คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...จุดเริ่มต้นของ..ฝันร้าย...(60 %)
"ช่วยด้วย...ช่วยเราด้วย...ใครก็ได้ช่วยที ! "
ถ้าเสียงร้องนั้นจะเป็นของคนอื่นก็ดูไม่แปลกสักเท่าไร
แต่ครั้งนี้เกิดขึ้นกับ 'เพนริส' สาวน้อยคนเก่งของเรา ผู้ที่ไม่เคยกลัวสิ่งใดเลย แม้ว่า ตั้งแต่เกิดมาจะไม่เคยเห็นหน้าพ่อของตนเองเลยก็ตาม
แต่กลับต้องมาร้องขอความช่วยเหลือ...ในความฝัน
เรื่องนี้จึงทำให้ 'มาเรีย' ผู้เป็นแม่รีบวิ่งมาดูลูกที่ตะโกนร้องอยู่
แต่เมื่อเห็นว่าลูกนอนหลับแล้วฝันไป จึงเข้าไปปลอบในขณะที่เจ้าตัวหลับไม่รู้เรื่อง แต่ปากก็ยังคงพึมพำร้องขอความช่วยเหลือ ตามร่างกายของเพนริสเริ่มมีเหงื่อซึมตามร่างกาย ตัวเริ่มร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ จนแม่ชักไม่ค่อยมั่นใจว่านี่ เป็นแค่ความฝัน หรือว่า....
"แพนริส ลุกมาก่อนลูก ตื่นขึ้นมาก่อนเร็ว !"
"...................."
"แพนริส !"
"...................."
ไม่ว่ามาเรียจะปลุกยังไง ร่างของแพนริสก็ไร้การตอบสนอง
"ฉันจะทำยังไงดีนะ คิดสิ คิด"
มาเรียจมอยู่กับความคิดตัวเองนานมาก จึงตัดสินใจใช้วิธีสุดท้าย...
"มีอยู่วิธีเดียว เอาละ เสี่ยงก็เสี่ยง" หลังจากนั้นมาเรียก็ร่าย
มนตราจากคฑาไม้กวาดของตัวเอง จนเริ่มเกิดควันสีขาวหมุนวนรอบๆตัวแพนริส ซักพักก็จางหายไปในอากาศ แล้วมาเรียก็ล้มลงไปนอนกับพื้นเหมือนร่างกายหมดเรี่ยวแรง และก็หมดสิ้นสติสัมปชัญญะไปในที่สุด
รุ่งเช้า
แพนริสร่างกายกระตุกเล็กน้อย เหมือนจะรับรู้ว่า เช้าวันใหม่ได้ก้าวเข้ามาแล้ว ก้าวมาพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างที่มาพร้อมกับคราบน้ำตา และวันแห่งความหวัง... พอแพนริสลืมตาขึ้นมาก็พบว่า แม่ของตนมานอนข้างล่างของเตียงตนเองก็แปลกใจ ก็เลยเดินไปปลุก แต่ปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น แพนริสนึกว่าแม่หลับสนิทจึงร่ายเวทย์เคลื่อนที่ส่งให้แม่ไปนอนที่เตียงนอนห้องของเขาเอง
"เฮ้อ แม่นะแม่ห้องตัวเองก็มีไม่ไปนอน มานอนตรงนี้ให้ลำบากทำไมกันนะ"
แพนริสสงสัยอยู่สักพักก็เลิกคิด แล้วเดินไปแต่งตัว เพื่อจะเตรียมตัวไปโรงเรียนเวทย์เซนดอร์ส์ ในวันเปิดเรียนปีที่ 5 ของแพนริส
"แม่คะ หนูไปแล้วนะคะ" แพนริสตะโกนบอกแม่ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ จึงนึกว่าแม่ยังไม่ตื่นและก็ไม่เรียกอีก
แต่แพนริสไม่รู้หรอกว่า ความประมาทในครั้งนั้น ทำให้เขา
.................ต้องเสียบางอย่างไป...................
