นิทานนกน้อย

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เริ่ม

กาลครั้งหนึ่ง เหมือนนิทานหลายๆ เรื่อง ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อนานแสนนานมาแล้ว จนผู้คนต่างๆ ที่ปรากฏในเรื่องนั้นหลงลืมไปเสียสิ้นว่าเคยมีเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นกับพวกเขาจริงๆ .. มันเกิดขึ้นมาแล้วเนิ่นนานในความทรงจำของนกตัวหนึ่ง

เช้ามืดของคืนวันที่ 11 กันยายน (เอ๊ะ ! คุ้นๆ)  นกฮูกตีปีกล้อแรงลมเล็กน้อย ก่อนจะร่อนลงเกาะบนกิ่งหนึ่งของต้นโอ๊คใหญ่หน้าคฤหาสน์หลังงาม มันยืนเกาะนิ่งเงียบในความมืด ราวกับรอให้สิ่งใดเคลื่อนไหว หรือปรากฏขึ้น แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นกฮูกส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ แล้วกางปีกโผขึ้นไปในความมืดสลัวของยามเช้า . .

แกร๊กๆๆ

เสียงจะงอยปากแข็งกระทบกระจกดังกราวๆ อยู่ข้างหูหญิงชรา เหมือนดังนาฬิกาปลุกยามเช้า ที่ปลุกให้เธอตื่นขึ้นก่อนดวงอาทิตย์จะทอแสงสีเข้มพาดบนผืนฟ้า แต่เช้านี้กลับช้ากว่าทุกวัน ทว่าหญิงชราไม่ทันสังเกต

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ อัลเบิร์ต” หญิงชราเปิดหน้าต่างให้อัลเบิร์ตเข้ามาในห้องที่อบอุ่น ลมเย็นจากภายนอกพัดวูบเข้ามาในห้องพักหนึ่ง แต่ก็ไม่สะเทือนถึงทารกตัวน้อยที่นอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่บนเตียงเล็กๆ ข้างเตียงของหญิงชราภายใต้ผ้าห่มผืนหนา เธอเพียงแต่ขยับตัวเอาหน้าซุกเข้าไปยังแขนของตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวโตที่เธอกอดอยู่แล้วหลับต่อไป

หญิงชราจัดแจงพับผ้าห่ม และจัดที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งอัลเบิร์ตไว้ในห้องเพียงลำพังกับทารกน้อยที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง อัลเบิร์ตบินขึ้นจากขอบจานอาหารที่กินไม่หมด มันถลาบินวนไปทั่วห้องราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง บินอยู่เช่นนั้นจนครบ 3 รอบพอดี เด็กทารกก็ตื่นขึ้น ในทันทีนั้นอัลเบิร์ตบินลงไปยังที่นอนของเด็กน้อย ...

“เจ้าจะต้องเรียนรู้ความเจ็บปวด เมื่อใดที่ต้องการความช่วยเหลือ จงเรียกชื่อข้า ...”