คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลับเมืองไทย(จริงๆและ)
เขาคนนั้นคือ..คนที่ฉันดันบ้าไปด่าเขาในห้องน้ำเมื่อวาน นั่นเอง ฉันล่ะเซ็งจริงๆเล้ยยย...ทำไมต้องมาเจอกับเขาด้วยวะ ฉันรีบหันหน้ากลับทันที ไม่อยากเจอเลย-_-“ดีนะที่ตานั่นไม่หันมาอีก ไม่งั้นฉันต้องทนกับสายตาพิฆาตไปอีกหลายชั่วโมงแน่ๆ แต่เอ๊ะ!! ทำไมฉันเห็นอีตานั่นทำหน้าเจ้าเล่ห์อ่ะ ช่างเหอะๆ ฟุ้งซ่านๆ
“เป็นไง เขาใช่โคลัมบัสคนที่2รึเปล่า”รีย์ถามฉันแล้วทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ เออ...แล้วโคลัมบัสมันเกี่ยวอะไรวะ
“เกี่ยวอะไรกับโคลัมบัสวะ -_-??” ด้วยความอยากรู้ฉันก็ถามกลับไปบ้าง อ้าว...ก็คนมันไม่รู้นี่นา
“ก็แกอยากเล่นมุกนายกอะไรของแกก่อนนี่ ฉันเลยเล่นบ้าง ฮ่าๆๆๆ”-_- เพื่อนฉัน ดีจริงๆ ตกลงฉัน ซื่อบื้อเองหรอเนี่ย
“แล้วเขาหล่อมั้ย”ถามอีกแหละ แกจะเอาข้อมูลไปประกาศข่าวในช่อง 7 ไง
“เออ...หล่อมากกก...-_-“ “หล่อเหมือนหมีขั้วโลกเลยว่ะ (เกี่ยว?)
“ง่วงมั้ย??”ถามมาได้ เออดิ
“เออ ง่วงโคตร....ฮ้าววว..”พูดไปด้วยหาวไปด้วย ชีวิตฉัน
“ง่วงก็นอนดิ เพราะฉันก็อยากหลับเหมือนกัน บาย” บ้า บาย อย่างกับจะลากัน ทั้งๆที่ห่างกันไม่ถึงเมตรเลย เออ...หลับดีกว่า คร่อกกก...ฟี้.... (นิทราเจ้าเอ๋ย นิทราล่ะน้า -_-zZZ)
“เฮ้ย!! ตื่นๆๆ”อ๋ายย...เสียงใครว้า เสียงยัยรีย์เปล่า น่าจะใช่นะ แต่มันจะตะโกนหาอะไรวะ เสียงดังเกิน 180 เดซิเบลแล้ว เค้าบอกว่าเสียงดังขนาดนี้มนุษย์รับไม่ไหวน้า แต่ทำไมฉันถึงไม่หูหนวกวะ
“อารายยย...แกจะปลุกไส้เดือนใต้ดินไงวะ”
“ตื่นเหอะ ถึงประเทศไทยแล้ว ประเทศที่ปกครองโดยระบอบประชาธิปไตย โดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข มี76จังหวัด มีหลายอำเภอ มีเป็นร้อยๆพันๆตำบล ตอนนี้ประมุขของประเทศคือพระ....”
“พอๆแกจะท่องไปทำรายงานไงวะ ตื่นแล้วๆหยุดท่องเถอะ”
“เออ...ดีมาก ไม่เสียแรงที่ท่องมา”จะท่องมาทำเบื๊อกอะไรฟระ เพื่อนใครเนี่ย ประสาทดีเปล่า
“Hey!!”เสียงแอร์โฮสเตรสดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง เธอเดินมาหาฉันแล้วเอากระดาษสีขาวที่เป็นของสายการบินมาให้ฉัน อะไรวะเนี่ย งง-_-?? แล้วยังมีข้อความที่เขียนด้วยตัวอักษรที่ขนาดไก่เขี่ยยังสวยกว่านี้ ว่า...
