นิทานนกน้อย

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ไม่ใช่

และแล้ววันที่เธอเกือบลืมรอคอยก็มาถึง นกฮูกสีน้ำตาล แจ้งมาอย่างรวดเร็วในคืนนั้นว่าเขากำลังเดินทางมา พร้อมกับผู้ถือกุญแจ และในรุ่งขึ้น เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างมีเลือดมีเนื้อจริงๆ ไม่ใช่แบบที่เธอเคยคิดจินตนาการไว้ เธอมองไม่เห็นหน้าเขาชัดเจนนักจากในกรง อาจเพราะเขาไม่ได้เข้ามาใกล้กับกรงมากนัก ผู้ถือกุญแจยืนอยู่ที่ประตู ไม่ก้าวเดินเข้ามาใกล้กรงที่นกน้อยอยู่ นกฮูกผู้นำทางบินนำเข้ามาก่อน แล้วร่อนเกาะลงข้างกรงของเธอ

“ผมนำทางเขามาตามที่คุณต้องการแล้ว” เขาเอ่ยขึ้น “ผมช่วยคุณได้เพียงเท่านี้”

นกน้อยรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากที่ในที่สุดเธอก็ได้พบผู้ถือครองกุญแจกรงของเธอแล้ว แม้ว่าจะยังไม่แน่นักว่าเขาจะเปิดกรงให้เธอได้หรือไม่ หรือเขาจะยอมปลดปล่อยเธอไปได้ไหม แต่นั้นก็ยังไม่ใช่เรื่องที่เธอเป็นกังวล

หลังจากนกฮูกพูดกับเธอจบ เขาก็บินที่บ่าของเขาคนนั้น แล้วพูดคุยอะไรกันบางอย่างที่นกน้อยไม่ได้ยิน หลังจากนั้นเขาก็บินจากไป ผู้ถือกุญแจยังคงยืนอยู่ที่ประตูนั้น อึดใจหนึ่งนกน้อยอยากตะโกนเรียกเขา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาคงจะฟังภาษาที่เธอพูดไม่เข้าใจ ผ่านไปเกือบนาที ผู้ถือกุญแจจึงค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง ตรงมายังกรงของนกน้อย เธอสังเกตเห็นแสงสะท้อนแวววาวจากบางสิ่งที่อยู่ในมือของเขา เมื่อมาถึงระยะใกล้กรงมากแล้ว เขาก็ยกสิ่งที่อยู่ในมือขึ้น มันเป็นโซ่ตรวนเส้นใหญ่ ลากเลื้อยมาจากในกระเป๋ากางเกงของเขา นกน้อยใจหายวาบ พลางคิดอย่างตกใจว่าเธออาจจะต้องถูกโซ่ตรวนพันธนาการไว้อีกชั้น และอาจไม่มีวันได้กลับไปกางปีกบินในท้องฟ้าอีกแล้ว แต่ก่อนที่จะได้คิดจิตตกไกลไปกว่านั้น เขาก็เลื่อนมือมาจนสุดปลายโซ่ แล้วสอดแท่งเหล็กสีหม่นเข้าไปในสลักกุญแจที่คล้องปิดกรงของนกน้อยอยู่ เสียงคลิ๊กดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนในความรู้สึก กุญแจถูกคลายออก ประตูกรงเปิดอ้ากว้าง ภาพห้อง และบุคคลผู้ถือกุญแจปรากฏตรงหน้าเธอโดยไม่มีซี่ลูกกรงขวางกั้น นกน้อยยิ้มอย่างเบิกบาน เธอค่อยๆ ก้าวเท้าไปยังประตูสู่อิสรภาพ รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยจากภายในตัวเอง หัวใจเต้นรัว สูบฉีดเลือดไปทั่วร่างอย่างบ้าคลั่ง อีกก้าวเดียวจะถึงประตูแล้ว นกน้อยหลับตาสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด พยายามบังคับเท้าสุดท้ายที่ก้าวไปยังประตูไม่ให้สั่น เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตั้งใจจะเงยหน้ามองขึ้นไปยังผู้ที่ปลดปล่อยเธอ แต่เธอกลับพบเพียงความว่างเปล่า นกน้อยรีบหันมองไปยังประตู ทันเห็นเพียงชายเสื้อสีน้ำตาล และประกายแวบเล็กๆ จากโซ่ที่โผล่พ้นขึ้นมาจากกระเป๋า นกน้อยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอถอยหลังกลับไปในกรง แล้ววิ่งออกมาเต็มแรง เตรียมตัวที่จะกางปีกบินตามเขาคนนั้นออกไป ...เสี้ยววินาทีนั้น นกน้อยหยุดชะงัก ใจเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุ

เธอไม่สามารถกางปีกได้อีกครั้ง...

เธอลืมวิธีการบินเสียแล้ว...!

จากขอบกรง สู่พื้นเบื้องล่าง ช่างห่างไกลเหลือเกิน ช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน แล้วท้องฟ้าภายนอกนั้นเล่า . . .

เหตุใดข้าจึงลืมสิ่งสำคัญนี้ได้ ...

นกน้อยคร่ำครวญอย่างเงียบงันเพียงลำพัง ...ในทันใดนั้น เกิดเสียงระเบิด

 ตู้มมมมม . . .ม

นกน้อยกลายร่างเป็นเพนกวินบินไม่ได้ !

แต่มันก็พบว่าตัวเองมีอิสระ เบื้องหน้ามันคือมหาสมุทรที่รอให้มันไปแหวกว่ายเล่นแทนการโบยบินในท้องฟ้า

“ฮ่าๆๆ”

จบบริบูรณ์

ไม่มีภาคต่อ ขี้เกียจแต่ง