คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 >>::: พลัง :::
"มาแล้วค้า" ชั้นพูดทันทีที่ย้างเท้าเข้าประตูบ้านไป แล้วเฮียแพนก็เดินเร็วๆนำหน้าไปโดยไม่พูดไม่จา จะรีบไปไหนกันนะ
"เข้าไปห้องพายทำไมกันน่ะ นั่นมันห้องส่วนตัวพายนะ เฮียแพน นี่คุยกันข้างล่างไม่ได้รึงัยน่ะ" อยู่ๆก็เดินดุ่ยๆเข้าห้องคนอื่นเนี้ยนะ ไร้มารยาทสิ้นดี พี่ชายใครว่ะ -_-""
"อย่าบ่นมากหน่า อยากรู้ไหมความจริงเด๋วก็ไม่บอกซะหรอก" เฮียพูดแล้วนั่งลงบนเตียงของชั้นทันที เฮียมองห้องชั้นแบบสำรวจแล้วถอนใจ.. อารายย่ะ ถึงมันจะรกไปหน่อย แต่มันก็ให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่นจากการมีคนอยู่นะ (คิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่าเนี้ย)
"ออกมาเถอะ ชั้นรู้แต่แรกแล้วว่าแกอยู่ในนี้ เมด" เฮียพูดอารายอ่ะ มีใครอยู่ในนี้งั้นหรอเนี้ย แล้วใครกันที่พ่อแม่ตั้งชื่อให้มีความหมายว่า หญิงพรมจรรย์ เอ๊ะรึ ว่าแม่บ้าน หว่า ช่าง เป็นอย่างไหนก็แปลกทั้งนั้นอ่ะ แล้วนี่ชั้นคิดเรื่องชื่อทำไม มีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องชั้นนะ ต้องแปลกใจ ตกใจสิ ..
"เฮีย ไม่มีคนอยู่ในนี้หรอกหน่า อย่ามาลีลามากเล้าเร็วๆดิ" เมื่อมองรอบแล้ว ห้องชั้นไม่เห็นมีที่ซ่อนที่ไหนที่จะซ่อนคนมิดเลย เฮียนี่ชอบกุ เรื่องเป็นตุเป็นตะเรื่อยเลยน้า
"ออกมาสิ ออกมา!!!" เฮียทำเสียงดุหยั่งงันทำไมอ่ะ น่ากลัวจัง วันนี้เฮียแปลกๆทั้งวันเลยแฮะ
สิ้นเสียงของเฮียก็มีร่างๆหนึ่งปรากฏที่มุมห้องข้างหน้าต่าง เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ตัวประมาณฝ่ามือชั้นได้มั้ง มีปีกด้วย แต่เป็นปีกสีคำแบบปีกขนนก แถมยังใส่ชุดสีดำด้วย น่ารักเหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด และถ้าชั้นตาไม่ฝาดมีแสงเรืองๆออกมาจากตัวเธอด้วย ชั้นไม่ได้โกหกเรื่องที่เธอน่ารัก แต่ชั้นไม่แน่ใจว่าเธอคือ ตัวอะไร กันแน่
"อะไรอ่ะเฮีย"ชั้นถามอึ้งๆออกไปขณะมองร่างนั้นเคลื่อนไหวไปมาอย่างร่าเริง
"เมด งัย" เฮียช่วยตอบอะไรที่เป็นประโยชน์กว่านี้ได้มั๊ยเนี้ย ~_~^^
"รู้แล้ว แต่.. ตัวอะไรเนี้ย" ขอโทษนะที่ต้องใช้คำว่า ตัว แต่ไม่รู้ว่าต้องเรียกเป็นอารายนี้นา
"ชั้นคือ เมด ตอนนี้ชั้นเป็นของเธอ คนอื่นก้จะเรียกชั้นว่า เมดของผู้ดุแลพาย งัยล่ะ ห่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ผู้หญิงตัวเล็กบินมาเกาะที่ไหล่ของชั้น แล้วพุด แล้วยังมาหัวเราะเสียงน่ากลัวแบบนั้นดังๆใส่หูชั้นอีก ทั้งๆที่ไม่เห็นมีรัยน่าขำเลย บ้ารึเปล่าเนี้ย..
"อือ อย่างที่เมดบอกนั่นแหละ"ทำไมชั้นถึงรู้สึกว่าแต่ละคำที่พี่ชายสุดที่ร้าก พุดมันช่างเป็นประโยชน์อย่างมากมายมหาศาลขนาดนี้นะ ="=
"เอ่อ..คือพายไม่แน่ใจว่าพายเข้าใจหรอกนะ แล้วเมื่อไหร่เฮียจะบอกเรื่องถึงเรื่องทั้งหมดซักทีหล่ะ"เริ่มโมโหแล้วนะทุกคนรู้หมด แต่มีเราคนเดียวที่ไม่รู้เรื่อง >,<
"ก็ได้ ไม่ต้องทำเสียงดุหน่า คือ แก ไอ้พาย เป็นคนที่ถูกเลือก แล้ว เมดก็เป็นคนที่จะคอยอยู่กับแกตลอดเวลา นี่ก็เข้ามาในห้องเพื่อรอแกแต่เช้าแล้ว เมดจะคอยช่วยแกทำงานสำคัญต่างๆที่ได้รับมอบหมาย แล้วการนัดกันเย็นนี้จะเป็นการแนะนำให้แกรุ้จัก หัวหน้าของพวกเรา และสมาชิก รวมถึงหน้าที่ต่างๆที่แกต้องทำในการเป็น ผู้ดูแล ของเจ้าชาย"
ในที่สุดก้ได้ฟังซักที แต่ถึงได้ฟังออกมาจากปากของเฮียก้เถอะ แต่ไม่เห็นเข้าใจอะไรเลยอ่า..
"ทำไมเป็นพายล่ะ แล้วทำไมพายต้องทำด้วย แล้วนี่มันบ้าชัดๆ อยุ่ๆมีตัวคนเล้กๆบินได้ในห้อง พายต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย" ชั้นสับสนกับคำพูดของเฮีย และเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้มันก็ค่อยๆฉายซ้ำ ยิ่งทำให้ชั้น งง หนักเข้าไปใหญ่
"ใจเย็นแล้วฟังเฮียนะ" เฮียพุดกับชั้น หน้าเริ่มซิเรียสอีกหน
"ใช่ๆๆๆๆ 555+" ยัยเมดอารายนั่นเสริม แล้วหัวเราะ เหตุการณ์ตอนนี้มันน่าขำตรงไหนย่ะ ยัยนี่ประสาทกว่าที่คิดไว้ตอนแรกอีกแฮะ
"เงียบซะทีแล้วเลิกหัวเราะแบบนั้นซะด้วย" ชั้นพูดใส่ยัยตัวร้ายแบบไม่ใส่ใจ แต่ดุมันจะมีผลมากเลย เพราะยัยนั่นหมุนตัวทุกทิศทางแล้วก้มีควันฟุ้งออกมาจากตัว เป็นไรไปล่ะเนี้ย...
