คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ไดอารี่คนเหงา:บทนำ
อัยย์
"โอ๊ย !" ลูกบอลลูกเล็กลอยผ่านอากาศมากระแทกที่หัวของหญิงสาวเข้าอย่างจัง จนเธอต้องร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ และทรุดล้มตัวลงไปกองกับพื้น
"เป็นอะไรมากไหม ครับ" ชายหนุ่มแปลกหน้าที่ดูอารมณ์ดี วิ่งเข้ามาช่วยเธออย่างรวดเร็วที่อีกฟากของสนามฟุตบอลภายในโรงเรียน
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณ...." สาวน้อยทำหน้างุนงงก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มแปลกหน้า
แล้วชายหนุ่มจึงช่วยจับแขนของเธอพยุงขึ้นจากการล้ม
"ผม รัตน์ ครับ ต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยที่เตะบอลไม่ดู นะครับแล้วคุณ.." ชายหนุ่มนามว่ารัตน์ กล่าวขอโทษขอโพยแทนเพื่อนของเขาที่ยืนมองมาที่เธออย่างทำตัวไม่ถูก
" อ้าว แล้วเมื่อกี้คุณไม่ได้เรียก..." เธอทำหน้างุนงงเมื่อพบว่าชายหนุ่มไม่ได้มาหาเธอเพราะเรียกชื่อเธอ แต่มาหาเพราะมาเก็บบอล
"แล้วเมื้อกี้ ใครเรียกเราหละ" เธอคิดในใจ
"ไม่ มีอะไรค่ะ" เธอรีบรับกระเป๋าจากรัตน์ที่ทำสีหน้างงันเล็กน้อยขึ้นมาสะพายไว้ที่หลัง ก่อนจะส่งยิ้มจางๆให้กับชายตรงหน้า แล้วเดินผละออกมาทันที
"เรา คงหูแว่วไปเองล่ะมั้ง" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วรีบย่ำเท้าออกห่างจากสนามฟุตบอล ซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอเจ็บตัวอย่างไม่สมควรเลยสักนิด
อัยย์เดินไปตามตึกชั้นเรียนภายในโรงเรียนโดยมีจุดหมายคือประตูทางออกของโรงเรียนที่หญิงสาวได้นัดไว้กับเพื่อนหลังเลิกเรียนว่าจะมาพบ
"อัยย์ทำไมมาช้าจังล่ะ" เพื่อนของเธอที่ยืนรอเธออยู่ทางออกประตูโรงเรียน กล่าวทักเมื่ออัยย์เดินมาถึง
"มี เรื่องนิดหน่อยระหว่างที่มาน่ะนี" อัยย์ตอบนีกลับก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่ยี่หระ ซึ่งเพื่อนสาวของเธอผู้อารมณ์ดีคนนี้มีนามว่านี
"แหม พูดซะอย่างกับเดินทางไกลมางั้นแหละ แล้วไปเจอเรื่องอะไรมาล่ะ"
"ก็ นะ พวกผู้ชายเตะบอลมาโดนหัวน่ะ ........แต่มีอะไรมาชนหัวให้มันหายบื้อบ้างก็ดี จริงมะ แล้วจะไปกันรึยังเนี่ย" อัยย์รีบตัดบทคำหยอกล้อจากเพื่อนของเธอ แล้วถามคำถาม
"ไป ก็ไปสิ ไอ้ฉันก็ยืนรอยัยบื้อให้เดินไปเป็นเพื่อนอยู่นี่" เพื่อนของอัยย์ยังคงปล่อยมุขหยอกเธอต่ออีกชุดหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงที่แสนรื่นรมย์
"เธอนี่นะ" อัยย์ยื่นมือไปหยิกแก้มเพื่อนสาวอย่างหมั่นไส้ด้วยท่าทางสนุกสนาน ก่อนจะพูดต่อไปด้วยเสียงขุ่นมัวเล็กน้อยว่า"วันไหนเธอไม่มีมุขมาล้อฉัน ฝนคงจะตกผิดฤดูแน่ๆเลย"
หลังจากหยอกล้อกันเสร็จทั้งสองจึงเดินออกจากโรงเรียนผ่านประตูรั้วเหล็กไปตามทาง ก่อนจะหยุดอยู่ที่หอสมุดแห่งหนึ่งภายในเมือง ที่ทั้งสองมักจะมาด้วยกันบ่อยๆหลังจากเลิกเรียน
"ฉันว่าวันนี้ ฟ้ามันมืดผิดปกตินะ" อัยย์เอ่ยทักด้วยสีหน้าที่จริงจัง พลางแหงนมองท้องฟ้าที่มืดครึ้่มราวกับพายุกำลังจะเข้า
