รักนาย..เจ้าชายปีศาจ <>

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1>>::: นี่มันเรื่องอารายกันเนี้ย :::

           เสียงกิ่งไม้ไหวต้องลมดังอยู่อย่างเหนื่อย  นอกหน้าต่างห้องสีชมพูอ่อนที่เงียบและไม่มีการเคลื่อนไหว  เว้นแต่บางสิ่งใต้ผ้าห่มผืนหนาสีขาว  ที่ขยับอย่างเป็นจังหวะสิ่งเดียวเท่านั้นที่ดูมีชีวิตและจิตวิญญาณมากกว่าสิ่งอื่นใด  สายลมที่พัดโกรกเข้าผ่านทางหน้าต่างที่เปิดอ้าอยู่อย่างตั้งใจเป็นสายลมเย็นๆที่หาได้ยากนักในเมืองใหญ่และแสนอบอ้าวแห่งนี้  หญิงสาวที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่นุ่มเหมือนปุยเมฆกำลังขยับตัวช้าๆ เพื่อตื่นขึ้นรับกับวันใหม่ที่แสนสวยงามของเธอ.....

            "อึ้ยยยยย..." เสียงยาวๆของชั้นที่เปล่งออกเพื่อสลายตัวขี้เกียจที่มักเกาะอยู่เต็มไปหมดในตอนเช้าๆอย่างนี้  ชั้นยืดมือออกไปข้างหน้าและยืดมันจนสุดพร้อมกับการเอี้ยวตัวไปทางซ้ายทีขวาที

            "เช้าแล้ว  เช้าแล้ว  ๆๆๆๆ"  เสียงนาฬิกาปลุกกวนโอ๊ยมันร้องเรียกทั้งที่ชั้นตื่นก่อนมันด้วยซ้ำ  โอ๊ยยย  น่ารำคาญจิง   ~0~  ชั้นกระแทกมือลงบนหัวของยายแก่ๆที่ยืนยิ้มแป้นอย่างแรงแล้วเสียงนาฬิกาก็เงียบไป

            "นี่ใครเปิดหน้าต่างไว้กันล่ะเนี้ย..เปลื้องแอร์ตายเลย"  ชั้นเดินไปปิดด้วยความอ่อนแรง แต่ว่า  ถ้าไม่ใช่ชั้นแล้วใครมันจะมาเปิด  สงสัยเมื่อคืนลืมปิด  แล้วบ่นตัวเองทามมายว่ะเนี้ย

            "อาบน้ำไปเรียนดีกว่าเรา"ชั้นพุดกับตัวเองขณะที่จับมือด้านซ้ายที่ดันออกแรงมากไปกับการกดหยุดนาฬิปลุก  มาก  จนชั้นเจ็บหน่อยๆเลย  Y_Y"  ชีวิตนางเอกมัยต้องเริ่มด้วยการเจ็บตัวว่ะเนี้ย  =_="

------------------------------  my  devil  -----------------------------

            "ป๊า  มีรัยกินมั้งอ่า" ชั้นตะโกนระหว่างเดินลงบันไดมาข้างล่าง  แต่ไม่ยักมีใครแหะ  หายไปไหนกันหมดเนี้ย..

            "พายมานี่หน่อยลูก" เสียงแม่ชั้นเองตะโกนมาจากในครัว  ไปทามมายอ่า  คนยิ่งหิวๆอยู่

            "อารายอ่ะค่ะแม่  พายหิวมากเลยกินก่อนได้มั๊ยค่ะค่อยไป" ชั้นทำเสียงอ่อนเสียงหวานอ้อนแม่ของชั้น  แหวะ  เสียงหวานๆ เลี่ยนง่ะ ตรงข้ามตัวจริงสิ้นดีเลย  นี่ถ้าไม่หิวไม่ทำหรอก  จาอ้วกตัวเอง  +_=

            "ไม่ได้ลูก  มาก่อนเร็วๆ"พ่อชั้นพุดบ้าง  สงสัยสำคัญนะนิ  ไปดูก็ได้โว๊ย เกิดไม่สำคัญจากินพ่อแม่ตัวเองเลย   จาบาปมั๊ยเนี้ยชั้น  #_#

            "ค้าๆ  ไปแล้วค้า"  ชั้นเดินเอื่อยไปที่ครัว  แล้วก็พบ!!!!!!!!...........

................................เค้กวันเกิด............................

            อารายกันวันนี้วันเกิดชั้นหรอ...ไม่ใช่น้า..

