นิทานนกน้อย

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 นกมีปีก

“ก็สิ่งที่ฉันพูดอยู่นี่ ไม่ใช่ภาษามนุษย์หรอกหรือไง” นกน้อยถามย้อน

“ไม่ใช่”

นกน้อยเบิกตากว้าง ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนแทบสิ้นสติ ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่รู้ว่าเธอมีอะไรผิดพลาดไปบางอย่าง ซึ่งมันต้องเป็นเรื่องร้ายแรงมากแน่ๆ แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดเช่นนั้น

“ขอบคุณมากค่ะ คุณกระรอก” นกน้อยตัดสินใจว่าเธอต้องบินออกไปจากที่นี่

“ไม่อยู่กินอาหารเช้าด้วยกันก่อนหรือ” กระรอกสาวถาม มองอาการแปลกๆ ของนกน้อยที่เธอไม่เข้าใจ

“ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ” พูดจบนกน้อยก็ถลาบินออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้ฟังคำพูดของกระรอกที่ไล่ตามหลังมา ไม่เกินอึดใจ นกน้อยก็รู้สึกว่าตัวเองลดระดับลงเรื่อยๆ เร็วขึ้นๆ จนตกลงมากระทบพื้นไม่ไกลจากเงาของต้นโอ๊ค เสียงหัวเราะใสๆ ดังลงมาจากต้นโอ๊ค

“ฉันจะบอกเธอว่า เธอยังบินไม่เป็นเลย” กระรอกสาวยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดูให้นกน้อยที่นอนแผละอยู่บนพื้น นั่นคือภาพสุดท้ายก่อนที่นกน้อยจะสิ้นสติไปเพราะความเหนื่อยและความเจ็บปวด

“ค่ำแล้วเหรอเนี่ย” นกน้อยถามตัวเองเบาๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาพบแต่ความมืด แต่ก่อนที่เธอจะทันได้สำรวจรอบๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังตอบมาจากมุมหนึ่งในความมืดนั้น

“ยังไม่ค่ำหรอก แต่โพรงต้นไม้มันก็ต้องมืดแบบนี้แหละ” เสียงนั้นฟังดูเป็นมิตรกว่าเสียงของกระรอกสาวที่เธอพบเมื่อเช้า แต่ยังคงเป็นโทนทำนองที่บอกว่ายังน่าจะเป็นสปีชีเดียวกันอยู่ “เธออยากกินอะไรหน่อยมั้ย?”

เจ้าของเสียงที่ถาม เดินออกมาจากมุมมืด ใกล้เข้ามายังที่ที่เธอนอนพักอยู่ พร้อมกับถือถาดผลโอ๊คกะเทาะแล้วชิ้นเล็กๆ ปนมากับผลราสเบอร์รี่ และนมอีกหนึ่งแก้วมาให้

“ขอบใจมากนะ” นกน้อยกินทุกอย่างเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย กระรอกน้อยที่นำอาหารมาให้ มองเธอกินอย่างมีความสุข ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวจนกระทั่งเธอกินนมหมดจนหยดสุดท้าย

“คุณบินได้ใช่มั้ยฮะ” กระรอกน้อยเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นทันที พลางมองปีกข้างกายอย่างอิจฉา

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจนะ” นกน้อยพูด พลางนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า “ฉันอาจจะเป็นนกที่บินไม่ได้ก็ได้”

“แต่คุณมีปีกนะฮะ” กระรอกน้อยท้วงขึ้นมาอย่างไม่พอใจในคำพูดของนกน้อย ราวกับทำให้เขาผิดหวังมากมาย

“แต่เมื่อเช้า...” นกน้อยกำลังจะพูดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าให้กระรอกน้อยฟัง แต่ก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน

“เมื่อเช้าคุณแค่ไม่มีแรงเท่านั้นเอง” กระรอกน้อยพูดสีหน้าจริงจัง “ผมเห็นคุณบินออกไปได้จริงๆ ก่อนจะร่วงลงมาเพราะหมดแรงน่ะฮะ” เขายืนยันเสียงหนัก

“แต่กระรอกสาวตัวนั้นบอกว่าฉันบินไม่เป็นนะ” นกน้อยเถียงต่อ ยังคงจำรอยยิ้มเมื่อเช้าได้ดี

“พี่สาวผม ... กระรอกตัวนั้นนั่นแหละฮะ เค้าเองก็ไม่ได้รู้จักนกมากไปกว่าผมหรอกฮะ” กระรอกน้อยพูด

“เค้าเป็นกระรอก ไม่ใช่นกอย่างคุณ เพราะงั้น เค้าเองก็ไม่ได้รู้วิธีบินเหมือนคุณซักหน่อย” เขายิ้มให้กำลังใจนกน้อยที่นิ่งฟัง พลางครุ่นคิด

“เพราะงั้นนะฮะ” เขาพูดต่อไป “คุณต้องเชื่อว่าคุณบินได้ แล้วคุณจะบินได้จริงๆ”

“งั้น...ให้ฉันลองได้บินอีกครั้งนะ” นกน้อยมีกำลังใจมากขึ้น เรี่ยวแรงที่ได้รับมาพร้อมคำพูดไม่กี่คำของกระรอกน้อยทำให้เธอรู้สึกเชื่อมั่นอีกครั้ง

นกน้อยโผล่หน้าออกมายังแสงสว่างสีทองที่เรืองรองมาจากขอบฟ้าไกลๆ มันเป็นเวลาเย็นแล้วนั่นเอง

“คุณบินได้” กระรอกน้อยพูดขึ้นเบาๆ

“ขอบใจจ้ะ” ว่าแล้วนกน้อยก็กางปีก สูดลมหายใจเอาอากาศยามเย็นเข้าไปเต็มปอด แล้วโผกระโจนขึ้นไปบนท้องฟ้า เธอรู้สึกถึงแรงลมที่ปะทะหน้า นกน้อยกระพือปีกอีกเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงแรงต้านของลมที่พัดผ่านปีกทั้งสองข้างไปอย่างรวดเร็ว ทิวทัศน์ด้านล่างวิ่งผ่านไปเร็วจนดูพร่ามัว นกน้อยบินออกมาไกลจากโพรงต้นโอ๊ค ไม่ได้ยินเสียงของกระรอกน้อยที่โห่ร้องไล่หลังมาเสียงแล้ว เธอรู้สึกเป็นอิสระ...