นิทานนกน้อย

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 กุญแจ

“ผมสามารถตามหาผู้ครอบครองกุญแจกรงนี้ได้”

“เด็กหญิงผู้นั้นน่ะหรือ?” นกน้อยถามพลางมองไปยังเด็กหญิงที่ยังคงเฝ้ามองเม็ดฝนผ่านกรอบหน้าต่าง

“เจ้านี่คิดตื้นๆ” โบนกันเชิดหน้า 45 องศาแล้วเอ่ยต่อ “ถ้าเด็กหญิงผู้นั้นถือกุญแจอยู่จริง แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่เคยได้กางปีก โผบินออกจากกรงนี้เลยเล่า ทั้งๆ ที่เด็กน้อยผู้นั้นเหงาและต้องการเพื่อนมากขนาดไหนยามที่ต้องอยู่ที่นี่ ทำไมเธอไม่เคยพาเจ้าออกไปบินเล่น หรือพาเจ้าออกไปจากกรงนี้เสียเล่า” เขาจบประโยคด้วยหางตาที่มองอย่างเหยียดๆ มาทางนกน้อย ซึ่งท่าทางนั้นทำเอานกน้อยอดที่จะโต้เถียงกลับไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่น่าจะชนะอยู่แล้ว

“เธอบอกว่าเธอจะดูแลข้า เธอบอกว่าข้าจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในนี้ แล้วเธอก็ต้องการให้ข้าหายดีเสียก่อน เพราะถึงจะเปิดไปตอนนี้ ข้าก็ไม่สามารถบินได้อยู่ดี คุณก็เห็น ปีกข้ายังคงบาดเจ็บ และคงไม่สามารถบินออกไปได้อย่างใจเช่นแต่ก่อน เด็กหญิงผู้นั้น เพียงแต่ต้องการอยากให้ข้าหายดีก่อนเท่านั้น แล้วจึงจะปล่อยข้าสู่อิสระดังเดิม” นกน้อยพูดออกไป ทั้งๆ ที่ความรู้สึกภายในมันขัดกันอยู่ ซึ่งโบนกันเองก็รับรู้ถึงช่องโหว่นี้ แต่เขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่โต้เถียงกลับ เพียงแต่ถามคำถามสั้นๆ เท่านั้น

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงต้องการให้ข้าพาออกไปจากที่นี่” นกน้อยนิ่งอึ้ง ไม่สามารถเอ่ยตอบออกไปได้ ทั้งๆ ที่คำตอบและเหตุผลนานัปการลอยล้นอยู่ในหัว

“ฉัน...ไม่รู้สิ” รอยยิ้มอย่างผู้มีชัยปรากฏแวบหนึ่งบนใบหน้าโบนกัน ก่อนจะกลับเป็นปกติภายในเสี้ยววินาที

“ผมจะไปหาผู้ครอบครองกุญแจให้คุณ” โบนกันเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นงานเป็นการอีกครั้ง “ผมทำได้ที่สุดเพียงนำทางเขามาเท่านั้น ขึ้นอยู่กับเขาเองที่จะเปิดกุญแจให้คุณหรือไม่ จงอดทนรอ” พูดจบเขาก็หายไป ทิ้งไว้เพียงกระดาษแผ่นเล็กๆ สีน้ำตาลกับสีขาว ที่ดูเป็นทางการมาก นกน้อยหยิบกระดาษขึ้นมาดู และพบว่ามันเป็นนามบัตรของโบนกัน พร้อมใบเสร็จเก็บค่าใช้บริการ... (อะไรของมันฟระเนี่ย? ธุรกิจจั๊ง !/นกน้อยคิด)

นกน้อยเหมือนจะมีความสุขดีในกรงนั้น แต่บางครั้งเธอก็จินตนาการถึงคนที่จะมาเปิดกรงให้เธอ และบางทีนกน้อยก็แอบคิดคำขอบคุณไว้สำหรับขอบคุณผู้ที่มาเปิดกรงให้เธอ แต่เวลานั้นก็ยังมาไม่ถึงซักที

ผู้คนผ่านเข้ามาให้นกน้อยได้รู้จักมากขึ้น เด็กหญิงผู้นั้นไม่ค่อยมาคุยเล่นกับนกน้อยอีกแล้ว แต่เธอไม่สนใจ เพราะมีสิ่งใหม่ๆ รอบตัวให้เธอได้สนใจอีกมาก ผู้คนมากหน้าหลายตา นำสิ่งต่างๆ ที่ดูไม่คุ้นตาติดมือเข้ามาทุกครั้ง และนกน้อยมักจะให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านั้น และผู้คนเหล่านั้นเสมอๆ แม้ในความเป็นจริงดูราวกับว่าเธอจะไม่เป็นที่สนใจของใครอีกแล้วก็ตาม แต่นกน้อยก็ยังสนุกที่ได้มองดูความเป็นไปของสิ่งต่างๆ และผู้คนรอบตัว จนแทบจะลืมไปแล้วว่าเธอเองกำลังรอคอยผู้เปิดกุญแจกรงให้เธออยู่ และแล้วคืนหนึ่ง นกฮูกตัวนั้นกลับมาเข้าฝันเธออีกครั้ง เขามาแจ้งข่าวให้เธอรู้ ว่าตอนนี้เขาคิดว่ากำลังเข้าใกล้ผู้ถือกุญแจแล้ว และกำลังพยายามจะตามรอยเขาไปจนเจอให้ได้ นกน้อยไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับข่าวนี้มากนัก เธอรอคอยมานานมากเสียจนคิดว่าเขาผู้นั้นอาจไม่ได้มีอยู่จริง บางเวลาที่เธออยู่คนเดียว เก็บตัวอยู่ในความคิดเพียงลำพัง เธอมักจะตั้งคำถามกับตัวเอง และพยายามหาคำตอบที่เหมาะสมให้กับคำถามเหล่านั้น

ว่าทำไม เธอถึงต้องรอคอยใครซักคนที่จะมาเปิดกรงให้

ทำไมเธอถึงยอมทนอยู่ในกรงที่คับแคบนี้มาตั้งนาน โดยไม่พยายามอะไรจริงจังเลย

ทำไมเธอไม่โหยหาการได้สยายปีกอย่างเต็มที่อีกครั้ง

ทำไมเธอไม่คิดถึงอิสรเสรีบนฟากฟ้าอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นแต่ก่อน

ทำไมเธอถึงได้มีความสุขนักกับการมองดูผู้คนที่ไม่รู้จัก ที่ไม่สนใจเธอทำกิจกรรมบ้าๆบอๆ เหล่านั้นด้วย

คำถามเหล่านี้กวนใจเธอมากเพราะมันไม่ได้รับคำตอบที่เหมาะสม สุดท้ายก็ลงที่เธอ ผล็อยหลับไปกลางดึกระหว่างคิดหาคำตอบอันเหมาะสมเสมอๆ