

            "อารายล่ะ" เริ่มระแวงหน่อยๆแล้วนะ

            "ถอนตัวจากการเป็นปีศาจซะเถอะ" เปรี้ยวคงเล่าให้ฟังแล้วสินะ  แล้วทำฉันต้องถอนด้วยอ่ะ 

            "เหตุผลอารายที่ทำให้แกอยากให้ฉันถอนตัวฮะ"

            "ก็มันอันตรายน่ะสิ  เป้ไม่อยากให้เจ๊ต้องตกอยู่ในอันตรายนะ" เป็นห่วงฉันว่างั้น  ไอพี่ชายตัวดี มันยังไม่ขอแบบนี้เลยนะ

            "ฉันถอนไม่ได้หรอก มันมีหลายเรื่องที่แกยังไม่เข้าใจนะ" ฉันพูดพยายามทำหน้าตาจิงจัง แต่ไม่รู้สำเร็จอ่ะป่าว (หนักใจเลยนะเนี้ย)

            "ก็บอกให้เป้เข้าใจสิเจ๊"  ไอนี่พูดไม่รู้เรื่องเลยว่ะ

            "ฉันบอกรายละเอียดแกมากไม่ได้  ความจริงแกไม่สมควรรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพียงเพราะแกเป็นน้องไอ้เปรี้ยว ได้รู้เท่านั้นก็พอแล้ว"

            "แต่ เป้เป็นห่วง พวกเจ๊นะ  ถ้าเจ๊เป็นอะไป เป้จะทำยังงัยล่ะ" มันพูดก้มหน้า

            "เตรียมจองวัดมั้ง  ไอเป้"

            "ไม่ขำเลยนะเจ๊" อ้าวสรุป มุขฉันแป๊กว่างั้น  เศร้าเลยตรู T_T

            "เลิกพุดเรื่องนี้ซะที  ถึงยังไงฉันก็ถอนตัวไม่ได้" ตรูเซ็งแล้วอ่ะ  กลับดีกว่า  ว่าแล้วฉันก็เดินเร็ว มุ่งตรงไปที่รถ แต่การเดินของฉันก็ต้องหยุดลง เพราะมีมือๆหนึ่งคว้าแขนฉันเอาไว้แล้วเหวี่ยงตัวฉันให้หันกลับไป  แล้วไอเป้ก็สวมกอดฉันทันที..

            เป็นกอดที่ฉันยังไม่ตั้งตัว ครั้งที่สอง และโดยไอเป้นี่ ทั้งสองครั้ง ภายในสองวัน ฉันควรไปซื้อหวย  222 นะเนี้ย  -*-

            "ขอโทษนะ ที่พูดอะไรไร้เหตุผลแบบนั้น พายอย่าโกรธเป้ได้มั๊ย" ไอนี่หนิ มาทำเป็นซึ้งนะแก  ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจแกเท่าไหร่ ว่าทำไมต้องกลัวว่าฉันจะโกรธขนาดนั้น แต่ก็ดีใจนะ ที่เป็นห่วงกัน  ^-^

            "ปล่อยฉันซักทีเถอะ" นี่ก็พยายามดิ้นมาตลอด แต่ว่าไหล่ตาบ้านี่ บังทางหนีฉันหมดเลย

            "ไม่อ่ะ  อยากอยู่หยั่งงี้ก่อน อยากกอดให้หายคิดถึง  5 ปี เชียวนะ  แค่กอดแค่นี้ ยังทดแทนไม่ได้เลย" เวงแล้ว คงไม่กอดจนครบ 5 ปีหรอกนะ  นี่ฉันต้องเหี่ยวตายคาอกไอเป้หรอเนี้ย  โอ้ สวรรค์ ทำไมทำร้ายคนสวยอย่างนี้  (นางเอกฉันเป็นบ้ารึเปล่าอ่ะ – ผู้แต่ง)

            เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันอยู่ภายใต้อ้อมกอดของน้องชายอย่างไอเป้  ฉันรุ้สึกได้ถึงรังสี ความอบอุ่น ของมันที่แผ่มาถึงฉัน  แต่ถึงมันจาเป็นผู้ชายฉันก็ไม่ได้ เขินอายเลย เพราะฉันรู้จักกับมันมาตั้งแต่เด็กๆ เป้ ในความทรงจำของฉัน คือ น้องชาย ที่ฉันรัก  และไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ตลอดกาล

            "อื้ม พอแล้ว กลับบ้านกัน ^o^ " ไอเป้ ถอนกอดออกจากฉัน ด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น แล้วเดินไปที่รถ  เฮ้อ  เป็นคนแบบไหนกันนะเนี้ย....

หน้าบ้านบ้าน  5.24 น.