            "วันเกิดใครค่ะเนี้ย"  ชั้นถามออกไป เมื่อเจอทุกคนยืนยิ้มให้กับชั้น  และที่ยิ้มที่สุด  เห็นจาเป็นไอ้พี่ชายตัวดี  แพน  นั่นเอง

            "วันนี้วันเกิด  รีโมท  น่ะมาเร็วมาร้องเพลงด้วยกัน"  พี่ชายชั้นพุด  คงงงอ่ะดิ  รีโมทนี่มันใคร   หมาที่บ้าน เจ้าค่ะ  …~_~""""""

            ช้านอยากบ้าตาย!!!!!!  นี่หรอเรื่องสำคัญที่ทำให้ชั้นต้องเลื่อนเวลาอันมีค่าในการกินช้าวออกไป  วันเกิดหมาที่บ้าน  ใครนะปันยาอ่อน คิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้  ถ้าไม่ใช่....เฮียแพน.........

            "นี่เป็นรัยกันค่ะ ซื้อเค้กมาเลี้ยงวันเกิดเจ้ารีโมทเนี้ยนะ"ชั้นพูดแบบอึ้งๆ   โอ๊ยไม่อยากนึกเลยว่าชั้นอยู่กับครอบครัวที่รักหมามากมายขนาดนี้

            "ใช่จ๊ะ  มันอายุครบ 2 ปีแล้วนะ  ต้องเลี้ยงฉลองหน่อย"  แม่ชั้นพูดขึ้น  -*-

            "เอ่อ..พายมีเรียนแต่เช้า  ต้องรีบไปอ่ะค่ะ คงเลี้ยงด้วยไม่ได้  เฮียไปด้วยกันมั๊ย"ชั้นรีบปฏิเสธงานเลี้ยงที่....เอ่อ ที่....โอ๊ยยยยย  หมดคำจาพุดเลยอ่ะ

            "ไปๆ  แม่ฮะ  เก็บเค้กไว้ให้เราด้วยนะฮะ"เฮียรีบบอกแม่ก่อนกระโจนออกจากห้องครัวตามชั้นมา  เห้นแก่กินจิงๆ  แต่อยู่ๆเฮียก็หยุดวิ่งซะเฉยๆ  แล้ววิ่งขึ้นข้างบนไปเลย  ฮึ.. สงสัยลืมของอีกแล้วแน่เลย

------------------------------  my  devil  ----------------------------

หน้าบ้าน 

            "ลืมของหรอ"ชั้นถามไปแบบพอ ผ่านๆ   

            "อื้ม" ทำไมตอบเบางั้นล่ะ  ช่างเหอะ  สงสัยเรื่องป๊ากับแม่มากกว่า

            "ป๊ากับแม่เป็นไรไปอ่ะ  รึว่าเฮียไปพูดอารายกับพวกท่าน  ถึงได้คิดทำอารายแบบนี้ขึ้นมา"  ชั้นถามเฮียในขณะที่กำลังเปิดปะตูรถ BMW  คันใหม่ที่ป๊าซื้อให้ เฮียที่เฮียเอ็นติด 

            "เหอะๆก็อยากกินเค้กนี่หว่าเลยหาไรทำ  พอดีเจอไอ้ รีโมท นอนอยู่เลยนึกสนุกน่ะ"  นี่คือคำตอบของนิสิตคณะวิศวะหรือนี่   เอาหมามาอ้างเพราะตัวเองอยากกินเค้ก

            "จิงๆไม่อ้างก็ได้กินอยู่แล้วอ้างทำมัย" ชั้นยังถามไม่เลิก  ตอนนี้เฮียกำลังขับรถออกจากบ้าน

            "ก็บอกแล้วงัย  นึกสนุก  นานแล้วบ้านเราไม่มีปาร์ตี้  5555+"  ผีเข้ารึป่าวว่ะเนี้ย  คิดอารายแปลกๆ

------------------------------  my  devil  ----------------------------

หน้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

            "ไปแล้วนะเฮีย  เย็นนี้มารับด้วยนะ"  ชั้นบอกพร้อมลงจากรถ แต่แทนที่เฮียจะขับรถออกไปกลับลงมาจากรถแล้วเดินไปโรงเรียนกับชั้น  วันนี้แปลกจิงๆแหะ

            "ลงมาทำมัยอ่า" ชั้นถาม

            "อยากมาเยี่ยมรุ่นน้องหน่อยไม่เจอกันนาน"  เฮียแพนตอบ แล้วเดินนำหน้าชั้นเข้าโรงเรียนไป  เฮียเคยเรียนที่นี่และก้เป็นคนที่นักเรียนที่นี่ทุกคนรู้จักดีก็เฮียน่ะสาวกรี๊ดตรึมเลยนี่นา

            ชั้นเดินตามเฮียไปติดๆอย่างเงียบๆ  อย่างน้อยก็เงียบกว่าพวกพี่ ม.6 ที่กำลังกรี๊ดพี่ชายชั้นอยู่ก็แล้วกัน   พวกนี้ตาบอดรึป่าวนะ  ติ้งต๊องก็เท่านั้น   แค่  เท่ห์  เรียนเก่ง  หน้าตา โอ  เป็นนักกีฬาโรงเรียน   สูง  ขาว   เท่านั้นเองไม่เห็นต้องกรี๊ดเลย  ="=