"แกก็คงรู้วิธีควบคุม เมด ปัญยาอ่อนแล้วสินะ จะได้เล่าต่อซะที"เฮียพุดแบบนี่หมายความว่า ยัยตัวเล็กจะทำตามคำสั่งชั้นทุกอย่างเลยงั้นสิ เจ๋ง!! เหมือนมีแบ๊เลย ยู้ๆวู้ๆ!! (เคยทำตัวซี้เรียสเกิน 5 นาทีมั๊ยเนี้ย)
"คนที่เลือกแกคือชั้นเอง ตอนชั้นม.4 ชั้นได้ผ่านการทดสอบเข้ามาอยู่ในกลุ่ม แล้วเค้าก็ให้ลงชื่อทายาท ชั้นอยากให้แกเรียนรู้การใช้ชีวิตที่ต่างไป เลยเขียนชื่อแก เพราะฉะนั้นแกถึงไม่ต้องทดสอบเพื่อจะเข้ากลุ่มเหมือนกับชั้น แพราะแก อยู่ในฐานะ ทายาท ของคนที่สนิทที่สุดของ เจ้าชาย เมื่อชั้นได้เลื่อนความสำคัญ แกเลยต้องทำหน้าที่แทนชั้น เพียงแต่ชั้นไม่นึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้ วันนี้แกอาจเริ่มงานเลยก็ได้"
เฮียพูดมาทั้งหมดชั้นไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆมันต้องเป็นอะไร ที่ทำให้ชั้นไม่มีเวลาทำการบ้านแน่ (ยังกับมีเวลาแล้วจะทำแหนะ) และที่จับใจความได้คือ เฮียก้อยู่ด้วยกับไอ้กลุ่มอารายนี่ แล้วเพราะเฮียชั้นถึงต้องมาอยุ่ด้วย โอ๊ยยยย.... ไม่อยากคิดเลยว่าชั้นต้องทำอาราย ให้ใคร แล้วคำว่าทายาทมันดุ น่ากลัวชะมัดเลยนะ
"แล้วเจ้าชายนี่ ใครกันล่ะ" ชั้นถามต่อ ทำไมวันนี้ถึงได้เหนื่อยขนาดนี้นะ..
"เจ้าชายเป็นคนไม่ธรรมเลย เป็นลุกชายของ เจ้าแห่งปีศาจทั้งมวล เค้ามาอยู่ที่พื้นโลกเพราะว่าถูกรุกรานจากพวกกบฏจึงขึ้นมาเพื่อรวบรวมคน ไปต่อสู้ชิงดินแดนคืนมา และช่วย เจ้าแห่งปีศาจจากการถูกมอมเมา ตอนเที่ยง เจ้าชายคงอยากส่งสารบางอย่างถึงพวกเรา เพื่อนแกถึงปวดหัวไง"
อารายเนี้ย นี่มันเรื่องของปีศาจจริงๆอ่ะหรอ แล้วเอานางฟ้าไปอยุ่กลุ่มด้วยจะไม่เป้นรัยหรอ ^-^;;
"ทำไม พายไม่ปวดหัวล่ะ เฮียบอกว่าพายเป็นทายาทไม่ใช่หรอแต่ทำไมไม่เป็นพายที่ปวดหัว ทำไมเป้นเพื่อนพายทั้งสองคน"
"เพราะว่า เพื่อนแกเป้นคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะส่งสารหน่ะสิ คนที่ใหล้ชิดกับแก และแกไว้ใจที่สุดรองจากคนในครอบครัว และที่ไม่ส่งให้แก เพราะ แก และเฮียมีจิตที่แข็งเกินไป หากจะควบคุมจะต้องใช้พลังมาก เจ้าชายไม่ต้องการเสี่ยงที่จะให้พวกกบฏรู้ว่า เจ้าชายส่งสารจากที่ใด เพราะฉะนั้น เพื่อนแก จึง ต้องอยู่ในกลุ่มด้วยกัน แต่ในฐานะที่ต่างไป คือฐานะ คนสนิทผู้ดูแล เข้าใจรึยังหล่ะ"
"ทำไมเรื่องเข้าใจยากหยั่งงั้นล่ะเนี้ย เอาเป็นว่า เฮียเป็น คนสนิทเจ้าชาย พายเป็น เป้นทายาทคนสนิทซึ่งมีหน้าที่เป็น ผู้ดูแล และพายจะมีเพื่อนที่ได้ชื่อว่า คนสนิทผุ้ดูแล แล้วมีลำดับขั้นอะไรอีกรึป่าวเนี้ย เป็นองค์กรณ์ที่ใหญ่น่าดูเลยอ่ะ" ชั้นพยายามสรุปลำดับขั้น เหมือนเรียนสังคมไม่มีผิดเล้ย
"ที่จะมีนอกนั้นก็เป็นพวกลูกกระจ๊อก ที่เจ้าชายไม่ถ่ายพลังให้เท่านั้นเอง เด๋วเย็นนี้ แกก็จะได้มีพลังอย่างที่เฮียมี หรืออาจจะต่างกันไปก็ได้ แล้วแต่เจ้าชายจะให้น่ะ" เฮียพูด
"เฮียมีพลังอารายหยั่งงั้นหรอ ทำไมพายไม่เห้นรู้เรื่อง" ชั้นถามเฮียเพื่อหวังว่าเฮียจะโชว์อารายที่อลังการให้ดู แบบในหนังแฟนซีเงี้ย
"ไม่โว๊ย ขี้เกียจ รีบแต่งตัวซะ เหลือเวลาชั่วโมงครึ่งเอง อ่อ ใส่ชุดสีขาวล่ะ เพื่อนแกด้วยนะ แล้วอย่าแต่งอารายบ้านนอกนะแก คนในกลุ่มก้เยอะอยู่นะโว๊ยชั้นอายเค้าถ้าบอกใครว่าแกเป็นน้องชั้น" แล้วเฮียก็รีบออกไปนอกห้องทันที
"เฮียจะรีบไปไหนนักหนาน่ะ"ชั้นตะโกนไล่หลังเฮียที่ดูรีบร้อนเหมือนมีเรื่องคอขาดบาดตาย
"ไปดูเค้กอ่ะดิ นี่เสียเวลากินชั้นมานานแล้วนะเนี้ย เพราะแกอ่ะแหละ" โห...ยังไม่ลืมอีกหรอเนี้ย ความมุ่งมั่นเป็นเลิศจริงๆพี่ชั้น
------------------------------ my devil ----------------------------
"เสร็จยังว่ะ เร็วๆเผื่อรถติด" ไม่บอกก็รู้ว่านั่นเสียง เฮียแพน เสียงประตูที่โดนทุบอยู่อย่างไม่ลดละก็เฮียนั่นแหละ
"เร็วๆ เร็วๆ ถ้าเรายังไม่ออกจากบ้านตอนนี้เราจะไปถึงหลังเจ้าชายนะ เมด เตือน แล้วนะ ยังไม่รีบอีก" ยัยเมดตัวน้อยเตือนชั้น
แหมก็ได้ย่ะ รีบก็ได้ ทำไมทุกคนถึงกลัวเจ้าชายขนาดนั้นนะ แต่ฟังๆดูก็คงต้องเป็นผู้ชายแน่ๆเลย (ถ้าเป็นผู้หญิงจาเรียก เจ้า ชาย มั๊ย ยัยเบ๊อะ) คงตัวใหญ่ๆ โหดๆ หน้าตาเจ้าเล่ห์ ใจร้ายแน่ๆ ถ้าเป็นงั้นรีบไปดีกว่า เกิดไปช้าดดนฆ่าแน่เลยชั้น
"มาแล้วๆ มาด้วยกันเร็ว เมดอยุ่ในกระเป๋าเสื้อชั้นนะ แล้วก็ห้ามบินออกมาก่อนชั้นบอกด้วย" ยัยตัวเล็ก หมุนตัวอีกครั้ง คราวนี้เป็นที่มีสีด้วย เป็นสี ฟ้าอ่อนๆ สวยดีอ่า...