            "ถึงแล้ว  ขอบใจสำหรับวันนี้นะ เจ๊  เป้มีความสุขมากเลย" เป้จอดรถที่หน้าบ้านฉันแล้วพุด 

            "อย่ามาพุดเหมือนนี่เป็นเดทได้มั๊ย ฉันฟังแล้วยึ้ยๆอ่ะ" ฉันพดด้วยความจริงใจ หนังเรื่องไหน ถ้าไปเดท ก้จาพุดแบบเนี้ย

            "เจ๊ เนี้ย  พอตอนฉลาดก็ฉล๊าด ฉลาด   แต่บัดจาซื่อก็ซื่อซะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ"ไอเป้พูดไปยิ้มไป  เอ๊ะ  มันด่าฉันรึป่าวฟร่ะเนี้ย

            "แกด่าฉันหรอ ไอเป้ นี่แหละแก" ฉันเอา หนังสือการ์ตูน โดเรม่อน ฟาดไปที่แขนมัน เสียงดัว  ป๊าบบบ  เหอะสมน้ำหน้า

            "555++" แหละยังจามาหัวเราะอีก ชอบความรุนแรงรึงัยย่ะ

            "แกนี่ชอบเจ็บตัวรึงัยหน่ะ โดนตีแล้วยังมา หัวเราะอีก"

            "ใช่ เป้มันเป็นพวกชอบเจ็บ  ยิ่งเจ็บเท่าไหร่ ยิ่งอยากอยู่ใกล้เท่านั้น"  พูดซะน้ำเน่าเลยแก

            "อย่ามาทำเป็นนิยาย  ไปและนะ  ขอบใจที่เลี้ยงนะจ๊ะน้องรัก" ฉันพุดแล้วลงจากรถ

            "บ๊ายบายฮะ" ไอเป้บอกฉันแล้วขับรถออกไป

            ฉันเปิดประตูบ้านเข้าไป แล้วสิ่งที่ทักทายฉันคือ.....รีโมท....(ลืมกันรึยัง  ?? )

มันกระดิกหางดุกดิกๆ  นี่คงไม่มีใครอยู่บ้านแล้วหิวล่ะสิ  สิ่งมีชีวิตที่อยู่บ้านนี้นี่ เห็นแก่กินทุกคนเลยรึงัยนะ  ทั้งที่เป็นคน และที่เป็นตัวเลย เฮ้ออ..  ฉันเอาอาหารเทให้มันกิน  ฉันว่าอาหารหมาสมัยนี้หน้ากินกว่าอาหารคนบางชนิดอีก อ่ะ  เดี๋ยวก็แย่ง รีโมท กินซะหรอก  แฮ....

            "พาย ไปไหนมาว่ะ" เฮียพุ่งตัวลงมาจากชั้นบน  หน้าตายังคงฟกช้ำอยู่เหมือนเดิม  จะว่าไปก็ดูเถื่อน ดิบ ดุดีไปอีก แบบนะเนี้ย หุหุ

            "ไปเที่ยวกับเป้มา  ทำไมหรอ" เฮียถามแต่ไม่ได้ ฟังคำตอบซักนิด  เดินไปหยิบจานอาหาร ไอรีโมทแล้วโยกไปโยกมา  แกล้งหมาซะงั้นพี่ฉันเนี้ย

            "ไปกับใครบ้างล่ะ"

            "กับเป้ สองคน ทำไมหรอ" จาถามทำไมนักหนาเนี้ย

            "เปล่า  แกนี่เห็นแก่เที่ยวนะ ไม่ดูแลพี่เล้ยย" เฮียค้อน แต่มันงอนตรูแน่หรอฟร่ะ มัยยังแกล้งหมาอยู่เลยง่ะ

            "ไม่ต้องมาประชดหรอกน่า  ไม่มีอารายกินใช่ไหมล่ะ ที่โกรธเนี้ย" รู้ทันหรอกนะย่ะ

            "เออ  มือถือก็ไม่เอาไป ฉันยังไม่ได้กินอารายเลยตั้งแต่เช้าเนี้ย"  เวงกำจริงๆ  เรื่องกิน จริงๆหรอว่ะเนี้ย เชื่อเลย

            "แล้วไม่ไปซื้อ หรือไม่ก้ต้ม มาม่าเล่า  อยู่ในครัวก้มี" นี่พี่ฉันมันคงไม่โง่ขนาดต้มมาม่าไม่เป็นหรอกนะ

            "ก็ฉันขี้เกียจมีปัญหาม่ะ  แกไปทำกับข้าวมาดิ  เอาเยอะๆนะโว๊ยย"  อย่างน้อยตอนนี้มันก็เลิกรังควาญไอรีโมทแล้วล่ะนะ แต่มันมารังควาญฉันแทน  ซวยแทนหมา เลยฉัน

            "แล้ว พี่จิ๋วล่ะ ไม่อยู่หรอ ทำไมไม่ให้พี่เค้าทำให้กิน"  พยายามค่ะ พยายาม หลีกหนีการเป็นแจ๋ว