            ถึงชั้นจะมีพี่ชายที่แสนจะเพอร์เฟ็ค (หรอ)  ขนาดนี้แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเค้า เป็นพี่ชายแท้ๆของชั้น  มีแต่คนเข้าใจว่าบังเอิญที่นามสกุลเราเหมือนกัน  แต่พวกที่สงสัยแล้วมาถาม ชั้นก็บอกไปว่า  มันแค่บังเอิญเท่านั้น   คนเลยเข้าใจอย่างนั้นมาตลอด  เพราะอารายน่ะหรอ  เพราะชั้นขอร้องเฮียน่ะสิ  ชั้นขี้เกียจนั่งตอบคำถามจากเพื่อนๆเรื่องเฮีย  ชั้นเบื่อ น่ะสิ 

            "อ้าวววว   พี่แพนมาเว้ยพวกเรา"  พวกพี่กลุ่มนึงเดินมาหาชั้นกับเฮีย  แต่ไม่รู้ทำไมเฮียถึงเอาชั้นมาโอบไหล่แน่นขนาดนี้ด้วยก้ไม่รู้  หายใจไม่ออกวุ้ยยย  เดี๋ยวคนเค้าก็เข้าใจผิดหรอก  โธ่เว้ย!!!!!  ชั้นพยายามที่จะดันแขนของเฮียออกแต่ไม่เป็นผล เลยเลิกพยายามดีกว่า   พวกที่เข้ามาทักเอียก็ทำหน้าแปลกๆใส่ชั้น  และหันไปมองเฮีย  แล้วมองชั้นอีก   อารายกัน  อย่าเข้าใจผิดนะ  อย่ามองชั้นแบบนั้น  ถามเฮียสิ  ถามว่าชั้นเป็นใครถามสิ...

            "พี่  แล้วเด้กนี่ เด็กใหม่พี่หรอ  น่ารักดีนะ" เค้าถามออกมาแล้ว  ตามที่ชั้นต้องการเลย  บอกไปเลยเฮียว่าไม่ใช่  ชั้นน่ะเป็นใครไม่รู้ที่ขาเจ้บเฮียเลยต้องพยุง  บอกเค้าไปสิ  เอ๊ะ จาว่า ไปตาคนที่ถามนี่  หน้าตาดีชะมัดเลยอ่า   อ๊ายยย   หล่อจังเลย

            "ป่าวหรอก (ชั้นยิ้มหน้าบาน)  นี่ น้องพี่เอง (หุบยิ้มแล้ว) น่ารักหรอ  แต่ห้ามจีบ  เข้าใจมั๊ย"  อ้าวเฮีย  บอกไปงั้นได้งัย  บอกไปสิ ว่ารีบๆจีบ  (นี่นิสัยนางเอกชั้นหรอเนี้ย – ผุ้แต่ง)  เอ๊ะไม่ใช่  ไปบอกได้งัยว่าเป้นน้องเล่า  งั้นชั้นก็ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบที่ชั้นไม่ชอบน่ะสิ   กี๊ดดๆๆ  ชั้นขี้เกียจตอบคำถามนะย่ะ

            "งั้นหรอกหรอ  พี่ไม่เห็นเคยบอกว่ามีน้องสาวน่ารักแบบนี้" ตาคนน่าตาดีนั่น พุดกับเฮีย  เค้าชมชั้นน่ารักด้วย  อ้ายยยย  เนื้อคู่ของชั้นมาเกิดแล้วแน่เลย  อ้ายยยยยๆ

            "ก็ไม่อยากให้ใครจีบนี่หว่า" เฮียตอบ ไม่มองหน้าชั้น  ว้าว  ชั้นเพิ่งรู้นะเนี้ย ว่าอย่างเฮียก็หวงชั้นด้วย  ซึ้งจางเลย

            "หวงหรอพี่  ก้นะ  ถ้ามีน้องน่ารักอย่างงี้ก็ต้องหวงเป็นเรื่องธรรมดา"  ผู้ชายอีกคนพูดขึ้นคนนี้ไม่หล่อเท่าเนื้อคู่ชั้น  แต่เท่ห์ชะมัด  ทำท่าไหนก็เหมือนถูกจัดวาง  ไม่ต้องเสียใจน้า  เป็นเนื้อคู่หมายเลข 2 ก็แล้วกัน  กี๊ดๆๆ

            "ป่าวอ่ะ  สงสารคนที่มาจีบยัยนี่  มันต้องทำกรรมมาเยอะแน่ๆเลย"  อ้าวเฮีย  พูดอารายน่ะ  มีแต่พวกตาถึงหรอกย่ะถึงมาจีบพาย  แต่ทำไมคนตาถึงสมัยนี้ถึงหายากนักน้า..="=