"ช้าจิง เออแต่งตัวอย่างนี่ค่อยไปด้วยกันได้หน่อย"เฮียพูดแล้วเดินนำหน้าไปอีกแล้ว (บ่อยจริงเลย)
แหม .. นานๆทีนะ เฮียจะชมเนี้ย (แน่ใจว่าชม) ก็วันนี้เราต้องดูดีหน่อย มีเนื้อคู่ตั้ง สองคนอยู่ด้วยนี่นา หุหุ ยัยเปรี้ยวกับ ตุ๊กตา คง งง น่าดูเชียว ขนาดเรารู้เรื่องมาบ้างแล้วยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี้ย งั้นเจอกันจะเล่าให้เตรียมตัวพร้อมกับเหตุการณ์ที่จะเกิดแบบคร่าวๆก่อนแล้วกันนะ
ตึม!! เมื่อเสียงปิดประตูรถของชั้นสิ้นสุดล้อก็หมุนเพื่อพาเราไปในที่ๆเราต้องการ นั่นคือไปที่โรงเรียนนั่นเอง
------------------------------ my devil ----------------------------
ฟ้าที่เคยทักถอด้วยเส้นใยสีฟ้าใส แต่ตอนนี้ ขณะที่รถกำลังแล่นไปอย่างนี้มันกำลังเปลี่ยนแปลงจากสีฟ้าเป็นสีส้มแสนอ่อนโยนและในเวลาเพียงไม่นานท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ก็มืดลง ในระหว่างที่ทุกคนกำลังมุ่งกลับบ้านเพื่อพักผ่อนเตรียมตัวกับอะไรใหม่ๆในวันพรุ่งนี้ แต่หลายสิ่งหลายอย่างที่นี่ เพิ่งเริ่มขึ้นเท่านั้น .. เพิ่งเริ่มเท่านั้น ...
"พาย แกมาสายอีกแล้วนะโว๊ย อ๊ะ..หวัดดีค่ะพี่แพน มาด้วยหรอค่ะ @^@" ยัยตุ๊กตาทัก(ด่า)ชั้นทันที ที่ก้าวลงจากรถ แต่เมื่อเฮียแพนเดินลงมาด้วย มันก็แสดงมารยาหญิงออกมา เสียงอ่อน ตาหวานเชียวนะย่ะ
"รอนานแล้วหรอ โทษทีนะ งั้นเราเดินไปด้วยกันเลยเลยมั๊ย ป่ะ" โห .. พี่ชายและเพื่อน นิสัยเหมือนกันเด๊ะ ตอนอยุ่กับชั้น ไม่เห็นสุภาพขนาดนี้เลย แล้วมันเรื่องอารายทำเก๊กหล่อ ทั้งหน้าทั้งเสียง อย่างงั้นกับเพื่อนชั้นด้วยเนี้ย เฮียนะเฮีย เพื่อนน้องก็ ม่อ ไม่เว้นเชียว
"เปรี้ยวว่ารีบไปดีกว่าค่ะ นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว" เย้ๆ อย่างน้อย ไอ้เปรี้ยวก็ทำตัวปรกติแฮะ ไม่เสียแรงเป็น หนิดกันมานาน..
"พี่แพนรู้รายละเอียดเรื่องที่เกิดขึ้นและการนัดกันครั้งนี้มั๊ยค่ะ" ว่าแล้ว ไอ้เปรี้ยวต้องถามเฮีย
"จริงๆก็รู้อยุ่ แต่ พี่ว่า รอฟังทีเดียวข้างในเลยก็แล้วกัน เด๋วเล่ากันคนละที เปรี้ยวกับตุ๊กตาจะสับสนนะครับ" เฮียพูด ฟังเหมือนเป้นคนดี และมีมารยาทล่ะสิ นี่ถ้าชั้นไม่ใช้น้องคงดูไม่ออกหรอกว่าที่ จริง ขี้เกียจ ใช่มั๊ยล่ะ
"555+ พาย เป็นอย่างที่แกคิดนั่นแหละ นี่ชั้นเพิ่งรู้นะว่า น้องสาวของชั้นมีความฉลาดอยุ่บ้างเหมือนกันน่ะ" เฮียพูดกับชั้นเบา เบาพอที่เราจะรู้กันสองคน แต่ว่า ฮะ ..เฮีย รู้ได้งัยอ่ะ รึว่าพลังที่เฮียบอกเป็นการได้ยินความคิดคนอื่น ไม่ได้นะ นี่มันสิทธิส่วนบุคคลนะ เค้าจาฟ้องตำรวจจจจ!!! (นี่นางเอกของเรื่อง ปันยาอ่อนขนาดนี้เลยหรอเนี้ย – ผู้แต่ง)
แล้วเฮียก้หัวเราะทุกครั้งที่ชั้นคิดอารายแปลกๆ อย่างที่คุณก็คงเห้นอยู่ ^o^ ชั้นก็เลยพุดกับเฮียทางความคิดไปเลย
"เอ๊ะ!!!" ชั้นอุทานออกมาเบาๆ เพราะนึกขึ้นได้ว่ามีตัวตุ๊กตาเล้กๆอยู่ในกระเป๋าเสื้อ มำไมชั้นไม่ถาม เมด ล่ะ เค้าเป้นผู้ช่วยชั้นนี่นา 555+ เฮีย เด๋วเฮียก็คงไม่ได้ยินความคิดพายแล้วล่ะ เพราะพายจาถามเมด
ชั้นเดินช้าๆเพื่อให้2 คนนั้นเดินไปก่อน แล้วจึงล้วงกระเป๋าเสื้อเอาเมดออกมา ท่าทางเมดจะโกรธชั้นที่เก็บตัวเองเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้ว ลืม ก็เลวจริงๆอ่ะแหละเน้อ..
"โทดทีนะ เมด คราวหลังจะไม่ลืมแล้วนะ" ชั้นขอโทษเมด แล้วทำหน้าตารู้สึกผิดอย่างจริงใจ แต่แทนที่จะให้อภัยชั้นเหมือนที่มันควรจาเป้น ยัยเมดตัวร้ายกลับบินขึ้นมาตรงหน้าชั้นเท้าสะเอว ปากขมุบขมิบบ่นนั่นบ่นนี่ โดยไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ไม่รู้สาปแช่งอารายชั้นไปมั่งน้าเนี้ย ในที่สุดเมดก็เหนื่อย แล้วก้เปล่งเสียงออกมา..