            "ไม่อยุ่ไปธุระกับแม่  อย่ามาหาข้ออ้าง รีบไปทำเร็วเดี๋ยวก็กินแกแทนซะหรอก"  เฮ้อ..พี่จิ๋วนี่ ไปกับแม่ตลอด เซ็ง  แล้วสุดท้ายก้ไม่พ้นเป็นเบี้ยล่างไอเฮียแพนนี่อยู่ดี

            "เออๆ ก็ได้" แล้วฉันก้เดินไปที่ครัว  ตอกไข่ใส่ถ้วย 6 ฟอง ตีๆๆๆ  แล้วเอาลงกระกระทะ  หิวนักใช่ไหม กินให้หน้าเป็นไข่เจียวไปเลย เฮีย

            "โอ้โห เป็นไข่เจียวที่ใบใหญ่จริงๆเลยนะเนี้ย  กินให้ตายก็คงไม่หมดหรอก"ฉันพูดด้วยความภูมิใจในผลงานสุดเพอร์เฟ็ค   ไข่เจียวมหึมา  ว่ะฮ่ะ ฮ่า  (หัวเราะสงป้า รีเทอร์น อีกแล้ว -_-")

            "อ่ะเอาไป   พายจาขึ้นไปนอนแล้ว" ฉันวางจานไข่เจียว และจานข้าวลงบนโต๊ะอาหาร ตรงหน้าเฮีย

            "เออ  แกทอดไข่ประชดฉันรึเปล่าว่ะ  มัยมัน ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เนี้ย" แหนะ มารู้ทันอีก 

            "เปล่า เห็นว่าหิว  เยอะๆ ไม่ชอบรึไง" ฉันพุดแล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

 ------------------------------   my devil   ----------------------------

            เฮ้อ...อาบน้ำแล้วมันสดชื่นจริงๆเลยนะเนี้ย  วันนี้ขอนอนให้เต็มอิ่มซักวันเถอะน้า  แต่ ทำไม เมดมันหายไปเลยเนี้ย  ตั้งแต่เมื่อวาน แล้ว เงียบไปเลยแฮะ  ไปไหนของเค้านะ

            "เมด มาหาฉันเด๋วนี้นะ" ฉันพุดเสียงดัง  แล้วในทันที  เมด ก้พุ่งตัวออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วหมุนตัว อย่างรวดเร็ว ปล่อยควันสี น้ำเงินออกมา

            "เจ้านายเรียกเมดทำไมอ่ะ" เสียงเมดยังดัง และแหลมเล้กเช่นเคย

            "เปล่า  แค่อยากรู้ว่าหายไปไหนมา" ฉันถามพลางเดินไปที่เตียง กดรีโมท (ที่ไม่ใช่สัตวเลี้ยง) เพื่อเปิด ทีวี แล้วนอนดูผู้คนมากมายที่เคลื่อนไหวไปมา อยู่ในจอนั่น

            "ไม่ได้ไปไหน หรอก ก้สำรวจห้องนี้น่ะ ก็ในเวลาที่เจ้านาย ไม่มีปัญหาก็ไม่เรียกเมด  เมดก้ไม่มีอารายทำอ่ะดิ"  ที่พูดมานี่ จาบอกว่า ฉันทิ้งแกว่างั้น

            "เออ โทษทีนะ แต่เมดหิวหรือง่วง แบบมนุษย์ รึป่าวน่ะ" ฉันถามใขขณะที่เมด บินมาเกาะที่ไหล่ แล้วกระดิก เท้าอย่างสบายอารมณ์

            "ไม่มีหรอกเพราะเมดตัวเล็กเกินไปมั้ง หรือเพราะอารายก็ไม่รู้  เจ้านายง่วงแล้วใช่ไหมล่ะ เมดรู้นะ  นอนเถอะราตรีสวัสดิ์นะเจ้านาย"  เมดนี่เก่งเลย  รู้ใจเราด้วย

            "ราตรีสวัสดิ์นะ"ฉันช้อนตัวยัยตัวเล็กมาไว้ในมือ แล้วเอาเธอวางบนหมอน  ฉันจึงล้มตัวลงนอน

            "คงมีแต่เธอมั้งเมดที่รู้ใจฉัน  โดยที่ฉันไม่ต้องพุดซักคำ  ดีจังเลยนะ" ฉันพูดจบก้หลับตาและ หลับไป

            ห้องสี่เหลี่ยมสีชมพูที่เย็นฉ่ำไปด้วยอากาศสังเคราะห์  หญิงสาวนอนหลับสนิทบนเตียงสีขาวที่เธอคุ้นเคย  และข้างๆนั้นก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่เธอไว้ใจนอนขดตัวอยู่ด้านข้าง หญิงทั้งสอง หลับใหลไม่ได้สติและไร้ความกังวลใดๆ  แต่บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ข้างนอกที่มืดมนนั่น กำลังเคลื่อนไหว และเริ่มปฏิบัติการลึกลับภายใต้อำนาจมนดำ  ที่ถูกใช้อย่างผิดวิธี  และชั่วร้าย  ...... 

------------------------------   my devil   ----------------------------