            พอเฮียพูดจบเสียงหัวเราะจากเหล่ากลุ่มเพื่อนรุ่นน้องของเฮียก็ดังขึ้น  และเกือบจะในทันที เสียงเข้าแถวก้ดังขึ้นเหมือนกัน

            "ดูน้องพี่ดีๆ แล้ว  ที่สำคัญน้องพี่ก็เหมือนตัวแทนพี่นะ  ต้องไปแล้ว  เฮียไปนะ  แล้วอยู่นี่ อย่าไปกัดใครเข้าล่ะ" เฮียพุดกับชั้น  เหมือนจะห่วง  แต่ก็มีแอบด่า หน่อยๆ  ยังงัยก้ซึ้งอ่า....(ยังซึ้งลงอยู่หรอเนี้ย)

            เฮียเดินออกไปจากตรงที่ชั้นและพี่ม.6กลุ่มนั้นยืนอยู่  ปล่อยชั้นไว้กับพวกพี่เค้า  และเนื้อคู่เบอร์ 1 และ 2 ของชั้น   ชั้นคิดมากไปรึป่าว  แต่ชั้นสังเกตว่าพวกพี่เค้าเหมือนคิดอารายบางอย่างที่รู้กันอยู่เฉพาะในกลุ่ม  แล้วในที่สุด..

            "เอาล่ะ ได้ยินแล้วนะ  น้องพี่แพนก็เปรียบเหมือนตัวพี่แพนเอง  คงเข้าใจนะ ว่าพี่เค้าหมายถึงอาราย"  เนื้อคู่หมายเลขสองของชั้นพุดขึ้นกับทุกคนเสียงดังและดุซิเรียส  จิงจังเหลือเกิน  เท่ห์มากมาย  (คุนนางเอกช่วยปิดปัง นอ หน่อยค่ะ  มันจะเสียภาพนางเอกของเรื่องนะค่ะ – ผู้แต่ง)

            "ชื่ออารายอ่ะคับ  พี่ชื่อ  ไปซ์ นะคับ"  เนื้อคู่หมายเลข 1 ของชั้นชื่อไปซ์ล่ะ  อ้ายๆ  น่ารักจังเลย  ถามชื่อด้วย ยิ่งน่ารักไปใหญ่  (เกี่ยวด้วยหรอ??)

            "ชื่อ พาย ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ พี่ไปซ์"ชั้นพูดแล้วยิ้มให้พี่เค้าอย่างจิงใจ  พี่เค้าก้ยิ้มตอบ  ละลายไปเลย..>;<

            "อยู่ ม.รัยเนี้ย  ตัวเล็กนิดดียว เอง" พี่เค้าพูดที่ว่าเล็กเนี้ยหมายถึงเตี้ยรึป่าวพี่  ถ้าเป็นงั้น  ต้องเจอกันหน่อย  อุ๊ยแต่  อย่างเรา ทำร้ายคนหล่อไม่ได้หรอก  ก็เนื้อคู่กันนี่นาเนอะๆๆๆ

            "ม.5 ค่ะ  5/2 เอาเลขที่ด้วยมั๊ยค่ะ"  ชั้นยิ้มเจ้าเล่ห์กลับคืนไป

            "โธ่ น้องพาย  อยากรู่นิดอยากรู้หน่อยต้องประชดด้วยแหม  แต่เรียนเก่งน่าดูนะคับเนี้ย  อยู่ห้องคิงสซะด้วย  ยั่งงี้ต้องรู้จักกันไว้  เผื่อพี่มีการบ้าน  จะได้มีคนช่วยทำ" พี่ไปซ์พุด  ยิ้มๆ  น่ารักซะ  แต่ว่าเอ๊ะ  ซวยแล้วสิ ถ้ามีการบ้านจิงคงไม่เอามาให้ทำหรอกนะ  ขอให้ล้อเล่นล่ะ  ขอที

            "ล้อเล่นหน่า" พี่ไปซ์พูดโบกไม้โบกมือไปมาแล้วเริ่มแนะนำคนอื่นๆให้ชั้นรู้จัก  กินเวลาเกือบ 10 นาที  แต่ก็คุ้มค่า เพราะได้รู้ว่า เนื้อคู่หมายเลข 2 ของชั้น ชื่อ บีม  ชื่อน่ารักจัง

            การแนะนำตัวของพวกเรา  จะว่าไปตั้งแต่ที่ เฮียเดินเข้ามาใน รร.   ก็มีสายตานับคู่ไม่ถ้วนจับจ้องอยู่อย่างอยากรู้   ชั้นรู้อนาคตได้โดยที่ไม่ต้องมีมีดมาฟันธง  ว่าจะต้องมีคนมากมายหมั่นไส้ และ อยากถามชั้น  แน่ๆ  ว่าทำไมชั้นถึงมีสิทธิพิเศษพูดกับคนหล่อ ดาว โรงเรียน  ทั้งที่เป็น อดีตอย่างเฮีย  และที่เป็นปัจจุบันอย่างพี่ไปซ์   โฮ๊ย ชีวิต  ช่างน่าปวดหัว จิงๆเล้ย  ......