"นี่ถ้าไม่มีกฎที่เมดห้ามบ่นเจ้านายนะ เมดคงบ่นออกเสียงไปแล้วล่ะ ฮื่อ ..แล้วนี่เจ้านายพายมีอะไรกับเมดหรอค่ะ" เมดถาม จากคำพุดเหมือนสุภาพนะ แต่น้ำเสียงนี่สิ แข็งกระด้างชะมัด เด๋วแม่จับกดน้ำเลย ไม่ได้ๆ ยังไม่รู้วิธีจัดการพลังของเฮียเลย ต้องรู้ก่อน ค่อยไปหาบ่อน้ำ +_=
"คือ .. ชั้นจะต้องทำยังไงเพื่อจะไม่ให้เฮียแพน เอ่อ..ชั้นหมายถึง คนสนิทแพน มาใช้พลังกับตัวชั้นได้ล่ะ" ชั้นถามเสียงเบาเพราะไม่ต้องการให้เปรี้ยวหรือตุ๊กตาที่เดินนำหน้าไปได้ยิน
"ขอประมวลผลแป๊บนึงนะ .. อื้ม อื้ม.. พลังของคนสนิทแพนคือการอ่านใจ และได้รับพลังที่ ท่าน มอบให้ แข็งแกร่งมากทีเดียว ยากนะ ที่จริง ตอนนี้ยังทำไม่ได้ จนกว่าจะได้รับการถ่ายทอดพลังจาก ท่าน ซะก่อน เมดช่วยได้เท่าเนี้ย" ยัยเมดเอ๊ย ไม่ได้เป็นประโยชน์เท่าไหร่เลย
"เออๆช่างมันเหอะ เอาเป้นว่าสิ่งไหนที่ชั้นควรรู้เธอบอกชั้นด้วยก้แล้วกันนะเมด"ชั้นพุดก่อนที่จะจับเมดยัดลงในกระเป๋าเสื้อดังเดิม
พวกเราเดินกันมาอย่างเงียบๆจนถึงที่นัดหมายในเวลาต่อมา คนที่ยืนอยู่แล้วคือ กลุ่มหญิงชายใส่เสื้อสีดำกลุ่มใหญ่ อ้าวแล้วมัยมีแต่ชั้น เปรี้ยว ตุ๊กตาและเฮียที่เป็นสีดำล่ะ เราคงไม่หน้าแตกกันหมดนี่หรอกนะ ...สาธุ
"อ้าว คนสนิท มาแล้วหรอค่ะ"ผู้หญิงรูปร่างใหญ่พุดขึ้นแล้วเดินตรงมาทางพวกเราด้วยท่าทางเก้งๆกัง เหมือนประหม่า จาประหม่าอารายไม่รู้ โรคจิตจริงๆ
"อืม ผู้ดูแล มารึยัง"เฮียตอบไป แบบเก๊กมากๆเหมือนหยิ่งใส่คนกลุ่มนี้ยังไงม่ะรู้
เอ๊ะๆ ชั้นว่า พวกนี้ต้องเป็นพวกที่ไม่มีอำนาจอารายแน่เลย ถึงได้ดูเป็นลูกน้องอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้
"ยังค่ะ คนสนิท แล้วสองคนนี้เป็นใครกันน่ะค่ะ" ผู้หญิงคนเดิมพูดอีก ดูออกนอกหน้ากว่าคนอื่นๆเค้านะเนี้ย
"เอ่อ หนู.."ชั้นพยายามจะพูดแนะนำตัว แต่อยู่ๆมันก็พูดไม่ออกนิ่งไปเสียเฉยๆ เปรี้ยวกับตุ๊กตา อ้าปากค้างแล้วมองชั้นอย่าง งง ๆว่า'ทำไมมันไม่พุดว่ะ' สงสารมันสองตัวจริงๆไม่รู้เรื่องอารายกับเค้าเลย แต่ว่าถ้าจานิ่งช่วยนิ่งท่าที่ชั้นสวยกว่าปากตอนพูดคำว่า หนู ได้มั๊ย (ยังห่วงสวยอีก -_-^)
"อย่าถามมาก เด๋วเธอก็รู้เองแหละ" พี่บีมเดินเร็วๆมาหาพวกเราโดยมี พี่ไปซ์เดินตามมาเอื่อยๆจากฝั่งตรงข้าม พี่บีมมองชั้นไม่วางตาแล้วก็เหมือนกับตาเป็นสีแดงๆด้วย ไอ้หย๋า..น่ากลัวง่ะ จากลัวกว่านี้ ถ้า พี่แกเท่ห์น้อยลงหน่อย หุหุ
"พอเหอะบีม เด๋วเราก็เข้าข้างในแล้ว"พี่ไปซ์บอกพี่บีม แล้ว พี่บีมก็ถอนสายตา จากสีแดงเป็นน้ำตาลอ่อนๆเหมือนเดิม ทันทีที่สีตาเปลี่ยนไป ชั้นก็ขยับได้อีกครั้ง อ่อ..เข้าใจแล้ว พี่บีมมีพลังทำให้คนอยู่เฉยๆ เท่ห์ๆๆๆ อ๊ายยยย
เราเดินออกจากตรงนั้นทันทีทุกคนดุรีบเร่ง ทำให้ ชั้น เปรี้ยว และตุ๊กตาตกใจไปใหญ่ ... เราเดินมาหยุดที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างรั้วโรงเรียน บรรยากาศดูอึมครึมพิกล ทำไมชั้นไม่เห็นเคยเห็นต้นไม้ใหญ่ขนาดนี้ในโรงเรียนเลยนะ..
"เอ้า จับมือกันไว้เป็นวงกลมนะ"เฮียแพนบอกพวกเราทุกคน แล้วเราก็เหมือนเด็กประถม ที่ทำตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้บับตุ๊กตาก็ได้โอกาสจับมือกับพี่ บีม ส่วน ไอ้เปรี้ยวต้องจับมือกับพี่ไปซ์ แต่ไม่รู้ทำไมแทนที่ไอ้เปรี้ยวจาอายกลับเป้น พี่ไปซ์ ที่หน้าแดง
"คุกกี้พระจันทร์" มาหิวอารายตอนนี้เนี้ยเฮียแพน อายเค้าหน่า
"พุดทุกคนเลยนะ" พี่ไปซ์พูด จากนั้น...
"คุกกี้พระจันทร์" เสียงพี่ไปซ์ เสียงน่ารักอ่า
"คุกกี้พระจันทร์" เสียงพี่บีม เสียงเท่ห์ชะมัด
"คุกกี้พระจันทร์" ไอ้เปรี้ยวพูดบ้าง เสียงเป็นเอ๋อๆแฮะ
"คุกกี้พระจันทร์" ตุ๊กตาพุด ดูเหมือนมันคิดว่าสิ่งที่เราทำอยุ่มันงี่เง่าสิ้นดี
"คุกกี้พระจันทร์" ชั้นพูดบ้าง
เมื่อสิ้นเสียงชั้นทุกอย่างก็ดับวูบ รู้สึกร้อนๆที่หลังกับบนหัวแปลกๆ เหมือนมีบางอย่างงอกออกมา คิดมากไปม้าง แล้วเราก็หล่นตุ๊บลงบนพื้นแข็งๆของหินในถ้ำที่มืดสลัว และเย็นเยียบ ไร้ชีวิตชีวาที่สุดเท่าที่เคยไปที่ใดมา
"แก ไอ้พาย แกมีปีก"ไอ้ตุ๊กตาพูดขึ้นเสียงดังอย่างอึ้งสุดขีด
ชั้นมองไปทางด้านหลัง แล้วก็พบปีกสีดำเหมือนของเมดไม่มีผิดเพียงแต่ใหญ่กว่า ชุดชั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่เสื้อผ้ากลับปรับตัวเองให้รองรับปีกของชั้นได้อย่างไม่มีที่ติ ชั้นหันไปมองคนอื่นด้วย ทุกคนมีปีกหมด แต่ชั้น เปรี้ยว ตุ๊กตา มีปีกสีดำ แต่ เฮีย พี่ไปซ์ พี่บีม มีปีกสีขาว พวกพี่เค้าเท่ห์มากๆ และสง่างามอย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห้น เพื่อนชั้นทั้งสองคนดุตื่นเต้นกับการมีปีกของตนอย่างเห็นได้ชัด จริงๆชั้นเองก็ตื่นเต้นนะ แต่ว่า คำของเฮียสะกดชั้นเอาไว้ 'ชั้นอายเค้าถ้าบอกใครว่าแกเป็นน้องชั้น' เลยไม่กล้าทำอารายมากเด๋วโดนด่า