‘เธอตามฉันมาหรอ ยินดีที่ได้พบนะ ฉันรู้ว่าเธออ่านภาษาไทยออก ไม่งั้นคงไม่ด่าฉันเป็นชุดแน่ๆ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดี ไม่เคยมีใครด่าฉันมาก่อน ถ้าเราเจอกันอีก....’
นายนั่นแน่ๆเลย ชัวร์ อะไรวะ กะอีแค่ด่าเฉยๆเอง ทำไมต้องจองร้างตองผลาญ อย่าคิดว่าฉันกลัวนะ แล้วยินดีที่ได้พบหรอ แหวะ ยินดีมากกกกก.....เลยล่ะ เชอะ!! รีบลงเครื่องดีกว่า ไม่อยากอยู่ต่อ
ปึ้ก!! อ๋าย...ใครเนี่ยเดินไม่ดูตาม้าตาช้างเลยว่ะ เจ็บนะเฟ้ย อ้ายยย...Prada ฉานนนน ตกพื้นเลย เป็นไรป่ะเนี่ย ดี...ไม่เป็นไร แต่...ขอดูหน้าหน่อยเหอะ ใครบังอาจทำแบบนี้ ชะแว้บ!! -_- >> OoO >> -_-“ อะจ๊าก!! นั่นมันอีตาหน้าไม่มียางอายนี่หว่า
“ไม่ขอโทษ เพราะตั้งใจ” พะ...พูดมาได้ไงเนี่ย เลว เลวมากกก...
“ก็ฉันรู้แล้วไงว่านายต้องพูดแบบนี้ เลยไม่ได้สนใจที่สุนัขมันตั้งใจผลักฉันล้ม” และแล้วฉันก็เห็นประติมากรรมเล่นลูกไฟในตาของนายนั่น คุณหยา!! น่ากลัวๆ(ไอ้หยามันไม่สุภาพ)
“เอ่อ..เดย์ ฉันว่าเรารีบลงเครื่องกันดีกว่านะ เธอดูข้างหลังสิ” เออ..จริงๆว่ะ มีแต่คนมอง อายๆ ไปดีกว่า และฉันก็ต้องสวมวิญญาณนักวิ่งโอลิมปิคเพื่อหนีสายตาลูกไฟ ในตานายหน้าไม่มียางอายนั่น ไม่สนใจภาพพจน์คุณหนูละ
“เฮ้อ...เหนื่อยจัง ว่าแต่..เธอรู้จักนายนั่นด้วยหรอ” ยัยรีย์ถามฉันในขณะที่เรากำลังเดินไปเอากระเป๋า ถามทำมายยยย...เบื่อที่จะพูดเรื่องของหมอนั่น
“เคยเจอที่ห้างที่อังกฤษ ก่อนมาเมืองไทยนี่แหละ” และฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยรีย์ฟัง
“งั้นฉันว่า เธอนั่นแหละที่ผิดเอง” ก็ช่ายยยย....เอ้ย!! ไม่ใช่ๆ ฉันไม่ผิดดิ มันนั่นแหละที่ผิด
“ฉันไม่ผิดน้า...หมอนั่นแหละผิด ผิดที่อยากมาจูบกันต่อหน้าฉันเอง หน้าไม่อาย”
“ถ้าเธอกับเค้ารู้จักกันมาก่อนหน้านี้นะ เป็นฉันฉันก็คิดว่าเธอหึงเค้า” เย้ย!! ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่ซักหน่อย
“( -_-)(-_-)(-_- ) ไม่ใช่แน่ๆ”
“ก็ฉันบอกว่า ถ้าเคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้...”
“อ้อ แล้วไป...”
“เออเดย์ เธอรู้ป่ะว่าโรงเรียนที่เราจะไปเรียนกันน่ะ ชื่อโรงเรียนอะไร แล้วเริ่มเรียนวันไหน” ถามไมฟร้า เดี๋ยวหากระดาษที่แม่หาก่อน เออ เจอแล้ว นี่ไง และฉันก็อ่านให้ยัยรีย์ฟัง
“โรงเรียนเซนต์ รีเรียสเทียร์ เริ่มเรียนวันมะรืน จบ!!” หา...ทำไมแม่เขียนได้สั้นโคตรอย่างนี้วะ แล้วรู้ได้ไงว่าวันมะรืน เออ...ช่างมันเถอะ เรื่องของแม่เค้า
“โอเค...แล้วเรื่องเสื้อผ้า หนังสือเรียน อะไรอย่างเนี่ยล่ะ” ถามฉันแล้วฉันจะไปถามครายยยย......