------------------------------  my  devil  ---------------------------- 

            ชั้นเดินไปเข้าแถวหลังจากการโดนต่อว่า(ด่า)ของ อ. ที่เจ้าระเบียบ (โหดเหี้ยม)ชั้นเดินไปเรื่อยๆจนถึงแถวในที่สุด  ...เฮ้อ..ถึงซะที  แดดร้อนชะมัดเมื่อไหร่จะมีหิมะตกที่เมืองไทยซะทีน้า.....

            "ยัยพาย ทำไมมาซะป่านนี้เนี้ย  ชั้นรอตั้งนานแล้วนะเนี้ย  รู้มั๊ยว่ามันร้อนแค่ไหน  นี่ถ้าไม่รอแกชั้นคงหนีไปนอนที่สวนของเราแล้ว  เพราะแกคนเดียวเลย  ทำให้ผิวของชั้นเสียเนี้ย  นี่ขั้นต้องบำรุงด้วยอะไรตั้งมากตั้งมายนะกว่าจะได้ขนาดนี้เพราะแกน่ะ  ชั้นเลยต้อง...." ตุ๊กตา (ตุ๊ก-กะ-ตา)พูดขึ้นรัวเป็นชุด  ทั้งที่ อยู่ ม.5 ไม่นึกเลยว่าจะมีเพื่อนที่นิสัยขี้บ่นเหมือนคนแก่ไปได้

            "หยุดพูดแล้วยืนนิ่งๆก่อนได้มั๊ย ตุ๊กตา" เปรี้ยว  เพื่อนอีกคนของชั้นพูดตัดทางของตุ๊กตา  ขอบคุนเปรี้ยวจิงๆเลยไม่งั้นมันคงบ่นไม่เลิกแน่ๆ   เปรียวน่ารักมากเลยนะวันนี้  โย้วๆ

            "ว่าแต่แกหัดตื่นสายตั้งแต่เมื่อไหร่  ไม่รับผิดชอบจิงๆ  นี่เธอมาเป็นเพื่อนชั้นได้งัยเนี้ย  ไม่สมกับคนดีๆอย่างชั้นเล้ย" ยัยเปรี้ยวพูดต่อ  ถ้าชั้นถอนคำพูดตะกี๊นี่คงไม่มีใครว่าใช่ม่ะเนี้ย  และก็คงไม่มีใครว่าอีกถ้าจะเตะมันซักที..ว่าแล้ว  ...  เตะเลยดีก่าเรา

ป้าบ!!!!!!!

ชั้นเตะไอ้เปรี้ยวเข้าที่ก้นจนมันกระเด็นไป  แล้วเราก็เล่นเตะกันไปมาที่ตรงเข้าแถวนั่นแหละโดยที่ลืมไปว่าตอนนี้ทุกคนกำลัง สวดมนต์ อยู่   ....

            "พวกเธอเล่นอะไรกันน่ะ  หยุดเด๋วนี้นะ" เสียงอาจารย์  พิสมัย ที่ดุชั้นตอนก่อนหน้านี้นั่นแหละ  ดังมาแต่ไกลพร้อมกับที่เดินชี้นิ้วมาทางพวกเรา  ซวยแล้วซิทีนี้  ไม่น่าเล่นเลยอ่า....

            "เธอนี่  สองรอบแล้วนะ   มีอะไรนักหนาฮ้า  เงียบๆ อย่าคุยสิ"อาจารย์เดินมาบอกพวกเรา   เฮ้อนึกว่าจะโดนด่าซะแล้ว   รอด  รอด  อย่างนี้แหละสวรรค์ไม่เคยทำร้ายคนสวย  -_-^

            แล้วชีวิตชั้นก็อยู่รอดมาเรื่อยๆจนถึงเวลาที่ชั้นและนักเรียนทุกคนจากทุกทิศทางพุ่งไปที่โรงอาหาร  พักเที่ยง!!!!!

            "โอ๊ยยย  อิ่มชะมัดเลยว่ะ  มัยอิ่มเงี้ยเนี้ย" ไอ้เปรี้ยวพูดขึ้น  แล้วนอนในสวนของ  พวกเรา  คือไม่ค่อยมีใครมาเพราะมันเป็นซอกมุมที่หลังโรงเรียน  เมื่อไม่มีใครมาพวกเราเลยยึดและอ้างเอาว่ามันเป็นของเรา 

            "ก็เล่นยัดเข้าไป 2 จานนี่ย่ะถ้าไม่อิ่ม  กระเพราะแกคงทำด้วยหนังวัวหนังควายแน่ๆเลยยัยเปรี้ยว" ตุ๊กตาพูดแล้วนอนลงเหมือนกัน  นี่นางเอกอย่างชั้นมาอยู่กับ มนุษย์สวาปาม กับ คนปากจัด  ได้งัยเนี้ย   ชั้นควรจะอยู่กับพวกคุณหนูไฮโซไม่ใช่หรอ  ....