เราเดินไปตามทางเดินในถ้ำเย็นๆมืดๆอย่างเงียบๆ ชั้นก้นึกถึงเรื่องที่ตัวเองสงสัยได้เรื่องนึงจึงล้วงเอาสิ่งที่จะตอบชั้นได้ทุกอย่าง เช่นเมด ออกมาจากระเป๋าเสื้อ แต่ทำไมนิ่งๆหว่าไม่กระดุกกระดิกเลย
"เมด ตื่นเด๋วนี้" เมดที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในอุ้งมือชั้น สดุ้งแล้วหมุนตัวด้วยความเร็ว
"มีอารายเจ้านาย ปลุกมาทำไมเนี้ย เอ๊ะ เข้าดินแดนปีศาจแล้วหรอเนี้ย"เมดทำท่างวยเงี้ย
"อืม ชั้นมีเรื่องจาถาม"ถึงชั้นจาไม่รู้ชื่อของที่ที่เรากำลังเดินอยู่นี่ แต่พอเมดพูด ชั้นก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าคือชื่อของมัน
"อารายล่ะเจ้านาย รีบพุด เมดจาไปเยี่ยมเพื่อน"เมดเร่งชั้น แล้วลุกยืนก่อนจาตั้งต้นบินไปรอบๆ
"ทำไมชั้นถึงพูดกับพวกที่ไม่มีพลังไม่ได้ล่ะ"ชั้นถามทันทีด้วยเสียงที่ชั้นคิดว่ามีแค่ชั้นกับเมดได้ยินกัน สองคน
"อ่อเรื่องนั้น เพราะว่าถ้าพวกเราคุยกับพวกมิกซ์พวกนั้นจามีพลังเพิ่มขึ้น ส่วนเราจาพลังลดลง เป็นการถ่ายเทพลังน่ะ ถ้าจะคุยต้องเป็นเชิงคำสั่งหรือคำถามที่เด็ดขาดนะ เข้าใจรึยังเจ้านาย" เมดพูดพร้อมกับบินไปรอบๆอย่างร่าเริง มีความสุขจังนะยัยตัวเล็ก ชั้นไม่เห็นรู้สึกอย่างงั้นเลย มันเย้นๆบอกไม่ถูก
"อืมขอบใจมากนะ เข้าใจแล้วล่ะ จาไปเยี่ยมเพื่อนก็ไปสิ" ชั้นพูดจบเมดก็บินไปรอบๆพร้อมกับโห่ร้องเสียงดังทำให้พวกที่เดินอยู่หน้าชั้นหันมามอง ตุ๊กตากับเปรี้ยวก็อึ้งอีกรอบสิครับคราวนี้ คนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้คือ สองคนนี้นี่เอง =_+
"ตัวอารายอ่ะแก" เปรี้ยววิ่งมาเกาะแขนข้างซ้ายของชั้นแล้วเขย่าเบาๆ ตามด้วยตุ๊กตาที่วิ่งมาเช่นกันและเกาะอีกแขนอีกข้างของชั้นแล้วพุดว่า ...
"น่ารักอ่า เหมือนของเล่นเลย" ยัยนี่คิดอารายเด้กน้อยเหลือเกิน
ชั้นพุดเล่าเรื่องต่างๆที่ชั้นได้รุ้มาไประหว่างทาง ทำไมไม่ถึงซะทีล่ะเนี้ย เดินกันมาเกือบจา10 นาทีแล้วน้า...เมื่อยอ่า.
"เอาล่ะที่นี่แหละ อยู่ใกล้ๆพวกพี่เอาไว้ล่ะทั้งสามคนเลย ใครชวนคุยก็ไม่ต้องคุยนะ" พี่บีมบอกแล้วก้าวเข้าไปในกำแพงที่เต็มไปด้วยตัวอักษรภาษาบ้าอารายไม่รู้เต็มไปหมด แล้วก็หายเข้าไปในนั้นเลยทั้งตัว ฮึ๊ยยยยยย... เข้าไปได้งัยอ่า ชั้นและเพื่อนทำหน้าเหมือนกันไม่มีผิด
พวกเราก้าวผ่านเข้าไปทีละคน เฮียเป็นคนสุดท้ายต่อจาก พี่ไปซ์ ตอนก้าวข้ามความรู้สึกมันแปลกๆเป็นร้อนวูบๆเหมือนตอนปีกงอกเลย
------------------------------ my devil ----------------------------
เราอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยปีก!!!!! ทั้งสีดำเหมือนของชั้น และสีขาวเหมือนของเฮีย มันเป็นห้องโล่งกว้างมีคบไปประดับเป็นเพลิงสีแดงลุกโชติช่วงให้ความอบอุ่นและแสงสว่างแก่ห้องนี้ได้อย่างดีทีเดียว แต่ที่นี่บางคนก็ใส่เสื้อสูทตัวโก้สีดำ บ้างก็ใส่สูทสีขาว บางคนก้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา
คนที่เดินคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนงานเลี้ยงรุ่นจะแหวกเป็นทางเมื่อคนที่มีปีกขาวเดินผ่าน และก็คือพี่ๆทั้งสามคน นี่มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเชียว
แล้วเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง เมื่อทุกคนยืนนิ่งแล้วหันไปที่เก้าอี้หินตัวใหญ่ ชั้นเองก้หันด้วยแต่ไม่เห็นอารายเลยเดินตามเฮียไปข้างหน้าๆใกล้เก้าอี้ตัวนั้นมากขึ้น ใกล้มาก เท่าบัตร 5000 เลยล่ะ (เกี่ยวรัยกับคอนเสิร์ตย่ะ) เรายืนอยู่ซักพัก เฮียก็พูดว่า
"มาแล้ว เตรียมโค้งคำนับด้วยนะ"นี่เฮียรู้ได้งัยอ่าเนี้ย แต่ต้องโค้งด้วยหรอ.. เอาก็เอาว่ะ แล้วชั้นก้หันไปบอกเพื่อนทั้งสองที่ยืนทำตาบ๊องแบ๊วอยุ่ด้านหลัง ให้มันได้รู้อารายกับเค้าบ้าง (ยังไม่เลิกสงสารอีกหรอเนี้ย -_-")
ฟู่ว์วววววววววว!!!!!!
เสียงควันที่ปล่อยออกมาจากที่ไหนไม่รุ้แถวๆเก้าอี้นั่นแหละ เป็นควันที่เหมือนของเมด ปล่อยออกมา แต่นี่เป้นควันสีดำสนิท ไม่กลัวตำรวจจราจรเรียกรึงัยย่ะ เด๋วโดนปรับจาหาว่าพายไม่เตือน #_@
..เมื่อควันเริ่มจางไปก็พบผุ้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในท่าที่ไม่สุภาพเอาซะเลย คือเอาขายาวๆทั้งสองข้างพาดบนที่เท้าแขนด้านนึงแล้วก็เอาหลังพิงที่เท้าแขนอีกด้าน แล้วเอามือด้านที่ใกล้นักพิงโอบไปบนพนักเก้าอี้ ใบหน้านั้นค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาซะเหลือเกิน เอ๊ะแต่ทำมัยหน้าเค้าน่ากลัวแปลกๆล่ะ ฮึ้ยยย ตานี่ ตาสีแดง แถมมีเขี้ยวเล็กๆที่ยาวเหลือเกินอยู่ด้วย
อีตานี่แน่ๆที่เป็นเจ้าชายอารายนั่น ขี้เก๊กชะมัดเลย แต่ว่าหน้าตาแม๊น แมนอ่ะ แบบว่าหล่อแบบที่ไม่ว่า เฮีย พีไปซ์ หรือเท่ห์ๆ อย่าง พี่บีม ก็เทียบความ มีเสน่ห์ของนายนี่ไม่ได้เลย คนอารายหน้ามองขนาดนี้ ....
