นิทานนกน้อย

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 เปลี่ยนแปลง

เวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือน จากเดือนเคลื่อนคล้อยเป็นปี... นกน้อยยังคงเป็นอิสระ เธอได้รู้จักสิ่งต่างๆมากมาย ได้เรียนรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ คาดไม่ถึง แต่กระนั้นสิ่งที่เธอได้พบเจอ ก็ยังเป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆ ในโลกกว้างนี้เท่านั้น ยังมีอีกหลายสิ่งที่เธอยังต้องเรียนรู้ต่อไป และเธอจะต้องเรียกร้องหาความช่วยเหลือจากผู้ที่เธอลืมเลือนอย่างแน่นอน เขาผู้นั้นยังคงรอคอยเวลานั้นอยู่...

นกน้อยบินมาจนกระทั่งถึงป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ชายป่าอีกฝั่งอยู่ติดกับเมืองใหญ่ หากแต่ ...นกน้อยหาได้รู้ไม่

เธอเลือกร่อนลงบนกิ่งไม้ใหญ่ของต้นไม้อาวุโสต้นหนึ่งที่อยู่ใจกลางป่า เถาวัลย์พันเกี่ยวไปรอบๆ กิ่งบวกกับตะไคร่น้ำที่เกาะเต็มต้นและทั่วบริเวณพื้นป่า ให้ความรู้สึกเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง นกน้อยกล่าวทักทายกับคุณต้นไม้อาวุโสอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะ คุณตา” เธอยิ้มให้อย่างไร้เดียงสา

“สวัสดีนกน้อย” คุณต้นไม้อาวุโสตอบกลับมาอย่างเป็นมิตรเช่นกัน “มาทำอะไรแถวนี้ล่ะเจ้านกน้อย”

“ฉันบินมาเที่ยวเล่นแถวนี้น่ะ” นกน้อยตอบพลางมองไปรอบๆ “ป่าแถวนี้อุดมสมบูรณ์ดีจังนะคะ”

“งั้นเหรอ” คุณลุงต้นไม้พูดเสียงละห้อย “แต่ก่อนป่านี้เคยอุดมสมบูรณ์กว่านี้มาก พวกหนูตัวเล็กๆ มักจะมาสร้างครอบครัวอยู่บนตัวฉัน พวกนกก็มักจะมาคอยกินผลไม้จากต้นของฉัน บางครั้งก็จะมีลิงห้อยโหนเล่นบนเถาวัลย์แถบๆ นี้เหมือนกัน ...” คุณตาต้นไม้เงียบไป “แต่ทุกวันนี้ ป่าแถบนี้เงียบเหงาลงไปกว่าแต่ก่อนมาก เจ้าหนูตัวเล็กๆ พวกนั้นก็ไม่เคยกลับขึ้นมาอาศัยบนตัวฉัน ผลของฉันก็ไม่ได้น่ากินเหมือนแต่ก่อน ไม่ต้องพูดถึงเจ้าลิงพวกนั้น ข้าไม่ได้เห็นพวกมันมาเป็นปีๆ แล้ว” ดูเหมือนคุณตาต้นไม้จะไม่ต้องการพูดอะไรอีก นกน้อยนิ่งเงียบอยู่บนกิ่งนั้น ไม่พูดอะไรเช่นกัน เอาแต่มองดวงตาเศร้าสร้อยของต้นไม้อาวุโสอย่างเห็นใจ

“อะไรที่ทำให้ป่าที่น่าอยู่แห่งนี้กลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะค่ะ” นกน้อยถามเมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง และเห็นว่าคุณตาพร้อมจะพูดต่อแล้ว

“มนุษย์พวกนั้นไงล่ะ” คุณตาพูด พยักเพยิดหน้าไปทางกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาในป่า ใกล้กับจุดที่เขายืนต้นอยู่ “หมู่นี้ชักจะเข้ามาบ่อยๆ แล้วสิ” คุณตาพึมพำ แล้วหันหน้ามากล่าวเตือนนกน้อย “เจ้าเองก็ระวังตัวไว้ให้มากๆ นะ อย่าเข้าใกล้มนุษย์ใจร้ายพวกนั้น เพื่อความปลอดภัยของตัวเจ้าเองนะ เจ้านกน้อย” นกน้อยนิ่งฟัง สายตามองตามมนุษย์เหล่านั้นที่เดินเลี่ยงไปทางซ้าย พลางคิดในใจว่าเหตุใดมนุษย์เพียงไม่กี่คน ถึงได้ใจร้ายใจดำ กระทำความเสื่อมเสียให้แก่ป่าอันอุดมสมบูรณ์และน่าอยู่นี้ได้ถึงเพียงนี้

“ฉันจะไม่เข้าใกล้พวกนั้น” นกน้อยหันไปบอกกับคุณตาต้นไม้ใจดี “คุณตาไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันลาล่ะ” พูดจบนกน้อยก็บินจากคุณตาต้นไม้ไป

นกน้อยบินเข้าใกล้เสียงพูดคุยของมนุษย์เหล่านั้นมากขึ้น เธอต้องการจะรู้ และยับยั้งการทำลายป่าของมนุษย์เหล่านั้นให้ได้ เธอบินเข้าไปใกล้ระยะหนึ่ง แล้วหยุดมองมนุษย์เหล่านั้นจากบนกิ่งไม้เล็กๆ ไม่สูงไม่ต่ำจากพื้นดินมากนั้น แต่ก็สูงพอและทึบพอที่จะปิดบังตัวเองจากสายตามนุษย์ที่ไม่น่าไว้ใจเหล่านั้นได้ นกน้อยมองดูพวกเขาถางต้นไม้ต้นหญ้าสวยๆ เพื่อกางเต็นท์ หักกิ่งไม้แห้งมากองสุมเป็นเชื้อไฟ แล้วจุดไฟ เกิดควันมากมายทั่วบริเวณ นกน้อยไอถี่ๆ เพราะสำลักควัน นกน้อยรู้สึกว่าดวงตาแสบและแห้งคันจนไม่สามารถลืมตาได้ นกน้อยพยายามจะก้าวถอยหนีจากกลุ่มควันนั้น แล้วเธอก็พลาด ... ลมตีเข้าที่ปีกด้านข้างพักหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกถึงพื้นดินแข็งชื้นใต้ตัว ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง มันรวดร้าวระบมไปหมด จนไม่สามารถขยับกายได้เลย ปีกข้างหนึ่งนั้นพับงอไม่เป็นรูปอยู่ใต้ลำตัว (อย่างน้อยก็คิดว่าเป็นแบบนั้น) นัยน์ตาที่แสบคัน พยายามจะลืมขึ้น แต่ก็เห็นได้เพียงภาพพร่ามัวของอะไรบางอย่างโน้มลงมาใกล้ บดบังแสงแดดเล็กน้อยจากท้องฟ้า เสียงพูดคุยฟังไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นข้างหู แล้วทุกอย่างก็มืดมิดลง...