            "ไอ้ตุ๊กตาไม่ต้องมาพุดมากเลย  ใครมันจะไปกินน้อยยังกับอาหารจิ้งจกอย่างแกหล่ะ" ไอ้เปรี้ยวสวนคำทันที  โดยมีชั้นหัวเราะพวกมันทั้งสองคนไปด้วย  แล้วอยู่ๆชั้นเสียงสันหลังวาบ...

            "โอ๊ยยยยยย.."ไอ้ตุ๊กตาร้องขึ้นเสียงดังและโหยหวน  เป็นรัยของมันอีกเนี้ย??  แล้วก็มีเสียงร้องอีกเสียงดังขึ้น  เสียงไอ้เปรี้ยวนั่นเอง  "โอ๊ยยยยย.. ปวดหัวชะมัดเลย อึ๊ยยยย.."  เฮ้ยเพื่อนสองคนนี้มันมาเป็นไรกันพร้อมกันยั่งงี้ว่ะเนี้ย  เอางัยดีอ่าเรา.. ไปห้องพยาบาลสิ  โหเรานี่ฉลาดชะมัด  คิดออกได้งัยเนี้ย  (เพื่อนเธอกำลังมีอันตรายนะ  ยังมาชมตัวเองอีก  ยัยบ้าเอ๊ย)

------------------------------  my  devil  ----------------------------  

            ชั้นหิ้วมันสองคน  มาถึงที่ห้องพยาบาลจนได้ ระหว่างทางก็ร้องมาตลอด  และตัวมันสองคนก็หนักชะมัด  ทั้งที่ตัวก็เล้กนิดเดียวเอง รึว่าหนักเพราะข้าวในกระเพาะมันที่มีอยู่ 2 จานหว่า..

            "อาจารย์ค่ะ เพื่อนหนูสองคนปวดหัวมากเลยค่ะอาจารย์"  ชั้นบอกผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่หน้าตาไม่เห็นกลางเลย  ออกไปทางปลายคนมากกว่านะ  (บาปแน่ชั้น) เธอวิ่งมารับไปทันที  และบอกให้ชั้นรออยู่ข้างนอก 

            ชั้นยืนรอเพื่อนตัวดีทั้งสองคนอยู่หน้าห้องพยาบาลด้วยความกระวนกระวายใจอย่างมาก ก้เพื่อนสองคนป่วยพร้อมกันเวลาเดียวกัน  มันเป็นไปได้ที่ไหนเล่า ...

            "น้องพายมายืนทำอารายตรงนี้อ่ะ"เสียงเท่ห์ๆแบบนี้จะเป็นเสียงใครได้ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่ เบอร์สองของชั้น  ฮ่าฮ่า.. 

            "พี่บีม..  คืออยู่ๆเพื่อนพายก็ปวดหัวขึ้นมาพร้อมๆกันน่ะค่ะ"  ชั้นบอกไป  พี่บีมพอได้ฟังก็ตกใจมาก  อารายจาเว่อร์ขนาดนั้น  แค่ปวดหัว ไม่ต้องตกใจก็ได้มั้ง

            "ปวดตอนไหน  เมื่อกี๊รึป่าว" พี่เค้าถามแบบร้อนใจมากเลย  อารายอ่ะ  แล้วรู้ได้ยังงัยกัน  ชัก งง พี่เค้าแล้วนะเนี้ย

            "ค่ะ  เมื่อกี๊นี้" ชั้นบอกสีหน้าตระหนกเช่นกัน  แต่ตกใจพี่บีมนี่แหละ

            "เอ่อ..  เอางัยดีเนี้ย" เหมือนพี่เค้าพูดกับตัวเองมากกว่า  พอเงียบไปซักพัก  อยู่ๆก็พูดขึ้นมาอีกว่า..

            "ตอนเย็นมาที่โรงเรียนหน่อยนะ  พาเพื่อนคนที่ปวดหัวมาด้วยนะ  พี่จะนัดคนอื่นๆเอง  เจอกันที่หลังตึกสาม  ตอน  6  โมงเย็นแล้วกัน  บอกพี่แพนด้วยเรื่องวันนี้ทั้งหมดรวมทั้งเรื่องที่เรานัดกันที่ไหน  แล้วพี่แพนจะรู้เองว่าพายควรทำยังงัย  เข้าใจนะ  พี่ต้องรีบไปแล้ว  ห้ามสายล่ะ!!!!!!!"

            พี่บีมพูดเป็นชุดแล้ววิ่งไปเลย  ปล่อยให้คนสวยทำหน้าเอ๋อ ด้วยความ งง อยู่หน้าห้องพยาบาลคนเดียวอีกครั้ง

            พี่บีมทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยนะ  มีเรื่องอารายรึป่าวเนี้ย  แล้วถ้ามีมันเรื่องอารายกันล่ะ  แค่คนปวดหัว มันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรอ ...  เฮ้อ  คิดแล้ว  งง แฮะ .. เลิกคิด เลิกคิด..