“ไม่รู้ ไปถามดาวดิ” ฮ่าๆๆสุขใจจริงๆล้อชื่อแม่มัน
“ดาวอยู่อังกฤษ จะให้บินกลับไปถามไง โทรไปถามเอียร์ดีกว่า” อะจึ๋ย!! ไอ้นี่ มาล้อชื่อแม่ฉัน เดี๋ยวเหอะๆ
“กลับบ้านกันดีกว่า.....”เธอคิดตรงกันกับฉันเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์
“คุณหนูเดย์ใช่มั้ยคะ”เสียงใครหว่าเสียงแก่โคตร หันไปดูซะหน่อย OoO หา...นั่นป้าแหวนใช่มั้ยน่ะ คิดถึงจังเล้ยยย....
“ใช่คุณหนูจริงๆด้วย หน้าตาไม่ต่างไปจากตอนเด็กๆเลยนะเนี่ย”ก็มันกอล์ฟ-ไมค์อ่ะ (คนๆเดียวกัน) จะให้ไม่เหมือนกันได้งายยย...
“ป้าก็ดูแก่ เอ้ย!! ไม่ใช่ๆ ดูสวยเหมือนเดิมเลยนะ”ฮ่าๆๆ ล้อคนแก่ ดีใจๆ
“ฉันเป็นส่วนเกินไงเนี่ย”บ่นทำไมยะ ยัยรีย์
“ไม่หรอกค่ะ หนูรีย์”
“ป้าจำยัยนี่ได้หรอเนี่ย”
“จำได้สิคะ เอ๊ะ! ป้าว่า เรากลับบ้านกันดีกว่า”เออ เดี๋ยวถามป้าแหวนดีกว่า เรื่องชุดอ่ะ
“ป้าคะๆ ป้ารู้มั้ยว่าชุดของหนูกับของยัยนี่น่ะ อยู่ไหน หนังสือด้วย”
“อ๋อ...อยู่ในตู้ค่ะ แล้วหนังสือก็อยู่ในกระเป๋าที่ป้าวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ หนูกลับไปก็จะเห็นเองแหละค่ะ”
“แล้วป้ารู้สัดส่วนหนูได้ไงอ่ะ”คิดเหมือนกัน รีย์
“ป้าเคยเห็นรูปของพวกหนูจ้า คุณหญิงดาวส่งมาให้”
“อ๋อ มิน่าถึงจำได้”นึกว่าป้าจะไม่เหมือนคนแก่ทั่วๆไป
“คุยกันนานแล้ว กลับบ้านกันดีกว่าค่ะ”เออ...จริงด้วย เมื่อยว่ะ แล้วฉันก็มานั่งในรถ
ณ บ้านจุรารัตน์
ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านหลังไม่น้อยของตระกูล จุรารัตน์ ซึ่งนั่นก็คือบ้านของตระกูลฉันเอง บ้านหลังนี้เก่าแก่พอสมควร เป็นบ้านที่ตกทอดมาถึงรุ่นของแม่ฉัน ตอนนี้ผู้ปกครองบ้านคือ คุณป้าอายซึ่งคือพี่สาวของแม่ฉันเอง ท่านรักฉันมาก เพราะท่านไม่มีลูก เอาล่ะไม่คุยเรื่องโบราณบุคคลแล้ว มาคุยเรื่องบ้านหลังนี้ดีกว่า บ้านหลังนี้ตกแต่งแบบสถาปัตยกรรมแบบตะวันตก ซึ่งมีภาพเขียนเต็มไปหมด ไม่ว่าจะทางขึ้นบันได ห้องโถง หรือแม้แต่ห้องน้ำ เค้าจะให้นั่งถ่ายไปด้วย ชื่นชมความงามของมันไปด้วยรึไงเนี่ย เฮ้อ...บรรพบุรุษฉัน เอาล่ะ นอกเรื่องๆ ขึ้นห้องดีกว่า