"ขอบใจทุกคนที่มาตามที่ชั้นนัด วันนี้เรามีหลายเรื่องต้องพุดกัน ทั้งตำแหน่ง ทั้งการบุกรุกพื้นที่ของเรา จากพวก พร๊อปบิ้น" เจ้าชายพุดเสียงดังก้องกระหึ่มไปทั้งห้องโถงใหญ่ เสียงนี้ช่างเย็นและน่ากลัว จนขนลุกซู่ไปหมด (ไม่ใช่แกอยากเข้าห้องน้ำหรอกหรอ)
พรึ่บบบบบ!!
เสียงของเสื้อคลุมสีดำของเจ้าชายสะบัดเพราะการลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน ทำเอาคนที่อยู่ด้านหน้าอย่างชั้นตกอกตกใจจนพงะถอยหลังการขยับที่รวดเร็วนั้นเปลี่ยนเป็นอาการที่เยือกเย็นอีกครั้งก่อนจะพุดขึ้นอีกครั้ง
"วันนี้มีใครซักคนที่นี่เอาความลับของเราไปบอกฝ่ายตรงข้าม และด้วยพลังเท่าชั้น ก็สามารถสัมผัสได้ซะด้วยสิว่า มัน!! ผู้นั้นเป็น คัย ชั้นไม่ชอบเปิดโปงแต่ชอบคนที่มีศักดิ์ศรีพอจะเปิดเผยตัวเองออกมา ใคร ออกมาเด๋วนี้"
เจ้าชายพูดด้วยเสียงเย็นๆเช่นเดิมแต่ดุโมโหมากขึ้นนั่นทำให้ตาที่เป็นสีแดงอยู่แล้ว แดงมากขึ้นจนมีเส้นเลือดในดวงตาแล้ว เขี้ยวที่ดุไม่มีพิษสงในตอนแรกก้เริ่มยาว ขึ้น และแหลมขึ้นด้วย
ไม่มีใครออกมายอมรับเลย แน่ล่ะ ใครจาโง่ออกมาตายฟรีๆเล่า ว่าแต่ถ้าออกมาจริงจาโดนอารายมั้งน้า...ไม่อยากคิดเลยอ่ะ โหดร้ายแน่ๆเลย >,<
"ขี้คลาด!!!!!!!! " เฮ้ย... ตกใจหมด เจ้าชายบ้า เสียงน่ากลัวชะมัด มันไม่เย็นแล้วอ่ะ แต่มันเป็นเสียงที่แข็งกร้าว ท้าทาย และน่ากลัว ทำไมผู้ชายที่อายุคงไม่ห่างจากชั้นเท่าไหร่ ถึงได้น่ากลัวได้ถึงขนาดนี้นะ... เป็นไปได้ จาไม่เข้าใกล้เลย สาบานสิ
"โอ๊ยยยย เจ้าชาย ผมขอโทษครับ" ชายผู้หนึ่ง ปีกสีดำลอยตัวอยู่บนอากาศ แขนขาปัดป่ายไปทั่ว แล้วร่างนั้นก้ลอยมาหล่นที่พื้นหินด้านหน้าชั้น การกระทำนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของสายตาสีแดงฉานของเจ้าชายผู้โกรธา
"แกรู้ใช่มั๊ยว่าคนที่ทรยศจะโดนอะไร และชั้นไม่เคยฟังคำแก้ตัวของใครด้วย รับโทษทัณฑ์ของแกซะ!!!!" เจ้าชายตะคอกคนที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนพื้น ก่อนที่ชายผู้นั้นจะทันได้อ้าปากเอ่ยคำใดออก เจ้าชายก็ถลึงตาสีแดงนั่นใส่ ... ทันใด ก้เกิดไฟลุกที่ร่างผู้ทรยศทันที เกิดเสียงโอดครวญ โหยหวนที่ไม่น่าฟังขึ้น
"ถึงเค้าจะทรยศก็ไม่เห็นต้องป่าเถื่อนอย่างนี้เลยหนิ" ชั้นพูดเบาๆด้วยความอึ้ง แต่หารู้ไม่ว่าการหลุดปากเป็นสิ่งเลวร้ายอย่างนึงในชีวิต
"เธอพุดว่าอะไรนะ ข้องใจในการลงโทษของชั้นอย่างงั้นหรอ ออกมานี่สิ" เจ้าชายหันขวับมาที่ชั้นทันที และก้เปลี่ยนเป้าหมายของการโกรธมาอยู่ที่ชั้นแทน ตายแล้วสิชั้น ไม่น่าเลย ชั้นจาโดนเผารึเปล่าเนี้ย ซวยๆๆๆ
"ขอโทษค่ะ เจ้าชาย ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะค่ะ" แหล มากเลยชั้น หมายความอย่างงั้นชัดๆยังจาโกหกอีก ชั้นพุดพร้อมก้าวไปข้างหน้าด้วยความเกรงๆ
"ทำไมชั้นไม่เคนเห้นเธอมาก่อน เธอเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังงัยกัน"ใบหน้าที่เย็นๆนั้น มีแววสงสัย และไม่ไว้ใจ ถึงจะทำแบบไหน ก้หน้าดุไปหมดเลยน้า.. หล่อจิงๆเชียว (ไม่ใช่เวลาที่จะมาพรรณณาความหล่อนะย่ะ)
"ท่านครับ เธอเป็นน้องสาวผม เป็นทายาทของผม และวันนี้เธอเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไม่รู้เรื่องอาราย อภัยเธอเถอะนะครับ" เฮียก้าวออกมาข้างหน้า เจ้าชายมองเฮียแว๊บเดียว แล้ว หันมามองชั้น ก่อนจะบอกกับเฮียว่า..
"ถ้าเป็นน้องของแพน ก้แล้วไป ลงไปได้และ เกะกะจิง" เจ้าชายไล่เรา และเราทั้งสองก้ไม่ต้องให้บอกซ้ำกุลีกุจอลงจาก เวที (มันคล้ายง่ะ)ทันที
ชั้นหันไปมองชายผุ้โดนเผาอีกครั้งเพราะเสียงโหยหวนนั้นเงียบไปนาน แต่ก็ไม่พบอารายเลย โดนลากไปเก็บแล้วม้าง..
"ไม่ใช่หรอก เค้าสลายไปแล้วต่างหาก" เฮียพุดกับชั้นเบาๆ
มาแอบฟังความคิดคนอื่นอีกแล้วใช้ไม่ได้เลย แต่ที่ว่าสลายหมายถึงโดนเผาจนไหม้สลายไปกับอากาศเลยหยั่งงั้นหรอ บ้าน่า มันไม่น่าเร็วขนาดนี้นะ แต่สำหรับที่นี่ มันก้อาจเป็นไปได้ก็ได้นะ
"ครั้งนี้เป็นบทเรียนของทุกคน อย่าหักหลังชั้น ไม่งั้น คงรู้นะว่าจะโดนอะไร ต่อไป ชั้นจะแนะนำ คนสนิทที่ชั้นแต่งตั้งขึ้นใหม่ คือ พาย ไปซ์ บีม เกรซ และ เอมทั้งหมดเป็นคนสนิทชั้น และมีความสำคัญเท่าๆกับชั้น เข้าใจนะ" เจ้าชายลงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโตเช่นเดิม ดุหน้าตาแล้วชั้นว่าเค้าคงอารมณ์เย็นขึ้นมากทีเดียว ดีแล้วชั้นไม่ชอบให้ตานี่โกรธเลย
"เอาล่ะเด็กมาใหม่อยู่ก่อน ส่วนคนอื่น ไปได้แล้ว" เจ้าชายสั่ง แล้วคนที่เคยหนาตาก็บินขึ้นสูงออกไปทางเพดานที่สูงจนมองไม่เห้นว่าสิ้นสุดตรงไหน แต่จะว่าไปคงมีทางออกอยู่ด้านบนแน่เลย .. แล้วเฮียก็แตะที่หัวชั้น แล้วทะยานออกปางด้านบนเหมือนคนอื่น ส่วน พี่บีมและพี่ไปซ์ ก็
ถึงภาพตรงหน้าจะไม่ใช่ภาพที่น่ากลัว สยดสยอง หรือชวนคลื่นไส้ แต่มันทำให้ชั้นรู้สึกขนลุกอย่างประหลาด ก้มันแปลกนี่นา ที่อยู่ๆคนมีปีก และคนเหล่านั้นกำลังบิน ไม่ใช่แค่คนสองคน แต่เป็นร้อย หยึ้ยยยยย...