            "เพื่อนเธอหายแล้วนะ เข้ามาก่อนสิ" อาจารย์ห้องพยาบาลหรือ  อาจารย์             ศิริวรรณ   เปิดประตูบานเลื่อนกระจกแล้วโผล่หัวออกมาบอกชั้น  พร้อมพยักเพยิดให้ชั้นเข้าไปข้างในห้อง

            "อาจารย์ค่ะ  เพื่อนหนูเป็นอารายอ่ะค่ะทำไมปวดหัวพร้อมกันแบบนี้" ชั้นถามขณะที่เดินตามอาจารย์เข้าไปในห้อง

            "ครูก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าที่เพื่อนเธอเป็นมันเรียกอาราย  แต่เหมือนกับมันจะเป็นโรคใหม่ละม้างงงงง  เพราะมีคนเคยเป็นแบบนี้มาเหมือนกันนะ" อาจารย์ตอบแบบภาคภูมิใจมากที่ตนค้นพบโรคใหม่  - -"

            "คนอื่นเป็นเหมือนกันแบบนี้เลยหรอค่ะ" ชั้นถามออกไป เพราะต้องการรู้เรื่องอาการของเพื่อนสองคนนี้ให้มากที่สุด ก็ห่วงนี่นา 

            "ใช่แล้วล่ะ  ตอนแรก ก็จะร้องว่า ปวดหัวๆเหมือนหัวจะแตกเลยนะ  แต่พอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละก็เคลิ้มไปเลย  แถมบางคนก้ยิ้มด้วย  แต่บางคนก้ต่างไปเลย เพราะเคยมีคนที่ตะโกนโวยวายเหมือนฝันร้ายน่ะ แล้วพักนึงก็จะหลับไป แปลกจิงๆเลยนะโรคนี้เนี้ย"

            อาจารย์พูดไปเรื่อยๆพร้อมกับที่เดินหาน้ำเปล่ามารอเพื่อที่ พอ ยัยสองคนเพื่อนของชั้นตื่นจะได้ดื่มน้ำ

            "พาย" เสียงเบาๆของเปรี้ยวดึงชั้นให้หลุดจากห้วงความคิดที่มันไหลไปเรื่อยๆเมื่อคิดวกไปมาเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น

            เมื่อ ตุ๊กตากับเปรี้ยว ดีขึ้นมากแล้ว เราก็ลาอาจารย์ออกมาเพื่อไปเรียน....เอ๊ะ!!!! นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย...ตายๆๆๆ  นี่เราโดดเรียนไปหนึ่งคาบแล้วนะเนี้ย  ยังงี้ เหลือโดดได้แค่ 3 คาบเองล่ะสิ  โธ่แทนที่โดดเรียนทั้งทีจะได้ดูหนัง กินไอติม  แต่กลับมานั่งในห้องพยาบาลที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาเนี้ยนะ  โอ๊ยยย  ไม่คุ้มเลยอ่า..  (ทำตัวมีสาระหน่อยได้มั๊ยเนี้ย)

------------------------------  my  devil  ----------------------------

            "…..เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ  นี่ละเอียดเลยนะเนี้ย " ชั้นเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ตุ๊กตาร้องโวยวาย จนถึงตอนที่เปรี้ยวเรียกชั้นเบาๆให้มันสองคนฟัง   ระหว่างรอเวลาหมดคาบ  เรื่องอาราย น้า ยาวชะมัดเลย 

            "หยั่งงี้แสดงว่าพี่บีมที่ดังๆ นัดเดทเราหรอเนี้ย @_@ "  ตุ๊กตาพูดทำตาหวานเชื่อม  นี่มันคิดได้ยังงัยกันเนี้ย..  นี่เพื่อนชั้นเป็นคนรึว่าเป็นตัวมีเขากันแน่นะ

            "จะบ้ารึงัย  !!  ชั้นว่ามันต้องมีเรื่องอารายแน่ๆเลย  แต่ยังงัย  ชั้นว่าเราก็คงต้องสวยหน่อยน่ะนะ"  ชั้นพูดออกไป แล้วเกือบจะในทันทีก้มีมือมากระทบที่ต้นแขน   ...มือของไอ้เปรี้ยวนั่นเอง... แหมกล้าทำร้ายนางฟ้า  เด๋วสวรรค์ลงโทษนะย่ะ

            "แกสองคนนี่พอกันเลยว่ะ  แต่ว่า ชั้นไม่ไปได้มั๊ยเนี้ย  6 โมงมันเย็นนะ  ขี้เกียจ " เปรี้ยวพูดบ้าง  แล้วทำหน้าเซ็ง อย่างไม่ปิดบัง 