"ใกล้เข้าฤดูฝนแล้วนี่ จะตกก่อนฤดูสักเดือนคงไม่แปลกหรอก ขี้สงสัยจริงๆ" นีว่าก่อนจะสาวเท้าขึ้นบันใดทางเข้าหอสมุดตรงเข้าไปยังภายใน
"รอกันบ้างสิ นี่เธอจะรีบไปไหนกัน" อัยย์รีบสาวเท้าตามมาติดๆ
"ฟ้ามันครึ้ม มันก็ต้องรีบกันหน่อยนี่นะ ฝนเทโครมลงมาเธอจะรับผิดชอบรึไง" เพื่อนสาวรีบยื่นบัตรห้องสมุดให้แก่บรรณนารักษ์ที่เคาน์เตอร์ ก่อนจะเทตัวเดินผ่านประดูเข้าไป
"เฮ้อ ยัยคนนี้นี่นะ" อัยย์พูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ พลางรีบส่งบัตรสมาชิกให้แก่บรรณนารักษ์หญิงที่เหมือนจะหลับได้ทุกเวลา แล้วอัยย์จึงเดินผ่านประดูตามนีเข้าไป
เพียงอัยย์สาวเท้าเข้าประตูตามเพื่อนตัวแสบที่ไม่รู้จักรอเธอ เธอก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่เป็นปกติของห้องสมุดอากาศภายในดูจะเย็นๆจากแอร์ที่ติดอยู่ทั่วทั้งห้องโถงใหญ่จนเธอเริ่มหนาวชั้นหนังสือเรียงเป็นระเบียบหนาแน่นยาวไปจนสุดห้อง ตามด้วยโต๊ะเก้าอี้ที่มีผู้คนนั่งไกลๆกันเป็นจุดผิดจากวันอื่นๆที่ดูจะไม่มีโต๊ะหรือเก้าอี้ว่างจนดูโล่งเหมือนวันนี้เสียงซุบซิบพูดคุยที่เคยได้ยินเกือบทุกวันยังปกติสัมผัสได้ถึงบรรยากาศห้องสมุดเดิมที่เธอเข้ามาใช้แทบทุกวัน
"วันนี้ฉันว่า คนมันน้อยๆนะ" อัยย์พูดพลางมองไปรอบๆห้องก่อนจะหันกลับมาคุยกับนี ที่ง่วนอยู่กับชั้นหนังสือด้านหน้าเธอ
"ฉันก็ว่างั้น มองผ่านจากมุมอับแทบจะดูไม่มีคนเลย นี่พึ่งจะ4โมงกว่าๆเองนะ" นีตอบกลับมาแล้ว รีบชี้ไปยังมุมอับต่างๆภายในห้อง ซึ่งนั่นคือมุมที่เหล่าคนเฒ่าคนแก่ชอบไปแอบหลับ เพราะเงียบสงบยิ่งนัก
"รีบๆหาหนังสือกันเถอะ คงไม่นานหรอกฟ้ามืดแบบนี้" อียย์รีบเปลี่ยนเรื่องคุย สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นดูไม่ค่อยสนุกกับสถานที่แห่งนี้ในเวลานี้เท่าไหร่นัก เพราะปกติห้องสมุดจะเป็นที่แรกที่สองสาวจะเข้ามาหลังเลิกเรียน เกือบทุกวันเว้นแต่วันไหนว่าเธอคนหนึ่งจะไม่ว่าง
นีรีบเดินแยกออกไปทางหมวดหนังสือแนววรรณกรรม นวนิยาย ส่วนอัยย์ก็เดินตรงเข้ามุมหนังสือ ทั่วไปซึ่งจะต้องเป็นมุมแรกที่เธอจะตรงเข้ามาก่อนมุมอื่นๆเสมอ
"ดูเผินๆห้อง สมุดนี้ก็ดูน่ากลัวแปลกๆแฮะ เราก็มาออกบ่อยนี่นะ" อัยย์เดินไปหยิบหนังสือ ก่อนจะมาหยุดที่ชั้นหนังสือชั้นหนึ่ง
"อืมมม ..... ยัยนีอยู่หมวดนิยายนี่นะ แล้วยัยนั่นหายไปไหนซะล่ะ" อัยย์เดินสำรวจชั้นหนังสือหมวดนวนิยายและวรรณกรรม พลางยื่นมือไปหยิบหนังสือนวนิยายมาเล่มหนึ่ง
"โอ๊ย!" สมุดปกหนาเล่มหนึ่งหล่นลงมาจากชั้นหนังสือใส่หัวของเธอเหมือนกับลูกฟุตบอลเมื่อตอนที่อยู่โรงเรียน จนทำเธอร้องเสียงหลงซะคนในห้องสมุดบางส่วนหันมามองเธอ
แต่ก็ไม่มีเสียงซุบซิบนินทาอะไรนอกจากความเงียบที่กลับมาดังเดิม เธอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งในมือมาเหน็บไว้ที่แขน ก่อนจะก้มลงไปหยิบหนังสือต้นเหตุที่ตกลงมาใส่เธอ
"มันตกมาจากตรงไหนล่ะเนี่ย เบอร์สมุดก็ไม่มี ปกก็ว่าง แถมหนาอีก วันนี้จะเอาให้หัวโนกลับบ้านเลยรึไงนะ" อัยย์บ่นก่อนจะสำรวจหนังสือเจ้ากรรมที่ตกสู่มือนักอ่านเข้าเสียแล้ว
ความคิดเห็น