+ที่โรงเรียนเวทย์เซนดอร์ส์+
"เฮ้อ ถึงซะทีไม่รู้ป่านนี้ ลีเบลจะมาถึงรึยังน้า คงมาสาย
อีกละสิท่า"
แพนริสพึมพำกับตัวเองซักพัก ก็หันมาเก็บคฑาไม้กวาดของตนเองที่พึ่งใช้เป็นพาหนะเมื่อกี้ แล้วท่องคาถาบทหนึ่ง ทำให้ไม้นั้นเล็กลงจากนั้นจึงเก็บไว้ในกระเป๋าวิเศษประจำตัว หลังจากนั้นคนที่แพนริส
กล่าวถึงก็มาพอดี
"หวัดดีจ้าแพนริส วันนี้มาเช้าจังนะ" “แหม พูดถึงก็มาพอดีเลยนะจ๊ะ สัมผัสพิเศษดีจริงๆ” “เธอกำลังนินทาเราอยู่ล่ะซิท่า” “เปล๊า เปล่าซักหน่อย” ฉันพูดอย่างไม่แยแสกับสายตาที่ลีเบลส่งมาให้เป็นเชิงขู่ “ฮึฮึ ฉันจะเชื่อเธอดีไหมเนี่ยแพนริส แต่เอาเถอะ เราไปหาพวก มาเรียกัน ตอนนี้คงรออยู่หน้าบอร์ดรายชื่อแล้วมั้ง” “ไปสิ เราก็ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าจะได้ห้องไหน” “เดี๋ยว !” “อะไร ?” “เธอไม่สบายหรือเปล่า” ลีเบลเห็นความผิดปกติบนใบหน้าแพนริส “เปล่านี่ มีอะไรเหรอ” ฉันสงสัย “ก็ดูหน้าเธอมีรอยขีดข่วนบางๆ อย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัวขณะที่โดนทำร้ายน่ะแพนริส” ฉันขำกับท่าทีตกใจของหล่อนจริงๆ ก็เลยบอกปัดอย่างไม่ติดใจอะไร “ทำร้ายอะไรกันที่ไหนเล่า ไม่มีหรอก คิดมากไปหรือเปล่า” “แต่ว่าหน้าเธอ...” “เอาล่ะ คืองี้นะ เมื่อคืนเรานอนตกเตียงหน้าไปฟาดกับขอบเตียง แล้วเป็นรอยอย่างที่เธอเห็น...คราวนี้เคลียร์ไหม” ฉันแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อไม่ให้หล่อนถามมาก “อ๋อ ” “อืม ” ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ลีเบลไม่ซักไซ้ต่อ พอฉันหยุดพูดเท่านั้นพวกเพื่อนๆที่มาตามก็ตะโกนเรียก.......โหวกเหวกเสียงดังอย่างเคย “แพนริส ลีเบล! ทางนี้จ๊ะ” เสียงของ สตาลิน เจ้าแม่แห่งเวทย์ลีลาศ ดังขึ้นก่อนใคร ก่อนเสียงที่ปนอารมณ์หงุดหงิดของคนที่สองจะตามมา “เรารอเธอนานมากเลยนะ” มาเรียพูดขณะวิ่งเข้ามาหาเราสองคนแล้วดึงแขนพร้อมลากอย่างเต็มแรง “มานี่เลย มานี่ !” “ โอ็ย ! อย่าดึงสิเราเจ็บนะ” ลีเบลร้อง พลางสะบัดแขนออก จังหวะนั้นฉันก็เลยดึงแขนออกเหมือนกัน “อะไรกันเนี่ยพวกเธอจะรีบไปไหนกัน” ลีเบลพูดกระแทกเสียงเพราะโกรธที่มาเรียทำรุนแรง (ในความคิดของลีเบล) “พอเลยทั้งสองคน เรื่องแค่นี้ต้องมาทะเลาะกันด้วย เฮ้อ จริงๆเลยเพื่อนฉัน” น้ำเสียงอ่อนใจของสตาลินทำให้ฉันรู้ว่าจะต้องปวดหัวกับเรื่องอย่างนี้ไปอีกนาน “เอาละ มาเรียเธอจะรีบไปไหน” ฉันถามมาเรียอย่างใจเย็น “นี่แพนริส เธออย่าบอกนะว่าไม่รู้ที่ แคริโดเนียย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับพวกเรา” “หา !” ฉันอุทานขึ้นมาพร้อมกับลีเบล จะมีก็แต่สตาลินที่ดูไม่ตกใจ เพราะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว “จริงเหรอ ! เราต้องซวยแน่ๆเลย ฮือๆ ” เพราะการที่ฉันได้รับรู้สิ่งนี้ถือเป็นข่าวร้ายที่สุดในชีวิตช้านนน! แง้ๆๆ “แล้วทีนี้รู้หรือยังล่ะ ทำไมเราต้องรีบเรียกพวกเธอให้ไปดูกันน่ะ” ตอนนี้ฉันรับฟังอะไรไม่ได้อีกแล้วเพราะ...อยากเป็นลม ตึง! “เฮ้ย แพนริส !” ทั้งหมดอุทานออกมาพร้อมกัน ***********************************************************
เสียงของลีเบล เพื่อนฉันดังมาแต่ไกล
ครั้งนี้แค่นี้ก่อนล่ะกัน เราพิมพ์ช้าอ่ะ
แล้วก็นานด้วยอย่าพึ่งเบื่อกันก่อนนะ
ยังไงช่วยคอมเม้นต์กันหน่อยนะ 
หรือจะโฆษณานิยายตัวเองก็ได้จ๊ะ
ไปละ บะบาย
ความคิดเห็น