            "ต้องไปนะครับน้องๆ"  นี่ไม่ใช่เสียงชั้น เสียงตุ๊กตา หรือเสียงใครที่ไหน แต่เป็นเสียงของพี่ไปซ์  ที่น่ารักนั่นเอง  พี่เค้าคงได้ยินที่ไอ้เปรี้ยวพุด ขออย่าได้ยินตอนชั้นกับไอ้ตุ๊กตาพูดเล้ยยย  ..  พอพูดจบก็เดินมาที่โต๊ะที่พวกเรานั่งกันอยู่  พร้อมพูดกับเปรี้ยวและตุ๊กตา

            "พวกน้องคงได้เห็นอะไรบางอย่างตอนหลับอยู่  ไม่ต้องสงสัย  ทั้งสองคนเห็นอย่างเดียวกัน"  พี่ไปซ์พูดกับเปรี้ยวและตุ๊กตาอย่างเห็นได้ชัด  เพราะชั้นไม่รู้เรื่องเลยน่ะสิ TT_TT   ไอ้สองคนนั้นมันรู้เรื่องแน่นอนเพราะมันดูตื่นๆและมองกันแบบแปลกๆ

            "พี่รู้เรื่องนี้ดี  เพราะพี่ก้เคยเป็นแบบน้องเหมือนกัน  และที่พี่อยากบอก คือนั่น ไม่ใช่ฝัน  แล้วที่นัดมาวันนี้  เพื่อจะไขความข้องใจของน้องๆทั้งสามเลย  เพราะฉะนั้นต้องมานะ" 

            พี่ไปซ์พูดถึงชั้นซะทีในที่สุด นึกว่าโดนลืมแล้วซะอีกน่ะ  แต่หยั่งว่าเนื้อคู่กันจะลืมกันได้งัย  อิอิ  พี่ไปซ์ๆๆ  ^o^v   (ยังไม่เลิกโมเมหาว่าเค้าเป็นเนื้อคู่อีกหรอเนี้ย - -")

            "นี่มันอารายกันหรอ  เปรี้ยว  ตุ๊กตา  พี่ไปซ์  อารายที่เห็นตอนหลับ" ชั้นพูดบ้างหลังจากเงียบฟังอยู่นาน

            "ถ้าเป็นพี่  พี่จะไม่เล่าให้ฟังหรอก  เพราะน้องสองคนนี้ก็ยังไม่รู้และถ้าเล่าไปก็มีแต่จะโดนซักไม่จบสิ้น  พายไปเย็นนี้ก้รู้เองนั่นแหละหน่า  พี่ไปแล้ว  บ๊ายบายคับ"  

            พี่เค้าเป็นเชิงบอกให้สองคนนั้นไม่เล่าให้ฟัง  แล้วเดินจากไป  แบบน่ารักๆ  อ๊ายยยยย..  แล้วเพื่อนชั้นมันก็ไม่เล่าจิงๆ  มันบอกว่าไม่รุ้จะเล่าแบบไหน ให้ดุว่ามันสองคนไม่บ้า  -*-

------------------------------  my  devil  ----------------------------

            "เจอกัน 5 โมง 40 ที่หน้าโรงเรียนนะ"ชั้นนัดออกไปก่อนที่ไอ้สองคนนั้นมันจะเดินกลับบ้านไปด้วยกัน  ดีจังน้าพวกบ้านใกล้โรงเรียนเนี้ย  แถมยังบ้านใกล้กันด้วย  ไม่เหมือนเราที่ต้องรอเฮียมารับ  ยังกับเด็กอนุบาล ..  นึกถึงก็มาเลย  ตายยากชะมัด..

            "เป็นงัยเรา  ทำไมทำหน้างั้นล่ะ" เฮียนี่แสนรู้จิงๆเลย  งั้นก็เล่าเลยแล้วกันในรถเนี้ยแหละ....

            พอเล่าจบถึงตอนที่พี่ไปซ์มาพุดด้วย  เฮียก็ไม่มีอาการตื่นเต้นซักนิดเลย  อารายกันเรื่องมันออกจาซับซ้อนน้าเฮีย...

            "ไปที่บ้านแล้วจะเล่าให้ฟัง" เฮียแพนพุดหน้าตาเคร่งครึม  (ไม่ค่อยมีเลยน้าเนี้ย)  ทำใหชั้นกลัวหน่อย  แล้วเอียก็พุดขึ้น ด้วยหน้าซิเรียสมาก..

            "พาย   พายว่า..ป๊ากับแม่ จะเหลือเค้กไว้รึป่าวเนี้ย" เฮีย นี่ตกลงที่เฮียทำหน้าตาคิดหนักแบบนี้ไม่ใช่เรื่องพายใช่มั๊ย แต่เป็น เรื่องเค้ก  พี่ชายช้านนน...  -_-''

------------------------------  my  devil  ----------------------------