“ป้าแหวนขา....ห้องหนูอยู่ไหนคะ”ฉันแหกปากตะโกนออกไป โดยไม่สงสารคนข้างบ้านที่ต้องทนฟังเสียงนกแก้วยังอายของฉัน
“เดี๋ยวป้าพาขึ้นเองค่ะ หนูรีย์ด้วยนะคะ”เออว่ะ...ฉันลืมยัยรีย์ไปเลย แต่เอ๋...คุณป้าอายอยู่ไหนเนี่ย
“ป้าคะๆ คุณป้าไปไหนคะ”
“คุณหญิงป้าไปเที่ยวปารีสค่ะ ทำไมหรอคะ”และป้าแกก็ทำหน้าอย่างนี้ >>-_-?? เพราะฉันทำไม้ทำมือเหมือนสุขใจเต็มที่ 55555+ ก็คนมัน...ถูกใจอีกแล้ว สะกดไม่ไหวใจแตกอีกแล้ววว...เหอะๆๆแดนบีมมาเอง ไปดีกว่า....
“ยัยเดย์.........”เสียงมันนี่ลากยาวเหมือนเส้นก๋วยเตี๋ยวเลยว่ะ (เกี่ยวกันหรอ?)
“อารายยยย......นี่แกยังจำชื่อฉันไม่ได้ไงวะ ฉันชื่อดาว ฮ่าๆๆ”
“ไอ้นี่ เดี๋ยวเหอะ ไม่เล่นนะเว้ย”
“โอเคๆ ไม่เล่นก็ได้ว้า ว่าแต่...มีไรอ่ะ”
“ห้องฉันอยู่ไหนวะ” แป่ววว...-_- ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไรคอบาดขาดตาย เอ้ย!! ไม่ใช่ๆ คอขาดบาดตาย บ้า...ถามว่าห้องอยู่ไหน -_-“ สงสัยต้องพายัยนี่ไปส่งศรีทานหญ้า ฮ่าๆๆๆ ไม่ช่ายยย... ศรีธัญญา ก็ได้วะ ไม่เล่นละ เก๊กขรึมก่อน อะแฮ่มๆ
“จะถามแค่นี้ไงเนี่ย เสียเวลาฉันจริงๆเลย หลีกไปๆ เกะกะ ขวางทาง” ดูหน้ามันอึ้งๆว่ะ ฮ่าๆๆ สะใจๆหลอกเพื่อนๆ
“แกกินยาผิดไงวะ ถึงมาเก๊กขรึมทำเนียน ยัยติงต๊อง” เวร!! เพื่อนตู เจือกรู้อีก ฉันไม่เคยหลอกมันได้เลยนะเนี่ย เซ็งจิต-_- -*-
“ไอ้นี่ ขึ้นห้องได้แล้ว นิสัยไม่ดีว่ะ ชอบรู้แกวคนอื่น เลวจริงๆ เชอะ!!ไปดีกว่า”เฮ้อออ...เหนื่อยจัง นั่งเครื่องบินตั้งหลายชั่วโมง (นอนต่างหากย่ะ ยัยนางเอกปัญญาอ่อน)
Don't say you love me ,You don't even know me ,If you really want me, then give me some time
อะโฮะๆๆ เพลง Don't Say You Love Me ย่ะ เวอร์ชั่น อคูสติก ด้วยนะ เหอะๆๆ ใครไม่รู้จักบ้าง ยกมือขึ้น (พรึ่บ!!) ตายล่ะ ฉันลืมไปว่ามันเป็นเสียงริงโทนนี่หว่า ใครโทรมาหาคนบิวท์เนี่ย (beautiful)