เมื่อคนออกไปจนหมดเหลือเพียง ชั้น เปรี้ยว ตุ๊กตา และ คนที่ทำหน้าตาเหรอหราไม่กี่คน เจ้าชายมองพวกเราทีละคน แล้วเริ่มพูด
"ชั้นคือ เจ้าชายแห่งโลกปีศาจ ตอนนี้เจ้าแห่งปีศาจ หรือ พ่อของชั้น ถูกสะกดไว้ภายใต้พลังของพวกพร๊อปบิ้น พวกมันต้องการยึดโลกของเรา ทั้ง โลกมนุษย์ และ โลกปีศาจด้วย การที่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ต้องภักดีกับชั้น คนที่เป็นผู้ดุแล จะมีหน้าที่ ป้องกันอันตราย ตัวชั้น เพราะชั้นจะต้องเก็บออมพลังให้มากพอที่จะไปต่อกรกับหัวหน้าพร๊อปบิ้นได้ ทั้งนี้ ชั้นต้องใช้สิ่งของสองสิ่งในการ ดำรงชีวิตอยู่หลังจากถูกทำลายอำนาจบางส่วนขณะต่อสู้ ผู้ดูแลและคนสนิทผู้ดูแลต้องปกป้องมันด้วย นั่นก็คือ เรโกรีส เป้นแร่ชนิดหนึ่งในโลกปีศาจ ถ้ามันถูกทำลาย ชั้นก็เช่นกัน อีกสิ่งคือ เสฟียร์ คือกลุ่มพลังงานที่จะคอยปกป้องพวกเรา และสถานที่ของเราให้ปลอดภัย และมันมีอำนาจมหาศาล ที่ชั้นแบ่งมันออกมาจากร่างของชั้น เมื่อวันใดที่ชั้นตาย เสฟียร์ จะถูกมอบแด่ใครซักคนที่จะต่อสู้แทนชั้นได้ แต่ถ้ามันตกอยู่ในมือของพร๊อปบิ้น พวกมันจะแข็งแกร่งและทรงอานุภาพและไม่ต้องสงสัย พวกมันจะชนะ"
เจ้าชายเล่านิยายยืดยาวให้พวกเราฟัง แล้วก็หยุดพักแป็บนึงก่อนจะเริ่มพูดต่อ ท่ามกลางความเงียบที่แผ่เข้าปกคลุมทันทีที่เจ้าชายขยับร่าง
"คนสนิทของชั้น คือพวก ปีกขาว ส่วนพวกเธอ เป็นคนดุแล ปีกดำ คนสนิทจะทำหน้าที่ต่อสู้กับพวกพร๊อปบิ้น และก่อกวนมันด้วยวิธีต่าง นอกนั้นพวกเธอไม่ต้องรู้ก็ได้ เรื่องการส่งสารนะ ถ้าที่นี่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ชั้นจะส่งสารไปถึงพวกเธอ หยั่งที่พวกเธอได้รับเมื่อตอนเที่ยงๆ มันอาจจะเจ็บปวดในตอนเริ่มต้นแต่ถ้าเธอรู้วิธีมันจะเป็นเหมือนแค่เธอกำลังคิดบางอย่างอยู่ วิธีคือ พอเธอปวดหัว แล้วมีเสียงก้องอยู่ในหัว เธอเพียวพุดรหัสผ่านออกมาเบาๆแล้วนั่งลง เท่านั้นก้จบ รหัสเรา คือ คุกกี้พระจันทร์ แพนเป็นคนตั้ง หึหึ คนสนิทผุ้ดุแลจะเป็นคนที่คอยอยู่ใกล้ๆผู้ดุแล เพราะ ผู้ดูแลจะมีพลังมากเนกว่าที่สารจะเข้าถึง ดังนั้นสารจะอยู่ที่คนสนิทผู้ดูแล เอาล่ะ ชั้นจะพูดเท่านี้ก็แล้วกัน หวังว่าคงเข้าใจนะ สงสัยอะไรก็ถามคนอื่นเอาแล้วกัน ถึงตอนมอบพลังแล้ว ออกมายืนข้างหน้าตามชื่อก้แล้วกัน แล้วก็จับ เสฟียร์ไว้"
เจ้าชายพุด แล้วกระดกนิ้วนิดนึง ก้มีก้อนกลมๆที่ข้างในเต็มไปด้วยไฟฟ้า มีแสงแว๊บๆด้วย อันนี้สินะเรียกว่าเสฟียร์
"เปรี้ยว" เจ้าชายพุดแล้วเงยหน้ามองว่าคนไหน อ้ายยย.. น่าหลงใหลชะมัดเลย
ไอ้เปรี้ยวมองชั้น แล้วก็ตุ๊กตาอย่างตื่นๆแล้วเก้าออกไป พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่เสฟียร์ .. มีแสงสีเขียวเปล่งออกมาจากเสฟียร์แล้วก้เหมือนไอ้เปรี้ยวถูกไฟช๊อตยังงัยไม่รู้ มันเป็นรัยรึป่าวว่ะน่ะ แล้วแสงก็ดับไป
"พลังของเธอคือการระบุตำแหน่งได้ว่าใครอยู่ที่ไหน" เจ้าชายพุดอย่างเบื่อหน่าย แล้วเรียกคนต่อไป ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ที่หน้าตาไม่น่าคบที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา -_-" อีก 2 คนขึ้นไป แต่ละคนก้มีสีของตัวเอง แล้วก็ถึงเวลาของยัยตุ๊กตาซักที
แสงของตุ๊กตาเป็นสีชมพูอ่อนๆ แล้วเจ้าชายก้พุดออกมาว่า
"ชั้นชอบพลังนี้ที่สุด เธอมีพลัง ที่จะทำให้อะไรก็ได้มีชีวิต และแปรเปลี่ยนมันกลับเป็นไม่มีชีวิต อย่างเก่าได้ มันจะดีมากถ้าขี้เกียจกวาดบ้าน" เหอะ ชั้นก็ชอบพลังนี้ง่ะ ชั้นว่าแล้วว่าไอ้เจ้าชายอารายนี่ต้องเป็นคนขี้เกียจแน่ๆเลย
"พาย ผู้ดุแล พาย"เจ้าชายพูด นี่ถึงตาชั้นแล้วหรอเนี้ย แล้วถ้าสะ เสฟียร์บอกว่า ชั้นไม่ควรมีพลังล่ะ จาทำงัย ชั้นว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากของเจ้าชาย
"เอ้าขึ้นมาสิ อ่ะ !! เอนั่นเอง เป็นน้องของแพนสินะ ขึ้นมาซะทีสิ" เจ้าชายออกคำสั่ง ชั้นจึงเดินขึ้นไปแล้วแตะเบาๆที่เสฟียร์ด้วยมืออันสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้
แล้วก็มีแสงสี ดำ เปล่งประกายพร้อมลมที่รุนแรงเหมือนพายุ พลันเจ้าชายก็ลุกขึ้น แล้วเดินมาที่เสฟียร์สีหน้างุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วมองหน้าชั้นอย่างจะเอาเลือดเอาเนื้อ นี่ชั้นคงไม่ได้ทำ ไอ่เสฟียร์นี่พังหรอกใช่มั๊ย ชั้นแค่แตะนะ คงไม่พังหรอก ชั้นได้แต่ปลอบใจตัวเอง ขณะที่มือก้ยังคงติดหนึบอยู่ที่เสฟียร์
"พอแล้ว ชั้นรู้แล้ว เธอลงไปได้" เจ้าชายสำรวจชั้นด้วยสายตาที่เย็นเยียบนั่นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง ชั้นว่าตานี่ขี้เกียจจิงๆนั่นแหละ ยืนนิดเดียวก็ไปนั่งและ
"พลังของพวกเธอะใช้ได้เฉพาะเวลาที่สิ้นไร้แสงอาทิตย์แล้วเท่านั้น และชั้นไม่ต้องการให้เธอใช้มันส่งเดช ถ้าชั้นตรวจได้ว่าเธอใช้ในสิ่งที่ไม่จำเป็น ชั้นจะฆ่าเธอ เพราะมันจะทำให้พวกพร๊อปบิ้น รุ้ว่าเธออยู่ที่ไหน มันจะฆ่าเธออยู่ดี แต่ชั้นคงสบายใจมากกว่า ที่ชั้นจะฆ่าพวกเธอด้วยมือของชั้นเอง" หมอนี่ต้องโรคจิตแน่นอนเลย แล้วเค้าก็บอกพวกเราว่า คิดว่าตัวเองบินได้ แล้วบินขึ้นไป พุดเหมือนง่ายนะ ตานี่
"เธอเรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อย น้องของแพนน่ะ" เจ้าชายเรียกชั้นไว้ แล้วไล่พวกที่เหลือให้บิน เปรี้ยวและตุ๊กตาส่งสายตาครั้งสุดท้ายมาให้ชั้น แล้วหลับตาปี๋ ก่อนจะทะยานไปบนอากาศ
"ชั้นชื่อ พาย เรียกชื่อสิ" ชั้นพุดดุๆ ไปที่เจ้าชาย กรูคิดถุกคิดผิดว่ะเนี้ย
"โอเคๆ พาย ก็ พาย" เจ้าชายพุดแบบรำคาญ นี่อย่ามาทำแบบนี้นะ ชั้นไม่เคยถูกรำคาญนะย่ะ
"แล้ว เจ้าชายมีเรื่องอะไรหรอ ค่ะ " ชั้นพูดโดยลืมหางเสียง แต่ก็เติมลงไปได้ในที่สุด
"พลังของเอเป็นแบบเดียวกับของชั้น คือ สามารถทำอะไรก้ได้ที่เธอต้องการ เธอมีพลังทุกอย่างทั้งๆที่คนอื่นมีได้เพียง 1 หรือ 2 เท่านั้น ชั้นไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอมีอำนาจเท่าเทียมกับชั้น แต่เสฟียร์บอกหยั่งงั้น และเสฟียร์ถูกเสมอ" เจ้าชายพุดอารายก้ไม่รู้เหมือนพุดกับตัวเองมากกว่า
"แล้วชั้นควรรู้อะไรอีกรึเปล่า" ชั้นถามไปอีก ไม่รุ้ทำไมชั้นถึงอยากจะขัดนายนี่ทุกอย่างที่เค้าพูดเลยซิหน่า
"ชั้นมีเรื่องอยากจะถามเธอหน่อย ถ้าชั้นอายุ 19 ปี ชั้นควรจะทำอะไร" เจ้าชาย
"เรียนมั้ง แบบเดียวกับเฮียแพน เจ้าชายอายุ 19 แต่ตอนนี้คงทำไม่ได้แล้วล่ะ ก็เค้าเรียนกันไปตั้งครึ่งปีแล้วนี่นา เข้าตอนนี้คงไม่ได้แล้วมั้ง" ชั้นพุดไปเรื่อยๆ
"งั้น ชั้นควรทำอะไรอยู่ตอนนี้ ถ้าทำแบบแพนไม่ได้" เจ้าชายเดินมาใกล้ๆ แล้วถามอย่างอยากรู้จริงๆ
"คง..เรียนม.ปลายล่ะม้าง ว่าแต่ ถามทำไมเนี้ย จาเข้าเรียนหรอ"
"ใช่ เธอเรียนม.ปลายอยู่ ที่เดียวกับ พวก ไปซ์ กับบีม อืม ใช่แล้ว งั้น ขอบใจมาก วันจันทร์เจอกันนะ" เจ้าชายทำท่าดีใจแล้วเหมือนกำลังจะบินหนีชั้นไป...
"เดี๋ยวก่อน!! เจ้าชายจะให้ชั้นเรียกว่าเจ้าชายอย่างเงี้ยหรอ บอกชื่อมาก่อน ไม่งั้นปีกหลุดแน่" ชั้นคว้าปีกของเจ้าชายเอาไว้ แล้วถามออกไปอย่างนั้น
"เรียกชั้นว่า ทีม เธอนี่ชอบดุเรื่อยเลย เหมือนแม่ชั้นไม่มีผิด" เจ้าชายพูดอย่างสบายอารมณ์ แล้วสะบัดปีกให้หลุดจากมือชั้น แล้วทะยานออกไป
เวงแล้ว ชั้นบินไม่เป้นนะ แล้วจาออกไปยังงัยล่ะเนี้ย คนบ้า เอ๊ย ตอ้ง ปีศาจบ้า มาทิ้งกันไปแบบนี้ แล้วเหลือชั้นคนเดียวในที่มืดแบบนี้เนี้ยนะ ตาบ้าเอ๊ยยย
"เจ้านาย..ทำไมยืนอยู่คนเดียวละ" เสียงเล็กๆแหลมๆนั่น ทำให้ชั้นสะดุ้งเฮือกทีเดียว แต่มันก็เหมือนเสียงที่บอกว่า สวรรค์ไม่ทำร้ายคนสวย 555+
"เมด เธอมาพอดีเลย พาชั้นออกไปจากที่นี่หน่อยดิ ชั้นบินไม่เป็น" ชั้นอ้อนวอน เมดที่บิน แล้วหัวเราะชั้นไปมา รอบกาย นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องพึ่งพามันนะ จะเผามันเดี๋ยวนี้เลย
"ก้คิดว่าจะบิน ก็บินแล้ว 55+ เจ้านายนี่ตลกจัง 55+ แค่บิน ก้บิ..บิน ไม่เป็น 55+" ยัยเมดบ้า ชั้นเป็นคนนี่ย่ะ จาทำเป็นได้งัยล่ะ
แล้วชั้นก็คิดว่า บิน บินเดี๋ยวนี้ แล้วปีกสีดำที่แน่นิ่งมานานก็เริ่มขยับ แล้ว ลมจากการกระพือปีกก็ทำให้ชั้นมีความสุข และรู้สึกว่าปีก นี่เป็นของชั้น จิงๆ แล้วร่างน้อยๆที่เหนื่อยอ่อนก้ถุกพยุงขึ้นจากพื้น แล้วโบยบินไปยังทางออกทางที่ออกไปสู่โลกที่วุ่นวายและสับสน โลก มนุษย์
ความคิดเห็น