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ คนสวยรับสายค่า....”โฮะๆๆ เวลาอ่านน่ะ อย่าทำหน้าแบบน้านนน.... ก็อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่ต้นเรื่อง ว่าฉันน่ะค่อนข้างหลงตัวเองไปนิดส์...นึง และฉันก็อยากอีกบอกว่า ฉันน่ะดัดจริตมากกก...เพราะฉะนั้นก็อย่าอิจฉาฉันซะล่ะ ก็คน(ในนิยาย)มันสวยอ่ะ โฮะๆ
“ฮัลโหล ลูกฟังแม่อยู่มั้ยเนี่ย เดย์”ตายล่ะ โม้มาซะนานนม คุณแม่พูดเรื่องอะไรเนี่ย ไม่เข้าใจ
“เอ่อ...มีเรื่องอะไรหรอคะแม่ คือเมื่อกี๊หนูฟังเพลงเพลินน่ะค่ะ” ตอแหลไว้ก่อนจะดีที่สุด เหอะๆๆ
“เฮ้อ....แม่พูดใหม่ก็ได้จ๊ะ คือว่า แม่จะบอกว่า เดี๋ยววันที่เปิดเรียนน่ะจ๊ะ ให้ลูกไปเอาของให้แม่หน่อย ตรงร้าน ‘เอเลซีล’ น่ะ บอกเค้าว่า ‘ติ๊งนิ้งหน่อง อะติ๊งนิ้งหน่อง’ จ้า เข้าใจมั้ยลูก” OoO หา... ติ๊งนิ้งหน่อง อะติ๊งนิ้งหน่อง จะให้หนูพูดเหรอแม่ ให้พูดเหรอ อุวาตว์ตาย คนสวยๆพูด
“เอ่อ...แม่คะ นั่นมันคือโค้ดลับรึเปล่าคะเนี่ย หนูไม่พูดได้มั้ยคะ”....อยากจะขอ อยากจะขอ อยากจะขอให้แม่คนนี้ เปลี่ยนโค้ดซะที และฉันจะบอกกับแม่ดาวคำนี้ ว่าจะรักแม่ดาวแค่1ปีและอีกกี่ปีถ้อยคำๆนี้หนูขอเปลี่ยน....>>>โห เป็นเพลงเลยวุ้ย -_-“<<< คนเขียนรับไม่ได้....มันบ้าตามอ่ะ
“ไม่ได้ลูก แม่ไม่เปลี่ยน” พระเจ้าช่วยกล้วยน้ำว้า ทำไมแม่ทำเยี่ยงนี้ -_-
“งั้นหนูไม่ไปเอาของให้แม่หรอก”เด็ดขาดๆ ต้องเด็ดขาด
“ก็ได้จ๊ะ....แต่แม่จะไม่ให้ค่าขนมหนู 1 เดือน โอเคมั้ยลูก”โอ้ว...1 เดือน ไม่น้า...แล้วฉันจะเอาอะไรกินอ่ะ ไม่ได้ๆต้องอ้อนแม่
“นะคะ แม่ น้า....”
“ไม่ได้ลูก ต้องทำ” แม่เรานี่ปัญญาอ่อนไงวะ เฮ้อ....เซ็ง ทำก็ได้วะ <<นรกจะกินกบาลนางเอกตู
“ก็ได้ค่ะ ทำก็ได้.....” จำวัด เอ้ย!! จำใจๆ ทำใจไว้ก่อน
“ดีมากลูก อย่าให้คนอื่นทำให้ล่ะ” แน่ะ!! ยังจะมารู้แกวอีกเนอะ
“ค่า.....”
“แม่มีเรื่องที่จะคุยคุยแค่นี้แหละลูก แค่นี้นะ เปลืองตังค์” อ้าว!! แม่ตู ไหงคุยกันมาตั้งนาน เพิ่งจะมาบ่นว่าเปลืองตังค์เนี่ยนะ เชื่อเค้าเลย และแล้วแม่ฉันก็ด่าฉันว่าเป็นตุ๊ด ก็มันมีเสียงว่า ตู๊ดๆๆ <<ฉันล่ะเซ็งกับชีวิตนางเอกคนนี้จัง -_-“ : คนเขียนอ่ะ
ความคิดเห็น